Σελίδες

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2019



ΘΛΙΒΕΡΟΣ  ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στα τέλη της 2ης δεκαετίας του 21ου αιώνα, και έπειτα από 200 χρόνια «απελευθέρωσης», νοιώθουμε ταπεινωμένοι ραγιάδες μέσα στη χώρα μας, υποδουλωμένοι στις ΜΚΟ και στον άκρατο ανθελληνισμό των πολιτικών μας, που νομιμοποίησαν τον ρατσισμό εναντίον του Έλληνα. Ένα κράτος ρεζίλι σε παγκόσμιο επίπεδο, που αφού χρεοκώπησε, υιοθέτησε τον πολυπολιτισμό, την ελεύθερη είσοδο όλων των φυλών του Ισραήλ με το πρόσχημα της δήθεν «προσφυγιάς», έδιωξε τα παιδιά του, ξεπούλησε τα υπάρχοντά του, άρπαξε τα σπίτια των πολιτών του, ταπείνωσε τη θρησκεία του και ξευτέλισε τον θεσμό της οικογένειας και των φύλων. Όλα αυτά βέβαια υπό τις ευλογίες και την ενορχήστρωση της πανευρωπαϊκής αθεϊστικής προπαγάνδας κάτω από τη σημαία της οποίας ψέλνουμε ομοθυμαδόν το «..δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν..»Η ευθύνη πλέον ανήκει στον λαό.  

Η ποίηση του Α. Κάλβου άσκηση θάρρους και παρηγοριάς στην εποχή του, έχει ακόμη και σήμερα τη δική της επικαιρότητα.  
Ας αφήσουμε τον ποιητή να μιλήσει όπως αυτός ξέρει:

α΄
Δειλοί! Ποίον  έργον, ή ποίαν γενναιόψυχον ιδέαν
ποίαν, ώ σκλάβοι, εύσπλαχνον πράξιν είδε τις από εσάς;
Ποίαν αγάπην αγνήν και αληθή; Αι! Δεν ανέτειλες
ω Ήλιε, δια να φωτίζης, εκείνους,οι οποίοι ούτε Πατρίδα,
ούτε Θεούς,ούτε νόμους έχουν, ούτε καρδίαν, ειμή επίβουλον
οκνηρίαν ή ενόχους πράξεις: Απ’ αυτών α! Ποτέ ας μη λάμπουν
χαρούμεναι  αι ακτίνες σου.
………………………………………
………………………………………
ι΄
Φευ απαλλαχθήτε από τα άλγη, μνήμονες της αρχαίας σας
αίιγλης·
 το ξίφος είναι ουράνιος κεραυνός
όταν το περιστρέφει η πατριωτική αγάπη.
……………………………………...

Αποσπάσματα από την «Ωδήν εις Ιονίους», ένα από τα πρώτα έργα του Α. Κάλβου, γραμμένο το 1814  με σκοπό να καυτηριάσει την αβελτηρία και αδιαφορία των συμπατριωτών του επτανησίων, απέναντι στις μηχανορραφίες των μεγάλων της εποχής για την τύχη της Επτανήσου που είχαν το μυαλό τους να παραχωρήσουν τα νησιά του Ιονίου στον βασιλέα της Νεάπολης, παρά τις δεσμεύσεις τους για την παροχή ανεξαρτησίας.

Το παρακάτω video μας δίνει μια μικρή γιορτινή γεύση
από την ανθρώπινη και ανυποψίαστη εποχή του 1965
όταν το «μπερέ» κυκλοφορούσε περήφανα στους δρόμους,
οι άνθρωποι γελούσαν και κοίταζαν τον ουρανό,
 και η Ελλάδα έπλαθε το δικό της όνειρο.

                                                                               
  
Στις μέρες μας ούτε ο εξωτερικός διάκοσμος επιτρέπει την αγαλλίαση της καρδιάς μας, ούτε όσα πρωτοφανέρωτα ζει αυτός ο προδομένος λαός και τόπος. Τα γιορταστικά φώτα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς αντικαταστάθηκαν με «άνωθεν διαταγή» από άχαρα και άψυχα πολυπολιτισμικά λαμπιόνια και η φάτνη του Χριστού, με τα καλικαντζαράκια που είναι πιο κοντά από ποτέ στο κόψιμο του δένδρου της ζωής.
Η υπναλέα αντίδραση  των νεοελλήνων στην μουσουλμανοποίηση της ζωής τους, προδικάζει σε ροχαλητό διαρκείας, που προβλέπεται να μετατραπεί σε θανάσιμο.
Επειδή οι περσινές ευχές δεν έπιασαν, για τον χρόνο που φεύγει ντροπιασμένος  από ελλήνων και ανθρώπων έργα, μια πλέον ευχή αρμόζει για το νέο έτος, έστω κι αν φαίνεται ετεροχρονισμένη: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


Πηγή: Το είδωλο της γης μου




Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019


Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

                                                                   
Η Γέννηση (El Greco)
Πόσο παράξενα θ’ αντιλαλήση αυτές τις μέρες το τραγούδι τῶν Αγγέλων,τὸ τραγούδι τῆς Γεννὴσεως «ἐπὶ γῆς εὶρήνη, έν ἀνθρώποὶς εὐδοκία»! Αἵματα, ποτάμια, ποτίζουν τὴ χιλιοπαιδεμένη φλούδα τῆς Γῆς. Κι ὁ κόσμος, λαχταρισμένος, κρατεῖ τὴν ἀνάσα του στὴν προσμονὴ κάποιας ἀπροσμέτρητης καταστροφῆς. Οἱ ᾽Αντίχριστοι ἔχουνε ξαπολύσει κατὰ τοῦ άνθρώπου κάτι ἄπειρὰ πιὸ φοβερὸ κι ἀπὸ τὴ φωτιὰ κὶ ἀπὸ τὸ σίδερο κι ἀπ’ όλες τὶς μηχανὲς τῆς Κολάσεως : Τὸ μίσος τὸ ἀστόμωτο, τὸ μίσος τὸ ἀχόρταγο, δράκοντα μὲ πύρινη ἀνάσα... Μέσα στὶς στυγερὲς πανδαισίες ποὺ ὀργανώνουν οἱ σκοτεινοὶ μάγειροι τοῦ μίσους καὶ ποὺ μπροστά τους τὰ ὄργια τοῦ ρωμαϊκοῦ ξεπεσμοῦ μοιάζουν ἀθῶα παραπατήματα παιδιῶν, τὸ Θεῖο μήνυμα τῆς Βηθλεὲμ ξαναπαίρνει τὴν πρωταρχική του δύναμη καὶ τὴν ἕννοιά του. Ποτέ ἄλλοτε δὲν ἔγινε πιὸ βαθιὰ αἰσθητὴ στὴν ἀνθρωπότητα ἡ ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ὅχι μόνο δὲν εἶναι θρησκεία ξεπερασμένη, ἀλλὰ δὲν ἕχει κὰν ἀρχίσει νὰ γίνεται ζωή, ὅτι θὰ χρειαστοῦν ἀγῶνες μακροὶ καὶ σειρὰ ἴσως νέων μαρτύρων, ποὺ στὸ τέρας τοῦ μίσους θ’ ἀντιτάξουν τὸ Νόμο τῆς ᾽Αγάπης καὶ θὰ τὸν στήσουν κυβερνήτη μιᾶς νέας ἀνθρωπότητας. Μὲ καρδιὰ γεμάτη εὐλάβεια κι ἐλπίδα θερμὴ ἂς στρέψουμε τὴ ματιὰ κατὰ τὸ μέγα φῶς ποὺ ὑψώνεται ἀπὸ τὴν ταπεινὴ φάτνη, ὅπου συντελεῖται τὸ βαθὺ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἀπεριόριστης ἀγάπης στὸν ἄνθρωπο. Μέσα σὲ μιὰ σπηλιὰ ντύνεται ὁ Παντοδύναμος τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, γιὰ νὰ θυμίση στὴν ἀνθρωπότητα τὸ ἀθῶο ξεκίνημα τῶν πρωτοπλάστων. Τ’ ἄχυρα τῆς τροφῆς καὶ τῆς στρωμνῆς τῶν ζώων παίρνει γιὰ πορφύρα Του ὁ Βασιλιὰς τοῦ Κόσμου Καὶ τὰ σουραύλια τῶν τσοπάνηδων εἶναι ἡ μουσικὴ ποὺ διαλαλεῖ τὸν ἑρχομό Του. ῎Ερχεται ἀνάμεσα στοὺς ποιμένες, γιατὶ κι Αὐτὸς ἕνας ποιμένας εἶναι - ποιμένας ψυχῶν, ποὺ θ’ ἀφήση τὸ ποίμνιο γιὰ νὰ τρέξη νὰ φέρη στὴν ὁλόθερμη ἀγκαλιά Του τό«ἀπολωλὸς πρόβατο» Γιατὶ ἕρχεται νὰ λυτρώση τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴ μετάνοια, τὴν ἀγάπη καὶ τὴ συχώρεση. ῍Ας γυρίσουμε τὰ μάτια, τὴ δραματικὴ τούτη ὥρα, κατὰ τὴ σπηλιὰ τῆς Βηθλεέμ. ῍Ας ἀτενίσουμε τὸ θαῦμα τῆς ἐνανθρωπήσεως :῾Ο Θεὸς δὲν  ντύνεται μονάχα  τὴ σάρκα,  μὰ καὶ  τὴ βαριὰ  μοίρα τῶν ἀνθρώπων.  
῎Ερχεται νὰ τὴνὑποστῆ  ἴδιος: νὰ ζήση τὴ φτώχεια καὶ τὸν πόνο, τὴν παραγνώριση καὶ τὴνπίκρα, τὴν ἀδικία καὶ τὸν κατατρεγμὸ αὐτὸν τὸ θάνατο,ποὺ δὲν εἶναι στὴ φύση Του, ὁλότελα ξένος γιαὐτόν.
῎Ερχεται νὰ λυγίση σὰν ἄνθρωπος τὴν τραγικήτὴν κρίσιμη στιγμὴ τοῦ ῎Ορους τῶν ᾽Ελαιῶν - «παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο!» - νὰ νιώση, στὸ ζύγωμα τοῦ θανάτου, τὴν ἄφατη θλίψη τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ τῆς ζωῆς· καὶ νύχτα νἀκούσηκατάπληκτη, τὰ θεῖα χείλη νὰ ψιθυρίζουν: «περίλυπός ἐστιν ψυχή μου ἕως θανάτου»! Οἱ λαοὶ ποὺ κάθονται στὸ σκοτάδι, ποὺ παραδέρνουν στὸ σίφουνα τοῦ μίσους, ἂς ἀντικρίσουν σήμερα τὸ μέγα φῶς ποὺ ὑψώνεται μεσοούρανο ἀπὸ τὴν ταπεινὴ σπηλιά: ῾Ο ῎Αναρχος, ἀπὸ τὸν ὕψιστο θρόνο Του, κατεβαίνει νὰ ντύση τὴν τελειότητά Του μὲ τὸ σχῆμα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας. Τὴν αἰωνιότητα καὶ τὴν ἄφθαρτη οὐσία Του ἔρχεται νὰ φυλακίση - σἕνα κίνημα ὑπέρτατης ἀγάπης - μέσα στὰ στενὰ κι ἐφήμερα ὄρια τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως. Κατεβαίνει νὰ δώση τὸ παράδειγμα τῆς ἀδελφοσύνης, νὰ ἐξισωθῆ μὲ τὰ πλάσματά ΤουΑὐτὸ τὸ παράδειγμα τῆς ὑπέρτατης καλοσύνης, τῆς θείας αὐταπαρνήσεως, δείχνει τὸν πάμφωτο δρόμο τῆς σωτηρίας. Μωροὶ καὶ τυφλοὶ ὅσοι πίστεψαν ὅτι ἀλλαγὴ τῶν ὑλικῶν ὅρων τῆς ζωῆς μπορεῖ νὰ φέρη τὴ θεραπεία τῆς βαριᾶς ἀρρώστιας ποὺ δέρνει τὴν ἀνθρωπότητα. Οἱ αἰῶνες ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ συντελέστηκε τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως, δείχνουν ξάστερα πὼς ὅλα τὰ δεινὰ ποὺ ἀποκορυφώνονται σήμερα στὴν παγκόσμια ἀγωνία, εἶναι τὰ πικρὰ προϊόντα τῆς θεμελιακῆς αὐτῆς πλάνης, να ζητοῦμε ἀπἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, στὶς συνθῆκες τὶς ὑλικὲς τοῦ βίου, τὴ σωτηρία. Δείχνουν ἀκόμα ὅτι ὅλα τὰ καλά, ὅλα τὰ βήματα τῆς ἀληθινῆς, τῆς ἠθικῆς προόδου στὴν ἀνθρώπινη ζωή, ἔρχονται ἀπὸ μέσα : ᾽Απὸ τὴ συνείδηση. Καὶ σαὐτή, ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο φύσημα τοῦ Θεοῦ, ἀπευθύνεται τὸ θαῦμα τῆς ἐνανθρωπήσεως: «Κοίταξελέει στὸν ἄνθρωπο - πὼς γιὰ τὴν ἀγάπη σου δέχομαι νἀποβάλω τὴν παντοδυναμία μου· πὼς ντύνομαι τὴν άδυναμία σου˙ πὼς δέχομαι τὰ βάσανά σου, πὼς γίνομαι μαζί σου ἕνα, νὰ περπατήσω στὸ δρόμο σουνὰ μοιραστῶ τὴ θλίψη σου, νὰ σταυρωθῶ καὶ νὰ πεθάνω γιὰ σένα». 
῾Η ἐνανθρώπησητοῦ Σωτῆρος εἶναι ἀπὸ τὰβαθύτερα μυστήριαΝτυμένος τὴν ἀνθρώπινη σάρκα σὅλη της τὴν πραγματικότητα ἔρχεται νὰ δώση μὲ τὴ γήινη ζωή Του τὸ πρότυπο τῆς ζωντανῆς ἀλήθειας, ὅτι μέσα στὸ φθαρτὸ κι ἐφήμερο σκήνωμα μπορεῖ νὰ κατοικήση ᾽Απόλυτη ᾽Αγάπη. Γιὰ νὰ φτάση ἄνθρωπος τὸν ὑψηλὸ αὐτὸ καὶ σωτήριο τύπο ζωῆς, ποὺ Θεὸς μᾶς ἔδωσε μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του, πρέπει νὰ νικήση μέσα του ὅλα τὰ κατώτερα ἔνστικτα, τὰ πάθη, τὶς ματαιότητες, τοὺς ἐγωισμούς, τὴν τάση πρὸς τὶς ἐφήμερες ἀπολαύσεις, τὶς μικρόχαρες ἐπιδιώξεις, τὶς ἐγκόσμιες φιλοδοξίες, ,τι τὸν χωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀπὸ τὸν πλησίον, ν’ ἀπαρνηθῆ τὸν ἑαυτό του, νὰ τὰ χάση ὅλα, γιὰ νὰ κερδίση τὸ ἕνα, τὸν ἐξαγνισμό, τὴν ἐσωτερική του ἀνύψωση, τὴ χάρη τῆς ἀγάπης.
 ῾Η θεία τούτη διδαχή, ποὺ ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ εἶναι ἐπίκαιρη,σήμερα εἶναι περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ σωτήρια. Ποῦ φέρνουντὰ κηρύγματα τοῦ μίσους, πού ᾽σπειραν στὸν κόσμο οἱ ᾽Αντίχριστοι,ποῦ ὁδηγοῦν  ἀπιστία κι  ὑλοφροσύνη, τὰ πάθη καὶ οἱ ἐγωισμοί,τῆς ἀπληστίας  σάρακας,  μέθη τῶν αἱμάτων καὶ τῶν φόνων, τὸ βλέπει ὁκαθένας τόσο καλά, ποὺ κάθε λόγος περισσεύει. ῞Ηἀνθρωπότητα σφαδάζει μὲ μπηγμένο στὰ σπλάχνα της τὸ ἀκονισμένοσίδεροΚανένας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι βέβαιος γιὰ τὴν αὔριο. Κι αὐτοὶ ἀκόμαοἱ δάσκαλοι τοῦ μίσους κάθονται πάνω στὸν κρατήρα τοῦ ἡφαιστείου ποὺ οἱἴδιοι παραγέμισαν μ ἐκρηκτικὲς ὕλες. Μάταια ζητᾶνε μὲ τὸν φρενιασμένοπολλαπλασιασμὸ τῶν μέσων τῆς καταστροφῆς τὴ σιγουριὰ τῆς κυριαρχίας.῞Αμα οἱ δυνάμεις τῆς κολάσεως ξαπολυθοῦν πάνω στὸν πλανήτη, κανέναςδὲ θὰ μπορέση νὰ τὶς διευθύνη κατὰ τοὺς δικούς του σκοπούς. Κανένας δὲνκατέχει τὶς μαγικὲς λέξεις ποὺ τὶς βάζουνε σὲ πειθαρχία. Κανένας δὲν μπορεῖνὰ ξέρη κατὰ ποῦ θὰ στραφοῦν τελικὰ οἱ τόσο σοφὰ ἑτοιμασμένες μηχανὲςτοῦ ὀλέθρου᾽Απὸ τὴ σπηλιὰ τῆς Βηθλεέμ, ἀπὸ τὴν ταπεινὴ φάτνη ποὺδιάλεξε γιὰ λίκνο του τὸ θεῖο βρέφος καλεῖ τὴν ξεστρατισμένηἀνθρωπότητα στὸ δρόμο τοῦ λυτρωμοῦ. Καλεῖ τὸν θνητό, ποὺ ἔχει πνίξειστὰ στήθια του κάθε ἀνθρώπινο αἴσθημα, νὰ γυρίση στὸ δρόμοτῆς πραότητας καὶ τῆς συμπονὶας, τῆς καλοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸ τὸκήρυγμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ πρέπει νὰ γίνη τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας. ῾Η ἀνάπλαση τῆς ἀνθρωπότητας εἶναι ζήτημα ἐσωτερικῆς καθάρσεως. Η ἀμφίβολη  σοφία τῆς  κοσμικῆς ἡγεσίας ἔχει χρεοκοπήσει. Τὸ θέαμα τοῦ σημερινοῦ κόσμου, ποὺ πορεύεται στὸ γκρεμό, εἶναι δραματικὴ βεβαίωση αὐτῆς τῆς χρεοκοπίαςΔείχνει ξάστερα ὅτι μὅλες τὶς κολοσσιαῖες προόδους τοῦ ὑλικοῦ πολιτισμοῦ ἠθικός μας πολιτισμὸς εἶναι τιποτένιοςΟὔτε  φιλοσοφία,οὔτε  ἐπιστήμη μπόρεσαν νὰ δώσουνστὸν ξεστρατισμένο ἄνθρωπο  κανόνα ζωῆς. Μέσα στοὺς σκολιοὺς δρόμους ποὺ τὸν ἔφερε ὑπεροψία τοῦ λογικοῦ, ἔχασε τἀχνάρια τοῦ Κυρίου. Καὶ συγχυσμένη ἀπὸ τὸν πάταγο τῆς ψευτοπροόδου ἀκοή του δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ συλλάβη τὴ φωνή Του. Τὸ μεγάλο καὶ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς ἐνανθρωπὴσεως τοῦ Θεοῦ ἔγινε μιὰ νεκρὴ χρονολογία στὴν ἱστορία. ῾Η γέννηση τοῦ Λυτρωτῆ ἀκόμα δὲν πραγματοποιήθηκε μέσα μας. Καὶ τὸ Θεῖο παράδειγμα μένει μετέωρο, σὰν κάτι ἀπρόσιτο κι ἄγονο. Ὅμως ποτὲ δεν εἶναι αργά γιὰ τὴν ἀληθινὴ  μετάνοια.
 Κι ἔχει σημάνει ἀπὸ πολὺν καιρὸ ἡὥρα της῾Η σοφία πρέπει νὰ λυγίση ταπεινωμένη τὰ γόνατα μπροστὰ στὸΣωτήραΠρέπει νὰ πιστέψη τὸ μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, σὰντὴν πιὸ ἁπλὴ καρδιὰ τοῦ πρώτου χριστιανοῦ. Πρέπει αὐτὸς ψευτομορφωμένος,  ποὺ πῆγε κι ἔσκισε μὲ τὸ παγερὸ  λεπίδι τῆς  κριτικῆς  αὐτὸ τὸν πυρήνα τῆς ἠθικῆς ἀναγεννήσεως τοῦ κόσμου, ποὺ ἀρνήθηκε αὐτὸ τὸ θεμέλιο τῆς πίστεως, μὲ δάκρυα νἀναγνωρίση τὴν πλάνη του. Νὰ βρῆ τὸ δρόμο πρὸς τὴ Δαμασκό. Καί, σὰν τὸν Παῦλο, νὰ γυρίση μὲ τὴ φλόγα τῆς πίστεως στὴν καρδιὰ καὶ τὴ δάδα τοῦ ἀποστόλου στὸ χέρι. Γιατὶ ἄλλο σύνθημα λυτρωμοῦ δὲν ὑπάρχει ἀπαὐτὸ πού ᾽ριξε ἴδιος  Θεὸς ντυμένος τὴν ἀνθρώπινη σάρκα :Αὐταπάρνηση, ταπείνωσηἀγάπη. Εἶναι θρησκεία τῶν θρησκειῶν, μόνη ποὺ μπορεῖ ν’ ἀντιταχθῆ στὸ μανιασμένο ξέσπασμα τοῦ μίσους ποὺ φοβερίζει τὴν ἀνθρωπότητα μὲ ἀφανισμό. Μονάχα μὲ μιὰ ἡγεσία πραγματικῶν χριστιανῶν μπορεῖ νἀνατείλη φῶς γιὰ τοὺς λαοὺς ποὺ κείτονται σήμερα στὸν ἴσκιο τοῦ θανάτου.
                                                                                                                                                                                                                                                          Σπύρος Μελάς
 «῾Ελληνικὴ Δημιουργία» τ. Στ’(1950)
Επίκαιρη η γραφή του Σπύρου Μελά στο περιοδικό του «῾Ελληνικὴ Δημιουργία» εδώ και 69 χρόνια. Σαν να γράφηκε χθες.
            Πηγή: Το είδωλο της γης μου 

 

Δημοφιλείς αναρτήσεις