Αντίστροφη μέτρηση 

                

Ούτε να θυμάμαι μπορώ εκείνες τις ώρες

που χρόνια τις περίμενα,

σκεπασμένες με τα φτερά της καταστροφής.

Σκύλοι, να γαβγίζουν ασταμάτητα,

μ’ ένα αλάνθαστο ένστικτο.

Νερά, ν’ ανεβαίνουν μοιρολογώντας

προς τα βουνά.

Πουλιά που φτερουγάνε ανάποδα,

κουβαλώντας μαυρισμένα μαντάτα.

Γάτες αλλόφρονες, με σηκωμένη την τρίχα,

να ζούνε την έβδομη ζωή τους.

Αρουραίοι, που ξεφύτρωσαν

να πεθάνουν μ’ αξιοπρέπεια.

Κι έπειτα:

Ελιές καμένες απ’ του λίβα το κόκκινο.

Πλατείες με παγκάκια,

που ξεκουράζονται ανθρώπινα αποκαΐδια.

Λιμάνια βουλιαγμένα,

γεμάτα ανεκτέλεστα δρομολόγια.

Το σώμα της γης, κομμένο σε πελώριες φέτες.

Η ομορφιά του τοπίου που χάθηκε για πάντα.

Οι λέξεις σιωπηρές κραυγές στην ανατολή του σκότους,

κι οι σκελετοί των ψυχών μας

κρεμασμένοι στα εξαπτέρυγα μολυσμένων ανέμων,

μέσα σε στριγκλίσματα των πουλιών,

να ψάλουν τεριρέμ

πάνω απ’ το σεπτό σκήνωμα των σπιτιών μας,

σε μια τερατώδη αναπαράσταση της δημιουργίας.

 

           Λ. Κατσιγιάννης