Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες

Tου Δρ. Χαραλάμπη Μ. Μπούσια

Μέγα Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Στὶς 30 Ἰανουαρίου, κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τοὺς Ἁγίους τῶν γραμμάτων, τοὺς Ἁγίους τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς παιδείας, τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες, μὲ κοινοὺς ὕμνους, ὅπως καθιερώθηκε ἀπὸ τὸ 1100 μ.Χ. Ἡ γιορτή τους, ἀπὸ τὸ 1842, λέγεται καὶ γιορτὴ τῶν γραμμάτων, ἀφοῦ ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀποτελοῦν τὴν τριανδρία τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ γιορτή τους εἶναι γιορτὴ τῆς παιδείας, γιορτὴ τῶν δασκάλων καὶ τῶν μαθητῶν. Εἶναι γιορτὴ τόσο σχολική, ὅσο καὶ ἐκκλησιαστική, γιατὶ οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ἦταν εὐσεβεῖς Ἱεράρχες, σοφοὶ διδάσκαλοι, φημισμένοι ρήτορες, ἐπιφανεῖς θεολόγοι με κοινωνικὴ προσφορὰ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο τεράστιο, καὶ προσέφεραν ὅλη τους τὴν ἰκμάδα στὰ γράμματα καὶ τὴ ζωή τους στὴν πίστη τους γιὰ τὸν Χριστό. Εἶναι οἱ συγγραφεῖς τῶν τριῶν Λειτουργιῶν, ποὺ φέρουν τὰ ὀνόματά τους: Τῶν δύο γνωστῶν Λειτουργιῶν, τῆς Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τῆς Λειτουργίας τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ τῆς ἄγνωστης στοὺς πολλοὺς Λειτουργίας τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες μελέτησαν, ὅσο κανεὶς ἄλλος, τοὺς ἀρχαίους κλασσικοὺς συγγραφεῖς καὶ φιλοσόφους καὶ κατόρθωσαν νὰ συμφιλιώσουν τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ πνεῦμα μὲ τὴ Χριστιανικὴ πίστη. Ἀπέρριψαν τὰ εἰδωλολατρικὰ στοιχεῖα καὶ κράτησαν τὶς ἀρχὲς τῆς διαλεκτικῆς σκέψεως τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλὴ τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου: «Πάντα δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε». Ἔστησαν, ἔτσι, γέφυρες ἀνάμεσα στὸν κλασσικὸ καὶ στὸν σύχρονο τῆς ἐποχῆς τους ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐποχῆς μας, ἀνάμεσα στὴ γνώση καὶ τὴν ἀρετή, ἀνάμεσα στὴν ἀναζήτηση τῆς ἐπιστημονικῆς ἀλήθειας καὶ τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια τῆς ἐσταυρωμένης ἀγάπης, ἀνάμεσα στὴ θεωρία καὶ στὴν πράξη, στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ στὸν Χριστιανισμό. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ἡ ἐποχή τους χαρακτηρίσθηκε ὡς «Χρυσοῦς αἰὼν τῆς Ἐκκλησίας»

Ὁ ποιητὴς Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ὁ φίλος καὶ συμφοιτητὴς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, ἡ βρύση τῆς θεολογίας, ὁ θησαυρὸς τῆς σοφίας καὶ τὸ πάνσοφο στόμα τοῦ Πνεύματος, ὑψώθηκε ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ μὲ αὐτοκρατορικὴ ἐπιλογὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ Συνοδικὴ ἐπικύρωση τῆς Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὸν θρόνο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Στὴν Ἀθῆνα ὁ Γρηγόριος σπούδασε, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ μουσική. Σφοδρὸς πολέμιος τῶν Ἀρειανῶν, μελούργησε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ὕμνους κατὰ τῶν αἱρετικῶν, καὶ μάλιστα τοῦ Ἀπολλιναρίου. Οἱ λόγοι του χρησίμευσαν ὡς πηγὴ σὲ μεταγέστερους ὑμνογράφους. Ὁ Γρηγόριος ἦταν καὶ ποιητής, καὶ οἱ ὕμνοι του, ἂν καὶ δὲν ἔχουν εἰσαχθῆ στὴ λατρεία μας, μποροῦν ὅμως νὰ καταταγοῦν μεταξὺ τῶν καλυτέρων καὶ ὡραιοτέρων προϊόντων τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ποιήσεως. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἔθεσε τὴν ποίησή του στὴν ὑπηρεσία τῆς ὑψηλῆς θεολογίας του. Ὅμως τὸ κλασσικό της ἔνδυμα ἦταν ἡ αἰτία, γιὰ νὰ ἀποξενωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ λατρεία. Εἶναι πάντως ἐνδεικτικὴ τῆς σημασίας τῆς ποιήσεως αὐτῆς ἡ ἐπίγνωση, ποὺ κινεῖ πάντοτε τὸν ποιητή της, ἡ τεχνική του καὶ ἀκόμη περισσότερο ἡ ἔντονη ἐσωτερικότητα, ποὺ ἀπηχοῦν οἱ στίχοι τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ὑμνογράφοι τῆς ρυθμικῆς ποιήσεως θαύμαζαν τὸν Γρηγόριο ὡς συγγραφέα καὶ ὡς ποιητή, ὅπως λ. χ. ὁ Κοσμᾶς τοῦ Μαϊουμᾶ, ποὺ ἔγραψε ὑπομνήματα μακρὰ μὲ τίτλο «Συναγωγὴ καὶ ἐξήγησις ὧν ἐμνήσθη ἱστοριῶν ὁ θεῖος Γρηγόριος ἐν τοῖς ἐμμέτρως αὐτῷ εἰρημένοις ἔκ τε τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς καὶ τῶν ἔξωθεν ποιητῶν καὶ συγγραφέων». Ἡ βαθιὰ τιμή, ποὺ ἀποδίδει στὸν Γρηγόριο ὁ ἐπιφανὴς ὑμνογράφος Κοσμᾶς φαίνεται σὲ πολλὰ σημεῖα, ὅπως σὲ αὐτό, τὸ ὁποῖο δημοσίευσε ὁ Καρδινάλιος : «Τοιγαροῦν ὅπερ ἂν εἰς Γρηγόριον εὔφημον εἴποι τις ἢ δράσειε τοῖς ἐκείνου λόγοις ἁβρυνόμενος, εἰς Χριστὸν καὶ λέγει καὶ δρᾷ... Ὁ γὰρ λαλῶν τὰ Γρηγορίου, λαλεῖ τὸν Χριστόν». Μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὁ Εἱρμὸς τῆς Α΄ ὠδῆς τοῦ Χριστουγεννιάτικου Κανόνος τοῦ Κοσμᾶ: «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε...» ἔχει ληφθῆ κατὰ λέξιν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ πανηγυρικοῦ λόγου τοῦ Γρηγορίου στὴ γιορτὴ αὐτή. Ἀπὸ τὸν ἴδιο λόγο ἔχουν ληφθῆ καὶ φράσεις τοῦ δευτέρου τροπαρίου τῆς ἴδιας ᾠδῆς καὶ τοῦ δευτέρου καὶ τρίτου τροπαρίου τῆς τρίτης ὠδῆς. Ἀπὸ τοὺς λόγους στὰ Φῶτα τοῦ Γρηγορίου δανείστηκε φράσεις στὸ πρῶτο, δεύτερο καὶ τρίτο τροπάριο τῆς ἕκτης ὠδῆς τοῦ Κανόνος στὰ Θεοφάνια καὶ στὸ τρίτο τροπάριο τῆς ἑβδόμης ᾠδῆς. Ἐπίσης στὸ τρίτο τροπάριο τῆς τετάρτης ᾠδῆς τοῦ Κανόνος τῆς Πεντηκοστῆς ἀπαντῶνται φράσεις ἀπὸ τὸ ἡρωϊκὸ ἑξάμετρο τοῦ Γρηγορίου στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀπὸ ἄλλο λόγο ἐξ ἄλλου τοῦ Γρηγορίου στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ μεγάλος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἐμπνεύσθηκε τὸν περίφημο Κανόνα του «Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί». Τὰ ποιήματα τοῦ Γρηγορίου σὲ ἀρχαῖα μέτρα, ὅπως ἑξάμετρα, τροχαϊκὴ ἑπταποδία, ἰαμβικὰ τρίμετρα κλπ., εἶναι πολυάριθμα. Ἔμειναν ὅμως ἀπλησίαστα ἀπὸ τοὺς πολλοὺς κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους, ἂν καὶ τοὺς λόγους τοῦ Γρηγορίου, ποὺ ἐκφωνήθηκαν ἀπὸ τὸν ἴδιο, τοὺς εἶχε ἀγαπήσει ὁ λαὸς τῆς Κωνταντινουπόλεως. Τὰ ποιήματα τοῦ Γρηγορίου διακρίνονται γιὰ τὴ βαθύνοιά τους καὶ ἀκόμη γιὰ τὴ χριστιανικὴ διαλεκτική τους. Ἡ δύναμη τῶν ἐννοιῶν τους εἶναι μεγάλη, ἀφοῦ ὀ ποιητής τους εἶναι πολυμαθέστατος. Ἀπὸ τὰ ποιήματα τοῦ Γρηγορίου σὲ ἀρχαῖα μέτρα ἀναφέρουμε τὸν «Ὕμνον εἰς Θεόν», «Εἰς τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν», «Περὶ «ἁγνείας», «Προσευχὴ εἰς Χριστόν». Οἱ ὑποθέσεις τῶν ποιημάτων αὐτῶν εἶναι εἶναι ὑψηλές. Τὰ χαρακτηρίζει ἁγιότητα αἰσθημάτων, ἐνόραση, ποὺ εἰσδύει στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἐνδοσκόπηση ποὺ συνυφαίνεται μὲ καθαρότητα προαιρέσεως. Ἡ πνευματικὴ τελείωση σὲ ὅλα τὰ ποιήματα εἶναι ὁ ἐπίμονος σκοπὸς τοῦ Γρηγορίου. Στὸν ὕμνο του γιὰ τὴν ἁγνεία καὶ τὴν παρθενία ὁ Γρηγόριος εἶναι τόσο μελίρρυτος, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐμπνεύσῃ ἀκόμη καὶ τὸν Μίλτωνα καὶ τὸν Μιχαὴλ Ἄγγελο, καθὼς παρατηρεῖ ὁ De Broglie. Στὸ «Εἰκοσιτετράωρον Ὡρολόγιον», ποὺ δημοσίευσε, ὅπως ἀναφέραμε ὁ Ἰωάννης Φουντούλης, φέρεται Εὐχὴ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στὴ δεκάτη ὥρα τῆς νυκτός, που ἀρχίζει μὲ δοξολογικὸ τόνο πρὸς τὸν Κύριο: «Σὲ καὶ νῦν εὐλογοῦμεν, Χριστέ μου, Λόγε Θεοῦ, φῶς ἐκ φωτὸς ἀνάρχου καὶ Πνεύματος ταμία...». Τέλος ἀναφέρεται στὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ Θεία Λειτουργία στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας. Ἣ Λειτουργία αὐτή, ποὺ ἀναφέρεται στὴν Πατρολογία τοῦ Migne πρόσφατα ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸν Μοναχὸ Γρηγόριο Ἁγιορείτη.

 

Πηγή: Απόσπασμα  από το περιοδικό Ενατενίσεις Τεύχος 7 της Ι. Μητρόπολης  Τηλλυρίας και Κύκκου.

 

 

Άκης Τσελέντης: «Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα είναι η πρώτη δικτατορική κυβέρνηση της Αμερικής»

Ο Άκης Τσελέντης, σεισμολόγος καθηγητής Πανεπιστημίου και διευθυντής του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου, υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, με ανάρτησή του εκφράζει την άποψή του για τα τεκταινόμενα στις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, με πολιτική διαύγεια, σαφήνεια και πολιτικό θάρρος, σε πλήρη διάσταση με τις εκφρασμένες θέσεις του συνόλου των ελληνικών πολιτικών κομμάτων κι αξίζει την προσοχή όλων.Ένας σεισμολόγος, πανεπιστημιακός που "βάζει τα γυαλιά" σε αναλυτές, διεθνολόγους και φυσικά στα κόμματα Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Βαρουφάκη της άλλης πλευράς, του Μπάιντεν...

Άκης Τσελέντης

ΚΑΛΗΝΥΚΤΑ

«Η αλλαγή φρουράς στο Λευκό Οίκο»

Επ ευκαιρία της ορκωμοσίας του νέου προέδρου των ΗΠΑ και επειδή σέβομαι την κάθε άποψη θα ήθελα και εγώ να εκφράσω την άποψη μου για το φαινόμενο Τραμπ.

Οι αποτυχημένοι πολιτικοί υπηρέτες των οικονομικών συμφερόντων έφεραν τον Τραμπ στην εξουσία. Ο Τραμπ γνώριζε τους διεφθαρμένους πολιτικούς και το ξεφτιλισμένο πολιτικό σύστημα όσο κανείς άλλος.

Τους χτύπησε εκεί που πονούσαν τον υποτίμησαν και πήρε την εξουσία. Οπωσδήποτε αφού δεν ήταν του συστήματος έπρεπε να φύγει με κάθε τρόπο και κάθε θυσία. Έτσι λοιπόν στις 3/11/2020 θυσίασαν την δημοκρατία για να διώξουν τον Τραμπ.

Η Αμερική είναι τραυματισμένη σοβαρά. Διαιρεμένη και κανείς δεν γνωρίζει το τι θα συμβεί αύριο.Μην ξεχνάμε ότι 75 εκ Αμερικανοί που ψήφισαν Τραμπ δεν ήταν Ρεμπουμπλικανοι ή δημοκράτες ήταν Τραμπικοί. Άρα στην Αμερική δημιουργείται ένας καινούργιο πολιτικός πόλος.

Τα παρακάτω γράφει ένας φίλος Φυσικός συμμαθητής από τα παλιά:

“Εγώ δεν ντρέπομαι να αποκαλύψω ότι είμαι της γενιάς του Πολυτεχνείου αριστερός. Μετά με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και βρέθηκα στην Αμερική. Ψήφισα τον 100% αποτυχημένο Ομπάμα δυο φορές. Αφού μας διάλυσε το σύστημα υγείας και την οικονομία οι αγανακτισμένοι ψηφίσαμε Τραμπ.

Άλλαξε την ζωή μας έφτιαξε την οικονομία. Επί τέσσερα χρόνια δεν έκανε πόλεμο. Εξαφανίστηκαν οι αποκεφαλιστές ISIS και οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Ενώ απ την άλλη οι "δημοκράτες" και το διεφθαρμένο σύστημα ποτέ δεν έπαψαν να τον πολεμούν και να τον σαμποτάρουν”..

Τα 75 εκ άνθρωποι που ψήφισαν Τραμπ πιστεύουν ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν θα είναι η πρώτη δικτατορική κυβέρνηση της Αμερικής.»

https://www.aetos-apokalypsis.com

 

Ο  Β. Ζαχάροφ: Ποιος ήταν ο άνθρωπος-θρύλος

Καθισμένος σε μια αναπαυτική πολυθρόνα, απολάμβανε τον ήλιο που έφτανε στο μπαλκόνι του, απέναντι ακριβώς από τον Σαρωνικό και αντιπαρέβαλε το τοπίο, τον σχετικά ανοιχτό ορίζοντα, με αυτό του Βοσπόρου, όπου από την βεράντα του έβλεπε τα απέναντι σπίτια και την πολυχρωμία που έδινε το δικό της τόνο.

Την ησυχία του ήρθε να διακόψει ο εγγονός του, 12 χρονών, που μόλις έφτασε για την καθιερωμένη Κυριακάτικη επίσκεψη και γεύμα μαζί με τους γονείς του.

-«Τι κάνεις Στέφανε», τον ρώτησε, αγκαλιάζοντάς τον. «Πως πάει το σχολείο, τι νέα μου φέρνεις;».

- «Παππού, όλα καλά. Το μόνο νέο μου είναι πως άρχισα να πηγαίνω για μπάσκετ και ο μπαμπάς μου είπε πως στην Πόλη πριν χρόνια ήσουν κι εσύ αθλητής στην ίδια ομάδα».

- «Στα Ταταύλα, πήγες μπρε;» του είπε και πήρε να το αγκαλιάσει ξανά.

 -«Ναι, παππού. Ο μπαμπάς μου είπε πως έχει μεγάλη ιστορία και εσύ ήσουν εκεί τότε και τους βοήθησες στους αγώνες αλλά και με χρήματα»…

 Ο παππούς του τον κοίταξε στα μάτια και του είπε «ναι, ήμουν αθλητής του μπάσκετ και η ομάδα μας ήταν από τις μεγαλύτερες. Πήραμε και πρωταθλήματα. Αλλά χρήματα δεν έδωσα εγώ. Ο πατέρας μου, ο προπάππος σου βρήκε πολλά χρήματα για την ομάδα, όχι δικά του αλλά από ένα φίλο του τον Βασίλη Ζαχάροφ. Αυτόν που τον βοήθησε να κάνει και δικές του δουλειές στην Πόλη».

- «Ξέρεις ποιος ήταν ο Βασίλης Ζαχάροφ» ρώτησε τον εγγονό του;. Καθώς ο μικρός τον κοιτούσε απορημένα ο παππούς του τον έβαλε να καθίσει απέναντί του κι άρχισε να του διηγείται. «Ο Βασίλειος Ζαχάρωφ ήταν ένας Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας και έμπορος όπλων αλλά και μεγάλος ευεργέτης των αρχών του 20ού αιώνα, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην τότε ευρωπαϊκή πολιτική, απασχολώντας συχνά τον τύπο και τα κοινοβούλια διαφόρων χωρών, σε τέτοιο βαθμό ώστε να χαρακτηριστεί ο «μυστηριώδης άνθρωπος της Ευρώπης», ή ο «μυστηριώδης Έλληνας». Η οικογένεια του, που ονομαζόταν Ζαχαρίου, αναγκάστηκε να στις αρχές του περασμένου αιώνα να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη όπου ζούσαν, όταν ξέσπασαν οι ανθελληνικοί διωγμοί του 1821, ως αντίποινα στην Ελληνική επανάσταση, και κατέφυγε στη Ρωσία. Εκεί θα αλλάξει το επίθετό της σε Ζαχάρωφ και θα επιστρέψει χρόνια αργότερα στην Τουρκία, βρίσκοντας νέο σπίτι στα Μούγλα, όπου και θα γεννηθεί ο Βασίλειος.

Ο Βασίλειος Ζαχάρωφ (Βασίλειος Ζαχαρίου) γεννιέται στις 6 Οκτωβρίου 1849 στα Μούγλα της Μικράς Ασίας, από τον Βασίλειο και την Ελένη Ζαχάροφ. Είναι το πρώτο παιδί της οικογένειας. Θα βαπτιστεί στην τοπική εκκλησία της Παναγίας, από τον πατέρα Δανιήλ με νονά του, την ίδια τη γιαγιά του και θα λάβει δυο ονόματα όπως τότε συνηθίζονταν, του παππού του, Ζαχαρίας και του πατέρα του, Βασίλειος. Το 1855 οι Ζαχάρωφ επιστρέφουν στην Κωνσταντινούπολη, και εγκαθίσταται στην Ελληνική συνοικία των Ταταύλων. Ο υφασματέμπορος πατέρας του, σε λίγο θα καταστραφεί οικονομικά. Με βοήθημα ενός οικογενειακού φίλου, ο μικρός Βασίλης γράφεται στην Αγγλική Σχολή, την οποία θα εγκαταλείψει σύντομα γιατί πρέπει να δουλέψει για να ζήσει ο ίδιος και η οικογένεια.. Κάνει τον πυροσβέστη και μετά τον ξεναγό, καθώς μιλάει μερικά αγγλικά. Από τη δουλειά του ως διερμηνέας και ξεναγός και μέσω της επαφής με τους τουρίστες της Πόλης, μαθαίνει τελικά καλά αγγλικά και γαλλικά, αν και όσα βγάζει δεν φτάνουν για να θρέψει την μεγάλη οικογένειά του. Κι έτσι περνά από πολλές δουλειές του ποδαριού που σίγουρα δεν ήταν νόμιμες όλες τους. Έκανε ό,τι δουλειά έβρισκε. Πάει κάποια στιγμή να δουλέψει στο υφασματάδικο του θείου του, στο οποίο δίνει νέα πνοή. Ο θείος του υπόσχεται να τον κάνει συνέταιρο, αλλά τον εξαπατά. Εξαγριωμένος από την προδοσία, ο Βασίλης παίρνει τα λεφτά από το ταμείο και το σκάει στα 1866 για την Αγγλία. Σύντομα θα πέσει στα χέρια της λονδρέζικης αστυνομίας ως κλέφτης και καταχραστής και θα περάσει αρκετούς μήνες στο κρατητήριο. Κανείς δεν ξέρει πώς κατάφερε να αθωωθεί, λέγεται πάντως πως είχε μαζί του μια ευχαριστήρια επιστολή του θείου του που μιλούσε για συνεταιρισμό, κάτι που θεωρήθηκε τεκμήριο αθωότητας στο δικαστήριο. Αυτό μας λέει τουλάχιστον ο βαθύπλουτος Κωνσταντινουπολίτης επιχειρηματίας, κι αργότερα πρωθυπουργός της Ελλάδας (1915-1916) Στέφανος Σκουλούδης, που υπήρξε ο μέντορας του Ζαχάρωφ.

Μέχρι να γίνει βέβαια ένας από τους σημαντικότερους εμπόρους όπλων του καιρού του, είχε περάσει από πολλά και διάφορα, ως σωστός βίος και πολιτεία. Ο Sir Basil Zaharoff, όπως ήταν γνωστός στην οικουμένη, ήταν πυγμάχος, πυροσβέστης, διερμηνέας, ξεναγός, μπράβος, εμπρηστής, καταχραστής, πλαστογράφος, διαρρήκτης και δραπέτης πριν γίνει έμπορος όπλων, πετρελαιάς, τραπεζίτης, μεγαλοεκδότης και ιδιοκτήτης του καζίνου του Μόντε Κάρλο. Φανερά τουλάχιστον, μιας και στο παρασκήνιο, μετά το άνοιγμα των βρετανικών αρχείων, ήταν κατάσκοπος και μέγας φοροφυγάς φυσικά… Απ’ όλα όμως για εμάς του Έλληνες της Πόλης και της Ελλάδας υπήρξε εθνικός ευεργέτης. Ο πολυπράγμων Βασίλειος Ζαχάρωφ κυριάρχησε στο διεθνές πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό στερέωμα της εποχής του διαδραματίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες τις συγκρούσεις από τα τέλη του 19ου αιώνα ως και τη δεκαετία του 1930. Ο ίδιος έδωσε εξάλλου το δυναμικό «παρών» στις πολεμικές συρράξεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ισπανία, την Ιαπωνία και τη Ρωσία, στον Ελλήνο-Τουρκικό Πόλεμο του 1897 και τον Πόλεμο των Μπόερς. Παρών ήταν ξανά στη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου και την έκρηξη της «πυριτιδαποθήκης» των Βαλκανίων, πουλώντας όπλα σε όλους, αλλά στηρίζοντας κυρίως τις δυνάμεις της Αντάντ, δηλαδή τη Γαλλό-Βρετανική συμμαχία.Ισότιμος συνομιλητής του Κλεμανσό, του Λόιντ Τζορτζ και στενός φίλος, πληροφοριοδότης και οικονομικός υποστηρικτής του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο Βασίλης Ζαχάρωφ, έζησε μέσα σε δύο εξαιρετικά ταραγμένους και βίαιους αιώνες, διεκδικώντας τη θέση που του αναλογούσε στον κόσμο. Διαπλεκόμενος και πραγματικά πίσω από κάθε μεγάλο πολιτικό και πολεμικό γεγονός του καιρού του, ο ζάπλουτος έμπορος όπλων Βασίλι Ζαχάρωφ, γνωστός στην Ευρώπη της εποχής του ως ο «έμπορος του θανάτου», κατάφερε να παρασημοφορηθεί 298 φορές για την «ειρηνιστική» του δράση!

Εθνικές ευεργεσίες

Την περίοδο αυτή, εμπλέκεται ενεργά με την πολιτική και προωθεί την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καλώντας τους κυβερνώντας να εγκαταλείψουν την πολιτική της ουδετερότητας. Δεκαετίες αργότερα, και συγκεκριμένα το 2005, θα μάθουμε ότι ό,τι κάνει, το κάνει ως κατάσκοπος των Βρετανών (από τα απόρρητα έγγραφα του Foreign Office των ετών 1873-1939). Ο πατριωτισμός του ωστόσο έχει ήδη φανεί από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913), όταν χορήγησε χαμηλότοκα δάνεια στο κράτος αλλά και δωρεάν πολεμικό υλικό. Αυτός επίσης, εξόπλισε το θωρηκτό «Αβέρωφ», αυτός χρηματοδότησε τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Την επόμενη χρονιά και καθώς η Ελλάδα δεν έχει μπει ακόμα στον Μεγάλο Πόλεμο, ο Ζαχάρωφ αποσπά νέα Αγγλο-Γαλλική βοήθεια για τις προεκλογικές ανάγκες του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου (1917-1920) τον τιμά με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος. Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου, ο Ζαχάρωφ υποστηρίζει ενεργά τον Βενιζέλο στη Μικρασιατική Εκστρατεία, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να χορηγεί ετησίως 2,5 εκατ. δολάρια υπέρ της Ελλάδας όσο βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση και χρηματοδοτώντας την εκστρατεία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία με καντάρια φράγκων. H βοήθειά του συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της μικρασιατικής καταστροφής, περιθάλποντας πια τους πρόσφυγες. Αποφασιστικός κρίνεται και ο ρόλος του στα διπλωματικά παρασκήνια όσο διαρκούσε το Συνέδριο της Ειρήνης (1919), βοηθώντας τον Βενιζέλο στη μερική ικανοποίηση των εθνικών διεκδικήσεων της χώρας μας. Πέρα από τις τόσες δωρεές του και άλλες τόσες χορηγίες στην Ελλάδα, ο Ζαχάρωφ υπήρξε μέγας χορηγός του Ινστιτούτου Παστέρ, το οποίο ιδρύθηκε μάλιστα με δική του πρωτοβουλία. Το ελληνικό παράρτημα του Παστέρ οφείλει την ύπαρξή του στη γενναιοδωρία του σερ Ζαχάρωφ, με δωρεά του οποίου εξασφαλίστηκε η αγορά των κτιριακών εγκαταστάσεων, η προμήθεια του απαραίτητου εξοπλισμού καθώς και τα έξοδα λειτουργίας από την ίδρυσή του (1919) έως και τον θάνατο του Ζαχάρωφ το 1936. Σε δικό του κτίριο στεγαζόταν για σειρά ετών η Ελληνική Πρεσβεία στο Παρίσι, με δικά του έξοδα λειτουργούσαν οι ελληνικές κοινότητες σε Λονδίνο και Παρίσι και πάλι μέσω αυτού στήθηκαν οι νέες αντισεισμικές κατοικίες στην Κόρινθο υπέρ των σεισμοπαθών. Σαν ένας μυστηριώδης δολοπλόκος και αινιγματική προσωπικότητα, έφυγε από τον κόσμο στις 27 Νοεμβρίου 1936, ολομόναχος λένε, στον περιβόητο πύργο του στη Γαλλία (πρώην κατοικία του βασιλιά του Βελγίου, Λεοπόλδου Β’), ανάμεσα στις αναμνήσεις του…»

- Ωραία ιστορία παππού, αλλά τι σχέση είχε με την ομάδα μας;

- Μεγάλη προσωπικότητα παιδί μου και ένας άνθρωπος που δεν ξέχασε ποτέ τα Ταταύλα, που μεγάλωσε και έζησε τα νιάτα του. Εκεί γνωρίστηκε με τον πατέρα μου κι εκείνος τον έπεισε να δώσει δωρεά στην ομάδα στις αρχές του περασμένου αιώνα, χάρη στην οποία αποκτήθηκε το πρώτο κανονικό γυμναστήριο, στην αποκαλούμενη «Παιδαγωγική Σχολή», καθώς ως τότε διέθεταν μόνο ένα χώρο φτιαγμένο από ξύλα. Αλλά εκτός από το σύλλογο βοήθησε και σχολεία αλλά και ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Στα Ταταύλα, υπήρχαν μέλη της οικογένειάς του ως την καταστροφή του 1922. Αυτός ήταν ο Ζαχάροφ. Μακάρι να είχε και σήμερα η ομάδα τέτοιους ανθρώπους στο πλάι της…      

Πηγή: Από την εφημερίδα του Αθλ.Ομίλου Κωνσταντινουπόλεως ΤΑΤΑΥΛΑ (Απρίλιος 2019-Τεύχος 5)

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

                        Πηγή: Από το περιοδικό ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ τεύχος 25
 

”Joe, εσύ ξέρεις, εγώ νίκησα “!

Ένα σημείωμα του Τραμπ στο οβάλ γραφείο του Μπάιντεν την τελευταία στιγμή, λίγο πριν την αναχώρησή του, τα λέει όλα.

 

        Ημερολόγιο Δωδεκανήσου (1930-1931)

   Samuel Baud Bovy

   

Καστελόριζο

Πέμπτη 20 Αυγούστου 1931

Καβατζάρουμε ένα ακρωτήρι και μπαίνουμε σ’ ένα όμορφο λιμάνι, όπου το κυβερνείο, απλό και όμορφο, με κόκκινα τούβλα, αιτιολογεί τη νεότερη ονομασία του[1]. Στο νησί δεσπόζουν απόκρημνα βουνά με κοκκινόχωμα και γκρίζο ασβεστόλιθο. Σπίτια σε ποικιλία χρωμάτων, από τότε που απαγορεύτηκαν το λευκό και το γαλάζιο. Στον ευχάριστο μικρό μόλο, όπου κάποτε υπήρχε μια θάλασσα από κατάρτια καϊκιών και όπου σήμερα ζήτημα είναι αν υπάρχουν καμιά δεκαριά, αισθάνομαι για μια στιγμή σαν χαμένος, ώσπου βρίσκω τον κύριο Σπύρο Διαμαντάρα και τον κύριο Γιώργο Πισπινή, για τον οποίο έχω μια συστατική επιστολή. Με πηγαίνει στο μαγαζί του, αρκετά βρώμικο, και κυρίως μ’ ένα τσούρμο αποκρουστικά παιδιά, γεμάτα σπυράκια και αλοιφή ψευδαργύρου. Ρίχνομαι αμέσως στη δουλειά, έξω στον δρόμο. Το απόγευμα, γνωρίζω τον Νίκο Παλιό, τον δάσκαλο του σχολείου, έναν νεαρό στην ηλικία μου, λυγερό, συμπαθητικό, που με πηγαίνει στον ναό του Αγίου Κωνσταντίνου, σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία, πάνω στο μικρό πλάτωμα που χωρίζει το Μαντράκι από το κεντρικό λιμάνι. Ο ναός υψώνεται ολόλευκος, στο πίσω μέρος μιας βοτσαλόστρωτης αυλής με θαυμάσια ασπρόμαυρα σχέδια και φόντο τη θάλασσα και τα παράλια της Ανατολίας. Δεξιά και αριστερά του ναού, τα σχολεία θηλέων και αρρένων, με καλόγουστα περιστύλια ελληνικής τεχνοτροπίας. Το εσωτερικό του, θολωτό αλλά χωρίς τρούλο, υποβαστάζουν χοντρές μονολιθικές κολώνες από γρανίτη που μεταφέρθηκαν στις αρχές του περασμένου αιώνα από τις ακτές της Ανατολίας, όπου τα αρχαία ερείπια βρίθουν. Δεδομένου πως οι κολώνες αυτές μεταφέρθηκαν δεμένες σε σχεδίες πάνω σε βαρέλια, έχουν λιγάκι κακοπάθει αλλά σε γενικές γραμμές είναι ωραίες.

Ύστερα ανεβαίνουμε στο σπίτι του Παλιού, στο ύψωμα, στους πρόποδες ψηλών κοκκινωπών πλαγιών. Πολύ όμορφο το σχέδιο του σπιτιού. Ένας ενιαίος χώρος που χωρίζεται, όμως, με ξύλινα διαχωριστικά με υπερυψωμένο το μπροστινό τους μέρος. Το ένα μισό είναι αίθουσα υποδοχής και το άλλο μισό είναι ο χώρος όπου τη νύχτα απλώνουν τα χαλιά και τα κλινοσκεπάσματα. Το πίσω μέρος περιλαμβάνει ένα είδος προθαλάμου όπου κρέμονται οι μεγάλοι δίσκοι του μπακλαβά, και τη χειμωνιάτικη αίθουσα με το τζάκι, όπου μπορεί κανείς επίσης να μαγειρέψει. Η μητέρα του Παλιού, νέα ακόμη και συμπαθητική, φοράει την τοπική φορεσιά, με τη φουσκωτή, χρωματιστή βράκα, το λευκό φόρεμα που έχει κρεμασμένες μπροστά τις μπούκλες και δένεται χαμηλά στη μέση μ’ ένα ύφασμα από μουσελίνα, και τέλος ένα σιγκούνι από κεντημένο βελούδο. Στα πόδια της ξώφτερνα πασούμια. Στ’ αυτιά χρυσά κουδουνάκια κρεμασμένα με αλυσιδίτσα όχι από τον λοβό αλλά από δύο χαρακιές καμωμένες στα μαλακά μέρη του πτερυγίου. Σημειώνω μερικά τραγούδια. Το βράδυ γνωρίζω έναν νέο Νορβηγό μηχανικό ο οποίος έφυγε με τη θεία του και το παιδί του για να κάνει τον γύρο της Ευρασίας πεζή και με καράβι και σταμάτησε στο Καστελόριζο όπου είχαν ανάγκη από ηλεκτρολόγο. Εργάζεται εδώ δυο χρόνια ήδη˙ εγκατέστησε το ηλεκτρικό, φτιάχνει πάγο, επισκευάζει τις μηχανές των βενζινών, και έφερε και τη γυναίκα του˙ ένας συμπαθητικός Βίκινγκ. Ένας κουτσός Γερμανός περιοδεύων πωλητής, που μιλάει όλες τις γλώσσες των Βαλκανίων, μας κρατάει συντροφιά γύρω από μερικά μπουκάλια μπύρας.

Παρασκευή 21 Αυγούστου

Την ώρα που αντιγράφω τραγούδια, έρχεται και με βρίσκει ο κύριος Διαμαντάρας και πηγαίνουμε στο σπίτι του, όπου μου υπαγορεύει μια σειρά από παιδικά τραγούδια, περιορισμένου ενδιαφέροντος για μένα. Μου υποδεικνύει με το δάχτυλο τη σελίδα, όταν ξεχνάω να αναφέρω το όνομά του πάνω πάνω. Η ασχημούλα γυναίκα του, η Χριστίνα, μας υπαγορεύει ένα νανούρισμα. Το μεσημέρι, μερικά ουζάκια στο σπίτι του κυρίου Παντελίδη, που θέλει να του συνθέσω σκοπούς για την κόρη του, η οποία παίζει μαντολίνο, και με φέρνουν σε αρκετά δύσκολη κατάσταση. Το απομεσήμερο, ανεβαίνω για να τελειώσω τη δουλειά μου στο σπίτι του Παλιού κι ύστερα μένω μέχρι αρκετά αργά στον μόλο όπου φλυαρώ με τη νεολαία του νησιού. Η χρυσή εποχή του Καστελόριζου ήταν ο περασμένος αιώνας, ενώ από την επανάσταση του 1912 κι έπειτα βρίσκεται σε συνεχή παρακμή, αφού όλοι οι κάτοικοι φεύγουν για την Αυστραλία. Οι Ιταλοί προσπαθούν να τους αφαιρέσουν σιγά σιγά τα προνόμια που τους είχαν παραχωρήσει οι Γάλλοι, και στο νησί δεν μένουν παρά όσοι δεν μπορούν να φύγουν.  Οι γυναίκες επομένως και οι άντρες δεν θέλησαν να υιοθετήσουν το νέο ημερολόγιο, και αυτή τη στιγμή κάνουν τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου. Λησμόνησα να αναφέρω την πρωινή μου επίσκεψη στην κυρία Κουτσούκου, που με έπνιξε στις ρίμες και τα δίστιχα. Το βράδυ, με τον Γ. Πισπινή, που είχε πάει στη Ρωσία, μεγάλη συζήτηση για τον μπολσεβικισμό και τη θρησκεία.

Σάββατο 22 Αυγούστου

Κατά τις 4 η ώρα έρχεται να με ξυπνήσει ο Παλιός και, αξημέρωτα, φεύγουμε για τη Grotta azzuro[2]. Ένας νέος μας δανείζει μια βάρκα στο Μαντράκι. Στ’ ανοιχτά, μια ψαρόβαρκα με σπογγαλιείς. Κωπηλατούμε κι οι δυο και καβατζάρουμε το νησί προς ανατολάς. Γρήγορα ο ήλιος βγαίνει πίσω από τα βουνά της Ανατολίας, καβατζάρουμε τον Μεγάλο Νίφτη, στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού, περνάμε στα ριζά κόκκινων πλαγιών που αντανακλώνται μενεξεδένιες στην πεντακάθαρη και βαθιά θάλασσα. Ο σύντροφός μου μού δείχνει τους Γέρακες του Κυρ Νικήτα, όπου ένας Έλληνας, ο κυρ Νικήτας, κατέβηκε μέσα σ’ ένα πανέρι δεμένο με σχοινί για να πιάσει αγριοπερίστερα, που ήθελε να τα κάνει δώρο ένας Τούρκος άρχοντας στην καλή του. Ύστερα περνάμε από την είσοδο του ορμίσκου όπου, την εποχή της γαλλικής κατοχής, ξεφόρτωναν οι Γάλλοι τα πολεμοφόδιά τους για να μην τους βλέπουν από τα παράλια της Ανατολίας. Απομονωμένη γωνιά. Τέλος, μόλις καβατζάρουμε ακόμη ένα ακρωτήρι, φτάνουμε στη σπηλιά που η είσοδός της είναι αρκετά χαμηλή και πρέπει να σκύψουμε μέσα στη βάρκα για να περάσουμε. Ευτυχώς τα κύματα δεν είναι ψηλά, επειδή διαφορετικά θα ήταν αδύνατον να μπούμε. Το εσωτερικό της μας αποκαλύπτεται αμέσως πελώριο, πανύψηλο, και η ατμόσφαιρα είναι απόκοσμη. Η θάλασσα, στην είσοδο κυρίως, έχει ένα απόκοσμο γαλάζιο χρώμα, διάφανο, και ό,τι και να βυθίσεις μέσα σ’ αυτήν βάφεται ασημογάλαζο. Η ίδια αυτή απόχρωση αντανακλάται πάνω στα τοιχώματα, και κάνει το χρώμα των ασβεστολιθικών σταλαχτιτών να φαίνεται ακόμη πιο παράξενο, τόσο που θα νόμιζε κανείς ότι είναι από γαληνίτη. Στο βάθος ανοίγεται μια δεύτερη σπηλιά, κι όταν μπαίνεις μέσα η θέα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή, με διαδοχικές χαμηλές καμάρες, πολύ όμορφες, και στο βάθος αντανακλάται πιο έντονο το φως της εισόδου. Ακόμη πιο βαθιά, μια γωνίτσα με άμμο και βότσαλα όπου κάποτε άφηναν οι λαθρέμποροι τα εμπορεύματά τους. Οι Έλληνες αποκαλούν τη σπηλιά Φωτσαλίκι[3] επειδή τη στοιχειώνουν, λένε, οι φώκιες. Επιστρέφουμε κάθιδροι, και μια βουτιά στα υπερβολικά ζεστά νερά δεν καταφέρνει να με δροσίσει. Στο λιμάνι, μαθαίνω ότι ένα καΐκι πρόκειται να φύγει στις δύο η ώρα και αρχίζω τα τρεξίματα για το διαβατήριό μου. Η ώρα της αναχώρησης αλλάζει σιγά σιγά και από τις δύο γίνεται στις πέντε και ύστερα στις έξι, οπότε προλαβαίνω όχι μόνο να πάρω έναν μεσημεριανό υπνάκο, αλλά και ν’ ανηφορίσω για να αποχαιρετήσω τον Παλιό˙ η μητέρα του μου δίνει ένα αρωματικό μπουκέτο με λεβάντα, βασιλικό, γαρύφαλλο και φούλι. Μένω ως το βράδυ στην προβλήτα να περιμένω μια επιβίβαση που δεν θα γίνει ποτέ. Το καΐκι είναι γεμάτο απολυμένους σπογγαλιείς που δεν βλέπουν την ώρα να φύγουν, και δεν δέχομαι να βγει ένας απ’ αυτούς για να πάρω εγώ στη θέση του, όπως διατάζει ο κυβερνήτης. Οπότε, άνευ λόγου περιμέναμε με τον Παλιό και έναν άλλον συμπαθή νέο, ο οποίος είναι εξοργισμένος με την κυβέρνηση και κοιτάζει ειρωνικά, απέναντι από το διοικητήριο, το τζαμί που το έχουν συντηρήσει θαυμάσια εσωτερικά, αλλά το χρησιμοποιούν ως αποθήκη επειδή δεν υπάρχουν Τούρκοι στο Καστελόριζο.

Για να περάσει η ώρα, ο κυβερνήτης μας στέλνει να δούμε τον λεγόμενο λυκιακό τάφο, που είναι λαξεμένος στον βράχο, στις πλαγιές του κάστρου. Αέτωμα στην είσοδο και, στο εσωτερικό, στις τρεις πλευρές, νεκρικές κλίνες σε δύο επίπεδα. Για να παρηγορηθούμε πίνουμε μια μπύρα, που κάνει τον Παλιό να μου διηγηθεί πόσο θα ήθελε να είχε γίνει ναυτικός, και τις όμορφες αναμνήσεις του από τη γαλλική κατοχή.

 Κυριακή 23 Αυγούστου

Ανεβαίνω στην εκκλησία. Οι ψαλμωδίες είναι όμορφες και η Λειτουργία γίνεται με τάξη. Οι γυναίκες φορούν τα καλά τους, με το μαντήλι με τα κρόσσια ριγμένο πάνω από το φέσι, που είναι φτιαγμένο με μια αρκετά στενή κεντητή λωρίδα υφάσματος, γυρισμένη δύο φορές γύρω από το κεφάλι, μια μικρή ξεχωριστή βάση, αόρατη, πάνω στην οποία στηρίζεται το κάλυμμα της κεφαλής. Κατεβαίνοντας πάλι, μαθαίνω ότι πρόκειται να φύγει ένα άλλο καΐκι και ξαναρχίζω τις προετοιμασίες μου, τα ξέχειλα ποτήρια του αποχαιρετισμού. Καθισμένοι στην προβλήτα, βλέπουμε να παρελαύνουν μια ντουζίνα κοπέλες με τη μεγάλη τους στολή, που ετοιμάζονται να επιβιβαστούν σ’ ένα καΐκι για το Πορτ Σάιντ, και από εκεί να πάνε να αρραβωνιαστούν στην Αυστραλία. Τις συνοδεύουν οι γονείς τους, σιωπηλοί, και η εξορία αυτών των υποψήφιων αρραβωνιαστικών έχει το μεγαλείο αρχαίου δράματος. Κατά τις εννέα και μισή επιβιβάζομαι σ’ ένα καΐκι, που το μισό είναι γεμάτο με κατσίκες και μαύρους ή γκρίζους τράγους, κοντοπόδαρους σαν τους αρχαίους σάτυρους. Το πλήρωμα αποτελείται από έναν Τούρκο μηχανικό, δύο αδέλφια από την Κω, και έναν μαύρο ναύτη που κινείται όμορφα σαν αίλουρος, είτε όταν προσπαθεί να κάνει καλά το κοπάδι είτε όταν ανεβαίνει στα άρμενα ή τρέχει στην κουπαστή. Επιβάτες είναι ένας πατέρας, με τη γυναίκα και τα δυο τους παιδιά, που ανέβηκε μεθυσμένος στο καράβι και προσπαθεί να σκαρφαλώσει στην κορυφή του καταρτιού και να ξεβρακωθεί. Οι υπόλοιποι είναι οι τελευταίοι απολυμένοι σπογγαλιείς, Κώοι με τσιγκελωτά μουστάκια, ρωμαλέοι Καλύμνιοι. Κάνει αρκετή ζέστη, αλλά ο αέρας είναι δροσερός και τα ελαφρώς φουσκωμένα πανιά μας κάνουν λίγο ίσκιο, αν μη τι άλλο. Κότες με τα πόδια δεμένα κάθε τόσο κακαρίζουν κάτω από έναν πάγκο. Στρίβουμε ατελείωτα τσιγάρα. Οι σπογγαλιείς παρακολουθούν με το βλέμμα τα μικρασιατικά παράλια, όπου όλο το καλοκαίρι βουτούσαν χωρίς αποτέλεσμα μέχρι και 40 ώρες συνεχώς. Όταν ο ήλιος δύει βρισκόμαστε μεσοστρατίς, ανάμεσα στα μικρασιατικά παράλια και τη Ρόδο. Η αντανάκλαση του μισοφέγγαρου λάμπει στη σκοτεινιασμένη θάλασσα. Τα φώτα της Ρόδου πλησιάζουν και κατά τις δέκα η ώρα δένουμε στο Μαντράκι. Οι άντρες διασκορπίζονται σε διάφορα καΐκια, για να απλώσουν τις κουβέρτες τους. Εγκαθίσταμαι στον «καναπέ» και κοιμάμαι ωραιότατα μέχρι το χάραμα. Οπότε, κατσίκια και άνθρωποι, οι άνθρωποι πλυμένοι και αλλαγμένοι, περιμένουμε να πάει η ώρα οκτώ για να αποβιβαστούμε.

---

[1] Η επίσημη ονομασία του Καστελόριζου είναι Μεγίστη. Ίσως εδώ ο Σαμουέλ Μπω Μποβύ να θεωρεί ότι η Μεγίστη ονομάστηκε από το Castelo Rosso.

[2] Γαλάζια σπηλιά

[3] Η Γαλάζια σπηλιά αποκαλείται από τους ντόπιους και Φώκιαλη. Φωτσαλίκι είναι μια άλλη σπηλιά.

Υ.Γ  Ο 24χρονος Ελβετός Samuel Baud Bovyκορυφαίος ελληνιστής και μουσικολόγος, περιοδεύει προπολεμικά στα Δωδεκάνησα, έχοντας στις αποσκευές του το βιολί του και τον Όμηρο. Αργότερα θα διακριθεί,  ως βαθύς γνώστης του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού. Στον Βaud Bovy οφείλεται η πρώτη συστηματική και πληρέστερη έως σήμερα γνωριμία μας με τον πλούτο και την πολυμορφία της μουσικής των Δωδεκανήσων. Καρπός της μουσικής έρευνας και καταγραφής του, ήταν οι δύο τόμοι της συλλογής με τα Τραγούδια των Δωδεκανήσων, οι οποίοι περιλαμβάνουν 286 μελωδίες που κατέγραψε επιτόπου, «με το αυτί», στα τρία του ταξίδια, 1930, 1931, 1933, στα ιταλοκρατούμενα τότε Δωδεκάνησα. Επίσης η συγγραφή μιας πρωτοποριακής διδακτορικής διατριβής, με θέμα: «Το δημοτικό τραγούδι της Δωδεκανήσου», που εκδόθηκε το 1936. Παράλληλα με την μουσική ερευνά του,  ο  Baud Bovy καταγράφει μια αυθεντική ιστορική μαρτυρία για την καθημερινή ζωή στα Δωδεκάνησα, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1930. 

                                                                         ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΕΞΈΛΙΞΗ ΤΟΥ  ΝΗΣΙΟΥ

 

 

O γέρος των λουλουδιών ο Joe Biden: εγώ πρότεινα να βομβαρδίσουμε το Βελιγράδι..

 

O γέρος των λουλουδιών ο Joe Biden (Joseph Robinette Biden) επαίρεται ότι είναι αυτός που πρότεινε το βομβαρδισμό του Βελιγραδίου επί Δημοκρατικού Μπιλ Κλίντον.Σ΄ένα τηλεοπτικό debate εποχής με τον Τραμπ που δείχνει πιο επιφυλακτικός.              

Joe Biden: Εγώ ήμουν αυτός που πρότεινε να βομβαρδίσουμε το Βελιγράδι, εγώ ήμουν αυτός που πρότεινε να στείλουμε Αμερικανούς πιλότους και ν΄ανατινάξουν όλες τις γέφυρες του Δρίνου.

Donald Trump: Koίτα το χάος που αυτοί δημιούργησαν στο Κοσσυφοπέδιο, εμείς μπορούμε να πούμε ότι χάσαμε πολύ λίγο κόσμο, βέβαια εμείς παίζουμε (πετώντας) στα 75.000 πόδια στο αέρα ρίχνοντας βόμβες αλλά κοίταξε τι έχουμε κάνει σε αυτή τη γη-χώρα σε αυτούς τους ανθρώπους και τους θανάτους που έχουμε προκαλέσει.. 

Trump ή Biden Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικάνοι είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος, ένα ψευδοδίλλημα για τη διαιώνιση της αμερικάνικης ηγεμονίας. Η εισβολή στο αφύλακτο Καπιτώλιο ήταν ένα ξέπλυμα για τους Δημοκρατικούς που έρχονται. Είναι σαν ο Λουδοβίκος να κατέλαβε τη Βαστίλη τόσο φαιδρό αλλά και αναγκαίο για να σπάσει το απόστημα και να δει όλη η γη που είναι υπό την ομηρία των Αμερικάνων νεοπροφητών ποιοί είναι στο τιμόνι της γης τι εστί πλανηταρχείο..Η Peloci ανησυχεί για να μην εξαπολύσει μια πυρηνική επίθεση ο Τραμπ τις τελευταίες μέρες της θητείας του. Όψιμη απορία δηλ. 5 χρόνια δεν ανησυχούσαν;;;

Σοκαρίστηκαν πολλοί που το Καπιτώλιο σύμβολο της pax americana της παγκόσμιας καταδυνάστευσης με νωπά τ΄αποτελέσματα της παράνοιας Ολοκληρωτισμού και Τρόμου που ζούμε καταλύθηκε. Σοκαρίστηκαν από την πλέμπα υποκουλτούρας που είδαν καλά δεν τη συναντούν σε όλη την εξαμερικανισμένη Ευρώπη;;;;

Η όλη διαχρονική πολιτική των ΗΠΑ είναι σοκ και δέος π.χ ”ήταν ξημερώματα της 20ης Μαρτίου 2003, που ξεκινούσε η αμερικανική εκστρατεία «Σοκ και δέος» που κατέληξε στην ανατροπή του Σαντάμ και την κατάκτηση, λεηλάτηση μιας ιστορικής χώρας γη πανάρχαιων Μεσοποταμιακών πολιτισμών του Ιράκ…….

 

dimpenews.com

 

Μ π ο λ ι β ά ρ

(Μικρό απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου) 

Μ π ο λ ι β ά ρ !  Όνομα από μέταλλο και ξύλο, είσουνα ένα λουλούδι μέσ’ στους μπαχτσέδες της Νότιας Αμερικής.
Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μέσ’ στην καρδιά σου, μέσ’ στα μαλλιά σου, μέσα στο βλέμμα σου.
Η χέρα σου είτανε μεγάλη σαν την καρδιά σου, και σκορπούσε το καλό και το κακό.
Ροβόλαγες τα βουνά κι’ ετρέμαν τ’ άστρα, κατέβαινες στους κάμπους, με τα χρυσά, τις επωμίδες, όλα τα διακριτικά του βαθμού σου,
Με το ντουφέκι στον ώμο αναρτημένο, με τα στήθια ξέσκεπα, με τις λαβωματιές γιομάτο το κορμί σου,
Κι’ εκαθόσουν ολόγυμνος σε πέτρα χαμηλή, στ’ ακροθαλάσσι,
Κι’ έρχονταν και σ’ έβαφαν με τις συνήθειες των πολεμιστών Ινδιάνων,
Μ’ ασβέστη, μισόνε άσπρο, μισό γαλάζιο, για να φαντάζης σα ρημοκκλήσι σε περιγιάλι της Αττικής,
Σαν εκκλησιά στις γειτονιές των Ταταούλων, ωσάν ανάχτορο σε πόλη της Μακεδονίας ερημική.

Μ π ο λ ι β ά ρ !  Είσουνα πραγματικότητα, και είσαι, και τώρα, δεν είσαι όνειρο.
Όταν οι άγριοι κυνηγοί καρφώνουνε τους άγριους αετούς, και τ’ άλλα άγρια πουλιά και ζώα,
Πάν’ απ’ τις ξύλινες τις πόρτες στ’ άγρια δάση,
Ξαναζής, και φωνάζεις, και δέρνεσαι,
Κι’ είσαι ο ίδιος εσύ το σφυρί, το καρφί, κι’ ο αητός.

Αν στα νησιά των κοραλλιών φυσούνε ανέμοι, κι’ αναποδογυρίζουνε τα έρημα καΐκια,
Κι’ οι παπαγάλοι οργιάζουνε με τις φωνές σαν πέφτει η μέρα, κι’ οι κήποι ειρηνεύουνε πνιγμένοι σ’ υγρασία,
Και στα ψηλά δέντρα κουρνιάζουν τα κοράκια.

Σκεφτήτε, κοντά στο κύμα, του καφενείου τα σιδερένια τα τραπέζια,
Μέσ’ στη μαυρίλα πώς τα τρώει τ’ αγιάζι, και μακρυά το φως π’ ανάβει, σβύνει, ξανανάβει, και γυρνάει πέρα δώθε,
Και ξημερώνει - τι φριχτή αγωνία - ύστερα από μια νύχτα δίχως ύπνο,
Και το νερό δεν λέει τίποτε από τα μυστικά του.
Έτσ’ η ζωή.
Κι’ έρχετ’ ο ήλιος, και της προκυμαίας τα σπίτια, με τις νησιώτικες καμάρες,
Βαμμένα ροζ, και πράσινα, μ’ άσπρα περβάζια
(η Νάξο, η Χίος),
Πώς ζουν! Πώς λάμπουνε σα διάφανες νεράιδες !
Αυτός ο Μπολιβάρ !

Μ π ο λ ι β ά ρ !  Κράζω τ’ όνομά σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι,
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της Νικαράγκουα, του Οντουράς, της Αϊτής, του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού,
Ακόμη και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην πέτρα, νάρχουνται αργότερα οι ανθρώποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω - έτσι είτανε, λεν, ο Μπολιβάρ - και παρακολουθώ
Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.

Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς.
Το φως το δικό σου,
Μ π ο λ ι β ά ρ, γιατί ως νάρθης η Νότια Αμερική ολόκληρη είτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.
Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος,
που φωτίζει την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια, και την οικουμένη !
Οι ποταμοί Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν από τα μάτια σου.
Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου,
Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκκαλιά σου.
Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν τ’ ανήμερα άτια και τ’ άγρια βόδια,
Ο πλούτος της Αργεντινής.
Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφέ.

Σαν μιλάς, φοβεροί σεισμοί ρημάζουνε το παν,
Από τις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας μέχρι τα πολύχρωμα νησιά,
Ηφαίστεια ξεπετιούνται στο Περού και ξερνάνε στα ουράνια την οργή τους,
Σειούνται τα χώματα παντού και τρίζουν τα εικονίσματα στην Καστοριά,
Τη σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη.
Μ π ο λ ι β ά ρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας.

Το ποίημα είναι εμπνευσμένο από τον γνωστό επαναστάτη Σιμόν Μπολίβαρ με τον παρατσούκλι, «Ελευθερωτής», για τον ρόλο του στα κινήματα ανεξαρτησίας, στη Λατινική Αμερική. Το όνειρό του ήταν η αποτίναξη του ισπανικού ζυγού και η δημιουργία μιας ομοσπονδίας όλων των νέων ανεξάρτητων δημοκρατιών της Ν. Αμερικής, με μια κυβέρνηση στα πρότυπα της Αμερικάνικης Επανάστασης, με φιλελεύθερη φιλοσοφία που θα αναγνώριζε και θα διαφύλαττε τα ατομικά δικαιώματα, και θα ήταν υπέρμαχος του συστήματος της ελεύθερης αγοράς. Σήμερα η Β.Αμερική ψάχνει πάλι τον δικό της Μπολιβάρ.

 

           Πηγή: Το ειδωλο της γης μου

 

 

Ν.Ρουμπινί: «Από το τέλος του 2021 όσοι έκαναν το εμβόλιο της Pfizer θα αρχίσουν να έχουν επικίνδυνες συμπεριφορές»!

Ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος, εβραϊκής καταγωγής,

Νουριέλ Ρουμπινί, με άρθρο του στους Japan Times βλέπει ακόμα και ένοπλη εξέγερση στις ΗΠΑ από τους πολίτες που δεν δέχονται τη νοθεία στις εκλογές (το 56% των Αμερικανών πολιτών ανεξάρτητα του τι ψήφισαν στις εκλογές, αναγνωρίζουν ότι έγινε νοθεία σε βάρος του Ν.Τραμπ), αλλά και ανθρωπιστική καταστροφή λόγω των εμβολίων!

Και με αφορμή τα δραματικά γεγονότα που οδήγησαν στην άλωση του Καπιτώλιου  αναδημοσιεύει ένα tweet που είχε κάνει τον Ιανουάριο του 2020 και προέβλεπε ένοπλο αντάρτικο. Κάτι που τονίζει ότι μπορεί πλέον να επεκταθεί και στις πόλεις.

Σημειώνουμε ότι το προσωπικό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας υποστηρίζουν Ν.Τραμπ σε ποσοστό 60-80%. 

Εν συνεχεία υποστηρίζει ο Νουριέλ Ρουμπινί ότι «βιώνουμε μόνο την αρχή του χάους».

Όπως γράφει: «Τα εμβόλια COVID-19 δεν θα βελτιώσουν την οικονομική κατάσταση ακόμα και αν χορηγηθούν σε όλους του πολίτες του κόσμου, καθώς όχι μόνο η αποτελεσματικότητά τους είναι εξωραϊσμένη έως πλασματική (σύμφωνα με τους επιστήμονες που έχω συμβουλευτεί, θα είμαστε τυχεροί εάν η πρώτη γενιά εμβολίων COVID-19 είναι ακόμη και 50% αποτελεσματική) αλλά υπάρχει ο κίνδυνος, στα τέλη του 2021, οι περιπτώσεις COVID-19 να εκτοξευτούν ξανά καθώς οι «εμβολιασμένοι» (που μπορεί να εξακολουθούν να είναι μεταδοτικοί και να μην είναι πραγματικά άνοσοι) θα αρχίσουν να εμφανίζουν "επικίνδυνες συμπεριφορές"»!

Και διερωτάται ο Νουριέλ Ρουμπινί αναφορικά με την κίνηση του, επίσης Εβραίου, με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη, Α.Μπουρλά: «Αλήθεια, το εμβόλιο της Pfizer είναι τόσο αποτελεσματικό που ο διευθύνων σύμβουλός της ξεπούλησε τις μετοχές που είχε στη διάθεσή του;» 

Όσο για την εκλογή Τ.Μπάιντεν σημειώνει ότι «Ο νέος πρόεδρος θα έχει πάντα να αντιμετωπίσει το εμπόδιο της ισχνής πλειοψηφίας στη Γερουσία (σ.σ.: χρειάζεται να ψηφίζει πάντα η Κ.Χάρις για να κερδίζουν τις ψηφοφορίες) και «δεν πρόκειται να βελτιώσει την οικονομία των ΗΠΑ», ενώ Ούτε στη συμφωνία των Παρισίων δεν θα μπορέσουν να ξαναμπούν οι ΗΠΑ».

https://www.pronews.gr

 

Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΝΑ…EKTOΣ ΕΑΝ...

(Λίγο πριν καταρρεύσει ή λίγο πριν αναστηθεί μια χώρα ή μια κοινωνία, βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της). 

Την Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2021, στο President's Park καθώς εκατομμύρια υποστηρικτές του Προέδρου Trump συγκεντρώνονται στην Ουάσιγκτον, για μια διαδήλωση-διαμαρτυρία, και ενώ γίνεται καταμέτρηση των ψήφων του Electoral College, ο Αντιπρόεδρος Πενς και πρόεδρος του Κογκρέσου, δεν αποφασίζει να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα της ανάδειξης εκλεκτόρων στις 7 επίδικες πολιτείες των ΗΠΑ και προτιμάει να «εφαρμόσει το σύνταγμα». Η εμπιστοσύνη του Τραμπ, ήταν προς το πρόσωπό του κλονισμένη από τις προηγούμενες μέρες, αλλά αυτό δεν το έδειξε ως την τελευταία στιγμή. Ο Πενς έχει την εξουσία να πιστοποιεί τα αποτελέσματα των εκλογών ή να στέλνει τα αποτελέσματα πίσω σε πολιτείες για αλλαγή και πιστοποίηση. Σε ένα τελευταίο  tweet του,  ο Τραμπ τον κάλεσε να έχει "υπερβολικό θάρρος" στην πιστοποίηση των εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά ο Πενς δεν άντεξε το βάρος μιας απόφασης που ήταν ίσως σύμφωνη με τις πεποιθήσεις του, αλλά πολύ δύσκολη για το σθένος του. Λίγο πριν, είχε προηγηθεί η επιλογή των δυο Γερουσιαστών της Τζώρτζια που κερδήθηκαν οριακά από τους Δημοκρατικούς και  αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει τη Γερουσία ο Τραμπ. Η εκλογική διαδικασία, έγινε με τα ίδια μηχανήματα της Dominiko και με πλήθος υποσχέσεων στους ψηφοφόρους κατά την παλιά ελληνική πολιτική μέθοδο. Το τελευταίο Tweet του Donald J. Trump – «Ο Pence δεν είχε το θάρρος να κάνει ό,τι θα έπρεπε να είχε κάνει για να προστατεύσει τη χώρα μας και το σύνταγμά μας, δίνοντας την ευκαιρία να πιστοποιηθεί ένα παραβιασμένο σύνολο γεγονότων» ίσως ξεκίνησε την 2^η Αμερικάνικη Επανάσταση, όταν στη συνεχεία θερμόαιμοι οπαδοί του Τραμπ μπήκαν στο καπιτώλιο χωρίς προθέσεις βανδαλισμού, άλλα στα πλαίσια μια πιο έντονης διαμαρτυρίας που έφτασε στα όρια της αγανάκτησης. Όταν με εντολή του Πενς, βγήκε η εθνική φρουρά να τους αντιμετωπίσει, από πυροβολισμό σκοτώθηκε μια νεαρή γυναίκα οπαδός του Τραμπ.Το ατυχήμα για το ψευδοκαταστημένο, ήταν ότι ήταν λευκή. Τα γεγονότα  έγιναν πολύ γρήγορα, μόλις έσπασε η ζώνη προστασίας της μικρής φρουράς. Πληροφορίες λένε, ότι μέλη της ομάδας που επιτέθηκε στους αστυνομικούς και στους φυλακές της Βουλής χθες το απόγευμα, δεν ήταν οπαδοί του Τραμπ αλλά μέλη της ΑΝΤΙΦΑ, όπου παρείσφρησαν στους διαδηλωτές για να δημιουργήσουν τα επεισόδια, παρακινώντας αν μπορούσαν και κάποιους οπαδούς του Τραμπ. Στα αποτελέσματα της ανάκρισης που γίνεται, θα αποδειχτεί αν ευσταθεί αυτό ή όχι. Ο φονικός πυροβολισμός, προήλθε μάλλον από ανθρώπους της ασφάλειας της Βουλής και όχι από αστυνομικούς και οι λοιποί τέσσερις σπρώχθηκαν στο θάνατο από ένα μπαλκόνι. Ο αναβρασμός από τα γεγονότα της Ουάσιγκτον, συνεχίστηκε λίγο αργότερα, στην Τζώρτζια, την Αριζόνα, στο Κολοράντο κ.ἀ.

Στην Αμερική που γνωρίζαμε, ήταν κανόνας η βαριά τιμωρία για φορολογικά αδικήματα σε βάρος του Δημοσίου. Όταν το πιθανό αδίκημα στρέφεται εναντίον της νόμιμης και έντιμης επιλογής Προέδρου και των σωμάτων της Γερουσίας και της Βουλής, τότε ας αναρωτηθούμε ποια μπορεί να είναι η προβλεπόμενη ποινή, ή τι θα συμβεί αν αποδειχθεί νοθεία των αμερικάνικων εκλογών ή μια ξένη δύναμη παρεμβαίνει σε αυτές τις εκλογές. Τα μέσα και οι παρεμβάσεις (εσωτερικές και εξωτερικές) που χρησιμοποιήθηκαν κατά τους προεδρικούς Ρεμπουμπλικάνους είναι πολλά. Ο Τραμπ το 2016 κατηγορήθηκε για 3 χρόνια ότι ανέβηκε στη προεδρική καρέκλα χάρις στη βοήθεια των Ρώσων, αν και ποτέ δεν αποδείχθηκε, όσο το ότι οι Κινέζοι αυτή τη φορά, είναι που έβαλαν το χέρι τους για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στην Αμερική. Τα αποδεικτικά στοιχεία της νοθείας την οποία επικαλούνται οι ψηφοφόροι του Τραμπ, είναι τεκμηριωμένα σε μεγάλο βαθμό, αλλά φαίνεται ότι αγνοήθηκαν από τα δικαστήρια ως τα κατάλληλα θεσμικά όργανα.Τα δικαστήρια δεν αποφάσισαν επί της ουσίας, αρνήθηκαν να δουν και να βρουν τα τεράστια στοιχεία απάτης, γιατί αποποιήθηκαν το βάρος της έρευνας. Άλλα δικαστήρια, αρνήθηκαν να ακούσουν τα αποδεικτικά στοιχεία και τις συντριπτικές αποδείξεις απάτης και άλλα τα απέρριψαν "ελαφρά τη καρδία". Ακόμη και άλλες χώρες, πιστεύουν ότι σημειώθηκε απάτη. Εάν δεν φοβόταν να εκτεθούν, έπρεπε να αφήσουν τον έλεγχο να διεξαχθεί και να αποδείξουν ότι οι εκλογές δεν ήταν νοθευμένες. Εν πάση περιπτώσει, παρά την απόρριψη των στοιχείων νοθείας, υπάρχουν και άλλες μεγάλες αγωγές και ενστάσεις που εκκρεμούν. Δεν μπορεί να γίνουν αποδεχτά τα αποτελέσματα, όταν υπάρχουν περισσότερες ψήφοι, από ότι οι νόμιμοι ψηφοφόροι!140 εκατομμύρια εγγεγραμμένες ψήφοι. 74εκατομμύρια αδιαμφισβήτητες ψήφοι για τον Τραμπ. Απομένουν μόνο 66 εκατομμύρια ψήφοι για να κερδίσουν. Ο Μπάιντεν δεν θα μπορούσε να κερδίσει 81 εκατομμύρια, αν δεν προστεθούν 15 εκατομμύρια ψευδείς ψήφοι! Οι παραβάσεις της εκλογικής νομοθεσίας, (τεκμηριωμένες με ένορκες καταθέσεις και βίντεο) οι μεταφορές ψήφων από άλλες πολιτείες, η εξαφάνιση των ψήφων του Trump στα σκουπίδια και ο....σεβασμός της ψήφου των νεκρών ψηφοφόρων και των ρομπότ που καταμέτρησαν με πειραγμένο αλγόριθμο, ήταν αρκετά αποδεικτικά στοιχεία για τη νοθεία κατά τους προεδρικούς Ρεπουμπλικάνους. Ακόμα κι οι νόμοι για την ψηφοφορία που άλλαξαν για να διευκολύνουν την ψήφο των πολιτών, ήταν αντισυνταγματικοί. Αν υπήρχε διαφάνεια και κατάλληλες έρευνες, δεν θα βρισκόμασταν σήμερα σε αυτό το χάος.Η κλοπή των εκλογών ήταν από μόνη της μια πράξη βίας. Άνθρωποι πίσω από τις κουρτίνες θα κυβερνούν πλέον αυτόν τον κόσμο. Οι πολίτες δεν έχουν φωνή και εκπροσώπηση. Η αποστασία από την άλλη πλευρά, πολλών μελών του Ρεπουμπλικάνικου κόμματος, θυμίζει σε εμάς τους Έλληνες μια παλιότερη ιστορική αποστασία των βουλευτών της Ένωσης Κέντρου(1965) με επικεφαλής τον αρχιαποστάτη Κ. Μητσοτάκη, που οδήγησε τα πράγματα σε εκφυλισμό της δημοκρατίας και συντόμευσε την δικτατορία Παπαδόπουλου. Η δημοκρατική εκτροπή στην Αμερική, θα οδηγήσει τη χώρα σε διχασμό και ίσως σε κάτι ακόμη χειρότερο. 

Ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί σε αυτό που πιθανόν έρχεται, όσο και αν κανείς δεν το εύχεται, εκτός από τους διεφθαρμένους κρατικούς αξιωματούχους των επιμέρους πολιτειών και των δυο κομμάτων, είναι και τα ψεύτικα προκατειλημμένα μέσα ενημέρωσης που ασκούν μονομερή ενημέρωση και κάνουν δηλώσεις όπως,"Πού είναι τα αποδεικτικά στοιχεία;" Όσοι ανά τον κόσμο ηγέτες, κάνουν σήμερα ότι ανησυχούν για το πολιτικό και οικονομικό μέλλον της Αμερικής, είναι αυτοί που αδιαφορούσαν για την εντιμότητα των αποτελεσμάτων και έσπευσαν να συγχαρούν τον  κοιμισμένο Τζο.

Ένα άλλο ζήτημα, είναι η εμπιστοσύνη του κόσμου στη δημοκρατική επιλογή. Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε πως η επιβεβαίωση (που δεν έγινε) ότι οι εκλογές ήταν δίκαιες και ειλικρινείς, αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία. Έπειτα, ο Αμερικάνος πολίτης  αναρωτιέται, πώς μπορεί να υπερασπίσει τη δημοκρατία, όταν την είδε να κλέβεται ζωντανά στην τηλεόραση; Τα φαινόμενα αυτά αν περάσουν, θα  περιορίσουν όχι μόνο την κυριαρχία της χώρας, αλλά και τα ίδια τα θεμέλια της ελευθερίας των πολιτών. Ξέρουμε πως, όταν το καλό μένει στάσιμο, τότε κυβερνάει το κακό. Η δημοκρατία έχει λεηλατηθεί εδώ και πολύ καιρό από τους πολιτικούς στους οποίους έχουμε εμπιστευτεί.

Ο Trump ήταν μια απειλή για το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα, γιατί προτίμησε την εσωστρέφεια στα προβλήματα της Αμερικής και μετρίασε κατά μεγάλο ποσοστό τις στρατιωτικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ στα χρόνια της προεδρίας του. Ο Trump στάθηκε μπροστά στο κατεστημένο, και αντέδρασε στα σχέδια μιας ανορθολογικής παγκοσμιοποίησης. Το βλέπουν οι δημοκράτες και  γι' αυτό τον μισούν.O Trump νικήθηκε ως τα τώρα από τον κορονοίό, αλλά και από τα λάθη του. Το μεγαλύτερο και τελευταίο, ήταν ότι δεν πρόβλεψε και δεν απέτρεψε κάποιους θερμόαιμους οπαδούς να μπουν στο καπιτώλιο, ακόμη και με την πιθανή περίπτωση της προβοκάτσιας. 

H επόμενη μέρα στην Αμερική και οι αντιδράσεις που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα προκύψουν, θα προκαθορίσει τη μοίρα αυτής της χώρας αλλά και του κόσμου μας, όπως τον ξέρουμε. Οι πιο απαισιόδοξοι μιλούν για εμφύλιο.

Ο Ιούδας Mike Pence θα βρει μια νέα διεύθυνση σε άλλη χώρα ντροπιασμένος και ο Μπάιντεν και η Καμάλα θα καταστρέψουν τη χώρα! Η "πρόεδρος" κατά τον ανοήμονα Μπάιντεν, Καμάλα (Καμπάλα) Χάρις, αριστερή μαρξίστρια, με τεράστια περιουσία, θα εγκαινιάσει το "Πρώτη φορά αριστερά για τις ΗΠΑ".Το σχέδιο των Δημοκρατών είναι να καταστρέψει τις ΗΠΑ. Ονομάζεται The Great Reset (κυκλοφορούν αντίτυπα και στη χώρα μας) και αποβλέπει καταστροφή του αμερικανικού δολαρίου, με επανεκκίνηση, μ' ένα νέο μοντέλο μεσαιωνικής δουλοπαροικίας και μερικές χιλιάδες υπερπλουσίους.

Θα μετατρέψουν αυτήν την μεγάλη χώρα, σε μια άλλη Βενεζουέλα και μια άλλη Κίνα. Η Κίνα στα πλαίσια της οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας που εγκαινιάσθηκε από τον Κλίντον, παίζει πλέον φανερό ή κρυφό ρόλο στην πολιτική και οικονομική ιστορία των ΗΠΑ και όχι μόνο, και έχει κάνει σημαντικά βήματα στην πολεμική τεχνολογία και την τεχνητή νοημοσύνη. Για την Ελλάδα π.χ  είναι ενδεικτική η διείσδυση με αφορμή την πρόσφατη κρίση του τομέα εστίασης στη Ν.Υόρκη ανάμεσα στους Έλληνες λόγω κορονοίου, που ανάγκασε ήδη πολλούς απ’ αυτούς να πουλήσουν τα μαγαζιά τους σε Κινέζους. Ακόμη, η πολιτική αγοράς εκατοντάδων κατοικιών στο κέντρο της Αθήνας, μετά την υποβάθμισή τους από την εγκατάσταση των εξαθλιωμένων ασιατικών μαζών. 

Η διαφθορά της πολιτικής ζωής στην Αμερική, έχει φτάσει στο κόκαλο. Αν οι λαοί των ΗΠΑ δεν πάρουν τον έλεγχο του κράτους και του μέλλοντός τους, το κινεζικό κράτος είναι έτοιμο να καταστρέψει την ελευθερία τους, αλλά και του πλανήτη.  Μια ιδιόμορφη μορφή καπιταλιστικού κομμουνισμού, σε συνδυασμό με ηθικό ξεπεσμό, εισβολή παράνομων μεταναστών κυρίως από το Μεξικό και παραπέρα αποβιομηχάνιση, θα επικρατήσει σε λίγα χρόνια στη χώρα, φτωχοποιώντας την κοινωνία και κλείνοντας τη στρόφιγγα των επαγγελματικών ευκαιριών και της ελεύθερης ανάπτυξης της πνευματικής και οικονομικής προσωπικότητας των μελών της. Η γνωστή ρήση ότι "όταν φταρνίζεται η Αμερική, η Ευρώπη παθαίνει πνευμονία", θα επαληθευτεί στη συνέχεια, άμεσα. Η διάσπαση της Αμερικής, είναι ένα άλλο πιθανό σενάριο, με το Τέξας να κάνει την αρχή της υποχώρησης και τον Ντόναλντ Τραμπ να ορκίζεται ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Τέξας! Καθόλου απίθανη εκδοχή. 

Η εφαρμογή του  στρατιωτικού νόμου, μπορεί  να προλάβει τομεγάλο κακό του διχασμού που έρχεται, διαφορετικά, η 6η Ιανουαρίου 2021 θα σηματοδοτήσει το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας.

Πηγή :Το είδωλο της γης μου

 

Το 22 στην Μικρά Ασία έχασαν τον ΣΤΑΥΡΟ τα ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ και σε λίγους μήνες μπήκαν οι Τούρκοι και έσφαζαν. Το 2021 που δεν θα ρίξουν τον ΣΤΑΥΡΟ τι θα γίνει;

Φώτο από http://www.agiosgeorgioskorydallou.

" Αυτό που συνέβη εδώ με την απώλεια του ΣΤΑΥΡΟΥ ανήμερα των ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ, θα συμβεί κάποτε και στην Μητέρα Πατρίδα που θα πάτε και τότε και εκεί θα συμβεί ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ." τους είπε ο ιερομόναχος που λειτουργούσε στο χωριό τους το 22 

Αποφάσισαν να μην ρίξουμε τον ΣΤΑΥΡΟ για να αγιαστούν τα Ελληνικά νερά που αγγελοκυκλώνουν τα νησιά και τις άγιες ακτογραμμές μας.

Δεν θα αφήσω τα συναισθήματα να με συνεπάρουν, θα σφιχτώ και θα αφήσω μόνο τις άγιες αναμνήσεις – νάματα που μου άφησαν ιερή παρακαταθήκη οι πρόγονοι μου από τα Μικρασιατικά άγια χώματα.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

6 Ιανουαρίου του 1922 οι τρατάρηδες , καικιέρηδες της ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ φορούσαν τα γιορτινά τους και σημαιοστόλιζαν τα πλοία τους ανήμερα των Θεοφανείων.

Ανέβαζαν πάνω σε αυτά τις οικογένειες τους και περικύκλωναν την ξύλινη προβλήτα που δέσποζε σε αυτό το πανέμορφο λιμανάκι της Ιώνιας γης προσμένοντας τον ιερέα να διαβάσει το Ευαγγέλιο και μετά να ρίξει τον ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ τρείς φορές στα νερά για να τα αγιάσει και μαζί με αυτά να αγιάσει τα σύμπαντα της μικρασιατικής γης μαζί με τα καΐκια και τις οικογένειες τους που καμάρωναν πάνω σε αυτά.

Το κρύο πάντα ήταν πολύ δυνατό  αυτή την άγια μέρα, αλλά τα παλληκάρια – βουτηχτάδες περίμεναν πως και πώς να πέσουν στα παγωμένα νερά για να πιάσουν τον ΣΤΑΥΡΟ την Τρίτη φορά  που θα έπεφτε και να αγιαστούν και αυτά καθώς έπρεπε.

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ έπεσε,  μαζί έπεσαν  και τα παλληκάρια.

Η ώρα περνούσε και κανένα κεφάλι δεν έβγαινε από το νερό με τον ΣΤΑΥΡΟ στο χέρι.

Όλοι έψαχναν στο βυθό του μικρού λιμανιού και οι πιστοί έξω αδημονούσαν και τουρτούριζαν  από το κρύο.

Όταν πέρασε πολλή ώρα και ο κόπος ήταν μάταιος για να βρεθεί ο ΣΤΑΥΡΌΣ, οι γεροντότεροι δάκρυζαν από το αναπάντεχο αυτό γεγονός.

Τα παιδιά  απογοητεύτηκαν που όχι μόνο δεν βρέθηκε ο ΣΤΑΥΡΟΣ, αλλά και γιατί οι καικιέρηδες δεν θα τους πήγαιναν βόλτα με τα πλοία τους  έξω από το λιμάνι , όπως συνηθιζόταν.

Ούτε οι κόρνες των πλοίων ήχησαν, ούτε οι καμπάνες αντιλάλησαν το ΘΕΙΟ ΜΗΝΥΜΑ αυτού του κορυφαίου εκκλησιαστικού γεγονότος της ημέρας των ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ.

 Τις επόμενες μέρες φήμες κυκλοφορούσαν από σπίτι σε σπίτι στο χωριό - νταλιάνι.

-    Κάτι άσχημο θα γίνει, κάτι έρχεται , προμήνυμα δυστυχίας και καταστροφής , ακουγόταν συνέχεια

Κάποιοι λογικοί αποφάσισαν, ότι έπρεπε να σταματήσει το σούσουρο αυτό γιατί δεν έκανε σε κανένα καλό , μιας και εκείνη την εποχή  πολλά παλληκάρια  ήταν επίστρατοι στο Ελληνικό στρατό που πολεμούσε στο Μικρασιατικό μέτωπο.

Αποφάσισαν να πάνε σε ένα ιερομόναχο που κατέβαινε κάπου – κάπου από το ασκηταριό του και λειτουργούσε στο παραθαλάσσιο εκκλησάκι των ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ και ΕΛΕΝΗΣ, κοντά στον μητροπολιτικό ναό της Ζωοδόχου Πηγής για να τον ρωτήσουν, τι συνέβη και τι σημαίνει η απώλεια του ΤΙΜΙΟΥ και ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ την ημέρα των ΑΓΙΩΝ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ;

Περίμεναν λόγο παρηγορίας, ώστε να σταματήσει το σούσουρο με τα θλιβερά που κυκλοφορούσε στο χωριό.

Αλλά απογοητεύθηκαν, γιατί δεν άκουσαν αυτό που ήθελαν.

Τι άκουσαν;

-  Παιδιά μου αυτό είναι πολύ άσχημο σημάδι , όχι μόνο για το χωριό της ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ αλλά και για όλη την Ιώνια Γη της Μικράς Ασίας.

-   Ο ΚΥΡΙΟΣ σας έδειξε σημάδι , ότι πολύ σύντομα θα φύγετε από εδώ και θα περάσετε απέναντι στην Μυροβόλο Χίο.

-    Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ του ΚΥΡΙΟΥ θα σας οδηγεί.

-    Αλλά και εκεί που θα πάτε θα έχετε θλίψεις και πόνους.

- Αυτό που συνέβη εδώ με την απώλεια του ΣΤΑΥΡΟΥ ανήμερα των ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ, θα συμβεί κάποτε και στην Μητέρα Πατρίδα που θα πάτε και τότε και εκεί θα συμβεί ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Σε λίγους μήνες ο γέροντας αυτός ασκητής επαληθεύτηκε.

Ξημέρωνε 14 Σεπτεμβρίου του 1922 ανήμερα της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ  ΥΨΩΣΕΩΣ του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, οι αγιοπαρασκευούδηδες ( έτσι έλεγαν τους ντόπιους) αντί να πάνε στην Εκκλησία φορτώθηκαν, όσοι επέζησαν των σφαγών, στα καΐκια τους για να περάσουν ως πρόσφυγες απέναντι στην ΧΙΟ.

Εκεί εκάθισαν στην ακτή απέναντι και βλέποντας το χωριό τους να καίγεται, αλλά και όλη την ακτογραμμή του Τσεσμέ ( Κρήνη) θυμήθηκαν τον γέροντα – ασκητή και ότι τους είπε:

-   Ο ΚΥΡΙΟΣ σας έδειξε σημάδι , ότι πολύ σύντομα θα φύγετε από εδώ και θα περάσετε απέναντι στην Μυροβόλο Χίο.

-     Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ του ΚΥΡΙΟΥ θα σας οδηγεί.

Ήταν ανήμερα του ΣΤΑΥΡΟΥ …

Αδελφοί,  γράφω αυτά  που άκουσα από τους μικρασιάτες προγόνους μου και  ανατριχιάζω και κλαίω, όπως αυτό συνέβαινε όταν συζητούσαμε το γεγονός αυτό με τον μακαριστό μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. κ Προκόπιο που είλκε την καταγωγή του από αυτό το παραθαλάσσιο χωριουδάκι.

Το παραπάνω το αφιερώνω με πόνο στην Ιεραρχία της Μητέρας  Ελληνικής Εκκλησίας και ειδικά ( έχω τους λόγους μου)  στον σεβασμιότατο νυν μητροπολίτη Χίου κ.κ Μάρκο ( που δεν γνωρίζω, αλλά τον γνωρίζω) που   φυλάει μετερίζι στην πολύ ευαίσθητη και κρίσιμη  γεωπολιτικά νήσο Χίο μας.

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/

ΣΤΩΜΕΝ καλώς

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας