Αγκαλιά εγώ κι εσύ...

Το τραγούδι ακούστηκε στο Θέατρο "ΛΥΡΙΚΟ" στην επιθεώρηση «Η Αθήνα του 1939» με πρωταγωνίστρια μια Ιταλίδα, ευνοούμενη του Αττίκ, για την οποία έγραψε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του. Σ' αυτή την  παράσταση που ανέβηκε το καλοκαίρι του 1939, η Βέμπο τραγούδησε δυο τραγούδια το "Φιλιά ζητώ" και "Αγκαλιά εγώ κι εσύ". Η Βέμπο ήταν τότε μεγάλη φίρμα και το δεύτερο τραγούδι έγινε η επιτυχία της χρονιάς που το τραγούδησε όλη η Ελλάδα. 

 

O γερόλυκος εκδικείται.

   Στις 10 Αυγούστου το βράδυ, η Λευκάδα με τους επισκέπτες της, έζησε λίγη ώρα στους ρυθμούς του βετεράνου του ελληνικού τραγουδιού, που λέγεται Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Σε ένα όργιο φωνών, τραγουδιού, μουσικής, θεάματος και ήχου, ήλθε και απήλθε με γνωστά τραγούδια του στο ανοιχτό θέατρο της πόλης, σκεπάζοντας με τους ήχους της ορχήστρας του και τη φωνή του την πόλη της Λευκάδας. Αγέραστος, ο rok τραγουδιστής, ο "αιώνιος έφηβος" με τη μεγάλη μύτη (σήμα κατατεθέν της φιγούρας του) και τη βαθιά μπάσα φωνή, ξεσήκωσε το νεανικό κοινό που βρέθηκε στην πόλη και σκέπασε κάθε άλλη εκδήλωση, μετρώντας άλλη μια φορά τις δυνάμεις του. Ένα τραγούδι απ' αυτά που έκλεισε και την συναυλία, δίνοντας ραντεβού για του χρόνου, ήταν το παρακάτω.

                                                                             

                                                                             

                                                                                    

 

 

Αύρα

Από την πόρτα σαν θα βγω

θα δω τον ήλιο στρογγυλό

και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου

 

Μια καλημέρα θα σου πω

μετά θα φύγω, θα χαθώ

και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου

 

Γιατί είμ’ αέρας που περνά

μέσα στης πόλης τα στενά

και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

 

Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή

πνοή καθάρια ζωντανή

που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

 

Φεύγω ψηλά για το βουνό

κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό

και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη

 

Και κουβαλάω μες τη σιγή

μιαν ανυπόταχτη κραυγή

και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει

 

Ο  Σταύρος Ξαρχάκος  σε αυτοσχέδια συναυλία στη Σύρο

Το προπερασμένο Σαββατοκύριακο, ο μεγάλος σύνθετης, 83 ετών σήμερα, κατέπληξε τον κόσμο, διευθύνοντας με το γνωστό μπρίο μια αυτοσχέδια μουσική κομπανία από νέους ανθρώπους που έπαιζε αγαπημένα παλιά λαϊκά τραγούδια, σε μια ταβέρνα της Σύρου.                                                                    

                  

Η δική μας σειρά

 

                   

          Siolas Stauros (Σταύρος Σιόλας)

 

Απόβροχο και μέρα μεσημέρι

τον ίσκιο μου πατάω με μανία

ο τόπος μου σβησμένο καλοκαίρι

αδέσποτος γυρίζω στα στενά.

 

Απόκληρες οι ώρες μεθυσμένες

τοπίο σα να βγήκε από ταινία

οι σκέψεις στο μοντάζ είναι κομμένες

ο λύκος δε χορταίνει και πεινά.

 

Τα θαύματα αργήσανε να ρθούνε

οι άγιοι κοιμήθηκαν βαριά

κοντεύει κι η δική μας η σειρά

αυτοί που μας κεράσαν θα μας πιούνε.

Αυτοί που μας κέρασαν θα μας πιούνε

τα θαύματα αργήσανε να ρθουνε

 

Απόβροχο κι η νύχτα μαραζώνει

το σούρουπο μυρίζει αποστασία

με σκέπασε η πάχνη σα σεντόνι

τρίτα γενέθλια κι είμαι ακόμα εδώ.

 

Ακούραστος ο χρόνος ταξιδεύει

το όνειρο σφαχτάρι στα σφαγεία

το τραίνο στο σταθμό κοιτάω που φεύγει

οι λύπες φορτωμένες στο συρμό.

 

Τα θαύματα αργήσανε να ρθούνε

οι άγιοι κοιμήθηκαν βαριά

κοντεύει κι η δική τους η σειρά

αυτούς που μας κεράσαν θα τους πιούμε.

Αυτούς που μας κεράσαν θα τους πιούμε

τα θαύματα αργήσανε να ρθούνε

https://lyricstranslate.com