Αλεξάνδρου εγκώμιο

                 

Αλέξανδρος ο Μέγας:"ὁ τρὰγος τῶν αἰγῶν βασιλεὺς Ἑλλήνων..."

==========================================

Στα βήματα του Διόνυσου αχνοπάτησες

επήρες όρκο  ’πά στον τάφο τ’ Αχιλλέα·

να εκδικηθείς τον τύραννο ξεκίνησες,

τον «ήλιο της Βεργίνας» είχες για σημαία.      

Αρχή και τέλος μιας καινούργιας ιστορίας.

Έπος, που άλλαξε του κόσμου την πορεία.

Συνέχεια μιας ένδοξης κληρονομιάς,

που ένωσε τον πολιτισμό με την ελευθερία.

Στα χέρια σου, τούτα τα όπλα βάσταγες,

της μακρινής Ανατολής  σαν άλλαζες την όψη·

καινούργιο κόσμο έφτιαχνες, απέραντο,

με χαραγμένα σύνορα απ’ του σπαθιού την κόψη.

Το ποδοβόλι της στρατιάς δεν σταματά,

δρακοθεός εσύ την οδηγείς, με χέρι ανδρείο·

τα διάσελα διαβαίνεις, προσπερνάς,

θεριόχνοτος, μ’ ορμή αναζητάς έναν Δαρείο.                    

Στο πυρετό της μάχης, στ’ αντροπάλεμα,

σημάδι σ’ έβαζε του φεγγαριού το βόλι,

μα γιος του Ήλιου Αλέξανδρε εσύ,

μέσα  σου, θεϊκής γενιάς έχεις το μπόλι.            

Γη μουσκεμένη από αίμα και κρασί,

σπαθιά, τρομπέτες, λάβαρα και βέλη,

ασπίδες, θώρακες, από σφυρήλατο χαλκό·

άπτερη  νίκη του θανάτου ανατέλλει.         

Οι πεδιάδες της Περσίας γίναν κτήμα σου,

γεμάτες από ρόδια, μήλα και κυδώνια·            

πήρες εκδίκηση για μύριες συμφορές,

το χάρο νίκησες στα μαρμαρένια αλώνια.    

Το κέρατο του τράγου των Αιγών

γονάτισε τ’ ατίθασο κριάρι.

Άνοιξε ο δρόμος για τη χώρα του Ινδού,

που ’ναι οι ανθρώποι της μελαχρινοί,  

                                      [σαν στάρι.

Παιδί του Δία, απ’ το γένος του Ηρακλή,

όλοι υποτάσσονταν σ’ ένα σου νεύμα.

Ένδοξε στρατηλάτη, Μεγαλέξανδρε,

άνθρωπος ήσουνα μαζί και πνεύμα.            

Τον Υδάσπη μοναστραπίς εδιάβηκες,

με τα χρυσά φτερά της νίκης τα μεγάλα.

Ο  ήχος απ’ το σπαθί σου σκέπασε

το νεκρικό χλιμίντρισμα του Βουκεφάλα.     

Απόστολος ενός φεγγοβόλου πολιτισμού,

σμίλεψες τη τραχεία ψυχή του Ασιάτη·       

στη μακρινή Βακτριανή, άφησες πίσω σου 

την ύστερη Αλεξάνδρεια, την Εσχάτη.            

Κατακτητής του κόσμου, κοσμοκράτορας,

μ’ ένα σπαθί και φυλακτό την Ιλιάδα.

Δύση κι Ανατολή γινήκαν αδερφές,

με μια πατρίδα απ’ την Ινδία ως την Ελλάδα.

Όταν το πάθος του πολέμου κατασίγαζε,

σημάδι έβαζες στον ουρανό, την πούλια·

γιόμιζες  την κρασόκουπα και χόρευες,

με συνοδεία το ζουρνά και τα νταούλια.        

Επίφθονη η μοίρα και αδίστακτη.

Κάποιος Θεός εζήλεψε τη δύναμή σου.

Την ώρα που η δόξα σου τον άγγιζε,

έκοψε απρόσμενα το νήμα της ζωής σου.   

Στην έρημο των άστρων αναπαύεσαι,

κι έχεις για φύλακές σου, δυο λιοντάρια·     

στον ύπνο σου τη δόξα σου ανασαίνουνε,

του τάφου σου τα πέτρινα αγκωνάρια.         

Κοιμάσαι ξεχασμένε στρατηλάτη,

κατάκοπος, βουβός μες στο σκοτάδι·          

μια φωτεινή κλωστή γλιστράει κοφτερή

στο υγρό παλάτι σου, απόκοσμο σημάδι.       

Απάνωθέ σου σιγοτραγουδά

ένα αεράκι που θυμίζει καλοκαίρι·

η  βρύση των ονείρων μας αστείρευτη,

δεν έσβησε του γένους τ’ αχνοκέρι.                

Ο μύθος της γοργόνας είναι αληθινός.

Ναι! Ο Αλέξανδρος ζει και βασιλεύει.

Το μυστικό το πέρασμα γυρεύει να διαβεί,

να τιμωρήσει όποιον τον τόπο του μολεύει.     

Τη πύλη των λεόντων πέρασε Βασιλιά,

έλα σαν λυτρωτής του εκπεσμού μας·

της τραγωδίας μας τα σκαλοπάτια ν’ ανεβείς,

να λύσεις το αίνιγμα του γόρδιου δεσμού μας.

Λ.Κατσιγιάννης

Σήμερα 30 Σεπτεμβρίου, μια μέρα ορόσημο για τις εξελίξεις ανάμεσα στη χώρα μας και τα Σκόπια, μια σύντομη αναφορά για τον μεγαλύτερο των Ελλήνων, μέσα από τη δύναμη της ποίησης,του μύθου,της ιστορίας, άλλα και της προφητείας.

Kατά την παράδοση, γενάρχης των βασιλιάδων της Μακεδονίας ήταν ο Περδίκκας. Ο απόγονός του Τήμενος, ήταν τέταρτος απόγονος του Ηρακλή, βασιλιάς του Άργους, που ήρθε απ’ εκεί ακολουθώντας σύμφωνα με τον χρησμό του Απόλλωνα ένα κοπάδι κατσίκες, κι εκεί όπου αυτές στάθηκαν ίδρυσε την πόλη των Αιγών (Βεργίνα).Για τούτο και οι βασιλιάδες της Μακεδονίας λέγονται Αργεάδες ή Τημενίδες.

Στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ της Παλαιάς Διαθήκης (Έζησε περίπου 300 χρόνια πριν τον Μ. Αλέξανδρο) περιγράφονται δύο οράματα του προφήτη για τον Μ. Αλέξανδρο και δίνεται η εξήγηση του πρώτου οράματος από έναν άγγελο και του δεύτερου από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ (Δανιήλ η΄16-17,21-22).

Σαν να ήθελε να αποτρέψει παρερμηνείες της προφητείας του, ο Δανιήλ με την εξήγηση του οράματος από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ξεκαθαρίζει: «ὁ κριὸς, ὅν εἶδες ὁ ἔχων τὰ κέρατα βασιλεὺς Μήδων καὶ Περσῶν. ὁ τρὰγος τῶν αἰγῶν βασιλεὺς Ἑλλήνων καὶ τὸ κέρας τὸ μέγα, ὅ ἦν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος καὶ τοῦ συντριβέντος οὗ ἔστησαν τέσσαρα κέρατα ὑποκάτω, τέσσαρες βασιλεῖς ἐκ τοῦ ἔθνους αὐτοῦ ἀναστήσονται καὶ οὐκ ἐν τῇ ἰσχύϊ αὐτοῦ». Επιπλέον υπάρχει και η ερμηνεία του οράματος από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, σύμφωνα με τον οποίο: «Ο προφήτης, κριό αποκάλεσε τον Δαρείο, τον βασιλιά των Περσών, και τράγο τον βασιλιά τον Ελλήνων, εννοώ τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα. Λέγοντας τέσσερα κέρατα εννοεί τους βασιλείς οι οποίοι τον διαδέχτηκαν…». 

Επομένως η Παλαιά Διαθήκη προφητεύει και αναγνωρίζει τον Μέγα Αλέξανδρο ως «Βασιλιά των Ελλήνων» και ο Δανιήλ επιβεβαιώνει τον αρχαίο ελληνικό μύθο για το κοπάδι των κατσικιών (αιγών), το οποίο ακολούθησε ο ιδρυτής του βασιλικού οίκου των Αργεαδών και απεικονίζεται στο ζωικό βασίλειο με το όνομα της τότε μακεδονικής πρωτεύουσας (των Αιγών).

          Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου

Γράμμα σ’ έναν μετανάστη

                                                                                                                                                                                                                                                      Αθάνι 7/9/63

      Υγείαν έχουμε, το αυτό επιθυμούμε.

    Μπαίνει όπου να ’ναι το Φθινόπωρο κι είναι ωραίο να σε σκέπτομαι με νοσταλγία. Τα σύννεφα έρχονται φορτωμένα με κακά μαντάτα. Η σοδειά απ’ τ’ αμύγδαλα λιγοστή, κι ούτε το λάδι έπιασε καλή τιμή. To χωράφι πλανιά, θα μείνει ’φέτος μπαΐρι. Εχθροί δικοί σου και δικοί μου με τριγυρίζουνε· κρέας, που σαπίζει στην περιφρόνηση. Μόνο τα παιδιά τρέχουν ακόμα ξυπόλητα κάτω απ’ τον ήλιο κι ο γέροντας όλο τραγουδά το ίδιο τραγούδι, με το τσιγάρο στο στόμα. Η θάλασσα χάσκει κάτω αμέριμνη. Ένας νεκρός μου ’φερε νέα απ’ τη μάνα σου. Στη γλάστρα ανθίζει το τελευταίο γαρύφαλλο κι η Ρωξάνη μας, μια χαρά κοριτσόπουλο, έκλεισε χτες τα έξι της. Λένε πως θα χιονίσει φέτος τον χειμώνα. Το βράδυ να πλαγιάζεις νωρίς. Στην καταχνιά της Αυστραλίας, μη σκέφτεσαι την απεραντοσύνη της φτώχειας μας.Κάμε κουράγιο. Η μοίρα του κόσμου είναι και δική μας. Ποιος μίλησε για σύνορα. Τα σύνορα είναι μέσα μας.

      Καλή αντάμωση. Με τα δάκρυα μουσκεύω το γράμμα σου, που δεν πήρα ακόμα.

    Υ.Γ Χτες τ’ απόβραδο που έτρωγα στο τραπέζι, σε είδα να κάθεσαι αντίκρυ μου. Ήσουν καθαρός κι ολόλαμπρος, μα δεν μπόρεσα να σου μιλήσω. Όταν ξανάβρα τη μιλιά μου, είχες χαθεί.

      Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Καθαρτήριο άλμα". 

      Λ. Κατσιγιάννης

ΟΙ  ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΑΙ

Ξημερώνει^. απάνω

οι άγγελοι πλένουν το στερέωμα, παραδίδουν τον ουρανό στίλβοντα* και υγρό^. οι οδοκαθαρισταί κάτω καθαρίζουν τους δρόμους.

Σταματούν πού και πού,

ανεμίζουν το σφουγγαρόπανο οι πρώτοι,

τη σκούπα οι δεύτεροι,

χαιρετιούνται.

Οι οδοκαθαρισταί

διαγράφουν τα ίχνη των νεκρών

της χθεσινής ημέρας·

εξαφανίζουν τους λεκέδες απ` το αίμα

του σκοτωμένου ποδηλάτη,

το άδειο πακέτο των τσιγάρων, το γράμμα

που δε φυλάχτηκε στο συρτάρι...

Οι οδοκαθαρισταί είναι

οι «πρωτοπόροι της αύριον».

Σηκώνονται, φωνάζουν στους αγγέλους:

«Εμείς, συνάδελφοι, το χρέος μας το κάναμε^.

η ευθύνη ανήκει τώρα στο Θεό,

ανήκει στους κυβερνήτες, ανήκει στο έθνος».

Αποσύρονται^. ανεβαίνει ο ήλιος, ξεκινούν τα λεωφορεία, ξυπνούν οι δημόσιοι υπάλληλοι.

 τον ουρανό στίλβοντα: τον ουρανό που λαμποκοπάει, που αστράφτει

Φαίδρος Μπαρλάς

ΓΛΩΣΣΑ ΣΤ΄ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

                         

                  

                  AΒΔΗΡΙΤΟΒΑΣΙΛΙΑΣ

   

Ένα από εκείνα τα σατυρικά ποιήματα που ερέθισαν 

τον Βασιλιά Γεώργιο Α΄ και έβαλαν στη φυλακή τον

 Κλεάνθη Τριανταφύλλου (Ραμπαγά).

                     
                                  Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου    

ΘΑΡΕΙΣ ΠΩΣ ΞΕΦΡΑΓΟ ΑΜΠΕΛΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;

          

Ντανκ! Ντούνκ! Κι ο Άγιος Πέτρος μου απαντάει:
-Την Πύλη του Θεού ποιός τη βροντάει;

-Είμ’η ψυχή απ’το σώμα πούχει βγει

ενός φτωχού που πέθανε στη Γη.

Θαρρείς,θνητέ, πως ξέφραγο  ειν’ αμπέλι

και μπαίνει εδώ μέσα όποιος θέλει;

-Άγιε Πέτρο μου …είστε εσείς καλός….

Σχωρέστε με αν έφταιξα ο αμαρτωλός…

-Σιωπή !Παράτα τις κατεργαριές ….

Δεν θέλω γαλιφιές και πονηριές…

Ουτ’ είμαι σαν τον Κέρβερο,το σκύλο,

пου μ’ένα δυο γλυκά τον πιάναν φίλο!

Χωρίς αδυναμίες, αυστηρός ,

είμαι του Παραδείσου θυρωρός…

Στη λειτουργία πήγαινες, άνθρωπέ μου;

-Όχι συχνά...σχωρέστε με,Αγιέ μου…

-Κατάλαβα..δεν έχει σημασία

ότι δεν πάτησες στην εκκλησία…

Καθείς δικαιούται,από όπου κι αν βρεθεί

τον Ύψιστο να επικαλεσθεί……

Τούλεγες προσευχή πριν από το δείπνο;

Ή τη στιγμή που πήγαινες για ύπνο;

-Άγιε μου…ένα έχω εγώ κακό…

δεν με βοηθάει ..το μνημονικό

-Ήσουν επιρρεπής στην αμαρτία

της λαιμαργίας; -Δεν μάρεσε η νηστεία…

-Και στο κρασί; -Μου έφερνε χαρά…

-Μήπως παράπινες; -Καμιά φορά…

Μα σύ εζούσες μες την ανομία!

Κι από γυναίκες ; -Διαρκώς με μία!

-Την ίδια όπως πάντοτε θνητέ;

-Τι λέτε Άγιε Πέτρε μου ποτέ!

Η τελευταία μ’ ένα φιλί στο στόμα

Μπορούσε κι Άγιο να κολάσει ακόμα!

Πήγαμε ,Κυριακή στην εξοχή…

κι ευράνθησαν κι η σαρξ μου κι η ψυχή!

-Τις πράξεις σου αισχρές κι  αμαρτωλές,

 τολμάς μ’ αδιαντροπιά  να μου τις λές;

 Για σένα μέσα εδώ δεν έχω θέση…

Στη Κόλαση σε στέλνω για πεσκέσι,

εκεί θα νίψεις κάθε αμάρτημά σου!...

Μα πες μου ..ποιο ήταν το επάγγελμά σου;

Τι έκανες στη Γη;  -Τον Ποιητή.

Έγραφα στίχους πάνω στο χαρτί....

-Ποιητής! Кι ευθύς,ανοίγοντας τη Πύλη,

μου λέει,με το χαμόγελο στα χείλη:

-Σαν σπίτι σου! Μα…που να πάρ’η ευχή

γιατί δεν τόλεγες απ’την αρχή;        

ΠΩΛ  ΜΕΝΕΣΤΡΕΛ 

(Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του συγγραφέα και ποιητή Γιάννη Χιδήρογλου)

                 Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου



                    

Περιδιαβαίνοντας τον θάνατο στον κήπο των νεκρών

"Ο θάνατος/μόνο αυτός λέρωσε την ψυχή μας/

που είχε τα μάγουλα λευκά/σαν της αυγής τα δώρα". 

                                                                                                     [Γ.Σαραντάρης]

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ο πολιτισμός μιας κοινωνίας έχει ακόμη ένα μέτρο αξιολόγησης: Τα Νεκροταφεία! H συμπεριφορά μας στους νεκρούς είναι στοιχείο πολιτισμού. Λένε πως ακόμα και οι Γερμανοί κατακτητές από την εμφάνιση των νεκροταφείων, έβγαζαν τα συμπεράσματά τους για το είδος των ανθρώπων που βρίσκονταν υπό τη κατοχή τους, όχι γιατί είχαν μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τη φροντίδα των θυμάτων τους, μα γιατί τα ταφικά μνημεία είναι δείγματα της ανθρώπινης κουλτούρας. 

   Ένας περίπατος στο κεντρικό Νεκροταφείο των Αθηνών δίνει αφορμή για κάποιους μελαγχολικούς στοχασμούς. Στα χριστιανικά Νεκροταφεία συναντά κανείς τη σχέση του ανθρώπου με το τελεσίδικο γεγονός του θανάτου αλλά και την προσδοκία της Ανάστασης. Το Νεκροταφείο των Αθηνών εκτός από κοιμητήριο είναι ένα υπαίθριο μουσείο γλυπτικής. Ο περίπατος εδώ γίνεται λιγότερο μελαγχολικός περιδιαβαίνοντας θαυμάσια ταφικά μνημεία που πέρα από την ματαιοδοξία των θανόντων, παραπέμπουν σε θαυμάσιες καλλιτεχνικές παραστάσεις.Τάφοι με σπουδαία  ή  όχι  ονόματα που σου φέρνουν στο νου τους στίχους του Σεφέρη:«....και πόσο παράξενα ανδριεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δεν φτάνουν πια οι ζωντανοί που απόμεναν...».Η εγκατάλειψη όμως πολλών απ’ αυτά σε γεμίζει λύπη. Σε κάποιες περιπτώσεις ο τάφος φαίνεται πως έχει χάσει  τη σοβαρότητά του, στολισμένος ανάλογα, σε πείσμα μιας εμμονής πως ο άνθρωπος συνεχίζει να ζει. Καμιά φορά η τραγικότητα του θανάτου συνδεμένη με την επιπολαιότητα μας να τον αρνηθούμε, οδηγεί σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Οι συμβολισμοί των επιτάφιων επιγραμμάτων, ή ο στολισμός με συμβολικά στοιχεία, ζητούν εναγώνια να προσθέσουν σε αγαπημένα μας πρόσωπα μια προσδοκία ζωής, ίσως της ζωής που τους στέρησε ένας πρόωρος θάνατος.
   Ο φόβος του θανάτου εξορκίζεται κάποιες φορές με την ειρωνική διάθεσή μας, αγνοώντας ή όχι τη σοβαρότητά του. Αυτό, σε συνδυασμό με μια εκκεντρική διάθεση, οδηγεί ορισμένους να έχουν φροντίσει για τον τάφο τους πριν πεθάνουν και ορισμένοι ακόμη πιο εκκεντρικοί, έχουν βάλει και τη φωτογραφία τους στη ταφόπλακα. Μακάβριο θέαμα. Γνωστός αρθρογράφος, κοσμικός και  καλοζωισμένος άνθρωπος, που αγαπά τη ζωή, έχει  ετοιμάσει τον τάφο του με αναγραφή ενός επιγράμματος κάτι σαν «Έζησα όπως ήθελα. Χαίρετε…». Ξαφνιάστηκα όταν είδα τη φωτογραφία και το επίγραμμα πάνω στη όρθια πλάκα του τάφου του. Είδα και έπαθα μέχρι να βεβαιωθώ ότι ζούσε, γιατί δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου ο «θάνατός» του. Πρωτότυπη έμπνευση να αυτοενταφιαστεί παρακολουθώντας τα δρώμενα από την «άλλη πλευρά του λόφου». Ένας ζωντανός που δοκιμάζει τον θάνατό του. Μια πρόβα και μια πρόκληση θανάτου. Είναι τούτο άραγε μια σαρκαστική εκδοχή του θανάτου, μια μορφή εξορκισμού του, ή άσκηση συμβίωσης μαζί του; Ένα κοροϊδευτικό κλείσιμο του ματιού την ίδια στιγμή που απολαμβάνεις τη ζωή, ή μήπως υποδηλώνει την προνοητικότητα ενός ανθρώπου που στρώνει το νεκρικό κρεβάτι του με τον τρόπο που ο ίδιος θέλει; Ακόμη μπορεί ν’ αποτελεί απόπειρα να ελέγξει τον θάνατό του σε όλες του τις λεπτομέρειες, ελέγχοντας συνάμα και το πέρασμά του από τούτη τη ζωή. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου, γιατί περί αυτού πρόκειται, είναι μια ιδιόρρυθμη περίπτωση ανθρώπου που άγγιξε τον θάνατο πολλές φορές στη ζωή του, και βέβαια ούτε που τον φοβήθηκε. Αυτή η παραδοξότητα κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια φανερή πρόκληση που λειτουργεί σαν ξόρκισμα και προσπάθεια διαπόμπευσης του θανάτου. Για τούτο και αυτός τον έχει βάλει στα αζήτητα.
   Ο θάνατος ενός προσφιλούς μας προσώπου φαίνεται, στιγμιαία, πως έχει τη δύναμη να μας αλλάξει τη ζωή. Μας μαθαίνει τη ματαιότητα της πλεονεξίας, του εγωισμού, του πλούτου και την αξία της ζωής. Μα συνήθως αυτό το αίσθημα γρήγορα μας εγκαταλείπει, γιατί οι αμείλικτοι νόμοι μιας φιλήδονης και εγωκεντρικής ζωής επικρατούν πάλι σύντομα, κάπου εκεί ανάμεσα από τον πρώτο καφέ και το γεύμα αποχαιρετισμού του θανόντος. Στενάζουμε στην αρχή επί του νωπού τάφου του, όπου την ζωή ελεεινολογούμε, μα γρήγορα αυτή μας αρπάζει και μας στροβιλίζει στην δύνη της. Κι ο θάνατος τι είναι, παρά μια πόρτα που μας πάει σε μια άλλη ζωή. Μια τεράστια αυλόπορτα που μας οδηγεί σε μια νέα μεταλλαγμένη ζωή. Αν παραδεχτούμε τον θάνατο θα μπορέσουμε να πατήσουμε καλύτερα σε τούτη τη ζωή και να τη χαρούμε, μα και να προετοιμαστούμε και για την άλλη. Τι τα θέλετε; Η Ζωή κι ο Θάνατος, είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η Ζωή θα λέγαμε είναι μια πραγματικότητα Θανάτου κι ο Θάνατος μια πραγματικότητα  Ζωής.

         Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου                                                                               

         

Επέτειος  της επανακομιδής της Τιμίας Κάρας του Αγίου Ανδρέα

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου στη Πάτρα το 66 μΧ. σύμφωνα με την ιστορική και εκκλησιαστική παράδοση, το 357 το λείψανό του ή μέρος του, μεταφέρθηκε και κατατέθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων της Πόλης, μέσα σε πολύτιμη θήκη με την ένδειξη "Θησαυρός των Πατρέων".

Η κάρα του Αγίου κατά μια ιστορική εκδοχή, δωρίθηκε αργότερα από τον Βασίλειο Α΄ τον Μακεδόνα (867-886), στην αρχόντισσα της Πάτρας Δανιηλίδα σε επίσκεψή της στην Κωνσταντινούπολη.

Ζωγραφική αναπαράσταση της προσφοράς της κάρας του Αγίου Ανδρέα
από τον Βασίλειο Α΄ τον Μακεδόνα στη Δανιηλίδα.(Πίνακας.Γιάννη Λιβαθινού)

Η Δανιηλίδα που διατηρούσε ιδιαίτερες φιλικές σχέσεις με την αυτοκρατορική αυλή, ήταν με τα δεδομένα της εποχής η πιο επιφανής γυναίκα της Αχαΐας στο δεύτερο ήμισυ του 9^ου αιώνα, έχοντας υπό την κατοχή της μεγάλο αριθμό αργαλειών, όπου παράγονταν υπό την επίβλεψή της από χιλιάδες εργάτες, μεταξωτά υφάσματα υψηλής ποιότητας, προς εξαγωγή. Αργότερα, μετά την πτώση της Βασιλεύουσας το 1453 και λίγο πριν την ολική πτώση του Μοριά στα χέρια των Τούρκων, το 1462, ο Δεσπότης-Κυβερνήτης της Δ. Πελοποννήσου -με επίκεντρο την Πάτρα- Θωμάς Παλαιόλογος, αδελφός του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, όταν κατέφυγε ως ενωτικός στη Ιταλία με την κόρη του Ζωή, (την μετέπειτα Σοφία Παλαιολογίνα, σύζυγο του Ρώσου τσάρου Ιβάν ΙΙΙ) πήρε μαζί του την κάρα του Αγίου για ασφαλή φύλαξη. Η κάρα παραδόθηκε στον πάπα Πίο τον Β΄ από τον Έλληνα καρδινάλιο Βησσαρίωνα που εκφώνησε κατά την παράδοση και πανηγυρικό λόγο. Μετά από 500 χρόνια και έπειτα από προσπάθειες της Ι.Μητρόπολης Πατρών με την ουσιαστική παρέμβαση του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα που είχε αρχίσει με πρωτοβουλία του ο διάλογος ανάμεσα στις δυο εκκλησίες, ο πάπας Παύλος ο ΣΤ' αποφάσισε την επιστροφή της Τιμίας Κάρας, εις ένδειξη καλής θελήσεως. Η κάρα, που φυλάσσετo στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου Ρώμης, παραδόθηκε  από αντιπροσωπεία του πάπα με επικεφαλής τον Καρδινάλιο Μπέα στον Μητροπολίτη Πατρών Κωνσταντίνο στις 26 Σεπτεμβρίου 1964, στην πλατεία Τριών Συμμάχων της πόλης, παρουσία της πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας του τόπου και πλήθος κόσμου.

Πηγή:Leovard To είδωλο της γης μου

ΑΓΓΕΛΙΑ 

Ζητείται νέο θύμα στο Μολώχ της ασφάλτου (κατά προτίμηση ξένης εθνικότητας), προκειμένου επί του πτώματός του να εγκαινιασθούν προστατευτικές μπάρες ασφαλείας με οδοδείκτες, στο νότιο σημείο εξόδου της Εξάνθειας Λευκάδας. Στο σημείο αυτό, ο δρόμος προσφέρει δυο επιλογές: Μια αριστερά προς Χορτάτα–Βασιλική και μια …κατ’ ευθείαν προς το γκρεμνό.
Το αίσχος του οδικού δικτύου του νησιού, που παραμένει για δεκαετίες αόρατο από αόμματους άρχοντες που διεκδικούν... τον ψόφο μας.

Πηγή:Leovard Tο είδωλο της γης μου

Τα φορτωμένα άλογα

Από το παραθύρι μου είδα το άλογο
πεσμένο στο γλιστερό δρόμο.
Το καμτσίκι κι η βλαστήμια
περνούσαν ξυστά απ’το τρομαχτικό του φορτίο
Και χάραζαν ιδρωμένο πόνο
στον ξεβιδωμένο λαιμό.
Αναμέτρησε η ματιά του τον ουρανό.
Τα νύχια του αγκύλωσαν τη Γη,
κι’ ανάμεσα στη μάταιη προσπάθεια,
γιόμισε βοήθεια το παραθύρι μου,
Και τραγούδησα μια σονάτα,
για τα φορτωμένα άλογα και τους γλιστερούς δρόμους.
Σηκώθηκε. Μούστειλε μια θριαμβική κλίμακα
Κι’έγινε το παραθύρι μου πλατύτερο απ’τον ουρανό.

           Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία 

H κυκλική επαναληψιμότητα της ιστορίας, οδηγεί στις μέρες μας στον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Μέρος Δ΄

Ποιός  είναι αυτός ο πόλεμος, όπου το  ΝΑΤΟ (Βορειοατλαντικό  Σύμφωνο) ως αρχέτυπος  διάδοχος της Βορειογερμανικής  συμμαχία του Wilhelm Ι, επικράτησε  130 χρόνια μετά το 1870; Αυτός που έγινε το 1999 - κατά της Σερβίας. 

Αλλά ποιά η πιθανή σχέση  έχει η Σερβία με τη γαλλική ήττα στο Sedan και τα πολεμικά γεγονότα του 1870 και του 1871; Λογικά καμία-όπως και η αντίληψη ότι η ιστορία (την οποία προσπαθώ να παρουσιάσω στο παρόν άρθρο) δεν έχει καμία σχέση με τη λογική. 

Παρ’ όλα αυτά, με τη μη λογική αντίληψη για την ιστορία(μεταξύ άλλων),τα σύμβολα έχουν ισχύ και αξία αληθινών γεγονότων.M’ αυτή την έννοια και οι Σέρβοι λαμβάνουν μέρος στις συμπλοκές στο Sedan, με συμβολικό εκπρόσωπο τους τον μέλλοντα βασιλιά Petar Karagogevic.(Πέτρο Καραγιώργεβιτς). Σ’ αυτόν τον πόλεμο ο Petar Ι πολέμησε μαζί με τους Γάλλους εναντίον των Γερμανών, όπως και ο στρατός στη διάσπαση του μετώπου της Θεσσαλονίκης το 1918. 

Το 1870 ο Petar πολέμησε σε μια ξένη χώρα ως εξόριστος από την ίδια του τη χώρα, όπως το 1918, και ο στρατός του πολέμησε σε μια ξένη αφού εκδιώχτηκε από τη χώρα του. Στον γαλλο-γερμανικό πόλεμο του 1870 ο Petar τραυματίσθηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος, όπως στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Σερβία του Petar επίσης «τραυματίσθηκε» και κατελήφθη. Ο Petar φεύγει από την αιχμαλωσία και διασχίζει ταλαιπωρημένος πεζή  ολόκληρη την περιοχή της Loren χωρίς εφόδια, όπως και ο Σέρβικός στρατός μαζί του διασχίζει ταλαιπωρημένος την Αλβανία χωρίς εφόδια. Στο τέλος, περνώντας τον Μάρνη ο Petar συνεχίζει τον αγώνα εναντίον των Γερμανών, όπως και ο Σερβικός στρατός περνώντας την θάλασσα(στα γαλλικά πλοία) συνέχισε τον αγώνα κατά των Γερμανών και των συμμάχων τους την Θεσσαλονίκη. 

Μπορεί μια πολεμική ιστορία ενός ανθρώπου, να γίνει μήτρα της πολεμικής ιστορίας ενός ολόκληρου έθνους;
Φυσικά μπορεί, αν το πρόσωπο αυτό γίνει κυβερνήτης αυτού του έθνους.
Μπορεί τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα το έτος γέννησης ενός ηγέτη, να καθορίσουν  και την διακυβέρνηση ενός λαού ; 

Έτσι φαίνεται, όπως στη περίπτωση του έτους γέννησης του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.Νομίζετε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα γεννήθηκε τυχαία το έτος κατά το οποίο ο John F. Kennedy έγινε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών;
Φυσικά όχι, αλλά αυτό θα φανεί.Η σύνδεση των γεγονότων του 1870/1871 και του 1999 μπορεί να απεδείχθη και έμμεσα. Επτά χρόνια μετά τη στέψη του Γουλιέλμου του πρώτου (1878) η Σερβία και το Μαυροβούνιο, στο Συνέδριο του Βερολίνου γίνονται ανεξάρτητα και διεθνώς αναγνωρισμένα  κράτη. Επτά χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999 (το 2006) η Σερβία και το Μαυροβούνιο και πάλι γίνονται ανεξάρτητα, και διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη. Έτσι, ερχόμαστε πίσω στην αρχή του 2006. 

Η περίοδος των ιδεολογικών  πολέμων διήρκεσε σύμφωνα με Huntington από 1918 έως 1991,με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, περίπου 73 χρόνια. Από την αρχή της περιόδου των πολέμων των λαών του, το 1789, ως την επίθεση του Ναπολέοντα στη Ρωσία το 1812,πέρασαν 23 χρόνια, και από την έναρξη της περιόδου των ιδεολογικών πολέμων το 1918 ως την επίθεση του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση το 1941 και πέρασαν 23 χρόνια. 

Η επόμενη επίθεση της Δύσης στην Ρωσία είναι πολύ πιθανό να γίνει 23 έτη από το τέλος της περιόδου των ιδεολογικών πολέμων: 1991 + 23 = 2014  δηλαδή 1941 + 73 = 2014.Ο μελλοντικός πόλεμος με τη Δύση και τη Ρωσία θα είναι ένα αντίγραφο του ρωσικού εμφυλίου πολέμου, που έλαβε χώρα από το 1918-1922 με τη συμμετοχή των δυτικών δυνάμεων και του εκστρατευτικού  σώματος  των  ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.
Στο ευρωπαϊκό θέρετρο των επιχειρήσεων, κυριεύεται από τους Μπολσεβίκους τελευταία η Κριμαία. Όπως και τότε που όλα έληξαν στη Κριμαία, έτσι και τώρα όλα θα αρχίσουν από την Κριμαία.  

Ο Θεός, πάντα με συμβολικό τρόπο, προειδοποιεί τους ανθρώπους για το κακό που ακολουθεί, αλλά τι νόημα έχει να μιλάς στους κωφεύοντας και να κάνεις σινιάλο στους τυφλούς. 

Στην αρχή της περιόδου των πολέμων των πολιτισμών το 1990/91 στους Σέρβους έτυχε ο Slobodan Milosevic. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο  δρόμος  τους (από το 1914 ως το 1941) μοιάζει με Γολγοθά. Το 1941 επαναλήφθηκε το γεγονός, αλλά πιστεύω ότι η Σερβία στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν θα συμμετάσχει. Αυτά το 1941.

Και να μην ξεχάσω, αν αναρωτιέστε σε ποια πρωτεύουσα θα εισέλθουν οι Ρώσοι στο τέλος του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, η απάντηση είναι στην Κωνσταντινούπολη. Αυτά από μένα. Δεν με πιστεύετε; Και γιατί πιστεύετε τους ιστορικούς, που χωρίς στοιχεία, υποστηρίζουν ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται; 

 Δρ Θ.Βούλιτς 

Σημ: Τо άρθρο δημοσιευμένο το 2009 δεν έπεσε έξω στις προβλέψεις του. Η νόμιμη εισβολή στην Κριμαία (την Ελληνική Ταυρίδα) του Ρώσικου στρατού μετά την εμπλοκή των δυτικών στην Ουκρανία, είναι μια ακόμη φάση του πολέμου που άρχισε το 1999 με τον βομβαρδισμό της Σερβίας, με σκοπό την απόσπαση του Κοσσόβου από τον εθνικό κορμό της χώρας. Η εμπλοκή στις επόμενες φάσεις του τρομοκρατικού  παράγοντα, μετά το κτύπημα της 11/9/2001 έπαιξε και παίζει ακόμη καταλυτικό ρόλο στις επικείμενες εξελίξεις. Η Ελλάδα, στην πιο κρίσιμη καμπή θα βρεθεί κατά όπως φαίνεται στο στρατόπεδο της Δύσης, στο έλεος του Θεού και των ανταγωνισμών των ισχυρών της γης. Η συνέχεια …στις οθόνες σας.

           Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου