MATΩΜΕΝΗ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

               Εκκλησιές, που σας στύλωσε η Πίστη

               τόσων αιώνων, τώρα πια γυμνές!

               Οι ωραίοι σας που νάνε Ναζωραίοι;

               οι χλωμές σας τι εγίναν Παναγιές;

               Ράγισαν κι οι καμπάνες σας που ηχούσαν

               χαρμόσυνες σε πρωινά ιλαρά,

               οι πόρτες σας χορτάριασαν κι η κρύα

               από παντού σας έζωσε ερημιά.

               Όμως σε κάτι νύχτες δίχως άστρα,

               τις καμπάνες ποιοι τάχα να χτυπούν;

               κι οι ραγισμένες κωδωνοκρουσίες

               σ’ όλη τη Μικρασία αντιλαλούν.

               Τότε οι νεκροί τσολιάδες μας αφίνουν

               τον ύπνο τον υπαίθριο, τον πλατύ

               και για τις εκκλησιές παν τραγουδώντας

               με την αγέρινή τους τη φωνή.

               Και χώρες και χωριά από ψαλμωδίες

               γεμίζουν υποβλητικές, βαθιές,

               κι οι Τουρκαλάδες  στ’ όνειρό τους βλέπουν

               ματωμένους Χριστούς και Παναγιές.

                     Σωτήρης Σκίπης

                     Από τη συλλογή Λιμάνια και Σταθμοί

To χρονικό μιας πολιορκίας (5-11-1798 ως 22-1-1799)

του ιερέα  Πέτρου-Πολύκαρπου Βούλγαρη 

Πριν  220 χρόνια στη Κέρκυρα, εξελίσσεται το χρονικό της πολιορκίας της πόλης και των φρουρίων της από τον ενωμένο στόλο των Ρώσων και Τούρκων. Οι Ρωσότουρκοι ως κοινοί σύμμαχοι, έρχονται να πολιορκήσουν την πόλη που κατέχεται από τους Δημοκρατικούς Γάλλους, αν και οι επαναστατικοί πανηγυρισμοί της Γαλλικής Επανάστασης  του Ροβεσπιέρου είχαν αρχίσει να ατονούν από το 1797 όταν οι Γάλλοι έφτασαν στην Κέρκυρα. Είχε προηγηθεί τον Αύγουστο του 1798 η  Ναυμαχία του Αμπουκίρ 30 χιλ. ανατολικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου,  που καθιέρωσε την Αγγλία ως ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο και τον Νέλσον ως αδιαμφισβήτητη ναυτική στρατιωτική προσωπικότητα και βαρόνο, μετά την σχεδόν ολοσχερή καταστροφή του Γαλλικού Στόλου υπό τον Βοναπάρτη. Η Γαληνότατη έχει πέσει νωρίτερα στα χέρια του Ναπολέοντα και στη διανομή των κτήσεων ανάμεσα σε Αυστριακούς και Γάλλους, με την συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο, τα Επτάνησα περιέρχονται στους Δημοκρατικούς Γάλλους, που καίνε το libro d’ oro των ευγενών και φυτεύουν το δένδρο της ελευθερίας. Στη Σπιανάδα αναρτούν και ένα ξόανο ως άγαλμα της ελευθερίας. Σύμμαχοι των Γάλλων στα Επτάνησα, οι Οβριοί, οι Ιακωβίνοι και το popolo που έχουν πλέον το πάνω χέρι και στα πλαίσια της «δημοκρατίας» τους, προβαίνουν μεθοδικά σε όποια ασυδοσία μπορεί κανείς να φανταστεί. Διώξεις και ταπεινώσεις των ευγενών που δεν πρόσκεινται σ’ αυτούς, επιβολή νομοθετικών διαταγμάτων που  περιορίζουν την θρησκευτική ελευθερία, κ.ά που με την ήττα του Ναπολέοντα και την έναρξη της πολιορκίας τον Οκτώβριο του 1798, γίνονται αυστηρότερα. Οι συλλήψεις και διώξεις των αντιφρονούντων ευγενών ή λαϊκών και ιερέων, οι κρεμάλες στη Σπιανάδα, οι καταστροφές των ναών και το πλιάτσικο που αναλαμβάνουν να πουλήσουν οι Οβριοί, είναι στην ημερήσια διάταξη. Με το συμμαχικό στόλο να έχει πιάσει τις δυο μπούκες του λιμανιού και τους ντόπιους  Γραικούς, μαζί με Αλβανούς και Τούρκους από την απέναντι στεριά, να σφίγγουν την πολιορκία, το χρονικό  φθάνει ως τις 22 Φεβρουαρίου του 1799 που παραδίδεται η πόλη των Κορφών στον Ρώσο στρατηγό Θεόδωρο Ουσακώφ.

Παρατίθεται εδώ ένα απόσπασμα της 17 του μήνα Ιανουαρίου 1799 ενδεικτικό και των ιδιωματισμών της γλώσσας που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του Χρονικού, ιερέας εκείνη την εποχή του ναού του Αγίου Σπυρίδωνος.

                                               

Στον κάθε αναγνώστη έγκειται να βρει τις ομοιότητες εκείνων με τους δικούς μας χαλεπούς καιρούς.

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

  

O Πατριάρχης Σερβίας Παύλος 

Ήταν Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009, όταν κοιμήθηκε ο Πατριάρχης Σερβίας Παύλος. Η μεγαλύτερη προσωπικότητα των τελευταίων χρόνων της εκκλησίας της Σερβίας, που ξεχώρισε για τη σεμνότητα του, την απλότητα και την ασκητική εν Χριστώ ζωή του. Άνθρωπος της προσευχής, της πραότητας, της αγιοσύνης. Βρέθηκε στο τιμόνι της εκκλησίας της Σερβίας σε μια πολύ δύσκολη εποχή από τον εμφύλιο ως τους νατοϊκους βομβαρδισμούς, σήκωσε το βάρος του σταυρού του ποιμνίου του και πολέμησε τις κενές υλιστικές ιδεολογίες που έφεραν τα αδιέξοδα και τα σημερινά προβλήματα του λαού του. Μια αποστεωμένη άγια φιγούρα με γρήγορο και πολλές φορές μοναχικό βάδισμα, ήταν όταν κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο. Ένας ασκητής στο κέντρο του Βελιγραδίου όπου και το Πατριαρχείο Σερβίας, που απέφευγε την δημοσιότητα. Υπόδειγμα ταπεινότητας, πραότητας, ίσως μοναδικό φαινόμενο Αρχιερέα εκκλησίας, που ετοίμαζε μόνος του τα λιτά φαγητά του και κυκλοφορούσε με το λεωφορείο της γραμμής. Κάποτε, στο Κόσσοβο σαν επίσκοπος, ένας Αλβανός απαίτησε να σηκωθεί για κάτσει αυτός. Σηκώθηκε χωρίς να δυσανασχετήσει.

Υπάιθριος ζωγράφος φιλοτεχνεί το πορτραίτο του Πατριάρχη

Τα παπούτσια του που τα επιδιόρθωνε ο ίδιος

Γεννήθηκε το 1914 σε χωριό που σήμερα ανήκει στην Κροατία. Από μικρός έμεινε ορφανός από τους γονείς του και την ανατροφή του ανέλαβε η θεία του. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου, ενώ παράλληλα σπούδαζε και ιατρική που την εγκατάλειψε λόγω του πολέμου. Το 1941 πήρε πτυχίο και στη συνέχεια  για να επιζήσει εργάστηκε ως οικοδόμος στην ανοικοδόμηση της πόλης από τους βομβαρδισμούς των Ναζί. Το 1942 έφυγε για το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας και λίγο αργότερα αποφάσισε να γίνει μοναχός. Εκάρη μοναχός στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού και το 1955 μετέβη στην Αθήνα για μεταπτυχιακές σπουδές ως το 1957.Βρισκόμενος στην Αθήνα εξελέγη το 1957 επίσκοπος Ράτσκας και Πριζρένης δηλαδή Κοσσόβου, την πιο δύσκολη εκκλησιαστική επαρχία της χώρας.Το 1990 εξελέγη Πατριάρχης με κλήρωση, χωρίς να το έχει επιδιώξει. Από τη θέση αυτή, έδειξε πλέον σε όλο τον Σέρβικο λαό τις μεγάλες αρετές του που επισημάνθηκαν παραπάνω. «Αναβαίνοντας ως 44ος Πατριάρχης στο θρόνο του Αγίου Σάββα, δεν έχω κανένα πρόγραμμα να παρουσιάσω πατριαρχικής δράσεως. Το πρόγραμμά μου είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού…»  είπε ανάμεσα σε άλλα στον ενθρονιστήριο λόγο του. Πατριαρχική μορφή ο μακαριστός, με θεολογικό ύφος, λιτός, νηφάλιος, τελούσε αδιάλειπτα την θεία λειτουργία, εύστοχος χρήστης της ευαγγελικής γλώσσας στην καθημερινότητα.Ακόμη εκπόνησε εκκλησιαστικές μελέτες, όπου διακρίνεται το τρίτομο έργο του «Διασαφήσεις σε ζητήματα της πίστεώς μας» και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα.Το σημαντικότερο όμως ήταν η επιστροφή του μαθήματος των θρησκευτικών στην εκπαίδευση, το 2002. Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’90 στάθηκε κοντά στο λαό του. Ο Πατριάρχης Παύλος παιδί πνευματικό του Ιουστίνου Πόποβιτς, που κουβαλούσε μέσα του και ένα κομμάτι ελληνικής ψυχής, πήρε σωστή θέση στο Σκοπιανό ζήτημα, λέγοντας από το 1992 ότι "γνωρίζει μόνο μία Μακεδονία και αυτή είναι ελληνική". Τάφηκε στη μονή Ρακοβίτσας κοντά στο Βελιγράδι. Πριν ένα χρόνο έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός του σε κεντρική πλατεία του Βελιγραδίου. Αιωνία του η μνήμη. 

                                                     

Αποκαλυπτήρια του αγάλματος στο Βελιγράδι-Νοέμβρης 2018

                                                                               

Πηγή: Το είδωλο της γης μου

               Στην Ελλάδα κάνει κρύο

               Στην Ελλάδα κάνει κρύο κι ένας βάρβαρος βοριάς,

               με φορτώνει σ’ ένα πλοίο που το λέγαν Πειραιάς.

               Ανοιχτήκαμε στη Δύση με τον ήλιο στα ψηλά,

               τα καράβια κρύβουν μίση και φαντάσματα πολλά.

               Και την τρίτη μέρα φτάνει μήνυμα από τη στεριά,

               να μ’ αφήσουν σε λιμάνι και σε σκοτεινά νερά.

               Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς,

               τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς.

               Σε μιας μηχανής ιμάντα με το χάρο αφεντικό,

               πέρασα απ’ τη Τζιμπερλάντα βγήκα στον ωκεανό.

               Στα κατάρτια του κυκλώνα και στα δίχτυα της σιγής,
               ζούσα τούτο τον αιώνα δίχως ίσκιο, δίχως γης.

               Στην Ελλάδα σκοτεινιάζει κι ένας δίσεκτος θεός,

               απ’ τους ουρανούς κοιτάζει πόσο χάλασε ο καιρός.

               Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς,

               τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς.

               Μ.Μπουρμπούλης

                                                                              

               ANAMONH

               H εποχή σου

               είναι έρεβος και σιωπή.

              Ένα λευκό τριαντάφυλλο

              φυλλοροεί στο μέτωπό σου.

              Στα μάτια σου

              δυο κόκκινα γεράνια.

              Τα πουλιά

              σκοτώνονται στους αγρούς

              οι ποιητές στις πόλεις.

              Τίποτα δε ζει πιο παράξενο

              από τη λάμψη της Ανατολής

              που δεν είδες.

              Βουβός

              μπρος στην αμίλητη θάλασσα

              περιμένεις την Αυγή

              περιμένεις το Βράδυ.

                                             -Ελπίζεις.

                    Τ. Βαρβιτσιώτης

               Σκιά ονείρου

                                                              Στον πατέρα μου

               Κάτω απ’ την ερημιά τ’ ουρανού,

               κοιμήθηκα και σ’ ονειρεύτηκα.

               Πελώριος ίσκιος

               που γλιστράει και διαβαίνει.

               Θυμήθηκα τ’ αργόσυρτο

               αερινό σου βάδισμα.

               Στο πέρασμά σου

               ο θάνατος σωπαίνει.

               Η άχνα της ανάσας σου

               είναι που μ’ άγγιξε.

               Διαβάτη της σιωπής,

               σ’ ακούμπησε η αφή μου.

               -Στάσου πατέρα να σου πω!

               σου φώναξα.

               Τίποτα δεν περίσσεψε

               απ’ την κραυγή μου.

              Χάθηκες μες την αίθρια σιγή

              του δειλινού,

              σε μια στροφή,

              μέσα στο παραλογισμό μου.

              Κυλάς και τρέχεις

              στ’ ασημένια περιβόλια

              και ψάχνω να σε βρω

              μες  στ’ όνειρό μου.

                    Λ.Κατσιγιάννης

Μαρτυρική Συρία: Η χώρα των Αγίων

Η Συρία είναι μια χώρα πολλών χρόνων ειρηνικής και γόνιμης συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού. Ο μέσος έλληνας δυστυχώς αγνοεί τους άρρηκτους πολιτιστικούς και θρησκευτικούς δεσμούς που συνδέουν τις δυο χώρες. Σήμερα η Συρία των Σελευκιδών απογόνων του Μ. Αλεξάνδρου, γη της πρώτης σποράς του χριστιανικού λόγου, αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και πεδίο διεκδίκησης των δυνάμεων του σκοταδιστικού Ισλάμ. Ο πόλεμος αυτός που ξεκίνησε εδώ και 8 χρόνια, υποκινήθηκε από τη Δύση στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, τροφοδοτήθηκε με όπλα από τις πολεμικές βιομηχανίες των χωρών της ΕΕ και των ΗΠΑ, που έκαναν θαυμάσιες μπίζνες με το ισλαμικό χαλιφάτο και αποσκοπούσε στην πτώση του Σύρου προέδρου Bashar al Assad. Έτσι, κατόρθωσε μεν συντριπτικά πλήγματα στον ισλαμοφασισμό (παρά τη κρυφή υποστήριξη από μυστικές δυνάμεις ευρωπαϊκών χωρών) αλλά η θέση του προέδρου μάλλον εδραιώθηκε περισσότερο από πριν, χάρη στον ηρωισμό του συριακού στρατού, στην φανερή και αδιάλειπτη υποστήριξη κυρίως της Ρωσίας και δευτερεύοντος  των λοιπών στρατιωτικών οργανώσεων  και του Ιράν.
Ο πόλεμος στη Συρία που ξεκίνησε ανάμεσα στους μετριοπαθείς Άραβες (Αλαουίτες, Σιίτες) και τους εξτρεμιστές (Σουνίτες), αποσκοπεί στον έλεγχο της Συρίας και τον διαμελισμό της. Η μόνη χώρα που επίσημα είναι προσκαλεσμένη από τη Σύρια για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού, είναι η Ρωσία.
Οι ορθόδοξη θρησκευτική μειονότητα στη Συρία με επικεφαλής το Πατριαρχείο Αντιόχειας, τα χρόνια αυτά έμεινε μόνη και αβοήθητη χωρίς την υποστήριξη της ανύπαρκτης Ελλάδας. Την Ορθόδοξη εκκλησία ποιμαίνει ο Πατριάρχης Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιωάννης ο 10^ος, αδελφός του μαρτυρικού Μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλου.Οι χριστιανοί αποτελούν το 10% του συνολικού πληθυσμού με 60% απ’ αυτούς ορθοδόξους. Ήτοι συνολικό πληθυσμό περίπου 1.000.000 με τις δικές τους εκκλησιές, σχολεία ιδρύματα κλπ. που έχει υποστεί τις συνέπειες του πολέμου. Τα πρώτα χρόνια του εμφυλίου πολέμου τα χριστιανικά ιδρύματα αποτέλεσαν βασικούς στόχους.Χιλιάδες οι σύγχρονοι μάρτυρες του χριστιανισμού.
Ο μεταξύ των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας ανταγωνισμός, υπονόμευσαν την ενότητα και το ενδιαφέρον για τους χριστιανούς της Συρίας, που έμειναν αβοήθητοι από την μητέρα εκκλησία. Η έλλειψη ενδιαφέροντος για την εξαφάνιση των αρχιερέων του Πατριαρχείου Αντιόχειας την 22-4-13 ήταν σχεδόν προκλητική. Ακολούθησαν οι ευχές του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Τουρκία για επιτυχία στην εισβολή στη Συρία, τον Ιανουάριο του 2018 που προκάλεσαν αίσθηση. Απομονωμένο το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας και υπονομευμένο από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, έχει ουσιαστικά την υποστήριξη πλέον μόνο του Πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο έχει ανεγείρει στην περιοχή αρμοδιότητας του Πατριαρχείου Αντιόχειας τέσσερεις εκκλησιές. Οι σχέσεις των δυο εκκλησιών χρονολογούνται από πολλά χρόνια. Στα τέλη του 19ου αιώνα, χάρη στη στήριξη της Ρωσικής εκκλησίας στη Συρία, ανοίχτηκαν εκπαιδευτικά ιδρύματα, ιδιωτικά σχολεία και ναοί. Η παρέμβαση του Ελληνισμού από την ελληνιστική εποχή και έπειτα από το βυζάντιο, είναι εδώ πολλαπλή σε διάφορα έργα κοινωφελή που σώζονται ως σήμερα. Ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της UΝΕSCΟ όπως η Παλμύρα, κατακτήθηκε την άνοιξη του 2015, λεηλατήθηκε από το τζιχάντ και κατά την αποχώρησή του  μετά από περίπου ένα χρόνο, ο χώρος της διασπάρθηκε από νάρκες διασποράς (απαγορευμένο όπλο) made in USA. Μέσα στη δύνη των μακροχρόνιων πολεμικών συγκρούσεων του εμφυλίου πολέμου και εκείνου κατά των ισλαμοφασιστών, η ζωή στη Συρία του Bashar al Assad (ενός μετριοπαθή για τα δεδομένα της περιοχής ηγέτη)  δεν έπαψε να αναπνέει πολιτιστικά ούτε μια στιγμή.
Η ορθόδοξη παρουσία στη χώρα καταπλήσσει ακόμη και σήμερα με την πληθώρα μοναστηριών και εκκλησιών που είναι διάσπαρτες. Από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού διαδόθηκε ο μοναχισμός στη Συρία, και αργότερα στα χρόνια του Ιουστινιανού οικοδομήθηκαν πολλά μοναστήρια και εκκλησιές που σώζονται ως τα σήμερα παρά τους βανδαλισμούς του τελευταίου πολέμου.Τα δύο πιο γνωστά γυναικεία συριακά μοναστήρια, είναι το μοναστήρι της Σεϊδανάγια  (Sidna) στο χωριό Σεϊδανάγια 30 χλμ βορειοανατολικά της Δαμασκού όπου η εκκλησία της Γεννήσεως της Θεοτόκου της Παναγίας Σεϊδανάγια (Δέσποινας)  και το μοναστήρι της Αγίας Θέκλας στο Maalula, 55 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Δαμασκού. Και στα δύο επιτέθηκαν μαχητές του Ισλάμ και επέφεραν καταστροφές.

                                                                       

Μονή Σεϊδανάγια

                                                                               

Ο Ιουστινιανός παρακαλεί την Παναγία να του αποκαλύψει το σχεδιο του Ναού

Στoν ίδιο χώρο της Μονής της Αγίας Θέκλας μαχητές κατέστρεψαν την αρχαία χριστιανική εκκλησία των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, κλέβοντας ή καταστρέφοντας τις παγκοσμίου φήμης εικόνες που υπήρχαν εδώ, με κυριότερη εκείνη των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, που εικονογραφήθηκε τον 13ο αιώνα.Το Μοναστήρι της Παναγίας Σεϊδανάγια χτίστηκε το 547 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, βάσει σχεδίου που υπέδειξε η Παναγία στον ίδιο,όταν στρατοπέδευσε στην περιοχή προετοιμαζόμενος να πολεμήσει τους Πέρσες. Εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου, στο Γενέθλιον της Θεοτόκου, όπου αποτελεί και το μεγαλύτερο θρησκευτικό προσκύνημα στη Συρία και το δεύτερο μεγαλύτερο στη Μ. Ανατολή μετά τους Αγίους Τόπους. Εδώ φυλάσσεται η  θαυματουργή εικόνα της Παναγίας  από κηρομαστίχη, που σύμφωνα με την παράδοση, φιλοτεχνήθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά.
Η περιοχή αποτελεί επίκεντρο της Ορθοδοξίας στη Συρία, αφού 7χλμ από την Μονή Σεϊδανάγια  σε υψόμετρο 2000μ βρίσκεται η Μονή Χερουβείμ που γιορτάζει στις 8 Νοεμβρίου και σε 1 χλμ απόσταση η Μονή του Αγίου Γεωργίου.
Ακόμη το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Ομήρου κοντά στη Χόμς που κτίστηκε από τον Ιουστινιανό πάνω σ’ ένα άγαλμα του Ομήρου. Το μοναστήρι του Αγίου Μωυσή της Αβισσινίας, γνωστότερο με την αραβική προφορά -Deir Mar Musa al-Habashi, βρίσκεται 90 χιλιόμετρα βόρεια της Δαμασκού σε μια σπηλιά στις παρυφές του βουνού. Θεωρείται θησαυρός της χώρας και είναι «υποχρεωτικό» σημείο επίσκεψης για κάθε τουρίστα. Εδώ δεν έχουν φτάσει οι τρομοκράτες και για αυτό δεν έχει υποστεί ζημιές .

                                                                             

Μονή Μωυσή

Το μνημείο έχει αποκατασταθεί το 1984 με τη βοήθεια της τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και πολλών εθελοντών από την Ευρώπη και τη Σαουδική Αραβία. Αυτός ο κόπος επιβραβεύτηκε, και ήδη τη δεκαετία του 1990 το μοναστήρι έγινε όχι μόνο τόπος προσκυνήματος, αλλά και ενός είδους τουριστικού προορισμού στη Συρία. Στη περιοχή της Ταρτούς στη πόλη Σαφίτα, ξεχωρίζει ο Ορθόδοξος ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο κάστρο της πόλης. Ο πληθυσμός της πόλης είναι εδώ αμιγώς ορθόδοξος.

                                                                           

Τζαμί της Δαμασκού πρώην Ναός Αγ.Ιωάννη Προδρόμου

Στη Δαμασκό της Συρίας ξεχωρίζει ο μεγαλοπρεπέστατος μοναστηριακός Ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, κτίσμα κι αυτό του Ιουστινιανού, που  μετά την κατάκτηση από του Άραβες, όταν η Συρία κατακτήθηκε και αποκόπηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο ναός  μεταβλήθηκε σε τέμενος, το Τζαμί των Ομαγιάδων (Οmeyyades) και σήμερα το Μεγάλο τζαμί της Δαμασκού. Σε κεντρικό σημείο του τζαμιού υπάρχει μεγάλο μαυσωλείο, όπου φυλάσσεται σε λάρνακα η κεφαλή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου του Βαπτιστού. Ειδική γραφή με αραβικά γράμματα χρυσά επάνω στο μνημείο, εξιστορεί  συγκλονιστικό περιστατικό, όπου κατά την μετατροπή του ναού σε τζαμί όταν οι μουσουλμάνοι ανέσκαψαν τον τάφο, άρχισε να βγαίνει ζεστό αίμα επί αρκετά ημερονύχτια. Μετά δε από τριήμερες λιτανείες και προσευχή του Χριστιανού Πατριάρχη, σταμάτησε το αίμα.

                                                                             

Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Το 1977 ο π. Παίσιος ο Αγιορείτης, ταξιδεύοντας στην μακρινή Αυστραλία με τον πατέρα Γοντικάκη ηγούμενο τότε της Μόνης Σταυρονικήτα, προσκεκλημένοι του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού,(σήμερα στη Δ. Αυστραλία κτίζεται το Μοναστήρι του) πετώντας πάνω από την Συρία, είπε μονολογώντας: «Η Συρία είναι χώρα αγίων». 40 χρόνια αργότερα, στη Δαμασκό στην περιοχή της Jaramana, στις μέρες μας, έγιναν τα εγκαίνια του μεγαλοπρεπούς ναού του Αγίου Παϊσίου, όπου όμοιος του δεν υπάρχει στην Ελλάδα, με απούσα την ελληνική πολιτεία. 

                                                                 

Μονή Αγίου Συμεών Στυλίτη (5ος αιων)

Πληθώρα Αγίων από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού έχει αναδείξει η αγιοτόκος γη της Συρίας. Ανάμεσα σ’ αυτούς,  ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ιεράρχης της Ορθοδόξου εκκλησίας και Πατριάρχης, ο Άγιος Ιάσων επίσκοπος Δαμασκού, ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο Άγιος Συμεών ο Στυλίτης ως και η ισαπόστολος και πρωτομάρτυς του Χριστού Αγία Θέκλα, που τιμάται στις 24 Σεπτεμβρίου. Η Αγία Θέκλα γεννήθηκε στη Μικρά Ασία, μυήθηκε στον Χριστιανισμό από τον Απόστολο Παύλο και καθ’ υπόδειξη του Κυρίου κατευθύνθηκε από το Ικόνιο στη Σελεύκεια, όπου από εκεί ανέβηκε σ’ ένα σπήλαιο που βρίσκεται στην πόλη Μααλούλα της Συρίας,(όπου μιλούν ακόμη στη γλώσσα του Ιησού τα αραμαϊκά) στο οποίο εγκαταβίωσε για πολλά χρόνια και όπου βρίσκεται και ο τάφος της. Στον χώρο αυτό ιδρύθηκε τον 4ο μ.Χ. αιώνα το ορθόδοξο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας (Mar Taqla), το οποίο ανήκει στο Πατριαρχείο Αντιοχείας και είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια της Συρίας. Το ιστορικό αυτό μοναστήρι υπέστη σημαντικές ζημιές κατά την περίοδο από το Σεπτέμβριο του 2013 έως Μάρτιο του 2014, από τους φανατικούς ισλαμιστές, όπου 12 μοναχές του μοναστηριού συνελήφθηκαν ως όμηροι και λευτερώθηκαν με ανταλλαγή. Η παρέμβαση του Πατριαρχείου Μόσχας ήταν η μόνη φωνή διαμαρτυρίας και συμπαράστασης που ακούστηκε.

Μια άλλη ιδιαίτερη ομάδα Πατέρων της Εκκλησίας που προέρχονται από τη Συρία είναι οι Υμνογράφοι Πατέρες, με κυριότερους τον Ρωμανό τον Μελωδό,(o Πίνδαρος της εκκλησιαστικής ποίησης) στον οποίο οφείλονται οι καλύτεροι εκκλησιαστικοί ύμνοι των Χαιρετισμών  της Παναγίας και διάφορα κοντάκια, τον  μοναχό Ιωάννη Δαμασκηνό (676-749) με κυριότερη συμμετοχή του στους ύμνους της νεκρώσιμης ακολουθίας και τον σπουδαίο Κανόνα της νύχτας του Πάσχα, τον Εφραίμ τον Σύρο (305-373) τον σημαντικότερο Σύρο Θεολόγο και από τους πρώτους εκκλησιαστικούς συγγραφείς,  ως και  τον Σωφρόνιο Α΄ Πατριάρχη Ιεροσολύμων[1].

Οι δεσμοί μεταξύ Ελλάδας και Συρίας δεν είναι μόνο πολιτιστικοί και θρησκευτικοί, αλλά και οι πολιτικοί δεσμοί των χωρών ήταν κάποτε έντονοι. Τον Μάρτη του ΄87, τις μέρες της μεγάλης ελληνοτουρκικής κρίσης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ανέθεσε σε πολύ έμπιστο άνθρωπό του μια φαινομενικά δύσκολη αποστολή, να μεταφέρει στη Συρία μήνυμα στον πρόεδρο Hafez Al Assad ζητώντας τη βοήθειά του για την αντιμετώπιση του τουρκικού κινδύνου. Ο άνθρωπος του πρωθυπουργού χωρίς ιδιαίτερο κόπο και πιεστικότητα, πήρε άμεσα τη σαφή διαβεβαίωση από τον πατέρα του σημερινού προέδρου ότι :"Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος, σημαίνει επίθεση εναντίον της Συρίας"! Μετά τη δήλωση αυτή και σε εφαρμογή της διαβεβαίωσης αυτής, άρματα μάχης του συριακού στρατού μετακινήθηκαν στα σύνορα με τη Τουρκία. Οποία διαφορά με την σημερινή λιγόψυχη κατάσταση, όπου στον πόλεμο υπέρ βωμών και εστιών που δίνει η χώρα, η πόρτα της Ελλάδας είναι κλειστή. Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών είναι από χρόνια παγωμένες με την πρεσβεία της χώρας μας στη Συρία και την αντίστοιχη της Συρίας εδώ, να παραμένει κλειστή από το 2012 με το πρόσχημα της ασφάλειας (βλ. Ιστοσελίδα του Υπ. Εξωτερικών)[2] (όταν άλλες χώρες δεν έχουν διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις) σε μια περίοδο που κυριότερος ρόλος της θα ήταν η ταυτοποίηση των ανθρωπίνων ροών που έρχονται σήμερα στην Ελλάδα και δηλώνουν Σύριοι και η συμπαράσταση στους χειμαζόμενους ορθοδόξους της. Αυτή η απόφαση, «διπλωματικό εμπάργκο» είναι φανερό πως πάρθηκε κάτω από την πίεση που ασκούν στη χώρα μας εξωγενή πολιτικά κέντρα, εχθροί του σημερινού προέδρου, και εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο την ανεξέλεγκτη εισβολή ανθρώπων κάθε είδους εθνικότητας στη χώρα μας, με πρόσχημα τον πόλεμο της Συρίας.
Οι Έλληνες είναι «μια ιδρυτική παράμετρος της συριακής ταυτότητας».Οι δεσμοί αίματος και το φιλικό αίσθημα ανάμεσα στους δυο λαούς πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα, αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα συμβεί σύντομα, με την πνευματική αφασία και την πολιτική σκοπιμότητα που έχει κυριέψει τα απολωλότα μυαλά των σύγχρονων επιλεκτικά ανιστόρητων εξωκατευθυνόμενων πολιτικών μας.                                         
                                               

                                                                                
           Πηγή: Το είδωλο της γης μου

---

[1]Ως άριστος μουσικός και υμνογράφος συνέγραψε διάφορα τροπάρια, τα στιχηρά ιδιόμελα των μεγάλων Ωρών των Δεσποτικών εορτών Χριστουγέννων και  Θεοφανείων, της Μεγάλης  Παρασκευής και του Μεγάλου Αγιασμού "Φωνή Κυρίου...". Θεωρείται ο πρώτος ποιητής Τριωδίων και Τετραωδίων Κανόνων, των οποίων ο αριθμός είναι πολυάριθμος. Ο Σωφρόνιος, όταν ήταν μοναχός, αναθεώρησε το τυπικό του Αγίου Σάββα και συμπλήρωσε τον Επιλύχνιο ύμνο "Φως Ιλαρόν" (Βλ.Βικπαίδεια)
[2] Η Ελληνική Πρεσβεία στην Δαμασκό ανέστειλε την λειτουργία της, τον Ιούλιο 2012, για λόγους ασφαλείας. Η Πρεσβεία της Συρίας στην Αθήνα ανέστειλε την λειτουργία της τον Δεκέμβριο 2012 και έκτοτε, η προξενική εξυπηρέτηση των Σύρων πολιτών στην Ελλάδα πραγματοποιείται από τη Συριακή Πρεσβεία στη Σόφια!!!

              Κάλβε δόξα της αρετής

              Αποκομμένος απ’ τη μάνα σου,

              της μοναξιάς σου τον ίσκιο κυνηγούσες,

              με την απληστία της γνώσης παραμάσχαλα.

              Μέρες φωτεινές,

              απ’ του Φώσκολο την αντανάκλαση

              και νύχτες που γεννούν την Ειμαρμένη

              των στοχασμών σου.

              Λίγος ο καιρός για μεγάλες αγάπες·

              αυτές που μας ρουφάνε το μεδούλι.

              Στην αδιαφορία της Ζάκυνθου,

              ύμνους ανταπέδωσες.

              Την καταφρόνηση της πατρίδας έζησες,

              για τις “ Ωδές” της  ανομοιοκαταληξίας σου.

              Στην ερημιά σου ωριμάζεις με το χρόνο·

              φθινόπωρο σκυφτό που δε γελά,

              μη καταστρέψει τη μελαγχολία του.

              Ώσπου το σώμα κύρτωσε,

              στο σχήμα μιας σοφής καμπύλης,

              στα όρια μιας κάθετης αξιοπρέπειας,

              ανεικόνιστο κι εξοστρακισμένο

              απ’ τον ουρανό της πατρίδας του·

              εκδίκηση ενός κατάμαυρου ανέφικτου.

              Κι έπειτα, ανθολογημένος της ψυχής μας

              έφυγες, κρατώντας τις αποστάσεις.

              Ένα πορτραίτο φανταστικό άφησες,

              και τις χορδές της λύρας σου·

              μήνυμα  σ’ ένα  μπουκάλι,

              που βρέθηκε με τα χρόνια

              στ’ ακρογιάλι μιας

              παραλειπόμενης ποίησης.  

                    Λ.Κατσιγιάννης