ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

-Πατρίδα μου τι θες να σου χαρίσω

για τον καλό τον χρόνο που θαρθή;

-Παιδί μου το κορμί το λιονταρίσιο
και το παλληκαρίσιο το σπαθί,

Και τη νεραϊδογέννητη τη χώρα
μαζί με τον δικέφαλο αητό.
Δεν θέλω εγώ καινούργια δώρα,

παλιά δικά μου πλούτη σου ζητώ.

- Μητέρα τα δικά σου τα στολίδια

τα χαίρουντ’ άλλοι μεσ’ στην οικουμένη,

και Λάμιες τα φυλάν τα ζώνουν φίδια

και χάνονται εκεί μέσα αντρειωμένοι.

-Παιδί μου όταν τη δόλια σου μητέρα,
με του παιδιού τον πόνο αγαπάς,
με την αγάπη μόνο μιαν ημέρα

την παλαιά της δόξα θα της πας.

Κωστής Παλαμάς

“Η Μεγάλη Ιδέα, με την οποίαν από την Άλωση της Πόλης έζησε και παρηγορήθηκεν έδρασε κ’ εμαγαλούργησε το Έθνος, δέχθηκε θανάσιμα τραύματα στις μέρες μας. Νέες ιδέες βάλθηκαν να τη θανατώσουν, να την υποκαταστήσουν. Και θα μπορούσε κανείς να την ειπή νεκρή, αν είχε ο θάνατος επιρροή στα πνεύματα. Γιατί η Μεγάλη Ιδέα, είναι ύπαρξη πνευματική. Μπορεί να τραβηχτή για καιρό ή και για πάντα, από την ατμόσφαιρά μας.Όμως δεν πεθαίνει, θα ξανάρθη με τον καιρόν η ώρα της. Οι δυνατοί θα μας την ξαναπαρουσιάσουν, με το ίδιο της ή και με το άλλο όνομα, το ίδιο κάνει.” [Κ.Παλαμάς]

Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου

Όσιος Λουκάς

Η πάχνη έλαμπε κομμάτια σαφί

τόπους-τόπους:

το χιόνι στραφτάλιζε στις πατουλιές

πάνω από τους θάμνους,στις κορφούλες…

Οπτασία μέσα από την αχλύ

και το νερόχιονο!

Ψηφιδωτά η αίωνια τέχνη:

κόσμημα μέσα στην άγρια ομορφιά του Ελικώνα.

Το κομποσκοίνι συντονίζεται
με τις χάντρες του νερόχιονου…

                                                                   Λουκία Βαρλάμου
                                                                   Από τη συλλογή "Συγκομιδή"
                                                                               

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Η θλιβερή επέτειος μιας ασύλληπτης βλακείας 

Σαν σήμερα ξημερώματα, πριν από 4 χρόνια,  ανοιχτά της Κέρκυρας, έπιασε φωτιά το Ε/Γ Norman Atlantic που είχε αποπλεύσει το προηγούμενο απόγευμα από το νέο λιμάνι της Πάτρας με ενδιάμεσο εκείνο της Ηγουμενίτσας, με προορισμό την Βενετία, στο οποίο επέβαιναν 487 επιβάτες και 55 μέλη πλήρωμα. Από την πυρκαγιά έχασαν τη ζωή τους 11 άτομα και 18 παρέμειναν αγνοούμενοι. Χαρακτηριστική η περιγραφή (που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα φρίκης) ενός επιβάτη που επιβιβάσθηκε με την οικογένειά του στην Ηγουμενίτσα, και δημοσιεύθηκε τότε στα ηλεκτρονικά μέσα, που αποδίδει με σαφήνεια τις τραγικές εκείνες ώρες που βίωσε η οικογένεια και που δίνει παράλληλα μια εικόνα παρόμοιων συναισθημάτων και εμπειριών που είχε κάθε ένας ταξιδιώτης εκείνου του μοιραίου για πολλούς ταξιδιού. Αξίζει να θυμηθούμε εκείνη την συγκλονιστική περιγραφή, σαν μνημόσυνο για όσους χάθηκαν τόσο άδικα με τον πιο απαράδεκτο τρόπο, μόλις μερικά μίλια από τη στεριά.

                                        

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

ΑΠΟ - ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

                            

                                                                                        Σολδάτος  Δημήτρης

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

                                         Γλυκό μου βρέφος. Διονυσέ μου και Χριστέ μου(Aγ.Σικελιανός)                                                                                              

                                                                          

Η  Γη του Κανενός

Είκοσι μέτρα, απέχουνε τα χαρακώματα,

ανάμεσά τους ούτε ένας ζωντανός.

Στο πόλεμο του 1914.

Αυτή ήταν η Γη του Κανενός.

Το τουφεκίδι ξάφνου σταματά,

μες  απ’ τις τάφρους ανεβαίνει μελώδια.

Ήχος που μαλακώνει την καρδιά.

Χριστούγεννα, της «Άγιας νύχτας» υμνωδία.

Τραχείς πολεμιστές αναθαρρεύουνε,

τα χέρια δίνουνε  μ’ ακάλυπτα τα στήθια.

Απίστευτα όλα τούτα φαίνονται,

μα πιο αληθινά κι απ’ την αλήθεια.

Έκρηξη αγάπης σε ένα πόλεμο φθοράς,

με τους στρατιώτες, της ειρήνης ιχνηλάτες.

Tι κρίμα, που οι αφέντες του πολέμου

δεν είναι στους νεκρούς και στους σακάτες.

Μελωδική εκεχειρία μιας βραδιάς,

η ζέστα της ψυχής λιώνει το χιόνι.

Ποια άραγ’ είν’ η αιτία του πολέμου;

Ερώτημα όπου το νου στοιχειώνει.

Του ολέθρου η φωνή πάλι ακούστηκε:

“Δίχως εχθρό δεν μεγαλώνει η πατρίδα”.

Οι δυο μεριές των ντουφεκιών ξανάρχισαν.

“Σύμμαχος των δειλών είν’ η ελπίδα”.

Μ’ αρκούσε μιας στιγμής ανακωχή,

τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός,

να καταλάβουνε κι αυτοί που πολεμάνε,

πως τούτη η Γη δεν είναι Κανενός.

Λ.Κατσιγιάννης

Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου

Ο Καϊξής

Επειδή το αυθόρμητο είναι πολλές φορές και όμορφο, ένα γνωστό τραγούδι (Ο Καϊξής) σε πρόσφατη εκτέλεση του Περικλή Λαλιώτη (Μόρτη) και του Τέλη Νούλια, με συνοδεία μπουζούκι και μπαγλαμαδάκι,στο μαγαζί του Μπερερή στη Πάτρα, σε δική μου βιντεοσκόπιση, με ένα ντεκόρ που θυμίζει παλιά εποχή.

                                 

Πηγή: Leovard Το  είδωλο της γης μου

  Γεύσεις επί ξηρού ακμής

    (Χταπόδι με κοφτό μακαρόνι) 

Επειδή όλα χωράνε σ’ ένα blog και επιπλέον επειδή η μαγειρική είναι μόδα και πάνω απ’ όλα αγάπη και ποίηση (καλή ή κακή) τι θα λέγατε για μια συνταγή; To χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι, είναι αναμφίβολα επίκαιρη και συνηθισμένη συνταγή των ημερών που αξίζει να την δοκιμάστε σε μια λίγο διαφορετική εκδοχή της. Πλένουμε το παραγουλιασμένο  φρέσκο ή κατεψυγμένο χταπόδι, καθαρίζουμε το εσωτερικό της κουκούλας του και το στόμα του και το βράζουμε σε σιγανή φωτιά ως που να βγάλει τα νερά του, προσθέτοντας παράλληλα λίγο ξύδι για να σπάσει η μυρουδιά του. Λίγο πριν στεγνώσει, το κόβουμε αποχωρίζοντας ολόκληρα τα πλοκάμια του και συμπληρώνουμε με λίγο λάδι και λίγο νερό να συνεχίσει ο βρασμός συνολικά ως ¾ της ώρας, ως που να εξατμιστεί όλο σχεδόν το νερό. Σβήνουμε με λίγο ρακί, ή κόκκινο κρασί και προσθέτουμε φρέσκια ντομάτα κτυπημένη στο μίξερ με ρίγανη, λιγοστό αλάτι, κρεμμύδι (η ποίηση ως γνωστό γράφεται με δάκρυα), πιπέρι, κανέλα, δυο φύλλα δάφνης και πολλή αγάπη. Βράζουμε ακόμη σε χαμηλή πάντα φωτιά ως που να δέσει η σάλτσα για ¼ της ώρας. Ετοιμάζουμε χωριστά το κοφτό μακαρονάκι και σερβίρουμε ρυθμίζοντας την ποσότητα της σάλτσας. Πασπαλίζουμε ή όχι το πιάτο κατά προτίμηση με τριμμένη μυζήθρα ξηρή. Καλή σας όρεξη! Αν και «περί ορέξεως ουδείς λόγος».

                                                                     

          Πήγη: Leovard To είδωλο της γης μου

 Ζωγραφιά

Που σε είδα; Στ’ όνειρο; Στη φαντασία μου;
Σαν μέσα από δημοτικό τραγούδι;
Σε παραθύρι ή μπαλκονιού τ’ απόσκιο

γαληνεμένη ως διάβαζες τα πάθη
τάχα, του Βέλθανδρου και της Χρυσάντζας,

ώρα σπερνού, στοχαστική σιωπώντας;
H φτιάση των μαλλιών, το πρόσωπό σου
μια ζωγραφιά: το μέτωπο, τα φρύδια,
τα χείλη, τα χαμηλωμένα μάτια.

Βασιλικέ μου τρίκλωνε κι άυλό μου
ρόδο, μαζί σ’ ένα άλικο λαγήνι!
Θα μπόρειε να είχα ιδεί την ομορφιά σου,

μέσ’ απ’ τ’ απλό κοντύλι ανεστημένη,
στη Λέσβο, απ’ τον Θεόφιλο, στον τοίχο
έξω, στ’ αθάνατο καφενεδάκι,
πλάϊ στο γιοφύρι τα νερά οπού τρέχουν.
Δροσεύει η ζωγραφιά με τα πλατάνια,
κάτω απ’ τον ίσκιο και τ’ αγέρισμά τους,

και μαγικά τα ιστορικά εκεί ζούνε
κι ο τρόπος ο δημοτικός κ’ οι θρύλοι
σε εικόνες χρυσοπράσινες του μύθου,
της φαντασιάς χαρά, ψυχής αλήθεια.

Μα, ώ ζωγραφιά μου, στης ψυχής να σε είχα,

λουλουδιασμένη αιώνια, την αλτάνα:

Γαϊτανοφρύδι, χείλια έτσι γραμμένα,
τα μάτια σου μαύρο, λαμπρό αμπανόζι,

στο μέτωπο και πάνω απ’ τα κροτάφια
σαν τρίκορφη κορώνα απ’ τα μαλλιά σου,
που πίσω στο λαιμό, ως βεργιά, πλοκάμια
πέφτουν με χάρη δαχτυλιδωμένα.

Βασιλικέ μου τρίκλωνε, χλωμό μου
ρόδο, βαλμένο σε άλικο λαγήνι.

Γιάννης Κλ. Ζερβός


Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου

Μη ρωτάς που ταξιδεύω 

Στη Δυτική πλευρά της Ισπανίας στην επαρχία της Ανδαλουσίας, μετά το πέρασμα της Τζιμπεράλντα  των παλιών ναυτικών, εκεί που  τα θολά νερά του  Γουαδαλκιβίρ ανταμώνουν τον Ατλαντικό, στο νοτιοδυτικό άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου, εκατό χιλιόμετρα δυτικά της Σεβίλλης, μια πανέμορφη μικρή πολιτεία, το Σανλούκαρ ντε Μπαραμέδα, πλένει τα πόδια της στα νερά του Ωκεανού, στεφανωμένη από μια απέραντη παραλία από ψιλή άμμο. Απ’ εδώ ο Πορτογάλος Φερδινάνδος Μαγγελάνος ξεκίνησε προς τα δυτικά το μεγάλο ταξίδι του, τον γύρο του κόσμου, πριν πεντακόσια χρόνια, τον Σεπτέμβρη του 1519 με πέντε πλοία, με προσωπικό τίμημα να πέφτει ο ίδιος νεκρός στις Φιλιππίνες από ένα δόρυ καμωμένο από μπαμπού και μόνο ένα πλοίο το “Victoria”, με δέκα οκτώ άνδρες πλήρωμα να επιστρέφει στο Σανλούκαρ μετά από τρία χρόνια. Είχαν προηγηθεί τα υπερπόντια κατορθώματα του Χριστόφορου Κολόμβου, του Βάσκο ντε Γάμα και του ίδιου του Μαγγελάνου, αλλά τούτο το ταξίδι φαίνονταν τολμηρότερο, αφού ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Έτσι σ’αυτό το μικρό ψαροχώρι εκείνης της εποχής, γράφτηκε ένα σημαντικό κομμάτι της  ιστορίας του ανθρώπου. Επίνειο της Σεβίλλης το Σανλούκαρ από τα αρχαία χρόνια, με  το μέτωπο του να κοιτάζει στα αριστερά τον μεγάλο Ωκεανό και δεξιά μπροστά του το τεράστιο πάρκο της Donana, με την εκτεταμένη αμμουδιά από την πλευρά του Ατλαντικού και τη λιμνοθάλασσα στην εσωτερική. Στην προστατευόμενη περιοχή του πάρκου, ζαρκάδια, αετοί, ελάφια, αγριόγατες, άλογα, αγριόχοιροι, πτηνά, κομβικό σημείο παραμονής και διέλευσης χιλιάδων μεταναστευτικών πουλιών, σκορπισμένα σε μια περιοχή με πανίδα, (από πεύκα κυρίως) υφάλμυρα νερά, έλη και αμμόλοφους, συνθέτουν τον σημαντικότερο ίσως βιότοπο της Ευρώπης.  

O μύθος που θέλει τον Ηρακλή ιδρυτή της Σεβίλλης, όταν πέρασε τις Ηράκλειες στήλες να φέρει τα Μήλα των Εσπερίδων, εντάσσει προφανώς και αυτή την περιοχή στο μυθικό ταξίδι του αρχαίου ήρωα. Ο άθλος επίσης του Ηρακλή με τα βόδια του Γηρυόνη, φαίνεται να εκτυλίσσεται εδώ, στην Ιβηρική Χερσόνησο. Η σημαία της περιφέρειας της Ανδαλουσίας φέρει ως έμβλημα τον Ηρακλή με δυο λιοντάρια και ο Πύργος του Ηρακλή, ένας ρωμαϊκός φάρος που λειτουργεί μέχρι σήμερα και ο οποίος έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, είναι το σύμβολο της περιφέρειας της Λα Κορούνια. Σε πλατεία της Σεβίλλης δεσπόζουν δυο εντυπωσιακές στήλες, πάνω στις οποίες υπάρχουν τα αγάλματα του Ηρακλή, μυθικού ιδρυτή της Σεβίλλης και του Ιουλίου Καίσαρα. Η παρουσία των λιγοστών Ελλήνων που συνόδευσαν τον Μαγγελάνο σ’ εκείνο το επικό ταξίδι του περίπλου της γης, σηματοδότησε την αέναη συνεχή παρουσία της Ελλάδας στο παγκόσμιο ιστορικό και πολιτιστικό «γίγνεσθαι».  Σε λιγότερο από εκατό χρόνια, ένας άλλος μεγάλος Έλληνας, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, θα φτάσει στην Ισπανία για να καθιερωθεί ως ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Λίγο αργότερα, ο Φρανθίσκο Πατσέκο (1564-1644) Ισπανός ζωγράφος και ιστορικός της τέχνης, γέννημα του Σανλούκαρ ντε Μπαραμέδα, σύμβουλος της Ιεράς Εξέτασης σε καλλιτεχνικά ζητήματα, είναι αυτός που θα ταξιδέψει στο Τολέδο να μελετήσει τα έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου.

Η μικρή πολιτεία του Σανλούκαρ ξαπλωμένη σήμερα νωχελικά δίπλα απ’ τη μεγάλη παραλία, μικρό κομμάτι από τα 350 μίλια αμμώδους παραλίας που καλύπτουν τις ακτές της Ανδαλουσίας, ατενίζει την ιστορία με τις δίκες της μνήμες και τα δικά της σημάδια από την εποχή των Βησιγότθων, των Ρωμαίων, των Αράβων, των ένδοξων χρόνων του Καρόλου Ε΄ και του γιου του Φιλίππου Β΄ που άνοιξε την πόρτα για τα μεγάλα ταξίδια των Ισπανών στη Νέα Ήπειρο και γέννησε το μεγαλείο της Νέας Ισπανίας, την εποχή των Βουρβώνων, του Ιωσήφ Βοναπάρτη, των εμφυλίων πολέμων και τέλος της ομοσπονδιακής ενοποίησης των χρόνων του 20^ου αιώνα.

                                                            

                                                            

                                             

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

ΒΙΚΥ ΜΠΑΦΑΤΑΚΗ: Μια παγκόσμια Ελληνίδα που αγάπησε την Ιταλία και προβάλει την Ελλάδα στον κόσμο.

                                                                   

Γνωστή και περιζήτητη σε διεθνές επίπεδο,η κ.Βίκυ Μπαφατάκη Γενική Γραμματέας των Βραβείων Giuseppe Sciacca, (Τζιουζέπε Σάκα) είναι μια ξεχωριστή Ελληνίδα. Σύζυγος και μητέρα ταυτόχρονα, ταξιδεύει συνήθως ανάμεσα Ελλάδας και Ιταλίας και όχι μόνο, προβάλλοντας την πατρίδα μας σε ένα ρόλο πρέσβειρας του Ελληνικού Πολιτισμού. Με σπουδές στην Ιστορία-Αρχαιολογία και στα ΜΜΕ στην Ιταλική γλώσσα και λογοτεχνία, η κ. Βίκυ Μπαφατάκη,το 2005 έλαβε μέρος στον διαγωνισμό επιστημόνων στον τομέα της Επικοινωνίας, των Διεθνών Βραβείων Giuseppe Sciacca, όπου και πρώτευσε και το 2009 έγινε μέλος της Κριτικής Επιτροπής, ενώ το 2012, της απονεμήθηκε ο τίτλος της Γενικής Γραμματέως. Στη συνέχεια για την εθελοντική προσφορά της έχει λάβει διάφορα βραβεία και τίτλους ευγενείας όπως ο τίτλος τιμής της «Πρέσβειρας του Ιταλικού Πολιτισμού ανά τον κόσμο» από το Università per Stranieri di Perugia, ενώ στη συνέχεια ίδρυσε την Ελληνική Γραμματεία των Βραβείων Giuseppe Sciacca, που αποβλέπει  στην προβολή της Ελλάδας, αλλά και των αξιόλογων Ελλήνων του εξωτερικού που διακρίνονται στο διεθνές επιστημονικό, πολιτιστικό και αθλητικό περίγυρο
Ένα μικρό απόσπασμα από μια πρόσφατη συνέντευξή της στo κανάλι PLΡ TV μας δίνει μια πιο ζωντανή εικόνα της προσωπικότητάς της και της δράσης της στα πλαίσια της Επιτροπής Απονομής των Βραβείων Giuseppe Sciacca και όχι μόνο.

Πηγή: Leovard Tο είδωλο της γης μου

«Λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιθ΄ 16-26)

 Ανάμεσα στους απόδημους Οινουσσιώτες, είναι γνωστό ότι συγκαταλέγονται επιφανείς εφοπλιστές, με πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύγχρονη παγκόσμια ναυτιλία. Aν είναι σχεδόν αδύνατο ο πλούσιος να θέσει υποψηφιότητα για τον παράδεισο, η περίπτωση της Κατίγκως συζ. Γεωργίου Λαιμού (1906-1971) αποτελεί την εξαίρεση της παραπάνω ευαγγελικής ρήσης, όπως τουλάχιστον φαίνεται η ζωή και η δράσης της, μέσα από το βιβλίο του Ηρακλή Παπαβασιλείου «ΚΑΤΙΓΚΩ ΛΑΙΜΟΥ». Η καταγωγή της ήταν από την μεγάλη εφοπλιστική οικογένεια Διαμαντή Πατέρα, των Οινουσσών (Αιγνούσσα). Μόνη κόρη ανάμεσα σε έξι γιους, γαλουχημένη με χριστιανικές αρχές, μετά τον θάνατο της μάνας της, ανέλαβε αυτή να παίξει μαζί με τον ρόλο της αδερφής και τον ρόλο της μάνας. Προμετωπίδα της δράσης του πρωτότοκου γιου της οικογένειας Ιωάννη ήταν: «Οι γονείς μου με δίδαξαν ότι τα χρήματα που κερδίζουμε στη ζωή είναι δανεικά και πρέπει να τα επιστρέφουμε στην κοινωνία και τους ανθρώπους του μόχθου, που έχουν ανάγκη βοηθείας». Ο δεύτερος αδερφός της ο Καπετάν Πανάγος, ασπάσθηκε το μοναχικό σχήμα. Το 1930 παντρεύτηκε τον Καπετάν Γιώργο Λαιμό, άνθρωπο με ξεχωριστές αρετές και θεοφοβούμενο, τον «θεολόγο των εφοπλιστών», όπως θα τον αποκαλέσει αργότερα ο Πατριάρχης Αθηναγόρας. Ο πλούτος κατά την ηρωίδα, αποτελεί σημείο γενναιοδωρίας, μέσα από την οποία πληρούται η ζωή της και αποκτά σκοπό. Όταν κάποιος ευημερεί είναι πολύ δύσκολο να μείνει πιστός. Η Κατίγκω με τον Καπετάν Γιώργη, αποτέλεσε εδώ την ιδιαίτερη εξαίρεση. Υπέταξαν τον πλούτο στην διακονία του Θεού. Οι χριστιανικές αρετές βρήκαν απήχηση σ’ αυτό το ξεχωριστό ζευγάρι, που στάθηκε με αξιοπρέπεια, αθόρυβα, μακριά από κοσμικότητες που συναντώνται με έμφαση στον κύκλο τους. Χαρακτηριστικά της Κατίγκως, ήταν η αγάπη και ο σεβασμός στον άνθρωπο, η ταπεινοφροσύνη, η καλοσύνη, η φιλανθρωπία, η προσευχή και ο εκκλησιασμός. Το 1948 εγκαταστάθηκαν στην Λωζάννη της Ελβετίας για 25 περίπου χρόνια. Είναι τα χρόνια που επακολουθούν οι μεγάλες δωρεές.
Έτσι ανάμεσα στα πιο γνωστά φιλανθρωπικά έργα τους (τα περισσότερα των οποίων ήταν έμπνευση της Κατίγκως) πέραν της ενίσχυσης, Συλλόγων, Ιδρυμάτων και Σωματείων, εντάσσονται: Η ίδρυση του Ορθόδοξου Πατριαρχικού Κέντρου στη Γενεύη, (για τη δωρεά αυτή  ανακηρύχτηκε Αρχόντισσα του Οικουμενικού Θρόνου) το Δημοτικό Σχολείο Οινουσσών, το Ναυτικό Γυμνάσιο Οινουσσών, το Γυμνάσιο Αρρένων Χίου, ο εργαστηριακός εξοπλισμός του Νοσηλευτικού Ιδρύματος Κληρικών Ελλάδος (ΝΙΚΕ), το Οικοτροφείο Οινουσσών, Ο Οίκος του Διδασκάλου στη Χίο, παρόμοια έργα στην υπόλοιπη Ελλάδα, και τέλος η θεμελίωση του Ναού του Αποστόλου Παύλου Γενεύης (η πρώτη ορθόδοξη εκκλησία στην καρδιά της Ευρώπης). Το τελευταίο έγινε λίγο πριν τον θάνατό της από ανίατη αρρώστια, που την βασάνιζε για χρόνια. Η κηδεία της στην οποία χοροστάτησε πλήθος Αρχιερέων, έγινε στο εκκλησάκι του Αγίου Γερασίμου Λωζάννης, και ετάφη στο Νεκροταφείο της Λωζάννης. Ο σύζυγός της Καπετάν Γιώργης Λαιμός, λαμπρός επιχειρηματίας, αφοσιωμένος στο ίδιο φιλάνθρωπο έργο, πατριδολάτρης, εκδότης της εφημερίδος  «Πανευρώπη-Ελληνισμός», τιμήθηκε κι αυτός για τις δωρεές του με τον τίτλο του Άρχοντα Μέγα Ρήτορα του Πατριαρχικού Θρόνου.«Μέσα στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον του Απόδημου Ελληνισμού και στο κλίμα της υλοφροσύνης, του σνομπισμού και της κοσμικότητος των πλουσίων της ευαγγελικής παραβολής, το ζεύγος Γιώργη και Κατίγκως Λαιμού, με την ασκητική ζωή του με την προσήλωσή του στα ρήματα του Θεανθρώπου και με την διάθεση του πλούτου των υπέρ των πενήτων και αποκλήρων, απετέλεσαν αληθινά παρήγορον όασιν, γεμάτη δροσιά και ανθρωπιά». Αν απ’ αυτό το πνεύμα ήσαν εμποτισμένοι και οι σημερινοί εκατομμυριούχοι, η πείνα και τα εγκλήματα επιβίωσης θα είχαν απαλειφθεί, ο δε πλούτος θα εύρισκε τον πραγματικό προορισμό του.-  

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Η  Γη

Τρέχουμε ολοχρονίς

πάνω στη ράχη της.

Τρέχει κι αυτή δίπλα μας.

Μια μπάλα που κυλά,

χωρίς να σταματά

στα χαρακώματα

της βλακείας μας. 

                                          

                                                         Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Ένα παιδί γράφει στο Θεό…

Τόξερα πως θα σε βρω

στην καρδιά του εντόμου.

Την αυγή σε καρτερώ

στο παράθυρό μου.

Με τον ήλιο στην ποδιά

στης ζωής το δάσο,

σα να είμαστε παιδιά

τρέξε να σε πιάσω! 

Ω! τι απίστευτη χαρά

νάμαι εγώ κοντά σου.

Θα φιλήσω στα νερά

τα ξανθά μαλλιά σου. 

Κι όταν η νυχτιά στη γη

’ρθει της ευτυχίας,

να κρεμάσει την κλωστή

της μελαγχολίας, 

τότε μόνο μια στιγμή

ω! μεταμορφώσου!

γίνου άνθρωπος εσύ

νάμαι ’γω Θεός σου.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Στην Πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο 

(Ένα πέρασμα απ’ το διαμάντι της Πίνδου)

Στα 1.100 μέτρα υψόμετρο το Μέτσοβο, πατρίδα ευεργετών, στέκει περήφανο λεβεντοχώρι στα μέσα του ουρανού, μακριά από την τριβή της καθημερινής αισθητικής μιζέριας και μονοτονίας των πόλεων. Κύτταρο ζωντανό ακόμη, ενός περήφανου βουνίσιου πολιτισμού που αποπνέει έναν διαφορετικό αμόλευτο αέρα ομορφιάς και αρχοντιάς.  Κατηφορίζουμε στο δημόσιο δρόμο που οδηγεί στην κεντρική πλατεία. Στο τέλος του δρόμου αριστερά η Αγία Παρασκευή. Μητροπολιτικός ναός του χωριού. Μια βάπτιση είναι σε εξέλιξη στον νάρθηκα. Οι ψαλμωδίες, οι αναθυμιάσεις των κεριών, ο πλούσιος εσωτερικός διάκοσμος του ναού, κάνουν την ατμόσφαιρα κατανυκτική. Ο ναός με την τεράστια πλατεία μπροστά του, με το περίτεχνο ξύλινο τέμπλο, τα ανεκτίμητης αξίας ιερά σκεύη, τις αγιογραφίες και σπάνιες εικόνες, αποτελεί το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής του χωριού από τον 15^ο αιώνα.

Η οικονομία της περιοχής στηρίζεται στον τουρισμό και τα προϊόντα της κτηνοτροφίας. Στον 18^ο αιώνα μετά την αφαίρεση των προνομίων που είχε επί τουρκοκρατίας, πολλοί Μετσοβίτες μετακόμισαν και ανέπτυξαν εμπορικές δραστηριότητες στην Αίγυπτο και την Ευρώπη, χωρίς να ξεχάσουν  την πατρίδα τους που φρόντισαν να την ευεργετήσουν με κάθε τρόπο. Ένας απ’ αυτούς, ο κυριότερος, ο Βαρώνος Μιχαήλ Τοσίτσας (1885-1950) που έχρισε κληρονόμο και εκτελεστή της περιουσίας του τον Ευάγγελο Αβέρωφ(1910-1990) ο οποίος ίδρυσε το 1947 το Ίδρυμα Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα, που αποτελεί το σπουδαιότερο ευεργέτη του Μετσόβου. Στο κέντρο της πλατείας σε ένα ύψωμα με θέα τα γύρω βουνά, ο Αβερώφειος Κήπος με το μπρούτζινο άγαλμα του Ευάγγελου Αβέρωφ να δεσπόζει στο χώρο. Νότια του Κήπου η  Πινακοθήκη Αβέρωφ (έργο του  Ευάγγελου Αβέρωφ) μια μεγάλη και εντυπωσιακή συλλογή από πίνακες Ελλήνων ζωγράφων του 19ου και 20ου αιώνα, όπως επίσης και μια αξιόλογη συλλογή γλυπτών και χαρακτικών.

                         

Το Μέτσοβο με τη σπάνια φυσική ομορφιά του, την αυθεντικότητά του, τη λαογραφική του παράδοση, αλλά και τη σημαντική (δεύτερη ιδιωτική μετά από εκείνη της Εθνικής Τράπεζας) Πινακοθήκη, μπορεί να ικανοποιήσει απόλυτα τον απαιτητικό  επισκέπτη.

Πηγή: Leovard To είδωλο της γης μου

Το Αθάνι που έφυγε

Επικείμενη λαογραφική και ιστορική έκδοση

O Φίλιππος της Αγγλίας Δούκας της Υόρκης 

O Πρίγκιπας Φίλιππος Μαουντμπάττεν Δούκας του Εδιμβούργου, σύζυγος της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ Ουίνδσορ της Μεγάλης Βρετανίας, γνωστός και ως «άτακτος» πρίγκιπας, έχει ελληνική καταγωγή, αφού γονείς του ήταν ο πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας και η πριγκίπισσα Αλίκη, κόρη του μαρκήσιου Λούντβιχ Μπάττενμπεργκ. Γεννήθηκε στις 10-6-1921 στα ανάκτορα του Μον Ρεπό της Κέρκυρας και βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος. Είναι γραμμένος στα βιβλία του ληξιαρχείου του Δήμου Κερκυραίων. Ποτέ στα χρόνια της βασιλείας της η Ελισάβετ (από το 1952) δεν επισκέφθηκε την Ελλάδα, είτε επίσημα είτε ανεπίσημα και απ’ ότι φαίνεται ούτε ο Φίλιππος κατόρθωσε να την πείσει για μια τέτοια επίσκεψη, παραμένοντας άγνωστο αν είχε και ο ίδιος ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο. Η μοναδική φορά που βρέθηκαν μαζί πάνω στον βράχο της Ακρόπολης, ήταν σε επίσκεψη που πραγματοποίησαν στις 8-12-1950 με την Ελισάβετ ως διάδοχο (φωτο) και έτυχαν ιδιαίτερης υποδοχής. Εκείνο το ταξίδι-περιοδεία του ζεύγους συνδυάστηκε με επίσκεψη στο μικρό ναό των Αγίων Ελισάβετ και Φιλίππου στη Νίκαια της Αττικής, που κτίσθηκε προς τιμή τους από τον Παναγιώτη Δ.Αλμπάνη (που τους υποδέχθηκε και ως αντιδήμαρχος), ο οποίος στο μικρασιατικό υπηρετούσε στο Ιππικό υπό τις διαταγές του Πρίγκιπα Ανδρέα και διατηρούσε αισθήματα θαυμασμού και ευγνωμοσύνης για το πρόσωπο του. Ο τέταρτος γιος του Γεωργίου Α΄ ο πρίγκιπας Ανδρέας (1882-1944) κατηγορήθηκε ως γνωστόν για τη στάση του ως διοικητής του Β΄ Σώματος Στρατού το 1921.Ο Ανδρέας μετά την επικράτηση του Επανάστασης του 1922 Γονατά-Πλαστήρα παρέμεινε αποκλεισμένος με την Αλίκη και τον μικρό Φίλιππο στο Μον Ρεπό το οποίο ήταν στην ιδιοκτησία του. Αργότερα μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις 3-12-1922 πέρασε από μονοήμερη δίκη, όπου καθαιρέθηκε και στη συνέχεια εξορίσθηκε δια βίου από την Ελλάδα. Αυτός φαίνεται ότι ήταν ο λόγος που ο Φίλιππος «έκοψε» κάθε επαφή με την χώρα όπου την οποία γεννήθηκε. Στο Παρίσι που κατέφυγε με την οικογένειά του ο Ανδρέας, εξέδωσε το 1928 βιβλίο με τίτλο «Δορύλαιον-Σαγγάριος 1921»,  όπου δικαιολογείται για εκείνη τη στάση του, αλλά και παραθέτει γενικότερες σκέψεις του ίδιου και του πρίγκηπα αδελφού του Νικολάου για την μικρασιατική εκστρατεία. To 1926 έξι ετών περίπου, βρίσκουμε τον Φίλιππο σε μια επίσκεψη που κάνει με την εξόριστη γιαγιά του Βασίλισσα της Ελλάδας Όλγα στην Δανία, όπου βρίσκεται καταδιωγμένη μετά την Επανάσταση των Ερυθρών, η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα της Ρωσίας, αδελφή του Τσάρου Νικόλαου Β΄.Το 1928 ο Φίλιππος πηγαίνει σχολείο στο Παρίσι και το 1929, λόγω ψυχολογικών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε η μητέρα του και συμβατικού χωρισμού των γονιών του, αναλαμβάνει την κηδεμονία του ο αδελφός της μητέρας του Γεώργιος Μπαουντμπάττεν, ο οποίος, τον έστειλε οικότροφο σε φημισμένο σχολείο στην Αγγλία. Δυο χρόνια αργότερα, το 1933, βρίσκεται στο Μπάττεν της Γερμανίας στη Σχολή του Σάλεμ. Το 1935 με την παλινόρθωση της μοναρχίας στην Ελλάδα, ο Ανδρέας αποκαταστάθηκε με τον βαθμό του αντιστράτηγου. Στην Ελλάδα ήρθε για πρώτη φορά την 25 Νοεμβρίου του ίδιου έτους και ο δεκατετράχρονος Φίλιππος, στη τελετή του επαναπατρισμού και ενταφιασμού στο Τατόι των σωρών του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Σοφίας. Στη συνέχεια θα επιστρέψει στην Αγγλία. Με την μητέρα του θα συναντηθεί πάλι το 1937 σε μια τελετή κηδείας στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας. Πάλι θα βρεθεί στην Αθήνα το 1938 με τον πατέρα του στους γάμους του Παύλου με την Φρειδερίκη. Εν τω μεταξύ η Αλίκη που είχε αποκατασταθεί η υγεία της και είχε ήδη από χρόνια βαφτιστεί ορθόδοξη, αποφασίζει να επιστρέψει στην Αθήνα το 1938 και να αναπτύξει φιλανθρωπικό έργο, ζώντας ιδιωτικά εκτός της βασιλικής αυλής, με προοπτική και ο Φίλιππος να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά το πέρας των σπουδών του. Ύστερα από σύντομη παραμονή και λόγω του επικείμενου πολέμου, το 1939 επιστρέφει με τον Φίλιππο στην Αγγλία, για να φοιτήσει στην Σχολή Δοκίμων του Βασιλικού Ναυτικού, αλλά και πάλι επιστρέφει στην Αθήνα στο τέλος Αυγούστου το 1939 μαζί του, αποφασισμένη να εντάξει τον Φίλιππο στο ελληνικό βασιλικό περιβάλλον, όπου η θέση του ήταν ουσιώδης στη διαδοχή της δυναστείας. Με την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία την 1^η Σεπτεμβρίου 1939, τέθηκε πάλι το δίλημμα της επιστροφής στην Αγγλία. Τελικά η Αλίκη διχασμένη ανάμεσα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα (οι κόρες της είχαν παντρευτεί Γερμανούς πρίγκιπες) αποφάσισε να στείλει τον Φίλιππο πίσω στην Αγγλία στη Σχολή Δοκίμων, ενώ αυτή παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου στην Ελλάδα οργανώνοντας φιλανθρωπική και εθνική δράση. Στα χρόνια του πολέμου ο Φίλιππος ως δόκιμος στο Βασιλικό ναυτικό, παίρνει μέρος σε αποστολές, ενώ επισκέπτονταν συχνά τη γιαγιά του Βικτωρία στο παλάτι, όπου γνώρισε την Ελισάβετ. Μετά το πέρας του πολέμου το 1947 αποκήρυξε τα δικαιώματά του στο θρόνο της Ελλάδας και πολιτογραφήθηκε Βρετανός για να συνεχίσει την καριέρα του στο Ναυτικό και από Φίλιππος της Ελλάδος έγινε Φίλιππος Μαουντμπάττεν. Ο Ανδρέας είχε πεθάνει το 1944.Στις 20 Νοεμβρίου 1947  ο Φίλιππος ανθυποπλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού παντρεύεται την Ελισάβετ Β΄ Ουίνδσορ, διάδοχο του θρόνου, στο Αβαείο του Γουέστμινστερ, και σε ένα χρόνο έρχεται στον κόσμο ο Κάρολος. Μετά τον γάμο του Φίλιππου η μητέρα του Αλίκη αποσύρθηκε στη Τήνο όπου ιδρύει την «Χριστιανική Αδελφότητα του Ελέους» και στη συνέχεια την μεταφέρει στην Αττική, ενώ δεν σταματά να ταξιδεύει. Στη τελετή στέψης της Ελισάβετ Β΄, κλέβει την παράσταση εμφανιζόμενη με το γκρίζο ράσο της Αδελφής του Ελέους. Την ξαναβρίσκουμε με αυτή την περιβολή στην Αθήνα το 1962 στους γάμους της Σοφίας με τον Χουάν Κάρλο και  του Κωνσταντίνου με την Άννα –Μαρία το 1964.Έφυγε το βράδυ της 5^ης Δεκεμβρίου 1969 ενώ φιλοξενούνταν στα βρετανικά ανάκτορα. Το 1988 έγινε η μετακομιδή του σωρού της από την Αγγλία στην Ιερουσαλήμ (στο μοναστήρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής).Ο Φίλιππος για διπλωματικούς λόγους δεν μπόρεσε να παρευρεθεί. Φαίνεται λοιπόν, ότι ενώ οι δεσμοί του βασιλικού ζεύγους με την χώρα μας ήταν τόσο έντονοι, άλλοι κατά καιρούς λόγοι συνετέλεσαν να μην έχει ως σήμερα επισκεφτεί το βασιλικό ζεύγος της Αγγλίας επίσημα την Ελλάδα.-

             Πηγή:Leovard Το είδωλο της γης μου