Αμφίπολη

     

Μέσα στο έρεβος
Το αναίμακτο λευκό θα επιτίθεται
Εις τους αιώνες των αιώνων
Χωρίς αποσκευές ετούτο το ταξίδι
Μόνο με  μάτια
Μόνο με χέρια, με  χόες  μαρμάρινους και χάλκινους
Στο νυφικό κρεβάτι του χρόνου
Τη νύχτα όταν βρέχει
Θροΐζει ο άνεμος πάνω από τους λόφους της μνήμης
Κάπου μακριά
Αλυχτάνε τα σκυλιά ψάχνοντας το λιοντάρι
Δεν έχει τελειωμό το έρεβος
Ούτε το φως
Πάντα μου φύτευαν στο στόμα παπαρούνες
Ο Πάνας, ο Διόνυσος, ο Μέγας Στρατηλάτης
Τόσοι αιώνες σερνικοί
Με μια πέτρα στο χέρι πανάρχαια
Με ένα φεγγάρι λαιμητόμο
Με μια λέξη άρρητη
Αυτά είναι όλα
Κι ο καπνός απ’ την Ιθάκη

(Κάθε φορά που έσκαβα στη γούβα της ελιάς Για θησαυρούς,
έβρισκα τα κατάμαυρα μάτια της Περσεφόνης)

Νικολέττα Κατσιδήμα-Λάγιου

Η πανήγυρης της Κοιμήσεως στην Ιβήρων (από παλαιότερο εορτασμό). 

Με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια γιορτάζεται στις 28 Αυγούστου με το παλιό (Ιουλιανό ημερολόγιο) η πανήγυρης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο περιβόλι της Παναγιάς.

                        

Επίκεντρο των εορτασμών του Δεκαπενταύγουστου το μοναστήρι των Ιβήρων. Από την προηγουμένη το μοναστήρι έχει γεμίσει από προσκυνητές. Κατά την είσοδο στη μονή και κατά το τυπικό, προηγείται προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Πορταΐτισσας όπου φυλάγεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και στη συνέχεια επακολουθεί  γεύμα για τους προσκυνητές στη Μεγάλη Τράπεζα. Σερβίρεται χταπόδι βραστό νοστιμομαγειρεμένο και σταρένιο ψωμί με ροζέ κρασί, προσφορά των προσκυνητών. Στη συνέχεια, μια περιήγηση εντός και εκτός της μονής, ως και μια επίσκεψη στην Έκθεση αντιγράφων και Κειμηλίων με τo πωλητήριο, είναι επιβεβλημένη.
Στο μεταξύ οι προσκυνητές που έχουν κατακλύσει τους χώρους, περιφέρονται είτε ομαδικά είτε μεμονωμένα  στην αυλή,  ενώ αρκετοί που δεν έχουν εξασφαλίσει κατάλυμα, εφοδιασμένοι με μια κουβέρτα που προσφέρει το μοναστήρι,  έχουν ήδη αρχίσει να επιλέγουν κάποια σημεία για το βράδυ, προστατευμένα από το ελαφρύ κρύο ή από κάποια ενδεχόμενη βροχή που είναι συνηθισμένη  αυτήν την εποχή. Στις 06.00 το απόγευμα της παραμονής, μετά την παράκληση, ακολουθεί η καθιερωμένη τελετή της διαμετακόμισης της εικόνας της Παναγιάς, από το παρεκκλήσι της Πορταΐτισσας στο Καθολικό για την αυριανή μεγάλη γιορτή,συνοδεία εκπροσώπων άλλων μονών. Προηγείται η επιλεγμένη χορωδία των πλέον καλλίφωνων μοναχών του Όρους που ψάλλουν το «Άξιον Εστί», ενώ τα φλας των μηχανών των επισκεπτών αστράφτουν για να αποθανατίσουν τη μεγάλη στιγμή της διαμετακόμισης.

H μεταφορά της εικόνας από το παρεκκλήσι στο Καθολικό, πρωτοστατούντος του ηγουμένου π. Βασιλείου Γοντικάκη.

 Ακολουθεί παράκληση στο Καθολικό και στη συνέχεια το Απόδειπνο στη Μικρή αλλά και τη Μεγάλη Τράπεζα που γίνεται μια τεράστια σάλα φαγητού. Κοφτό μακαρονάκι στο φούρνο, πεντανόστιμο ζυμωτό σταρένιο ψωμί, κρασί, φρούτο.Το βράδυ στις 10.00 αρχίζει η ακολουθία με επίκεντρο την θαυματουργή εικόνα που έχει ήδη μεταφερθεί από το απομεσήμερο στο Καθολικό. Ο κόσμος πολύς, άλλοι στην  εκκλησία, άλλοι  σκορπισμένοι  στους χώρους γύρω από την αυλή. Μετά το πέρας της λειτουργίας, γύρω στις 02.00 το πρωί, κάποιοι κοιμούνται λίγες ώρες κατάχαμα, σκεπασμένοι, με τον φόβο μιας  ξαφνικής μπόρας. Το πρωί, με το πρώτο ξημέρωμα και την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στα νερά της παραλίας, λίγο πριν αρχίσει η πανηγυρική λειτουργία, η ώρα προσφέρεται για μια σύντομη βόλτα στο Αγίασμα της Παναγίας, στο σημείο που κατά την παράδοση εμφανίσθηκε η εικόνα της. Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, την εποχή της εικονομαχίας τον 9^ο αιώνα, μία  ευσεβής γυναίκα από  τη Νίκαια της Βιθυνίας, προτίμησε να πετάξει την σημερινή εικόνα της Πορταΐτισσας στην θάλασσα, παρά να την καταστρέψουν οι εικονομάχοι. Μετά από αρκετά χρόνια το 1004 μ.X. η εικόνα εμφανίστηκε μέσα στην θάλασσα μπροστά στην Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος, να στέκεται όρθια πάνω στα νερά. H εικόνα αυτή που έβγαλε με θαυμαστό τρόπο από τη θάλασσα ο μοναχός Γαβριήλ, τοποθετήθηκε σε ιδιαίτερο ναό (παρεκκλήσι) στα αριστερά της κυρίας εισόδου ως φύλακας και παραστάτης της μονής.

Εν τω μεταξύ, γύρω στις 07.00 στο Καθολικό της μονής έχει ξεκινήσει η  εορταστική λειτουργία με τη συνοδεία της πιο επιλεγμένης βυζαντινής χορωδίας του Όρους. Όσοι βρίσκονται έξω από το ναό, λόγω του αδιαχώρητου, προσεγγίζουν τα παράθυρα του ναού, δεξιά και αριστερά του ιερού, για να απολαύσουν τους ομορφότερους Βυζαντινούς ήχους να διαχέονται στον αέρα από τους εκλεκτότερους αγιορείτες χορωδούς. Με το πέρας της λειτουργίας η εορταστική πανήγυρη κλείνει με παράθεση γεύματος στη Μικρή και Μεγάλη Τράπεζα, κάτω από το τεράστιο μεγαλοπρεπές κωδωνοστάσιο της μονής. 

                                        Αντίγραφο που βρίσκεται στο παρεκκλήσι της Ιβήρσκαγια στην Κόκκινη Πλατεία.

Η θαυματουργή δύναμη της εικόνας της Πορταΐτισσας είναι γνωστή σε όλο τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Αντίγραφο της εικόνας της βρίσκεται στο παρεκκλήσι της Ιβήρσκαγια στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, στο οποίο ο Ρώσικος λαός αποτίει ιδιαίτερο σεβασμό και τιμή. Απεστάλη δε μετά από έκκληση για ανάρρωση του Τσάρου, πατέρα του Μ.Πέτρου, στα 1645. Μετά την θεραπεία του, με προτροπή του Πατριάρχη Νίκωνα, ιδρύθηκε ο ναΐσκος της Ιβήρσκαγια, ο δε τσάρος παραχώρησε ως μετόχι στην Ιβήρων το παρακείμενο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. 

          Πηγή:Leovard  Το είδωλο της γης μου

           ΥΔΡΑ

Ανεδύθης καθώς η Αφροδίτη

μα χωρίς αχιβάδα

τα πόδια σου αναπαύονταν

στους γκρίζους βράχους

που γύρω τους παίζανε

τα μικρά ψάρια

στη μέση σου φορούσες ένα πέπλο

βαμμένο στο λουλακί της θάλασσας

και τα μαλλιά σου στόλιζε

μια ροζ καμέλια

το ξαφνικό σου όραμα γοήτευσε

και αυτή την επιφάνεια του πελάγους

που σ’ έκσταση γαλήνεψε

για να σε καθρεφτίσει

δεν ήσουν η μαρμάρινη κόρη

με την άσπιλη σάρκα

οι λαγόνες σου γνώρισαν τα χάδια

των αδρών ναυτοπαίδων

που ξεμυάλιζες πολύ

πριν τον καιρό της εφηβείας

ήσουν η παντοδύναμη

θεά μας κάποια μέρα

που ο ήλιος λαμπρός εφλόγιζε

τους μύλους στα Καμίνια

και στις αυλές ανθίζανε ιβίσκοι

κι ως τέλος κατέβηκε

και το ωραίο σκοτάδι

τα ιστορικά κανόνια σου ανήγγειλαν

την άνοδο της σελήνης  

 Κώστας Ταχτσής

           Από τη συλλογή Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑΝ ΜΕ 12  ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ήταν 30 χρόνια πριν, στις 27 Αυγούστου του 1988, όταν η αδερφή του Κώστα Ταχτσή βρήκε τον συγγραφέα που έγραψε το θρυλικό «Τρίτο Στεφάνι», νεκρό στο σπίτι του στον Κολωνό. Εγκληματική ενεργεία που είχε διαπραχθεί πριν λίγες μέρες και παραμένει ως σήμερα ανεξιχνίαστη. 

         
           Πηγή:Leovard

         Η  Γοργόνα

                 
                 Στην Πρέβεζα στον Αη-Θωμά,στη Μαργαρώνα,

                 θυμάμαι,δωδεκάχρονο παιδί,

                 πως κυνηγούσα για να πιάσω μια γοργόνα

                 που από βραδίς στον ύπνο μου είχα δει.

                 Στην Πρέβεζα στον Αη-Θωμά,

                 στη Βάση,στις Ελιές,στη Μαργαρώνα,

                 χρόνια την κυνηγάω,μα

                 ακόμα να την έβρω τη γοργόνα.

                 Και πέρα στο Σεϊτάν-Παζάρ κάθε σοκκάκι,

                 ρωτώντας που μπορούσα να τη βρω…

                 την είδαν,μου είπαν, μ’ ένα κύριο Καρυωτάκη

                 μαζί του να ’χει φύγει από καιρό…

                 Ντίνος Δημόπουλος

ΦΩΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Πετώ τις ώρες μου, μέρες δεν έχω για το ψωμί της πατρίδας μου, που κινδυνεύει να χαθεί η πατρίδα μου, γιατί βρώμικα χέρια την τάισαν τ’ αποχεσίδια των άλλων. Την πότισαν μέσα σε κατουρλοκάνατα των Ευρωπαίων, λες κι εμείς δεν είχαμε έναν Όμηρο, ένα Σωκράτη, έναν Αριστοτέλη, έναν Αλέξανδρο κι αν θέλετε ένα Λεωνίδα, έναν Κολοκοτρώνη, να πιούμε από τ’ αγγειό τους και να μην μαγαριστούμε, αντίθετα κάτι να πάρουμε απ’ αυτούς που έβραζε τόσο αίμα ελληνικό μέσα τους και θέλουν να τους κάνουν δικούς τους, οι ξένοι, γιατί ο τόπος τους δεν είχε βρύσες να καυχηθούνε, ούτε και τόπο είχαν, γιατί δεν υπήρχαν καν σαν λαοί, κατέβηκαν άγριοι από το Ρήνο και τους ημέρεψαν τα δικά μας χαρτιά και πάνε τώρα να μας βγάλουν τα μάτια, με τα ίδια μας τα χέρια, γιατί τους ξεστραβώσαμε. Δεν έπρεπε βλέπεις, δεν έπρεπε. Μα πως να κρατήσεις τόσον ήλιο για το δικό σου πρόσωπο. Τόσο φως.Δεν το βαστάει η καρδιά σου αδελφέ.Το φως είναι των λαών.Αναδεύουν, παίρνουν τη σάρκα τους. Τη μουσική της γης. Τη γέννηση. Κοπριά του μόχθου απλώνεται.Τέτοιους λαούς μην τους λυπάσαι, μην τους κλαις. Είναι πιο δυνατοί κι από το θάνατο.

Γιατί από το θάνατο φτιάχνουν τη ζωή πιο ωραία.

Τη στήνουν έτσι πολυεύσπλαχνη μάνα στην Ευρώπη.

Να ρυθμίζει τις τύχες των λαών.

Γιατί ποτέ το κεφάλι δεν έσκυψε.

Γιατί ποτέ τον οίχτο δεν δέχτηκε.

Κρέμασε τ’ άλογα της φωτιάς στη καρδιά του ο λαός αυτός.

Νέο, δυνατό, ακράτητο, καθαρόαιμο πουλάρι πετάχτηκε,πρέπει να ζήσει.

Όχι χλευασμένο και ταπεινωμένο,αλλά δυνατό και προσκυνημένο.

Έδεσε τα νερά του στο Αιγαίο.

Έδεσε τα δένδρα του στον Όλυμπο

Έδεσε τον ουρανό με τον ουρανό.

Την καρδία του με την πατρίδα του.

Την πατρίδα του με την αγάπη.

Συνταίριασε το όνειρο με την Ελλάδα.

Κι ο λαός,έσπασε τα ξύλινα πόδια τ’αλόγου του.

Έσπασε τα πέτρινα πόδια τ’αλόγου του.

Έσπασε τα σιδερένια πόδια τ’αλόγου του.

Έσπασε τα μπρούτζινα πόδια τ’αλόγου του.

Και τάκανε χρυσά.

Και πάνω σ’αυτά τα χρυσά πόδια ο Παρθενώνας ζει.

Θαυμάστε τη αν έχετε τη δύναμη.

Μιμηθείτε τη αν μπορείτε.

Χτίστε κι εσείς την πατρίδα σας έτσι ατσάλινη.

Αγαπήστε τη πέτρα σας,το χώμα σας,τον ήλιο σας,τα λουλούδια σας,την ιστορία σας, τον άνθρωπό σας.

Στηριχτείτε στην αδυναμία σας,για να κάνετε δική σας δύναμη.

Τέτοιοι λαοί δεν πεθαίνουν,γιατί αξίζουν πιο πολύ από τη ζωή.

Νικημένοι μπόρεσαν να νικήσουν.

Χωρισμένοι κράτησαν την εθνική τους ενότητα.

Γκρέμισαν τη παλιά πολιτεία,να τη χτίσουν νέα.

Μάζεψαν τα σκόρπια κόκκαλα του πολέμου και πάνω τους,έστησαν το σταυρό της ειρήνης.

Ένας λαός έρχεται με δυο βρύσες της αγάπης στα χέρια.

Είπαν πως είμαστε αδερφοί. Διάβασαν και βρήκαν πως είμαστε όλοι αδερφοί. Ευρωπαίοι, Έλληνες, άσπροι, όμορφοι από την ίδια φυλή, από την ίδια πατρίδα,με τα ίδια βουνά και ποτάμια. Ποτάμια που σκίζαν και πότιζαν τους απέραντους κάμπους και γέμιζαν δένδρα, λουλούδια και πουλιά, και φούντωνε η άνοιξη κι έσμιγε η βλάστηση  με τα βουνά, με τους ανθρώπους, με τα πρόβατα, με τα ζαρκάδια, με τις βρύσες και τ’αγριοχελίδονα, με τους αετούς που φτεράκαγαν από κορυφή σε κορφή κι έβαφαν τα φτερά τους στο πρωινό χρώμα του ήλιου. Βγάλαν τις πέτρες και τα συρματοπλέγματα από τα σύνορα.Τα κόκκαλα,τα σκουριασμένα σπαθιά,τους σταυρούς από τα μνήματα.

Είπαν:Θα κάνουν ένα μεγάλο κι απέραντο βασίλειο, με μια γλώσσα, μ’ενα νόμισμα, με μια ψυχή.

Ένα μεγάλο κι απέραντο νεκροταφείο, στεφανωμένο με τους σταυρούς της ειρήνης.

Είπαν:Θ’ ανοίξουν τη θάλασσα, θ’ανοίξουν τις καρδιές, θα δώσουν τα χέρια στους ανθρώπους του κόσμου.

Θα μπαίνουν τα κορίτσια τους μέσα στ’ απέραντα περιβόλια, να μαζεύουν λουλούδια, πορτοκάλια, πορτοκάλια για τους λαούς.

Σε πελώρια τρυγοκόφινα να τρυγάνε τ’ αμπέλια, να κουβαλάνε στους ώμους τα σταφύλια, να τα ρίχνουν στα πατητήρια, να βγει γλυκός ο μούστος, στο βαρέλι να μπει, να σιτευτεί το κρασί, τις καρδιές να στηρίζει, να δυναμώσει τις ψυχές.

Πόσες κατάρες αραδιάζουμε, μετά την προσευχή, που ακόμα κι οι θεοί δεν τις θέλουν! Μα εμείς σα βόλια τις σκορπίζουμε στη χαρά της ζωής μας.

                                                                ΚΩΣΤΑΣ Θ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

  

Σημ:.Θησαυρός της λογοτεχνίας μας.Κείμενο απ’ αυτά που μας δίνουν κουράγιο και που οι σκοπιμότητες της πολυπολιτισμικής παιδείας μας αγνοούν και δεν συμπεριλαμβάνουν στις σχολικές ανθολογίες, γιατί περισσεύουν οι κιοτήδες και οι ανθέλληνες στο χώρο της Παιδείας και του Πολιτισμού. Κείμενο δυσεύρετο και μαζί τόσο ζωντανό και επίκαιρο κι ας έχει γραφτεί 30 χρόνια πριν.

Διαδώστε το

            
               Θιάκι          

    

             Έγχρωμη λιθογραφική κάρτα του 19ου αιώνα.                     

          Στο Θιάκι ο πηγαιμός θάχει στο σείρε μπόδια.

          Ας έκιωσε η αρχόντισσα στον αργαλειό να υφαίνει,

          του Οδυσσέα το σκαρί δε θα ’βρει αραξοβόλι.

          Εγιόμησε τ’ απάνεμο με κολασμένου λόγια

          και μάντρωσαν το πέρασμα τ’ αφύλαχτο του δράκου.

          Οι σαϊτεύτρες  το χορό, στ’ αφρόκυμα τον κάνουν,

          κι ανάγκασαν ανάποδα, τον Ήλιο για να πέσει.

          Απάτητο το ξέφωτο, απ’ τη μεριά που διάλεξε

                                         να γείρει το φεγγάρι.

           Εκεί το πέλαγος ορμά, ξωπίσω απ’ τα λιθάρια

           κι ανασκαλεύει τα ριζά, τα ξέρικ’ αρμυρίκια.

           Το δένδρο το αφύλλωτο κρατάει το βλαστό του,

           όταν το πιάνει η θάλασσα αναδομό για να ’χει.

           Και πώς να ζώξεις τα πανιά και πως τα παλαμάρια

           που ξέχασε ο Αλεξανδρινός, σε κείνο το ταξίδι.

           Όσο θα ψάχνεις τη στεριά απόμακρη θα μένει.

                                       Γιάννης Λιβαθινός

Κατά το ποίημα (Πρώτη δημοσίευση) και τον ποιητή, ποτέ δεν θα φτάσει ο Δυσσέας στο τέρμα. Μια συνεχής αναζήτηση θα είναι το ταξίδι του. Ποτέ δεν θα βασιλέψει ο Ήλιος πάνω απ’ τη θάλασσα, ούτε η χάση του φεγγαριού θα φέρει το ξέφωτο. Ένα αδιάκοπο ταξίδι η ζωή μας, αφού από ματαιότητα κατακλύζεται η ψυχή μας ακόμη και στο φτάσιμο του στόχου. Η γνώση, η περιπέτεια, ο νόστος, δεν παύουν να αποτελούν συστατικά του ταξιδιού. Ο τελειωμός είναι το ζητούμενο κι αυτός είναι που φαίνεται απόμακρος, χωρίς όρια.Όσο για το πολιτικό παιχνίδι και τη χρήση της “Ιθάκης” για μικροπολιτική, καλύτερα να αποφεύγεται, γιατί τα ποιήματα εκδικούνται τους εχθρούς τους.
  

Πηγή: Leovard

Gypsy(o χορός της αγάπης)  

Αυτές τις μέρες ξεκίνησε στη Λευκάδα το 56^ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού.

Mε την ευκαιρία αυτή προβάλλεται το παραπάνω βίντεο ως μια αναδρομή στον μακροχρόνιο αυτό θεσμό. Το βίντεο αναφέρεται σε ένα φολκλορικό χορό της αγάπης που ονομάζεται Gypsy (love dance) ο οποίος παρουσιάστηκε τo 2006 από το Σέρβικο χορευτικό συγκρότημα στο 44^ο φολκλορικό φεστιβάλ της Λευκάδας. Ο χορός αυτός χορεύεται στη Βόρεια Βοϊβοδίνα και είναι επηρεασμένος από τσιγγάνικους  παραδοσιακούς  χορούς της Ουγγαρίας.

         Πηγή:Leovard

           

   To σήμαντρο του Αγίου Διονυσίου

To Χωριό μου

4^ο Μέρος (Τελευταίο)

Η Βίγλα είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας και τρελαίνομαι να τρέχω εκεί. Κάθομαι σε ένα πεσμένο, ξεφλουδισμένο κούτσουρο πεύκου και αγναντεύω το χωριό και τη θάλασσα. Αφουγκράζομαι την ανασαιμιά, τη ζωή του χωριού. Νιώθω πως χτυπάει η ψυχή του. Από τα χαμόσπιτα ξετυλίγονται στον αέρα καπνοί. Στο Χοροστάσι βλέπεις τις λιγνές φιγούρες των χωριανών. Φιγούρες των χωριανών διακρίνεις και στους δρόμους. Διακρίνεις και μοναχικά γαϊδούρια, που τ' άφησαν στη πλαγιά να βοσκήσουν και γυρίζουν τώρα χορτάτα. Φωνές πλανιούνται στον αέρα. Μια μητέρα φωνάζει από μακριά τα παιδιά της. Ακούγεται και ο ξερός χτύπος τσεκουριού. Κάποιος κόβει ξερά ξύλα. Ένα γαϊδούρι γκαρίζει. Έτσι, του ήρθε. Άλλα γαϊδούρια ανταποκρίνονται με παραπονιάρικα  γκαρίσματα. Ύστερα ακούγονται αλυχτίσματα σκυλιών. Κάποτε ο αέρας  με σπρώχνει να με πετάξει από το κούτσουρο. Κρατιέμαι καλά. Έχω την αίσθηση ότι δαμάζω τον αέρα, όλο τον κόσμο.

     Αυτό είναι το χωριό μου. Μακριά από τα άλλα χωριά, απομονωμένο από τον κόσμο. Πέρα από το χωριό εκτείνεται ένα ακρωτήρι, όπου υπάρχουν τα ερείπια ναού της Αθηνάς. Οι χωριανοί πιστεύουν ότι έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα. Για αυτό και οι περισσότεροι κρατούν τη συνήθεια να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα αρχαιοελληνικά. Δεν είναι παράξενο μάλιστα πως πολλά κορίτσια και γυναίκες έχουν το όνομα Αθηνά. Όλοι στο χωριό είμαστε, μεταξύ μας, συγγενείς ή κουμπάροι και φωνάζουμε ο ένας τον άλλο με τα μικρά μας ονόματα.-

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χρίστου Ρουπακιώτη «με τη Λόπη». Στην εισαγωγή του, ο συγγραφέας δίνει μια γλαφυρή παραστατική εικόνα του χωριού του (Αθάνι) στα χρόνια της δεκαετίας του 1950.Το βιβλίο-με κάποιες αναγκαίες κατά τον συγγραφέα παρεμβάσεις και ονοματολογικές παραλλαγές, είναι μια αυτοβιογραφία με μυθιστορηματική πλοκή,(υπάρχει άραγε μυθιστόρημα που να μην είναι αυτοβιογραφικό ή και το αντίστροφο;) όπου ο συγγραφέας πλέκει τον μύθο του με κεντρικό πυρήνα τον έρωτα. Έναν ανικανοποίητο έρωτα και τα επακόλουθά του, μέσα σε ένα κοινωνικό περίγραμμα χρωματισμένο από ένα ιδεολογικό σύνδρομο που είναι ταυτισμένο με τον συγγραφέα, και δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

H συνέχεια στο Βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Εποχή Σόλωνος 130 Αθήνα

Πηγή:Leovard

         
         Ζάντε

Σε γνώρισα ομορφάδα μου στη πρώτη μου σκιρτάδα,

ρεμπέλιασα στη στράτα σου, τα λόγια σου που χάνεις

και το καστέλι αγνάντεψα ’σα πάνω στη κορφή σου. 

Μ’ ένα λιμπρέτο στάλιασα πιο κάτω απ’ τις καμάρες,

λιμπίστικα τα φιόρα σου, τζόγια μου στο μπαλκόνι,

της μαντζουράνας τ’ άρωμα, στο φυγιoμό να πάρω.

Ζουρλάθηκα στο βλέμμα σου και στων χειλιών τη γλύκα

κι απάνω απ’ τη Μπόχαλη καντάδα να σου κάνω. 

Αναφωνήτρα σώπασε που ’ρθε ληστής στην πόρτα,

να πάρει τ’ Άγιου την ευχή από το πάνω δώμα

και ν’ ακουστεί το σήμαντρο, από την Άγια Μαύρα

στη στροφαδιά απέναντι, που φύλαγε τον Άγιο,

του Σολωμού το πόνεμα που τόκαμε υμνητάρι.

             Γιάννης Λιβαθινός

Ο Γιάννης Λιβαθινός, με Κεφαλλονίτικη καταγωγή, ζωγράφος, βυζαντινός αγιογράφος, συντηρητής έργων τέχνης, αλλά και ενεργός πολίτης στα εικαστικά και πολιτιστικά δρώμενα της Πάτρας, που πρωτοστάτησε στη διάσωση της οικίας του Κωστή Παλαμά, είναι εκτός των άλλων και εξαίρετος ποιητής. Από την αδημοσίευτη ποιητική παρακαταθήκη του, έχει αντληθεί το παραπάνω ποίημα που γράφηκε στα 1998.

Πηγή:Leovard

Μνήμη γιορτής της ανακομιδής του λειψάνου του Αγίου Γερασίμου (2001)

Τηλεοπτικό απόσπασμα από τη γιορτή της ανακομιδής του λειψάνου του Αγίου Γερασίμου στα Ομαλά Κεφαλληνίας. Ακούγεται, ο τότε Πρωτοσύγκελος, Αρχιμανδρίτης της Μητρόπολης και αργότερα εκλεγείς Μητροπολίτης Κεφαλληνίας, μακαριστός Γεράσιμος Φωκάς.

                 Ταπεινός Αίνος προς την Παρθένο Μαρία

                                    (Τάκης Βαρβιτσιώτης)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

                   Πηγή:Leovard

         O  ενταφιασμός μου στη Λευκάδα

     

Ανάσκελα γυμνός στην αμμουδιά.

Ψηλοί γρανίτες,κατακόρυφοι,

μπροστά μου, πίσω, αριστερά.

Θα  ’μαι στο θεϊκό μου τάφο συλλογίζομαι.

Κτερίσματα μου ’βάλαν το φεγγάρι και τον ήλιο.

Κι άφησαν πλάι μου τη θάλασσα.

Κύματα έρχονται,

σκορπίζουν το ανθισμένο τους κορμί στην αμμουδιά, μέχρι το σώμα μου.

Κ’ ύστερα η νύχτα με σκεπάζει με των άστρων τα κλαδιά.

ΓιάννηςΥφαντής  Λευκάδα 1991

              Ένα γράμμα του  Άγγ. Σικελιανού στο φίλο του Σ. Σουμίλα

Καλαμάκι Παλαιού  Φαλήρου

24-7-933

Αγαπημένε μου Σπύρο

Εδώ κι ένα μήνα ήρθε και μ’ ηύρε από μέρους Σου[ο ….]για να τον βοηθήσω να βρει μια θέση υπαλλήλου, όπως μου ’λεγε σε κανένα καφενείο ή ρεστοράν. Τον επρόσεξα φυσικά  μ’ ὀλη την αγάπη που μου ξυπνά η λευκαδίτικη κουβέντα του και πιο πολύ το πώς μου στέλνονταν [ο…]από Σε.[………………].

Με την ευκαιρία λοιπόν του ερχομού του Σου γράφω σήμερα όχι μόνο για να Σου πω τα παραπάνω, αλλά και για κάτι που από καιρό λογαριάζω κι αναβάλλω ολοένα να σου γράψω. Μα ήρθε πια η στιγμή. Πρόκειται για κάτι που θα σου δώσει  είμαι βέβαιος μεγάλη χαρά μα και σχετικά μεγάλο κόπο. Έχω αγαπημένε μου Σπύρο ανάγκη από μια πραγματική και μεγάλη απομόνωση για να φέρω σε τέλος ορισμένη εργασία που ο καιρός δεν μου επιτρέπει πια ν’ αναβάλω την συμπλήρωσή της,γιατί όσο κι αν νοιώθω μέσα μου άκρατη την παλιά λεβεντιά, τα χρόνια μου βάζουν κάποια όρια που έχω υποχρέωση να τα σεβαστώ. Κ’ η δουλειά που ανέλαβα  κι αυτή που μου μέλλει να κάμω  είναι βαρειά.

Εδιάλεξα λοιπόν με τη σκέψη μου, να καταφύγω  με τη βοήθειά Σου, σε μια γωνιά της Λευκάδος, όσο το δυνατόν άγνωστη στο Λευκαδίτικο περιβάλλον της πόλης κι ως τέτοια γωνιά στοχάστηκα ένα σπιτάκι στο Αθάνι, ψηλά που να βλέπει θάλασσα, που νάνε καθαρό, κι όπου να μπορέσω μόνο να κουβαλήσω λίγα βιβλία και χαρτιά μου κ’ έναν άνθρωπο για την υπηρεσία μου.

Μπορείς να φροντίσεις χωρίς να γίνει πολλή κουβέντα, να βρεθεί ένα τέτοιο σπιτάκι για μένα στο χωριό αυτό. Δεν ξέρω αν τα σπίτια στο Αθάνι έχουνε τζάκι μα αν υπάρχει ένα τέτοιο με την προϋπόθεση πως θάναι και σε ύψωμα, παράμερο κατά το δυνατόν και να βλέπω τη θάλασσα,  θα μου ήταν απόλυτα προτιμητό. Αν πρόκειται να περάσω αυτού τον χειμώνα μόνος, η φωτιά κατόπιν από Σένα, που πιστεύω να σε βλέπω κάπου-κάπου, θα μου είναι η καλύτερη συντροφιά.

Θα ήθελα Σπύρο μου να φρόντιζες σύντομα πάνω σ’ αυτό που Σου ζητώ, γιατί ο καιρός για αλλαγή σπιτιού διαμονής μου  κ.λ.π. πλησιάζει και πρέπει να ξέρω έγκαιρα αν αυτό που ζητώ μπορεί να γίνει, για ν’ αποφασίσω που θα πάω το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Εννοείς πως στο σπίτι που θα μείνω αν βρεθεί, δεν πρέπει να κάθεται κανένας άλλος από μένα. Άπαξ έχω την απάντησή Σου, θα  Σου γράψω λεπτομερέστερα για ό,τι άλλο, και Συ επομένως φρόντισε να με κατατοπίσεις αν βρεθεί το σπίτι, πως είναι, τη διαίρεσή του,(όσο μικρό κι αν είναι, ακόμη κι αν είναι και ξεταβάνωτο-το προτιμώ χωριάτικο εντελώς μόνο νάνε καθαρό) για να ξέρω τι θα μου χρειαστεί στον ερχομό μου.

Περιμένω λοιπόν  σύντομα αναλυτικό γράμμα Σου και προσβλέπω με τρακ και σοβαρότατη συγκίνηση την προοπτική αυτή του μυστικού γυρισμού μου στη γη της Λευκάδας, στο χωριό που μούδωσε το πρώτο γάλα (η βυζάχτρα μου ήταν Αθανίτισσα) για να φέρω σε τέλειωμα ένα μέρος απ’ ότι μου όρισε η πνευματική Μοίρα ή οι πιο απόκρυφες εντολές της Λευκαδίτικης γης.

Σε φιλώ με τους δικούς σου

Άγγελος Σικελιανός

                  H πολιορκία της Κέρκυρας το 1716

Επιχρωματισμένη Χαλκογραφία του Johann Baptist Homann (Νυρεμβέργη 1716)

Τον Ιούλιο του 1716 ο Οθωμανικός στρατός στρατοπέδευσε στη Σαγιάδα και στο Βουθρωτό της Ηπείρου απέναντι από τη Κέρκυρα και ακολούθησαν χερσαίες και θαλάσσιες συγκρούσεις με τους Βενετούς, μεταξύ 25 Ιουλίου και 22 Αυγούστου. Οι Οθωμανικές δυνάμεις λέγεται ότι αριθμούσαν 35.000 άνδρες και πολιόρκησαν την ακρόπολη από ξηρά και θάλασσα. Οι δυνάμεις των υπερασπιστών του νησιού, περίπου 3.000 άνδρες, διοικούνταν από τον διακεκριμένο Γερμανό μισθοφόρο, κόμη Von  der Schulemberg, ο οποίος ήταν διορισμένος από τον πρίγκιπα Ευγένιο της Αυστρίας. Ήταν η δεύτερη πολιορκία της Κέρκυρας από τους Τούρκους μετά την ανακατάληψη του Μοριά. Η πολιορκία της Κέρκυρας του 1716 ήταν η τελευταία Τουρκική πολιορκία σε βάρος της χριστιανικής Ευρώπης. Και στις δυο πολιορκίες της Κέρκυρας, η πόλη σώθηκε με παρέμβαση θεϊκών καιρικών φαινομένων που λειτούργησαν αποκλειστικά και μόνο σε βάρος των πολιορκητών της. Ο  στρατάρχης  Schulenburg  απέδωσε το γεγονός στην ικανότητα του στρατού του, ενώ οι κάτοικοι της Κέρκυρας, κατά την παράδοση, απέδωσαν το γεγονός της αποτυχίας των Τούρκων σε θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα, που την κρίσιμη στιγμή της πολιορκίας εμφανίσθηκε να κρατά κερί στο χέρι του, φέρνοντας μια μεγάλη καταιγίδα. Η Σύγκλητος της Βενετίας για να κρατήσει τις σωστές αποστάσεις, απεφάσισε να εορτάζεται κάθε χρόνο το θαύμα με λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνος στις 11 Αυγούστου  και να στήσει το άγαλμα του στρατηγού στο φρούριο της Κέρκυρας, δίνοντάς του παράλληλα και μια τιμητική σύνταξη.

Η παραπάνω χαλκογραφία απεικονίζει τις θέσεις του Βενετσιάνικου και Οθωμανικού στόλου πριν την έναρξη της πολιορκίας.

Πηγή:Leovard

    Μνημόσυνο σ’ ἐναν λαϊκό ποιητή (που έφυγε σαν σήμερα στις 10/8/15)

 Γνώρισα το καλοκαίρι του 2012 τον Μίμη Μόντε και ήπιαμε καφέ μαζί στο γραφικό καφενείο που διατηρούσε δίπλα από το Πεντακάμαρο στις Αλυκές Ζακύνθου. Ήταν ένας αυθεντικός λαϊκός άνθρωπος και ποιητής. Ανάμεσα στ’ άλλα, μου μίλησε για τις ρίζες του που ξεκινάνε από τον Άγιο Νικήτα Λευκάδας και μου χάρισε τα ποιήματά του. Εκείνο το καλοκαίρι γυρίζοντας με το καράβι από τη Ζάκυνθο, με πηγή έμπνευσης την κουβέντα μαζί του, έγραψα ένα μικρό ποίημα γι αυτόν, που όμως αμέλησα να του το στείλω. Το παραθέτω εδώ, με καθυστέρηση έξι χρόνων, στη μνήμη του. Πραγματικά λυπάμαι που δεν τον πρόλαβε το ποίημα μου. Θεός σχωρέστον. Για να τον γνωρίσετε καλύτερα, σας παραπέμπω σε μια συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Ιωσήφ Παπαδόπουλο, τον Οκτώβριο του 2011 στο ιστολόγιο: www.ribandsea.com (Μίμης Μόντες. Ο λαϊκός ποιητής της Ζακύνθου).

Στο Μίμη Μόντε

Στις Αλυκές της Ζάκυνθου

μένει ο Μίμης Μόντες.

Της λαϊκής της ποίησης,

είναι εδώ ο Κόντες.

Γνήσιο τέκνο του νησιού,

του Ιονίου αύρα,

με  τη φαμίλια να κρατά

από την Άγια Μαύρα.

Πολύπειρος, πολύγλωσσος

και κοσμογυρισμένος,

στης θάλασσας και στης στεριάς

τα κύματα, δαρμένος.

Απά στο πεντακάμαρο

το πέτρινο γεφύρι,

επόστιασε τις μνήμες του

κι έπιασε το γραφίδι.

Έστησε έναν καφενέ

στ’ αυλάκι, στ’ αρμυρίκι,

σερβίρει τα στιχάκια του

και τον καφέ στο μπρίκι.

Ποτίζει με το πνεύμα του

διαβάτη, στρατοκόπο,

και πολεμάει το κακό

με τον δικό του τρόπο.

Μη αποστάσεις ποιητή,

του στίχου είσαι μαΐστρος

και μη φοβάσαι τίποτα

όσο σε πιάνει ο οίστρος.

         Πηγή:Leovard To είδωλο της γης μου