Τα τύμπανα του πολέμου άρχισαν να κτυπούν δαιμονισμένα, αφού είχε τελειώσει η τελευταία συνάντηση του Αμερικανού μεσολαβητή Χόλμπρουκ με τον Μιλόσεβιτς για το Κόσσοβο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 23η Μαρτίου, όταν τηλεφώνησε στον Κλίντον να του ανακοινώσει τα «καλά νέα». Πολλοί ελπίζουν, ότι έστω την τελευταία στιγμή θα κερδίσει η διπλωματία. Οι Σέρβοι περιμένουν στωικά και με συγκρατημένο χιούμορ την “D-day”. Κανείς τότε δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος της καταστροφής. Κάποιος έγραψε στον τοίχο του σπιτιού του «θα βομβαρδίσετε τελικά ή θα βάψω το σπίτι μου;». Μια πρόβα για ενδεχόμενο βομβαρδισμό, είχε γίνει τον περασμένο Οκτώβριο και αυτό είχε συντελέσει σε μια καλύτερη ψυχολογική προετοιμασία των κατοίκων, χωρίς στοιχεία πανικού. Η ανένδοτη πολιτική του Μιλόσεβιτς, ήταν ανεκτή από την πλειοψηφία των Σέρβων, αφού γνώριζαν ότι οι συνομιλίες στο ανάκτορο Ραμπουγιέ θα οδηγούσαν εντέχνως σ’ ένα ανεξάρτητο Κόσσοβο. Για τους Σέρβους, η ειρήνη, είχε αυτές τις μέρες, μικρότερη αξία από την υπερηφάνεια.
Τετάρτη 24 Μαρτίου 1999 είναι η μέρα που λήγει η προθεσμία «συμμόρφωσης» που έχει δώσει το ΝΑΤΟ στον Μιλόσεβιτς. Οι βομβαρδισμοί αναμένονται τις βραδινές ώρες και πραγματικά ξεκίνησαν γύρω στις 8 το βράδυ με πυραύλους Tomahawk (τύπου Cruise) που εκτοξεύονται από πλοία και υποβρύχια του 6ου στόλου στην Αδριατική και αεροσκάφη Β-52. Η ειρήνη, πνίγεται στο αίμα. Τεράστια η προσβολή του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι ο πέμπτος βομβαρδισμός του Βελιγραδίου τον 20ο αιώνα. Ο Κλίντον, παρακάμπτοντας τους διεθνείς οργανισμούς και το Συμβούλιο Ασφαλείας, μ’ ένα μήνυμα γελοίων επιχειρημάτων, ενημερώνει την κοινή γνώμη της Αμερικής που δεν γνωρίζει καν ούτε που βρίσκεται το Κόσσοβο. Αυτός, ο κάποτε επαναστάτης για τον πόλεμο του Βιετνάμ που έφτασε σε σημείο να κάψει ακόμη και την αστερόεσσα, ήταν το μοιραίο πρόσωπο που έδωσε ουσιαστικά το πράσινο φως της επίθεσης και του ξεκινήματος ενός νέου «βρώμικου πολέμου» στην καρδιά της Ευρώπης.
Η γνωστή τακτική των ΗΠΑ στο ρόλο του διεθνούς χωροφύλακα που καλλιεργεί στον πλανήτη μια εξοργιστική ηθική. Ταπείνωση ξεδιάντροπη των θεσμών που επιβλήθηκαν από την παγκόσμια κοινότητα. Οι ΗΠΑ κατ' εντολή των αθέατων δυνάμεων, ενεργούν σαν τον ηθικό τιμωρό της ανθρωπότητας, αυθαίρετα και για λογαριασμό της, μέσα από τη δική τους οπτική και τα δικά τους συμφέροντα. Υπουργός των Εξωτερικών της κυβέρνησης Κλίντον και υποπλανητάρχης, η Μάντλιν Ολμπράιτ είναι η πρώτη γυναίκα που κατείχε ποτέ αυτή τη θέση στην Αμερική. Το πραγματικό της όνομα, Μαρία Γιάνα Κορμπέλοβα, με καταγωγή από εβραϊκή οικογένεια της Τσεχοσλοβακίας. Στην περίοδο του Β΄ Πολέμου, η πόλη της Βρνιάτσκα Μπάνια στο κέντρο της Σερβίας που σήμερα την βομβαρδίζει, την προστάτεψε αρχικά από τους διωγμούς των Ναζί. Φαίνεται ότι κρατούσε κάποια παιδικά απωθημένα από εκείνη την περίοδο. Η οικογένεια της, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα εξαιτίας της ναζιστικής εισβολής και βρήκε καταφύγιο στο Λονδίνο. Μετά τον πόλεμο, η οικογένεια επέστρεψε στην Πράγα και ο πατέρας της διορίστηκε πρεσβευτής στην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία. Με την εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στην Τσεχοσλοβακία, η οικογένεια μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου έλαβε πολιτικό άσυλο. Εκεί, μετά από μια ενδιαφέρουσα πολιτική και ακαδημαϊκή καριέρα, ορκίστηκε ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ το 1997 επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, και ανάμεσα στα άλλα κλήθηκε να χειριστεί τον πόλεμο της Βοσνίας και τον βομβαρδισμό του Ιράκ τον Δεκέμβριο του 1998, με πρόσχημα την καταστροφή των χημικών όπλων του πρώην φίλου των Η.Π.Α Σαντάμ Χουσείν, πολλά από τα οποία του είχε προμηθεύσει η Γερμανία.
Υπό το πλασματικό πρίσμα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκμεταλλευόμενη την πολεμική της ισχύ, η Αμερική θεωρεί ότι μπορεί να παρεμβαίνει «κατά το δοκούν», παρακάμπτοντας το Συμβούλιο Ασφαλείας και τους Διεθνείς Οργανισμούς. Το εθνικό συμφέρον που καθοδηγεί την εξωτερική πολιτική κάθε κράτους, είναι το μοναδικό κίνητρο που πρέπει να δικαιολογεί διπλωματική και στρατιωτική παρέμβασή του. Στους περιφερειακούς πολέμους που υποκινούν οι Η.Π.Α δεν εκπροσωπούνται τα ζωτικά αμερικάνικα συμφέροντα μιας δύναμης που θέλει να λέγεται δημοκρατική, παρά μιας πολεμικής μηχανής που υπηρετεί επιχειρηματικά και μόνο συμφέροντα.
Με εξαίρεση την Σουηδία, έχουν εγκαταστήσει σε φιλικές τους χώρες ανά τον κόσμο πάνω από 700 στρατιωτικές βάσεις και το πυρηνικό τους οπλοστάσιο διαθέτει πάνω από 7.000 πυρηνικές κεφαλές. Ένα μεγάλο μέρος της αμερικάνικης κοινής γνώμης, είναι αντίθετη σ’ αυτόν τον αόρατο για τους Σέρβους πόλεμο, αλλά αυτοί δεν έχουν τη δύναμη να παρέμβουν. Οι άνθρωποι που έχουν αξία στην εποχή μας σωπαίνουν. Ακόμη κι αν μιλήσουν, η φωνή τους δεν περνάει στον κόσμο εύκολα.
Ο θάνατος και ο φόβος του θανάτου, σε μια ομαδική παράκρουση, είναι αυτό που επιβάλλεται με τους βομβαρδισμούς από μακριά, με όπλα που στην περίπτωσή μας λέγονται όπλα «δημοκρατικής» καταστροφής. Όλη η χώρα γίνεται ένα μέτωπο πολέμου με πρωταγωνιστές του κατοίκους της, σ’ ένα πόλεμο που μεταδίδεται από την τηλεόραση. To να μιλάς για πόλεμο κατά μιας τέτοιας μορφής επίθεσης, χωρίς τη συμμετοχή στρατιωτών, είναι ένας αστεϊσμός.
Αργά το απόγευμα της Τετάρτης, κόπηκε κάθε τηλεφωνική επαφή με το Βελιγράδι. Είχαν προηγηθεί τα αποτελέσματα από τα πρώτα «χειρουργικά κτυπήματα» όπως κυνικά τα χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ, σε στρατιωτικούς στόχους στη Σερβία, στο Κόσσοβο, αλλά και στο Μαυροβούνιο, με μεγαλύτερη έμφαση σε εγκαταστάσεις γύρω από την Πρίστινα και το Βελιγράδι. Στο Βελιγράδι ηχούσαν οι σειρήνες συναγερμού όλο το βράδυ της Τετάρτης. Κτυπήθηκαν αεροδρόμια και εγκαταστάσεις στο Πάντσεβο, τη Μπάνιτσα και περιφερειακά του Βόζντοβατς.
Τα θύματα είναι κυρίως άμαχοι από στρατιωτικές οικογένειες που ζούσαν σε στρατιωτικά διαμερίσματα. Οι πρώτες νύχτες των βομβαρδισμών, στέλνουν πολλούς ανθρώπους στα καταφύγια με την ελπίδα πως ο εφιάλτης θα περάσει γρήγορα. Αυτό θα διαψευστεί οικτρά τις επόμενες μέρες και νύχτες, όπου το Βελιγράδι και οι άλλες πόλεις της Σερβίας θα γνωρίσουν μέρες Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Οι καταστροφές στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις τεράστιες, τα θύματα όμως προς το παρόν περιορισμένα. Αυτές οι δύσκολες στιγμές, ενώνουν τον κόσμο μ’ ένα αίσθημα αλληλεγγύης. Επιστρατεύεται το χιούμορ, η σάτιρα, το τραγούδι, οι συμβολικές πράξεις αγανάκτησης. Συναυλίες διοργανώνονται κάθε μέρα στο κέντρο της πόλης, έξω από την Πλατεία Θεάτρου, αλλά και συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, που χαλυβδώνουν τη φιλία των δυο λαών. Τα χέρια σφίγγονται και οι καρδιές χτυπάνε στον ίδιο ρυθμό αγωνίας και αγανάκτησης. Τα νατοϊκά αεροπλάνα συνεχίζουν το μακάβριο και αποτρόπαιο έργο τους. Κτυπούν αλύπητα, εργοστάσια φαρμάκων, αεροδρόμια, εγκαταστάσεις στρατώνων ακόμη και κεντρικά κρατικά κτίρια. Το μοναστήρι της Ρακόβιτσα κοντά στο Βελιγράδι, δέχτηκε αεροπορικά πυρά. Το αεροδρόμιο της Μπατάνιτσα στα βόρεια της πόλης, ισοπεδώθηκε.Παραγωγικές μονάδες της βιομηχανίας κατεστράφηκαν. Ο ίλιγγος της καταστροφής των πάντων, έχει καταλάβει τα αρρωστημένα μυαλά των αφιονισμένων ηγετών της Δυτικής “δημοκρατίας”. Η περιοχή του Πάντσεβο, δεινοπαθεί κυριολεκτικά με το κτύπημα που δέχτηκε το συγκρότημα πετροχημικών. Ενώ ο κόσμος περίμενε τις αντιδράσεις της Μόσχας, ο Γιέλτσιν συμβουλεύεται την κινεζική αστρολογία για τις επόμενες κινήσεις του, συντηρώντας μια παράδοση μυστικισμού που υπάρχει στον Ρωσικό θρόνο. Παρά τη σαθρή οικονομία της χώρας, ο Πριμακώφ, σοβαρός, μεθοδικός και εν πολλοίς έντιμος πολιτικός, που φαίνεται να είχε συμβάλλει προσωρινά σε μια κοινωνική και πολιτική ηρεμία στη Ρωσία, αντί να πάει στην Ουάσιγκτον για το δάνειο των 25 δις. δολαρίων από το ΔΝΤ, επικρίνει το ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς και διατάσσει τους εκπροσώπους του στη Ρωσία να εγκαταλείψουν τη χώρα. Είναι αλήθεια, ότι η Ρωσία δεν είναι η μόνη δύναμη που αντέδρασε φραστικά με ένταση σ’ αυτή την επιδρομή, έστω για τη τιμή των λόγων. Η Κίνα κάλεσε σε άμεση δράση για την επίλυση της κρίσης και η Ινδία ανέλαβε να συσπειρώσει τις χώρες των Aδεσμεύτων γι αυτό.
Την τρίτη μέρα του πολέμου, σε μια αερομαχία με τους Αμερικάνους καταρρίπτεται ένα σερβικό αεροπλάνο MIG-29 με τον πιλότο του, ενώ ο δεύτερος σώθηκε χρησιμοποιώντας το αλεξίπτωτό του.
Στην Ελλάδα, μετά τη σύνδεση του πολέμου από τον Κλίντον με δεχόμενη εμπλοκή Ελλάδας και Τουρκίας, υπάρχει αμηχανία.Η ελληνική κυβέρνηση, αδύναμη άλλωστε, αρκείται σε ευχολόγια για επικράτηση της ειρήνης και δηλώνει ότι δεν θα εμπλακεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, ενώ από την πίσω πόρτα έχει προσφέρει (αναγκαστικά) δίαυλο εισόδου των νατοϊκών στρατευμάτων από τη Θεσσαλονίκη στα Σκόπια. Στα κοινά ανακοινωθέντα της στρατιωτικής αντιπροσωπείας του ΝΑΤΟ, δεν διαφοροποιείται. Αντίθετη στέκεται μόνο, σε χερσαίες επιχειρήσεις στην περιοχή.
Την πέμπτη μέρα, οι Σέρβοι απαντούν στους ανηλεείς βομβαρδισμούς, με συναυλία στη Πλατεία Δημοκρατίας και απ’ εδώ και πέρα οι συγκεντρώσεις σ’ αυτό το σημείο θα είναι καθημερινές. Ένας πόλεμος παρωδία, με τον επιτιθέμενο να βομβαρδίζει συνεχώς και εκ του ασφαλούς.
Οι κινητοί στόχοι που κατακλύζουν το Βελιγράδι, πάνω στα πλακάτ και τα ρούχα, είναι η απελπισμένη μα περήφανη απάντηση στο ΝΑΤΟ. Ο λαός δεν χάνει το κουράγιο του, αλλά επιστρατεύει και το χιούμορ του. Μ’ αυτά τα δύο, κυρίως το δεύτερο, προσπαθεί να εξισορροπήσει ψυχολογικά από το μπαράζ των επιθέσεων. Είναι η άμυνα της ψυχής, απέναντι σ’ ένα αόρατο εχθρό. Παράλληλα, κυκλοφορούν ανέκδοτα σε βάρος του Κλίντον που σχετίζονται με το προσωπικό του σκάνδαλο, με την πρώην γραμματέα του.
Μια παράσταση του θεάτρου του παράλογου, του Σάμιουελ Μπέκετ παίζεται μέρα και νύχτα με εναλλαγές του κωμικού με το τραγικό, όπου το κωμικό αν το απογυμνώσεις μοιάζει πιο τραγικό από το τραγικό. Οι βόμβες που χορεύουν τα βράδια πάνω από τη πόλη και οι μαζικές διαμαρτυρίες τη ημέρα, συνιστούν την εικόνα του ιλαροτραγικού και του παράλογου, όπου τα γεμάτα χιούμορ συνθήματα, είναι ουσιαστικά η μάσκα του πόνου που φοράει ο λαός. Από την άλλη πλευρά, το χιούμορ είναι το χάπι της σωτηρίας και το σύμβολο της άρνησης να υποταγούν στη παντοδυναμία του ανήθικου. Το μεγαλύτερο κακό αυτού του «πολέμου» είναι να μην μπορείς να πολεμήσεις για τη χώρα σου.
Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, κάθε βράδυ σ’ όλη τη Σερβία. Οι πιλότοι εκτελούσαν τις αποστολές τους, με σχετικά καλή ασφάλεια, αλλά η προβολή ισχύος κατέστη πολύ ακριβή, αφού με τα αεροπλάνα κρούσης πετούσαν και αεροπλάνα παρεμβολής στα εχθρικά ραντάρ, που μ’ αυτόν τον τρόπο ανέβαζαν πολύ το κόστος των επιχειρήσεων. Το υψηλό κόστος, έκανε τους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν αυτή τη φορά και αεροσκάφη stealth που θα μπορούσαν να επιχειρούν από μόνα τους. Η γενική εντύπωση έκτος Σερβίας, ήταν ότι θα διαρκούσαν 4-5 μέρες για να εξαναγκάσουν τον Μιλόσεβιτς να σταματήσει τις διώξεις των Κοσσοβάρων και να επιτρέψει την επιστροφή των προσφύγων. Αυτό αποδείχτηκε όμως μια λανθασμένη εκτίμηση. Μετά τις επιλεγμένες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σειρά έχουν στρατηγικά σημεία ανεφοδιασμού του στρατού, έργα υποδομής και εργοστάσια. Η καταστροφή της χώρας συντελείται σύμφωνα με προδιαγεγραμμένο σχέδιο. Κάποια σενάρια, μιλάνε για χερσαία εμπλοκή, έπειτα από την καταστροφή της υποδομής της χώρας. Αυτή η εγκληματική επίθεση της στρατιωτικής συμμορίας των ισχυρών της γης, εναντίον ενός μικρού περήφανου λαού που πάρθηκε χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι ουσιαστικά μια μοναδική κυνική πρόκληση στην παγκόσμια ιστορία. Περιβάλλεται όπως όλα τα εγκλήματα, από ένα ηθικό μανδύα που της δίνει μια επιφαινόμενη «ηθική» υπόσταση, έτσι που να υφίσταται μια συμβατική δικαιολογία.Στόχος ουσιαστικά, ο υλικός πλούτος της περιοχής, η ταπείνωση και συρρίκνωση της Σερβίας, η μετατροπή της σε μια περίκλειστη χώρα υποτελή στην παγκόσμια κυριαρχία της Νέας τάξης πραγμάτων που επιβάλει η Pax Americana. Πρόφαση και «ηθικό» επιχείρημα, η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η τιμωρία του "κακού" Μιλόσεβιτς.
Τα αμερικάνικα εργοστάσια όπλων, πρέπει να έχουν παραγωγικό αντικείμενο. Τα αποθέματα βομβών της πολεμικής βιομηχανίας της Αμερικής λήγουν γύρω στο 2000. Έπειτα, 160.000 εργάτες θα απειληθούν με απόλυση, αν δεν καταναλωθούν τα προϊόντα τους.
Οι “έξυπνες” βόμβες που φεύγουν από "έξυπνους" ανθρώπους, για να σημαδέψουν "έξυπνους" στόχους, πολλές φορές κτυπούν αμάχους με οδυνηρά αποτελέσματα. Γέμισαν με πτώματα τις πόλεις, τις χαράδρες και τους δρόμους, κατέστρεψαν πολιτιστικά μνημεία, χτύπησαν στο ψαχνό αμάχους και έπειτα ζήτησαν συγνώμη για το «λάθος» τους. «Αν σκοτώνονται 10 εκατομμύρια χωρίς να μιλάει γι αυτό η τηλεόραση, αυτά είναι θύματα άνευ αξίας» λέει ο Ν.Chomsky. Παράλληλα για τις μαζικές απώλειες αμάχων, καθιερώθηκε ο όρος «παράπλευρες απώλειες», όχι μόνο στην πολεμική ορολογία, αλλά και στην καθημερινή ζωή, για να υπονοήσουμε ανεπιθύμητα αποτελέσματα μιας ενέργειας.
Πραγματικά, συντελείται ένα ολοκαύτωμα ενός λαού που πληρώνει την ανυποχώρητη θέση του να υπερασπιστεί τη χώρα του, την περηφάνια του, αλλά και τη θρησκευτική του ιδιαιτερότητα. Η νατοϊκή συμμορία, αποθεώνοντας την υποκρισία της απέναντι στην παγκόσμια κοινή γνώμη, έχει ενοχοποιήσει τον Μιλόσεβιτς προς τον οποίο απευθύνονται όλες οι απειλές, παραβλέποντας πως πίσω από τον ηγέτη καλό ή κακό, βρίσκεται ένας λαός και ένας πολιτισμός που έχει συμβάλει και στον Α΄ και στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Δύσης για την επικράτηση των ιδανικών της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Οι παλιοί εκείνοι καιροί, έχουν ξεχαστεί πλέον. Η Ιστορία, δεν διδάσκει τίποτε. Στους καιρούς μας, είναι εφαλτήριο αμνησίας, χωρίς συναισθηματισμούς. Οι χθεσινοί εχθροί, γίνανε πλέον οι σημερινοί φίλοι.
Οι εγκληματίες του ΝΑΤΟ, βομβάρδισαν ουσιαστικά την ψυχή και το σώμα της χώρας. Ήταν περισσότερο ένας ψυχολογικός πόλεμος μοναδικός στο είδος του στην παγκόσμια ιστορία, με επιλεγμένους στόχους που κτυπήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια από αεροπλανοφόρα στην Αδριατική και στρατιωτικές βάσεις της Ιταλίας. Η υποτιθέμενη ευαισθησία για την καταπάτηση των δικαιωμάτων του Κοσσόβου, ήταν το άλλοθι για μια μαζική και με εκπληκτική ακρίβεια, επιλεκτική καταστροφή μιας χώρας. Η ταπείνωση ενός λαού μπροστά στη πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ είναι τίτλος τιμής γι αυτόν το λαό, μπροστά στον ευτελισμό της πολιτισμένης ανθρωπότητας, από τον παραλογισμό και την αμετροέπεια των σύγχρονων πατρόνων του δυτικού «πολιτισμού». Ο βομβαρδισμός της Σερβίας, μετέστρεψε την προσοχή του αμερικάνικου κοινού από το σκάνδαλο Λεβίνσκυ και την πιθανότητα καθαίρεσης του Κλίντον. Ο γερουσιαστής Τζο Λίμπερμαν και υποψήφιος αντιπρόεδρος των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του 2000, κραύγαζε ότι ΗΠΑ και o UCK «υπερασπίζονται τις ίδιες αξίες και αρχές. Πολεμώντας με το UCK πολεμάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αμερικανικές αξίες»,ενώ οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Κλίντον εξίσωναν τον Σέρβο πρόεδρο Μιλόσεβιτς με τον Αδόλφο Χίτλερ. Η κυβέρνηση Κλίντον, προβίβασε τον UCK σε «μαχητές της ελευθερίας», και του χορήγησε άφθονη βοήθεια, παρά το εγκληματικό παρελθόν του.
Στην πραγματικότητα, η επιδρομή αυτή είναι μια σύγχρονη σταυροφορία της Δύσης, αυτή τη φορά για την προστασία των συμφερόντων των Μουσουλμάνων του Κοσσόβου και εναντίον των Χριστιανών της Σερβίας. Ο στόχος και αυτής της Σταυροφορίας είναι σταθερός, η Χριστιανοσύνη της Ανατολής, μόνο που πράγματι επαναλαμβάνεται άλλη μια φορά σαν φάρσα, με άλλο πρόσχημα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα προβάλλονται σαν πρόφαση για την επιδρομή, αλλά στην πραγματικότητα, είναι τα μόνα που δεν διασφαλίζονται, όταν οι στρατιές των προσφύγων μεγαλώνουν τρομακτικά κάθε ώρα και η πρόνοια των εισβολέων γι’ αυτούς είναι ανύπαρκτη. Κύριος υπαίτιος για την αρρωστημένη λογική των παρανοϊκών μιλιταριστών του δυτικού υποκόσμου, είναι πάντα ο Μιλόσεβιτς, όχι αυτοί που βομβαρδίζουν ανηλεώς την περιοχή. Ούτε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ούτε ο UCK που επιστρατεύει με τη βία αμάχους για να καλύψει τα κενά του. Η διασπορά των προσφύγων σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, είναι ένα μοναδικό φαινόμενο διασποράς προσφύγων πέρα από τις όμορες χώρες.
Η συνύπαρξη αυτή, της Αμερικής με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις των δήθεν σοσιαλιστικών χωρών που συμμετέχουν, ανατρέπει αντιλήψεις και ρόλους. Με την Ευρωπαϊκή κοινότητα σε κρίση, την Κομισιόν παραιτημένη και την έλλειψη πολιτικών προσωπικοτήτων στον ευρωπαϊκό χώρο, ο ρόλος της Αμερικής γίνεται πιο θρασύς. Η παρομοίωση του Αμερικανού προέδρου με τον Χίτλερ, φαίνεται προσβλητική για τον Γερμανό δικτάτορα. Τουλάχιστον αυτός, είχε ένα ιδεολογικό εποικοδόμημα σκέψης, δράσης και καθαρής εθνοκάθαρσης στο όνομα της ανωτερότητας της Αρείας φυλής του και δεν λειτουργούσε στο όνομα της «δημοκρατίας». Αντίθετα, ο Κλίντον, στο όνομα της υπεράσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δημιουργεί μια πραγματική εθνοκάθαρση και για τα δύο μέρη. Δεν είναι η πρώτη φορά που με το προσωπείο της «δημοκρατίας» εφαρμόζονται απροκάλυπτα φασιστικές μέθοδοι στην παγκόσμια ιστορία. Για να αποφύγει, όπως λέει το πρόβλημα των προσφύγων και τη γενικότερη εμπλοκή των χωρών, δημιουργεί αυτό το πρόβλημα και το προβάλει στην κοινή γνώμη για να διασφαλίσει την επέμβαση της Νατοϊκής μηχανής. Ανάμεσα σε όλα αυτά, o πιστός σκύλος του προέδρου, ο Μπάντι, με τον οποίον φωτογραφίζεται ο Κλίντον σε αμέριμνες στιγμές, μέσα σε αυτό το ανθρώπινο δράμα στα Βαλκάνια, αναχώρησε πάλι με το αφεντικό του για διακοπές μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς, την ίδια ώρα που ο ναός του Χρυσού Μόσχου, παράγει ανέλπιστα κέρδη με τον Dow Jones να σπάει το φράγμα των 10.000 μονάδων
Η ιστορία θα καταγράψει τον Κλίντον σαν ένα δειλό εγκληματία, στρατηλάτη του θανάτου και της καταστροφής, που βασισμένος σε δήθεν ηθικά επιχειρήματα, διέταξε τη καταστροφή μιας χώρας στο κέντρο της Ευρώπης, χωρίς να παραλείψει και τον Τζο (Ιωσήφ) Μπάιντεν που παίζει επιτελικό ρόλο στην «βρώμικη επιχείρηση» παροτρύνοντας για τη συνέχιση των βομβαρδισμών. (Αργότερα θα πάρει από το Οικ. Πατριαρχείο και το βραβείο "Αθηναγόρα" για τα ανθρώπινα δικαιώματα!!). Από την άλλη πλευρά, έχουμε τους τουρίστες του πολέμου στο Aviano της Ιταλίας (απ’ όπου ξεκινούν τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ τους βομβαρδισμούς τους) όπου πλήθος Ευρωπαίων καταφθάνει για να παρακολουθήσει τις αναχωρήσεις των νατοϊκών βομβαρδιστικών. Ο πόλεμος έχει μεταβληθεί σε τουριστική ατραξιόν που η τηλεόραση έχει κληθεί να τα βγάλει πέρα. «Ο πόλεμος δεν υπάρχει, παρά όταν τον βλέπετε στην τηλεόραση», είχε πει ο Robert De Niro στην κωμωδία του 1997 Des Hommes d’influence δίνοντας το στίγμα της βαρύτητας, στο τηλεοπτικό θέαμα ενός αόρατου πολέμου, επηρεασμένος από το πόλεμο του Κόλπου που κατέληξε στη εισβολή στο Κουβέιτ. Αυτός υπήρξε άλλωστε και ο πρώτος τηλεοπτικός πόλεμος.
Στις 30 Μαρτίου, όταν φθάνει ο Γεβγένι Πριμακώφ για συνομιλίες με τον Μιλόσεβιτς, είναι μια μέρα που η πόλη ξεκουράζεται για πρώτη φορά. Ο κόσμος πλημμυρίζει την κεντρική πλατεία με αυτοκόλλητους ατομικούς στόχους, κρεμασμένους σε πλακάτ και αποτυπωμένους στα ρούχα των διαδηλωτών..
Στον τομέα της παραπλάνησης του εχθρού, οι Σέρβοι τα πάνε καλά. Εκατοντάδες τηλεκατευθυνόμενοι πύραυλοι τεχνολογίας τύπου Exoset αποπροσανατολίσθηκαν από ηλεκτρονικά αντίμετρα και έχασαν τους στόχους τους. Τρεις μέρες πριν, στις 27 Μαρτίου, η κατάρριψη ενός «αόρατου» αμερικάνικου βομβαρδιστικού αεροσκάφους F-117Α από ένα πύραυλο εδάφους-αέρος που εκτοξεύτηκε από ένα σύστημα, αεράμυνας, «S-125 Neva» σοβιετικής παραγωγής, είχε γράψει μια θριαμβική σελίδα στη σερβική ιστορία και την πρώτη ήττα του θρυλικού αεροσκάφους, τεχνολογίας stealth.
Ο Σλόμποταν Μιλόσεβιτς δεν πίστευε, ότι μπορούσε να βομβαρδιστεί η χώρα του από την Αδριατική. Περίμενε ίσως, μια χερσαία εισβολή που θα του έδινε περισσότερο χρόνο για τη διαχείρισή της κρίσης. Άλλωστε σε μια τέτοια περίπτωση, θα ένοιωθε ότι θα ήταν περισσότερο χρήσιμος. Οι νατοϊκοί, αν και αρχικά σκέπτονταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν θα αποτολμήσουν ένα νέο Βιετνάμ. Στον αέρα μπορεί οι ΗΠΑ να είναι πανίσχυρες, στο έδαφος όμως συνήθως χάνουν.
Οι Γερμανοί βομβάρδισαν το Βελιγράδι τον Απρίλιο του 1941 καταστρέφοντας υποδομές, νοσοκομεία και σταθμούς τραίνων και οι Αγγλοαμερικάνοι βομβάρδισαν πάλι το Βελιγράδι το 1944 την ημέρα του Πάσχα. Τώρα πάλι ετοίμαζαν τα δώρα του Πάσχα από τον ουρανό. Ένας βομβαρδισμός με διασπειρόμενες βόμβες (cluster bombs) που δεν θα εξυπηρετεί καθαρά στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά θα στοχεύει και σε έργα υποδομής, γέφυρες, λαϊκές αγορές, εργοστάσια, ακόμη και νοσοκομεία, με απώτερο στόχο την τρομοκράτηση του λαού και τη συνθηκολόγηση στους όρους του ΝΑΤΟ.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι το ακλόνητο μοντέρνο άλλοθι της βομβιστικής καταιγίδας, αλλά όσοι επιβάλλουν αυτά τα μοντέλα για να δικαιολογήσουν εγκλήματα γενοκτονίας, ξεχνούν ότι καταγράφονται στην Ιστορία ως πολιτιστικοί εγκληματίες. Όταν επί αιώνες ο χριστιανισμός στα Βαλκάνια και αλλού, βεβηλώθηκε από τους Οθωμανούς με μαζικές δολοφονίες, εξανδραποδισμούς, ερημώσεις, εμπρησμούς εκκλησιών,μοναστηριών, κ.ά τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ήταν «εν υπνώσει», αφού δεν είχαν τότε ανακαλυφθεί από τους προστάτες της εποχής τους.-
