ΤΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ Δολοφονήθηκε από τον Ουκρανικό στρατό ορθόδοξος Ιερομόναχος του Πατριαρχείου Μόσχας γιατί κατήγγειλε ότι ο ουκρανικός στρατός κατέστρεφε τις πόλεις στο Ντονμπάς!!

Ο π. Παρθένιος Ορθόδοξος ιερέας εφημέριος του χωριού Mikhailovka σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις στην περιφέρεια του Λούχανσκ στο Ντονμπάς.Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις στο Ντονμπάς. Με στοχευμένη επίθεση του έκλεισαν το στόμα!!
Ο π. Παρθένιος σκοτώθηκε ως αποτέλεσμα των θραυσμάτων που τον τραυμάτισαν θανάσιμα κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τα ουκρανικά στρατεύματα. Σύμφωνα με τους ντόπιους, δεν υπήρχαν στρατιώτες στη Mikhailovka. Ουκρανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ κατά του νοσοκομείου, του ναού που βρίσκεται στη γειτονιά και του άμαχου πληθυσμού.

Σε συνέντευξη που έδωσε ο ιερέας λίγο πριν τον θάνατό του, είπε ότι στόχος των Ουκρανών στρατιωτικών που βρίσκονταν στην πόλη δεν ήταν ναπροστατεύσουν οικισμούς, αλλά να τους καταστρέψουν. Στοχοποιήθηκε για τη γενναία στάση του και δολοφονήθηκε από ουκρανικό στρατό.

Ο ιερέας παρέδωσε φάρμακα και ανθρωπιστική βοήθεια σε κατοίκους της περιοχής, προστάτευσε πρόσφυγες και προσπάθησε επίσης να βοηθήσει όποιον χρειαζόταν βοήθεια.

Στην επισκοπή Severodonetsk του UOC, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko), ο οποίος τραυματίστηκε από θραύσματα κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, εκοιμήθη εν Κυρίω.

Στις 3 Μαΐου 2022, ο 64χρονος Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko) κατέληξε λόγω τραυματισμού του από θραύσματα που τον έπληξαν κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, στην περιοχή Kremensky, στην περιοχή Luhansk, αναφέρει στη σελίδα της στο Facebook η Επισκοπή του Severodonetsk της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ο πατέρας Παρθένιος ήταν ο εφημέριος της εκκλησίας UOC (Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας–η μόνη Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία)  προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στο χωριό Mikhailovka (περιοχή Rubezhany), και υπηρέτησε επίσης ως ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ηλία στο χωριό Varvarovka, στην επισκοπή Severodonetsk της UOC .

«Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του κεκοιμημένου δούλου Σου, του νεοεκλιπόντα ιερομόναχου Παρθενίου, συγχώρεσε του όλες τις αμαρτίες του, εκούσιες και ακούσιες, και χάρισε του τη Βασιλεία των Ουρανών», έγραψε η Μητρόπολη.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις.

Σύμφωνα με το μέσο Orthodox Life, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Aleksey Nikolayevich Fedorchenko) γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1958.

Στις 29 Μαρτίου 2009 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Επίσκοπο Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ στις 19 Ιουλίου 2009 πήρε το βαθμό του ιερέα. Υπηρέτησε στην εκκλησία προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στη Μιχαήλοβκα.

Στις 30 Μαρτίου 2020, εκάρη μοναχός με το όνομα Παρθένιος από το Μητροπολίτη Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ Νικόδημο προς τιμή του Αγίου Παρθένιου του Κιέβου.

Το κοφτό άσπιλο βλέμμα του Ιερομάρτυρα στη συνέντευξη που έδωσε το κίνητρο για τη δολοφονία του….

Ιερομάρτυρα Παρθένιε πρέσβευε υπέρ ημών….

dimpenews.com

 

 

Μια συμπαράσταση καρδιάς από έναν ωραίο άνθρωπο.  

Ο Νάσος Πατέτσος, άγνωστος βεβαία στους νεώτερους, τραγουδιστής στο ελαφρό τραγούδι, συχνάζει σε ένα καφενείο απέναντι από το Υπουργείο Υγείας που κάθε μέρα μια ομάδα ανεμβολίαστων υγειονομικών παίζει με την υγεία της, δίνοντας τον δικό της αγώνα απελπισίας και ελπίδας για να πείσει και να σταθεί όρθια στην λαίλαπα των καιρών. Ο υπέργηρος τραγουδιστής,  περνά και συμπαραστέκεται σ' αυτόν τον αγώνα με την καρδιά του και αποτελεί παράδειγμα ζωής. Ας δούμε ποιος είναι ο  Νάσος Πατέτσος, μέσα από μια συνέντευξη που έδωσε πριν 2 χρόνια  στην «Εspresso».                                             

                                                                                                     Από την εκπομπή Καλλιτεχνικό Καφενείο 1986                                                                 

Ο Νάσος Πατέτσος, μια από τις μεγαλύτερες δόξες του ελαφρού τραγουδιού, θυμάται όλα όσα έζησε με τα ιερά τέρατα του θεάτρου.

«Εμένα, αγόρι μου, με έχει ξεχάσει και ο θάνατος, αλλά να ξέρεις ότι η ζωή είναι γλυκιά…» Ο Νάσος Πατέτσος υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες δόξες του ελαφρού τραγουδιού. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’70 κυριάρχησε τόσο στη δισκογραφία όσο και στις θεατρικές παραστάσεις δίπλα σε ιερά τέρατα, όπως ήταν η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Ορέστης Μακρής, ο Κώστας Χατζηχρήστος, η Αννα Καλουτά και πολλοί ακόμα.

Ο Γιάννης Πάριος άλλωστε έγινε τραγουδιστής γιατί στο μυαλό του πάντα στριφογύριζε, από τα παιδικά του χρόνια, το τραγούδι του Νάσου Πατέτσου «Το τραγούδι του ναύτη», θυμίζοντάς του τα χρόνια που περνούσε ήρεμα στον φάρο μαζί με τον πατέρα του. Η Google μάλιστα τον κατατάσσει μεταξύ των πέντε μεγάλων ερμηνευτών του ελαφρού τραγουδιού. Σήμερα ο μεγάλος ερμηνευτής, ακμαιότατος και με πλήρη διαύγεια σε ηλικία 97 ετών, μιλάει στην «Εspresso» και τον Νίκο Νικόλιζα για τις σπουδαίες εμπειρίες της ζωής του σε μια σπάνια συνέντευξη!

Πού γεννηθήκατε, κύριε Πατέτσο;

Γεννήθηκα στη Λήμνο από πολύ φτωχούς γονείς. Ξεκίνησα να έρθω στον Πειραιά μέσα σε ένα ψαροκάικο, που είχε πανιά αλλά και μια μηχανή, η οποία μεσοπέλαγα χάλασε. Ετσι θαλασσοδερνόμασταν για 18 ολόκληρες ημέρες. Μόλις είχε ξεκινήσει ο πόλεμος του ’40. Από πάνω πετούσαν τα πολεμικά αεροπλάνα και εμείς μέσα στο βαρκάκι προσπαθούσαμε να φτάσουμε στο λιμάνι για μια καλύτερη τύχη. Στον Πειραιά φτάσαμε την ημέρα που πέθανε ο Μεταξάς: 19 Ιανουαρίου του ’41!

Δεν φοβηθήκατε;

Σας ορκίζομαι, απολύτως τίποτα.

Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;

Θα σας έλεγα φτωχικά. Δουλεύαμε όπου βρίσκαμε. Ο πατέρας μου είχε τράτα και έτσι δεν μας έλειπε το ψάρι. Στο νησί έμαθα την τέχνη του ράφτη. Πείνα καταραμένη. Σκεφτείτε ότι οι Γερμανοί που ράβονταν στο ραφείο, αντί για χρήματα, μας έδιναν κάνα κομμάτι ψωμί να φάμε. Ομως, όλα αυτά ίσως μου έκαναν καλό. Με έμαθαν να σκληραγωγούμαι αλλά και σήμερα ακόμα να μπορώ να ράβω τα κουμπιά στα ρούχα μου.

Γνωρίσατε μεγάλες δόξες όταν μεσουρανούσατε…

Περισσότερες και από την τότε βασιλική οικογένεια. Θα σας πω μόνο τούτο για να καταλάβετε πως με είχε λατρέψει ο κόσμος: Eίχαμε πάει στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας για να φύγουμε για περιοδεία. Εκεί ήταν και ο βασιλιάς Παύλος και η Φρειδερίκη με τον Κωνσταντίνο. Μόλις ο κόσμος άκουσε ότι βρισκόμουν εγώ εκεί, άρχισε να ουρλιάζει σαν σε παραφροσύνη. Ο τότε βασιλιάς νόμιζε ότι το έκαναν για εκείνον, ενώ το πλήθος ερχόταν κατά πάνω μου! Εμένα όμως με λάτρεψε και ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο Σοφοκλής Βενιζέλος. 

Πώς αποφασίσατε να φύγετε από το νησί και να φτάσετε εν μέσω πολέμου στον Πειραιά;

Μου άρεσε η περιπέτεια. Ωστόσο στην Αθήνα υπήρχε πολλή πείνα. Παπούτσι στα πόδια μας δεν φορούσαμε. Ετσι αναγκάστηκα να ξαναφύγω και να επιστρέψω στη Λήμνο σε ένα πλοιάριο με σύκα. Από την πείνα μας φάγαμε όλα τα σύκα που υπήρχαν για να γεμίσουμε το στομάχι μας. Το διπλανό σπίτι από το πατρικό μου το είχαν επιτάξει οι Ιταλοί. Εκεί τους έφτιαχνα τους καφέδες.

Στα χρόνια της Κατοχής μεσουρανούσε η Βέμπο. Τι σχέσεις είχατε;

Τη λάτρεψα. Είδωλο. Δουλέψαμε μαζί σε διάφορες παραστάσεις που έκανε μετά τον πόλεμο. Και το «τρελό» της υπόθεσης: Δουλέψαμε μαζί σε όλα τα θέατρα, πλην το δικό της!

Το τραγούδι πώς προέκυψε στη ζωή σας;

Εντελώς τυχαία. Εγώ ήμουν σε ναρκαλιευτικό εξίμισι χρόνια. Η δουλειά μου ήταν στη γέφυρα. Βγάζαμε παντού νάρκες. Το χειρότερο ήταν στο θαλάσσιο στενό της Καβάλας. Εκεί βγάλαμε 3.000 νάρκες. Εκεί στην Καβάλα, λοιπόν, όταν τελειώσαμε τη δουλειά με τις νάρκες, μου είπαν: «Πατέτσος, τώρα τραγουδάς». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Με πήγαν στη δισκογραφική, την Columbia, και όλα πήραν τον δρόμο τους! Σε μια βραδιά με ένα τραγούδι του Μουζάκη έγινα όνομα!

Τότε δούλευα στο θέατρο του Μπουρνέλλη μαζί με τον Τζίμη Μακούλη. Με παρακάλεσαν, λοιπόν, στα γενέθλιά του να φύγω από την παράσταση και να πάω να του τραγουδήσω στα γενέθλιά του. Και επέλεξαν μόνο εμένα να του τραγουδήσω. Ο δε Γεώργιος Παπανδρέου; Ερχόταν στις παραστάσεις μου και φώναζε «Ελα, αηδόνι μου, να καθίσεις δίπλα μου». Μεγάλη λατρεία!

Συνεργαστήκατε με όλα τα μεγάλα ονόματα του τραγουδιού. Ποιοι από αυτούς σάς έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση;

Υπήρξαν όλοι υπέροχοι. Η Δανάη ήταν δασκάλα μου. Ναύτης ήμουν ακόμα όταν ξεκίνησα μαθήματα σε εκείνη για να γίνω σωστός ερμηνευτής!

Η Google σάς κατατάσσει μέσα στους μεγάλους του ελαφρού τραγουδιού της Ελλάδας…

Νομίζω πως τρεις ήμασταν που κάναμε πολύ μεγάλη καριέρα: Ο Γούναρης, ο Μαρούδας και εγώ. Ωστόσο ο Γούναρης ήταν πιο κοντά στη δική μου ιδιοσυγκρασία!

Πληρωθήκατε καλά σε σχέση με τη φήμη του ονόματός σας;

Δεν έχω παράπονο. Καθημερινά και επί εφτά μέρες την εβδομάδα δούλευα σε διπλές και τριπλές παραστάσεις. Πολλή δουλειά. Από το θέατρο πήγαινα στα κέντρα και ξανά μετά στο θέατρο. Δούλεψα με όλους: Από τη Βασιλειάδου και τον Αυλωνίτη μέχρι τον Χατζηχρήστο και την Ντιριντάουα!

Εξωτερικό δουλέψατε;

Αυστραλία, Καναδά, Αμερική, Γερμανία για πολλούς μήνες από δύο και τρεις φορές!

Σας έβαλαν συνάδελφοί σας τρικλοποδιά;

Δεν το ένιωσα ποτέ. Δεν με ενδιέφεραν τα παρασκήνια. Κοιτούσα μόνο τη δουλειά μου!

Είναι αλήθεια ότι ο Γιάννης Πάριος έγινε τραγουδιστής επειδή λάτρεψε τα δικά σας τραγούδια;

Ο ίδιος μού το έχει πει και το λέει παντού: «Εγώ ζήλεψα τη δόξα του Πατέτσου». Ακουγε τα τραγούδια μου όταν ο πατέρας του ήταν φαροφύλακας και τραγουδούσε το τραγούδι μου «Το τραγούδι του ναύτη», το οποίο το λατρεύει ακόμα και σήμερα, γιατί του θυμίζει τον πατέρα του!

Πόσα τραγούδια έχετε ηχογραφήσει;

Περίπου 70 τραγούδια, αλλά το κάθε τραγούδι είχε τόση επιτυχία που, χωρίς να έχουμε τηλεοράσεις και άλλα μέσα, εμένα με γνώριζε ο λαός μέχρι και στο τελευταίο χωριό, χωρίς να με έχει δει ποτέ στο πρόσωπο!

Φίλους σήμερα έχετε;

Μετρημένους στα δάχτυλα. Οι περισσότεροι έχουν «φύγει», όμως, και εγώ επιθυμώ να έχω φίλους που να έχουν σωστό υπόβαθρο. Αγαπημένος φίλος από τις αρχές του ’60 είναι ο Τάκης Σαγιώρ. Ειλικρινής και καλός φίλος!

Είστε ευχαριστημένος από τη ζωή σας;

Απολύτως. Η ζωή μου είναι έτσι όπως έπρεπε να είναι. Διαφήμισα μέσα από τη φωνή και τα τραγούδια μου την πατρίδα μου και ο κόσμος με αγάπησε. Ημουν ένα παιδί του χωριού και έγινα αυτό που έγινα, χωρίς να έχω έπαρση. Ποτέ δεν κατάλαβα τι θα πει σταρ και τέτοια πράγματα. Και, υπόψη, δεν μετάνιωσα ποτέ και για τίποτα!

Φτάσατε αισίως τα 97. Το «κοντέρ» κοντεύει να τερματίσει;

Ούτε ήξερα πόσο θα ζήσω ούτε ξέρω πόσο θα φτάσω. Τον θάνατο δεν τον φοβήθηκα ποτέ. Έλεγα πάντα: Προχωράω και όπου βγει!

Ποιος από αυτούς ήταν ο πιο αγαπητός;

Το καυχιέμαι: Εμένα με θεωρούσαν πιο αγαπητό. Ποτέ δεν έφερα αντίρρηση ούτε στα χρήματα ούτε πού θα τοποθετήσουν το όνομά μου, γι’ αυτό είχα πάντα δουλειά. Με ενδιέφερε να περνάω ωραίες στιγμές!

Ο Αυλωνίτης τι άνθρωπος ήταν;

Υπέροχος. Ο Βασίλης ήταν ο επιμελητής όλου του θιάσου. Από την άλλη, ο Ορέστης Μακρής ήταν ο επιβλητικός, ο αυταρχικός. Αν αργούσα έστω και δύο λεπτά, με φώναζε και μου έλεγε: «Θανάση, άργησες δύο λεπτά!»

Η Γεωργία Βασιλειάδου;

Γυρίσαμε όλη την Ελλάδα μαζί. Είχαμε τρομερό σουξέ. Σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό μέναμε ένα βράδυ. Όπου πηγαίναμε γινόταν «σεισμός». Έκλειναν οι δρόμοι από τη λαοθάλασσα!

Ο Χατζηχρήστος τι άνθρωπος ήταν;

Μεγάλο πειραχτήρι, γυναικάς και ψυχούλα!

Συνεργαστήκατε και με τα θρυλικά Καλουτάκια;

Πολύ. Θα σας πω και ένα ωραίο περιστατικό: Κάναμε κάποιες παραστάσεις με παρουσιαστή τον Αρτέμη Μάτσα. Έβγαινα εγώ πρώτος και είθισται τελευταία να βγαίνει η μεγάλη πρωταγωνίστρια, που ήταν η Αννα Καλουτά. Ο κόσμος, λοιπόν, ζητωκραύγαζε για μένα σε κάθε παράσταση και δεν σταματούσε να χειροκροτεί. Η Άννα, έξαλλη από μέσα, δεν μπορούσε να το χωνέψει. Μία, δύο, τρεις ακούω από μέσα: «Πατέτσοοο, άι στο διάολο, μπες μέσα τώρα, να βγω εγώ (σ.σ.: γέλια)!

Εξωτερικό δουλέψατε;

Αυστραλία, Καναδά, Αμερική, Γερμανία για πολλούς μήνες από δύο και τρεις φορές!

Σας έβαλαν συνάδελφοί σας τρικλοποδιά;

Δεν το ένιωσα ποτέ. Δεν με ενδιέφεραν τα παρασκήνια. Κοιτούσα μόνο τη δουλειά μου!

Είναι αλήθεια ότι ο Γιάννης Πάριος έγινε τραγουδιστής επειδή λάτρεψε τα δικά σας τραγούδια;

Ο ίδιος μού το έχει πει και το λέει παντού: «Εγώ ζήλεψα τη δόξα του Πατέτσου». Ακουγε τα τραγούδια μου όταν ο πατέρας του ήταν φαροφύλακας και τραγουδούσε το τραγούδι μου «Το τραγούδι του ναύτη», το οποίο το λατρεύει ακόμα και σήμερα, γιατί του θυμίζει τον πατέρα του!

Πόσα τραγούδια έχετε ηχογραφήσει;

Περίπου 70 τραγούδια, αλλά το κάθε τραγούδι είχε τόση επιτυχία που, χωρίς να έχουμε τηλεοράσεις και άλλα μέσα, εμένα με γνώριζε ο λαός μέχρι και στο τελευταίο χωριό, χωρίς να με έχει δει ποτέ στο πρόσωπο!

Φίλους σήμερα έχετε;

Μετρημένους στα δάχτυλα. Οι περισσότεροι έχουν «φύγει», όμως, και εγώ επιθυμώ να έχω φίλους που να έχουν σωστό υπόβαθρο. Αγαπημένος φίλος από τις αρχές του ’60 είναι ο Τάκης Σαγιώρ. Ειλικρινής και καλός φίλος!

 Είστε ευχαριστημένος από τη ζωή σας;

Απολύτως. Η ζωή μου είναι έτσι όπως έπρεπε να είναι. Διαφήμισα μέσα από τη φωνή και τα τραγούδια μου την πατρίδα μου και ο κόσμος με αγάπησε. Ημουν ένα παιδί του χωριού και έγινα αυτό που έγινα, χωρίς να έχω έπαρση. Ποτέ δεν κατάλαβα τι θα πει σταρ και τέτοια πράγματα. Και, υπόψη, δεν μετάνιωσα ποτέ και για τίποτα!

Φτάσατε αισίως τα 97. Το «κοντέρ» κοντεύει να τερματίσει;

Ούτε ήξερα πόσο θα ζήσω ούτε ξέρω πόσο θα φτάσω. Τον θάνατο δεν τον φοβήθηκα ποτέ. Έλεγα πάντα: Προχωράω και όπου βγει!-

                                                                     

 

 

Το μικρό θαύμα του Αγίου Παϊσίου, μέσα από τη σειρά του ΜΕGΑ.

Μέσα από τη γνωστή σειρά επεισοδίων του MEGA για τη ζωή του Αγίου Παϊσίου, φαίνεται να προκύπτει μια σοβαρή «εκ θεού» πιθανότητα, να αναδειχτεί ένας καινούργιος …μοναχός. Αυτό θα το δείξει η συνέχεια της πραγματικής ζωής του μικρού Παΐσιου που έπαιξε το ρόλο του μικρού Αρσένιου στα πρώτα χρόνια εγκατάστασης της οικογενείας του Αγίου στην Κόνιτσα. Οι μοναδικές συμπτώσεις που μας αφήνουν άναυδους, στην μικρή συνέντευξη του Κύπριου σεναριογράφου της σειράς Γιώργου Τσιάκκα, υποδηλώνουν αυτή την πιθανότητα. Ακούστε τον. Η άποψη αυτή, δεν είναι μόνο ένστικτο, άλλα και πληροφορία. Η επιλογή και μόνο του συγκεκριμένου μικρού για το ρόλο, τα λέει όλα. 

                                                                               

                                                                                  

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

 

«Οι Ρώσοι θα καταλάβουν πολύ σύντομα τους Ουκρανούς και θα...» - Ανατριχιαστική προφητεία του Ιωσήφ Βατοπαιδινού

  "Η δύναμη της Ρωσίας μπορεί να υπονομευθεί μόνο εάν η Ουκρανία αποχωριστεί από αυτήν. Όσοι θέλουν να το κάνουν αυτό, όχι μόνο πρέπει να τους χωρίσουν, αλλά πρέπει να αντιτάξουν την Ουκρανία στη Ρωσία, να τσακωθούν τα δύο μέρη. Μετά πρέπει να αναθρέψουν προδότες στην ουκρανική ελίτ και να το χρησιμοποιήσουν για να αλλάξουν την αυτοσυνείδηση του ουκρανικού λαού σε τέτοιο επίπεδο, να μισούν ό,τι είναι ρωσικό· να μισούν το είδος τους, χωρίς να το γνωρίζουν. Ο χρόνος θα κάνει τα υπόλοιπα».

Otto von Bismarck (1815 - 1909)

            Από ATHENSMAGAZINE TEAM

Ανατριχιαστική είναι η προφητεία του Ιωσήφ Βατοπαιδινού: «Οι Ρώσοι θα καταλάβουν πολύ σύντομα τους Ουκρανούς και θα...!». Η πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα από τα διεθνή και εγχώρια έρχεται δεύτερη, αφού στο φως έρχεται μία ανατριχιαστική προφητεία!

Η προέλαση των Ρωσόφωνων δυνάμεων που με ομολογία του ΝΑΤΟ και και των Ρώσο-ουκρανικών δυνάμεων είναι ενισχυμένη από ρωσικά στρατεύματα, ενεργοποιεί άμεση σύγκλιση του Συμβουλίου Ασφαλείας σήμερα στις 19.00 και αύριο του ΝΑΤΟ στο οποίο σημειωτέον η Ουκρανία δεν είναι μέλος…οι ποινές της ΕΕ προς τη Ρωσία θα πολλαπλασιαστούν, αλλά πάλι θα γυρίσουν μπούμερανγκ εναντίον τους και θα υποστούν περαιτέρω οικονομικές και συναλλαγματικές απώλειες.

Μετά τις δηλώσεις αξιωματούχων της Δυτικής συμμαχίας ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει τη δυνατότητα να καταφέρει εναντίον του ρωσικού στρατού ενδέχεται να πάρουν αποφάσεις και λήψεις μέτρων οικονομικού χαρακτήρα, στη στιγμή που τα ρωσόφωνα στρατεύματα θα κατευθύνονται στην Οδησσό και στο πέρασμα τους, θα προσάρτουν στρατιώτες του Ουκρανικού στρατού που αυτομολούν στους Ρωσόφωνους…

Οι κάτοικοι της Μαριούπολης αυτή τη στιγμή, υποδέχονται με ενθουσιασμό τους ελευθερωτές, ενώ η πληροφόρηση ότι ρωσικά στρατεύματα και άρματα μάχης κατευθύνονται προς ενίσχυση εντός του ουκρανικού εδάφους αναπτερώνει τις ελπίδες για απελευθέρωση όλης της Ουκρανίας…

Ότι όμως γίνεται αυτή τη στιγμή, αλλά και ότι αναμένεται να συμβεί, το έχει ήδη προαναφέρει ο Ιωσήφ ο Βατοπεδινός (Προφητειών το ανάγνωσμα):  

«Θα υποκινηθούν οι Ουκρανοί από τους Αμερικανούς και θα δημιουργήσουν έντονες προκλήσεις εναντίον τους…

Η Τουρκία τότε θα επιτρέψει σε Αμερικανικά πλοία και αεροσκάφη να περάσουν από τα στενά του Ελλησπόντου και από το Εθνικό εναέριο χώρο της για να χτυπήσουν τους Ρώσους, ενώ θα κλείσει τα στενά για τους Ρώσους…

Τότε θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τους Τούρκους…

Οι Ρώσοι θα καταλάβουν πολύ σύντομα τους Ουκρανούς και θα γίνουν δεκτοί με ενθουσιασμό στις πόλεις…Επάνω από την Ουκρανία και τον Εύξεινο Πόντο θα πολεμήσουν για πρώτη φορά (Αερομαχίες) Αμερικανοί και Ρώσοι και θα υπερισχύσουν οι Ρώσοι συντριπτικά.»

 

Βρέθηκε ο τάφος της Ολυμπιάδας, μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

12 Ιουλίου 2021 

Του Κρικόρ Τσακιτζιάν

FacebookTwitterTelegram

Ο καθηγητής Αθανάσιος Μπίντας προσπαθεί από το 2019 να παρουσιάσει τα συμπεράσματά του στο ΥΠΠΟ, αλλά βρίσκει κλειστές πόρτες.

Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές έρευνες που έχει κάνει στον τύμβο Κορινού του νομού Πιερίας ο ομότιμος καθηγητής Αθανάσιος Μπίντας, τις οποίες παρουσίασε σε επιστημονικό συνέδριο, υποστηρίζει πως εκεί βρίσκεται ο τάφος της γυναίκας του βασιλιά Φιλίππου και μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδας.

Με το σκεπτικό της μελέτης, την οποία θα σας παραθέσουμε παρακάτω, συμφωνεί και η γνωστή αρχαιολόγος Λιάνα Σουλβατζή, η οποία είχε διευθύνει τις ανασκαφές στην Όαση της Σίουα, όπου υποστήριζε πως εκεί βρέθηκε ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Μάλιστα, σε σημείωμά της σχετικά με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις του κ. Μπίτα, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Στις 8 Δεκεμβρίου 2019 έγινε μια πολύ σημαντική ανακοίνωση στην Κατερίνη Πιερίας από τον καθηγητή Αθανάσιο Μπίντα, με θέμα “Ο τάφος του Κορινού ανήκει στη μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Ολυμπιάδα”. Ο καθηγητής τεκμηρίωσε επιστημονικά τη θεωρία του, αναφερόμενος και σε επιγραφές. Έχω επισκεφθεί τον τάφο του Κορινού στο παρελθόν, τουλάχιστον τρεις φορές, και έχω επισκεφθεί όλους τους μακεδονικούς τάφους που είχαν ως τότε βρεθεί σε όλη τη Μακεδονία. Μου είχε κάνει εντύπωση το μέγεθος αυτού του τάφου, που μόνο από αυτό καταλαβαίνει κάποιος ότι πρέπει να ανήκε σε σπουδαία προσωπικότητα.

Ο τάφος του Κορινού, που είναι ο μόνος μακεδονικός τριθάλαμος που έχει βρεθεί, είναι μια μικρογραφία του τάφου του Αλεξάνδρου. Το γεγονός ότι ο Πύρρος το 302 π.Χ., μετά την εκθρόνισή του από τους Μολοσσούς, που είχαν υποκινηθεί από τον Κάσσανδρο, κατέφυγε στην Αίγυπτο, στην αυλή του Πτολεμαίου του Λάγου, σαφώς μας δίνει την απάντηση ότι και ο Πύρρος είχε επισκεφθεί τον τάφο του εξαδέλφου του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και όταν επέστρεψε στη Μακεδονία και τρία χρόνια βασίλεψε στον θρόνο της θείας του Ολυμπιάδος έκτισε στον ίδιο χώρο της ταφής τον περικαλλή τριθάλαμο βασιλικό τάφο, μικρογραφία του τάφου του γιου της Αλεξάνδρου. Όλοι γνωρίζουμε πόσο στενή ήταν η σχέση μητέρας και γιου».

Είσοδος του τάφου, σχέδιο Honore Daumet 1855

Ο καθηγητής κ. Μπίντας, όταν τον συναντήσαμε προ ημερών στην Κατερίνη, μας εξέθεσε το σκεπτικό του για το πώς κατέληξε, βάσει των αρχαιολογικών ευρημάτων που έφερε με την αρχαιολογική του σκαπάνη στο φως, στο συμπέρασμα ότι στον τύμβο του Κορινού βρίσκεται ο τάφος της Ολυμπιάδας, μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και σας παραθέτουμε το σημαντικότερο μέρος του.

Συμπεράσματα για τον τύμβο Κορινού

«Την άνοιξη του έτους 316 π.Χ., ύστερα από δραματική επτάμηνη πολιορκία της Πύδνας, η Ολυμπιάδα, σύζυγος του Φιλίππου Β’, παραδόθηκε στον Κάσσανδρο, ο οποίος τη δίκασε ως ιερόσυλη και εχθρά της πατρίδας, σε μια δίκη παρωδία, χωρίς να της δώσει το δικαίωμα να απολογηθεί. Στη συνέχεια, τη θανάτωσε και την έθαψε μακριά από τον αστικό ιστό της Πύδνας, σε υποβαθμισμένη περιοχή, ή πιθανώς οι συγγενείς της Αιακίδες, εταίροι της άρχουσας τάξης, την έθαψαν κοντά στα κτήματά τους στην περιοχή του σημερινού Κορινού Πιερίας. Ήταν γνωστό το μίσος του Κάσσανδρου για τον Αλέξανδρο, τον γιο της Ολυμπιάδας, και όλους τους Αργεάδες κληρονόμους του θρόνου της Μακεδονίας, γεγονός που αποδείχτηκε μεταγενέστερα, αφού ο Κάσσανδρος συνετέλεσε στις δολοφονίες τους άμεσα ή έμμεσα.                              

Ο πομπικός διάδρομος

Ο σημαντικότερος τάφος της περιοχής, ο τύμβος του Κορινού, βρίσκεται στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Πύδνας και είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος μακεδονικός τάφος που βρέθηκε μέχρι σήμερα. Το μέγεθός του και μόνο μάς αναγκάζει να δεχτούμε πως ανήκει σε κάποια πολύ σπουδαία προσωπικότητα του τέλους του 4ου π.Χ. αιώνα. Η Ολυμπιάδα δολοφονήθηκε την άνοιξη του 316 π.Χ.

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό που επιβεβαιώνει τα τελικά μας συμπεράσματα είναι ότι πρόκειται για γυναικεία ταφή. Είναι γνωστό πως οι γυναίκες θάβονταν με το κεφάλι προς την ανατολή. Στον νεκρικό θάλαμο της Ολυμπιάδας η μαρμάρινη θήκη πάνω στην οποία είχε τοποθετηθεί το οστεοδόχο σκεύος βρίσκεται ανατολικά.

Πάνω στον τάφο, σε επίπεδη περιοχή του κάμπου, είχε κατασκευαστεί και υπάρχει μέχρι σήμερα τεράστιος επιχωματωμένος τύμβος, με υπερβολική ποσότητα από χώμα, που μεταφέρθηκε για τον σκοπό αυτό. Τύμβος τέτοιων διαστάσεων υψωνόταν μόνο σε ταφή βασιλέων, εξέχοντα μέλη βασιλικής οικογένειας ή πολυάνδρια, δηλαδή τύμβοι στους οποίους θάβονταν πολλοί νεκροί έπειτα από σημαντικές μάχες. Το μέγεθος του τύμβου του Κορινού ισχυροποιεί την άποψη πως ο ένοικος του τάφου ήταν εξαιρετικά σπουδαία προσωπικότητα.

Το μήκος του ταφικού συμπλέγματος κάτω από τον τύμβο είναι 22 μέτρα (για να μπορεί να γίνει σύγκριση σημειώνουμε ότι ο τάφος του Φιλίππου στις Αιγές έχει μήκος 9,5 μέτρα). Για ποια προσωπικότητα θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένα τόσου τεράστιου μεγέθους ιδιότυπο μνημείο, παρά για τη μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

Ένα πρόσθετο στοιχείο το οποίο ενισχύει την άποψη πως η νεκρή ήταν σημαντική προσωπικότητα, με ιδιότητες και θεσμικό ρόλο όχι απλού ανθρώπου, είναι η σπάνια δομική κατασκευή του τάφου με τρεις θαλάμους. Ποιος ο λόγος να κατασκευαστεί τριθάλαμος μνημειακός τάφος για μία μη σημαντική προσωπικότητα; Μορφικά, αλλά μικρότερων διαστάσεων, ο τάφος στον τύμβο Κορινού είναι όμοιος με τον τάφο που ανέσκαψε στην όαση Σίουα της Αιγύπτου, στον ιερό Αμμωνα Δία, η αρχαιολόγος Λιάνα Σουλβαζτή, ο οποίος -κατά την άποψή της- ανήκει στον Μεγάλο Αλέξανδρο.

Στην πρόσοψη του πομπικού διαδρόμου του τάφου υπάρχουν οικοδομικά υπολείμματα, προφανώς ενός τελεστηρίου, με προορισμό τις λατρευτικές ανάγκες προς τιμήν της νεκρής, διότι είναι γνωστό πως η Ολυμπιάδα λατρεύτηκε ως θεά μετά τον θάνατό της».

Καταλυτική επιβεβαίωση πως ο τύμβος Κορινού φιλοξενεί τον τάφο της Ολυμπιάδας είναι οι τρεις επιτάφιες επιγραφές που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή και «μιλούν» για τους Αιακίδες, συγγενείς της Ολυμπιάδας, που προφανώς κατοικούσαν στα περίχωρα της Πύδνας και συνεπώς θάβονταν στην περιοχή. Μία από τις τρεις επιτάφιες επιγραφές αναφέρει συγκεκριμένα το μνήμα του Νεοπτόλεμου, που βρίσκεται απέναντι από τον τύμβο της Ολυμπιάδας. Η διατύπωση του επιγράμματος μας δίνει την εντύπωση ότι ανάμεσα από τους δύο τάφους (τους μεγάλους τύμβους) διερχόταν μεγάλος κεντρικός πολυσύχναστος δρόμος.

Τα παραπάνω είναι ένα μέρος από τα συμπεράσματα του ομότιμου καθηγητή Αθανάσιου Μπίντα, που -όπως υποστηρίζει- έχει ανακαλύψει τον τάφο της Ολυμπιάδας, μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Όλο αυτό το διάστημα, από τον Δεκέμβριο του 2019 έως σήμερα, προσπαθεί να πείσει τις αρμόδιες Αρχές του πολιτισμού να τον δεχτούν, προκειμένου να τους παρουσιάσει τα στοιχεία που έχει στα χέρια του, με τα οποία τεκμηριώνει όσα υποστηρίζει. Βρίσκει όμως ερμητικά κλειστές πόρτες και κανείς δεν λέει να κάνει τον κόπο να τον ακούσει, ενώ ο καθηγητής μιλάει για μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις που έγιναν ποτέ στη χώρα.

Πηγή: https://hellas-now.com/vrethike-o-tafos-tis-olympiadas-miteras-megaloy-alexandroy

Σχόλια:Το κράτος της Σιών του ανθελληνισμού, καλά κρατεί σ' αυτή τη καταραμένη γη της εθνικής αναισθησίας. Η Ελλάς έχει Υπουργείο Πολιτισμού τιμής ένεκεν και όχι επί της ουσίας. Αν κάποιο υπουργείο θα έπρεπε να διεκδικήσει τα πρωτεία στην ανθελληνικότητα είναι το Υπουργείο "Πολιτισμού", έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε από την εποχή της Μελίνας. Αναρωτιέται κανείς, ως που φθάνουν τα όρια της εθνικής μας αναισθησίας και αρνητικότητας σε ότι Ελληνικό έχει παραμείνει στο χώρο αυτόν που διοικούν τα golden boys της παγκοσμιοποίησης, που ισοπεδώνει κάθε τι το ιστορικά ιερό. Ο σεβασμός στην κλασσική αρχαιότητα, είναι μια αρρώστια με εμετικά και επιληπτικά συμπτώματα, για τους πρώην μακεδονομάχους του Harvand και τους κομματικούς οπλαρχηγούς της εθνικής δολοπλοκίας. Αιδώς Αχρείοι. Η κατάρα της Μακεδονίας επί των κεφαλών σας. 

/

 

 Οι πρώτοι Μαυραγορίτες της Κατοχής 

 

 «Οι πρώτοι Μαυραγορίτες της Κατοχής ξεκίνησαν το «βρώμικο έργο» τους από τους στρατιώτες που επέστρεφαν από τον πόλεμο της Αλβανίας»

Ο πατέρας μου, Νικόλαος Μωραΐτης που υπηρέτησε στο Πυροβολικό, ήταν ένας εκ των μαχητών του Έπους της Αλβανίας. Δεδομένου ότι είχαν σκοτωθεί τότε στο Αλβανικό Μέτωπο όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί του λόχου, ανέλαβε λοχαγός ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος (Έφεδρος ανθυπολοχαγός και μετέπειτα Υπουργός).

Μετά το πέρας των μαχών, την ημέρα της παράδοσης του οπλισμού στους Ιταλούς κατακτητές, η οποία διετελέσθη στο ιστορικό Καλπάκι των Ιωαννίνων, ο λοχαγός Γιαννόπουλος είχε φροντίσει να αγοράσει σημαίες και να εκδώσει έγγραφα για το πού και πότε σκοτώθηκαν, καθώς και για τα μέρη που βρίσκονταν θαμμένοι οι νεκροί Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και άλλοι Έλληνες στρατιώτες.

Είχαν απομείνει στο λόχο ζωντανοί, μόλις 58.

Ανάμεσά τους και ο πατέρας μου..

Θυμάμαι τα λόγια του:

«Μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις του λοχαγού Γιαννόπουλου, ο ίδιος κατόρθωσε να μας εξασφαλίσει εκτός από την παράδοση των όπλων μας και των παλιών ρούχων που φορούσαμε, από μία ξιφολόγχη, ένα κράνος, τα ρούχα και τα άρβυλα μας από τις παρελάσεις.. τα καινούρια.. ελάχιστες γαλέτες και λίγες κονσέρβες, προκειμένου να μην πεθάνουμε από την πείνα στο δρόμο της επιστροφής…

Ο Γιαννόπουλος-πριν την αποχώρησή μας από το Μέτωπο- μοίρασε τα χρήματα της μισθοδοσίας των νεκρών συναδέλφων, στους εν ζωή Στρατιώτες. Έκανε «προσκλητήριο πεσόντων» και αφού τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, τραγουδήσαμε όλοι μαζί τον Εθνικό Ύμνο.. Στη συνέχεια, έδωσε από μία σημαία και το «έγγραφο» για κάθε νεκρό στρατιώτη, το οποίο θα έπρεπε να μεταφερθεί από εμάς, στις οικογένειες των αποθανόντων, για όσους από εμάς..τους ζωντανούς ήταν κοντά στο χωριό ή την πόλη τους έτσι ώστε να τα παραδώσουμε μετέπειτα στις οικογένειές τους..»

Αφού αποχαιρετήσαν, ένας-ένας τον λοχαγό, με δάκρυα στα μάτια ξεκίνησαν για το δρόμο της επιστροφής.

Έξι σαρακατσάνοι… τρεις Ντονταίοι από την Κίρκη Αλεξανδρούπολης, ο πατέρας μου, ένας Βουλγαρίδης και ένας Καλτσάς, οι οποίοι μετέπειτα μετεγκαταστάθηκαν στη Διαλαμπή Ροδόπης.

Τα τρόφιμα που είχαν μαζί τους, κράτησαν 5-6 μέρες.. Αργότερα προχωρούσαν νηστικοί. Μέχρι που έφτασαν σε ένα χωριό, έξω από τη Θεσσαλονίκη...

Εκεί, λοιπόν, για καλή τους τύχη (έτσι θεώρησαν), υπήρχαν τρία κάρα γεμάτα με ζεστά αχνιστά ψωμιά. Όλοι τότε οι επιζώντες Έλληνες στρατιώτες έτρεξαν με λαχτάρα να τα αγοράσουν, γιατί πράγματι είχαν τα χρήματα.

-«Πόσο κάνει ρε πατριώτη το ψωμί..;»

(Καμία απάντηση από τους μαυραγορίτες...)

Αντιθέτως, μας περιεργάζονταν από πάνω μέχρι κάτω σχολαστικά, έλεγε πάντα ο πατέρας μου.)

-«…Ρε παιδιά, Στρατιώτες είμαστε.. Έλληνες… πεινασμένοι… πόσο κάνει… έχουμε χρήματα να τα αγοράσουμε…»

Και η απάντηση δια στόματος Μαυραγοριτών, ήρθε:

-«Η Ελλάδα είναι υπό κατοχή!!! …δεν περνούν πλέον τα χρήματα… η δραχμή δεν έχει καμία αξία!!!»

- «Βρε παιδιά, Στρατιώτες είμαστε.. Έλληνες… Θα πεθάνουμε από την πείνα..»

- «Θα σας δώσουμε ένα ψωμί και θα μας δώσετε την καινούρια χλένη σας…»

- «….και πώς θα επιστρέψουμε πίσω ..θα πεθάνουμε από το κρύο..»

- «Θα σας δώσουμε και μία παλιά χλένη για να μην κρυώνετε…», αποκρίθηκαν.

Δίπλα στα κάρα με τα αχνιστά ψωμιά υπήρχαν στοίβες με σάπιες, ματωμένες, τρύπιες «χλένες» (στρατιωτικά παλτό), από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.

Οι Μαυραγορίτες, λοιπόν, τους έδωσαν από μία παλιά χλένη και ένα ψωμί και τους πήραν τις καινούργιες, για να τις πουλήσουν.

Ο πατέρας μου με τους συνοδοιπόρους Έλληνες Στρατιώτες συνέχισαν τον μακρύ δρόμο της επιστροφής, φορώντας τις σάπιες χλένες πια, κρατώντας όμως στα χέρια τους, το λιγοστό ψωμί που αντάλλαξαν μαζί τους οι μαυραγορίτες…

Καθώς πέρασαν μέρες ποδαρόδρομου και έφτασαν στη λίμνη Βόλβη, συνάντησαν ξανά στο δρόμο τους σε ένα χωριό, ίδια κάρα με αχνιστό ψωμί…

Πλησιάζουν ξανά, αποκαμωμένοι και φανερά ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι από την διαδρομή, για να πάρουν…

Όταν οι μαυραγορίτες διαπίστωσαν πως οι χλένες που φορούσαν οι στρατιώτες ήταν παλιές, τρύπιες και λιωμένες, με κομμάτια από τα μανίκια να φεύγουν, τους άρπαξαν τώρα τα καινούργια και ζεστά άρβυλα που τους είχαν απομείνει, για να τους δώσουν ένα κομμάτι ζεστό ψωμί και ένα ζευγάρι «γουρουνοτσάρουχα» σαπισμένα…

Εφόσον έφαγαν και αυτό το ψωμί, κίνησαν πάλι για την «Οδύσσεια της επιστροφής»…

Τα λιωμένα τσαρούχια που φορούσαν πια οι Έλληνες Στρατιώτες, διαλύονταν και άρχισαν να περπατούν, μόνο με τις κάλτσες...

Όταν έφθασαν δια κόπων και βασάνων στο «Λιοντάρι» του Στρυμόνα, για καλή τους τύχη, σταμάτησε ένα στρατιωτικό φορτηγάκι με καρότσα..

Οδηγός του μικρού οχήματος ήταν ένας Αξιωματικός των Συμμαχικών Δυνάμεων, ο οποίος με σπασμένα Ελληνικά τους ρώτησε:

-«Που πάτε παιδιά..;»

- «Στην Κομοτηνή…», απαντούν..

-«Μέχρι την Καβάλα θα σας πάω εγώ, για να παραδώσω..» (λέει με δική του πρωτοβουλία ο Γάλλος Αξιωματικός)

Ξεκίνησαν για την Καβάλα... Καθώς ήταν ταλαιπωρημένοι όμως από το περπάτημα ημερών και την αφαγία, στη διαδρομή και αφού είχαν επιβιβαστεί όλοι επάνω στην καρότσα του Γάλλου Αξιωματικού, «κρύωσαν»…

Το φορτηγάκι σταμάτησε έξω από την Καβάλα.

«Ως εδώ παιδιά», τους λέει ο Γάλλος..

Έβγαλαν τότε, οι Έλληνες Στρατιώτες τα λίγα χρήματα που είχαν, για να τον πληρώσουν…

Ο Γάλλος Αξιωματικός του συμμαχικού στρατού, που προσφέρθηκε να τους βοηθήσει, όχι μόνον δεν τους πήρε χρήματα για τη μεταφορά (σε αντίθεση με τους Μαυραγορίτες), αλλά βλέποντάς τους πεινασμένους, ρακένδυτους και ταλαιπωρημένους, τους προσέφερε γαλέτες και από ένα σωληνάριο με μαρμελάδα στον καθένα.

Μολις τα φάγανε όλα αυτά ξεκίνησαν και πάλι.

Τα σπίτια τους και οι δικοί τoυς άνθρωποι, τώρα ήταν πιο κοντά….

Δυστυχώς ο πατέρας μου, λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, έπεσε εξαντλημένος κάτω…

-«…Αφήστε με παιδιά εδώ.. και συνεχίστε εσείς.. τουλάχιστον να φτάσετε στα σπίτια σας και στις οικογένειές σας. Είμαστε πολύ κοντά πια..»

-«Τι λες βρε Νίκο, φάγαμε όλο τον πόλεμο της Αλβανίας και θα σε αφήσουμε εδώ να πεθάνεις..;»

Έκοψαν τότε δύο κλαριά «λούρα» από Πεύκο, και αφού έβγαλαν τις παλιοχλένες δημιούργησαν ένα αυτοσχέδιο φορείο, έβαλαν τον πατέρα μου στους ώμους και κάθε 100 βήματα, 5 σύντροφοι άλλαζαν εναλλάξ για την μεταφορά του, έτσι ώστε να ξεκουράζονται..

Καθώς έφτασαν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Πολυσίτου Ξάνθης, όπου υπήρχε μία «τουλούμπα», ξαπόστασαν για να πιουν νερό.. Ο πατέρας μου, ασθενής καθώς ήταν, προσπάθησε να κατέβει από το φορείο και έτσι χτύπησε σε μία βίδα από τις σιδηροδρομικές γραμμές.. Αφού άνοιξε η μύτη του, όμως, από το γερό χτύπημα, ξεκίνησε να ρέει μαύρο αίμα.

Τον σήκωσαν οι σύντροφοι και για να τον βοηθήσουν, τον έπλυναν και του έδωσαν νερό.

-«…Αίντε Νίκο, ξάπλωσε, φτάνουμε τώρα…λίγο έμεινε..»

-«…Είμαι καλά παιδιά πια …. μπορώ να περπατήσω τώρα..» και έτσι πέταξαν το φορείο στο σταθμό του Πολυσίτου.

Κάπως έτσι λοιπόν συνέχισαν και έφθασαν ως την Αναστασιούπολη.. Εκεί στους «Καλέδες» ένα τσομπανόσκυλο χίμηξε στην αγκαλιά του πατέρα μου, και έκανε τους συμπολεμιστές του να τρομάξουν..

-«Μη σκιάζεστε παιδιά …φτάσαμε, φτάσαμε!!! Είναι το σκυλί μας, από το κοπάδι μας..» , είπε... και τον πήραν τα κλάματα.

Από τη μυρωδιά, το τσοπανόσκυλό του πήγε να προϋπαντήσει το αφεντικό του...

Εκείνου που επέστρεψε από τον πόλεμο.

Εφόσον προχώρησαν περίπου δύο χιλιόμετρα ακόμη, ήρθε η ώρα του αποχωρισμού.

Με δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτησαν τους τρεις Ντονταίους, οι οποίοι θα συνέχιζαν το δρόμο τους μέχρι την Κίρκη της Αλεξανδρούπολης, κι έτσι χώρισαν με τους τρεις συντρόφους.. Ο πατέρας μου, ο Καλτσάς και ο Βουλγαρίδης συνέχισαν μαζί για να φτάσουν στα κονάκια τους και να σμίξουν και πάλι με τις οικογένειές τους.

«Ίασμος (Περιοχή Τούμπα), 1941»

Ήταν «θαμπά»…δεν είχε ξημερώσει ακόμη..

Ο παππούς μου άρμεγε τα πρόβατα και τον βοηθούσε η θεία μου - 15 χρονών τότε- η Κωνστάντω...

Μόλις ο πατέρας μου παρουσιάστηκε μπρος στα έκπληκτα μάτια τους, έτρεξαν με δάκρυα χαράς στα μάτια να τον αγκαλιάσουν..

Είχε επιστρέψει από το Αλβανικό Μέτωπο. Ήταν ζωντανός!!!

Όμως μέσα σε αυτήν την αναμπουμπούλα και την χαρά της επιστροφής, ο παππούς συνειδητοποίησε ότι επέστρεψε μόνον ο ένας από τους δύο γιούς του, και σάστισε..

«..Άρχισε τα μοιρολόγια.. πού είναι ο Γιανάκς μ'…»

Ο πατέρας μου όμως, τον καθησύχασε και του εξήγησε πως είναι καλά. Ο θείος μου ο Γιάννης (αδερφός του), ο οποίος βρέθηκε στο ιστορικό Καλπάκι με τον πατέρα μου στο τέλος των μαχών, ήταν σε άλλη μονάδα Μεταγωγικών, κι έτσι ξεκίνησαν χώρια από το Αλβανικό Μέτωπο για την επιστροφή.

Διαβεβαίωσε έτσι τον παππού μου πως θα επιστρέψει σίγουρα πίσω και πως είναι ζωντανός.

-«..Όπου να ‘ναι πατέρα, μην ανησυχείς… σε μία δύο ώρες, θα έρθει και εκείνος πίσω.»

Ο Παππούς μου, τότε σε ένα «κακαβ'» πήρε να βράσει γάλα για τον πατέρα μου, ο οποίος κάθισε με την αδερφούλα του σε μια στοίβα μπάλες χορτάρι, που είχαν σκεπάσει με βελέντζες να ξεκουραστεί.. Η θεία μου δεν σταματούσε να τον ρωτάει για τον πόλεμο.

Ξαφνικά ο παππούς άρχισε να τρέχει προς το μέρος τους, καθώς βγήκε από την καλύβα, αφήνοντας απότομα την κατσαρόλα με το γάλα να χυθεί...Ο πατέρας μου ξαφνιάστηκε και φοβήθηκε, μήπως ο παππούς έπαθε κάτι και τους προσπέρασε.

Γύρισε λοιπόν να κοιτάξει... Και τότε είδε τον αδερφό του, τον Γιαννάκη να έρχεται..

Η επιστροφή του δεύτερου ζωντανού αδερφού, ήταν πια γεγονός.

Όταν συνήλθε ο παππούς είπε στην Θεία μου:

-«Σύρε σε όλα τα Καλύβια και πες σε όλους πως το βράδυ θα σφάξουμε δύο «γκουρμπάνια»…

Ήρθαν τα παιδιά μας από τον πόλεμο…»

Εκείνο το βράδυ που ξανάσμιξε η οικογένειά μας από τα δεινά του Πολέμου, γιορτάσανε όλοι μαζί, φίλοι και συγγενείς την επιστροφή των επιζώντων Ελλήνων Στρατιωτών από το Αλβανικό Μέτωπο.

https://www.facebook.com/SteliosMwraitis