To χρονικό μιας πολιορκίας (5-11-1798 ως 22-1-1799)

του ιερέα  Πέτρου-Πολύκαρπου Βούλγαρη 

Πριν  220 χρόνια στη Κέρκυρα, εξελίσσεται το χρονικό της πολιορκίας της πόλης και των φρουρίων της από τον ενωμένο στόλο των Ρώσων και Τούρκων. Οι Ρωσότουρκοι ως κοινοί σύμμαχοι, έρχονται να πολιορκήσουν την πόλη που κατέχεται από τους Δημοκρατικούς Γάλλους, αν και οι επαναστατικοί πανηγυρισμοί της Γαλλικής Επανάστασης  του Ροβεσπιέρου είχαν αρχίσει να ατονούν από το 1797 όταν οι Γάλλοι έφτασαν στην Κέρκυρα. Είχε προηγηθεί τον Αύγουστο του 1798 η  Ναυμαχία του Αμπουκίρ 30 χιλ. ανατολικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου,  που καθιέρωσε την Αγγλία ως ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο και τον Νέλσον ως αδιαμφισβήτητη ναυτική στρατιωτική προσωπικότητα και βαρόνο, μετά την σχεδόν ολοσχερή καταστροφή του Γαλλικού Στόλου υπό τον Βοναπάρτη. Η Γαληνότατη έχει πέσει νωρίτερα στα χέρια του Ναπολέοντα και στη διανομή των κτήσεων ανάμεσα σε Αυστριακούς και Γάλλους, με την συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο, τα Επτάνησα περιέρχονται στους Δημοκρατικούς Γάλλους, που καίνε το libro d’ oro των ευγενών και φυτεύουν το δένδρο της ελευθερίας. Στη Σπιανάδα αναρτούν και ένα ξόανο ως άγαλμα της ελευθερίας. Σύμμαχοι των Γάλλων στα Επτάνησα, οι Οβριοί, οι Ιακωβίνοι και το popolo που έχουν πλέον το πάνω χέρι και στα πλαίσια της «δημοκρατίας» τους, προβαίνουν μεθοδικά σε όποια ασυδοσία μπορεί κανείς να φανταστεί. Διώξεις και ταπεινώσεις των ευγενών που δεν πρόσκεινται σ’ αυτούς, επιβολή νομοθετικών διαταγμάτων που  περιορίζουν την θρησκευτική ελευθερία, κ.ά που με την ήττα του Ναπολέοντα και την έναρξη της πολιορκίας τον Οκτώβριο του 1798, γίνονται αυστηρότερα. Οι συλλήψεις και διώξεις των αντιφρονούντων ευγενών ή λαϊκών και ιερέων, οι κρεμάλες στη Σπιανάδα, οι καταστροφές των ναών και το πλιάτσικο που αναλαμβάνουν να πουλήσουν οι Οβριοί, είναι στην ημερήσια διάταξη. Με το συμμαχικό στόλο να έχει πιάσει τις δυο μπούκες του λιμανιού και τους ντόπιους  Γραικούς, μαζί με Αλβανούς και Τούρκους από την απέναντι στεριά, να σφίγγουν την πολιορκία, το χρονικό  φθάνει ως τις 22 Φεβρουαρίου του 1799 που παραδίδεται η πόλη των Κορφών στον Ρώσο στρατηγό Θεόδωρο Ουσακώφ.

Παρατίθεται εδώ ένα απόσπασμα της 17 του μήνα Ιανουαρίου 1799 ενδεικτικό και των ιδιωματισμών της γλώσσας που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του Χρονικού, ιερέας εκείνη την εποχή του ναού του Αγίου Σπυρίδωνος.

                                               

Στον κάθε αναγνώστη έγκειται να βρει τις ομοιότητες εκείνων με τους δικούς μας χαλεπούς καιρούς.

Πηγή: Το είδωλο της γης μου