Η Αποκαθήλωση  του αγιογράφου Κουρκουμέλη

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Πράγματι σπουδαίος ο παλαιός αγιογράφος - Ερίφιος Κουρκουμέλης, όπου οι Ζακυνθινοί μελετητές τον θέλουν να έχει την καταγωγή του, από το νησί τους. Είναι όμως Κεφαλονίτης  και έδρασε αγιογραφικά και στη Ζάκυνθο,αλλά και στον τόπο μας, αφήνοντας έργα πρωτότυπα, χαρακτηριστικά της πινελιάς του και εκφραστικά στην κίνηση μέσα  στην «άχλη της καθάρια θρησκευτικής μεταφυσικής».

Στην Παναγία την Δραπανιώτισσα, και στο Ληξούρι σε δύο ναούς, φιλοξενούνται έργα του, τα οποία δείχνουν τη βαθιά θρησκευτικότητα, την άρτια τεχνική και τη ζωντάνια που διακατείχε αυτόν το σπουδαίο αγιογράφο. «Η Αποκαθήλωση» που φιλοξενείται στον άγιο Νικόλαο των Ξένων στο Ληξούρι,  πλαισιωμένη μ’ άλλα έργα του, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά μοτίβα μιας θρησκευτικής  «χρωματικής  αποτύπωσης», που συνδυάζει το φυσικό γεγονός του Θείου δράματος με τη μεταφυσική προστασία του Αγγέλου προστάτη  και των Θείων Εξαπτέρυγων.

Το άπλωμα του θέματος, η κεντρικότητα του Σταυρού και το διαγώνιο του σώματος του Χριστού, μέσα στις εναρμόνιες χρωματικές αποχρώσεις, καθιστούν το έργο αξιόλογο και σοβαρό στην Επτανησιακή αγιογραφική παράδοση. Ωστόσο, όλη η σύνθεση των έργων του Κουρκουμέλη που φιλοξενούνται στο συγκεκριμένο ναό, (φαίνεται  σε σύγκριση  με άλλα του έργα, πιθανόν νεότερα),  να  μας  δείχνει πως στάθηκε άξιος μελετητής του φωτός  και της κίνησης των ζωγραφικών - σωμάτων του-, με αποτέλεσμα να φτάσει σε μια ώριμη καλλιτεχνία, που να αποδίδει στα έργα του μια κορυφαία εσώτερη θρησκευτικότητα.   

                                                                      

 

Σ' ένα εξπρές

 

         

 

Σκέφτηκες άραγε ποτές
σ’ ένα σταθμό, σ’ ένα εξπρές
πόσοι καημοί, πόσες χαρές
πόσες λαχτάρες.
Ένας πηγαίνει σε γιορτή
άλλος την πίκρα πάει να βρει
και οι τουρίστες στη γραμμή
με τις κιθάρες.

Είδες οι έρημοι σταθμοί
πώς σου ματώνουν την ψυχή
όταν απάνω στη γραμμή
πέφτει το βράδυ.
Ζούνε μονάχα μια στιγμή
ένα φανάρι, μια στολή
κι ύστερα πάλι η σιωπή
και το σκοτάδι.

Σκέφτηκες άραγε ποτές
όλες αυτές τις διαδρομές
σε ποιο σταθμό ήσουνα χθες
σε ποιο βαγόνι.
Σ’ ένα εξπρές είσαι κι εσύ
που τρέχει πάνω στη ζωή
κι όλο μαζεύει η γραμμή
όλο τελειώνει.

Ντούμος  Κυριάκος

Έτσι ζωγράφιζε ο Γιάννης Τσαρούχης 

Έρως και Ψυχή

O Γιάννης Τσαρούχης, είναι γνωστό ότι  ήταν εκκεντρικός  όχι μόνο στις απόψεις του, αλλά και στο τρόπο που συνήθως συνελάμβανε και ζωγράφιζε τα έργα του. Ενδεικτικό του τρόπου αυτού, αποτελεί το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του σκηνοθέτη Ντίνου Δημόπουλου  «Ένας σκηνοθέτης θυμάται..» που αποτυπώνεται με αδρότητα η έμπνευση και εκκεντρικότητα της ζωγραφικής του.

Μια …συνάντηση με τον ποιητή  Ν. Καββαδία 

     Με τον Καββαδία με συνδέει αρχικά εκείνη η ιδιορρυθμία της ποίησής του, όπως άλλωστε και τον καθένα που θα την γνωρίσει, και έπειτα ένα συλλεκτικό ενδιαφέρον για τα βιβλία του. Ίσως αυτός ο ενθουσιασμός μαζί του, που έχει κατακλείσει τον κόσμο και κυρίως τους νεότερους να είναι και λίγο επίπλαστος, φτιαγμένος απ’ τα μέσα προβολής, μα είναι αλήθεια πως το διαφορετικό ύφος της ποίησής του ανταποκρίνεται στον σφυγμό της εποχής μας.

     Στις αρχές περίπου της δεκαετίας του ’90, στο Φισκάρδο, σ’ ένα περάσμά μου από την Κεφαλλονιά προς τη Λευκάδα, μέχρι να φθάσει το πλοίο της γραμμής, βάλθηκα να βρω το σπίτι του. Τελικά το ανακάλυψα στο κέντρο του χωριού με μια εντοιχισμένη πλάκα που το προσδιορίζει και έπειτα τόλμησα να χτυπήσω δειλά την πόρτα του σπιτιού. Μου άνοιξε η Τζένια, έτσι την απεκάλεσε κάποιος άλλος που ήταν στο σπίτι. Τότε δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για τον Καββαδία. Μόνο η αρχόμενη προβολή της φήμης του και του έργου του, μέσα αρχικά από τη μελοποίηση των στίχων του, έδινε το στίγμα της γνωριμίας με τον δημιουργό. Ούτε  βέβαια  γνώριζα τη σχέση του με την οικοδέσποινα του σπιτιού. Έριξα μια γρήγορη βιαστική ματιά στους χώρους του σπιτιού και τη βιβλιοθήκη, αντάλλαξα κάποια τυπικά λόγια και χαιρέτησα μηχανικά φεύγοντας. Κάποια άλλη φορά, ένας κάτοικος του Φισκάρδου που διετέλεσε και πρόεδρος του χωριού, σε μια κουβέντα μας όταν τον προσέγγισα να τον ρωτήσω για τον Καββαδία, μου είπε πως και εκείνος ήταν ναυτικός και είχε συνταξιδέψει μαζί του, μα δεν είχε πολλά να μου πει. Μόνο πως όταν ρώταγαν τον Καββαδία τι δουλειά κάνει στο πλοίο, έλεγε «τεμπέλης». Ασυρματιστής δηλαδή, κατά τον ίδιο.    

Αργότερα στα χρόνια που άρχιζε ουσιαστικά το συλλεκτικό μου ενδιαφέρον για τα Επτάνησα, άγγιζα και τον Καββαδία. Tο «Πούσι», στην πρώτη του έκδοση του 1947, αγοράσθηκε 30.000 δρχ. από το βιβλιοπωλείο του Δ. Ρέτσα στο Μοναστηράκι και η έκδοση αυτή αποτελεί και τη σπουδαιότερη της συλλογής μου. Όταν λίγες μέρες αργότερα βρέθηκα σε μια έκθεση βιβλίου, στο Πεδίο του Άρεως, σ’ ένα περίπτερο παλαιοπωλείου που τράβηξε το ενδιαφέρον μου, θέλησα να αξιολογήσω το απόκτημά μου και από μιαν άλλη πηγή. Ρώτησα  λοιπόν τον παλαιοπώλη αν έχει την πρώτη έκδοση από το «Πούσι» και πόσο κοστίζει. «Ναι το έχω. Κοστίζει γύρω στα 30.000 δρχ». Θεώρησα την τιμή του ακριβή και με έκπληξη τον άκουσα να λέει πως: «Όχι δεν είναι. Πριν ένα μήνα πουλήθηκε σ’ αυτή την τιμή στο Μοναστηράκι». Έτσι, άθελά μου και μέσα στην άγνοια των νόμων της αγοράς του καλού συλλεκτικού βιβλίου, είχα συντελέσει στην οικονομική αναβάθμιση του έργου. Παρακολουθώντας από τότε κατά διαστήματα τις τιμές του έργου στις δημοπρασίες, θυμάμαι πως σε μια  δημοπρασία του Σπανού γύρω στο 2000, το έργο έφθασε περίπου στις 250.000 δρχ. ποσό βέβαια εξαιρετικά ψηλό τότε, που προκλήθηκε όπως συμβαίνει άλλωστε σ’ αυτές τις περιπτώσεις από το πείσμα της απόκτησής του. Λίγο αργότερα με την πάροδο του χρόνου και κυρίως με τη μελοποίηση των στίχων του, μπήκαμε στην εποχή που το ενδιαφέρον του κόσμου κορυφώθηκε πλέον για τον ποιητή και το έργο του. Σήμερα στους συλλεκτικούς κύκλους το έργο αγγίζει την τιμή των 600ευρώ. Αυτό υποδηλώνει πως ένα έργο τέχνης αποτελεί πολλές φορές πέραν της πνευματικής του αξίας και την καλύτερη επένδυση.-

         Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

                                         Γλυκό μου βρέφος. Διονυσέ μου και Χριστέ μου(Aγ.Σικελιανός)                                                                                              

                                                                          

Ο Καϊξής

Επειδή το αυθόρμητο είναι πολλές φορές και όμορφο, ένα γνωστό τραγούδι (Ο Καϊξής) σε πρόσφατη εκτέλεση του Περικλή Λαλιώτη (Μόρτη) και του Τέλη Νούλια, με συνοδεία μπουζούκι και μπαγλαμαδάκι,στο μαγαζί του Μπερερή στη Πάτρα, σε δική μου βιντεοσκόπιση, με ένα ντεκόρ που θυμίζει παλιά εποχή.

                                 

Πηγή: Leovard Το  είδωλο της γης μου

Στην Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο 

(Ένα πέρασμα απ’ το διαμάντι της Πίνδου)

Στα 1.100 μέτρα υψόμετρο το Μέτσοβο, πατρίδα ευεργετών, στέκει περήφανο λεβεντοχώρι στα μέσα του ουρανού, μακριά από την τριβή της καθημερινής αισθητικής μιζέριας και μονοτονίας των πόλεων. Κύτταρο ζωντανό ακόμη, ενός περήφανου βουνίσιου πολιτισμού που αποπνέει έναν διαφορετικό αμόλευτο αέρα ομορφιάς και αρχοντιάς.  Κατηφορίζουμε στο δημόσιο δρόμο που οδηγεί στην κεντρική πλατεία. Στο τέλος του δρόμου αριστερά η Αγία Παρασκευή. Μητροπολιτικός ναός του χωριού. Μια βάπτιση είναι σε εξέλιξη στον νάρθηκα. Οι ψαλμωδίες, οι αναθυμιάσεις των κεριών, ο πλούσιος εσωτερικός διάκοσμος του ναού, κάνουν την ατμόσφαιρα κατανυκτική. Ο ναός με την τεράστια πλατεία μπροστά του, με το περίτεχνο ξύλινο τέμπλο, τα ανεκτίμητης αξίας ιερά σκεύη, τις αγιογραφίες και σπάνιες εικόνες, αποτελεί το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής του χωριού από τον 15^ο αιώνα.

Η οικονομία της περιοχής στηρίζεται στον τουρισμό και τα προϊόντα της κτηνοτροφίας. Στον 18^ο αιώνα μετά την αφαίρεση των προνομίων που είχε επί τουρκοκρατίας, πολλοί Μετσοβίτες μετακόμισαν και ανέπτυξαν εμπορικές δραστηριότητες στην Αίγυπτο και την Ευρώπη, χωρίς να ξεχάσουν  την πατρίδα τους που φρόντισαν να την ευεργετήσουν με κάθε τρόπο. Ένας απ’ αυτούς, ο κυριότερος, ο Βαρώνος Μιχαήλ Τοσίτσας (1885-1950) που έχρισε κληρονόμο και εκτελεστή της περιουσίας του τον Ευάγγελο Αβέρωφ(1910-1990) ο οποίος ίδρυσε το 1947 το Ίδρυμα Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα, που αποτελεί το σπουδαιότερο ευεργέτη του Μετσόβου. Στο κέντρο της πλατείας σε ένα ύψωμα με θέα τα γύρω βουνά, ο Αβερώφειος Κήπος με το μπρούτζινο άγαλμα του Ευάγγελου Αβέρωφ να δεσπόζει στο χώρο. Νότια του Κήπου η  Πινακοθήκη Αβέρωφ (έργο του  Ευάγγελου Αβέρωφ) μια μεγάλη και εντυπωσιακή συλλογή από πίνακες Ελλήνων ζωγράφων του 19ου και 20ου αιώνα, όπως επίσης και μια αξιόλογη συλλογή γλυπτών και χαρακτικών.

                         

Το Μέτσοβο με τη σπάνια φυσική ομορφιά του, την αυθεντικότητά του, τη λαογραφική του παράδοση, αλλά και τη σημαντική (δεύτερη ιδιωτική μετά από εκείνη της Εθνικής Τράπεζας) Πινακοθήκη, μπορεί να ικανοποιήσει απόλυτα τον απαιτητικό  επισκέπτη.

Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου

        Μνήμη Μαρίας Κάλλας

Πριν 41 χρόνια στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι, η  μεγαλύτερη υψίφωνος του 20^ου αιώνα Μαρία Κάλλας, πέρασε στην αιωνιότητα σε ηλικία 54 ετών. Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση, ο θάνατός της οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή, ως αποτέλεσμα εκφυλιστικής μυασθένειας. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου. Το σώμα της αποτεφρώθηκε την Άνοιξη του 1979 και η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο πέλαγος, σύμφωνα με την επιθυμία της.

Με την ευκαιρία αυτή, παραθέτουμε στη μνήμη της ένα γράμμα και ένα ποίημα του Ληξουριώτη εκπαιδευτικού, ιστορικού, λαογράφου και ερευνητή Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού.

Αγαπητή Κάλλας

                               Ένα γράμμα για σένα, γραμμένο μια Κυριακή του Ιουνίου 1983

Πάλεψα πολύ να αποτινάξω το συναίσθημα από την ψυχή μου, να μη σε νιώθω δική μου, να μη νιώθω τη φωνή σου ως χαλινό, που με παρασέρνει και με κάνει ότι θέλει, μα κάθε φορά που ακούω τις ερμηνείες σου, τη φωνή σου,  τη μελετώ, τη σπουδάζω, τη σχολιάζω. Μετά  σιωπώ  για μέρες,  μα το άκουσμά σου με συνοδεύει ατελείωτα, δεν μπορώ να ξεχάσω τα χρωματικά σου φωνητικά ποικίλματα.

Τελικά,  όλο επιστρέφει η γνώμη μου,  πως,  δεν ήσουν μια φωνή,  αλλά μύριες φωνές για κάθε περίσταση στο χώρο της ουράνιας τέχνης σου.

Στοχαζόμενος το βίο σου, γράφω από παλιά ποιήματα για σένα, με περίσσια σκέψη , με σύνεση, με θαυμασμό, μα πρωτίστως με αλήθεια. Ακολουθεί ένα από αυτά, πιστεύω στην αλήθεια του, πιστεύω πως, σε σκιαγραφεί αληθινά.

Μαρία  Κάλλας

Σ’  έστειλε η Άνασσα των Νόμων  πάνω  στο μεταίχμιο,

πάνω  στο  άνθισμα  της  Βιομηχανικής  Επανάστασης,

και Συ κουβάλησες  σ’ όλη την Οικουμένη

επάξια, τα παλιά ελληνικά τεριρέμ,

της  Ελληνικής Τραγωδίας τα λυτρωτικά πονέματα

και του  Βυζαντίου τα ηχοχρώματα,

που  η Δύση τα νομίζει,

λόγω της απληστίας των ηδονικών της δρόμων,

πως  είναι  δικά της πλεκτάρια!

Κακότητα και  ίντριγκα, φθόνος  και μίσος  για Σένα,

μα  και μπράβο θριάμβων πολλών και μεγάλων…

αυτές τις  πληρωμές εισέπραξες ως  μέγα μετάλλια,

κι  όσο το μοναδικό μεταλλείο της φωνή Σου εκδιδόταν,

το θαύμα σκιαγραφούταν στο πρόσωπο,

στα χέρια

στα μάτια,

εκείνα τα μάτια, 

που  έκτιζαν τη σκηνή  του  Όλου!

Γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν μύρια,

μα ακόμη όλοι μας λέμε για Σένα,

στου απείρου μας το νοητικό ξόδεμα,  

μα  σιωπούν οι κραυγές μας, 

καθώς Σε ακούμε ως ήχο επτάστερο

στους κραδασμούς του σύμπαντος.

Κι έρχεται ο αντίλαλός σου, μαγεία αιώνια κι αμφίβολη,

γιατί Εσύ χάραξες Σχολή, νέον δρόμο λύτρωσης,

που εμείς ακόμη προσπαθούμε

τις  εξαίσιες φωνές Σου να τις  καταλάβουμε,

να τις νιώσουμε, 

αντιπαλεύοντας  Εσένα με το Είναι μας.

Παλεύει η εσωτερικότητα  μας, 

μα δεν το ομολογεί φανερά, 

να προβάλει το αξίωμα, πως

«Σε μάχεται η Τέχνη, γιατί Εσύ τη γέννησες,

καθώς η κόρη ενδόμυχα αντιμάχεται τη μάνα,

για να μην πει, πως, από αυτήν γεννήθηκε».

Γεράσιμος  Σωτ. Γαλανός

Ιούνιος  1983

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

                 

             

               To  πορτραίτο του  Σεπτέμβρη 

                                         (Γιάννης Τσαρούχης)


                                                      

                                                                                ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

               Πως μας βλέπουν (ακόμη) οι γείτονες.

Από άρθρο της Αλεξάνδρας Κουλιανίν που δημοσιεύθηκε στις 13 Ιουνίου 2018  στην εφημερίδα του Βελιγραδίου  «Καθημερινά Νέα» με τίτλο Ελληνικό Μάθημα, που μιλάει για το πώς οι Έλληνες βρήκαν έναν τρόπο για να διαδώσουν μουσική που ενσταλάζει πατριωτισμό και ευαισθητοποίηση στην πολιτιστική κληρονομιά και τις πραγματικές αξίες. 

Γράφονται άρθρα για την κακή κατάσταση της σερβικής κουλτούρας, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα σκουπίδια της ρύπανσης, τον πρωτογονισμό, και την νεολαία που έχει χάσει όλα τα συστήματα αξιών. Αποδεχθήκαμε αυτή την κατάσταση πραγμάτων ως μια αναγκαιότητα που προκαλείται από τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Όποιος έχει οδηγήσει ποτέ τους μαθητές σε μια εκδρομή, θα μπορούσε να δηλητηριαστεί από τα κείμενα των τραγουδιών που ακούει η νεολαία μας - υπάρχουν Rani, κοκαΐνη, ηρωίνη, διάφορα όπλα, βρισιές και κατάρες.Όταν προσθέτουμε τα reality shows, ξέρουμε ότι είμαστε κοντά στην καταστροφή.

Πρέπει να είναι έτσι; Αν κοιτάξουμε την αυλή των γειτόνων μας Ελλήνων, θα βρούμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Είμαστε όμοιοι με το ορθόδοξο αυτό έθνος, μοιραστήκαμε μια κοινή ιστορία, τα ίδια βάσανα. Αλλά θα δείξουν ότι ενήργησαν σαν πιο σοφοί από εμάς και πολύ καλύτερα διατήρησαν την κληρονομιά τους. Ο ελληνικός λαός ανέδειξε τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος ενσωμάτωσε ολόκληρη την εθνική δημιουργικότητα στην τέχνη της μουσικής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Μάνο Χατζιδάκη, ο οποίος βασίστηκε επίσης στη δημιουργικότητα της εθνικής παράδοσης. Αυτοί οι γίγαντες δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα τη στιγμή της στρατιωτικής χούντας και ο Θεοδωράκης και η οικογένειά του επέζησαν από τις κακουχίες και τις διώξεις.

Αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά σε πολλούς, αλλά ποια είναι η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα; Υπάρχουν καλλιτέχνες που μπορούν να προσελκύσουν ευρύτερες μάζες με ποιοτική μουσική; Αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, γίνεται κάτι που η Σερβία δεν έχει δει ποτέ πριν. Ανοιχτές συναυλίες, ευφορία, με πολλούς ανθρώπους, ειδικά νέους. Τι είναι αυτό; Τι είδους πολιτιστικό περιεχόμενο έχει αρχίσει από πολλούς ανθρώπους;

Δύο μουσικοί, ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (στην παραπάνω εικόνα),ανέβασαν την ατμόσφαιρα στην Ελλάδα. Τι είδους μουσική είναι; Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ηθικός ήχος με στοιχεία μπλούζ. Δεν ακούγεται σαν κάτι που μπορεί να είναι ενδιαφέρον για τις μεγάλες μάζες, ειδικά στη χώρα μας. Προσπαθώ αυτές τις μέρες να καταλάβω πώς αυτοί οι δύο μεγάλοι κύριοι, διανοούμενοι, φιλόσοφοι, με άψογες βιογραφίες και καλλιτεχνική μουσική, συγκεντρώνουν αυτούς τους ανθρώπους. Οι συνθέσεις είναι τέλειες, φέρνουν 5.000 χρόνια ελληνικού πολιτισμού και 2.000 χρόνια Χριστιανισμού. Κουβαλούν τόσο τους Κρητικούς όσο και Δωρικούς και Κλασσικούς, Ελληνιστικούς και Ρωμαϊκούς πολιτισμούς. Και φέρνουν τη λαϊκή δημιουργικότητα της χιλιετίας που δεν έχουν εγκαταλείψει. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν, γι' αυτό πρέπει να δείτε τις εικόνες και να ακούσετε τις ηχογραφήσεις. Οι στίχοι είναι επίσης βαθιά στοχαστικοί και μπορεί να λεχθεί ότι είναι βαρείς.

Είναι δύσκολο σε αυτό το σημείο να εξηγήσουμε πώς αυτό είναι δυνατό. Για πολλά πνευματικά ζητήματα, οι Έλληνες είναι ανώτεροι από εμάς, δεν εκτιμούσαν τις «ευρωπαϊκές αξίες», εκτιμούσαν πολύ τους εαυτούς τους και τις παραδόσεις τους. Είναι ήδη μια καλή προϋπόθεση για την επιβίωση ενός λαού στις συνθήκες του ακατέργαστου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Οι διανοούμενοι και οι αληθινοί καλλιτέχνες τους  δεν έχουν απορριφθεί. Ο Μεγάλος Θεοδωράκης, στα 92 του χρόνια, μίλησε στην πλατεία Συντάγματος για εκατομμύρια ανθρώπους σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο όνομα Μακεδονία. Ο ίδιος Θεοδωράκης, ο οποίος κατά το 1999 προκάλεσε τη διαμαρτυρία ενάντια στον βομβαρδισμό του ΠΓ Γιουγκοσλαβίας. Έτσι σήμερα, οι Έλληνες καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι είναι πάντα με τους λαούς σε διάφορες διαμαρτυρίες τους. Μπορεί κάποιος να φανταστεί ότι κάποιοι από τους καλλιτέχνες μας μπορούν να μιλούν σε μια διαμαρτυρία, πόσο μάλλον να τον οδηγήσουν;

Ο λόγος είναι ότι αυτή η μουσική είναι τόσο ισχυρή και ποιοτική ώστε να προσελκύει ευρείες μάζες. Ένα απίστευτο μείγμα παραδοσιακών και σύγχρονων, αλλά και εθνικών στοιχείων. Αρκεί να πούμε ότι ο Σωκράτης έγραψε με πολύ αγάπη το τραγούδι " Για την Ελλάδα ".

Φυσικά, είναι πάντα εύκολο να ισχυριστεί κανείς ότι το γρασίδι είναι πιο πράσινο στην άλλη αυλή, αλλά είναι καλό να δούμε τι είναι καλό για τους άλλους και να βοηθήσουμε τους ανθρώπους μας. Και στην Ελλάδα, μπορεί να υπάρχει ένα κιτς αλλά αυτό δεν είναι ο επικρατούμενος παράγοντας, όπως στη Σερβία, παντού και σε κάθε βήμα. Έχουμε επίσης υψηλής ποιότητας εθνική μουσική, αλλά η κοινή γνώμη διαμορφώνεται από την τηλεόραση και άλλα μέσα ενημέρωσης πάνω στα οποία κανείς στη Σερβία δεν έχει τον έλεγχο. Ποιος θα είχε συγκεντρώσει τόσους πολλούς ανθρώπους σε συναυλία η Bilja Krstic ή Sanja Ilic; Ποιος θα βοηθήσει να γίνει κάτι τέτοιο στη χώρα μας; Για το λόγο αυτό, έχουν γραφτεί αυτές οι γραμμές. Ίσως κάποιος να τους καλέσει στη Σερβία για ένα φεστιβάλ.Δεν είναι ντροπή να μαθαίνεις από τον καλύτερο.

Η Aleksandra Kuljanin είναι καθηγήτρια Ιστορίας και Πολιτικής Εκπαίδευσης. 

Το πορτραίτο του Αυγούστου

                                             (Γ. Τσαρούχης)   

                                                                   
                                                                                                           KAΛO MHNA