Μια βόλτα με τον Ελύτη..

Τον Μάη η Ελλάδα αντανακλά μια άκρατη φωτεινότητα, με βασικά συστατικά της τον ήλιο και τη θάλασσα, στην καλύτερη εκδοχή τους. Όπου κι αν πας, σκοντάφτεις πάνω στον Ελύτη και τον Σεφέρη. Τα γράμματα του αλφάβητου σου τραγουδούν για τον έρωτα και τη ζωή. Τα χρώματα συνθέτουν την ιδανικότερη ομορφιά στη παλέτα της φύσης. Το πιο ελληνικό γράμμα το Ε. Το πιο ιερό γράμμα το Ζ. Το πιο ηρωικό το Α. Το πιο ελληνικό χρώμα το μπλε. Το μπλε της θάλασσας.Το πιο αγνό χρώμα, το άσπρο της φρεσκοβαμμένης εκκλησιάς. Το πιο ηρωικό, το κόκκινο της παπαρούνας. Μια βόλτα με τον Ελύτη στην μαγιάτικη ελληνική φύση, σε οδηγεί μέσα από το μυστήριο της ποίησής του, στην αυτογνωσία και την άκρα ταπείνωση.                                                     

   Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν

                μια ελιά,

               ένα αμπέλι

               κι ένα καράβι.

              Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις…

  Κάθε φορά που μπαίνω σε μιαν από τις μισογκρεμισμένες και μισοζωγραφισμένες εκείνες μικρές εκκλησίες που απόμειναν ενσωματωμένες, ίδιες βράχια, μέσα στο ελληνικό ύπαιθρο,

και με χτυπήσει η μυρωδιά της υγρασίας των τοίχων,μου φαίνεται ότι έρχομαι σε άμεση, σε δερματική σχεδόν επαφή με το σόι μου–λες και έχω αποδείξεις ότι αυτό κρατάει ολόισα από το Βυζάντιο.

Κι ένας κόσμος ολόκληρος τότε με τα μωβ και τα χρυσά του διακόσμου του, μου προσφέρεται σε κοινωνία μυστική…

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινωσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.

Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα,

κεί που περπατούσα,μες τα χωράφια χωρίς σωτηρία,

ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.

         Το’κοψα και το’ φερα στο επάνω χείλι μου.

Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά 

τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της

 μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.

Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια 

ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

        Ναι ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.

Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.

Ήταν ένα δικαίωμα.

         

                    Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Μια ηρωική θεατρική παράσταση

                                                           

 

Με την ευκαιρία του μνημόσυνου για την άλωση της Κωνσταντινούπολης, δίνεται η ευκαιρία της καταγραφής εδώ, ενός άγνωστου εν πολλοίς θεατρικού γεγονότος που έλαβε χώρα στη Πόλη, μέσα στον πυρετό των ημερών λίγο πριν την Επανάσταση του 1821.Τα μέλη της φιλικής εταιρίας της Πόλης λίγο πριν την περίοδο της επίσημης έναρξης της επανάστασης, είχαν την έμπνευση να ανεβάσουν την τραγωδία του Λευκαδίτη δικαστικού, συγγραφέα και φιλικού  Ιωάννη Ζαμπέλη, «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» γραμμένη το 1818.Το έργο αναφέρονταν στην άλωση της Πόλης το 1453.Λίγο μετά το τέλος της παράστασης, καταδόθηκε στους Τούρκους η θεματολογία του έργου, με αποτέλεσμα να εισβάλλουν στρατιώτες και να συλλάβουν τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που φιλοξένησε την παράσταση, τον οποίον αποκεφάλισαν επιτόπου. Οι θεατές κατόρθωσαν να διαφύγουν έγκαιρα, μαζί με τον πραγματικό εμπνευστή της παράστασης που επόπτευσε τα σκηνικά και κουστούμια του έργου, τον σπουδαίο Κεφαλλονίτη αρχιτέκτονα και ζωγράφο των αρχών του 19ου αιώνα Γεράσιμο Πιτζαμάνο (1787-1825) μέλος κι αυτός της φιλικής εταιρείας, που κατέφυγε στην Βρετανική πρεσβεία.Στο διάστημα της ασυλίας του εκεί, φιλοτέχνησε προσωπογραφίες αξιωματούχων της πρεσβείας και στη συνέχεια μετά από λίγο διάστημα με το ξεκίνημα του διωγμού εναντίον των χριστιανών που επακολούθησε  τον Μάϊο του 1821, κατόρθωσε να φυγαδευτεί με μια ρωσική σκούνα στην Οδησσό. Καπετάνιος σ’ εκείνη τη σκούνα ήταν ο καπετάν Σκλάβος  από τη Κεφαλονιά, που είχε περισυλλέξει και το λείψανο του Πατριάρχη. Ο Πιτζαμάνος στη συνέχεια εργάστηκε ως Αρχιτέκτονας της Ρωσικής Αυλής και ακολούθως επέστρεψε στην Κέρκυρα όπου πέθανε το 1825.                                                                                                                

Πηγή: Leovard  Το είδωλο της γης μου         

Στον Μανίλιο Ράλλη 

Βλέπεις στολισμένα παντού τα σπίτια μ’ άνθη; Βλέπεις πάνω στις πόρτες ιάνθους: όλες οι κοπέλες με νέους βαδίζουν στέφη φορώντας.

Λένε τα παιδιά του Μαγιού τραγούδια, τραγουδούν κι οι γέροι-κι εκείνοι χαίρουν. Κάθε μέρος, κάθε ηλικία αστράφτει απ’ ευφροσύνη. 

Ο Έρωτας με πλούσια στους ώμους κόμημες στην πορφυρή του εσθήτα λάμπει. Τρόμο κι φαρέτρα σκορπάει εκείνου,τρόμο τα τόξα. 

Κι έτσι αυτός πετώντας εδώ τριγύρω πλέκει τους χορούς που ποθούν οι νέοι. Συνδαυλίζει εκεί μ’ όσους ξέρει δόλους την πρώτη φλόγα.

Μες στων κοριτσιών τις παρέες γλιστρώντας άλλης την ξανθή καλλωπίζει κόμη,άλλης τη μορφή και στα μάτια όλων λάμψη προσθέτει.

Πάψε τώρα Ράλλη, τους άγριους θρήνους. Τόσα δάκρυα φθάνουν για τη πατρίδα. Άσ’ τις έγνοιες πιά, μας καλεί η ευωχία τώρα κι η τέφψη.

Γιατί να περνούμε με θρήνους κάθε μέρα της μικρής μας ζωής συνέχεια; Μες στη συμφορά να κοιτάς τον ήλιο είναι ευτυχία. 

Ύλα, φέρε του οίνου τον αμφορέα. Τώρα οι θλίψεις όλες, τα δάκρυα ας σβήσουν Τώρα στην καρδιά μου ας λάμψει ακέριο το φως της μέρας.                                                   

 Μιχαήλ Μαρούλλος
(Μετάφραση Γιώργος Βαρθαλίτης)

                                                                       

Μ.Μάρουλλος Πορτραίτο του S.Botticelli-1496

Ο Μιχαήλ Μάρουλλος (1453-1500) ως ποιητής, αλλά και ως σύνολη προσωπικότητα, υπήρξε μετά τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο άλλος ένας Έλληνας που άσκησε επίδραση στον δυτικό πολιτισμό. Η ποίησή του εκτιμήθηκε από μεγάλες προσωπικότητες της εποχής του. Από μικρός έφυγε από την Πόλη για την Ιταλία και εικοσαετής εντάχτηκε στα στρατιωτικά τμήματα των Ελλήνων Stratioti (ιππείς που υπηρετούσαν στο βενετσιάνικο ιππικό). Αργότερα το 1476 φεύγει από το στρατό και εισέρχεται στην ποιητική ακαδημία της Νεάπολης και στη συνέχεια πάει στη Ρώμη και την Φλωρεντία, όπου εντάσσεται στην πνευματική ζωή αυτών των πόλεων και έρχεται σ’ επαφή με λαμπρά πνεύματα της Αναγέννησης. Στον πόλεμο του 1499 ανάμεσα στον Καίσαρα  Βοργία και την Κατερίνα Σφόρτσα, πήρε το μέρος της δεύτερης πολεμώντας με τους Μεδίκους, και μετά την σύλληψή της προσπαθώντας να διαφύγει, πνίγηκε σ’ ένα ποτάμι.
Το ποίημα του Στον Μανίλιο Ράλλη τοποθετείται στο τελευταίο τέταρτο του 15^ου αιώνα. Ο Μανίλιο (Μανουήλ) Ράλλης ήταν γιός του Δημητρίου Ράλλη που γεννήθηκε στη Σπάρτη καταγόμενος από τον οίκο των Ράλληδων  που ανέδειξε πολλούς σημαντικούς άνδρες. Οι Ράλληδες ανήκαν στον ομώνυμο σπαρτιατικό οίκο και κατάγονταν κατά πάσα πιθανότητα από τους Φράγκους κατακτητές της Πελοποννήσου. Κατ’ αρχάς ελέγοντο Ραούλ και στη συνέχεια εξελλήνισαν το όνομά τους. Αρκετοί εξ αυτών μετανάστευσαν στην Ζάκυνθο, Κέρκυρα και Ιταλία. Μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους, το 1460 ο Μανίλο Ράλλης κατέφυγε στη Ιταλία όπου φράγκεψε, (Manilio Rallo) υπηρέτησε στρατιωτικά διαφόρους ηγεμόνες και αργότερα διετέλεσε και αρχιεπίσκοπος Μονεμβασίας ως το 1516, με τον θάνατό του.

           Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

                                                          

                ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

                Μακεδονία, η πεφιλημένη, εσύ, νοσταλγία
                στον βαρύ ρυθμό των καιρών μας υψώνεσαι,
                με την αγέρωχη περικεφαλαία σου, κορώνα θριαμβική

                του ένδοξου κάλλους, εσύ ναός του έθνους, προπύργιο άβατο
                των πανελλήνων, εσύ φραγμός στα περάσματα, εσύ μόνο φως
                στην ολόχρυση παρακαταθήκη του έθνους.

                Ζουζουνίζει στ’ αυτιά μου ο μαύρος αχός των γειτόνων σου,
                του ψεύδους ο αχός για το γνήσιο κύτταρο των Ελλήνων
                προγόνων σου, της πάναγνης σάρκας σου η ωραιότης.

                Κι εγώ, η νότια υπόσταση, ένας σαρδώνιος γέλωτας

                στην ωχρή τους αναίδεια, αυτών των αδηφάγων βαρβάρων.

                Μακεδονία, σκέπη των πάντων κι ο Βαρδάρης σου
                ένας φίλος ζεστός στα πανάρχαια σοκάκια σου,
                όπου πνέουν οι θρύλοι των ανθρώπων, η γλυκύτατη έπαρση.

                Τα αδιάβατα όρη σου τυλιγμένα στο φέγγος· μυστήριο
                των Θεών, που κρατούν ανυπέρβλητη την ουσία της γης σου.

                Ανασαίνεις τη δρόσο των πανύψηλων δένδρων τους

                και η γαλήνη του σύμπαντος έρχεται στις βαθειές τους

                χαράδρες, στις κορφές που ο ήλιος πρώτος τις φίλησε.

                Στις πνοές του Βαρδάρη σου φτερουγίζει ο χιτώνας
                του ωραίου Αλέξανδρου, στρατηλάτη του έαρος,

                κι η γαλάζια κορδέλα της κώμης του
                συγκρατεί τις ατίθασες μπούκλες του. Κι η γαλήνη
                απλώνεται, καθώς ταπεινώνεται του Λυαίου η έπαρση
                από την άλλη σου δόξα, τον τροπαιοφόρο Δημήτριο.
                Χώρα υπέρκαλλη στη ζωή και στο όραμα.

                Ο Μακεδών υψώνει το νεύμα στην αντίπερα όχθη,

                στα εδάφη σου να περάσει ο Απόστολος Παύλος,
                να διαβεί η γλυκύτερη της αγάπης πορεία. Μακεδονία,
                νύφη της Πίστεως και παστάς, Μητέρα των πρώτων Ελλήνων,
                στους οφθαλμούς των βαρβάρων πετράδι πολύτιμο.
                Κι εμείς τη δική μας χλαμύδα απλώνουμε

                να κρατήσουμε άτρωτο το τριανταφυλλένιο κορμί σου.
                Κι ο θάνατος φεύξεται! Κι ο θάνατος πνέει τα λοίσθια

                κάτω από την ομόγνωμη γροθιά της, που γίνεται σύμβολο

                κι υψώνει καταρράχτες φωτός

                και φράσσει περάσματα ύποπτα…

                Χαίρε, αγάπη των βορείων συνόρων μας, χαίρε!

                Χαίρε, του βλέμματος θεσπέσιο πλάτεμα, χαίρε!

                Χαίρε, κορυφή των εδαφών της Πατρίδας μου.

                Χαίρε, Εγνατία οδός που οι αιώνες σε διάβηκαν.

                Χαίρε, αθάνατο σπέρμα του παγκόσμιου ήθους.
                Χαίρε, θησαυρέ, που ταξίδεψες ως τα βάθη του Κόσμου

                των Ελλήνων τον αθάνατο λόγο!

                                                            Ευαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου

                                                               

Η Ένωση των Επτανήσων και ο κρίσιμος ρόλος του Βαλαωρίτη

                                                                                    

Στην Ελλάδα πάντα υποβόσκει ο διχασμός και η αντιπαράθεση. Ακόμα και αν τίποτε δεν φαίνεται να τον προκαλεί, αυτός εφευρίσκεται. Στα 1863, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις δίνουν και παίρνουν. Ορεινοί με Πεδινούς και Στερεοελλαδίτες με Πελοπονήσιους. Οι Πεδινοί ήταν οπαδοί του Αγγλικού κόμματος με επικεφαλής τον Δημήτριο Βούλγαρη ενώ οι Ορεινοί οπαδοί του Γαλλικού με επικεφαλής τον Κανάρη.Το 1863 είναι η εποχή που το κράτος όταν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, έκλινε τις πρεσβείες. Την ίδια ώρα η Ελλάδα ψάχνει απελπισμένα για τον διάδοχο του Όθωνα, ώσπου τον βρίσκει στο όνομα του 17ετή Γουλιέλμου της Δανίας, με προίκα τα Επτάνησα από την Αγγλία.

     Η αναγόρευση του Γεωργίου ως βασιλέως από την Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων έγινε την 18-3-1863.Η επιτροπή του Κοινοβουλίου που επιλέχθηκε για τη μετάβαση στη Κοπεγχάγη προκειμένου να προσφέρει το στέμμα στον Γεώργιο, αποτελείτο από τον Κωνσταντίνο Κανάρη τον Θρασύβουλο Ζαΐμη και τον Δημήτριο Γρίβα. Κατά την μετάβασή της διήλθε από τη Κέρκυρα, όπου έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το λαό του νησιού. Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αναγνωρισμένος ποιητής που πρωτοστατεί στις εκδηλώσεις της υποδοχής, ασπάζεται γονατιστός τον πυρπολητή Κανάρη και απ’ αυτή τη συνάντηση θα εμπνευστεί και για το ποίημά του Ο Κανάρης. H κολακεία προς τον έφηβο πρίγκιπα της Δανίας από τον γηραιό πυρπολητή Κανάρη, που στέλνεται επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας, είναι υπέρμετρη και ξαφνιάζει, αλλά είναι και ενδεικτική των ελπίδων που έτρεφαν για ένα ομαλό πολιτικό βίο.«Θεωρούμεν την ημέραν αυτήν ως την ωραιοτέραν της ζωής μας», είναι τα λόγια του Κανάρη προς τον νέο Βασιλιά της Ελλάδας. Η εξάρτηση  όμως της δυναστείας από τις δυνάμεις που την επέβαλαν όπως κι εκείνη του Όθωνα, και όχι από τον λαό, επισώρευσε δεινά στον τόπο.

     Η εκλογή του νέου βασιλέα και η ανάρρηση του στον θρόνο της Ελλάδας, συνδέεται με την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, όπου η Επτάνησος προσφέρεται σαν προίκα στον θρόνο.Η Αγγλία εδώ φαίνεται να υπερκεράζει τις φιλοδοξίες των Ελλήνων και αυτό εκλήφθηκε στους κύκλους κυρίως των Επτανησίων “παλιών” ριζοσπαστών, σαν ένας ευτελισμός των αγώνων για την ανεξαρτησία των νησιών. Ο νεαρός βασιλιάς από την πλευρά του επένδυσε στην Ένωση της Επτανήσου, διότι πίστευε ότι μ’ αυτήν ως προίκα, θα ήταν διασφαλισμένη η εμπιστοσύνη και η αγάπη των Ελλήνων στο πρόσωπό του.

     Η Ένωση οικοδομήθηκε κάτω από την πίεση που άσκησε το ριζοσπαστικό κόμμα με το ψήφισμα της 26 Νοεμβρίου 1850, με το οποίο οι επτανήσιοι ριζοσπάστες αντιπρόσωποι της βουλής, διεκήρυξαν ανάμεσα στα άλλα ότι «.. η ομόθυμος στερεά και αμετάτρεπτος θέλησις του Επτανησιακού λαού, είναι η ανάκτησις της ανεξαρτησίας του και η ένωσις αυτού μετά του λοιπού έθνους του». Ο Χαρίλαος Τρικούπης, είναι εκείνος που χάρις στις διασυνδέσεις του, τίθεται επικεφαλής της διαπραγμάτευσης με τους Άγγλους για την Ένωση των Ιονίων νήσων. Είναι γνωστοί άλλωστε οι δεσμοί των Τρικούπηδων με την Αγγλία.

     Στις 25 Ιουλίου 1863 διαλύθηκε η ΙΒ΄ Ιόνιος Βουλή και προκλήθηκαν εκλογές από τον Άγγλο Αρμοστή Στορξ, μέσα σε ένα κλίμα δικαιολογημένης καχυποψίας για τις πραγματικές προθέσεις της Αγγλίας, που αναζωπυρώθηκαν μετά  την ανάδειξη της ΙΓ΄ Ιονίου Βουλής που συνήλθε την 19/1 Οκτωβρίου και ανέδειξε πρόεδρο τον Στέφανο Παδοβά βουλευτή Κερκύρας και Δημ.Μηλιαρέση βουλευτή Κεφαλονιάς ως αντιπρόεδρο.Στη πρώτη αυτή συνεδρία της 21/3 Οκτωβρίου κατά το τυπικό προσήλθε ο Αρμοστής και ανέγνωσε το διάγγελμα με το οποίο καλείτο η Ιόνιος Βουλή να αποφανθεί για την ένωση με ορισμένους όρους. Κατά την επομένη δε συνεδρίαση της Βουλής, στις 23 Σεπτεμβρίου/5 Οκτωβρίου 1863, συνήλθε η Βουλή όπου, παρουσία των Βουλευτών και του Μητροπολίτη Αθανασίου, στήθηκε η ελληνική σημαία δίπλα από τον πρόεδρο της Bουλής  Παδοβά, ο οποίος διάβασε το ψήφισμα για την Ένωση, μέσα σε μια θύελλα επευφημιών από βουλευτές και τον λαό.Την επομένη όλοι οι Βουλευτές κατευθύνθηκαν στο Αρμοστείο όπου δόθηκε επίσημη απάντηση της Bουλής στο διάγγελμα του Αρμοστή για το ζήτημα της Ένωσης. Συντάκτης και εισηγητής του ψηφίσματος της Ένωσης ήταν ο ποιητής και βουλευτής Λευκάδας Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.

     17/30 Οκτωβρίου 1863 είναι η ημέρα άφιξης του νέου βασιλιά στην Ελλάδα που αναγορεύτηκε συνταγματικός βασιλεύς των Ελλήνων ως Γεώργιος Α΄. Ο Γεώργιος γίνεται δεκτός από την ολιγαρχία των Αθηνών ως «σωτήρας του έθνους». Έτσι ο Γεώργιος A΄ εγκαινιάζει μια δυναστεία που θα κρατήσει για 110 χρόνια και θα αποβεί με τις παντός είδους παρεμβάσεις της στη πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας, πρόξενος εθνικών συμφορών.

   Τον Μάρτιο του 1864 καταφθάνει κλιμάκιο πληρεξουσίων της Επτανήσου  ατμοπλοϊκώς στον Πειραιά, όπου του επιφυλάσσεται λαμπρή υποδοχή και εν μέσω ενθουσιωδών εκδηλώσεων και κραυγών «Ζήτω η Ένωσις» κατευθύνεται με συνοδεία μεγάλης πομπής αμαξών στην Αθήνα και καταλύει στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Ο Βαλαωρίτης, ο Παδοβάς και ο Λομβάρδος, αποτελούσαν το κλιμάκιο εκείνο, που είχε  τις πρώτες επαφές με τον Πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης τον Πρωθυπουργό Κανάρη και τον Βασιλιά Γεώργιο.

     Την δεύτερη μέρα της άφιξής τους, άρχισαν οι διαδικασίες επικύρωσης της Συνθήκης και της Σύμβασης Παραχώρησης των Επτανήσων, από την ολομέλεια της Βουλής. Η Συνθήκη και η Σύμβαση εισήχθηκε σε ψηφοφορία στην Εθνοσυνέλευση, όπου και ψηφίστηκε «παμψηφεί» και στη συνέχεια απεστάλη στην Αγγλία για τελική κύρωση. Η προφητεία του Πατροκοσμά έμελλε να επαληθευτεί στη ώρα της με θαυμαστή ακρίβεια: «Θα ’ρθουν οι κόκκινοι σκούφοι και ύστερα οι Άγγλοι επί 54 χρόνια και κατόπιν θα γίνει ρωμαίικο».

     Η εικόνα των Επτανησίων για την Ελλάδα της εποχής εκείνης είναι αποκαρδιωτική.Η πολιτική ζωή της Ελλάδας αυτόν τον καιρό αποτυπώνεται με τα μάτια του Βαλαωρίτη σε αλληλογραφία με την σύζυγό του Ελοϊσία Τυπάλδου.«Οι αυτοαποκαλούμενοι πολιτικοί άνδρες της Ελλάδος προκαλούν οίκτο. Νομίζουν ότι είναι τέλειοι διπλωμάται και γίνονται κατά συνέπεια γελοίοι. Η εθνοσυνέλευση είναι ένας βρωμερός και σκοτεινός σταύλος. Θα σου διηγηθώ διασκεδαστικάς λαπτομερείας όταν θα συναντηθώμεν».

      Στις 25 Απριλίου 1864 οι τρείς πληρεξούσιοι επέστρεψαν στα νησιά τους, όπου μεταξύ 25 και 28 Ιουνίου διεξήχθησαν εκλογές προκειμένου να εκλεγούν οι πληρεξούσιοι της Επτανήσου για την Ελληνική Βουλή.Εν τω μεταξύ την 21 Μάιου 1864 μετά από πέντε περίπου αιώνες ξενική κατοχή τα Επτάνησα ενώνονται με την πατρίδα. Την προηγουμένη έφευγε από την Κέρκυρα το 9ο βρετανικό σύνταγμα στρατού παίρνοντας μαζί του τα έγγραφα της Υψηλής Αστυνομίας αλλά και τα σχεδιαγράμματα των φρουρίων των φυλακών και της Βουλής. Στην αποχαιρετιστήρια τελετή που έγινε στο παλάτι του Αρμοστή, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της νήσου Κέρκυρας ο Θρασύβουλος Ζαΐμης, ο Αρμοστής σερ Ερρίκος Νάιτ Στορξ απέφυγε να χαιρετήσει τον εκπρόσωπο της Ελληνικής Κυβέρνησης.Αυτή τη φορά η φλεγματικότητα και παραδοσιακή ευγένεια των Άγγλων είχε πάει περίπατο. Λίγο αργότερα θα επιβιβαστεί στο πολεμικό «Μάρλμπορου» και στις 12.00΄ ακριβώς η βρετανική σημαία υποστέλλεται από τα φρούρια και ανεβαίνει η Ελληνική, ενώ απέδιδαν τιμές τα πυροβόλα των φρουρίων και του πολεμικού πλοίου που είχε καταφθάσει από την προηγουμένη με άνδρες Χωροφυλακής του Μηχανικού και του 10ου Συντάγματος πεζικού. Ο ελληνικός στρατός αφού διήλθε από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης συγκεντρώθηκε στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος όπου τελέστηκε δοξολογία που χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Αθανάσιος, παρουσία των βουλευτών, γερουσιαστών, λοιπών αρχών και εκπροσώπων της κυβέρνησης. Στη συνέχεια παρατάχθηκε στη Σπιανάδα και κατευθύνθηκε στους χώρους στρατωνισμού του. Το πολεμικό «Μάρλμπορου» κατευθύνθηκε στο Κατάκολο της Ηλείας για να παραδώσει ο Αρμοστής την Ιονική Σημαία στον Βασιλιά Γεώργιο Α΄, ενώ τα λοιπά πολεμικά κατευθύνθηκαν στη Μάλτα. Την ίδια μέρα, στη Κεφαλονιά έγινε επίσημη παράδοση στον έπαρχο Ιγγλέση και η αναχώρηση των Αγγλικών πλοίων την 8.30΄από τον κόλπο του Αργοστολίου με επικεφαλής τεράστια ατμοκίνητη φρεγάτα, που έγινε μέσα σε κλίμα δυσπιστίας των κατοίκων για την Ένωση, ήταν εξόχως εντυπωσιακή και έδειχνε την πολεμική πυγμή και τον υπερφίαλο εγωισμό της Αγγλίας. Μόνο όταν την 23 Μαΐου έφτασε στο Ληξούρι ελληνικό ατμόπλοιο από την Κέρκυρα, ξεκίνησαν οι πανηγυρισμοί. Παρόμοια τελετή έλαβε χώρα σε κάθε ένα και από τα λοιπά νησιά.

     Οκτώ μήνες πριν την 21η  Μαΐου 1864, τις 23 Σεπτεμβρίου 1863, είχε υπογραφεί στο Ιόνιο Βουλευτήριο η ληξιαρχική πράξη του τέλους της Αγγλικής Κατοχής, όπου η αγχόνη και το μαστίγιο ήταν τα σύμβολα με τα οποία διοίκησε η γηραιά Αλβιόνα για 50 χρόνια τα Επτάνησα. Εξαίρεση ήπια αυτής της σκληρής κατοχικής περιόδου ήταν ίσως η επί μέρους διακυβέρνηση του Νάπιερ στη Κεφαλονιά. Τα παλιά και συσσωρευμένα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στα νησιά του Ιονίου οι αγρότες, για δεκαετίες κάτω από την Αγγλική κατοχή, θα βρουν την ευκαιρία να εκφραστούν με την πρώτη εθιμοτυπική επίσκεψη του Γεωργίου Α΄ στα νησιά, το 1864.

    Οι εκλεγέντες Επτανήσιοι βουλευτές αποβιβάστηκαν μέσα σε πανηγυρικό κλίμα στον Πειραιά περί τα μέσα Ιουλίου. Με την άφιξη των βουλευτών της Επτανήσου η κατάσταση είναι εκρηκτική και ο φόβος της επανάστασης εναντίον του βασιλιά είναι υπαρκτός. Το αντιβασιλικό κόμμα του Δ.Βούλγαρη, τους νέους πληρεξουσίους αντιμετώπισε πλέον ως βασιλόφρονες και συνασπίσθηκε προ της άφιξής τους για την εκλογή του Δεληγιώργη ως προέδρου της Εθνοσυνέλευσης -πράγμα το οποίο επέτυχε- και στη συνέχεια εξέλεξε ως Φρούραρχο των Αθηνών τον Δημήτριο Γρίβα. Επιπλέον, συνδύασε την υποδοχή των νέων βουλευτών με μια τεράστια διαδήλωση, το πνεύμα και τα συνθήματα της οποίας αποτελούσαν κήρυξη πολέμου προς την Τουρκία. Το γεγονός αυτό δυσαρέστησε την Τουρκική και Αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα που προέβησαν σε διαμαρτυρίες, ενώ διετάχθη ο πασάς των Ιωαννίνων  να προωθήσει τα στρατεύματά του στα σύνορα με την Ακαρνανία. Ο στρατός βρίσκονταν υπό τα όπλα. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη και ο βασιλιάς άκρως ανησυχητικός για πιθανότητα εκδηλούμενης αντιβασιλικής επανάστασης. Στο ισοζύγιο των πολιτικών πραγμάτων θα βαρύνει η στάση των νέων βουλευτών της Επτανήσου. Μετά την είσοδο των νέων βουλευτών, εκλέχθηκε  πρόεδρος ο Μεσσηνέζης υποστηριζόμενος από το κόμμα του Κανάρη, και την 22 Ιουλίου οι Επτανήσιοι πληρεξούσιοι σε μια ατμόσφαιρα εθνικής έξαρσης, έδωσαν τον όρκο στην Εθνοσυνέλευση με τον Βαλαωρίτη εξουσιοδοτημένο να μιλήσει για λογαριασμό τους ενώπιον 350 πληρεξουσίων. Σε επιστολή του στη σύζυγο του ανάμεσα στα άλλα καταγράφει:«Όταν κατέβηκα από το βήμα ο λαός φρίττων από χαρά, έρρηξε απέραντον μυκηθμόν, επιβάλλων εις τον πρόεδρον να διαλύσει την συνεδρίασιν, διότι δεν ήθελε να ακούσει πλέον κανέναν άλλον: “Αφήστε μας, εφώναζαν, αφήσετέ μας με την απόλαυσιν της στιγμής αυτής. Αφήστε μας με την γλυκύτητα με την οποία μας γαλήνευσε την ψυχήν ο Βαλαωρίτης». Ο λόγος του ποιητή της «Κυρά Φροσύνης» και των «Μνημοσύνων» στην Εθνοσυνέλευση, και τα αισθήματα ενότητας που εξέπεμψε, συντέλεσαν να διαλύσουν όλα τα σύννεφα που είχαν απλωθεί στον ουρανό της Αθήνας και να δαμάσουν την κυοφορούμενη επανάσταση. Οι Επτανήσιοι βουλευτές έφεραν ένα νέο ευρωπαϊκό οίστρο στην μίζερη και διεφθαρμένη εν πολλοίς πολιτική ατμόσφαιρα της Αθήνας. Η Ένωση θα έχει μακρύ δρόμο ακόμη να διανύσει μετά την νομοθετική προσαρμογή και ενότητα σε διοικητικά, φορολογικά και εκκλησιαστικά ζητήματα, αντεγκλήσεις και διαφωνίες που εν τω μεταξύ προέκυψαν, τα οποία χώρισαν και έφεραν σε αντιπαράθεση τους επτανήσιους βουλευτές, που παρ’ όλα αυτά έπαιξαν τα πρώτα χρόνια έναν εξόχως δυναμικό και πρωτοπόρο ρόλο στα ζητήματα που απασχόλησαν την Ελληνική Βουλή. Έτσι, με την Ένωση των νησιών του Ιονίου και στη συνέχεια με την συνταγματική μεταβολή του 1864 που καθιέρωσε το καθεστώς της Βασιλευμένης Δημοκρατίας, εγκαινιάζεται μια καινούργια περίοδος της πολιτικής ιστορίας του τόπου.

                                                                                                                       Λ.Κατσιγιάννης

Πηγή: Leovard  Το είδωλο της γης μου

              ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ

       

           Ειν’ το νησί μου ένα απαλό κοχύλι, γύρω κύμα γαλανό

           όλο φτερούγες καϊκιών σε γαλανό καθρέπτη

           τη δύση του ζωγραφίζει πάντα ένας ξανθός άγγελος

           σέρνοντας την παλέτα του ήλιου ανάμεσα στις γαλανές φτερούγες.

           Στο κύμα ο νιός του πελεκάει κέδρο κατάρτι ευωδιαστό

           κι η κόρη του κεντάει πανιά με σταυρωτές γλαροφτερούγες.

           Η νοσταλγία μου μ’ ένα κλαδί μυρτιάς με δένει με τους βράχους του

           με τα φτερά των μύλων και των αστεριών τα λεμονάνθια.

           Ειν’ το νησί μου ένα  γαλανό μωρό κι η μάνα θάλασσα

           μ’ αφρούς το ντύνει και κεντήματα ασημένια

           και πλάι η γυμνή αμμουδιά του δένει τις ξανθές πλεξούδες του

          με ζωγραφιές, νερά ατλατζένια.

                                                          

           Παναγής  Λευκαδίτης

           (Aπό τη συλλογή «Τραγούδια και Μοιρολόγια)

Το κοστούμι του Καραμανλή

O παλιός Καραμανλής γνωστός για το καλό του γούστο στο ντύσιμο,  όταν ήταν στο Παρίσι είχε έναν Έλληνα ράφτη για τα κοστούμια του. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ως «Εθνάρχης» στη περίοδο της μεταπολίτευσης, πριν αρχίσει να τον ράβει ο Σάντης Παπαδάτος, γνωστός μαιτρ της υψηλής ανδρικής ραπτικής με πελάτες τους πιο επώνυμους Έλληνες της εποχής του, έκανε παραγγελία τα κοστούμια του στον Ιταλικό οίκο μόδας Cifonelli. Τα πουκάμισα τα έραβε στου Χριστάκη. Με την Ελλάδα τότε εκτός ΕΟΚ στα εισαγόμενα επιβάλλονταν δασμοί. Έτσι όταν έφτασαν τα τρία επί παραγγελία καλοραμμένα κουστούμια του προέδρου στο Τελωνείο της Πάτρας, ένας μακρυχέρης τελωνειακός ελεγκτής από άγνοια μεν για τον παραλήπτη, αλλά και από επαγγελματική συνήθεια, θεώρησε «σκόπιμο» να παρακράτησει ένα από τα κοστούμια του προέδρου. Βέβαια προφανώς δεν του πήγαινε, λόγω σωματότυπου, αλλά με τα μέτρα του θα έβγαζε δυο δικά του. Όταν βέβαια αποκαλύφθηκε η πράξη του, άρον-άρον συγχυσμένος επέστρεψε το κοστούμι, με τη γνωστή επαγγελματική δικαιολογία ότι το κράτησε "για το Χημείο"! Έτσι γλύτωσε το κουστούμι του Καραμανλή από τη μεταποίηση.
  

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου
 

AΘΑΝΑΣΙΑ

Τα ωραιότερα μου ποιήματα τάχω

γράψει στους τοίχους των φυλακών
στους κορμούς των δένδρων
στα κάτασπρα λαδόχαρτα της ταβέρνας
στα κουτιά των τσιγάρων
στ’ αχαμνά των θηλυκών
στη ράχη της θάλασσας.
Μισώ το ανεξίτηλο!
Και το ανεξάλειπτο.
Είναι θάνατος το σύννεφο που δεν

θέλει να γίνει στάλα να στάξει
στη γης.
Είναι θάνατος ο ήλιος που δεν εννοεί να δύσει.
Είναι νεκροί οι στίχοι που δεν

μπορούν να λησμονηθούν. Λάθος!
Τα ωραιότερα μου ποιήματα δεν
 τάγραψα ακόμα. Δεν θα τα γράψω ποτέ.
Τα θέλω αθάνατα! 

Κυριάκος Διακογιάννης

Από τη Συλλογή «ΜΟΛΥΒΙΕΣ» -1974

                     Ανέμελες μέρες

                                                             Στο Χρίστο και την Τασία

                         

                    Τους  θυμάμαι στην αυλή του σπιτιού τους,

                     σε κάποιο προκαταρτικό στάδιο της ευτυχίας τους,

                     στην κάμερα του ήλιου να ποζάρουν.

                     Εκείνος τελειόφοιτος εύελπις,

                     αρματωμένος με πάθος,

                     με το βλέμμα του ν’ αστράφτει·

                     κι εκείνη, πρωτοδιόριστη δασκάλα,

                     γεμάτη ομορφιά και δύναμη,

                     με χέρια γυμνά, μακριά σαν σπαθιά,

                     που γέμιζαν τον αέρα

                     μια ιδρωμένη ανοιξιάτικη μυρουδιά.

                    Ο Μάης έμπαινε απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα,

                    και πίθωνε τα λουλούδια του στ’ ανθοδοχείο·

                    κι αυτοί, μεθυσμένοι απ’ του φιλιού την ευτυχία,

                    ανύποπτοι για τις ρωγμές του αύριο,

                    γεύονταν αμέριμνοι το προσφάι του έρωτά τους.

                       Λ.Κατσιγιάννης

                       Από την ποιητική συλλογή  “Καθαρτήριο άλμα”

                  

Το "Άγιο Σπίτι" της Παναγίας του Loreto.

Το Loreto,  μικρή καστροπολιτεία της επαρχίας Marche, 20 χιλμ. νότια της Αγκώνας, δεσπόζει σε ένα λοφίσκο με μεσαιωνικά κτίρια και τον καθεδρικό ναό του που περιβάλλεται από ένα μοναστηριακό συγκρότημα, όπου μια πτέρυγά του λειτούργει σαν μουσείο. Επίκεντρο της πόλης η Βασιλική της Παναγίας του Loreto του 15ου αιώνα που στεγάζει το "Άγιο Σπίτι", την "Santa Casa di Mandona" που αποτέλεσε την επίγεια κατοικία της Παναγίας στη Ναζαρέτ, όπου η Θεοτόκος είχε την αναγγελία του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Η  κατοικία ήταν ουσιαστικά μια σκαλισμένη στο βράχο σπηλιά, αποτελούμενη από τρεις τοίχους. Ενώ κατά την παπική παράδοση, ως τις μέρες μας, καλλιεργήθηκε εντέχνως και κατά διπλωματικό τρόπο η μεταφορά των λίθων της κατοικιας από τη Ναζαρέτ στο Loreto «επί φτερών αγγέλων», από τα στοιχεία πρόσφατης  ιστορικής έρευνας του ερευνητή και σύμβουλου της Ακαδημίας των Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών “Angelica Costantiniana” της Ρώμης, κ. Χ. Κουδουνά, προέκυψε ότι η μεταφορά των "αγίων πετρών" έγινε βάσει ενός σχεδίου μεταφοράς και διάσωσης, για λογαριασμό του Δεσπότη της Θεσσαλίας και Βλαχίας Ιωάννη Α΄ Δούκα Άγγελου Κομνηνού, στα τέλη του 13^ου αιώνα (1288-1289) από τη Ναζαρέτ στη Θεσσαλία[1]. Η μεταφορά έγινε με πλοίο από την Άκρα της Παλαιστίνης, που αρχικά ελιμενίσθηκε στην Κύπρο και τελικώς σε λιμάνι του Δουκάτου των Αθηνών και Θηβών (Πειραιάς ή Λαύριο), το οποίο ευρίσκετο υπό τον οίκο των Ντε Λα Ρος. Στη συνέχεια προωθήθηκε οδικώς στο Μοναστήρι της "Ακαταμάχητου Θεοτόκου των Μεγάλων Πυλών" κοντά στα σημερινά Τρίκαλα Θεσσαλίας, που είχε οικοδομηθεί το 1283 από τον Ιωάννη πάνω σε αρχαίο ναό της Αθηνάς[2]. Οι "άγιες πέτρες", αφού αποκολλήθηκαν, μεταφέρθηκαν εδώ μέσα σε τρία κιβώτια τα οποία παρέμειναν απείραχτα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ιωάννης σχεδόν με την άφιξη των λίθων πεθαίνει (1289) ως μοναχός στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει, και ενταφιάζεται στο εσωτερικό του ναού, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα και ο τάφος του. Μετά τον θάνατο του Ιωάννη Α΄ οι "άγιες πέτρες" παραχωρούνται ως προκώο[3] στα πλάισια της διαπραγμάτευσης του γάμου της ανηψιάς του και κόρης του Δεσπότη Νικηφόρου Άγγελου Κομνηνού,[4] της Θαμάρ ή Μαργαρίτας  με τον Πρίγκιπα Φίλιππο Ανδεγαυό του Τάραντα, περιστασιακού συμμάχου των Αγγέλων Κομνηνών και  γιο του Καρόλου του Β΄της Προβηγκίας του Ανδεγαυού (Charles d'Anjou)[5]. Φυσικό είναι να δεχθούμε ότι συμπεριλήφθηκαν στην προίκα της Θαμάρ κατ’ απαίτηση του Φιλίππου, λόγω της μεγάλης σπουδαιότητας τους και της γενικευμένης τάσης των δυτικών για συσσώρευση ιερών λειψάνων και λοιπών προσκυνημάτων από τις περιοχές της Ανατολής, για διασφάλιση, επιβεβαίωση και ενίσχυση της θρησκευτικής τους επιρροής. Ο γάμος  του Φιλίππου με την Θαμάρ τελέσθηκε κατά τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 1294 στην Αquila ή την Νεάπολη, ενώ η αποστολή έγινε αργότερα προς το τέλος του ίδιου έτους, μέσω του λιμένος της Άρτας στο μικρό παράπλευρο λιμάνι Recanati της Αγκώνας,  με κατάληξη το Loreto.
Μετά την απόδειξη αυτού του ιστορικού γεγονότος, σε συνέδριο που έλαβε χώρα στο Loreto το 2016 και την επισημοποίηση της πορείας των "αγίων λίθων", οι παπικοί αναγκάσθηκαν (αν και προφανώς το γνώριζαν) να παραδεχτούν ότι δεν εννοούσαν ουράνιους, αλλά επίγειους αγγέλους. O ρωμαιοκαθολικός πρελάτος Landrienx έγραψε στο σημειωματάριό του μετά την γνωστοποίηση του προικοσύμφωνου: «Αυτή [η Αγία Οικία] φυσικά και μεταφέρθηκε στο Loreto από τα χέρια των Αγγέλων, μ’ αυτοί οι Άγγελοι δεν είναι εκείνοι του ουρανού. Ο χρόνος σκίασε σιγά-σιγά το ιστορικό γεγονός και η πεποίθηση του λαού αντικατέστησε τους Αγγέλους της Κωνσταντινούπολης με τους Αγγέλους του ουρανού».
Σήμερα οι Δήμοι Πύλης Τρικάλων και  Loreto είναι αδελφοποιητοί και το “Άγιο Σπίτι” της Παναγίας αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο θρησκευτικό προσκύνημα στην Ιταλία, μετά από το Ναό του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Οι "άγιες πέτρες" είναι χτισμένες σε τρεις τοίχους, σε αναλογίες μήκους/πλάτους/ύψους (9,50 x 4 Χ 3μ) σε σχήμα Π στο κέντρο του καθεδρικού ναού της πόλης και περιβάλλονται από μαρμάρινη λάρνακα κατασκευής των αρχών του 16^ου αιώνα (1509-1527) από διάσημους αναγεννησιακούς καλλιτέχνες, με εξαιρετικής ποιότητας μάρμαρο που φέρει παραστάσεις από τη Βίβλο. Στην τέταρτη βορεινή πλευρά, υπάρχει βωμός με το άγαλμα της Παναγίας και του μικρού Χριστού από ξύλο κέδρου Λιβάνου,[6] που  αντικαθιστά το πρώτο του 14^ου αιώνα που καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τέτοια εντύπωση προκαλεί στον επισκέπτη-προσκυνητή η περιβάλλουσα  λάρνακα, που είναι φανερό πως η τιμή που απολαμβάνουν οι "άγιες πέτρες" στην πόλη του Loreto είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.

---

[1] Κατά τον ερευνητή, η κατεδάφιση του σπιτιού της Παναγίας έγινε το 1263 από Οθωμανό αξιωματούχο και φυλάγονταν σε κρύπτη.  

[2] Ο ναός είναι κτισμένος σε επίκαιρη θέση-πέρασμα, σχεδόν στα όρια της Θεσσαλίας με την Ήπειρο. Η μονή καταστράφηκε μεταγενέστερα με τις λεηλασιες και βεβηλώσεις των Τούρκων, αλλά παραμένει το καθολικό της αφιερωμένο στην Παναγία, που αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά σιωπηρά μνημεία της βυζαντινής περιόδου στην Ελλάδα. Σήμερα αποτελεί μετόχι της μονής του Αγίου Βησσαρίωνα, και πανηγυρίζει στα ενιάμερα της Παναγίας. Σε μικρή απόσταση από τη μονή, η ιστορική τοξωτή γέφυρα πάνω από τον ποταμό Πορταϊκό, που ως το 1936 ένωνε την πεδιάδα της Θεσσαλίας με τα χωριά του Ασπροποτάμου (Αχελώου).

[3] Η έρευνα του Χ. Κουδουνά έφερε στο φως το έγγραφο αυτό “Cartualarium Culisanense” που βρίσκεται φυλαγμένο στην κρατική βιβλιοθήκη της Μοντεβέρτζινε  της πόλης του Avellino.

[4] Με τον θάνατο του Μιχαήλ Β΄ Άγγελου, (κατευθείαν απόγονου των Αγγέλων Κομνηνών) το κράτος του Δεσποτάτου της Ηπείρου μοιράζεται στον γιο του Νικηφόρο Α΄ (Π. Ήπειρος, Αιτωλία, Ακαρνανία, Λευκάδα, Ιθάκη με έδρα την Άρτα ) και τον νόθο γιό του Ιωάννη Α΄(Θεσσαλία, Κεντρική και Ανατολική Στερεά Ελλάδα ως τον Κορινθιακό κόλπο, με έδρα την Υπάτη).Ο Νικηφόρος το 1265 συνάπτει συμφωνία με το Βυζάντιο και παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ανηψιά του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, Άννα Κατακουζηνή με την οποία αποκτά τρία παιδιά, την Μαρία, την Θαμάρ και τον Θωμά. Ο Δεσπότης Νικηφόρος Α΄ Άγγελος Κομνηνός, λίγο μετά τον θάνατο του Ιωάννη Α΄ καθίσταται κύριος της περιοχής του Ασπροποτάμου και πεθαίνει δυο χρόνια μετά το γάμο της κόρης του, το 1296. Με τον θάνατο του Θωμά (1318), που τον διαδέχτηκε στο θρόνο, δίδεται τέλος στην δυναστεία των Αγγέλων της Ηπείρου. 

[5] Ο Κάρολος Β΄Ανδεγαυός το 1266 καταλύει το κράτος του Μαμφρέδου στη Σικελία και ιδρύει το Βασίλειο των δυο Σικελιών. Η προετοιμασία μιας νέας Σταυροφορίας υπό την ηγεσία του, που αποσκοπούσε να λύσει δυναμικά προς όφελος της δυτικής εκκλησίας τις θεολογικές διαφορές με το Βυζάντιο και να επιτύχει οριστικά την εκκλησιαστική ένωση, θα ακυρωθεί έπειτα από τα γεγονότα του Σικελικού Εσπερινού που ξέσπασε το 1282 στο Παλέρμο. Πέθανε δυο χρόνια αργότερα το 1284.

[6] Το μαύρο ξύλινο άγαλμα της Παναγίας, παραπέμπει κατά τη δυτική εκκλησιαστική αλληγορία, στη μεγάλη μαύρη αιγυπτιακή θεά, Ίσιδα, της οποίας η λατρεία διαδόθηκε στα πέρατα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσω των ρωμαϊκών λεγεώνων. Έτσι σταδιακά, η αρχαία αιγυπτιακή θεά μεταμορφώθηκε από τον δωδέκατο αιώνα στη Μαύρη Παναγία.

Απόψη του Loreto

Η πλατεία του Loreto με τον Καθεδρικό Ναό

Λεπτομέρεια από πλευρά της Λάρνακας

To Σπίτι της Παναγίας στο εσωτερικό της Λάρνακας

Η Εκκλησια της Πόρτας Παναγιάς

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου