O Πατριάρχης Σερβίας Παύλος 

Ήταν Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009, όταν κοιμήθηκε ο Πατριάρχης Σερβίας Παύλος. Η μεγαλύτερη προσωπικότητα των τελευταίων χρόνων της εκκλησίας της Σερβίας, που ξεχώρισε για τη σεμνότητα του, την απλότητα και την ασκητική εν Χριστώ ζωή του. Άνθρωπος της προσευχής, της πραότητας, της αγιοσύνης. Βρέθηκε στο τιμόνι της εκκλησίας της Σερβίας σε μια πολύ δύσκολη εποχή από τον εμφύλιο ως τους νατοϊκους βομβαρδισμούς, σήκωσε το βάρος του σταυρού του ποιμνίου του και πολέμησε τις κενές υλιστικές ιδεολογίες που έφεραν τα αδιέξοδα και τα σημερινά προβλήματα του λαού του. Μια αποστεωμένη άγια φιγούρα με γρήγορο και πολλές φορές μοναχικό βάδισμα, ήταν όταν κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο. Ένας ασκητής στο κέντρο του Βελιγραδίου όπου και το Πατριαρχείο Σερβίας, που απέφευγε την δημοσιότητα. Υπόδειγμα ταπεινότητας, πραότητας, ίσως μοναδικό φαινόμενο Αρχιερέα εκκλησίας, που ετοίμαζε μόνος του τα λιτά φαγητά του και κυκλοφορούσε με το λεωφορείο της γραμμής. Κάποτε, στο Κόσσοβο σαν επίσκοπος, ένας Αλβανός απαίτησε να σηκωθεί για κάτσει αυτός. Σηκώθηκε χωρίς να δυσανασχετήσει.

Υπάιθριος ζωγράφος φιλοτεχνεί το πορτραίτο του Πατριάρχη

Τα παπούτσια του που τα επιδιόρθωνε ο ίδιος

Γεννήθηκε το 1914 σε χωριό που σήμερα ανήκει στην Κροατία. Από μικρός έμεινε ορφανός από τους γονείς του και την ανατροφή του ανέλαβε η θεία του. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου, ενώ παράλληλα σπούδαζε και ιατρική που την εγκατάλειψε λόγω του πολέμου. Το 1941 πήρε πτυχίο και στη συνέχεια  για να επιζήσει εργάστηκε ως οικοδόμος στην ανοικοδόμηση της πόλης από τους βομβαρδισμούς των Ναζί. Το 1942 έφυγε για το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας και λίγο αργότερα αποφάσισε να γίνει μοναχός. Εκάρη μοναχός στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού και το 1955 μετέβη στην Αθήνα για μεταπτυχιακές σπουδές ως το 1957.Βρισκόμενος στην Αθήνα εξελέγη το 1957 επίσκοπος Ράτσκας και Πριζρένης δηλαδή Κοσσόβου, την πιο δύσκολη εκκλησιαστική επαρχία της χώρας.Το 1990 εξελέγη Πατριάρχης με κλήρωση, χωρίς να το έχει επιδιώξει. Από τη θέση αυτή, έδειξε πλέον σε όλο τον Σέρβικο λαό τις μεγάλες αρετές του που επισημάνθηκαν παραπάνω. «Αναβαίνοντας ως 44ος Πατριάρχης στο θρόνο του Αγίου Σάββα, δεν έχω κανένα πρόγραμμα να παρουσιάσω πατριαρχικής δράσεως. Το πρόγραμμά μου είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού…»  είπε ανάμεσα σε άλλα στον ενθρονιστήριο λόγο του. Πατριαρχική μορφή ο μακαριστός, με θεολογικό ύφος, λιτός, νηφάλιος, τελούσε αδιάλειπτα την θεία λειτουργία, εύστοχος χρήστης της ευαγγελικής γλώσσας στην καθημερινότητα.Ακόμη εκπόνησε εκκλησιαστικές μελέτες, όπου διακρίνεται το τρίτομο έργο του «Διασαφήσεις σε ζητήματα της πίστεώς μας» και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα.Το σημαντικότερο όμως ήταν η επιστροφή του μαθήματος των θρησκευτικών στην εκπαίδευση, το 2002. Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ’90 στάθηκε κοντά στο λαό του. Ο Πατριάρχης Παύλος παιδί πνευματικό του Ιουστίνου Πόποβιτς, που κουβαλούσε μέσα του και ένα κομμάτι ελληνικής ψυχής, πήρε σωστή θέση στο Σκοπιανό ζήτημα, λέγοντας από το 1992 ότι "γνωρίζει μόνο μία Μακεδονία και αυτή είναι ελληνική". Τάφηκε στη μονή Ρακοβίτσας κοντά στο Βελιγράδι. Πριν ένα χρόνο έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματός του σε κεντρική πλατεία του Βελιγραδίου. Αιωνία του η μνήμη. 

                                                     

Αποκαλυπτήρια του αγάλματος στο Βελιγράδι-Νοέμβρης 2018

                                                                               

Πηγή: Το είδωλο της γης μου