Οι πρωτομάστορες της λευτεριάς  Γιαννιάδες.

Παραδίπλα κι αριστερά από την εκκλησιά του Αγίου Αθανασίου Πατρών, στέκει το άγαλμα του Γιαννιά σε φυσικό μέγεθος, πάνω σε ένα βάθρο. Εκεί σχηματίζεται και μια μικρή πλατεία που φέρει το όνομά του, δίπλα από την πλατεία Μαρούδα. Εδώ κρεμάστηκε ο Κώστας Γιαννιάς, από την Προστοβίτσα (Δροσιά) με μερικούς συναγωνιστές του, το 1805. Αιτία που βγήκε στο βουνό, ήταν λένε το έθιμο που είχε επιβληθεί, σε κάθε γάμο να κοιμάται την πρώτη νύχτα με τη νύφη, ο Τούρκος αγάς της περιοχής. Ο Γιαννιάς μετά το γάμο του, αποφασίζει να αντιδράσει δυναμικά σ’ αυτό και αφού σκοτώνει τον αγά και τους άνδρες του αποσπάσματος που τον συνοδεύουν, βγαίνει στο κλαρί με όλους τους χωριανούς του. Από εκεί και πέρα, σπάει το ταπεινωτικό έθιμο και αρχίζει ο θρύλος του, ώσπου έπειτα από την προδοσία του κουμπάρου του, όπως μας το λέει και το δίστιχο δημοτικό "Κουμπάροι φάγανε τον Γιαννιά, κουμπάροι και τον Ζαχαριά", τον έπιασαν οι Τούρκοι και τον κρέμασαν στην Πάτρα.Τον θρύλο του συνέχισε ο γιος του Γιώργος Γιαννιάς, σπουδαίος κλέφτης που σκοτώθηκε το 1821. 

                                                                      

                Πηγή: Το είδωλο της γης μου 

 

Τα 200χρόνα  μιας ιστορικής αμνησίας

Στη Πάτρα, κέντρο των αρχικών γεγονότων της έναρξης της Επανάστασης του ’21, στην επέτειο των 200 χρόνων που διανύουμε, υπάρχει σοβαρό έλλειμμα αναλόγων τιμητικών εκδηλώσεων. Τύχη «μη αγαθή», μετά 200 χρόνια από το γεγονός της συμβολικής έναρξης της εθνικής παλιγγενεσίας, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου της Άνω Πόλης, ο Δήμος της Πάτρας κυριαρχείται δυστυχώς από ανθρώπους με διεθνιστικές και όχι πατριωτικές αντιλήψεις που πάσχουν από ιστορική αμνησία και ιδεολογική αναισθησία. Έτσι, ενώ σε όλη σχεδόν την Ελλάδα οργανώθηκαν εκθεσιακές εκδηλώσεις, στον "προοδευτικό" Δήμο Πατρέων, πέρασε λαθραία η επετειακή χρονιά, εν μέσω ιστορικής αναλγησίας και ειδικής μορφής ανίατης κομματικής αλλεργίας, από την όποια υποφέρουν οι ένοικοί του. Η πάθηση αυτή, είναι η ίδια αιτία που δεν έγινε αποδεκτή η δωρεά μιας σειράς με πορτραίτα ηρώων της επανάστασης (καδραρισμένα) από γνωστή ζωγράφο της πόλης, αφού όπως φαίνεται στον δήμο έχει πέσει αμείλικτος ο "Πελεκίδης" του πατριωτισμού, εδώ και κάποια χρόνια. Ένα άλλο ενδεικτικό γεγονός, είναι και η άρνηση των αναρμοδίων αρμόδιων του εν λόγω δήμου, να τοποθετήσουν και χρηματοδοτήσουν την τοποθέτηση στο Β΄ Γυμνάσιο Πατρών επί της Μαιζώνος, θαυμάσιου ολόσωμου πορτραίτου μεγάλων διαστάσεων του ελευθερωτή της Πάτρας στρατηγού Μαιζών, έργο γνωστού ζωγράφου που περιμένει τη τύχη του, κοιτάζοντας τους περαστικούς πίσω από μια ιδιωτική βιτρίνα της πόλης. Τα γεγονότα εν ολίγοις, μας παραπέμπουν στη γνωστή φάρσα της ιστορίας που είναι πάντα αμείλικτη, οδυνηρή και εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο τα παρόντα και τα μελλούμενα δεινά.                              

O Μαιζών έχει αποβιβαστεί, αλλά ο δήμος αρνείται να παραδώσει τα κλειδιά της πόλης.

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

 

 

ΜΙΑ ΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΧΑΪΑ

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

 

Η χαμένη ευκαιρία για την Πάτρα της προσφοράς του εφοπλιστή-ευεργέτη Ιάκωβου  Τσούνη

To 2004 υπογράφηκε συμφωνία του εφοπλιστή  Ι. Τσούνη  με τον Δήμο Πατρών  για ίδρυση Μουσείου Εκκλησιαστικών και Εθνικών ενθυμημάτων, έπειτα και από παρότρυνση του τότε Προέδρου Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλου. O κ. Τσούνης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1925. Λίγο αργότερα στα πλαίσια της Πάτρας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2006, ένα μέρος της συλλογής προβλήθηκε σε αίθουσα της πόλης και αυτό φάνηκε σαν ένας καλός προπομπός για την υλοποίηση της προσφοράς.

Λόγοι όμως μακαριότητας και γραφειοκρατικής αβελτηρίας που προφανώς έφτασαν στα όρια της αδιαφορίας, συνετέλεσαν  να χαθεί η προσφορά του κ. Τσούνη για την Πάτρα, αφού και οι εκκλησιαστικές αρχές, εφόσον επρόκειτο κυρίως για εκκλησιαστικό μουσείο με σπάνιας σημασίας εκθέματα, αδιαφόρησαν και υποτίμησαν την προσφορά του. Αυτό είναι φανερό ότι στέρησε την πόλη της Πάτρας από ένα διαρκώς εμπλουτιζόμενο, όπως αποδείχθηκε μουσείο, που θα μπορούσε με την πάροδο του χρόνου να αποτελέσει  μια σημαντική πρόκληση για τον θρησκευτικό τουρισμό στη πόλη του Αγίου Ανδρέα. Είναι φανερό ότι  ένα μικτό πακέτο διακοπών στην ευρύτερη περιοχή σε συνδυασμό με επισκέψεις στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας και των Δελφών, αλλά και το τρίπτυχο των εκκλησιών της Πάτρας, με επίκεντρο τον Άγιο Ανδρέα και το χαμένο πλέον Εκκλησιαστικό Μουσείο, θα μπορούσε να υποκινήσει το τουριστικό ενδιαφέρον  κυρίως Ρώσων περιηγητών και τουριστών και θα έδινε σύντομα στην πόλη της Πάτρας ένα τουριστικό πλέον χαρακτήρα.

Αντί όλων αυτών και πέρα από την ομολογουμένως πολύχρονη, αξιόλογη και μοναδική προσφορά του για την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, ο κ. Τσούνης τελικά απογοητευμένος προφανώς από την αδιαφορία των πολιτικών και εκκλησιαστικών ταγών της Πάτρας, έστρεψε το ενδιαφέρον του στη διπλανή πόλη του Αιγίου, όπου η προσφορά του βρήκε πρόθυμο συμπαραστάτη τον τότε Μητροπολίτη κ. Αμβρόσιο, που δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έτσι έγινε το Εκκλησιαστικό Μουσείο «Ιάκωβος Τσούνης» στο κέντρο της πόλης, που αποτελεί μεν ένα πολιτιστικό πυρήνα της περιοχής, αλλά υποτιμημένο από την άγνοια ή και αδιαφορία των κατοίκων του Αιγίου, εξ αιτίας της μη κατάλληλης προβολής του από τη Μητρόπολη, αλλά και από τις περιορισμένες δυνατότητες μιας ιστορικής μεν αλλά μικρής πολιτείας. Αργότερα το μουσείο εμπλουτίστηκε έκτος των άλλων και με την σπουδαία βιβλιοθήκη του ευεργέτη.

Έτσι χάθηκε για την Πάτρα μια μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνατότητες της στο τομέα του θρησκευτικού τουρισμού. Ας μην υποθέσουμε ότι εξέλειπε το κατάλληλο κτίριο στέγασης μιας τόσο σημαντικής προσφοράς. Θα ήταν λυπηρό και απαράδεκτο να το δεχθούμε. Σήμερα, με ευκαιρία τη βράβευση του Ιακώβου Τσούνη, από την πολιτεία, σε κάθε περίπτωση αξίζει ο μέγιστος ηθικός έπαινος στον σπουδαίο ευεργέτη, που αναλώθηκε για την Ελλάδα και έδωσε με την πολύπλευρη προσφορά του σ' αυτήν, ένα καλό μάθημα πατριωτισμού στους λιγόψυχους γυρολόγους της ισοπεδωμένης πολιτιστικής ανθυποκουλτούρας των χαλεπών ημερών που διάγουμε.

"Ο πιο σπουδαίος για μένα είναι ο πατριώτης. Όχι εκείνος που έχει λεφτά, όχι εκείνος που έχει τιμητικές διακρίσεις. Δίχως πατρίδα, ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα υπάρχουν" ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ.Τσούνης στην πρόσφατη βράβευσή του από τον Αρχηγό  ΓΕΕΘΑ  Κ.Φλώρο.      .

            Πηγή: Το είδωλο της γης μου

                                                                                

           Ένας άλλος Μικρούτσικος με Α κεφαλαίο  

Τώρα που οι τυμπανοκρουσίες της λύπης, οι μεταθανάτιες τιμές και οι κομματικοί ύμνοι της ριζο-σπαστικής αριστεράς αρχίζουν να ξεφουσκώνουν για τον εκλιπόντα μουσικοσυνθέτη, ας ρίξουμε μια ματιά σ’ έναν πραγματικά Μεγάλο Μικρούτσικο που με το υψηλό ήθος του και την πολύπλευρη πνευματική και κοινωνική δράση του, άφησε εποχή στην Πάτρα του μεσοπολέμου, κι αυτή άστοργη μάνα τίποτε δεν έκανε γι αυτόν, πέρα από λίγα μέτρα γης που του διέθεσε στο Α΄ Νεκροταφείο.   Δεν ξέρω αν σε κάποια γωνιά της βιβλιοθήκης του Θάνου Μικρούτσικου, υπήρχε, ήταν παραγκωνισμένο ή φανερό τούτο το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου, μια επίτομη αναφορά στον θείο του, Αριστείδη Μικρούτσικο, (1897-1939) η γυναίκα του οποίου, η θεία Ηλέκτρα, ήταν εκείνη που μύησε τον Θάνο στη μουσική.
Ογδόντα χρόνια συμπληρώθηκαν πριν λίγο καιρό από το πρόωρο θάνατό του. Πολυσχιδής προσωπικότητα ο Αριστείδης Μικρούτσικος, φιλόλογος, πολύγλωσσος, δημοτικιστής, παθιασμένος θαυμαστής του Παλαμά όπως και η σύζυγός του, αρχαιολάτρης, φλογερός ποιητής και μουσικός, πρωτεργάτης της τουριστικής ιδέας, με βαθειά αγάπη για την Ελλάδα. Στέλεχος βασικό της πνευματικής ζωής της Πάτρας, που δημοσίευσε πολλά κριτικά σημειώματα για το Θέατρο, τη Μουσική, τη Ζωγραφική, το Χορό κ.α.Μερικά μόνο αποκόμματα κριτικής και επαίνων σύναξα από ομιλίες και αναφορές δημοσιογραφικές γι αυτόν: «Αποστολικός με τη μεγάλη του αποστολή να προορίζεται για φωτεινότερους κόσμους, για τους κόσμους των μακάρων». «Σοφός, αστείρευτη πηγή γνώσεων, ερευνητής μεταφυσικών ανδιαιτημάτων που έψαχνε  διαρκώς να βρει την αλήθεια…» και  αλλού: « Ο Αριστείδης Μικρούτσικος είναι ο ανώτερος άνθρωπος ,το ευαίσθητο άτομον, ο εκλεκτός διανοούμενος, που ξέρει και ποιεί και διδάσκει, ότι πάσα διανόησις, χωριζομένη της αρετής, πανουργία φαίνεται. Έχει τα μάτια της ψυχής του διαρκώς προς τα άνω, εργάζεται το καλόν και το ωραίον και βαδίζει θαρραλέος τον δρόμον του ιδανικού».Για τα 100χρονα της εθνικής ανεξαρτησίας στα 1930 έλεγε:  «Έχουμε ανάγκη από πνευματικούς ηγέτες να κατέβουν στο λαό, να ακούσουν τον πόνο του να φτερώσουν το φρόνημα, να δείξουν τον αγωνιστικό δρόμο για μια καλύτερη αυριανή που θα πραγματοποιηθεί στα καινούργια εκατόχρονα αν στο πέρασμά τους αξιοποιηθεί το νόημα της θυσίας των προγόνων μας».Σίγουρα πιστεύω πως αν ο Θάνος γνώριζε τον θειο του που έφυγε μόλις 42 χρονών, ίσως η στάση του στα τελευταία (στάση προσωπική, με τη δική της ευθύνη) να μην ήταν τόσο συμβιβασμένη με την υλιστική θεωρία της μεταθανάτιας ανυπαρξίας, κάτι που φαίνεται σε εμάς τους διαφορετικούς (και πιο πολλούς) λανθασμένη. Αξιοπερίεργο επίσης είναι πως μια ζωή,όπως είπε, δεν συναντήθηκε μέσα από τα μαθηματικά, την γεωμετρία ή τη μουσική, με τον Θεό ή ακόμη που δεν είδε με τα μάτια του την κοινωνία που ονειρεύτηκε, «όπου ο ψαράς θα γράφει ποίηση και ο ποιητής θα ψαρεύει», ούτε ακόμη την κατευθυνόμενη στο κορμί της Ελλάδας λαθροεπέμβαση είδε, που της χάρισε την τελευταία του επιθυμία. Προτίμησε να ευθυγραμμιστεί με τις γραμμές των δικών του κομματικών και ιδεολογικών οριζόντων, για να μην χαλάσει την υστεροφημία του. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Ούτε τον Γολγοθά της αρρώστιας του είδε, που τόσο στωικά και περήφανα τον ανέβηκε. Ο καρκίνος είναι ο Γολγοθάς που οδηγεί στην Ανάσταση, αρκεί στο τέλος να μη λοξοδρομίσεις.Αν και οι τίτλοι που πήρε κατά καιρούς, του δόθηκαν μέσα από την ιστορική, καλλιτεχνική ή ακόμα ιδεολογική συγκυρία της εποχής του, ο Θάνος, μίλησε κυρίως μέσα από το μουσικό του έργο και αυτή είναι εν τέλει η προσφορά του. 

Καλό ταξίδι στην αστρόσκονη των οικτιρμών μας, Θάνο. Κι αν κάποτε συναντήσεις τον θείο Αριστείδη, τούτο το ποίημά του ζήτησέ του  να σου απαγγείλει:
 

Πορεύομαι να βρω

Στις μπόρες και στις ξαστεριές της νύχτας παρωρίτης

και στρατολάτης στις χιονιές, στο ηλίοκαμμα το άδρό·

ακούραστος κι ανήσυχος νέας Θρησκείας Προφήτης

το θείο το βρέφος στη Βηθλεέμ, πορεύομαι να βρω.

Στις άγριες του Ηρώδη ορμές, τη δίψα ορθώνω κάστρο

και με χρυσάφι, λίβανο και με κλαδιά σμυρτιάς,

εκεί που ο Φοίβος έδυσεν, ακολουθάω το άστρο

οδηγητή στο σπήλαιο που γεννήθη ο Βασιλιάς.

Και μπαίνω δίχως σάνταλα, το χέρι μου στα στήθια

σκοτάδι κι αστραπόφωτο και μια ησυχία νεκρή

και κάποιος ύμνος Χερουβείμ, φως και ζωή κι αλήθεια

και κάποιο κλάψιμο Βαλμά, αργό, βαρύ, μακρύ.

Κι’  όλα μαζύ, σε μυστικιά μπλέκονται λειτουργεία

γύρω από μιαν εφτάψυχη καντήλα κρεμαστή,

που ντένει κρινοπέταλα  θαμπά, μια Παναγία

με το Χριστό στα γόνατα, σε σπαργανιά κρουστή.

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

Μια μεγάλη λαϊκή φωνή στην Πάτρα του ’50

Δυο μεγάλες λαϊκές τραγουδίστριες ξεκίνησαν την καριέρα τους στη Πάτρα στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και μεσουράνησαν στο καλλιτεχνικό στερέωμα για δεκαετίες.
Εκτός από την Πόλυ Πάνου που είναι γνωστό πως ξεκίνησε την καριέρα της εδώ το 1952 συνεργαζόμενη με τον Μπιθικώτση, μια άλλη μεγάλη τραγουδίστρια η Καίτη Γκρέϋ, κατά κόσμο Κική Καλαϊτζή, τραγούδησε επίσημα κι αυτή για πρώτη φορά στην Πάτρα στο αναψυκτήριο «Γλυφάδα» για ένα περίπου μήνα, πριν ξεκινήσει την καριέρα της σαν μεγάλη τραγουδίστρια (με το τραγούδι σε μουσική του Γ.Μητσάκη ¨Το δικό σου το μαράζι") και αφού ξεκίνησε ως χορεύτρια, ενώ προηγουμένως είχε μια περιπετειώδη και βασανιστική προσωπική ζωή.Η γνωριμία με τον Καζαντζίδη και η αποτυχημένη σχέση μαζί του, σφράγισε τη ζωή της. Η Πόλυ Πάνου και η Καίτη Γκρέϋ μαζί με την Μαίρη Λίντα, την Γιώτα Λύδια, κ.ά αποτέλεσαν την σημαντικότερη γενιά αυθεντικών τραγουδιστριών που άφησαν εποχή στο λαϊκό τραγούδι. 

Φώτο εξωφύλλου από το βιογραφικό της Κ.Γκρέϋ

                                                                                 Αυτή είναι η ζωή μου Εκδ.Πανός

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

                                                                                 

  Ο Σικελιανός στην Πάτρα

                                                                               

Η Πάτρα, δεν διεκδικεί κάποια ιδιαίτερη συμπάθειά του, αλλά ο  Σικελιανός στις αρχές του 20^ου αιώνα δεν παρέλειπε αραιά και που να κατεβαίνει εδώ με το τραίνο,να δει και να μιλήσει για ποίηση με τους φίλους του, ακόμη και σαν διερχόμενος για την Ολυμπία ή ακόμα να πάρει στη συνέχεια το καράβι της γραμμής για τη Λευκάδα.To 1910 η εφημερίδα της Πάτρας “Το Σέλας” φιλοξενεί σε συνέχειες το άρθρο του για το έργο του Gabriele D'Annunzio «Ίσως ναι, Ίσως όχι». Εκείνα τα χρόνια το τραίνο έκανε πάνω από 8 ώρες να φθάσει από την Αθήνα και το ταξίδι με καράβι για τη Λευκάδα διαρκούσε 24 ώρες.
     Ο διακεκριμένος φίλος του, ποιητής Σ.Μουσούρης (Φώτος Γιοφύλλης)  περιγράφει μια τέτοια κάθοδό του στη πόλη το καλοκαίρι του 1912, πριν την επιστράτευσή του στους Βαλκανικούς πολέμους, την εποχή που κτίζονταν το σπίτι των Σικελιανών στη Συκιά Κορινθίας, -πάνω σε σχέδια του ίδιου του ποιητή και με δαπάνες της Εύας,- που αξίζει να παρατεθεί. Αφηγείται λοιπόν ο Γιοφύλλης: «Όταν για πρώτη φορά του διάβασα στίχους μου, δημιούργησε μια ποζάτη τελετή,που μπορεί να μην την ήθελα,μα κατόπιν μ’ άρεσε. Ήτανε καλοκαίρι του 1912.Αφού βάλαμε από πριν την ώρα, συναντηθήκαμε στο ξενοδοχείο στη Πάτρα. Ήπιαμε πορτοκαλάδες, αντικρίσαμε ψηλά τον ήλιο και φταρνιστήκαμε. Ύστερα πήραμε ένα αμάξι με δυο ωραία άλογα και πήγαμε οι δυο μας στις Ιτιές. Πλάι στη θάλασσα,κάτω από τα δένδρα,ήταν τραπέζια ενός εξοχικού κέντρου. Έτρεξε ένα γκαρσόνι και υποκλίθηκε. Ο ποιητής παράγγειλε: “Φέρτε οπωρικά, πολλά οπωρικά, πολλά ωραία οπωρικά !”. Σε λίγη ώρα ένα μεγάλο τραπέζι ήτανε μπροστά μας γιομάτο με ροδάκινα, κομμένα πεπόνια και καρπούζια, σύκα σταφύλια, αχλάδια, μήλα…Θαυμάσαμε χαμογελώντας το λαμπρό θέαμα, που πολύχρωμο και πολύχυμο απλώνονταν μπροστά μας πλάι στο αφρισμένο γαλανό κύμα του κόρφου…“Τώρα ας διαβάσουμε” είπε. Κι άρχισα ήρεμα να διαβάζω. Διάβασε και κείνος δικά του. Μιλήσαμε και για ποιήση.΄Υμνησε και τον Ντ’ Ανούτσιο. Θυμηθήκαμε και τους αρχαίους κι άλλους ποιητές…Τρώγοντας οπωρικά, μιλούσαμε για τον λυρισμό των αιώνων. Στη ψυχή, στον ουρανίσκο,στα μάτια, στη σκέψη κυριαρχούσε η ομορφιά!...».-
 

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

H πρώτη πολυκατοικία της Πάτρας 

Με την έναρξη του θεσμού της αντιπαροχής που ξεκίνησε ουσιαστικά στην δεκαετία του 1960, οι ελληνικές μεγαλουπόλεις άρχισαν να χάνουν την νεοκλασική ομορφιά τους και θαυμάσια νεοκλασικά σπίτια ή ακάλυπτοι χώροι στις κεντρικές κατ’ αρχήν συνοικίες των πόλεων, έδιναν τη θέση τους σε απρόσωπα, εν πολλοίς τυποποιημένα πολυώροφα κτίρια, χωρίς αρχιτεκτονική παρέμβαση που ανεγείρονταν με γρήγορους ρυθμούς, προκειμένου να στεγάσουν το όνειρο μιας σύγχρονης  αστικής κατοικίας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η μαζική μεταλλαγή του αστικού τοπίου, που έχει πλέον οδηγήσει στις μέρες μας στην αισθητική  βαρβαρότητα των πόλεων. Υπαίτιοι αυτού του μοναδικού ίσως στο κόσμο καταστροφικού πολεοδομικού φαινόμενου  και κύριοι συντελεστές του, στάθηκαν αφ' ενός οι πολιτικές των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, ως ηθικοί αυτουργοί αυτού του εγκλήματος, και αφ' ετέρου οι εργολάβοι, ως φυσικοί του αυτουργοί, που ανέλαβαν να εκτελέσουν αυτό το μοιραίο για την  αισθητική των πόλεων, έργο. Έτσι, σε μια εποχή που μεγάλες τεχνικές εταιρείες και ελληνικά πολεοδομικά γραφεία αναλάμβαναν να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν σε όλον τον κόσμο καινούργιες πόλεις, σε χώρες όπως η Σ.Αραβία, η ΕΣΣΔ, η Λιβύη, η Γιουγκοσλαβία, κλπ, στη χώρα μας, τα μικροκομματικά συμφέροντα, η κοντόφθαλμη κυβερνητική ψηφοθηρική πολιτική, η έλλειψη αισθητικής διορατικότητας και ευαισθησίας, συνεπικουρούμενα από το κόμπλεξ του δήθεν εκμοντερνισμού, επιτέλεσαν το έργο της μαζικής εξόντωσης της κλασικής ομορφιάς των πόλεων. Για την Πάτρα η αρχή έγινε το 1960, με ένα εξαώροφο κτίριο με δώμα, κτίσμα του Παπανδρόπουλου, στη συμβολή των οδών Καρόλου και Ρήγα Φεραίου, με στοιχεία ενός αισθητικού μοντερνισμού που η κατασκευή του θεωρείτο μοναδική και που θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει υπόδειγμα για τις μετέπειτα κατασκευές.                                                  

                                                                               

                                                                                  

Στη φωτογραφία εποχής ξεχωρίζει στο βάθος, με το συγκρότημα των Αρσακείων Σχολείων δεξιότερα και το κτίριο των Μύλων του Αγίου Γεωργίου στο θαλάσσιο μέτωπο, ενώ στη δεύτερη και τρίτη φωτογραφία αποτυπώνονται όψεις της σημερινής μορφής του κτιρίου. Το επιπλέον άκρως ενδιαφέρον, είναι ότι ο εργολάβος της πρώτης αυτής μοντέρνας κατασκευής στην πόλη της Πάτρας, έβαλε τόσο τσιμέντο και σίδερο που έπεσε έξω και οδηγήθηκε στην πτώχευση από το πρώτο του κιόλας έργο. Απόδειξη πως το αισθητικά άρτιο και προσεγμένο έργο, χωρίς καλό υπολογισμό των συντελεστών κόστους, πολλάκις οδηγεί σε άλλου είδους αδιέξοδα. 

Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου

                  Τα αγάλματα του δωδεκάθεου του κτιρίου Βουρλούμη  

Στο βόρειο τμήμα της Πλατείας Ψηλών Αλωνίων της Πάτρας, στη συμβολή της πλατείας με την Αθανασίου Διάκου, είναι γνωστό ότι υπήρχε μέχρι το 1968 το κτίριο (διώροφο με υπερυψωμένο υπόγειο) του σταφιδέμπορου Π. Βουρλούμη (πρώην ιδιοκτησίας William Morphy) όπου τη στέγη του κοσμούσε το δωδεκάθεο. Ήτοι τα δώδεκα αγάλματα των Ολυμπίων. Το κτίριο αγοράσθηκε από την Παναχαϊκή ΓΕ το 1959 ενώ είχε χρησιμοποιηθεί και για έδρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πατρών. Όταν το κτίριο κατεδαφίσθηκε, θύμα της καταστροφικής μανίας της νεοκλασικής ομορφιάς της πόλης που έρχονταν από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960, τα αγάλματα πουλήθηκαν σ’ έναν περιοδεύοντα έμπορο, κάτοχο μιας μάντρας με υλικά κατεδάφισης σε παράπλευρο παράλληλο δρόμο της Λεωφόρου Κηφισίας δίπλα από το Ίδρυμα «Γ. & Αικ. Χατζηκώνστα». Εκεί λοιπόν μεταφέρθηκε ένας αριθμός τουλάχιστον από τα αγάλματα του δωδεκάθεου και αφού στόλισαν για μερικές δεκαετίες τη διπλανή κατοικία του εμπόρου, τα τελευταία χρόνια κατέβηκαν κι αυτά όσα απέμειναν, προς πώληση στη μάντρα, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες της Google που παρατίθενται, όπου ποζάρουν δύο τουλάχιστον απ’ εκείνα τα αγάλματα  (Ο Ερμής και η Δήμητρα). Ανάμεσα στα υλικά ευρίσκονταν παλιότερα και αντικείμενα που προέρχονταν από την κατεδάφιση της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Τριών Συμμάχων.
 

     

      Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου