Γεύσεις επί ξηρού ακμής

 

Στην οξύτατη στιγμή λίγων μόλις λεπτών,

εκεί που παρελθόν, παρόν και μέλλον γίνονται ένα,

εκεί σε συνάντησα.

Στην στιγμιαία έκρηξη της υπέρτατης ηδονής….

ενός καλομαγειρεμένου φαγητού.

Τα θραύσματα απ’ τις συμπτώσεις

των γεύσεων που μας ενώνουν μέτρησα,

κι αυτών

που βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού. 

 Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι

μια  γαριδομακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα,

μπορεί να  διαλύσει κάθε γευστική παρεξήγηση.

Εκεί, μέσα στην ανέλπιστη μυσταγωγία

του λίγου μα όμως ποιοτικού,

 τον Ελύτη θυμήθηκα.

«Αρνούμαι την τροφή στους χορτάτους

Που ζητάνε περισσότερη πείνα».

 

Λ.Κατσιγιάννης 

                                                                                   

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

O ιμάμης μπαΐλντησε

Αυτές τις πονηρές μέρες που έχει επιπέσει επί των κεφαλών μας η συμφορά του κρονοϊού (μέχρι ο Κρόνος να φάει το παιδί του) η πρόταση μαγειρικής μας, βασίζεται στις καταφρονεμένες μελιτζάνες. Η μελιτζάνα προέρχεται από την Κίνα, όπως και ο ιός, και για τούτο συνίσταται κατά της μόλυνσης, των ιών και των τοξίνων της ατμόσφαιρας (για τις τοξίνες των μυαλών μας υπάρχει άλλη συνταγή).Αρχικά έφτασε στην Μ.Ασία τον 12^ο αιώνα και στη συνέχεια διαδόθηκε στην Ευρώπη. Πλούσια σε ασβέστιο και ποτάσιο και φτωχή σε θερμίδες, η μελιτζάνα μαγειρεύεται με πολλούς τρόπους. Η εκδοχή του ιμάμ, είναι αυτή που προτείνουμε. Η λέξη ιμάμ σημαίνει  (ανώτερος ιερωμένος του Ισλάμ)  και το μπαϊλντί σημαίνει ζαλισμένος. Προφανώς ο ιμάμης ζαλίστηκε από την μυρουδιά.

Το καλό ιμάμ γίνεται στο φούρνο.

Ιδού πως: Αφαιρούμε τα σκληρά μέρη από (6) μελιτζάνες χωρίς να κόψουμε το κοτσάνι. Τις χαράζουμε βαθιά και κάθετα απ’τη μια πλευρά, χωρίς να φτάσουμε στην άλλη και τις βάζουμε σε νερό και αλάτι για μια ώρα να ξεπικρίσουν. Στη συνέχεια τις στύβουμε, τις μισοτηγανίζουμε  και τις στεγνώνουμε από το πολύ το λάδι.

Στο τηγάνι κόβουμε 2 κρεμμύδια ξερά, προσθέτουμε αρκετό σκόρδο κομμένο στη μέση, 2 πιπεριές κομμένες σε λεπτά στενόμακρα κομμάτια και μερικά φύλλα μαϊντανού. Προσθέτουμε θαλασσινό αλάτι και πιπέρι και σοτάρουμε στη φωτιά για 5΄. Απλώνουμε τις μελιτζάνες σε ταψί, με το χαραγμένο μέρος από πάνω και διευρύνουμε το άνοιγμα με προσοχή. Μοιράζουμε το μείγμα και περιχύνουμε με πολτό ντομάτας και φρεσκοκομμένη ντομάτα. Ψήνουμε σε 180^Ο-200^Ο  στο φούρνο για 45-60 λεπτά. Γαρνίρουμε με ντοματίνια και συνοδεύουμε κατά προτίμηση με πλήρες πρόβειο γιαούρτι «ΤΣΙΒΡΗ» ή στραγγιστό, και με ξηρό κόκκινο κρασί.

                                                                  

Υ.Γ Όσο για το πασχαλινό αρνί ή κατσίκι, για όσους κατορθώσουν να το σουβλίσουν, εκτός από μια επαναστατική πράξη κατά του κατεστημένου, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η τσίκνα του σκοτώνει τον ιό και μπαϊλντίζει τους ψήστες.  

Πηγή:Το είδωλο της γης μου

  Γεύσεις επί ξηρού ακμής

    (Χταπόδι με κοφτό μακαρόνι) 

Επειδή όλα χωράνε σ’ ένα blog και επιπλέον επειδή η μαγειρική είναι μόδα και πάνω απ’ όλα αγάπη και ποίηση (καλή ή κακή) τι θα λέγατε για μια συνταγή; To χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι, είναι αναμφίβολα επίκαιρη και συνηθισμένη συνταγή των ημερών που αξίζει να την δοκιμάστε σε μια λίγο διαφορετική εκδοχή της. Πλένουμε το παραγουλιασμένο  φρέσκο ή κατεψυγμένο χταπόδι, καθαρίζουμε το εσωτερικό της κουκούλας του και το στόμα του και το βράζουμε σε σιγανή φωτιά ως που να βγάλει τα νερά του, προσθέτοντας παράλληλα λίγο ξύδι για να σπάσει η μυρουδιά του. Λίγο πριν στεγνώσει, το κόβουμε αποχωρίζοντας ολόκληρα τα πλοκάμια του και συμπληρώνουμε με λίγο λάδι και λίγο νερό να συνεχίσει ο βρασμός συνολικά ως ¾ της ώρας, ως που να εξατμιστεί όλο σχεδόν το νερό. Σβήνουμε με λίγο ρακί, ή κόκκινο κρασί και προσθέτουμε φρέσκια ντομάτα κτυπημένη στο μίξερ με ρίγανη, λιγοστό αλάτι, κρεμμύδι (η ποίηση ως γνωστό γράφεται με δάκρυα), πιπέρι, κανέλα, δυο φύλλα δάφνης και πολλή αγάπη. Βράζουμε ακόμη σε χαμηλή πάντα φωτιά ως που να δέσει η σάλτσα για ¼ της ώρας. Ετοιμάζουμε χωριστά το κοφτό μακαρονάκι και σερβίρουμε ρυθμίζοντας την ποσότητα της σάλτσας. Πασπαλίζουμε ή όχι το πιάτο κατά προτίμηση με τριμμένη μυζήθρα ξηρή. Καλή σας όρεξη! Αν και «περί ορέξεως ουδείς λόγος».

                                                                     

          Πήγη: Leovard To είδωλο της γης μου