Σελίδες

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019



                Αλεξάνδρεια
                
                O αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός
                στον έρωτα είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός
                κι όπως καθρεφτίζεται στη θάλασσα ζεστός
                λες γιασαλάμ να κι ένας άξιος μισθός

                Βρε γιασαλάμ που να το φανταστώ
                τόσο γλυκό το φθινόπωρο αυτό
                τούτος ο ουρανός ο φθινοπωρινός
                είναι αυθεντικός ο αλεξανδρινός

                Το ένα μου λιμάνι είναι δυτικό
                το άλλο το παλιό ανατολικό
                έχω αεροδρόμιο στο βορρά
                κι ένα αρχαίο φάρο προς το νοτιά

                Ναι ο ουρανός ο καθαρός ο αυθεντικός
                στην Αλεξάνδρεια είναι τόσο ανθεκτικός
                που όταν σκάει το κύμα δυνατά στο Κάιτ Μπέι
                παντάν παντάν βρε γιασαλάμ ο έρωτας λέει

                Γιασαλάμ θα πει τόσα χώρεσα
                που το δαίμονά μου συγχώρεσα
                για όλα του τα πάθη τα άγρια
                γιασαλάμ θα πει Αλεξάνδρεια

Αν και η αξιολόγησή που έχω για τον Άρη Δαβαράκη δεν είναι τόσο θετική, εξ αιτίας μιας πρωινής ραδιοφωνικής εκπομπής που παρουσίαζε στην ΕΡΑ-2 στις αρχές της δεκαετίας του '90 και που ήταν υπεύθυνος της κακής ποιότητας και κυρίως του «ασφαλίστικου» ύφους της- θύμα του οποίου έπεσα και εγώ τότε- εντούτοις ομολογώ την ποιότητα της στιχουργικής του δουλειάς και ιδίως του παραπάνω τραγουδιού που ντύθηκε με τη μαγική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και κέρδισε την αθανασία.Η Ε. Ρεμπούτσικα  βρέθηκε  πρόσφατα στην Αλεξάνδρεια και τραγούδησε στα εγκαίνια του ανακαινισμένου  Ιερού Ναού Κωνσταντίνου και Ελένης που έγιναν με κάθε μεγαλοπρέπεια. Από αυτήν την επίσκεψή της στη Αίγυπτο είναι και η βαρκαρόλα στο Νείλο με το αγαπημένο τραγούδι.
                                                                                  
                                                                                Πηγή: leovard Το είδωλο της γης μου

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019



               Τό Καράβι τής Ελπίδας

               Όλα μας τά καράβια πίσω γυρίσανε.
               Σπασμένα τά κατάρτια, σκισμένα τά πανιά.
               Ήρθαν άπό τη Σμύρνη κι άπό τά Μουντανιά.

               Φέραν τών εκκλησιών μας τά δισκοπότηρα.
               Παιδιά, γυναίκες, γέρους γένος Γραικών πολύ.
               Τίς ρίζες τής Φυλής μας άπ’ την ’Ανατολή.

               Μά ένα καράβι μαύρο, πίσω δέ γύρισε.
               Ποιούς κάβους αρμενίζει, ποιά πέλαγα περνά
               καί πουθενά δέ βγαίνει, δέ φτάνει πουθενά;

               Χρόνια τό καρτερούμε καί χρόνια πέρασαν.
               Δέν τό ’είδε μήτε ναύτης, μήτε θαλασσαετός,
               μ ή τ’ ερημίτης φάρος, μ ή τ’ άστρο τής νυχτός!

              Τάχα νά ’χ η βουλιάξει! Τάχα νά στοίχειωσε;
              Δ έ θά ξανάρθη τάχα στήν πατρική του άχτή;
              Ώϊμέ! κ ’ έχει φορτώσει τό πιό ακριβό φορτί...

              Όλα τά χάσαμε, όλα! Καί μόνο φόρτωσε
              τό πιό στερνό καράβι τήν ώρα τού χαμού,
              φόρτωσε τήν ελπίδα τού ξαναγυρισμού!

              Έλα, χρυσό καράβι, έλα ξεφόρτωσε!
              Δός μας τό θησαυρό σου — κι άνοιξε τά πανιά
              όλόϊσα γιά τή Σμύρνη καί γιά τά Μουντανιά!

                   Γ.Αθάνας

                 Από τη συλλογή Τίμια Δώρα

                                                                     
                                                                                                       Η Σμύρνη 1911

                                                                                              Πηγή: Το είδωλο της γης μου

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019


                ΚΑΦΕΝΕΙΟ
                               
                      
                            Καφενείο στη Μυτιλήνη

                Ναργιλέδες και καφέδες
                και γλυκά του κουταλιού
                του παλιού του καφενείου
                λεβεντιάς του λιμανιού.

                Το ’να πόδι πάνω στ’ άλλο
                τάβλι πρέφα και καφέ
                πάνε τα φαρμάκια κάτω
                φέρνει ο πόνος τη χαρά.

                Ένα ούζο από μένα
                στον Νικόλα τον ψαρά
                στον Θανάση τον ψημένο
                με αλμύρα και ψαριά.

                      Αλέκος Φασιανός

                      Από το βιβλίο
                      39 ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΥΡΕΙΟ
                      Παν.Εκδόσεις Κρήτης-1999

                    

                                  Χρήστος Στυλιανέας ♫♫ Το καφενείο

                                                     

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019



Ο Ερμής μας γύρισε την πλάτη 

Μια ουσιαστική επίσκεψη, και όχι πέρασμα, στο νέο αλλά και το παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας, είναι επιβεβλημένη θαρρώ τουλάχιστον μια δυο φορές στη ζωή ενός Έλληνα που στοιχειωδώς σέβεται τον πολιτισμό του. Το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας στην αρχιτεκτονική, γλυπτική, νομισματοκοπία, αγγειοπλαστική, υαλουργία,  μεταλλοτεχνία, κοσμηματοτεχνία, εκτυλίσσεται στις αίθουσες αλλά και στον υπαίθριο αρχαιολογικό χώρο. Θεωρείται αδιανόητο το ότι δεν έχει επιβληθεί η υποχρεωτική επίσκεψη όλων των σχολείων της Χώρας στα σημαντικά αρχαιολογικά μουσεία μας, στα πλαίσια των σχολικών εκδρομών. Αυτό, ανάμεσα σε πολλές άλλες παραλήψεις, δείχνει γιατί τούτος ο τόπος πάει από το κακό στο χειρότερο. Η πολιτική πραγματικότητα των ειδήσεων, στυφή και άχαρη γαλουχημένη από τα ΜΜΕ παράγει κατ’ επίφαση ή όχι σκάνδαλα που διαιωνίζουν την εικονική αντιπαράθεση σ’ ένα σαθρό πολιτικό τοπίο, που μόνο μ’ αυτή την έννοια θυμίζει την Αρχαία Ελλάδα. Αν όχι τίποτ’ άλλο, εκτός από ήλιο, θάλασσα και τραγούδι, ο τόπος μας «παράγει» πολύ ιστορία και σε τέτοιο βαθμό που απ’ ότι φαίνεται δεν μπορεί να καταναλωθεί από την σχολική ή ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών. Από τις σημαντικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, θα μπορούσε να στηριχτεί ένα τουλάχιστον καινούργιο μουσείο. Παρ’ όλα αυτά όμως, και παρ’ όλη την οικονομική στενότητα, (στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν και οι χορηγίες) ένα σχέδιο αφελληνισμού της ιστορίας μας που εξελίσσεται μεθοδικά και προμελετημένα τις τελευταίες δεκαετίες, έχει βάλει το χέρι του και εδώ. Η ελληνική Μυθολογία, αλλά και η ιστορική πραγματικότητα των χρόνων της ακμής των τεχνών στην Αρχαία Ελλάδα, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ωρολογιακή πολιτιστική βόμβα μεγατόνων, για την αφομοίωση κατ’ αρχάς και την παραπέρα διάδοση της αξίας του ελληνικού πολιτισμού. Το ιστορικό αυτό ενδιαφέρον έχει περιπέσει σε αδράνεια, εξυπηρετώντας ζητήματα παγκοσμιοποιημένης ισοπέδωσης των πολιτισμών που επιβάλουν οι διάφορες λέσχες (ύψιστα επιτεύγματα της δημοκρατικής πραγματικότητας των καιρών μας) ενώ αγγίζει μόνο τη σφαίρα των ολίγων ειδικών. 200 χρόνια από την Επανάσταση και ο Έλληνας, ημιμαθής αποκομμάτων της ιστορίας του, βαδίζει παραπατώντας στα μονοπάτια της σύγχρονης εικονικής πραγματικότητας, επενδύοντας στην εξειδικευμένη γνώση που απαιτεί η τεχνολογία της εποχής μας, παραγνωρίζοντας ή αγνοώντας (το χειρότερο) ταυτόχρονα τα μεγάλα πνευματικά και υλικά επιτεύγματα των προγόνων του. Ό,τι βέβαια προβάλει τον πολιτισμό των λαών και ιδίως της Αρχαίας Ελλάδας, είναι «απαγορευμένη τροφή» για τα τσακάλια, τις ύαινες και τα εξώγαμά τους, τούτου του κόσμου.










Στην περιδιάβασή μου στο χώρο της αρχαίας άλτης, εκτός των άλλων, διαπίστωσα πως οι Γερμανοί επισκέπτες έχουν ένα ξεχωριστό αέρα και μια εκτίμηση του χώρου με τον δικό τους τρόπο. Χωρίς να παραγνωριστεί το αρχαιολατρικό ενδιαφέρον τους και το ρόλο που έπαιξε το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στις ανασκαφές, ξεχωρίζει κανείς έναν υπεροπτισμό και μια αυθάδεια σαν εκείνη του πανύψηλου Γερμαναρά που έβγαλε το πουκάμισο του και πήρε θέση στη γραμμή εκκίνησης του σταδίου (μονάδα μήκους192 μ.) αγνοώντας τα σφυρίγματα των φυλάκων.
Έπειτα, όταν στάθηκα μπροστά στους εναπομείναντες κίονες του ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΥ σκέφτηκα ότι για να μην ξεχνάμε και τις πληγές που μας άνοιξαν στην περιοχή οι εξουσιαστές μας (κάπως αλλιώς θα τους έλεγα) και προκειμένου να τις επουλώσουμε εν μέρει στα πλαίσια της….καλής γειτονίας, δεν θα ήταν άσχημο ένα πρόγραμμα….πολιτιστικών ανταλλαγών, επιδοτούμενο ίσως από τον Σόρρος (προσκυνώ σε πολυχρονεμένε) ή από το δήθεν ελληνικό κράτος, ανάμεσα στη North Makedonia (Να μας ζήσει…Τα σέβη μας στους Νονούς της. Μπρρρρρρρρρρρ!)  και την Ελλάδα, που θα βοηθούσε ίσως τους γείτονες που έρχονται για τουρισμό να καταλάβουν την ουτοπία της «ιστορίας» τους. Στο Μουσείο της Ολυμπίας π.χ. θα δουν νομίσματα της εποχής του Φιλίππου Β,΄ θα μάθουν για την ιστορία της κατασκευής του ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΥ, για την συμμετοχή και διάκριση των Αρχαίων Μακεδόνων (Φίλιππος, Αντίγονος, Σέλευκος, Δαμασίας, Κλίτων) στους Ολυμπιακούς Αγώνες, (υπάρχουν και κάποια ονόματα σε επιτύμβιες επιγραφές στην κοινή Σκοπιανή, που διακρίνονται με μεγεθυντικό φακό υψηλής ανάλυσης-αν δεν τα βρουν δεν φταίω εγώ…) ως και την επίσκεψη του Αλεξάνδρου στη Ολυμπία και το άγαλμά του που κοσμούσε το βάθρο του ΦΙΛΙΠΠΕΙΟΥ οικοδομήματος. Το σχέδια των ανιστόρητων λαών, που συμπτωματικά βρίσκονται επικεφαλείς στη σημερινή παγκόσμια δικτατορία της παραχάραξης των ιστορικών δεδομένων στη περιοχή μας, αξιοποιώντας και την ένοχη και εγκληματική σιωπή των πολιτικών μας νάνων που ονειρεύονται μόνο την δήθεν ανάπτυξη μέσα από growth, και το ξεπούλημα του τόπου σε ξένα funds, είναι οι βασικοί υπαίτιοι αυτής της πολιτιστικής και ιστορικής κατάντιας.  
Έφυγα συγκλονισμένος, ιδίως από την αίθουσα του αγάλματος του Ερμή που κρατάει στην αγκαλιά του τον μικρό Διόνυσο (καρπό του παράνομου έρωτα του Δία και της Σεμέλης) πηγαίνοντάς τον, κρυφά από την Ήρα, στις παραμάνες του τις Νύμφες. Ακόμη κι αν έχεις κάποια χρόνια να επισκεφτείς το μουσείο, κάθε φορά βλέπεις με διαφορετικά μάτια τα εκθέματα. Έτσι σημειολογικά θα έλεγα «εν κατακλείδι», ότι ο Ερμής του Πραξιτέλη ευνουχισμένος όπως είναι άλλωστε από χρόνια, δεν θα είχε σήμερα κανένα ενδοιασμό να μας επιδείξει τα νώτα του, -όπως ο Λασκαράτος του Απάρτη στο Αργοστόλι,- συμβαδίζοντας με το πνεύμα της εποχής, και συνάμα απηυδισμένος κι αυτός απ’ την τραγική συγκυρία της ανιστόρητης εποχής μας.
                                                                       

Πηγή: Το είδωλο της γης μου







Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019



                Σπουδή  θανάτου
                                                     Στο Ν.Βαλαωρίτη


                Σώπασε ο Ποιητής,
                τώρα που γίναμε όλοι ποιητές.
                Λιγοψυχάει ο έρωτας,
                τώρα που πάψαμε να είμαστ’ εραστές
                και  άμετρα τον πόθο να σκορπάμε.
                Ο  αδελφός του ο θάνατος μονάχα ζει,
                πάνω στα ίχνη του ακροπατώντας πάμε.   
                Μαζί με την ζωή γεννιέται κι αντρειεύεται,
                κάθε λεπτό  ψυχομαχούν χιλιάδες·
                μόνος αυτός, απόλυτα κυρίαρχος,
                δεν ξεχωρίζει λαϊκούς και βασιλιάδες.
                Φαρδιά γενειάδα, η μορφή του βιβλική,
                του κόσμου μέγας συμπαντάρχης·
                έχει πικρή και μοσχοβόλα μυρουδιά,
                της τελευταίας μας στιγμής ο τελετάρχης.
                Ντυμένος με μια μαύρη μπέρτα, σκυθρωπός,
                ακίνητος ο θάνατος ζυγώνει·
                σιωπηλός, μιλάει με νοήματα,
                πως  όπου να ’ναι η ζωή μας τελειώνει.
                Στο γάμο του ανθρώπου με τη γη
                έργο μακάβριο ανέλαβε να περατώσει·
                ένα ταξίδι από τη ζωή στο άγνωστο,
                το σώμα το φθαρτό στη γη να παραδώσει.
                Είναι οι χαρές που ζούμε πλαστικές,
                εφήμερος ο άνθρωπος, στοχάσου·
                κι εσύ, που τη ζωή τόσο αγαπάς,
                αν θες να ζήσεις, για το θάνατο ετοιμάσου.
                Ζύγισε μέσα σου την πίκρα, τη χαρά,
                μια σοφή σπουδή θανάτου η ζωή σου·
                φρόντισε η μνήμη σου να μείνει αγαθή,
                έντιμα βάδισε ως τη στερνή πνοή σου.
                Ποτέ μη πεις πως ήσουν ευτυχής
                το νήμα της ζωής πριν αποκάνεις.
                Στάσου να δω πρώτα το τέλος σου,
                περίμενε να δω πως θα πεθάνεις.
                Τη μοίρα του ορίζει κάθε άνθρωπος,
                νεκροί μαζί και ζωντανοί περνάμε.
                Πάνω στο θάνατο οικοδομείται η ζωή,
                μάσκα της  είναι που όλοι μας φοράμε.
                Μη την φοβάσαι του θανάτου τη χροιά,
                μακριά μας είναι όταν ζούμε·
                κι  όταν εκείνος έρχεται, ήμαστε
                εμείς μακριά, τον προσπερνούμε.

                       Λ.Κατσιγιάννης


                       Πηγή:leovard Το είδωλο της γης μου






Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2019



Το σπίτι


Το σπίτι αυτό εμείς το χτίσαμε-άλλοι θα κατοικήσουν.
Άλλοι θ' ανέβουν τα σκαλιά να στρώσουν τα κρεββάτια.
Άλλοι θ' ανάψουν τα κεριά στα βορεινά δωμάτια.
Ποιές δυσκολίες, ποιά δάχτυλα, ποιά μάτια.
Και από μας, ποιός θα τολμήσει να μιλήσει
με τα πρόσωπα που ζούνε αποκλεισμένα
πίσω από χιλιάδες πόρτες, παράθυρα και κάστρα,
που τα χτυπάν οι θάλασσες, τα όνειρα και  τ' άστρα;
Το σπίτι αυτό εμείς το χτίσαμε-άλλος θα κατοικήσει!

                                                                      Νάνος Βαλαωρίτης

     
Ποια θάλασσα 
Στίχοι: Νάνος Βαλαωρίτης / Μουσική: Βασίλης Δημητρίου

                                                                              

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2019



                ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΟΥΓΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ

                Έκλαψε ή γη σου όταν επήες στα ξένα,
                και ζηλεύοντας, έκλαψε την ώρα
                που αντί δική της δάφνη, απ' άλλη χώρα
                δόξας κλωνάρι έχει μαγέψει εσένα.

                Και πικρότερα κλαίει, και απελπισμένα
                μαζί χτυπάει τα δυό της χέρια τώρα,
                φωνάζοντας : δεν έχω η μαυροφόρα
                μήτε νεκρό το σώμα του μ' εμένα!

                Σε ξορκίζω στου νου και της ψυχής σου
                τ' ατίμητα καλά, που τ' απεικάζει
                μόνον έξοχο πνεύμα, εμάς λυπήσου!

                Κι αν, όπως τέτοια συφορά τη βιάζει
                δεν αγαπάς να κλάψει πάντα ή γη σου,
                τέκνο της άλλο ας βγει, πού να σου μοιάζει.

                Δ.Σολωμός


Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019


                        TO ΕΝ ΧΩΝΑΙΣ ΘΑΥΜΑ του ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ 
Το εν Χώναις Θαύμα 12ος αιώνας.
Απο τη συλλογή Βυζαντινών Εικόνων της Μονής Αγίας Αικατερίνης Σινά.
Στην περιοχή Χερέτωπα της Φρυγίας στη Μικρά Ασία, έπειτα από θαυμαστή επίκληση του Μεγάλου Αρχιστράτηγου του Θεού Μιχαήλ, ανέβλυζε άγιασμα προς ίαση των ασθενούντων. Ένας χριστιανός που ευεργετήθηκε η κόρη του από το αγίασμα, έκτισε σ’ αυτό το σημείο περικαλλή ναό προς τιμή του Αρχαγγέλου. Μετά από χρόνια ένας ευσεβής νέος ονόματι Άρχιππος  από την Ιεράπολη της Φρυγίας αποφάσισε να υπηρετήσει τον Αρχάγγελο παραμένοντας στο ναό του. Ο Άρχιππος, καταγόμενος από την τοπική κοινότητα των Ελλήνων της πόλης, προκάλεσε με την πράξη του αυτή το μένος των ειδωλολατρών  Ελλήνων  που εστράφησαν εναντίον του απειλώντας τη ζωή του, αλλά και το άγιο αγίασμα. Με την παρέμβαση όμως του Αρχαγγέλου, παρεμβάλλονταν εμπόδια στο σκοπό τους, ώσπου σκέφτηκαν να ενώσουν δυο κοντινά ποτάμια και να τα στρέψουν προς καταστροφή του ναού και του αγιάσματος. Πάλι εδώ με την παρέμβαση του Αρχαγγέλου Μιχαήλ οι ποταμοί εστάθησαν ως τείχος ακίνητοι. Έπειτα χάραξε ο Αρχάγγελος το σημείο του σταυρού επάνω σε μια μεγάλη πέτρα κοντά εις τον Nαό και η πέτρα, αλλά και η γη σχίσθηκαν. Στη συνέχεια με μεγάλη φωνή πρόσταξε τους ποταμούς:  «Εις την χώνην ταύτην χωνεύθητε ποταμοί». Έτσι από τότε και έως σήμερα, χωνεύεται στο σημείο εκείνο το νερό με παράδοξο τρόπο. Για το λόγο αυτόν και Χώναι τόπος ονομάζεται εκεί το μέρος. 
 Πηγή: leovard Το είδωλο της γης μου

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019


Ο Άγιος Σάββας Βελιγραδίου και η κρύπτη του Αγίου Λαζάρου



Η Ορθοδοξία για τους Σέρβους είναι ένα στοιχείο της ταυτότητάς τους. Χωρίς να χαρακτηρίζονται από μαζική θρησκευτικότητα, ανήκουν συνειδητά στο στρατόπεδο της Ορθοδοξίας. Οι Σέρβοι, είναι χριστιανοί ορθόδοξοι παλαιοημερολογίτες. Οι ρίζες είναι παλιές. Έρχονται από το Βυζάντιο και φθάνουν ως τα σήμερα. Το προηγούμενο σύστημα φρόντισε να μην έλθει σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τις μάζες του λαού. Η επίδρασή του, αφορά περισσότερο τις μέσες σήμερα ηλικίες που δεν μεγάλωσαν κάτω από την ορθόδοξη κατήχηση και γι’ αυτό δεν έχουν μεγάλη πνευματική επαφή με το τυπικό και τους θεσμούς της εκκλησίας. Ο πόλεμος στη Βοσνία, πριν 40 χρόνια ανάδειξε σε μεγάλο βαθμό αυτή την άλλοτε φανερή και άλλοτε υποβόσκουσα συνείδηση θρησκευτικότητας που χαρακτηρίζει τους Σέρβους, που επιστράτευσαν πέρα από τον εθνικισμό και το θρησκευτικό ιδεολογικό στοιχείο, στην αντιπαράθεσή τους με τους Μουσουλμάνους και τους Κροάτες.
    Δείγμα θα έλεγα όχι μόνο της αγάπης τους προς την Ορθοδοξία, μα και μιας υπεροπτικής προδιάθεσης μπορεί να είναι και η κατασκευή του μεγαλοπρεπή σε όγκο καθεδρικού ναού του Αγίου Σάββα στο παλιό Βελιγράδι. Ένας αχανής ναός βυζαντινής τεχνοτροπίας που ο εσωτερικός του χώρος είναι μεγαλύτερος απ’ εκείνον της Αγιά Σοφιάς. Αποτελεί αυτό άραγε μια πρόκληση απέναντι στη πρώτη εκκλησιά της χριστιανοσύνης ή δείγμα υπέρμετρης θρησκευτικότητας; Δεν μπορώ ν’ απαντήσω σ’ αυτό το υποθετικό ερώτημα. Η σύγκριση που μπορώ να κάνω με τον ναό του Αγίου Ανδρέα της Πάτρας είναι πως η εκκλησία του Βελιγραδίου ίσως είναι έως 40% μεγαλύτερη. Σήμερα εσωτερικά είναι ένα μορφοποιημένο τσιμεντένιο γιαπί σαν να βγήκε από κάποιο θεϊκό καλούπι. Η ιδέα για το χτίσιμο του ναού ξεκίνησε το 1895κατασκευή του ξεκίνησε το 1935, αλλά σταμάτησε με τον πόλεμο και ξεκίνησε πάλι το 1985.  Δίπλα ακριβώς, βρίσκεται άλλη εκκλησία, o μικρός Άγιος Σάββας. Ο όγκος του οικοδομήματος που δεσπόζει στο Βελιγράδι, αποτελεί και το πρώτο σημείο προορισμού. Ο επιβλητικός ναός είναι ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός των Βαλκανίων και η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία. Ο ναός έχει χωρητικότητα 10.000 πιστών. Ένας ημιτελής και χαώδης ναός, όπου ξεχωρίζει το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο του ιερού του Αγίου Σάββα.Στην υπόγεια κρύπτη του ναού έχει διαμορφωθεί ένας τεράστιος ναός (1800μ) αφιερωμένος στον ιερομάρτυρα 
Άγιο Λάζαρο, που εντυπωσιάζει με τις εκπληκτικές αγιογραφίες του και προδιαθέτει για την συνολική μεγαλοπρέπεια του ναού όταν αυτός θα έχει κάποτε τελειώσει.
   Μπροστά στο ναό απλώνεται το πάρκο του Καρατζώρζεβιτς (J.Petrovic) με το υπερμέγεθες άγαλμα του αγωνιστή της Σερβικής Επανάστασης του 1801 που έπεσε θύμα των σκοτεινών σχεδίων του «φίλου» και κουμπάρου του Μίλος Ομπρένοβιτς και που ο θάνατος του ματαίωσε ένα γενικότερο ξεσηκωμό των Ορθοδόξων της Βαλκανικής ενάντια των Τούρκων, αφού ο “Καραγιώργης” ήταν μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, στενός φίλος και συνεργάτης του Αλ.Υψηλάντη και θερμός ενστερνιστής των απόψεων του Ρήγα.
                                                                                     
         
                                                                                              Πηγή: leovard Το είδωλο της γης μου

                     

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2019



             To σταφύλι κι η γυναίκα


             To σταφύλι κι η γυναίκα, να δυο πράγματα που βρήκα
             νάναι όμοια και να έχουν, ίδια νοστιμιά και γλύκα.
             Για κοιτάξτε τη γυναίκα, ποιος αλήθεια δεν θα πει,
             πως τα δυο της τα χειλάκια, δεν είν’ ίδια σαν τσαμπί;
             Ασφαλώς αγαπητοί μου σαν τσαμπί των σταφυλιών,
             που ‘χει ρόγες τα φιλάκια, εις τις άκρες των χειλιών.
             Το σταφύλι κι η γυναίκα,
             παρομοίωση δικαία που ποτέ δεν την ξεχνώ
             και ας την λεν Γωγώ, Λιλή, Αστέρω ή Αλέκα,
             γλύκα έχει απ’ το ροδίτη και απ’ το Σαββατιανό.
             H γυναίκα είναι κι εκείνη, σταφυλάκι δίχως ταίρι,
                                                  τα χειλάκια της, φιλέρι.
             Μα στο έρωτα τον μέγα, με το τόσο του το πυρ,
             αντιστρέφονται οι ρόλοι, μένει τσάμπουρο ο ανήρ!
             Το σταφύλι κι η γυναίκα, δυο εικόνες διαλεκτές
                                                   σήμερα, αύριο κι εχθές.
             Μοιάζουν τόσο και τα δυο, πάντα έτσι όμοια θάναι
             διότι φίλοι μου χρυσοί, φτιάχνουν και τα δυο κρασί,
                                                   διότι και τα δυο μεθάνε.
             Μας μεθάει το σταφύλι που όταν φύγει από τ’ αμπέλι
                                                   μπαίνει μέσα στο βαρέλι.
             Μας μεθάει κι η γυναίκα, ω κοινό αγαπητό,
             που στου ανδρός το πορτοφόλι, κάνει πάντα τρυγητό.
             Είναι σύγκριση νομίζω, πούχει το δικό της γούστο,
                                                   το σταφύλι κι η γυναίκα.
             Και τι ρόλο παίζει ο άνδρας; Μα το μούστο!
             Ρόλο μούστου ο καημένος, οποιασδήποτε ηλικίας,
             εκεί, μες το πατητήρι, της καρδιάς της γυναικείας.
             Το σταφύλι κι η γυναίκα, δυο είδη ομογενή,
             βρίσκεις κέρινη γυναίκα και σταφύλι σουλτανί.
             Κι όταν βλέπεις και διαβαίνει μια γυναίκα τόσο πλάνα,
             απορείς που ο μανάβης έχει υψώσει τη φωνή,
             και τι εννοεί δεν ξέρεις, αν φωνάζει: Εδώ η Σουλτάννα..α..
             Σ’ ότι ξέρω κι ότι είδα, η γυναίκα πήρε γλύκα
                                                    ασφαλώς απ’ τη σταφίδα,
             κι ούτω πως ταξινομείται σαν σταφύλι κι αυτή,
             αναλόγως ηλικίας, φίλτατοί μου αγαπητοί.

             Στα 16 της τα χρόνια, ασφαλώς και λίγο-λίγο
             σαν σταφύλι η γυναίκα, περιμένει κάποιο τρύγο.
             Απ’ τα 20 και πάνω, ωριμάζει βρε παιδιά,
             κι ο ροδίτης της καρδιάς της, έχει γλύκα κι ευωδιά.
             Ήρθε η ώρα πια για γάμο κι η γυναίκα τώρα ανάβει,
                                                     αποκτά ένα δραγάτη.
             Στα 30 και πιο πάνω έχει πλέον ωριμάσει.
             Στα 40 είναι σταφύλι που εμπήκε στο καφάσι.
             Και πιο πέρα απ’ τα 40 η ομορφιά της πάει στράφι,
             σαν κληματαριά η γυναίκα, έχει ανάγκη από θειάφι.
             Φτάνουν βέβαια τα 50 και αλλάζει η εικόνα,
             την λένε σταφίδα ακόμη, μα σταφίδα του Χειμώνα.
             Και στα 60 και πιο πάνω, όταν είναι πλέον γριά,
             σα σταφύλι πάει για μούστο, για να βγει μουσταλευριά.

               Από παλιά θεατρική  Επιθεώρηση                                 


                  Πηγή: leovard Το είδωλο της γης μου

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019



              ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ  ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ  

              Το Σύμπαν αναγεννιέται
              Θαύματα οριζόντια ξαναφύτεψε η βροχή
              Επίπεδες αγροικίες χορεύουν στη βλάστηση
              Η μητέρα μας, έκοψε ένα φρέσκο τριφύλλι
              Και ξαναγύρισε στο εργόχειρο
              Επιστρέφει απ’ τη νεροποντή κι ο πατέρας
              Μ’ ένα ουράνιο τόξο στις ωμοπλάτες του.
              Τα παιδιά ανοίγουν αυλάκια
              Να συγκοινωνούν οι καρδιές
              Χιλιάδες ερωτευμένοι
              Απλώνουν τα ευτυχισμένα τους δάκρυα
              Να στεγνώσουν στα ράμφη των περιστεριών
              Ο γιατρός κάνει φωτόλουτρα στους συννεφιασμένους
              Αλωνιστικές μηχανές κάνουν δεμάτια το  μαύρο.

              Στη φωτιά   «Στη φωτιά»   Στη φωτιά.
              -«Στη φωτιά το μαύρο»- φωνάζει ο επιστάτης
             Έρχεται ολοκάθαρος ο άλλος αιώνας.

              Στέλιος Γεράνης


                   Πήγή:leovard Το είδωλο της γης μου

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις