Οι μουριές, τα μούρα και η μούρη.

                                                                                  

Άσπρα μούρα, μαύρα μούρα, είσαι μια παλιό χαμούρα.

Καλά για τις μουριές θα βρεθεί λύση, μετά την έκ-τακτη εμφάνιση του πρώτου των πρώτων των Αθηναίων. Υπάρχει ευτυχώς πολιτική βούληση και αυτό είναι μια άμεση οικολογική αντανά-κλαση με αντίλαλο που έφτασε ως το λιμάνι.

Με τις "συκιές" που κυκλοφορούν τι θα γίνει; Θα τις βάλουμε κάπου σταθερά; Τι πρόγραμμα υπάρχει στον δήμο και κυρίως τι προϋπολογισμός; Εκεί είναι το φαΐ. Προτείνω μέσα στα πλαίσια της οικολογικής ευαισθησίας του δήμου με απευθείας ανάθεση σε καλό πολιτικό γλύφτη, να στηθούν ανάγλυφες συκιές σε κομβικά σημεία του πολεοδομικού ιστού, (για να μη τις πιάνουν και τα έντομα) όπου ζωντανές "συκιές" θα μοιράζουν τσαπελόσυκα. Τα σύκα είχαν πάντα μια ιδιαίτερη ανταλλακτική και διατροφική αξία στην Αρχαία Αθήνα. Με σύκα πληρώνονταν οι εργάτες που έφτιαχναν τον Παρθενώνα. Θα είναι μια καλή ψηφοθηρική ιδέα που θα βελτιώσει και το φιλανθρωπικό προφίλ του βλαχοδήμαρχου της πόλης του Νέου Ισλαμαμπάντ.

Άσπρα σύκα μαύρα σύκα, είσαι μια παλιό κατσίκα.

 Ελληνορωσικές σχέσεις

Η Ρωσία, υποτίθεται ότι είναι μια αδελφική Ορθόδοξη χώρα για τους Έλληνες. Η συμβολή των Ελλήνων στην ανάπτυξη της κρατικής υπόστασης της Ρωσίας είναι μεγάλη και οι Έλληνες κατείχαν πάντα ψηλές θέσεις στην ρωσική κοινωνία. Ένας πολιτισμός χιλίων χρόνων, που προέρχεται από την Ελλάδα. Επί αιώνες ο ελληνικός λαός λάτρευε τη Ρωσία. Η απιστίες της όμως, στα νεώτερα χρόνια, τον μετέτρεψαν σ’ έναν προδομένο εραστή της. Ακόμη και σήμερα, η καρδία μας είναι στη Ρωσία, αν και το μυαλό μας είναι στη Δύση. Από το βάπτισμα της συζύγου του Igor, ηγεμονίδας του Κιέβου, Όλγας, το 967 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, γεγονός που θεωρείται ως πρόδρομο του εκχριστιανισμού της χώρας[1] ως τον μεγάλο πρίγκιπα Βλαδίμηρο που τo 988 με τον γάμο του με τη βυζαντινή πριγκίπισσα Άννα, οδήγησε τη Ρωσία του Κιέβου στην πολιτισμική τροχιά του Βυζαντίου, προσφέροντας τους πρώτους αγίους της Ρωσίας, τον Βόρις και τον Γκλέμπ, και από τον αγιογράφο Θεοφάνη τον Έλληνα και την Σοφία Παλαιολογίνα, ως τον Μάξιμο τον Γραικό[2] και την εποχή του Μ. Πέτρου και της Αικατερίνης  Β΄, μια πλειάδα από αξιόλογους Έλληνες σε θρησκευτικές, στρατιωτικές και επιστημονικές θέσεις, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτισμική ζωή της Ρωσίας.  Ο 18ος και 19ος αιώνας είναι οι αιώνες που έγινε μαζική εγκατάσταση Ελλήνων στη Ρωσική Αυτοκρατορία, κυρίως την Οδησσό της Ουκρανίας, τη Νέα Ρωσία, όπως ονομάζονταν τότε. Τα άσχημα παιχνίδια και οι ρωσικές μεθοδεύσεις μιας επεκτατικής πολιτικής του τέλους του 19ου αιώνα[3], έφεραν τη δυσπιστία και ανταγωνιστικότητα, στα πλαίσια της Ορθοδοξίας. Από τότε, με τη Ρωσία συνεχίζει να υπάρχει μονίμως ένα κενό. Το 1919, μας έστειλαν οι σύμμαχοι να πολεμήσουμε τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία και αυτό μας κόστισε αργότερα με τη στροφή του Λένιν στον Κεμάλ, αλλά και οι Ρωμιοί στην Κριμαία, έμειναν στο έλεος των Κόκκινων. Στη συνέχεια, την περίοδο του κομμουνισμού και του Ψυχρού πολέμου, οι ελληνορωσικές σχέσεις καταποντίστηκαν. Το 1937, με απόφαση της σταλινικής ηγεσίας, η ελληνική μειονότητα της Κριμαίας στοχοποιήθηκε και οι αυτόνομες ελληνικές περιοχές καταργήθηκαν. Με την «περεστρόικα» άρχισε πάλι μια προσπάθεια αναγέννησης του ελληνισμού της Ουκρανίας.

Μια ρωσική παροιμία λέει: «…Ο Έλληνας είναι το δεξί χέρι του Θεού…». Το χριστιανικό ομόδοξο, διδάχθηκαν οι Ρώσοι από τους Έλληνες. Η δυσπιστία όμως των Ελλήνων απέναντι στις προθέσεις της Ρωσίας, έχει την εξήγησή της από παλιότερα. Από τα χρόνια που η ανιψιά του τελευταίου Αυτοκράτορα των Ελλήνων, η Σοφία Παλαιολογίνα, παντρεύτηκε το Ρώσο δούκα Ιβάν Γ΄ και  μεταβίβασε τα δικαιώματά της στο Βυζαντινό Θρόνο, οι Ρώσοι είχαν καλλιεργήσει την ιδέα να πάρουν πίσω την Κωνσταντινούπολη. Ο Μεγάλος Πέτρος, στάθηκε ο πρώτος μεγάλος οραματιστής της ιδέας, να καταληφθεί η Κωνσταντινούπολη για να απελευθερωθεί ο ελληνικός λαός, και με  εντολή του εκδόθηκε το 1709 στη Μόσχα η «Ιστορία της Ελλάδας». Εξουσιοδότησε τον πρεσβευτή του στην Κωνσταντινούπολη Τολστόι, να κάνει επαφές μεταξύ των ορθόδοξων για τη στρατολόγησή τους, σαν ναυτικούς. Τότε ανέλαβε ο Έλληνας Μπότσης την διοργάνωση του στόλου της Βαλτικής. Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος το 1711 γκρέμισε τα όνειρά του. Η διάδοχός του, Πρωσίδα Αικατερίνη που είχε μυηθεί στην Αρχαία Ελλάδα από τον Ευγένιο Βούλγαρη, καλόπιανε από καιρό τους Έλληνες με δώρα σε εκκλησιές και μοναστήρια, σκόρπιζε πράκτορες παντού και έταζε ξεσηκωμούς. Έτσι το 1770 στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768-1774 ο ρώσικος στόλος που είχε φτάσει από τη Βαλτική στη Μεσόγειο υπό τον Αλέξη Ορλώφ, ξεσήκωσε το Φεβρουάριο την Πελοπόννησο και τα νησιά και γρήγορα τους εγκατέλειψε στο μαχαίρι των Τουρκαλβανών. Στη Σμύρνη οι δυο στόλοι ήρθαν αντιμέτωποι. Ο τούρκικος, καθόλου προετοιμασμένος, έπαθε ολική καταστροφή και τα απομεινάρια του μπήκαν πανικόβλητα στο λιμάνι του Τσεσμέ για να προστατευτούν από τα πυροβόλα του κάστρου, αλλά οι Ρώσοι είχαν στρέψει τα πυροβόλα σ’ ολόκληρη την πόλη, που έγινε στάχτη κι αποκαΐδια, σε λίγες μόνο ώρες, χωρίς να λογαριάζεται αν χτυπάνε Έλληνες ή Τούρκους. Όσοι μπήκαν στην επανάσταση που έφεραν οι  Ρώσοι, μετά το σβήσιμό της, έχασαν τα κεφάλια τους και τα καράβια τους. Ο τόπος, έκανε μια γενιά να συνέλθει από το κακό. Η περίπτωση των Ορλωφικών που αποτελεί μια χαμένη επανάσταση, μπορεί να ξεκίνησε από τα ερωτικά παιχνίδια του Γρηγόρη Ορλώφ με την γερμανικής καταγωγής Αικατερίνη, -όπως και η επιρροή του Ποτέμκιν που υπήρξε κι αυτός μεγάλος έρωτάς της,- αλλά στο τέλος πλήρωσε τη νύφη η Ελλάδα. Μετά την απόσυρση των ναυτικών ρωσικών δυνάμεων, μεγάλοι πληθυσμοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Μικρά Ασία ή ακόμη στη Κριμαία και τη Χερσώνα, όπου σήμερα ανθεί μια μεγάλη ελληνική παροικία, παρά τους διωγμούς του Στάλιν. Οι Παπαζώλης, Χαρβούρης και Μελισσινός[4], επιφανείς συνεργάτες της αυτοκράτειρας, στην οποία ασκούσαν μεγάλη επιρροή λόγω φιλίας με τους αδελφούς Ορλώφ, εισηγήθηκαν στην Αικατερίνη Β΄ ένα γενικότερο ξεσηκωμό των υπόδουλων λαών, τροφοδοτώντας βέβαια και τις δικές της φιλοδοξίες, ως μέσο πιέσεως. Ο ξεσηκωμός αυτός, αποδείχτηκε καταστρεπτικός για την Ελλάδα, αλλά έδωσε και ένα μάθημα ότι δεν πρέπει να περιμένει σωτήρια από τους ξένους. Η Αυτοκρατορική Ρωσία, φυσικό ήταν να μην μπορούσε να δει την ελληνική αναγέννηση με καλό μάτι. Υποδαύλιζε την ελληνική αντίσταση στον Τούρκο, φούσκωνε τα μυαλά των Ελλήνων με επαναστατικό αέρα για δικούς της λόγους, και μετά τους εγκατέλειπε στη μοίρα τους. O πρώτος Ρωσοτουρκικός πόλεμος, έκλεισε με τη συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζί (1774) που έκτος των άλλων αναγνώρισε το δικαίωμα της ρώσικης προστασίας στους ομόδοξους χριστιανικούς λαούς της βαλκανικής και ευνόησε τους Έλληνες ναυτικούς να σηκώσουν στα πλοία τους την ρωσική σημαία. Έτσι ουσιαστικά δεν πήγε τελείως χαμένη εκείνη η προσπάθεια ξεσηκωμού, πάρα το οικτρό τέλος της. Έπειτα, από λίγα χρόνια με εισήγηση του Ποτέμκιν, η Αικατερίνη συνέλαβε το «Ελληνικό σχέδιο» που ήταν βασισμένο στην επανίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με Ρώσο Αυτοκράτορα. Σε συνεννόηση με τους Αυστριακούς, ξεκίνησε νέο κύκλο εχθροπραξιών με την Τουρκία (1787-1792). Οι Αυστριακοί πολιόρκησαν το Βελιγράδι (1787) και οι Ρώσοι εισέβαλαν από τα βόρεια σύνορα της Τουρκίας. Αυτή τη φορά, οι Τούρκοι είναι οργανωμένοι σε όλα τα μέτωπα. Γρήγορα ξεθυμαίνει η ορμή των Αυστριακών από την επέμβαση του τουρκικού στρατού και η Ρωσία συνεχίζει μόνη της ως το 1792. Σ’ αυτό το διάστημα, ο Λάμπρος Κατσώνης, Έλληνας ναύαρχος του Ρωσικού ναυτικού με μεγάλες ναυτικές επιτυχίες στη Μεσόγειο από τον προηγούμενο πόλεμο, δημιουργεί συνεχή αντιπερισπασμό ως το 1792 που υπογράφεται η συνθήκη του Ιασίου, χωρίς όμως να σταματήσει τις καταδρομικές του ενέργειες έστω και χωρίς τη στήριξη της Ρωσίας. Η πολιτική της Αικατερίνης Β΄ στα Βαλκάνια με τους δύο Ρωσοτουρκικούς πολέμους, χωρίς αμφιβολία, είχε επίδραση στην επαναστατική σκέψη του Ρήγα, που βασίστηκε όμως στον Ναπολέοντα. Διακόσια χρόνια πίσω από σήμερα, ο συνασπισμός Ρώσων και Τούρκων, αποσπά τα Επτάνησα από τους Γάλλους και εγκαθιδρύει μια αριστοκρατική κυβέρνηση, που έγινε παραδόξως περισσότερο ανεκτή από τον επτανησιακό λαό ως το 1807, που αλλάζουν πάλι χέρια τα νησιά, περνώντας διαδοχικά από τους αριστοκρατικούς Γάλλους, στους Άγγλους. Θα περάσουν κάμποσα χρόνια ως το 1821. Στα χρόνια αυτά, στην αυλή του τσάρου Αλέξανδρου, αναδείχτηκε ο μεγαλύτερος πολιτικός της νεώτερης Ελλάδας ο Ιωάννης Καποδίστριας, που  στηρίχτηκε από την ρωσική πολιτική, και αργότερα ως κυβερνήτης, έπεσε θύμα στα συμφέροντα των Αγγλογάλλων. Ο μεγάλος Ρώσος ποιητής Αλέξανδρος Πούσκιν, που ευαισθητοποιήθηκε από τον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία και ήρθε σε επαφή με τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, στα ποιήματά του που έγιναν τραγούδια γενικής εξέγερσης στα Βαλκάνια, αναφέρεται στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Ο Πούσκιν ήταν αποδέκτης της εύνοιας του Καποδίστρια, όταν εξορίστηκε για την κριτική που ασκούσε στο τσαρικό καθεστώς με το ποιητικό του έργο. Ο τσάρος Αλέξανδρος Α´ όταν στο Συνέδριο της Ιερής Συµµαχίας  στο Laybach (Λιουμπλιάνα) πληροφορείται την επαναστατική προετοιμασία των Ελλήνων, αντιμετωπίζει το γεγονός αρνητικά. Η Ρωσία δεν αισθάνονταν ότι μπορούσε  να αναλάβει το ρίσκο ενός νέου πολέµου. Μετά την κήρυξη της Επανάστασης του 1821 και τα έκτροπα που ακολούθησαν στην Πόλη σε βάρος του ελληνικού στοιχείου, με αποκορύφωμα το κρέμασμα του Πατριάρχη, η  Ρωσία  έδωσε διαβατήρια στους Έλληνες, ώστε να σωθούν από τους διωγμούς και πολλοί κατέφυγαν τότε στην Οδησσό. Εκεί τάφηκε και το λείψανο του Γρηγορίου Ε΄. Ο θάνατος του Αλεξάνδρου Α΄ το 1825, χώρισε σε δυο μερίδες όχι μόνο τους Ρώσους, αλλά και τους Έλληνες, για το ποιος έπρεπε να είναι ο νέος τσάρος (ο Κωνσταντίνος ή ο Νικόλαος) που θα επηρέαζε και το μέλλον της εμπορικής δράσης τους στην περιοχή. Ήταν καιρός να αλλάξει η άψυχη πολιτική πού εφάρμοζε η Ρωσία απέναντι στην ελληνική Επανάσταση, κάτω από την πίεση των Αυστριακών. Πάντα οι Έλληνες έτρεφαν υπέρμετρες ελπίδες στους Ρώσους για την παροχή σημαντικής βοήθειας για την αποτίναξη της σκλαβιάς τους. Με τον Νικόλαο Α΄, φάνηκε μια θετικότερη αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος, σε κοινή συνεννόηση βέβαια με τους Αγγλογάλλους. Η πολιτική της Αγγλίας που άλλαξε με τον Κάνινγκ τo 1822 και η άνοδος του φιλελληνικού ρεύματος από την Δυτική Ευρώπη, μείωσε στη συνέχεια την επιρροή της Ρωσίας στο ελληνικό ζήτημα.Η  παρέμβασή της στην ναυμαχία του Ναβαρίνου και η επιρροή που άσκησε στη διακυβέρνηση του Καποδίστρια (1827-1833) είναι και οι τελευταίες θετικές αναλαμπές στις σχέσεις των δύο λαών. Λίγο πριν, ο πόλεμος των Ρώσων με τους Οθωμανούς με κατάληξη τη Συνθήκη της Ανδιανουπόλεως, το 1829, επισφράγισε την ελληνική ανεξαρτησία[5]. Ο Βασιλιάς Όθωνας παρά το αυταρχικό περιβάλλον του, ενστερνίστηκε τη Μεγάλη ιδέα και εκμεταλλευόμενος τις καλές σχέσεις του με τη Ρωσία, στον Κριμαϊκό πόλεμο του 1854, οργάνωσε και έστειλε αντάρτικες ομάδες να ξεσηκώσουν τη Θεσσαλία και τη Ήπειρο. Η παρέμβαση όμως του μικτού Αγγλογαλλικού στόλου που ελλιμενίστηκε απειλητικά στο λιμάνι του Πειραιά, τα πληρώματα του οποίου μετέδωσαν και τη χολέρα στην πόλη, δρομολόγησε την έξωσή του. Στην πραγματικότητα, η ίδια ένταση αντιπαράθεσης με τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Άγγλους, χαρακτηρίζει διαχρονικά μετά κυρίως την απομάκρυνση του Όθωνα και τις ελληνορωσικές σχέσεις. Από τότε ως τις μέρες μας, το τιμόνι της χώρας το παίρνουν οι Αγγλογάλλοι και η ρωσική επιρροή στην Ελλάδα μεταλλάσσεται από ουδέτερη, ως ελαφρώς εχθρική, ενώ από τα μέσα του 19^ου αιώνα προωθείται το πανσλαβιστικό σχέδιο στα Βαλκάνια[6], με αιχμή του δόρατος τη Βουλγαρία που στιγμιαία πήρε σάρκα και οστά με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και που ευτυχώς ανατράπηκε με το Συνέδριο του Βερολίνου. Το Μακεδονικό ζήτημα, είναι μια ιδέα που έχει τις ρίζες του στην τσαρική Ρωσία και αργότερα την ΕΣΣΔ με σκοπό τον διαμελισμό της Ελλάδας και αποτελεί προέκταση της πολιτικής καθόδου των Ρώσων του προηγούμενου αιώνα, στη Μεσόγειο μέσω της Μακεδονίας, που αποτελεί χώρο μεγάλης στρατιωτικής και πολιτικής σημασίας. Στις αρχές του 20^ου αιώνα, η Ρωσία επέρχεται επικίνδυνα στην περιοχή, με πρόταση  που επιζητούσε τη διεθνοποίηση του Αγίου Όρους. Στην Ελλάδα που είχε περάσει στην αγγλική σφαίρα επιρροής χωρίς εγγυήσεις, επένδυσε σιωπηρά η ΕΣΣΔ από το 1920 στην κομμουνιστική ιδεολογία και κυρίως μετά την απελευθέρωση, αν και είχε συμφωνήσει με τις άλλες δύο μεγάλες δυνάμεις, στον καταμερισμό της Βαλκανικής. Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από τους πρώτους που αναγνώρισαν την FYROM ήταν η Ρωσία του Γιέλτσιν, πράγμα που υποδηλώνει την επιρροή που ήθελε να ασκήσει στο νεογέννητο κρατίδιο.  

Στους αναγεννώμενους σήμερα ορθόδοξους Ρώσους, μπορούμε να θαυμάσουμε μια θρησκευτικότητα και ένα σεβασμό που αποπνέουν οι κινήσεις τους σε ένα ναό, σαν ένδειξη μιας υπέρμετρης τυπολατρείας που πίσω της μπορεί να κρύβεται μια μορφή χριστιανικής ιδιοτέλειας, που υποδηλώνει μια μορφή κομπλεξισμού απέναντι στην πρωτοκαθεδρία των Ελλήνων, από τους οποίους λείπει η τυπολατρία, όχι μόνο λόγω χαρακτήρα. Έτσι οι Ρώσοι στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τους πνευματικούς πατέρες τους, υπερβάλλουν καμιά φορά μέχρι γελοιότητας. Έπειτα, η μαζική μετανάστευση του ελληνικού στοιχείου στην Αμερικανική Ήπειρο και κυρίως στις ΗΠΑ και τον Καναδά, σε μια περίοδο που είχε επιβληθεί ο Κομμουνισμός στη Ρωσία, απομάκρυνε περισσότερο την ελληνορωσική προσέγγιση και άφησε μετέωρο το ενδιαφέρον για τη τύχη του ελληνισμού της Κριμαίας (Αρχαία Ταυρίδα), της Τασκένδης και του Βόρειου Ευξείνου Πόντου, όπου στην περιοχή του Γκελεντζίκ (Αρχαία Τόρικος) υπάρχουν ακόμη και σήμερα περίπου 15.000 Πόντιοι που βρέθηκαν εκεί μετά την ποντιακή γενοκτονία, με ελληνικές εκκλησίες και σχολεία, όπως και στην νότια Ουκρανία.

Ο εμφύλιος, που ήταν μια από τις βασικότερες παρεμβάσεις της Κομμουνιστικής Ρωσίας, στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας, εξυπηρέτησε απόλυτα το Μακεδονικό ζήτημα. Έχοντας ως δορυφόρους στην περιοχή, την Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, θα της αρκούσε μια απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας και στη συνέχεια μια ενοποίηση της με τα άλλα δυο κομμάτια. Αυτός, ήταν ένας από τους ρόλους που ανέθεσε στο ΕΑΜ. Μια οργάνωση που συγκροτήθηκε αρχικά σε μια πλατιά αντιστασιακή βάση, εναντίον των Γερμανών και προβλήθηκε ως η μοναδική απελευθερωτική δύναμη. Αυτό, στην πραγματικότητα κράτησε ως τον χειμώνα του 1942. Μετά τις μάχες του Στάλινγκραντ, τον Φεβρουάριο του 1943 που αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες και φονικότερες μάχες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, όπου οι Σοβιετικοί κατέστρεψαν τη γερμανική 6η Στρατιά, το ΕΑΜ έβγαλε την ψεύτικη  μάσκα του πατριωτισμού και έδειξε το πραγματικό πολιτικό του πρόσωπο, ενεργοποιώντας ένα σωρό δολοπλοκίες και το συνωμοτικό του μηχανισμό. Η συνέχεια, είναι γνωστή. Στις μέρες μας, πάλι «αριστερές» δυνάμεις βρέθηκαν να πουλάνε το Μακεδονικό με μια δεξιά(;) κυβέρνηση να αποδέχεται την ανομία.

Αυτή η δυσπιστία, με την Ρωσία που φτάνει ως σήμερα, αποτελεί την αιτία που δυσκολεύονται ακόμη και οι εμπορικές ανταλλαγές. Όσοι βέβαια υποστηρίζουν ότι οι Ρώσοι είναι οι επίγειοι άγγελοι, κάνουν λάθος, γιατί τα δικά τους συμφέροντα υπερασπίζονται, έστω και μέσω της Ορθοδοξίας. H πολιτική της Ρωσίας, ήταν πάντα άλλοι να τινάζουν το δένδρο και άλλοι να μαζεύουν τον καρπό. Βέβαια η Ρωσία όπως και η Ελλάδα, παράγει αγίους, κάτι που δεν συμβαίνει με τους υπερατλαντικούς συμμάχους μας. Αλλά κι αυτό αποτελεί σημείο ανταγωνισμού. Έτσι η  Ορθοδοξία με τους ανταγωνισμούς των Πατριαρχείων, λειτουργεί ανταγωνιστικά μεταξύ μας και όχι συμφιλιωτικά. H δυσπιστία και αντιπαλότητα στις μέρες μας, ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη Ρωσική εκκλησία και η αμφισβήτηση της επιρροής του από αυτήν, είναι εμφανής, σε όλες τις γωνιές της γης, όπου συναντώνται τα συμφέροντά τους. Αυτό εκμεταλλεύεται η Αμερική και βοηθάει την Αρχιεπισκοπή και το Φανάρι, για να μας κρατεί μακριά από τη Μόσχα. Στις συνόδους των εκπροσώπων των εκκλησιών της Αμερικής που αντιπροσωπεύουν κάθε θρησκεία, αίρεση και πλάνη και δεν είναι λίγες, χάρη  κυρίως στον προτεσταντικό χριστιανισμό -πάνω από εκατό,- ο Έλληνας Αρχιεπίσκοπος κάθεται συνήθως δίπλα από τον Αμερικανό Πρόεδρο. O Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Αθηναγόρας, όταν εκλέχτηκε Πατριάρχης, ταξίδεψε με το Προεδρικό αεροπλάνο του Τρούμαν από τη Ν. Υόρκη στην Κωνσταντινούπολη. Το 1990 όταν ο τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριος επισκέφτηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες, του  επιφυλάχθηκαν τιμές αρχηγού κράτους, ίσως μεγαλύτερες και από εκείνες που επεφύλαξαν λίγο νωρίτερα στον Γκορμπατσόφ.  Από την άλλη μεριά, οι διαβεβαιώσεις για την λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ότι εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα για την Αμερικανική Κυβέρνηση, συνεχίζονται ως σήμερα. Yπάρχουν τρόποι να γνωρίσεις έναν ψεύτη σε ατομικό επίπεδο, άλλα όταν πρόκειται για συλλογικό ή διακρατικό ψέμα, τα πράγματα δυσκολεύουν. Είναι φανερό, ότι οι Αμερικανοί κάνουν κάθε τι, ώστε  το Πατριαρχείο να ενεργεί βάσει των συμφερόντων των ΗΠΑ, αλλά και ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ως εκκολαπτόμενος  Πατριάρχης, θέλει να τα έχει καλά μαζί τους.

Ο ρόλος της Αμερικής δεν ήταν ο αναμενόμενος για εμάς. Δεν ξεχνάμε τις επικύψεις και ταπεινώσεις στις οποίες μας έχει υποβάλλει τουλάχιστον από το 1947 παίρνοντας το βούρδουλα της υποταγής από τους Άγγλους. Το  Μικρασιατικό, ο Εμφύλιος, το Κυπριακό, η Χούντα, το Μακεδονικό που ο χειρισμός του πέρασε πλέον σε δυτικά χέρια, μέσα σε 70 χρόνια σωρεύουν μεγαλύτερα προβλήματα απ’ όσα γέννησαν 300 χρόνια ελληνορωσικών σχέσεων. Ακόμη και στα Ίμια το 1996 ο προδοτικός ρόλος τους απέτρεψε μια χαριστική βολή στον τουρκικό στόλο. Στην Αμερική επίσης, δεν υπάρχουν ονόματα μεγάλων Ελλήνων που να έπαιξαν ρόλο στην ιστορία της, αφού άλλα συμφέροντα χειραγώγησαν τον αμερικάνικο λαό. Ακόμη και οι απόδημοι Έλληνες της Αμερικής, πότε δεν μπόρεσαν να παίξουν θετικό ρόλο στις ελληνοαμερικάνικές σχέσεις.  Έτσι αν οι ελληνορωσικές σχέσεις ήταν, "ένα κτύπημα στο καρφί και ένα στο πέταλο", οι ελληνοαμερικάνικες ήταν μονίμως "στο πέταλο".

Σήμερα, που τα  μεγέθη, οι ισορροπίες, και η δομή του κόσμου μας, με το φιλελεύθερο μοντέλο της Δύσης να ισοπεδώνει παραδοσιακές αντιλήψεις και να επιβάλει με ανθρώπους-μαριονέτες πρωτόκολλα υγειονομικής συμπεριφοράς,  αφαιρώντας την ελεύθερη βούληση, η πίστη μας στη Δύση είναι κλονισμένη και αμφισβητούμενη, τουλάχιστον από μια μεγάλη μερίδα του ελληνισμού.  

Με την κρίση του ουκρανικού, μέσα από υποχείριες πολιτικές φιγούρες, οι ΗΠΑ, ως ασύμφορος συνεταίρος, οδηγούν τη χώρα μας σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Το παιχνίδι του καλού και του κακού που θέλει να επιβάλει με παραπληροφόρηση και μονομερή ανάδειξη των γεγονότων, απευθύνεται σε μη νοήμονες και δεν πείθει. Από την άλλη, τα λάθη του 1919 με την Ουκρανία επαναλαμβάνονται σαν φάρσα, εκατό χρόνια μετά, αλλά οι επιπτώσεις για τη χώρα μας θα είναι πάλι τραγικές. Η άγνοια των ιστορικών νόμων τιμωρεί. Η Ελλάδα, θα έπρεπε να είναι ένα εκκρεμές ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια ευπρόσωπη και αξιοπρεπή πορεία στο σύγχρονο κόσμο. 

---

[1] Ο Yaroslav ο Σοφός συνδέει το όνομά του με τη χρυσή εποχή του πολιτισμού του Κιέβου. Έδωσε στην πόλη τη μορφή μιας χριστιανικής πρωτεύουσας. Τον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, οικοδόμησε με Έλληνες που προσκάλεσε από την Πόλη.

[2] Ο Μάξιμος ο Γραικός, (1470–1556) γεννημένος στην Άρτα, με καταγωγή από τον Μυστρά, μοναχός της μονής Βατοπεδίου, κλήθηκε ως οργανωτής της Ορθόδοξης εκκλησίας της Ρωσίας, αλλά λόγω των θρησκευτικών και κοινωνικών προοδευτικών του αντιλήψεων, ήρθε σε σύγκρουση με το ιερατείο και με τον ίδιο τον τσάρο και καταδικάστηκε σε 23 χρόνια ειρκτή και ακοινωνησία. Τα τελευταία πέντε χρόνια τον αποφυλάκισε ο Ιβάν Δ΄ ο οποίος τον θαύμαζε και ήταν εγκάρδιος φίλος του. Επίσημος Άγιος σήμερα της ρωσικής εκκλησίας, θεωρείται ταυτόχρονα και κορυφαίος εκπρόσωπος της ρωσικής γραμματείας.

[3] Μετά τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και με τη μειωμένη πλέον επιρροή που ασκούσε έπειτα από τον θάνατο του Καποδίστρια, η Ρωσία εγκατέλειψε τους Έλληνες και έγινε πρωταγωνιστής μιας φιλοσλαβικής πολιτικής στη χερσόνησο του Αίνου με κυρία εκπρόσωπο την Βουλγαρία. Στα πλαίσια της άσκησης αυτής της ρωσικής επιρροής, προέκυψε αργότερα και το Μακεδονικό ζήτημα.

 [4] Ο Πέτρος Μελισσινός (1726-1797) με καταγωγή από την Κεφαλονιά, ήταν ο πρώτος Ρώσος στρατηγός πυροβολικού που θεωρείται ο στυλοβάτης του ρωσικού στρατού από την τσαρική εποχή. Πέραν των στρατιωτικών του ικανοτήτων, λόγω της αγάπης του για το γαλλικό θέατρο, συγκρότησε έναν από τους πρώτους θεατρικούς θιάσους της Ρωσίας. Ανέπτυξε δικό του μασονικό σύστημα, γνωστό ως Τεκτονικός Τύπος Μελισσινού. Πέθανε το 1797 και κηδεύτηκε στη Λαύρα του Αλέξανδρου Νιέφσκι στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Μαρίνος Χαρβούρης (1729-1782) εφευρετικός αντισυνταγματάρχης μηχανικού από την Κεφαλονιά, ήταν στην υπηρεσία της Αικατερίνης, η οποία του ανέθεσε την ανεύρεση και μεταφορά ενός γρανιτένιου μονόλιθου, κατάλληλου για να χρησιμοποιηθεί σαν βάση για ένα  μνημείο προς τιμήν του Μ. Πέτρου. Ο Χαρβούρης εντόπισε ένα τεράστιο ογκόλιθο, βάρους 2.000 τόνων στη Φινλανδία και στη συνέχεια ανέλαβε και το επίπονο έργο της μεταφοράς του από τους βάλτους της Φινλανδίας στην Αγία Πετρούπολη, όπου πάνω του τελικά στήθηκε ο ανδριάντας του Μ. Πέτρου, ο επιλεγόμενος «Μπρούτζινος Καβαλάρης». Το επίτευγμα του, ήταν ότι εκίνησε το μεγαλύτερο σε βάρος αντικείμενο που είχε ως τότε μετακινηθεί. Η μεγάλη αγάπη του για την πατρίδα, είναι εκείνη που επηρέασε την Αικατερίνη για τον ελληνικό ξεσηκωμό.

Ο Γεώργιος Παπάζογλου ή Παπαζώλης (1725-1775) έμπορος από τη Σιάτιστα, Αποδήμησε στη Ρωσία όπου συσχετίστηκε με τον Γρηγόριο Ορλώφ, στενό συνεργάτη της Αικατερίνης, κατατάχθηκε στο Πυροβολικό και ονομάστηκε λοχαγός. Ο Παπαζώλης εύγλωττος και πειστικός από τη φύση του,  έπεισε τον Ορλώφ να επισπευσθεί η επανάσταση των Ελλήνων και ανέλαβε να προετοιμάσει το έδαφος. Αφού μετέφρασε και εξέδωσε δαπάνη της Ρωσικής κυβερνήσεως, στρατιωτικό Κανονισμό, σε χιλιάδες αντίτυπα που απέστειλε στην Ελλάδα, κατέβηκε με άφθονα χρήματα στη Βενετία και την Τεργέστη, όπου ήρθε σε επαφή με επιφανείς Έλληνες και Σέρβους και στη συνέχεια κατέβηκε με άλλο όνομα στην Ήπειρο και τη Μάνη. Περιοχή άγονη και αραιοφυτευμένη όπου οι κάτοικοί της, ήταν οι μόνοι τότε Έλληνες που γνώριζαν να χειρίζονται όπλα. Η περιοχή της, ήταν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας ημιανεξάρτητη και διοικούνταν από τον εκάστοτε μπέη που όριζε ο Σουλτάνος. Αυτό δεν εμπόδιζε τους Μανιάτες να προσπαθούν για την απελευθέρωση της Ελλάδας σε συνεργασία με τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις. Έτσι, λογικό ήταν εδώ να υπάρχει μεγάλη δυσπιστία για τις προθέσεις των Ρώσων, πόσο μάλλον που δεν είχε ο Παπαζώλης γραπτή εξουσιοδότηση της αυτοκράτειρας. Στην Καλαμάτα, πήρε κάποιες σοβαρές διαβεβαιώσεις και επέστρεψε στη Βενετία να ξεκινήσει με τους αδελφούς Ορλώφ, την προετοιμασία του ξεσηκωμού, μέσα σε ένα πλέγμα κατασκόπων και αντί κατασκόπων της Υψηλής Πύλης. Οι Μανιάτες εν τω μεταξύ, κάμφθηκαν, ενώ η Αικατερίνη έδινε το έναυσμα της εξέγερσης, ως αντιπερισπασμό στον πόλεμο που ξεκίνησε εναντίον των Τούρκων το 1768, χωρίς να είναι αποφασισμένη όπως φάνηκε να βοηθήσει σ’ ένα γενικό ξεσηκωμό. Αυτό αποτέλεσε ουσιαστικά, την πρόβα για την επανάσταση του 1821. Ο Ρωσικός στόλος, έφτασε στη νότιο Πελοπόννησο, λευτερώθηκε η Μάνη και ο Μυστράς, αλλά ο ξεσηκωμός του 1770 τελικά απέτυχε, λόγω κακού συντονισμού και παρέμβασης ισχυρών δυνάμεων Αλβανών. Η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα και ο Παπαζώλης συνέχισε τον αγώνα στη θάλασσα με τον Λάμπρο Κατσώνη, ως το 1775  όπου έπαθε καρδιακό επεισόδιο και πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Αλλά και ο αγώνας του Κατσώνη προδόθηκε από την τσαρίνα Αικατερίνη. Ο Κατσώνης μετά από έντονη ναυτική δράση, κατάφερε να δραπετεύσει στη Ρωσία με μερικούς από τους οπαδούς του. Εγκαταστάθηκε  στη Κριμαία, όπου και πέθανε. Στο κτήμα του Λιβάντια, κοντά στη Γιάλτα, που αγοράστηκε το 1799, χτίστηκε το ομώνυμο αρχοντικό του, που από το 1860 αποτέλεσε την καλοκαιρινή κατοικία των τελευταίων Τσάρων και στη μετασοβιετική εποχή μετατράπηκε σε ξενοδοχείο. Σ’ αυτό, τον Φεβρουάριο του 1945 πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη της Γιάλτας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Κριμαία κατέφυγαν μετά τα Ορλωφικά, μεγάλοι πληθυσμοί από την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου.

[5]Ο Φ. Ένγκελς, σε άρθρο του  της 19ης Απριλίου 1853 στη «New York Daily Tribune».  γράφει «Η σερβική εξέγερση του 1804 και ο ελληνικός ξεσηκωμός του 1821 υποκινήθηκαν λίγο-πολύ άμεσα από ρωσικό χρυσάφι και ρωσική επιρροή…». «Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι 'Ελληνες;'Οχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας(Έβρου) περνώντας τον Αίμο».

 [6] Το 1853 ο Τσάρος δήλωνε ότι: «….ουδέποτε θα επιτρέψη …τοιαύτην έκτασιν της Ελλάδος  ώστε να καταστή αύτη κράτος ισχυρόν», εφαρμόζοντας την πολιτική «της καθόδου στις θερμές θάλασσες». Τότε παρουσιάζεται και η ανιστόρητη θεωρία του Jacob Falmerayer με το έργο του «Ιστορία της χερσονήσου του Μορέως τον Μεσαίωνα» (1830) που τον έφερε σε σύγκρουση με το φιλελληνικό ρεύμα της Ευρώπης. 

Πηγή:Το είδωλο της γης μου

 

«Aπειλές προς την Ελλάδα για την στρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας», ρωσικό δημοσίευμα.

10 Ιουνίου 202

«Γιατί η Ελλάδα θα πληρώσει για τη ρωσοφοβία από τις πρώτες», είναι ο τίτλος του ρωσικού άρθρου στην ιστοσελίδα «Ρεπόρτερ» (topcor.ru) που το υπογράφει ο Konstantin Kotlin, αρθρογράφος στρατιωτικών-πολιτικών αναλύσεων.

Γράφει ο Ρώσος συντάκτης:

Η Ελλάδα πρόκειται να μεταφέρει στην Ουκρανία «απίστευτη ποσότητα» όπλων και πυρομαχικών.Αυτό αναφέρουν κορυφαία ελληνικά ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης τις τελευταίες ημέρες.

Σύμφωνα με τα μέσα αυτά, περισσότερα από εκατόν είκοσι τεθωρακισμένα οχήματα πεζικού BMP-1, εξήντα φορητά αντιαεροπορικά συστήματα πυραύλων FIM-92 Stinger και είκοσι χιλιάδες τυφέκια AK-47 Kalashnikov, μαζί με φυσίγγια, σχεδιάζονται να παραδοθούν από την ελληνική δημοκρατία.

Στις αρχές Μαρτίου, η Ελλάδα έστειλε ήδη δύο στρατιωτικά μεταφορικά S-130 στην Πολωνία, μεταφέροντας, σύμφωνα με δημοσιεύματα των ΜΜΕ, αρκετές χιλιάδες καλάσνικοφ, καθώς και εκτοξευτές χειροβομβίδων που προορίζονται για την Ουκρανία.

Την ίδια στιγμή, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος ανακοίνωσε μόλις στα μέσα Απριλίου ότι δεν σχεδιάζονταν νέες προμήθειες όπλων στο καθεστώς του Κιέβου.

«Ο στρατιωτικός εξοπλισμός που έχουμε ήδη στείλει στην Ουκρανία ελήφθη από αποθήκες. Δεν τίθεται θέμα αποστολής ακόμη περισσότερων», ανέφερε ο Παναγιωτόπουλος στο ευρωπαϊκό δίκτυο μέσων ενημέρωσης Euractiv.

Ωστόσο, όπως δείχνει η πρακτική, ο επικεφαλής του ελληνικού υπουργείου Άμυνας, όπως φαίνεται, δεν επρόκειτο να κρατήσει τον λόγο του.

Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι γενικά οι Έλληνες έχουν έντονα αρνητική στάση απέναντι στην προμήθεια όπλων στην Ουκρανία.

Σύμφωνα με κοινωνιολογική έρευνα του ελληνικού τηλεοπτικού καναλιού MEGA TV, το 66% του ελληνικού πληθυσμού, η συντριπτική πλειοψηφία, είναι αντίθετο με τη μεταφορά όπλων στο Κίεβο.

Αυτή είναι η πολιτική θέση του ελληνικού λαού, που πρέπει να ληφθεί υπόψη από μια δημοκρατική κυβέρνηση. Ωστόσο, οι σύγχρονοι πολιτικοί στην Αθήνα δεν ενδιαφέρονται πραγματικά.

Το καθεστώς της ιστορικής πατρίδας της δημοκρατίας για την ελληνική ηγεσία σε αυτή την περίπτωση αποδείχθηκε μια κενή φράση.

Να πιστεύει ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να μην ξέρει ποιες διαθέσεις κυριαρχούν στην κοινωνία του, τουλάχιστον είναι αφελές.

Όχι, είναι πιο πιθανό να υπάρξει πλήρης αδιαφορία για τις απόψεις των δικών του ανθρώπων για χάρη των συμφερόντων των επιμελητών στο εξωτερικό.

Αν και θα άξιζε να ακούσουμε τους απλούς Έλληνες. Άλλωστε, η στάση τους απέναντι στη Ρωσία έχει αρκετές πραγματικές ιστορικές προϋποθέσεις.

Η Ρωσία βοήθησε στην αναβίωση του ελληνικού κράτους

Ολόκληρη η ιστορική μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας καθορίστηκε de facto από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829, ο οποίος έληξε με τη νίκη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Σύμφωνα με τη συνθήκη ειρήνης της Αδριανούπολης που υπογράφηκε στο τέλος της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγνώρισε την ελληνική αυτονομία με τον όρο να πληρώσει φόρο τιμής στον Σουλτάνο.

Ωστόσο, μετά από μόλις ένα χρόνο, η Ελλάδα, με την υποστήριξη της Ρωσίας, κατάφερε ακόμα να αποκτήσει πλήρη ανεξαρτησία.

Είναι σημαντικό ότι ο πρώτος ηγεμόνας της ανεξάρτητης Ελλάδας ήταν ένας Ρώσος πολιτικός, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, κόμης Ιβάν Αντόνοβιτς Καποδίστριας.

Δηλαδή, η Ρωσία κυριολεκτικά αναβίωσε το ελληνικό κράτος, παραχωρώντας στην Αθήνα την ανεξαρτησία και την κυριαρχία που είχαν χάσει.

Δεν προσάρτησε στην επικράτειά της, δεν την έκανε υποτελές κράτος, αλλά κατέστησε δυνατή την επιστροφή όσων χάθηκαν για σχεδόν τετρακόσια χρόνια, παρελθόν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ένα κράτος.

Και αν οι Έλληνες που έζησαν πριν από διακόσια χρόνια ήξεραν τι θα έκαναν οι απόγονοί τους σε σχέση με την ελευθερώτρια χώρα – τη Ρωσία, θα έτρεμαν. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο τουρκικός παράγοντας στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας δεν έχει εκλείψει.

(Σημείωση Βαλκανικού Περισκοπίου: ο Ρώσος συντάκτης εκφράζει τη θέση ότι χάρη της Ρωσίας δημιουργήθηκε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, την ίδια άποψη έχουν εκφράσει ποικιλότροπα οι Ρώσοι και για τη Βουλγαρία, ότι δηλαδή έδωσαν κρατική υπόσταση στους Βουλγάρους, όταν οι Βούλγαροι στάθηκαν αντίθετοι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία).

Η Ελλάδα και η Τουρκία οδεύουν σε πόλεμο.

Οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας γίνονται όλο και χειρότερες τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος είναι εδαφικές διαφορές σχετικά με την ιδιοκτησία των υφαλοκρηπίδων και τα όρια κατά μήκος των οποίων βρίσκεται η αποκλειστική οικονομική ζώνη.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι στις αμφισβητούμενες περιοχές βρίσκονται μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου, τα οποία, δεδομένης της εξελισσόμενης ενεργειακής κρίσης, χρειάζονται επειγόντως από όλους.

Είναι σαφές ότι μέχρι να αναπτυχθούν, η κρίση μπορεί να τελειώσει, αλλά αυτό δεν μειώνει τη σκληρότητα του αγώνα για ενεργειακούς πόρους και τα πράγματα αργά αλλά σταθερά οδεύουν προς τον πόλεμο.

Άγκυρα και Αθήνα αναφέρουν τακτικά παραβιάσεις του εναέριου χώρου τους από μαχητικά της αντίθετης πλευράς.

Επιπλέον, και οι δύο χώρες εξοπλίζονται ενεργά και διεξάγουν τακτικά ασκήσεις κοντά στα αμφισβητούμενα εδάφη.

Επιπλέον, δεν χρειάζεται να μιλάμε για διπλωματική λύση της σύγκρουσης.

Έτσι, στα τέλη Μαΐου, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ανοιχτά ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν υπάρχει γι’ αυτόν και αρνήθηκε να διεξαγάγει διμερείς διαπραγματεύσεις μαζί του.

Και η απόρριψη της διπλωματίας σε αυτή την περίπτωση μοιάζει εξαιρετικά δυσοίωνη.

Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια, η Άγκυρα ενισχύει με συνέπεια τον στρατό της, διεξάγοντας στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον κουρδικών σχηματισμών στο Ιράκ και τη Συρία.

Από το 2017, η Άγκυρα έχει πραγματοποιήσει τρεις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη βόρεια Συρία: την Ασπίδα του Ευφράτη, τον Κλάδο Ελαίας και την Πηγή της Ειρήνης. Και στα τέλη Μαΐου 2022, ο Ερντογάν ανακοίνωσε την τέταρτη.

«Ξεκινά μια νέα φάση σχηματισμού (στη Συρία) «ζώνης ασφαλείας» 30 χλμ στο εσωτερικό από τα σύνορα με την Τουρκία. Καθαρίζουμε το Ταλ Ριφάτ και τη Μανμπίτζ από τρομοκράτες», είπε ο Τούρκος πρόεδρος την 1η Ιουνίου, σημειώνοντας ότι στη συνέχεια άλλες περιοχές που συνορεύουν με την Τουρκία θα εκκαθαριστούν από μαχητές.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός είναι αρκετά έτοιμος για μάχη και έχει πραγματική εμπειρία στη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων. Σε αντίθεση με τον Ελληνικό.

Γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα: σε τι υπολογίζει η Αθήνα;

Για τη βοήθεια της Ουάσιγκτον, φυσικά. Δεν είναι τυχαίο ότι στα μέσα Μαΐου 2022, Ελλάδα και Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν νέα συμφωνία συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα θα διπλασιαστεί από τέσσερις σε οκτώ.

Και η παραμονή των Αμερικανών στρατιωτών στο ελληνικό έδαφος θα διαρκέσει τουλάχιστον πέντε χρόνια, μετά τα οποία, σύμφωνα με τα υπογεγραμμένα έγγραφα, θα πρέπει να καταστεί αόριστη. Στα χαρτιά, όλα φαίνονται λογικά, αν δεν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι στις ελπίδες τους για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, οι Έλληνες μπορούν να εξαπατηθούν σκληρά.

Το ΝΑΤΟ υπολογίζει περισσότερο την Τουρκία

Το ΝΑΤΟ δεν θα σώσει την Αθήνα από τις τουρκικές φιλοδοξίες, κυρίως επειδή η Τουρκία είναι πολύ πιο πολύτιμο μέλος της συμμαχίας από την Ελλάδα. Η Αμερική, ως η πιο επιθετική και συχνά αντιμαχόμενη χώρα στον πλανήτη, είναι πάντα επιρρεπής στον ακραίο πραγματισμό σε τέτοια θέματα.

Και, με μεγάλη πιθανότητα, σε περίπτωση πολέμου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, θα προσπαθήσει να μείνει στο περιθώριο, καλύπτοντας τη δική της πολιτική ανικανότητα με τις εκκλήσεις των πλευρών για διάλογο.

Ναι, θα υπάρχουν αμερικανικές βάσεις σε ελληνικό έδαφος, αλλά είναι απίθανο να πολεμήσουν τον τουρκικό στρατό.

Το πιθανότερο είναι ότι θα επιτρέψουν στους Έλληνες να υπερασπιστούν ανεξάρτητα αυτό που θεωρούν υφαλοκρηπίδα τους.

Και τότε η Αθήνα θα φωνάζει απελπισμένα για βοήθεια σε όλες τις χώρες.

Είναι πιθανό και στη Ρωσική Ομοσπονδία. Άλλωστε, ήταν η Ρωσία που κάποτε κέρδισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Τουρκία…

Και τι να πω… Από καθαρά ανθρώπινη άποψη, θα ήθελα η Ρωσία να πουλήσει στην Τουρκία μόνο τον μέγιστο δυνατό αριθμό αντιαεροπορικών πυραυλικών συστημάτων S-400 (ZRS). Και όχι μόνο αυτοί – πρέπει να ικανοποιηθούν τυχόν στρατιωτικο-τεχνικά αιτήματα της τουρκικής πλευράς που δεν απειλούν τα κρατικά συμφέροντα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Γιατί;

Γιατί σήμερα η ελληνική ηγεσία θέλει να σκοτώσει Ρώσους στρατιώτες, προμηθεύοντας το καθεστώς του Κιέβου με όπλα.

Ναι, μιμούμενη την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, η Αθήνα το κάνει έμμεσα, χρησιμοποιώντας ένα «προφυλακτικό» στο πρόσωπο των Ουκρανών εθνικιστών, αλλά αυτό δεν θα τους σώσει από τη μόλυνση με τον ιό του πολέμου.

Η πολιτική πορνεία, όπως και η συνηθισμένη πορνεία, είναι γεμάτη μολυσματικές ασθένειες.

Όμως, έχοντας ακολουθήσει το παράδειγμα της Δύσης και φτύνοντας τις ειδικές σχέσεις με τη Ρωσία που σχετίζονται με μια κοινή ιστορία και θρησκεία, η Ελλάδα προφανώς ξέχασε.

Η Ελλάδα, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν συγχωρούνται με τίποτα.

Ούτε η επιβολή αντιρωσικών κυρώσεων, ούτε η υποστήριξη του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου, ούτε η προμήθεια όπλων για να σκοτωθούν οι στρατιώτες μας

Konstantin Kotlin
The Hellenic Information Team

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ 1000 μ.Χ

 

 

 

Ομοφυλοφοβία και άλλες …μαλακίες.

 

Ήμερα κατά της Ομοφυλοφοβίας η 17 Μαίου και το twitter του prime minister gr δεν ξέχασε την επέτειο των φίλων του. Η νέα τάξη που δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο, γιορτάζει τον εκφυλισμό της και σφραγίζει τη σεξουαλική διαστροφή των ανθρώπων με τις ευλογίες της, αφού δεν έχει ανακηρύξει ακόμη «Άγιο» προστάτη των Λοατκι. Σε μια εποχή που ακόμη και τα ζώα έχουν τον δικό τους άγιο, αυτό είναι... δημοκρατικό έλλειμμα.

      Ο τελευταίος διαγωνισμός της Ευρω-βύζιον ένας διαγωνισμός που δεν αξίζει να υπάρχει, αυτή τη φορά έπαιξε με σημαδεμένη νεοναζιστική τράπουλα, αναδεικνύοντας με δεινοκρατικές διαδικασίες τη «Στεφανία» από την Ουκρανία, σε πρώτο τραγούδι, πριν καν το ακούσουμε. Η “ελληνίς” όμως δεσποινίς παρουσιάστρια της εκπομπής, έκλεψε την παράσταση με τα νάζια της  και την ευκαιρία να προβάλει την αδελφική της ιδιότητα στα πέρατα του κόσμου, μπαίνοντας απροκάλυπτα στα σπίτια μας για να διαφημίσει τα οπισθοδρομικά της ένστικτα (γνωστά άλλωστε στους εντοπίους). Γέμισε σιγά σιγά ο τόπος «αδερφές» που ξεφωνίζουν την πραμάτεια τους. Πάρε κόσμε. Όλα τα βάλαμε τζάμπα. 3 αγγούρια 1 ευρώ. Έτσι από Έλληνες γίναμε συμπολίτες και από αδέλφια, κοντεύουμε να γίνουμε αδερφές. Στόχος να  αλλάξαμε το  φύλλο που κρύβουμε μέσα μας όλοι, πετώντας την στολή της direct σεξουαλικής ιδιοσυστασίας μας και να ανακαλύψαμε ένα (λοάκι) νεάνθρωπο. Μη φοβάστε την ομοφυλοφοβία, μας λέει η εποχή μας, την ετεροφυλία να φοβάστε. Από παλιά είχε ο τόπος αρσενοκοίτες, μόνο που ήταν κρυφοί και δακτυλοδεικτούμενοι. Κάποτε οι  τύποι αυτοί είχαν μια συστολή και μια ντροπή. Στις παλιές λαϊκές γειτονιές, είχαν ένα αυτοσεβασμό, μια διακριτικότητα, με μια επικαλυμμένη αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά όταν αγρίευαν….Ο θεός να σε φυλάει από αγριεμένο π@@στη ή προσβλημένη πουτάνα. 

  Είπα π@@στης και θυμήθηκα ότι η «ιερή» αυτή λέξη, που έχει υποκατασταθεί, ήταν η πιο λαϊκή και φιλοσοφημένη λέξη, μετά το «μαλάκας». Σήμερα βέβαια με την πρόοδο της επιστήμης, η λέξη έχει χάσει την αξία της, αφού όποια πέτρα και αν σηκώσεις βρίσκεις και έναν από κάτω. Γι αυτό ίσως, άλλαξε και το όνομά της. Στα προφορικά το λέμε «ομοφυλόφιλος» και στα γραπτά του βάλαμε παπάκια με κόκκινο πιπέρι. Δεν ξέρω πάντως γιατί παραγκωνίστηκε η λέξη αυτή και έγινε φοβοεκφραστική. Παλιά, τότε που τα διεστραμμένα μυαλά, τα γυναικεία εσώρουχα και οι ζαρτιέρες ήταν ακόμη αγαθά εν ανεπάρκεια, την έλεγες και σου γέμιζε το στόμα. Ωραίος εποχές, …που θα σας ξαναβρούμε –που λέει και ο ποιητής. Η λέξη όμως είχε και ευρύτερη διάσταση στην καθημερινότητα. Ήταν ένας σχετικά γενικόλογος χαρακτηρισμός, χωρίς  κατ’ αρχήν σεξουαλικές προεκτάσεις, που έδινε και δίνει ακόμη κυρίως μια υπόσταση που χαρακτηρίζει τον καπάτσο, τον καταφερτζή, ή τον απατεώνα, αυτόν που δεν έχει "μπέσα". Σήμερα στην εποχή της απελευθέρωσης, ξεβούλωσαν οι κώλοι, αλλά βούλωσαν τα στόματα. Ήρθαν τα πάνω κάτω. Χάλασε ο κόσμος μας. Η λέξη τότε, έχει μια άγρια γραφικότητα. Πως να πεις π.χ αυτόν που διορίστηκε από το παράθυρο, ή αυτόν που σε προσεγγίζει με έξυπνο και ευγενικό τρόπο για να σε καταφέρει σε κάτι και συνήθως «στη φέρνει» στο τέλος, κλέβοντας σου την εμπιστοσύνη; Σήμερα, η λέξη εκφυλίστηκε ονοματολογικά, συγκεκριμενοποιήθηκε και έγινε ταξική. Ομοφυλόφυλος. Έγινε σημάδι κοινωνικής καταξίωσης, τίτλος τιμής, επαγγελματικής επιτυχίας, και ετυμολογικός όρος του σαβουάρ βιβρ, έχασε όμως την αυθεντικότητα της ονομασίας της. Κρίμα δεν είναι; Δεν κατάλαβαν ότι τα διόδια μπαίνουν αλλού, όχι στις λέξεις. Οι λέξεις τρώγονται ωμές, με τη έννοια που τους έχει αποδώσει ο λαός και δεν γίνονται αυγολέμονο σεμνοτυφίας. Αυτό είναι νεοταξική υποκρισία. Λέξη σπουδαία με βαθιά, λακωνική φιλοσοφία, συμπυκνωμένη έννοια και Νεοελληνική προέλευση, όπως και η λέξη «μαλάκας». Λέξη που λέει πολλά πράγματα με τον πιο συντομο-γραφικό τρόπο, για αυτό και αποτελεί παγκόσμια «πατέντα» συμπεριφοράς και έκφρασης, που τελεί υπό την προστασία της ΟΥΝΕΣΚΟ χωρίς να έχει υποβληθεί αίτημα από την Ελλάδα. Μη μου πείτε ότι δεν χαρακτηριστήκατε ποτέ ακόμη κι από μόνος σας.  Η λέξη έχει μεγάλη ιστορία. Αρχαιοελληνική. Είναι η πρώτη που μαθαίνει ο τουρίστας που φτάνει στο αεροδρόμιο. Μερικές φόρες μάλιστα δεν χρειάζεται να την ακούσει, γιατί μόλις φτάσει στην Ελλάδα του βγαίνει από μόνη της. Έτσι άλλωστε ξέρουν τους Έλληνες οι περισσότεροι Πακιστανοί που ζούνε στο Ελαδιστάν, και όλοι όσοι ζουν έξω απ’ αυτό το χώρο. Είναι κάτι που συνεχίζουμε να επιβεβαιώνουμε με την καθημερινή συμπεριφορά μας και γι αυτό στην Ελλάδα ο μαλάκας δεν έχει την δική του αφιερωματική μέρα, αφού γιορτάζει όλο το χρόνο. Tα τελευταία χρόνια δε, έχει δώσει ρέστα. Είναι μια περίπτωση ελληνικής πανδημίας, για την οποία δεν θα βρεθεί ποτέ μπόλι. Αν όμως πρέπει κι αυτή να τιμηθεί ως ημέρα, όπως όλα τα πράγματα, προτείνω να γιορτάζεται κάθε τέσσερα χρόνια όταν γίνονται εκλογές. Εκεί, πέφτει τόση πολλή δόση μαλακίας που φτάνει στο αποκορύφωμα της.

  Και οι δυο λέξεις που πάνε και μαζί και χώρια, και αλληλοσυμπληρώνονται στην καθημερινή προφορική «αργκο»γραφία, υπηρετούν μια ενδιαφέρουσα λαογραφία. Είναι δυο λέξεις που παραδόξως το ορθογραφικό λεξικό της google (από συστολή!!) έχει αποκλείσει, ενώ στην καθημερινότητα χρησιμοποιούνται τόσο πολύ, ιδίως η πρώτη με τα παρώνυμα τους. Αρκεί να τινάξει κάποιος μια αχλαδιά και να μαζέψει μια πλούσια συγκομιδή παρώνυμων.

     Σε κάθε περίπτωση, για να μην παρεξηγηθώ με το ενδιαφέρον μου, το θέαμα με απωθεί ακόμη και από την κλειδαρότρυπα. Η αναφορά έγινε μόνο και μόνο, από κακία, και  με αφορμή το «κοινωνικό εορτολόγιο», γιατί ενώ αυτοί το γιόρτασαν κάνοντας πάρτι έστω και με κολοβακτηρίδια, εμείς φιλολογούμε περί ...μαλακίας. Γιατί εμείς «αδερφέ» μου δεν πολεμάμε (όπως οι άλλοι) για να σμίξουμε τα ομόφυλα, αλλά να ενώσουμε τα ετερόφυλα….γι αυτό λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.

    Άντε. Στην υγεία σας «αδερφές» μου, καλές παντρειές και καλύτερες  γκαστριές. Ο κουμπάρος από την Κρήτη θα σας πάρει μέτρα για το νυφικό και μπορεί να χρηματοδοτήσει και τα πρώτα έξοδα του νοικοκυριού. Και αν δεν πιάσετε με την πρώτη παιδί, έρχονται και οι υιοθεσίες για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, όπου εκεί θα εκκολαφτεί ο νέος τυπ-άνθρωπος του εκφυλισμένου μέλλοντός μας. Τι άλλο να πούμε; Μόνο οι Ρώσοι μπορούν ίσως μ' αυτό που ξεκίνησαν να μας βγάλουν από τα διεστραμμένα αδιέξοδά μας, οργανώνοντας του χρόνου την Ευρω-βύζιον στο Κίεβο της Ουκρανίας.  Για σκεφτείτε το. 

Μολάτε Ρώσοι τ’ άλογα,

κι αρπάξτε τις κουμπούρες. 

 

Μια σκυλο-ζωή την έχουμε, κι αν δεν την δαγκώσουμε …

Παλιότερα, όταν ο άνθρωπος ζούσε κοντά στη φύση ή μέσα σ’ αυτή, η αγάπη για τα ζώα υποδήλωνε κάποιον με πραγματικές ευαισθησίες, που τηρούσε όμως υποτίθεται τις προτεραιότητες στα αισθήματα του. Σήμερα η αγάπη για τα ζώα, είναι περισσότερο επιδεικτική παρά πραγματική. Είναι μια μόδα. Κάποιοι, μάλιστα στην χειρότερη περίπτωση, έχουν φτάσει να είναι κυριολεκτικά κυνικοί, όταν βάζουν στην ίδια ή ψηλότερη στάθμη τα αισθήματά για τον σκύλο τους, με εκείνα για το παιδί τους. Ο Σάμιουελ Κόεν π.χ αμερικανοεβραίος ατομικός επιστήμονας και εφευρέτης της βόμβας του νετρονίου, μιας βόμβας που λυπάται την ιδιωτική περιουσία, ενώ σκοτώνει μαζικά τους ανθρώπους, δεν διστάζει να ομολογήσει ότι στη ζωή του αγαπά περισσότερο από κάθε τι τον σκύλο του, ενώ θεωρεί τους ανθρώπους τέρατα, χωρίς να εξαιρεί ούτε τον εαυτό του. Αργότερα, ανάμεσα στους ανηλεείς βομβαρδισμούς της Σερβίας, ο Μπάντι, ο πρώτος σκύλος των Η.Π.Α αναχωρούσε επειγόντως με το αφεντικό του για διακοπές, χωρίς να συμμερίζεται τα θύματα που άφηνε πίσω της η πολιτική του αφεντικού του. Το ίδιο έκανε και ο Πούτιν, όταν μας είπε ότι γέννησε η σκύλα του ταυτόχρονα με την τραγωδία στο Μπεσλάν.

Στη φάρμα των ζώων του Όργουελ τον πρώτο ρόλο τον είχαν τα γουρούνια. Στην εποχή μας, η σκυτάλη έχει περάσει στα σκυλιά. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο με τα συμπαθή ζώα, αλλά με ενοχλεί το γεγονός ότι το σύστημα δεν μας αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο, όπως αυτά, με κυριότερη ενόχληση ότι μας έχει μεταμορφώσει σε γουρούνια. Έτσι στο παιχνίδι της Νέας Τάξης έχουν μπει άθελά τους για τα καλά και τα ζώα. Οι φιλάνθρωπες ευαγγελικές διαθέσεις του χριστιανισμού, μετατρέπονται σε φιλόζωες, σε σημείο που δημιουργούν συνθήκες «θερμοπληξίας» από το μεγάλο ενδιαφέρον για τους τετράποδους φίλους μας. Έπειτα, ενώ οι μουσουλμάνοι αποστρέφονται τη φιλοζωία και προωθούν την πολυμελή οικογένεια, οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Δύσης, μοιάζουν αφιονισμένοι από μια πανδημία αγάπης για τα ζώα, ώστε ξεχνούν να γεννήσουν παιδιά.

Η ανθρωπότητα βιώνει το αποκορύφωμα της εποχής των σκύλων, όπου η ζωή του ανθρώπου έχει χαμηλότερη αξία από εκείνη ενός αδέσποτου. Κάποτε, είδηση ήταν αν ένας σκύλος δάγκωνε έναν άνθρωπο, αλλά σήμερα αν ένας άνθρωπος δάγκωνε ένα σκύλο. Αυτό, βέβαια σημαίνει ισόβια. Και το δικαστήριο δεν σε ρωτάει αν έχεις να μεγαλώσεις παιδιά ή να πληρώσεις δάνεια. Ενώ η αγάπη στον συνάνθρωπο, προηγείται και οφείλει να ξεπερνά εκείνη προς τα ζώα, η ανθρωπότητα στην εποχή μας, θα λέγαμε ότι περνά τις «σκυλίσιες μέρες» της, χωρίς να έχει καλύψει τα κενά της ανθρώπινης αγάπης και αλληλεγγύης. Έπειτα, αν και τα ζώα έχουν τον δικό τους …Άγιο, τον Άγιο Μόδεστο, δεν είναι βέβαιο ότι μετά θάνατο πάνε στον παράδεισο ή στην κόλαση. H αγάπη για τα ζώα, έχει γίνει επικερδής επιχειρηματικότητα και οι κτηνίατροι εκατομμυριούχοι. Pet shops, Pet factories, υιοθεσίες ζώων, κομμωτήρια και ταξί μεταφοράς με ειδικές προδιαγραφές, είναι μερικές μόνο από αυτές τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ακόμη και οι σκυλοτροφές είναι τόσο εξελιγμένες, που κάποιες μπορούν να καταναλωθούν στην ανάγκη και από τους ανθρώπους. Θα τολμήσω να προβλέψω, ότι το σκοπίμως κατευθυνόμενο ενδιαφέρον γι αυτά, υποκρύπτει μια καλή πρόφαση για να προχωρήσει ο ηλεκτρονικός έλεγχος των ανθρώπων, αφού πρώτα θα γίνει αποδεκτό αδιαμαρτύρητα το ηλεκτρονικό τσιπάρισμα των σκύλων!

                                                                             

Μέχρι τότε, οι σκύλοι θα χρησιμεύουν για να τραβάνε τους ιδιοκτήτες τους στο δρόμο στους απογευματινούς περιπάτους τους. Τώρα αν κάποιος έχει λυμένο το σκύλο του για να παίξει στο διπλανό πάρκο και τύχει να σε δαγκώσει, τότε είναι που αναδεικνύονται τα σκυλίσια αισθήματα του ιδιοκτήτη του, που εύκολα θα ορκιστεί ότι το σκυλί ήταν με ελεγχόμενο λουράκι και φορούσε φίμωτρο. Μπορεί βέβαια να φέρει και μάρτυρες της φιλοζωικής που ήταν απόντες για να το βεβαιώσουν, που θα ορκιστούν στα κόκαλα του προσφάτως πεθαμένου σκύλου τους. Επειδή είμαι παθών σας το λέω, όχι εκ φαντασίας και αυτή είναι η συνήθης δικαιολογία, όταν δεν υπάρχουν μάρτυρες.

Πέραν της ιδιάζουσας ίσως ψυχολογικής ανάγκης, τα αγνά φιλόζωα αισθήματα, που καλλιεργούν εντέχνως οι εξουσιαστές μας, θεωρώ ότι αποτελούν το προκάλυμμα για την ανθρώπινη υποδούλωση. Στο τέλος, κανένα ζώο, ανθρώπινο ή κανονικό, δεν θα γλυτώσει από το μαχαίρι του εκδορέα της Νέας Τάξης.

                      Πηγή: Το είδωλο της γης μου.  

                                                                                  

 

 

Επιχείρηση «Bodyguard-2»! Ο Συνταγματάρχης Ειδικών Δυνάμεων Γρ.Πανουργιάς μιλά για το ρωσικό σχέδιο στην Ουκρανία

Από Militaire News -01/04/2022 

Επιχείρηση «Bodyguard-2»

Ο στρατηγικός ελιγμός του Πούτιν για να ενώσει το Ντονμπάς με την Κριμαία.

Πως οι Ρώσοι στρατηγοί  «εξουδετέρωσαν» τον υπεράριθμο Ουκρανικό στρατό, αντιγράφοντας το σχέδιο παραπλάνησης των συμμάχων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να κάνουν την απόβαση στη Νορμανδία.

Του Βάιου Σύρρου

Είναι πράγματι ένδειξη αδυναμίας και απόρροια στρατηγικού λάθους η φαινομενική αποχώρηση των Ρωσικών στρατευμάτων από τα περίχωρα του Κιέβου, ή πρόκειται για το τέλος μιας καλοστημένης μπλόφας του Πούτιν; Ενός στρατηγικού ελιγμού που υποχρέωσε τον αριθμητικά πολλαπλάσιο Ουκρανικό στρατό να καθηλωθεί, να διασπαστεί σε τρία τεράστια μέτωπα και εν τέλει να αποδυναμωθεί;

Ο Γρηγόρης Πανουργιάς, συνταγματάρχης ε.α. των Ειδικών Δυνάμεων και εκπαιδευτής των ΟΥΚ,  εκτιμά ότι οι Ρώσοι στρατηγοί με ένα τέχνασμα βγαλμένο από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατάφεραν να κατακερματίσουν και έτσι να αποδυναμώσουν αισθητά το συντριπτικό πλεονέκτημα του Ουκρανικού στρατού που είναι η αριθμητική υπεροχή. Πόσο μάλλον όταν το σύγχρονο στρατιωτικό δόγμα σε περιπτώσεις εισβολής, ορίζει όπως λέει, ότι ο επιτιθέμενος για να κερδίσει χρειάζεται τουλάχιστον τριπλάσια χερσαία στρατιωτική δύναμη από τον αμυνόμενο. Εδώ όμως είχαμε 200.000 Ρώσους στρατιώτες που επιτέθηκαν σε μια χώρα 40 εκατομμυρίων με έκταση μεγαλύτερη από αυτή της Γαλλίας και πάνω από 800.000 χιλιάδες στρατό και επίστρατους.

                                                                           

«Οι Ρώσοι ξεκίνησαν την εισβολή με μια επίθεση ευρείας κλίμακας. Άπλωσαν ένα τεράστιο μέτωπο επιχειρήσεων από το Νότο, τα Ανατολικά και στα Βόρεια της Ουκρανίας, που ξεπερνά τα 1.200 χιλιόμετρα! Φαινόταν ότι οι Ρώσοι πάνε με μια ζαριά να τα παίξουν όλα για όλα. Ήταν όμως έτσι; Θεωρώ ότι στην πραγματικότητα από τους Ρώσους, έγινε μια ευρείας κλίμακας παραπλανητική ενέργεια για να μπορούν να κινηθούν στα Νοτιοανατολικά, στις περιοχές του Ντονμπάς και της Μαριούπολης με τη λιγότερη δυνατή αντίσταση. Χαρακτηριστικό σημείο αυτής της παραπλανητικής ενέργειας ήταν η τεράστια φάλαγγα δεκάδων χιλιομέτρων που βλέπαμε επί μέρες να βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση το Κίεβο.  Αυτό στρατηγικά δεν στέκει. Και τον πιο αφελή στρατό να πάρεις, δεν στέκει να αφήσεις μια τεράστια φάλαγγα επί τόσες μέρες εκτεθειμένη σε οποιαδήποτε επιθετική προσβολή. Λειτούργησε όμως ως φόβητρο για τις Ουκρανικές δυνάμεις που προστάτευαν το Κίεβο. Τις καθήλωσαν εκεί. Όποιος πραγματικά πιστεύει ότι θα μπορούσε να καταληφθεί μια χώρα σαν την Ουκρανία σε 5 ή 10 μέρες είναι ή άσχετος ή αφελής.»

Ο βετεράνος των Ειδικών Δυνάμεων εκτιμά ότι ο Πούτιν έστησε μεθοδικά τη δική του επιχείρηση ¨Bodyguard-2¨ σχεδόν 80 χρόνια από την ιστορική D-Day, την συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία.

«Το μεγάλο κόλπο του Τσόρτσιλ και του Αιζενχάουερ ήταν να σχεδιάσουν τρεις ταυτόχρονες εικονικές εισβολές στην Ευρώπη. Από τη Σκωτία στη Νορβηγία, μια δεύτερη εισβολή στην περιοχή του Καλαί στη Γαλλία και μια τρίτη στα Βαλκάνια από Σοβιετικούς. Για τον Αιζενχάουερ η πιο σημαντική παραπλανητική απόβαση ήταν αυτή του Καλέ η οποία καθήλωσε σημαντικές δυνάμεις των Γερμανών και έδωσε την δυνατότητα να γίνει η πραγματική απόβαση στη Νορμανδία. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι έκαναν και οι Ρώσοι στην Ουκρανία. Εγκλώβισαν σημαντικές Ουκρανικές δυνάμεις στα Βόρεια και Βορειοανατολικά στην ευρύτερη περιοχή του Κιέβου και στο Χάρκοβο. Αναγκάσαν τον αντίπαλο να έχει διασπασμένες δυνάμεις παντού, ώστε να μην μπορεί να μετακινήσει δυνάμεις στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, ακριβώς εκεί όπου θα έπρεπε κανονικά να υπήρχε η κύρια αμυντική γραμμή των Ουκρανών με το μέγιστο των δυνάμεων τους.»

Η πρώτη φάση της επιχείρησης όπως ανακοίνωσε το Ρωσικό Υπουργείο άμυνας τελείωσε. Ο Πούτιν σχεδόν κατάφερε να πάρει τις Ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς και με την κατάληψη της  Μαριούπολης να τις ενώσει με την Κριμαία, δημιουργώντας χερσαίο διάδρομο και κλειστή θάλασσα την Αζωφική.  Και τώρα τι; Αυτό θα αποτελέσει άραγε και το τέλος της αιματοχυσίας, ώστε να καθίσει ο Πούτιν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;  Ο Γρηγόρης Πανουργίας εκτιμά ότι δυστυχώς έχουμε ακόμη αρκετό δρόμο σκληρών πολεμικών συγκρούσεων μπροστά μας.

«Ο Πούτιν το ήξερε ότι αυτό θα τραβήξει σε μάκρος. Το ότι σε 30 μέρες έχει καταλάβει έδαφος όσο η Ελλάδα και λίγο περισσότερο, δεν το λες κι αποτυχία. Σίγουρα σε αρκετά σημεία τα έχει βρει σκούρα, αλλά δεν τον έχω για τόσο αφελή.  Τώρα θα επιχειρηθεί να κυκλωθούν και να παραδοθούν οι Ουκρανικές δυνάμεις στο Ντονμπάς, κάπου 60 χιλιάδες άτομα, τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί. Για την Οδησσό, πέρα από τον ναυτικό αποκλεισμό ίσως προσπαθήσουν να την καταλάβουν, αλλά χρειάζεται τεράστια αποβατική δύναμη, όχι αυτό που βλέπουμε να υπάρχει σήμερα εκεί. Γι’ αυτό πιθανόν το λόγο μετακινούν αποβατικές δυνάμεις από την Ανατολή και τη Σιβηρία. Θα κρατήσουν επίσης πολλές περιοχές που κατοικούνται αμιγώς από Ουκρανικό πληθυσμό, θα επιχειρήσουν να καταλάβoyn και το Χάρκοβο, ώστε να έχουν πολλά εδάφη να παραχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις. Η Ρωσία αυτή τη στιγμή δεν υποχωρεί, αλλά ανασυντάσσεται για να συνεχίσει.» 

Όπως επισημαίνει ο βετεράνος εκπαιδευτής των ΟΥΚ, ολόκληρη την Νοτιοανατολική πλευρά της Ουκρανίας οι Ρώσοι  θα την κρατήσουν, δεν θα τη δώσουν πίσω σε καμία περίπτωση. 

«Έχει χυθεί πολύ αίμα και από τις δύο πλευρές. Γι’ αυτό και θα είναι πολύ δύσκολες οι διαπραγματεύσεις. Το λάθος που κάνουμε εμείς είναι ότι σκεπτόμαστε ως δυτικοί. Είναι πολύ σοβαρό να μελετάς τον εχθρό, το πώς σκέφτεται, ποιος είναι ο Ρωσικός λαός. Ο Πούτιν δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω χωρίς να έχει μια νίκη. Δεν μπορεί να παρουσιάσει στο Ρώσο ότι δεν νίκησε, θα εξαφανιστεί πολιτικά. Οι Ρώσοι είναι πολύ υπερήφανος λαός, το ίδιο όμως και οι Ουκρανοί. Αυτό, πιστέψτε με, θα είναι και το πιο δύσκολο σημείο στην όποια μελλοντική διαπραγμάτευση, με το τέλος του πολέμου.»