Σελίδες

Κυριακή 30 Ιουνίου 2019



                Δέκατη έκτη ομορφιά       

                                                                    Στην Ανδριάνα

                 

               Πετράδια γύρω απ’ το λαιμό και σκουλαρίκια,
               της πρώτης ομορφιάς σου το μεθύσι.
               Αλόγιστη και άπειρη η νιότη σου
               γεμάτη ελπίδα και παραισθήσεις,
               το φως του ήλιου κλείνει μέσα της.
               Στο γέλιο της αντηχεί η καθαρότητα της ψυχής.
               Με τη βαρκούλα ξανοίγεται στ’ ανοιχτά
               στον άπειρο ωκεανό,
               όπου δε βλέπει πια στεριά.
               Θαλασσοκύματα, μέσα σε μύριες αντιφάσεις
               και φρούδες υποσχέσεις.
               Ένα καθαριστήριο ιδεών η ζωή,
               μια παραίσθηση δικαιοσύνης.

               Συ που τον κόσμο ξεκινάς απ’ την αρχή,
               την ομορφιά σου μη ξοδεύεις μάταια
               στου κόσμου τ’  ανήλιαγα  μονοπάτια.
               Τα όνειρά σου άσε να ξεχειμωνιάσουν
               στο υπόστεγο της έφηβης ψυχής σου,
               δύναμη να πάρουν
               για το μεγάλο φτερούγισμα,
               συνοδεία μελαχροινών αγγέλων.
               Απ’ την εικονική πραγματικότητα μην τυφλωθείς.
               Τα χέρια σου, να παίρνουν και να δίνουν.

               Κι εγώ, στοργικός σου δυνάστης,
               που τις γραμμές της ζωγραφιάς σου φύλαξα,
               καθισμένος στο πεζούλι της προσμονής,
               κι αν τίποτα φαίνεται πως δεν προσδοκώ,
               όλα από σε τα περιμένω.

                 Λ.Κ (2016)

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2019



Λευκάδιος Χερν: Ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Ιαπωνίας

«H Γιαπωνέζικη ψυχή είναι απλή και πολύπλοκη. Παράξενη.
Έχει δικά της μονοπάτια, κι αν δεν τα γνωρίζει ένας Ευρωπαίος, χάνεται».
Ν. Καζαντζάκης

                                                         Πορτραίτο του Χερν στη Πινακοθήκη Λευκάδος
Το 1884 ο Λευκάδιος Xερν δημοσιογραφούσε στην εφημερίδα της Νέας Ορλεάνης «Δημοκρατικοί Καιροί». Εντελώς τυχαία γνωρίζεται με τον υπεύθυνο εμπορικό αντιπρόσωπο της Ιαπωνίας, που εκπροσωπεί τη χώρα του σε μια διεθνή έκθεση στην πόλη. Οι Ιάπωνες, πρακτικός λαός, του ζήτησαν να επισκεφθεί την έκθεση και να γράψει για την εκθετική παρουσία της χώρας τους. Έτσι έπειτα από προτροπή τους, επισκέφθηκε την έκθεση και έμεινε κατάπληκτος από τη λεπτότητα της Ιαπωνικής λαϊκής τέχνης. Διατήρησε έντονα στη μνήμη του αυτή την πρώτη επαφή με την Ιαπωνία και αργότερα-ύστερα από χρόνια-το 1890,όταν ήταν 40 ετών, βρέθηκε στη Υοcohama απεσταλμένος ενός περιοδικού της Ν.Υόρκης. Εκεί βρήκε πάλι τους παλιούς του φίλους από την έκθεση της Ν.Ορλεάνης.Το ταξίδι του ήταν προγραμματισμένο για  6 μήνες, αλλά ο Χερν αποφάσισε να μείνει για πάντα, μαγεμένος από το κάθε τι που έβλεπε δίπλα του. Ακύρωσε το συμβόλαιό του με το περιοδικό και ζήτησε να βρει δουλειά σαν δάσκαλος Αγγλικής. Σ’ ένα ταξίδι του σαν φιλοξενούμενος πια στη περιοχή της επαρχίας Σιμάν, βρήκε δουλειά τον ίδιο χρόνο που έφθασε στην Ιαπωνία σ’ ένα σχολείο της περιοχής.Με τη πάροδο του χρόνου διαπίστωνε όλο και περισσότερο, το μεγαλείο, την παράδοση, την ομορφιά της γιαπωνέζικης ψυχής και φύσης, μέχρι που έφθασε να μονολογεί: «τελικά...βρίσκομαι στη γη των θεών». Στην επαρχία Σιμάν εγκαταστάθηκε σε ένα ωραίο σπίτι στη πόλη Ματσούε, όπου προσέλαβε σαν υπηρέτρια μια γλυκιά Γιαπωνέζα τη Σέτσου (Koizumi Setsu) όπου έμελλε αργότερα να την παντρευτεί. Κατά τη διάρκεια της τελετής σύμφωνα με τα Γιαπωνέζικα έθιμα, αφού πήρε το όνομα Yakumo Koizumi (που σημαίνει το μέρος όπου γεννιούνται τα σύννεφα) παρουσία του κουμπάρου και όλης της οικογένειας της νύφης, αναφέρθηκε στη ζωή του. Αποκάλυψε ότι γεννήθηκε στην Ελλάδα, σ’ ένα νησί του Ιονίου, τη Λευκάδα, στις 27 Ιουνίου το 1850.Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός του Αγγλικού στρατού Ιρλανδικής καταγωγής και η μητέρα του Ελληνίδα, που πέθανε όμως γρήγορα. Ο πατέρας του έφυγε αργότερα από το νησί με μετάθεση στις Δ. Ινδίες. Αυτός με τη μητέρα του πήγε στο Δουβλίνο όπου έπειτα από λίγα χρόνια  μετά το διαζύγιο των γονέων του, η μητέρα του επέστρεψε στη Ελλάδα και δεν την είδε ποτέ πια. Στα 16 χρόνια του είχε ένα αθλητικό ατύχημα στο οποίο έχασε το αριστερό του μάτι και στα 19 χρόνια του έφυγε για την Αμερική ασφυκτιώντας από τη κλειστή συντηρητική Ιρλανδέζικη κοινωνία. Μόλις έφθασε στην Αμερική, δούλεψε διάφορες δουλειές μέχρι να γίνει δημοσιογράφος. Αναφέρθηκε ακόμη στην αγάπη του για την Ιαπωνία και τη Σέτσου και μ’ αυτό το τρόπο τελείωσε η τελετή του γάμου του. Στο Ματσούε (Matsue) έμεινε μέχρι τον επόμενο χρόνο 1891 που ζήτησε μετάθεση για το Kumamoto, όπου ανακάλυψε μια άλλη Ιαπωνία λιγότερο γοητευτική και περισσότερο βίαιη.Το Κumamoto είναι η αιτία που ο Χερν διαμορφώνει σιγά-σιγά μια διαφορετική άποψη για την Ιαπωνία. Μια άποψη που διαφέρει απ’ εκείνη που είχε μέχρι τώρα και που του δημιουργεί ένα απέραντο συναίσθημα πίκρας. Το 1893 αποκτά το πρώτο από τα τέσσερα  παιδιά του, τον Καζούο και τον επόμενο χρόνο έφυγε για το Κόμπε, όπου εργάσθηκε σαν δημοσιογράφος στα «Χρονικά του Κόμπε». Είναι η χρονιά που ξεκινά ο Σινο-ιαπωνικός πόλεμος. Και εδώ ψάχνει απελπισμένος για τη χαμένη καλοσύνη, ομορφιά, ευγένεια, της Ιαπωνίας των πρώτων καιρών. Είναι τόσο απελπισμένος που σκέπτεται σοβαρά να  ξαναγυρίσει στην Αμερική. Γνωρίζει όμως πως εκεί η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Αισθάνεται σαν τον τελευταίο ρομαντικό μιας χώρας που αρχίζει να μεταμορφώνεται και παράλληλα αιχμαλωτισμένος από την ίδια την πραγματικότητα, που τον θέλει κοντά στη χώρα που αγαπά. Αποφασίζει να πάρει την Ιαπωνική ιθαγένεια, πράγμα που έγινε δυο χρόνια μετά, το 1896.Σ’ αυτό το διάστημα και  μέχρι το 1902 που  τον  βρίσκει στο Τόκιο σαν καθηγητή πανεπιστημίου της Αγγλικής Φιλολογίας, ο Χερν επιδίδεται σ’ ένα αξιόλογο συγγραφικό έργο με  κεντρικό θέμα την Ιαπωνία. Η σύγχρονη ιστορία της, oι θρύλοι και oι παραδόσεις, καταγράφονται με το μεράκι και την αγάπη ενός κυριολεκτικά μοναδικού θαυμαστή της. Το 1903,οι πολύ καλές σχέσεις του με τους φοιτητές του, αποτελούν αιτία απομάκρυνσης του από το Πανεπιστήμιο. Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών του έχουν σαν αποτέλεσμα την αναστολή της απομάκρυνσης, αλλά ο ίδιος δεν δέχεται να επιστρέψει στη σχολή. Μ’ έναν αξιοθαύμαστο για την ιδιοσυγκρασία του ρεαλισμό, αλλά και με μια πίκρα για τη νέα πραγματικότητα, δηλώνει: «Η Ιαπωνία δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους σαν εμένα. Πρέπει να προχωρήσει στο δρόμο της βιομηχανοποίησης».

                                                                                              Ο Λευκάδιος Xερν με την Koizumi Setsu.
Το 1904, λίγο πριν πεθάνει, ολοκλήρωσε το συγγραφικό του έργο με ένα βιβλίο για την Ιαπωνία έτσι όπως την έβλεπε εκείνος. Ο τάφος του στο Okybo, είναι τόπος πνευματικού προσκυνήματος για τους Ιάπωνες. Θα έλεγε κανείς ότι ένιωθε την ανάγκη να πάψει να ζει, σε μια εποχή που κατά την άποψή του άρχιζε να χάνεται η παραδοσιακή καλοσύνη και η ευγένεια της γιαπωνέζικης ψυχής. Ακόμη μπορεί να πει κανείς ότι ο Χερν ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος που έζησε μέσα σ’ ένα όνειρο που τελείωσε, πριν γίνει εφιάλτης.

                                                                                                                                                     Λ.Κατσιγιάννης
         
           Πηγή: leovard To είδωλο της γης μου



Τρίτη 25 Ιουνίου 2019



               Πέρασμα απ’ την Ιουδαία

               Μυθεύματα και χαλκευμένα λόγια,
               όσα με άκρα θρασύτητα διατείνονται
               ότι ο μεγάλος Έλληνας βασιλιάς
               προσκύνησε τάχα τον Ραβίνο,
               μετά την κατάληψη της Τύρου,
               στο πέρασμά του απ’ την Ιουδαία.

               Πως μπορούσε ένας βασιλιάς ανίκητος
               γεμάτος πληγές πολεμικές, να γονατίσει
               ζητιανεύοντας την ευλογία του Ραβίνου;
               Ούτε που καταδέχθηκε να περάσει.
               Την πόλη παρέδωσε εις τους επιτελείς του.
               Παραμύθια της Σιών που ζήλεψε την δόξα του.
               Μυθοπλασίες του Ιωσήπου
               για την κολακεία των ομοθρήσκων του.

                       
                     Λ.Κατσιγιάννης

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019


                                       ΙΘΑΚΗ

               
                    
                         Ετούτο το μικρό νησί στο χάρτη
                    Γεμίζει όλη τη γη με τη σκιά του
                    Κ’ υψώνοντας του ήλιου το κατάρτι
                         Πλέει τρεις χιλιάδες χρόνια στα πλατειά του
                    Θρύλου νερά κι’ αιώνα με τον αιώνα
                    Παλεύει με την άφρη του κυμάτου
                         Σαν μια θαλασσογέννητη Γοργόνα.
                    Κι’ ο καπνός του ψηλάθε που ανεβαίνει
                    Μέσ’ απ’ τον αρχαίο του ελαιώνα
                         Κάποιο Οδυσσέα πάντα περιμένει
                    Να τον δει γλυκά να νοσταλγήσει
                         Μια πιστή Πηνελόπη που ανυφαίνει
                    Και γέρασε ώσπου πίσω να γυρίσει.
                         Μα όσοι μπορέσαν κάποτε να πιούνε
                    Νερό από της Αρέθουσας τη βρύση
                         Φεύγουνε μα ποτέ δεν λησμονούνε.
                    Και πάντα εκεί γυρίζοντας το διάκι
                    Όλες της γης τις θάλασσες περνούνε
                         Κι’ έρχονται να πεθάνουν στην Ιθάκη.

                            Ν.Σφυρόερα (1950)

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019



O δεσπότης Γεράσιμος Φωκάς 
                                                                             

Σαν σήμερα το 2015 κοιμήθηκε ο δεσπότης Γεράσιμος Φωκάς που είχε χειροτονηθεί Επίσκοπος στις 31 Μαΐου, αλλά δεν πρόφτασε να ενθρονιστεί. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος (κατά κόσμον Ευάγγελος-Γεράσιμος Φωκάς) γεννήθηκε στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας την 25η Μαρτίου 1951.Φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία έλαβε το πτυχίο το 1998. Εκάρη μοναχός  στις 20 Μαρτίου 1988 στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους. Χειροτονήθηκε διάκονος στις 9 Ιουλίου 1989, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς από το μακαριστό μητροπολίτη Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα και πρεσβύτερος στις 30 Απριλίου 1998, στην Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου Ομαλών, λαμβάνοντας συνάμα το οφίκιο του Αρχιμανδρίτου. Υπηρέτησε ως πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας από το έτος 1998 έως και την ημέρα της εκλογής του σε μητροπολίτη Κεφαλληνίας, στις 26 Μαΐου 2015.
«Ο εκλιπών Ιεράρχης υπήρξε η ψυχή της Εκκλησίας της Κεφαλλονιάς, γέννημα - θρέμμα της αγιοτόκου αυτής νήσου με την βαρειά ιστορία, αλλά και πνευματικό κεφάλαιο και ολόφωτο κόσμημα συνολικώς για την Εκκλησία της Ελλάδος». O μετέπειτα Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης ο εν Ευβοία, του οποίου ο Γεράσιμος υπήρξε πνευματικό τέκνο, προέβλεψε την αρχιεροσύνη του από το 1980, ως και την λειτουργία του στον Όσιο Δαυίδ μετά την χειροτονία του.
Την ύψιστη τιμή επιφύλαξε ο Θεός, στον Άγιο της Κεφαλονιάς, απαλλάσσοντάς τον από τα  διοικητικά. Αυτός ήταν φτιαγμένος για τα επουράνια.Την θέση του στον χηρεύοντα θρόνο της Κεφαλληνίας πήρε ο εκ Λευκάδος καταγόμενος Δημήτριος Αργυρός που και αυτός υπήρξε πνευματικό τέκνο του Αγίου Ιακώβ Τσαλίκη και του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη.O Σεβ. Κεφαλληνίας Αργυρός προορίζονταν για Δεσπότης στη Λευκάδα από τον Μακαριστό Χριστόδουλο, αλλά διαφορετικές ήταν οι βουλές του Κυρίου.
       

            Πηγή: leovard Tο είδωλο της γης μου

Τρίτη 18 Ιουνίου 2019



Από άμβωνος ραπίσματα 

Από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής λογιοσύνης στα τέλη του 18ου ως τα μέσα του 19ου αιώνα, ο Κωνσταντίνος Οικονόμου ο εξ Οικονόμων, (1780 Τσαρίτσανη Θεσσαλίας-1857 Αθήνα) μεγάλος διδάσκαλος του γένους, διακρίνονταν εκτός των άλλων ως ο ισχυρότερος ιεροκήρυκας της νεότερης Ελλάδας και ως ένας από τους πιο διαπρεπείς έλληνες συγγραφείς. Η φήμη του ήταν τεράστια και παντού έχαιρε εκτίμησης και ιδιαιτέρων τιμών. Την περίοδο της διαμονής του στη Σμύρνη (1809-1819) έδρασε ως δάσκαλος και ιεροκήρυκας (1809-1819) αλλά και ως σχολάρχης στη Νέα Δημόσια Σχολή της Σμύρνης. Οι απόψεις του για τα εκκλησιαστικά ζητήματα ήταν βασισμένες στην εκκλησιαστική παράδοση, αλλά κάποια περίοδο που οι συκοφαντίες εναντίον του είχαν βρει γόνιμο έδαφος, θέλοντας να διακωμωδήσει την λαθεμένη γι αυτόν αντίληψη ως δήθεν αιρετικού, κάποια γιορτή, ομιλώντας από του άμβωνος της εκκλησίας, ξεκίνησε τον λόγο του με τα παρακάτω λόγια:
-Ανάθεμα τον Χριστόν, ανάθεμα την Παναγίαν, ανάθεμα τούς Αποστόλους...Και μετά στιγμιαία παύση του λόγου του, εν μέσω αποδοκιμαστικού ψιθύρου του εκκλησιάσματος, μέσα στο οποίο παρευρίσκοντο και οι διαβολείς του, συνέχισε βροντοφώνως:
-... φωνάζουν οι Εβραίοι! Μ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνο αποκάλυψε από τις αντιδράσεις τους, τους διαβολείς του που είχαν προφθάσει να εκδηλωθούν πριν τελειώσει τα λόγια του, αλλά επιπλέον εμμέσως τους χαρακτήρισε.Σε επόμενο δε κήρυγμα του στη Μητρόπολη δεν σταμάτησε, αλλά εξέπεμψε τις σκωπτικές κατηγορίες του στους  παριστάμενους διαβολείς του με τον παρακάτω τρόπο:
-Θηρίον ανήμερον, πανιερώτατε Δέσποτα, με πολλάς κεφαλάς, ευλαβέστατοι ιερείς, Ύδρα η Λερναία, εντιμότατοι άρχοντες...Και μετά στιγμιαία παύση πρόφερε:-...είναι ὁ Διάβολος!Στη συνέχεια ο λόγος του αναφέρθηκε στον Διάβολο και τις ιδιότητες του, έτσι που το μεν εκκλησίασμα ευχαρίστησε τον δε αρχιερέα και τους περί αυτόν ράπισε τεχνηέντως.
O K. Oικονόμου  με την συνολική εθνική και εκκλησιαστική του δράση στην Ελλάδα αλλά και τη Ρωσία, μετά το 1832 έζησε την βαυαρική διάβρωση, στηλίτευσε τους νεωτερισμούς στην εκκλησία, το αυτοκέφαλο που απέσπασε από τη μητέρα εκκλησία τους Έλληνες το 1833 και διέβλεψε τον κίνδυνο της παράδοσης στον πολιτισμό της Δύσης, μέσα από την επικράτηση φιλελεύθερων δογμάτων στον εκκλησιαστικό χώρο, που είχαν πάντοτε κατά εποχές τους υποστηρικτές τους.
Η εποχή μας, μέσα στην κατάπτωση της μετριότητας, με μοντέρνους μηχανισμούς καταστολής τέτοιων πνευματικών αναστημάτων, δεν θα μπορούσε προφανώς να ανεχθεί τέτοιου είδους προσωπικότητες, εθνικούς δασκάλους με το σθένος του παραπάνω λογίου και την αλληγορική καυστική δεινότητα.
 
Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2019



  Ο Σικελιανός στην Πάτρα
                                                                               

Η Πάτρα, δεν διεκδικεί κάποια ιδιαίτερη συμπάθειά του, αλλά ο  Σικελιανός στις αρχές του 20ου αιώνα δεν παρέλειπε αραιά και που να κατεβαίνει εδώ με το τραίνο,να δει και να μιλήσει για ποίηση με τους φίλους του, ακόμη και σαν διερχόμενος για την Ολυμπία ή ακόμα να πάρει στη συνέχεια το καράβι της γραμμής για τη Λευκάδα.To 1910 η εφημερίδα της Πάτρας “Το Σέλας” φιλοξενεί σε συνέχειες το άρθρο του για το έργο του Gabriele D'Annunzio «Ίσως ναι, Ίσως όχι». Εκείνα τα χρόνια το τραίνο έκανε πάνω από 8 ώρες να φθάσει από την Αθήνα και το ταξίδι με καράβι για τη Λευκάδα διαρκούσε 24 ώρες.
     Ο διακεκριμένος φίλος του, ποιητής Σ.Μουσούρης (Φώτος Γιοφύλλης)  περιγράφει μια τέτοια κάθοδό του στη πόλη το καλοκαίρι του 1912, πριν την επιστράτευσή του στους Βαλκανικούς πολέμους, την εποχή που κτίζονταν το σπίτι των Σικελιανών στη Συκιά Κορινθίας, -πάνω σε σχέδια του ίδιου του ποιητή και με δαπάνες της Εύας,- που αξίζει να παρατεθεί. Αφηγείται λοιπόν ο Γιοφύλλης: «Όταν για πρώτη φορά του διάβασα στίχους μου, δημιούργησε μια ποζάτη τελετή,που μπορεί να μην την ήθελα,μα κατόπιν μ’ άρεσε. Ήτανε καλοκαίρι του 1912.Αφού βάλαμε από πριν την ώρα, συναντηθήκαμε στο ξενοδοχείο στη Πάτρα. Ήπιαμε πορτοκαλάδες, αντικρίσαμε ψηλά τον ήλιο και φταρνιστήκαμε. Ύστερα πήραμε ένα αμάξι με δυο ωραία άλογα και πήγαμε οι δυο μας στις Ιτιές. Πλάι στη θάλασσα,κάτω από τα δένδρα,ήταν τραπέζια ενός εξοχικού κέντρου. Έτρεξε ένα γκαρσόνι και υποκλίθηκε. Ο ποιητής παράγγειλε: “Φέρτε οπωρικά, πολλά οπωρικά, πολλά ωραία οπωρικά !”. Σε λίγη ώρα ένα μεγάλο τραπέζι ήτανε μπροστά μας γιομάτο με ροδάκινα, κομμένα πεπόνια και καρπούζια, σύκα σταφύλια, αχλάδια, μήλα…Θαυμάσαμε χαμογελώντας το λαμπρό θέαμα, που πολύχρωμο και πολύχυμο απλώνονταν μπροστά μας πλάι στο αφρισμένο γαλανό κύμα του κόρφου…“Τώρα ας διαβάσουμε” είπε. Κι άρχισα ήρεμα να διαβάζω. Διάβασε και κείνος δικά του. Μιλήσαμε και για ποιήση.΄Υμνησε και τον Ντ’ Ανούτσιο. Θυμηθήκαμε και τους αρχαίους κι άλλους ποιητές…Τρώγοντας οπωρικά, μιλούσαμε για τον λυρισμό των αιώνων. Στη ψυχή, στον ουρανίσκο,στα μάτια, στη σκέψη κυριαρχούσε η ομορφιά!...».-
 
Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Τρίτη 11 Ιουνίου 2019

                                           
                                            Το τελευταίο ταξίδι ενος φιλόλογου                                                                
Το τελευταίο του ταξίδι, ήταν στη Λευκάδα. Η ομιλία του κατά την τελετή ανακήρυξής του την 10 Ιουνίου 1995 σε επίτιμο δημότη Λευκάδας για το έργο του πάνω στους  Επτανήσιους ποιητές, είχε θέμα: “Oι μυστικοί δεσμοί μου με τη Λευκάδα”. Στη παρουσίασή του ως κεντρικού ομιλητή από τον Νάσο Βαγενά, τα κολακευτικά λόγια του δεύτερου σχολιάστηκαν από την πλευρά του με μια δόση μαύρου χιούμορ, ως κάτι σαν ένας “ένας θαυμάσιος επικήδειος”. Κι αυτός ο σχολιασμός την επόμενη μέρα θα εύρισκε την ανταπόκρισή του. Σηκώθηκε κακοδιάθετος, αφού το προηγούμενο βράδυ δεν είχε σχεδόν κλείσει μάτι. Η επιλογή ενός μικρού ξενοδοχείου στο κέντρο της Χώρας, σε συνδυασμό με τον θόρυβο της πόλης που ζούσε στο ρυθμό του καλοκαιριού, είχαν επιδράσει αρνητικά στην ανάγκη για ξεκούραση μετά από μια δύσκολη μέρα.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα δεν παρέλειψε να περάσει από το ΠΟΛΥΕΔΡO, το βιβλιοπωλείο του φίλου του Κωστή Κάπελα στη Πάτρα. Στο δρόμο για την Αθήνα δεν ένοιωθε καλά. Προτίμησε να κάνει μια στάση στο Λόγγο στο σπίτι της φίλης του Νταϊάνας Χάας, Νεοελληνίστριας Καθηγήτριας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Εκεί ξεψύχησε στις 11-6-1995, ο κριτικός-φιλόλογος, νεοελληνιστής Γ. Π Σαββίδης.

Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου

Κυριακή 9 Ιουνίου 2019



               ΒΑΚΧΙΚΟΝ (ΑΓΝΩΣΤΟΥ)

               Περί μέλλοντος μιλείτε;                                   
               Φίλοι μου παραλογείτε.                                    
               Δεν θα ηξεύρω, δεν με μέλλει                    
               ας τα φέρει η τύχη ως θέλει.                      
               Τις η ωφέλεια να πασχίζω                    
               μέρα νύχτα να φροντίζω,                    
               πως να κάμω να κερδίζω                    
               τόνα τ’ άλλο ν’αποκτήσω,                          
               που αν θελήσω ή δε θελήσω                       
               πρέπει εις άλλους να τ’αφήσω;                            
               Αυτή βέβαια  τι αληθεία,                                   
               είναι τρέλα και μωρία.                                         
                                                                          
               Κάλλιο ξέγνοιαστα να πίνω                        
               παρ’ υπέρπλουτος να γίνω.                         
               Κάλλιο εν’ ήσυχο κρασάκι                        
               παρά δόξης το φαρμάκι.                      
               Κάλλιο φίλων συντροφία                                  
               παρά πλούσια βασιλεία.
               Το τραπέζι ετοιμασμένο
               το ποτήρι γεμισμένο.
               Όταν έχω από κρασάκι
               και μια κόρη ωραία παρέκει,
               τότε ο κόσμος ας χαλάσει,
               ας γνοιασθεί όποιος θα τον φτιάσει.                 
               Τρώγω,πίνω, τραγουδάω                                  
               και τον Βάκχον χαιρετάω.            

               Την ωραία σφιχταγκαλιάζω
               κ’εις τα μάτια την τηράζω.
               Την φιλώ απαλά απαλά
               εις τα χείλη τα γλυκά.
               Κι αν αυτή μου δευτερώσει,
               και τα χείλη μου πυρώσει,
               τότε αμέσως πλέον φωνάζω,
               τον ξανθόν  Έρωτα κράζω
               και μ’ αυτών την συνοδεία
               εκτελώ την συμφωνία.

               Ποιά στον κόσμο άλλη ζωή,
               εiν’καλύτερη απ’ αυτή;
               Αν υπάρχει ευδαιμονία
               είναι τούτη εν αληθεία.
               Ας χαρούμε λοιπόν φίλοι,
               όσον καίεται το κανδύλι,
               διότι αφού και αυτό σβεσθεί,
               θα γενεί ότι θα γενεί.


                Ιόνιος Ανθολογία 1834-Τεύχος Α΄

Ένα βακχικό ποίημα άγνωστου ποιητή, αλίευμα από την «Ιόνιο Ανθολογία» του 1834,-ύμνος της αμεριμνησίας της ζωής. Κλείνει μέσα του μια φιλοσοφία και στάση ζωής έξω και πέρα από υλικές απολαύσεις και υμνεί την ευδαιμονία του ανθρώπου, που γεύεται τους γλυκούς καρπούς της ζωής βουτηγμένος μέσα στη μακαριότητα της χαράς, του έρωτα, της απόλαυσης των γεύσεων, απομακρύνοντας από τη σκέψη του κάθε έννοια και φροντίδα για το αύριο. Το μέλλον το ορίζει ο Θεός. Μακάριοι όσοι μπορούν ν’ ακολουθήσουν τη συνταγή του.

            Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου 

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2019

                         
    Όσιος Παναγής Μπασιάς  
                                                                                                    

Τον Όσιο Παναγή Μπασιά τιμά η Ορθοδοξία σήμερα 7 Ιουνίου 2019. Ο Όσιος Παναγής ο Μπασιάς γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλληνίας, το 1801 μ.Χ., και ήταν γιός ευσεβών και επιφανών γονέων, του Μιχαήλ Τυπάλδου-Μπασιά και της Ρεγγίνας Δελλαπόρτα. Έμαθε Ιταλικά, Γαλλικά, Λατινικά και καταρτίσθηκε στη φιλοσοφία και τη θεολογία.Μικρός ακόμα χειροθετείται αναγνώστης και στην αρχή της σταδιοδρομίας του διορίζεται γραμματοδιδάσκαλος και εξασκεί το λειτούργημα του διδασκάλου, αλλά εμπνεόμενος από τα ριζοσπαστικά κηρύγματα του Κοσμά Φλαμιάτου και Ευσεβίου Πανά, εκκλησιαστικών αναστημάτων της εποχής, οι οποίοι υπεράσπιζαν ότι οι Άγγλοι (κυρίαρχοι της Επτανήσου) προστάτες, ουσιαστικά τύραννοι, επιβουλεύονται το ορθόδοξο φρόνημα των κατοίκων, αφήνει το δημόσιο σχολείο και παραδίδει μαθήματα κατ’ οίκον συνεχίζοντας την αποστολή του.
Σε ηλικία 20 ετών, μετά τον θάνατο του πατέρα του, έχοντας έμφυτη κλίση και επηρεαζόμενος από την προσωπικότητα του πολιούχου μεγάλου ασκητού Αγίου Γερασίμου και του γείτονός του, επίσης μεγάλου ασκητού Αγίου Ανθίμου, εγκαταλείπει τα πάντα και φθάνει στο «Ξηροσκόπελο», μικρό νησάκι στην κάτω Λειβαθώ Βλαχερνών και τόπο εξορίας κληρικών από του Άγγλους. Εξόριστος τις ημέρες εκείνες ήταν και ο περίφημος Ζακύνθιος κληρικός Νικόλαος Καντούνης.Δεν έμεινε όμως πολύ διάστημα καμφθείς από τις ικεσίες της χήρας μητέρας του και της απροστάτευτης αδελφής του. Επιστρέφει λοιπόν μοναχός στον κόσμο, αλλά ολόκληρη η ζωή του αποδεικνύεται συνεχής ασκητικός αγώνας και συνεπής επαγρύπνηση των μοναχικών ιδεών και αποφάσεών του.Το 1836 μ.Χ. χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος, με το όνομα Παΐσιος, υπό του Αρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας Παρθενίου Μακρή.Δεν επεζήτησε εφημαριακή θέση. Συνήθως λειτουργούσε στο εξωκκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνος στον Πλατύ Γιαλό, όπου συνέρρεε πλήθος πιστών, για να λειτουργηθεί και να ακούσει τα θερμά κηρύγματά του. Υπήρξε η προσωποποίηση της ελεημοσύνης και θερμός συμπαραστάτης των αδυνάτων.Έλαβε από τον Θεό το χάρισμα της προφητείας και «προΰλεγε τὰ μέλλοντα συμβαίνειν εἰς πρόσωπα, οἰκογενείας καὶ γενικώτερον τῆς κοινωνίας», όπως γράφεται στην εισήγηση της Αγιοκατάταξης του.Στις 21 Μαΐου 1864 μ.Χ., γεύεται τη χαρά της Ενώσεως της Επτανήσου με τη Μητέρα Ελλάδα, για την οποία εργάσθηκε με τον δικό του αντιστασιακό τρόπο πλησίον των ηρώων ριζοσπαστών, διατηρώντας και καλλιεργώντας την Ορθόδοξη Παράδοση, σε τόσο δύσκολες πολιτικές και κοινωνικές περιόδους.Το 1867 μ.Χ., με τους φοβερούς σεισμούς της Παλλικῆς, γκρεμίζεται η οικία του και από τότε φιλοξενείται στην οικία του ξαδέλφου του Ιωάννου Γερουλάνου, πατέρα του σπουδαίου χειρουργού Μαρίνου Γερουλάνου[1].
Λόγω της διαδοθείσης φήμης από τα πολλά θαύματα, αποφεύγοντας το φοβερό ύφαλο της πνευματικής ζωής, τον επάρατο εγωισμό, καταφεύγει στη γνωστή μέθοδο μεγάλων Ασκητών να προσποιείται τον τρελό, και έτσι συγκαταριθμείται στη χορεία των Δια Χριστόν σαλών Αγίων.Για πέντε έτη ταλαιπωρείται κλινήρης.Και ασθενής συνεχίζει να ευλογεί, να ειρηνεύει, να καθοδηγεί, να συμβουλεύει τους Χριστιανούς, οι οποίοι νυχθημερόν τον επισκέπτονται.Εκεί δέχεται την επίσκεψη του νέου Αρχιεπισκόπου Γερμανού Καλλιγά, στον οποίο προλέγει την ανάρρησή του στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο των Αθηνών.Ο Όσιος Παναγής κοιμήθηκε το 1888 μ.Χ., και στην πάνδημη μετά τριήμερο κηδεία του εξεφώνησε περίφημο επικήδειο ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγάς.Η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Οσίου έγινε στις 6 Ιουνίου 1976 μ.Χ. και η Αγιοκατάταξη του έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο δια Πατριαρχικής και Συνοδικής Αποφάσεως την 4η Φεβρουαρίου 1986 μ.Χ.Τα ιερά λείψανά του φυλάσσονται εντός αργυρής θήκης στον ιερό ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου, όπου και ο τάφος του. 




[1] Το σπίτι του οποίου διασώθηκε μετά τους σεισμούς του 1953.


            Πηγή: Εκκλησία on line

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2019


                  Oι Τραπεζίτες

             

                  Προσέξτε τους τραπεζίτες.
                  Μάτια πίσω από προσωπίδες,
                  μαύρα κουστούμια και κόκκινες γραβάτες,
                  με κοράκια σωματοφύλακες δεξιά κι αριστερά,
                  υπό τις επευφημίες των τελάληδων
                  βγαίνουν απ’ τις δρακοφωλιές,
                  τα άγια των χρηματαγορών να προσκυνήσουν.

                 Προσέξτε καλά τους τραπεζίτες.
                 Τεράστια πανόμοια χέρια,
                 αρπακτικά μ’ αστεφάνωτη καρδιά,
                 διαχρονικοί Φαρισαίοι,
                 αγκαθωτό στεφάνι μας φορούν,
                 το στροβιλισμό του χρήματος καθορίζουν.

                Προσέξτε τους τραπεζίτες.
                Στυγνοί των λαών εχθροί,
                χλευάζοντας δεσμοφύλακες στέλνουν,
                σε συνεχή χειμώνα μεταμορφώνουν τη ζωή,
                αιχμάλωτος ο άνθρωπος δίχως τιμή
                βαριά αλυσίδα τα πόδια περισφίγγει.

               Προσέξτε τους τραπεζίτες!
               Ασυγκράτητοι, απρόκλητοι, σκληροί,
               από το ζύγισμα του χρυσαφιού καμπουριασμένοι,
               αδυνατούν το βλέμμα να στρέψουν στον ουρανό,
               το σπινθηροβόλο άστρο
               της Βηθλεέμ ν’ ατενίσουν.

                 Γ.Κ. Παπαδημητρίου



 

Δημοφιλείς αναρτήσεις