O στρατιώτης ποιητής

Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου

Τη μιαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα

μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου

Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω

Μ. Σαχτούρης

“O ποιητής είναι άχρηστος. Είναι είδος πολυτέλειας.

Βοηθάει ορισμένους μόνο ευαίσθητους ανθρώπους

να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που έχει αυτή η ζωή.”

                               [M.Σαχτούρης]

                  Μοντέρνοι πόλεμοι

                          (Βελιγράδι 1999)

                      

                   Επιτέλους! Οι χθεσινοί σύμμαχοι

                   ξεκίνησαν τον πόλεμο των δειλών.

                   Τον ουρανό χαρακώνουν με “έξυπνες βόμβες”

                   σημαδεύοντας τον κακό εαυτό μας,

                   για  λόγους ανθρωπιστικούς.

                   Σαΐτες -made in America -

                   βουτηγμένες  στο  φαρμάκι του μίσους

                   της Δύσης για την Ανατολή.

                   Το τέλος της ιστορίας των λαών στοχεύουν,

                   υπό την επίβλεψη της διεθνούς κοινότητας.

                   Τραγούδι του ολέθρου

                   που σπέρνει φωτιά και χαλάσματα,

                   κάτω απ’ το βλέμμα ενός ματωμένου φεγγαριού.

                   Παραδίπλα  ο Δούναβης φιδοσέρνεται

                   με μια λασπωμένη  νωχελικότητα,

                   κουβαλώντας στο βαρύ υδάτινο φορτίο του,

                   τ’ απόβλητα ενός φθαρμένου πολιτισμού.

                  Οι  νέοι  καθισμένοι στην πλατεία,

                  ανήμποροι ν’ αντιδράσουν με κραυγές πολεμικές,

                  τρώνε παγωτό με βατόμουρο από τα McDonald’s

                  και  πίνουν  cocacola στα παρόχθια café,

                  πολεμώντας έναν αόρατο εχθρό

                  με τα ίδια του τα όπλα.

                  Κάτοικοι μιας πόλης με πληγωμένα πόδια.

                  Οι μορφές τους, κάρβουνο σε χαρτί,

                  σ’ ένα τοπίο επιλεκτικής καταστροφής

                  που γονατίζει τη δύναμη της αντίστασης.

                  Καταφύγιο τους, μια ορμή θυμωμένη

                  που ξεχειλίζει στους δρόμους της ψυχής τους.

                  Στα χέρια τους κρατάνε την σημαία

                  της ειρωνείας και του αυτοσαρκασμού,

                  προκαλώντας ένα θάνατο επιλεκτικό.

                  Πως αλλιώς να μιλήσεις με τους νεκρούς

                  παρά με τη γλώσσα των λουλουδιών.

                  Πως αλλιώς να πολεμήσεις τους ισχυρούς,

                  παρά με τη γλώσσα της ειρωνείας.      

                  Λ.Κατσιγιάννης

«Τετάρτη 24 Μαρτίου 1999 σήμερα, η μέρα που λήγει η προθεσμία «συμμόρφωσης» που έχει δώσει το ΝΑΤΟ στον Μιλόσεβιτς για το Κόσσοβο. Οι βομβαρδισμοί αναμένονταν τις βραδινές ώρες και πραγματικά ξεκίνησαν γύρω στις 8 το βράδυ με πυραύλους Τόμαχοκ και Κρούζ που εκτοξεύτηκαν από πλοία του 6^ου στόλου στην Αδριατική και αεροπλάνα. Η ειρήνη πνίγηκε στο αίμα. Τεράστια η προσβολή του σύγχρονου πολιτισμού.Ο Κλίντον με ένα μήνυμα γελοίων επιχειρημάτων ενημέρωσε τη κοινή γνώμη της Αμερικής που δεν γνωρίζει καν ούτε που βρίσκεται το Κόσσοβο, παρακάμπτοντας τους διεθνείς οργανισμούς και το Συμβούλιο Ασφαλείας. Η γνωστή τακτική των ΗΠΑ στο ρόλο του διεθνούς χωροφύλακα. Ταπείνωση ξεδιάντροπη των θεσμών που επιβλήθηκαν από την παγκόσμια κοινότητα. Οι ΗΠΑ ενεργούν σαν τον ηθικό τιμωρό της ανθρωπότητας, αυθαίρετα και για λογαριασμό της, μέσα από τη δική τους οπτική και τα δικά τους  συμφέροντα. Υπουργός των Εξωτερικών της κυβέρνησης Κλίντον η Μάντλιν Ολμπράιτ. Το πραγματικό της όνομα Μαρία Γιάνα Κορμπέλοβα, Εβραία από την Τσεχοσλοβακία. Στη περίοδο του Β΄ Πολέμου, η πόλη της Βρνιάτσκα Μπάνια στο κέντρο της Σερβίας που σήμερα την βομβαρδίζει, την προστάτεψε από τους διωγμούς των Ναζί. Φαίνεται ότι κρατούσε κάποια παιδικά απωθημένα από εκείνη την περίοδο. Παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις την εξέλιξη της επίθεσης με μεγάλη ανησυχία για την προοπτική ενός γενικότερου πολέμου στα Βαλκάνια».

                                                                                                                   

Μετά από 18 χρόνια ο Σέρβος υπουργός Εξωτερικών, Ίβιτσα Ντάτσιτς σε επίσκεψή του στην Ουάσιγκτων δήλωσε ότι : «Αυτοί (που διέταξαν τον βομβαρδισμό κατά της Σερβίας) είναι εγκληματίες πολέμου, αυτό πρέπει να θυμόμαστε και να μεταφέρουμε στις νέες γενιές και δεν φοβάμαι να το πω στην Ουάσιγκτον, γιατί είμαι υπουργός Εξωτερικών της Σερβίας και η δουλειά μου είναι να υπερασπίζομαι τα συμφέροντα της Σερβίας».Ο βομβαρδισμός της Σερβίας, σύμφωνα με τον Ντάτσιτς, βασίστηκε σε ψευδείς ειδήσεις,(fake news) σχετικά με μια υποτιθέμενη σφαγή στο Ράτσακ του Κοσόβου και των Μετοχίων, που έστρεψαν το έγκλημα κατά του σερβικού λαού και πιστεύει ότι πρέπει να γίνει δίκη εναντίον εκείνων που το 1999 διέταξαν και πραγματοποίησαν τον βομβαρδισμό της Σερβίας. 

          Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου

Γιορτάζει σήμερα η πατρίδα 

Δημήτρης Λιαντίνης  

Γιορτάζει σήμερα η πατρίδα. Γιορτάζει τη μεγάλη γιορτή. Μέσα από τη γη, τη φτωχή και ακριβοχώματη γη, τινάζεται και ανεβαίνει στο φως, πλεγμένη και πνιγμένη στο αστερόφωτο ποτάμι της αφθαρσίας η μορφή της φυλής μας. Η φυλή μας που την έθρεψαν τα οράματα, τη στεφάνωνε κάθε φορά η αιματόχρωμη μαρμαρυγή της δύσης και τη λίκνιζε πάλι με χρόνια και καιρούς η ανάσταση και η ανατολή.Γιορτάζει σήμερα η πατρίδα. Παιχνιδίζει μέσα στην αγκαλιά και τη μοσκοβόλια της ελληνικής άνοιξης η δόξα με το θρήνο, η ελπίδα και η σφαγή και η θυσία. Ανασαλεύουν και ροδαμίζουν στις βραγιές και τα διάσελα μαρμαρωμένοι και αχάλαστοι πόθοι.Μορφές και σκιές και γιγάντια βήματα, ήρωες και διδάχοι και ψάλτες, βουερή λιτανεία και πομπή. Τινάζουν τις πλάκες των τάφων και εγείρονται, ξεφράζουν τις μπασιές και την έξοδο της γαλήνιας κοιλάδας που μέσα αναπαύονται και ορμάνε στην απάνου γης. Αντρειωμένο χορό ορδινιάζουν και τραγούδι βαθυνόητo πλημμυρίζει τη χώρα. Αστράφτει βαθιά στον ορίζοντα και ακούγεται αλάργα ο κρότος και ο βόγγος. Οργάνων κλαγγή, θριάμβου αντάρα, λαβωμένου κατάρα, πολέμαρχου διαταγή.Είναι το 21. Ο Φλέσσας στο Μανιάκι, ο Διάκος στο Ζητούνι, στο Καρπενήσι ο Μάρκος, και στ’ Aγιωργιού τη γιορτή και τη χάρη τής καλόγριας ο γιος που ξεψυχάει. Είναι η φουστανέλα και το αρματολίκι. Ο Σαμουήλης στο Κούγκι, ο Κατσαντώνης στο σφυρί και στο αμόνι, η Φροσύνη στη λίμνη, η Μπουμπουλίνα στα κύματα, ο Δυσσέας στη φυλακή. Είναι το Μεσολόγγι. Το ψηλό αλωνάκι με το πικραμένο και ανάρματο Σουλιώτη, η πείνα, η γύμνια, η ζωή που μαραίνεται στην αθάνατη φρεσκάδα της άνοιξης. 

Αγαπητοί μου μαθηταί, ελληνόπουλα: Πριν από 150 χρόνια ελευθερώθηκε η πατρίδα από τη σκλαβιά. Μια φοβερή σκλαβιά γιομάτη φρίκη και τρομάρα. Όλη η πατρίδα μας τότε έμοιαζε με σκοτεινή, θλιμμένη και αγέλαστη νύχτα. Αν ζούσαμε θα ακούγαμε παντού ένα πνιχτό, πικρό παραπονεμένο μοιρολόι. Οι πρόγονοί μας, οι παππούδες μας δεν είχαν τίποτα δικό τους. Ούτε σπίτια, ούτε χωράφια, ούτε παιδιά, ούτε σχολεία, ούτε νόμους. Όλα ανήκαν στους Τούρκους, τους κατακτητές και τους τυράννους.Έσφαζαν, σκότωναν, έκαιγαν, φυλάκιζαν, έκοβαν δέντρα, γκρέμιζαν τα βουνά και στέρευαν τα ποτάμια. Νόμιζε κανείς, ότι του Θεού η κατάρα είχε απλωθεί στη γαλάζια πατρίδα μας. Αυτή η δυστυχία βάσταξε 400 ολόκληρα χρόνια. Οσόπου ένα πρωί ξεσηκώθηκε ο λαός μας, άρπαξε όπλα, δρεπάνια, ξύλα, σίδερα και ό,τι άλλο είχε, σήκωσε τα μάτια ψηλά στον ουρανό, καταπρόσωπα στου Θεού το θρόνο και ξεστόμισε ένα φοβερό όρκο: Ή να διώξουν τον τύραννο ή να πεθάνουν όλοι. Έτσι άρχισε ο σηκωμός. Ο μεγάλος αγώνας. Χύθηκε τότε ποτάμι το αίμα, κι ύστερα από χρόνια πολλά, έριξαν οι πρόγονοί μας τους τυράννους στη θάλασσα και ελευθέρωσαν τη χώρα από τα θεριά.Από τότε λάμπει ο ήλιος, λουλουδίζει η άνοιξη, γερανίζουν τα κύματα, κελαηδούν τα πουλιά στα ρέματα και κάθε Απρίλη γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού. Ελεύθεροι πια, τιμημένοι και περήφανοι. 

Δίκαια λοιπόν σήμερα στρέφουμε τη μνήμη, τη σκέψη μας πίσω στο μεγάλο και σημαδιακό κείνο σταθμό της ιστορίας μας, να τιμήσουμε και να δοξάσουμε τους σεμνούς αγωνιστές, που άλλαξαν την πορεία και τη μοίρα της φυλής μας. Να τους δοξάσουμε και να τους τιμήσουμε και να τους δώσουμε την υπόσχεση ότι ακολουθούμε τα βήματά τους, και τον αιώνιο δρόμο που ασάλευτοι εκείνοι από τότε μας δείχνουν.

Ομιλία στο Γυμνάσιο Μολάων την 25η Μαρτίου του 1970.

Πηγή: liantinis.gr- Ανέκδοτα έργα Αποσπάσματα

Η έναρξη της  Επανάστασης του 1821

(Μια εκδοχή στην ιστορική αναζήτηση)

Από αφήγηση του ζωγράφου-αγιογράφου και έγκριτου πατρινού, Ιωάννη Λιβαθινού, θα κατατεθεί εδώ μια ακόμη εκδοχή ως προς την συμβολική έναρξη της επανάστασης του ’21 βασισμένη στην προφορική παράδοση, έτσι όπως διασώθηκε ως τις μέρες μας. 

«Στην Εγλυκάδα Πατρών, πριν είκοσι χρόνια, από ένα γεροντάκι 100 χρονών που ο προ-πάππους του ήταν στα χωράφια του Παλαιών Πατρών Γερμανού μπιστικός, άκουσα την πραγματική ιστορία του γεγονότος της κήρυξης της Επανάστασης. Ο ΠΠΓ κατάγονταν από την Δημητσάνα της Αρκαδίας, όπου ο πατέρας του ασκούσε το επάγγελμα του αργυροχρυσοχόου.Χειροτονήθηκε Δεσπότης στη Κων/πολη από τον θείο του Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ στα 1806 και ενθρονίσθηκε στη Μητρόπολη τότε Πατρών τον Άγιο Δημήτριο, όπου ανατολικά του παλιού ναού υπήρχε το Επισκοπείο. Εγκαταστάθηκε στη περιοχή της Εγλυκάδας λόγω του υγιεινού κλίματος, επειδή έπασχε από ήπια φυματίωση. Εδώ κατοικούσε σε ένα μονώροφο σπίτι εποχής, που βρίσκονταν μέσα σε εκτεταμένα κτήματα ιδιοκτησίας του[1]. Ο ΠΠΓ το 1815 πηγαίνει στην Κων/λη  για δεύτερη φορά και μυείται στην Φιλική Εταιρεία. Με τη μύηση του αυτή ορίζεται και υπεύθυνος για την κήρυξη της Επανάστασης στο Μοριά, αλλά και διαχειριστής του ταμείου της Φιλικής Εταιρείας στη περιοχή της Αχαΐας. Αυτός είχε τον πρώτο λόγο για την επιλογή της στιγμής που θα κηρυχθεί η Επανάσταση. Την Τετάρτη 17^η του Μάρτιου 1821 είναι στα Καλάβρυτα για τη γιορτή του Αγίου Αλεξίου(η κάρα του είναι στην Αγία Λαύρα).Την επόμενη Κυριακή(της Σταυροπροσκυνήσεως) λειτουργεί στην Αγία Λαύρα, στη μικρή εκκλησία που διασώζεται ως τα σήμερα έξω από τη Μονή. Εδώ ο ΠΠΓ παρά τις αντιρρήσεις του, γιατί τα Ορλωφικά ήταν ακόμη νωπά, πιέζεται να κηρύξει τη Επανάσταση. Έτσι κάτω από την πίεση των οπλαρχηγών, (Λόντος, Πετμεζάς, κ.ά) κατεβάζει το υφασμάτινο βημόθυρο της Αγίας Λαύρας και τους βάζει να ορκιστούν πάνω του, να συμφωνήσουν τον ένοπλο αγώνα και σε λίγες μέρες να ξεκινήσουν στη Πάτρα την επίσημη έναρξη. Έτσι το βημόθυρο γίνεται λάβαρο της Επανάστασης. Στις 24 Μαρτίου είναι στο σπίτι του στην Εγλυκάδα και ειδοποιείται να κατέβει στο Επισκοπείο του Αγίου Δημητρίου, όπου τον περίμεναν οι οπλαρχηγοί. Καβαλάει τ’ άλογό του, περνάει από το διπλανό εκκλησάκι της Σωτήρως[2] (που ιερουργούσε στη γιορτή της Μεταμόρφωσης και σώζεται ως τα σήμερα) όπου παίρνει το ωμοφόριό του,(κόκκινο με μαύρο σταυρό)το κρεμάει στη πατερίτσα του και έρχεται στο Επισκοπείο της Μητρόπολης (Άγιος Δημήτριος).Οι Τούρκοι του Κάστρου εν τω μεταξύ έχουν μάθει τις κινήσεις των Ελλήνων και είναι μαζεμένοι στη ντάπια του Αγίου Νικολάου. Ο ΠΠΓ αποφασισμένος για την έναρξη, δεν ξεκινάει την επανάσταση στο Επισκοπείο, αλλά μαζεύει τους οπλαρχηγούς και αγωνιστές στο βόρειο τμήμα της πλατείας Αγίου Γεωργίου, απ’ όπου με επιδεικτικό τρόπο κάτω από τα βλέμματα των Τούρκων, σηκώνει την σημαία της Επανάστασης. Αυτό έγινε  Τετάρτη η ώρα 12 στις 24 του μηνός Μαρτίου, παραμονή του  Ευαγγελισμού. Λόγω όμως και της επομένης μεγάλης μέρας της Ορθοδοξίας, (σε συνδυασμό με τη εύρεση της εικόνας της Παναγίας στη Τήνο  το 1823, όπου θεωρήθηκε ότι η ανεύρεσή της έδινε μια συμβολική ευλογία στον Αγώνα των Ελλήνων για Ανεξαρτησία) καθιερώθηκε επίσημα η 25 Μαρτίου ως εναρκτήρια ημέρα της Επανάστασης».
Οι λοιπές επαναστατικές επομένως αντιδράσεις που παρατηρήθηκαν νωρίτερα σε άλλες περιοχές της κυρίως Ελλάδας (Καλαμάτα, Αρεόπολη, κλπ) δεν είναι παρά σπίθες της επανάστασης που επισημοποιούνται με την μεγάλη φωτιά που έβαλε ο ΠΠΓ εκείνη τη μέρα, με πανηγυρική εκδήλωση της πρόθεσης των Ελλήνων να πάρουν τη τύχη τους στα χέρια τους.
Ο εορτασμός της Επανάστασης την 25η Μαρτίου καθιερώθηκε το έτος 1838 με Βασιλικό Διάταγμα της Κυβέρνησης Όθωνος και συγκεκριμένα του Γεώργιου Γλαράκη υπουργού Παιδείας και ο πρώτος επίσημος εορτασμός στην Αθήνα παρουσία του Όθωνα και της  Βασίλισσας Αμαλίας, έγινε τον ίδιο χρόνο στον Ναό της Αγίας Ειρήνης.

                                                                                                Λ.Kατσιγιάννης 

                                                                                                

                                                                               

           

---

[1] Το σπίτι του ΠΠΓ υπάρχει ως τα σήμερα όχι με τον όροφο, αλλά ως ισόγειο με κάποιες παρεμβάσεις. Στο ισόγειο έμεναν οι δυο αδερφές του δεσπότη και στον όροφο ο ΠΠΓ. Το σπίτι του ΠΠΓ κληρονομήθηκε από την αδερφή του Χρυσαυγή  που παντρεύτηκε τον Γεώργιο Καλαμογδάρτη. Αργότερα εγκαταλείφτηκε και λεηλατήθηκε. Στη συνέχεια στα νεωτέρα χρόνια, αγοράστηκε από ένα παπά, που έκανε κάποιες καθοριστικές παρεμβάσεις που του έδωσαν τη σημερινή μορφή. O ανιψιός του ΠΠΓ Περικλής Κλαμογδάρτης διετέλεσε πρώτος δήμαρχος Πατρών.

[2] Η μικρή εκκλησία της Σωτήρος (απέναντι από το κοιμητήριο του Αγίου Ανδρέα Εγλυκάδας) στο πάλαι ποτέ μεγάλο κτήμα του ΠΠΓ στην οποία λειτουργούσε ο Δεσπότης, υπάρχει ακόμη και σήμερα δίπλα από την καινούργια, αφού διασώθηκε την τελευταία στιγμή από την διάνοιξη του καινούργιου δρόμου. Πίσω δε από τον Άγιο Ανδρέα Εγλυκάδας υπάρχει μικρό μουσείο με ιστορικά αντικείμενα του ΠΠΓ όπως Ευαγγέλια και την εικόνα της Παναγίας της Σταυροκρατούσας, που χαρίστηκε σ’ αυτόν από το Πατριαρχείο Κων/λης κατά την χειροτονία του. Το 1850 όταν γκρεμίσθηκε ο παλιός ναός του Αγίου Δημητρίου για να κατασκευασθεί ο καινούργιος, ένας παπάς από την Εγλυκάδα πήρε τον θρόνο με ένα ψαλτήρι και τα μετέφερε σε μια αποθήκη στην Εγλυκάδα. Όταν φτιάχτηκε το μουσείο μεταφέρθηκε εκεί και ο θρόνος συντηρημένος. Δυστυχώς ένα ομοίωμα του λαβάρου από λινό υφαντό πανί με κεντημένο τον μαύρο σταυρό, που είχε χαριστεί στο μουσείο στα χρόνια μας, αποτέλεσε αντικείμενο κλοπής .

           Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

                   ΠΟΙΗΣΗ                                       

                   Κατηφόρισα τους ανήφορους του άναρχου λόγου

                   Έσπειρα προσμονές στα πεφταστέρια

                   Και θέρισα χαμόγελα στις μενεξεδένιες αυγές.

                   Ψηλάφισα τις άνοιξες στα χείλια της χλόης

                   Αφουγράστηκα το άπειρο στη σπιθοβολή της νύχτας

                   Κι οσμίστηκα του κήπου τον ανασασμό

                   Με τις άκρες των δακτύλων μου.

                   Γεύτηκα με τα μάτια μου τη θλίψη του κυκλάμινου

                   Άγγιξα στα ξερόκλαδα το κάψιμο της φωτιάς

                   Και μύρισα τα βράδια της βροχής στις φωτισμένες λεωφόρους.

                   Άκουσα

                  Της πεταλούδας τη φτεροκοπιά

                  Τον αργαλειό της αράχνης

                  Τον ύπνο του ανέμου.

                  Είδα

                  Τον ανθό μες στην καρδία του σπόρου.

                   …………..

                  Κάπου εκεί κοντά

                  Αλαφροπάτητη περνούσε 

                  Η ποίηση.

                  Βιτσαξής Βασίλης

Μικρός Ύμνος στην Ελάσσονα Ποίηση(3) 

Ο Γιάννης Λιβαθινός, εν ενεργεία και κατ’ εξοχήν ζωγράφος και αγιογράφος, είναι συνάμα ποιητής παλιός και σύγχρονος μαζί. Γνωστός στη Πάτρα αφού έκαμε έργο ζωής του την διάσωση του πατρικού σπιτιού του Παλαμά και το πέτυχε, παρά τον άδικο παραγκωνισμό του στο τέλος απ’ τους νέους ιδιοκτήτες και την αλλοίωση των εσωτερικών ιστορικών χώρων του σπιτιού. Τα ποιήματά του, τα παλιότερα απ’ όσα ξέρω, γραμμένα σε σύγχρονη γραφή, με μια γλώσσα δυσεύρετη πλέον, που όσο περνάει ο χρόνος τόσο μεγαλώνει κι η αξία τους.

 

της Πάτρας η γυναίκα

γερμένο και μισόγιομο, απόψε το φεγγάρι
ξεστράτισε η μοναξιά, τ’ αστέρια ν’ αμαλάξει,

με χρυσαφένια τα μαλλιά, μισόγυμνα τα στήθια,

π’ απλώνει με τον ίσκιο της, το πέρασμα τ’ ονείρου

την κρέναν παστρικιά, λογοίς λογοίς κυράδες,
για ξενικιά τη μολογούν, μα νοιώθει κεντρωμένη

που ρίζωσε στ’ απάνεμο απ’ τη μεριά τ’ απάγκιου,
μ’ ένα καιρό πετρόστρωτο, πετρόστρωτο μ’ αγκάθια

πόχε το κατώσπιτο βελάδες αστρωμένο,
στ’ ανώσπιτο ακρομαστά, της ομορφιάς τα χάδια

για να ζολέβουν που ‘ρχονται, να φεύγουν ζολεμένοι

στα σκέλη της ρωτρόπισαν εφτά γενιές φεντάδων
κι ανδρόστεκαν στο μπούστο της αμούσταγα πρωτάρια,
ταξιδευτες περαστικοί και κλέφτες ζαπλουτάδες,
ούλοι γραμμένοι ανάγραφα στης Πάτρας τη γυναίκα
κι ένας στερνός απρόσμενος, ο χρόνος πόθε νάρθει

μια ιστορία ψεύτικη, που κούρνιασε στη σκέψη
στ’ αγυτεφτή το γράψιμο, τ’ ονειροπόλου πάθος

να ζωντανέψουν τ’ άψυχο, π’αθέλει ν’αζορέψει

περαστική ξυπόλυτη με τη λαψά σβομένει

μαζώχνει την αστροφεγγιά να μη χαθεί στη νύχτα.

πόσοι την είδαν να διαβεί σ’ αφορτωμένο δρόμο

παντάχε φώτα απλόχερα, τώρα στεγνό καντήλι.

Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου 

Μικρός Ύμνος στην Ελάσσονα Ποίηση(2)
  

Άλλος ελάσσονας, ο αγαπητός Σπύρος E.Κατσιγιάννης (Κάπας). Λευκαδίτης, από το Αθάνι. Έδωσε κι αυτός τη δική του μάχη επιβίωσης και κοινωνικής ανάδειξης στον αγαπημένο του Πειραιά. Αν και από πολλά χρόνια έζησε στο μεγάλο λιμάνι, η θεματολογία του στα περισσότερα ποιήματα αφορά τη γενέθλια γη, απ’ όπου προκύπτει μια αφόρητη αγάπη και νοσταλγία. Αυτοδίδακτος λαϊκός ποιητής, συνεχίζει να γράφει τα ποιήματά του με αναφορά στον τόπο του, σμιλεύοντάς τα με το ακόνι μιας παιδικής μνήμης, που σκαρφαλώνει με γυμνά ποδάρια από κακοτράχαλα μονοπάτια μιας ρηχής ζωής, σε κορφοβούνια  με πανώρια ξεγναντέματα και δειλινά γεμάτα χρυσόσκονη, με την θάλασσα από κάτω να ψέλνει μονότονα το ασίγαστο τραγούδι της. Ματωμένη η φλέβα που κουβαλάει μέσα του, από τα χρόνια της εφηβείας, όπου βαστούσε ένα κρυφό ποιητικό σημειωματάριο. Τα ποιήματά του, σήμερα πια δεν είναι τίποτα άλλο παρά λάβαρα αντίστασης στις αντιξοότητες της ζωής. Ισκιερά πλατάνια που ξαποστάζει η ψυχή του κάτω απ’ τον ίσκιο τους. Τραγούδια δροσάτα που κουβαλάνε μια μυρωδιά αγάπης.  Η επιλογή έγινε από ένα μικρό απάνθισμα που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του “Η ιστορία της ζωής μου” (2016).

                                                                               

οι αλογομάντρες

  

Όσες φορές ξεκίνησα νάρθω να σ’ ανταμώσω
βουνό, που μέσα στα γνωστά και στα βαθειά φαράγγια

εσύ που με μεγάλωσες και μέκαμες παλληκάρι,
εσύ που μεταμορφώθηκες κι έπιασες και χορτάρι

όσες φορές κινώ ναρθώ τα μάτια μου βουρκώνουν
γιατί θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια, που με μεγαλώνουν

όσες φορές κινώ ναρθώ βουνό, να σ’ απολάψω
μέσα απ’ τον χαμηλόκαμπο του τριγιαλιού τ’ αμπέλια,

τ’ Αλωναριού τα άδροσα τα ηλιοπυροκαμένα,
ο γέρας ο μοσχόβολος ο τριγιαλοδροσισμένος

που τρέχει απ’ τα υψώματα να με συναπαντήσει
να σου αγκαλιάσω το κορμί τ’ ασύγκριτά σου κάλλη

και βόσκω εγώ τα πρόβατα, κορφολογώ βουνό, τις ομορφιές σου,
τις ομορφιές απ’ το θεό τις παραδεισοπλασμένες

εγώ με το τραγούδι μου να διαφημίσω θέλω
τα ξωτικά τα ηλόβλεφτα τα κατάφωτά σου κάλλη

νάξερες όμορφο βουνό τι μου θυμίζεις εμένα,
τα ξεχασμένα, τα παλιά, κρυφά μου αποκαλύπτουν

νάξερες όμορφο βουνό τι πόθους μου ανάβει
ένας ανθός σου ταπεινός με τη μοσχοβολιά του

νάξερες πως κι η μυρωδιά  του χόρτου σου, του βάτου,
ονειροβότανου ακριβού για μένα μυρωδιά ’ναι

γι αυτό βουνό μου, σ’ αγαπώ πλειότερο απ’ όλα τ’ άλλα.

χωρίς δουλειά

Μ’ ένα τσιγάρο την περνώ
που τόχα πάρει δανεικό
στο κυάθιο έχω τον καφέ
για να το κάνω και στριφτό

μόνος μου θα το καπνίσω
θα πιω και τον καφέ σιγά-σιγά
αφού ξέρω πως θα ξεκινήσω
πρωί-πρωί ολημερίς να ψάχνω για δουλειά

παρακαλάω να με πάρουνε εργάτη
και νάμαι ο μικρός για τις δουλειές
γιατί και τώρα αν δε προκύψει κάτι
θα ψάξω για τις μεθόδους τις παλιές

 που μάζευαν όνειρα κι ελπίδες στο ταγάρι
και παίρνανε το δρόμο της φυγής
αφού μας έφεραν τη φτώχεια τη μεγάλη
κι είμαστε κάτοικοι καμένης γης

κουράστηκα πέντε χρόνια να κάνω υπομονή

σ’ αυτούς που πίστευα με στέλνουν εξορία
αυτοί που μας μάθανε μόνο να πεινάμε
χωρίς και τίποτε να μη ζητάμε.

               Πηγή: Leonard Το είδωλο της γης μου

                                                                              

Μικρός Ύμνος στην Ελάσσονα Ποίηση(1)

Ένα μικρό αφιέρωμα, σε κάποιους ποιητές που στο δρόμο της ποίησης μένουν σε μικρά και λιτά πετρόσπιτα, με τοίχους γερούς και βάσεις ακλόνητες. Εκεί περνούν τις μέρες τους, παρέα με την αγάπη για τους στίχους τους, με απρόσμενη καλοσύνη και σοφία, αποσταμένοι ήρωες ενός ασίγαστου μόχθου, με τις φωτογραφίες της ζωής τους φυλαγμένες στα συρτάρια μιας σκληροτράχηλης μνήμης.  

Ένας απ’ αυτούς ο Γιώργος Σιμιτζής από την Γρανίτσα των Ιωαννίνων. Απόφοιτος του ιεροδιδασκαλείου της Μονής Βελλά, στη συνέχεια τελείωσε την Φυσικομαθηματική του Πανεπιστημίου Πατρών και εργάσθηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Πολυγραφότατος σε πεζό λόγο και ποίηση, είναι Μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών ΝΔ Ελλάδας και συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας της Ελληνικής Λαογραφίας.

        
        Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

       Μόνο στην οδό της ποίησης,
       βρίσκω γαλήνη, αυτογνωσία!
       Σε ανθρωποαρέσκειας αποστολή,
       να βρίσκεται η ποίηση, με όποια στολή!

       Να φτάνει στην καρδιά του άλλου,
       άναργα…. σταθερά, σαν η Αργώ
       η μυθική, στην Κολχίδα
       και ως θεραπευτής κι ελπίδα!

       Η ποίηση δεν είναι φωνή αγέλης,
       που καταργεί ψυχοσυνθέσεις!
       Η ποίηση με φρόνηση κι αρετή
       τον άνθρωπο πιστά να υπηρετεί!

       Τέλος και τω Θεώ Δόξα,
       δεν προσφέρουν ποτέ της ποίησης τα χείλη!
       Αγωνίζεται η ποίηση, πολεμά, διχάζει,
       μοχθεί, και το κακό μηνύει και δικάζει!

       Η ποίηση πλούτη δεν ζηλεύει!
       Μόνο στοχασμούς σμιλεύει
       με τη μέθη της και ιδιοχρωμία,
       σαν την τέχνη, τέχνη είναι ομοία!

       ΔΕΝ ΚΑΡΤΕΡΕΙ Η ΑΓΑΠΗ

       Το “Σ’ αγαπώ” ,άφησέ με τώρα να σου το πω εδώ!

       Αύριο…ποιος ξέρει, που θα ’σαι συ, ή κι εγώ!

       Άφησέ με τώρα! Η αγάπη, δεν καρτερεί!
       Αλλάζουν όλα ύστερα! Αλλάζουν οι καιροί!

       Στις συναισθηματογύρευτες στιγμές σου…Τι κρίμα!
       Να μ’ αφήνεις να σου χιλιολέω, αυτό το ρήμα!
       Δεν είναι ρήμα παροδικό ή χρυσοσυγκαιρίας!
       Δεν είναι και διαφημιστικό, σαν κάποιας εταιρείας!

       Η αγάπη δεν καρτερεί, σαν το σταμνί στη βρύση!
       Είναι καρδιάς απαύγασμα, μυστικό και ρήση!
       Σε σένα θέλει να ‘ρχεται…Πίσω να μη γυρίσει!
       Έχει ρίζες βαθιές, σαν το ψηλοκυπαρίσσι!

       ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ

       Μάνα μου! Πως άντεξαν
       οι πλάτες σου τόσα πολλά βάρη!..
       Μικρόσωμη πάντα ήσουνα,
       στα γηρατιά,ένα κουβάρι!

       Σε θυγατέρα σου, σ’ έκαψε,
       ο χάρος γλυκιά μανούλα
       και σ’ άνοιξε στη καρδία πληγή
       αιμοστάζουσα, σαν βρυσούλα.

       Άντεξες, σαν το λιανόκλαδο,
       που ο βοσκός κρεμάει βαρύ ταγάρι!
       Δεν λύγισες απ’ τα βάσανα ποτέ!
       Κι έλεγες πάντοτε, μακάρι!

Mια ανοιξιάτικη μέρα του 2010 πέρασε απ’ το γραφείο μας σαν απαλό γλυκό αεράκι του Απρίλη. Μας ξεσήκωσε με την ευγένεια του. Την μονότονη ατμόσφαιρα της δουλειάς μας ταρακούνησε για τα καλά. Mια παιδική ψυχή, γεμάτη αγάπη και αυθορμητισμό. Το βιβλίο των ποιημάτων του μας χάρισε, με τις καλύτερες αφιερώσεις, και έφυγε όπως ήρθε, απρόσμενα. Μεγάλος λεξιπλάστης όπως μου φάνηκε, θα έχανα ολόκληρη περιουσία στοιχηματίζοντας ότι ήταν καθηγητής φιλόλογος, αν δεν διάβαζα το βιογραφικό του λίγο αργότερα. Ποτάμι ο χρόνος που πέρασε από τότε. Καλά να’ ναι, όπου βρίσκεται και ό,τι κι αν κάνει. Στο YouTube μπορεί να βρει κανείς αφιερωματικές παρουσιάσεις του έργου του. 

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

                                                  
                                                    «Εθνική αποστολή» 

Εξαίρετο παιδί ο Στέφανος. Το κόσμημα της οικογένειας. Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής όταν τα γειτονικά σπίτια δεν είχαν ούτε λίγο αλεύρι για ψωμί, αυτός λένε πως έκλεβε το καρβέλι από το σπίτι του να το δώσει στον διπλανό. Μετά το Γυμνάσιο γύρισε στο χωριό, αλλά ο πατέρας του τον έβαλε να φυλάει τα γιδοπρόβατα της οικογένειας. Έτσι εκείνος αποφάσισε να φύγει. Η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Κέρκυρας (που στεγάζονταν στο Αγγλικό στρατιωτικό νοσοκομείο στο Παλιό φρούριο) ήταν μια διέξοδος στις φιλοδοξίες του. Αποφοίτησε χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η εκπαίδευση, τη στιγμή που ξεκινούσε ο πρώτος εμφύλιος. Εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες του Ζέρβα στην Ήπειρο και συμμετείχε σε συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ ως τη συμφωνία της Βάρκιζας.    

Στον δεύτερο εμφύλιο εντάχθηκε στις τακτικές δυνάμεις της ΧΙΙΙ Μεραρχίας και την Άνοιξη του 1948 βρέθηκε να υπηρετεί στον 63o Λόχο Ορεινών Καταδρομών με λοχαγό τον Γεώργιο Βορριά. Είχε τη δυνατότητα, λόγω των στενών συγγενικών και πολιτικών δεσμών που βαστούσε η οικογένειά του με τον Κ. Καλκάνη βουλευτή του νησιού του, να υπηρετήσει στα μετόπισθεν, μα εκείνος ζήτησε την πρώτη γραμμή του πολέμου.
Ξημέρωνε 3 Μαρτίου 1948 όταν ο λόχος του κλήθηκε να καταλάβει τα υψώματα της Μουργκάνας, μια ανάσα από την Αλβανία. Μετά από μια ολονύχτια πορεία ανάμεσα σε πυκνά δάση από βελανιδιές, βρέθηκε στις πρόποδες της Μουργκάνας. Αποστολή του ήταν να κάνει εκκαθάριση του δρόμου που οδηγούσε στη κορυφή και να δημιουργήσει προγεφύρωμα για τις δυνάμεις της ταξιαρχίας, που περίμεναν στους πρόποδες της οροσειράς. Είχε ξημερώσει για τα καλά όταν βρέθηκε η 1η διμοιρία κοντά στην κορυφή και ήταν αδύνατο να μη γίνουν αντιληπτοί, γιατί ανέβαιναν από την ομαλή πλευρά του βουνού όπου είχαν θέα οι αντάρτες. Άγονο χώμα, πέτρινο, τίποτα σχεδόν δεν φύτρωνε εδώ πάνω. Μόνο μίσος αδερφικό. Κατάρα θεού. Το χιόνι στρωμένο εδώ κι εκεί από μέρες κι ο ήλιος πολέμαγε να το σηκώσει. Στη γρήγορη μάχη που ακολούθησε, καταλήφθηκε το ύψωμα κοντά στη κορυφή Σκητάρι, αλλά οι αντάρτικες δυνάμεις ενισχύθηκαν από ένα κοντινό στρατόπεδο. Η μάχη κράταγε καλά, αλλά τα πολεμοφόδια είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, ενώ η ομάδα βάλλονταν με όλμους και από την Αλβανία. Η συνδρομή της αεροπορίας ήταν αναποτελεσματική. Στο άσπρο φόντο του χιονιού δεν διακρίνονταν τα διακριτικά του λόχου και η σύγχυση που προκλήθηκε στους πιλότους, έσπειρε τον θάνατο και στις δυο πλευρές. Σ’ ένα μικρό βραχώδες ταμπούρι, η 2η διμοιρία του Εφ. Αξιωματικού Στέφανου Δουκατά πολεμούσε απεγνωσμένα. Τα πυρομαχικά τέλειωναν και οι όλμοι έπεφταν βροχή. Ήταν 3 με 4 το απόγευμα, όταν ένας απ’ αυτούς τον κτύπησε θανάσιμα, σε μια στιγμή που έμεινε ακάλυπτος κοιτώντας προς τη πλευρά των ανταρτών. Κανείς δεν μπόρεσε να τον βοηθήσει σ’ αυτή τη κόλαση. Σκοτώθηκε σ’ εκείνο το τσουγκρί μ’ άλλους έξι. Ήταν ίσως ο πρώτος αξιωματικός που έπεφτε στις μάχες της Μουργκάνας. Τις επόμενες ώρες θα αρχίσει η κατάρρευση και αποχώρηση, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Στη συγκέντρωση του λόχου την άλλη μέρα το πρωί, είχαν μείνει δέκα πέντε άτομα με τον λοχαγό τους. Τα κακά νέα δεν θα αργήσουν να ταξιδέψουν γρήγορα για το σπίτι του. 

Στο σημείο που έπεσε η ομάδα, αρκετά χρόνια αργότερα με πρωτοβουλία του στρατηγού Γ. Βορριά, στήθηκε μια πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων κι ένας σταυρός. Φόρος τιμής για εκείνον τον άδικο χαμό.- 

                                                                                                                                                                       Λ.Κατσιγιάννης

            Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

H πρώτη πολυκατοικία της Πάτρας 

Με την έναρξη του θεσμού της αντιπαροχής που ξεκίνησε ουσιαστικά στην δεκαετία του 1960, οι ελληνικές μεγαλουπόλεις άρχισαν να χάνουν την νεοκλασική ομορφιά τους και θαυμάσια νεοκλασικά σπίτια ή ακάλυπτοι χώροι στις κεντρικές κατ’ αρχήν συνοικίες των πόλεων, έδιναν τη θέση τους σε απρόσωπα, εν πολλοίς τυποποιημένα πολυώροφα κτίρια, χωρίς αρχιτεκτονική παρέμβαση που ανεγείρονταν με γρήγορους ρυθμούς, προκειμένου να στεγάσουν το όνειρο μιας σύγχρονης  αστικής κατοικίας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η μαζική μεταλλαγή του αστικού τοπίου, που έχει πλέον οδηγήσει στις μέρες μας στην αισθητική  βαρβαρότητα των πόλεων. Υπαίτιοι αυτού του μοναδικού ίσως στο κόσμο καταστροφικού πολεοδομικού φαινόμενου  και κύριοι συντελεστές του, στάθηκαν αφ' ενός οι πολιτικές των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, ως ηθικοί αυτουργοί αυτού του εγκλήματος, και αφ' ετέρου οι εργολάβοι, ως φυσικοί του αυτουργοί, που ανέλαβαν να εκτελέσουν αυτό το μοιραίο για την  αισθητική των πόλεων, έργο. Έτσι, σε μια εποχή που μεγάλες τεχνικές εταιρείες και ελληνικά πολεοδομικά γραφεία αναλάμβαναν να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν σε όλον τον κόσμο καινούργιες πόλεις, σε χώρες όπως η Σ.Αραβία, η ΕΣΣΔ, η Λιβύη, η Γιουγκοσλαβία, κλπ, στη χώρα μας, τα μικροκομματικά συμφέροντα, η κοντόφθαλμη κυβερνητική ψηφοθηρική πολιτική, η έλλειψη αισθητικής διορατικότητας και ευαισθησίας, συνεπικουρούμενα από το κόμπλεξ του δήθεν εκμοντερνισμού, επιτέλεσαν το έργο της μαζικής εξόντωσης της κλασικής ομορφιάς των πόλεων. Για την Πάτρα η αρχή έγινε το 1960, με ένα εξαώροφο κτίριο με δώμα, κτίσμα του Παπανδρόπουλου, στη συμβολή των οδών Καρόλου και Ρήγα Φεραίου, με στοιχεία ενός αισθητικού μοντερνισμού που η κατασκευή του θεωρείτο μοναδική και που θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει υπόδειγμα για τις μετέπειτα κατασκευές.                                                  

                                                                               

                                                                                  

Στη φωτογραφία εποχής ξεχωρίζει στο βάθος, με το συγκρότημα των Αρσακείων Σχολείων δεξιότερα και το κτίριο των Μύλων του Αγίου Γεωργίου στο θαλάσσιο μέτωπο, ενώ στη δεύτερη και τρίτη φωτογραφία αποτυπώνονται όψεις της σημερινής μορφής του κτιρίου. Το επιπλέον άκρως ενδιαφέρον, είναι ότι ο εργολάβος της πρώτης αυτής μοντέρνας κατασκευής στην πόλη της Πάτρας, έβαλε τόσο τσιμέντο και σίδερο που έπεσε έξω και οδηγήθηκε στην πτώχευση από το πρώτο του κιόλας έργο. Απόδειξη πως το αισθητικά άρτιο και προσεγμένο έργο, χωρίς καλό υπολογισμό των συντελεστών κόστους, πολλάκις οδηγεί σε άλλου είδους αδιέξοδα. 

Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου