Επιχείρηση «Bodyguard-2»! Ο Συνταγματάρχης Ειδικών Δυνάμεων Γρ.Πανουργιάς μιλά για το ρωσικό σχέδιο στην Ουκρανία

Από Militaire News -01/04/2022 

Επιχείρηση «Bodyguard-2»

Ο στρατηγικός ελιγμός του Πούτιν για να ενώσει το Ντονμπάς με την Κριμαία.

Πως οι Ρώσοι στρατηγοί  «εξουδετέρωσαν» τον υπεράριθμο Ουκρανικό στρατό, αντιγράφοντας το σχέδιο παραπλάνησης των συμμάχων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να κάνουν την απόβαση στη Νορμανδία.

Του Βάιου Σύρρου

Είναι πράγματι ένδειξη αδυναμίας και απόρροια στρατηγικού λάθους η φαινομενική αποχώρηση των Ρωσικών στρατευμάτων από τα περίχωρα του Κιέβου, ή πρόκειται για το τέλος μιας καλοστημένης μπλόφας του Πούτιν; Ενός στρατηγικού ελιγμού που υποχρέωσε τον αριθμητικά πολλαπλάσιο Ουκρανικό στρατό να καθηλωθεί, να διασπαστεί σε τρία τεράστια μέτωπα και εν τέλει να αποδυναμωθεί;

Ο Γρηγόρης Πανουργιάς, συνταγματάρχης ε.α. των Ειδικών Δυνάμεων και εκπαιδευτής των ΟΥΚ,  εκτιμά ότι οι Ρώσοι στρατηγοί με ένα τέχνασμα βγαλμένο από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατάφεραν να κατακερματίσουν και έτσι να αποδυναμώσουν αισθητά το συντριπτικό πλεονέκτημα του Ουκρανικού στρατού που είναι η αριθμητική υπεροχή. Πόσο μάλλον όταν το σύγχρονο στρατιωτικό δόγμα σε περιπτώσεις εισβολής, ορίζει όπως λέει, ότι ο επιτιθέμενος για να κερδίσει χρειάζεται τουλάχιστον τριπλάσια χερσαία στρατιωτική δύναμη από τον αμυνόμενο. Εδώ όμως είχαμε 200.000 Ρώσους στρατιώτες που επιτέθηκαν σε μια χώρα 40 εκατομμυρίων με έκταση μεγαλύτερη από αυτή της Γαλλίας και πάνω από 800.000 χιλιάδες στρατό και επίστρατους.

                                                                           

«Οι Ρώσοι ξεκίνησαν την εισβολή με μια επίθεση ευρείας κλίμακας. Άπλωσαν ένα τεράστιο μέτωπο επιχειρήσεων από το Νότο, τα Ανατολικά και στα Βόρεια της Ουκρανίας, που ξεπερνά τα 1.200 χιλιόμετρα! Φαινόταν ότι οι Ρώσοι πάνε με μια ζαριά να τα παίξουν όλα για όλα. Ήταν όμως έτσι; Θεωρώ ότι στην πραγματικότητα από τους Ρώσους, έγινε μια ευρείας κλίμακας παραπλανητική ενέργεια για να μπορούν να κινηθούν στα Νοτιοανατολικά, στις περιοχές του Ντονμπάς και της Μαριούπολης με τη λιγότερη δυνατή αντίσταση. Χαρακτηριστικό σημείο αυτής της παραπλανητικής ενέργειας ήταν η τεράστια φάλαγγα δεκάδων χιλιομέτρων που βλέπαμε επί μέρες να βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο με κατεύθυνση το Κίεβο.  Αυτό στρατηγικά δεν στέκει. Και τον πιο αφελή στρατό να πάρεις, δεν στέκει να αφήσεις μια τεράστια φάλαγγα επί τόσες μέρες εκτεθειμένη σε οποιαδήποτε επιθετική προσβολή. Λειτούργησε όμως ως φόβητρο για τις Ουκρανικές δυνάμεις που προστάτευαν το Κίεβο. Τις καθήλωσαν εκεί. Όποιος πραγματικά πιστεύει ότι θα μπορούσε να καταληφθεί μια χώρα σαν την Ουκρανία σε 5 ή 10 μέρες είναι ή άσχετος ή αφελής.»

Ο βετεράνος των Ειδικών Δυνάμεων εκτιμά ότι ο Πούτιν έστησε μεθοδικά τη δική του επιχείρηση ¨Bodyguard-2¨ σχεδόν 80 χρόνια από την ιστορική D-Day, την συμμαχική απόβαση στη Νορμανδία.

«Το μεγάλο κόλπο του Τσόρτσιλ και του Αιζενχάουερ ήταν να σχεδιάσουν τρεις ταυτόχρονες εικονικές εισβολές στην Ευρώπη. Από τη Σκωτία στη Νορβηγία, μια δεύτερη εισβολή στην περιοχή του Καλαί στη Γαλλία και μια τρίτη στα Βαλκάνια από Σοβιετικούς. Για τον Αιζενχάουερ η πιο σημαντική παραπλανητική απόβαση ήταν αυτή του Καλέ η οποία καθήλωσε σημαντικές δυνάμεις των Γερμανών και έδωσε την δυνατότητα να γίνει η πραγματική απόβαση στη Νορμανδία. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι έκαναν και οι Ρώσοι στην Ουκρανία. Εγκλώβισαν σημαντικές Ουκρανικές δυνάμεις στα Βόρεια και Βορειοανατολικά στην ευρύτερη περιοχή του Κιέβου και στο Χάρκοβο. Αναγκάσαν τον αντίπαλο να έχει διασπασμένες δυνάμεις παντού, ώστε να μην μπορεί να μετακινήσει δυνάμεις στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, ακριβώς εκεί όπου θα έπρεπε κανονικά να υπήρχε η κύρια αμυντική γραμμή των Ουκρανών με το μέγιστο των δυνάμεων τους.»

Η πρώτη φάση της επιχείρησης όπως ανακοίνωσε το Ρωσικό Υπουργείο άμυνας τελείωσε. Ο Πούτιν σχεδόν κατάφερε να πάρει τις Ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς και με την κατάληψη της  Μαριούπολης να τις ενώσει με την Κριμαία, δημιουργώντας χερσαίο διάδρομο και κλειστή θάλασσα την Αζωφική.  Και τώρα τι; Αυτό θα αποτελέσει άραγε και το τέλος της αιματοχυσίας, ώστε να καθίσει ο Πούτιν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;  Ο Γρηγόρης Πανουργίας εκτιμά ότι δυστυχώς έχουμε ακόμη αρκετό δρόμο σκληρών πολεμικών συγκρούσεων μπροστά μας.

«Ο Πούτιν το ήξερε ότι αυτό θα τραβήξει σε μάκρος. Το ότι σε 30 μέρες έχει καταλάβει έδαφος όσο η Ελλάδα και λίγο περισσότερο, δεν το λες κι αποτυχία. Σίγουρα σε αρκετά σημεία τα έχει βρει σκούρα, αλλά δεν τον έχω για τόσο αφελή.  Τώρα θα επιχειρηθεί να κυκλωθούν και να παραδοθούν οι Ουκρανικές δυνάμεις στο Ντονμπάς, κάπου 60 χιλιάδες άτομα, τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί. Για την Οδησσό, πέρα από τον ναυτικό αποκλεισμό ίσως προσπαθήσουν να την καταλάβουν, αλλά χρειάζεται τεράστια αποβατική δύναμη, όχι αυτό που βλέπουμε να υπάρχει σήμερα εκεί. Γι’ αυτό πιθανόν το λόγο μετακινούν αποβατικές δυνάμεις από την Ανατολή και τη Σιβηρία. Θα κρατήσουν επίσης πολλές περιοχές που κατοικούνται αμιγώς από Ουκρανικό πληθυσμό, θα επιχειρήσουν να καταλάβoyn και το Χάρκοβο, ώστε να έχουν πολλά εδάφη να παραχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις. Η Ρωσία αυτή τη στιγμή δεν υποχωρεί, αλλά ανασυντάσσεται για να συνεχίσει.» 

Όπως επισημαίνει ο βετεράνος εκπαιδευτής των ΟΥΚ, ολόκληρη την Νοτιοανατολική πλευρά της Ουκρανίας οι Ρώσοι  θα την κρατήσουν, δεν θα τη δώσουν πίσω σε καμία περίπτωση. 

«Έχει χυθεί πολύ αίμα και από τις δύο πλευρές. Γι’ αυτό και θα είναι πολύ δύσκολες οι διαπραγματεύσεις. Το λάθος που κάνουμε εμείς είναι ότι σκεπτόμαστε ως δυτικοί. Είναι πολύ σοβαρό να μελετάς τον εχθρό, το πώς σκέφτεται, ποιος είναι ο Ρωσικός λαός. Ο Πούτιν δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω χωρίς να έχει μια νίκη. Δεν μπορεί να παρουσιάσει στο Ρώσο ότι δεν νίκησε, θα εξαφανιστεί πολιτικά. Οι Ρώσοι είναι πολύ υπερήφανος λαός, το ίδιο όμως και οι Ουκρανοί. Αυτό, πιστέψτε με, θα είναι και το πιο δύσκολο σημείο στην όποια μελλοντική διαπραγμάτευση, με το τέλος του πολέμου.» 

 

 

  

Ήλιε μου οκτάκτινε

                                                                                   

 

μια ραψωδία του Ομήρου

       κι ο λυρισμός τ’ Απόλλωνα

η γη των Μακεδόνων

του Άλμωπου καθόμαξη

       έμβασμα του Φιλίππου

βασιλικό διάδημα στην αρχοντιά του κόσμου

της Ολυμπιάς το βλάσταρο

        χώμα νάβρει  ν’ ἀνθίσει

μεταλαμπάδιασμα φωτός

        του Σταγειρίτη δάσκαλου 

η φάλαγγα τ’ Αλέξανδρου

        του Ηρακλή το τρόπαιο

 τ’ αχνάρια τ’ Αχιλλέα 

ναν της Ισσού το πέρασμα

      του Γρανικού φαράγγι

νάναι ο Γόρδιος δεσμός

      τα χώματα της Τροίας

μήπως της στέππας οι ορδές

      και του Ινδού του μύστη. 

στον ορίζοντα που πόρεψες

     Ήλιε μου οκτάχτινε

να βγείς να πρωτονάβγεις.

         

Γιάννης Λιβαθηνός 

 

 

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

                                                                                   

ΑΝΘΡΩΠΟΙ κατεδίκασαν τόν Θεόν εις θάνατον ό Θεός όμως διά τής άναστάσεώς Του «καταδικάζει» τούς ανθρώπους είς άθανασίαν. Διά τά κτυπήματα τούς άνταποδίδει τούς εναγκαλισμούς· διά τάς ύβρεις τάς ευλογίας· διά τόν θάνατον τήν άθανασίαν. Ποτέ δέν έδειξαν οί άνθρωποι τόσον μίσος πρός τόν Θεόν, όσον όταν Τόν έσταύρωσαν καί ποτέ δέν έδειξεν ό Θεός τόσην άγάπήν πρός τούς ανθρώπους, όσην όταν άνέστη. Οί άνθρωποι ήθελαν νά καταστήσουν τόν Θεόν θνητόν, άλλ’ ό Θεός διά τής άναστάσεώς Του κατέστησε τούς ανθρώπους άθανάτους. Άνέστη ό σταυρωθείς Θεός καί άπέκτεινε τόν θάνατον. Ό θάνατος ούκ εστι πλέον. Ή αθανασία κατέκλυσε τόν άνθρωπον καί όλους τούς κόσμους του.

Δ ΙΑ ΤΗΣ άναστάσεώς τού Θεανθρώπου ή άνθρωπίνη φύσις ώδηγήθη τελεσιδίκως είς τήν όδόν τής άθανασίας, καί έγινε φοβερά καί δι’ αυτόν τόν θάνατον. Διότι πρό τής άναστάσεώς τού Χριστού ό θάνατος ήτο φοβερός διά τόν άνθρωπον, άπό δέ τής άναστάσεώς τού Κυρίου γίνεται ό άνθρωπος φοβερός διά τόν θάνατον. ’Εάν ζή διά τής πίστεως είς τόν Άναστάντα Θεάνθρωπον ό άνθρωπος, ζή ΰπεράνω τού θανάτου. Καθίσταται άπρόσβλητος καί άπό τόν θάνατον. Ό θάνατος μετατρέπεται είς «ύποπόδιον τών ποδών αυτού»: «Πού σου, θάνατε, τό κέντρον; πού σου, άδη, τό νίκος;» (πρβλ. 1 Κορ. 15, 55 - 56). Ούτως, όταν ό έν Χριστώ άνθρωπος άποθνήσκη, άφήνει άπλώς τό ένδυμα τού σώματός του διά νά τό ένδυθή έκ νέου κατά τήν ήμέραν τής Δευτέρας Παρουσίας.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ άναστάσεώς τού Θεανθρώπου Χριστού ό θάνατος ήτο ή δευτέρα φύοις τού άνθρώπου· ή πρώτη ήτο ή ζωή, καί ό θάνατος ή δευτέρα. Ό άνθρωπος είχε συνηθίσει τόν θάνατον ώς κάτι τό φυσικόν. ’Αλλά μέ τήν άνάστασίν Του ό Κύριος ήλλαξε τά πάντα: ή άθανασία έγινεν ή δευτέρα φύσις τού άνθρώπου, έγινε κάτι τό φυσικόν είς τόν άνθρωπον, καί τό άφύσικον κατέστη ό θάνατος. "Οπως μέχρι τής άναστάσεώς τού Χριστού ήτο φυσικόν είς τούς άνθρώπους τό νά είναι θνητοί, οΰτω μετά τήν άνάστασίν έγινε φυσική δι’ αύτούς ή άθανασία. 

ΔΙΑ ΤΗΣ άμαρτίας ό άνθρωπος κατέστη θνητός καί πεπερασμένος· διά τής άναστάσεως τού Θεανθρώπου γίνεται άθάνατος καί αιώνιος. Είς αυτό δέ άκριβώς έγκειται ή δύναμις καί τό κράτος καί ή παντοδυναμία τής τού Χριστού άναστάσεώς. Καί διά τούτο άνευ τής άναστάσεώς τού Χριστού δέν θά υπήρχε καν ό Χριστιανισμός. Μεταξύ τών θαυμάτων ή άνάστασις τού Κυρίου είναι τό μεγαλύτερον θαύμα. "Ολα τά άλλα θαύματα πηγάζουν άπό αυτό καί συνοψίζονται είς αύτό. ’Εξ αυτού έκπηγάζουν καί ή πίστις καί ή άγάπη καί ή έλπίς καί ή προσευχή καί ή θεοσέβεια. Οί ιδραπέται μαθηταί, αυτοί οί όποιοι έφυγαν μακράν άπό τόν Ίησούν όταν άπέθνησκεν, έπιστρέφουν πρός Αυτόν όταν άνέστη. Καί ό Ρωμαίος έκατόνταρχος όταν είδε τόν Χριστόν νά άνίσταται έκ τού τάφου, Τόν ώμολόγησεν ώς Υίόν τού Θεού. Κατά τόν ίδιον τρόπον καί όλοι οί πρώτοι Χριστιανοί έγιναν χριστιανοί, διότι άνέστη ό Χριστός, διότι ένίκησε τόν θάνατον. Αυτό είναι έκεϊνο τό όποιον ούδεμία άλλη θρησκεία έχει· αύτό είναι έκεϊνο τό όποιον ανυψώνει τόν Κύριον ύπεράνω όλων τών ανθρώπων καί τών θεών. Αυτό είναι έκεϊνο τό όποιον κατά τρόπον μοναδικόν καί άναμφισβήτητον δεικνύει καί άποδεικνύει ότι ό Ίησοϋς Χριστός είναι ό μόνος άληθινός Θεός καί Κύριος εις όλους τούς όρατούς καί άοράτους κόσμους.

ΧΑΡΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ άνάστασιν τοϋ Χριστού, χάρις εις τήν νίκην έπί τού θανάτου οϊ άνθρωποι έγίνοντο καί γίνονται και θά γίνωνται πάντοτε χριστιανοί. "Ολη ή Ιστορία τού Χριστιανισμού δέν είναι άλλο τι παρά Ιστορία ένός καί μοναδικού θαύματος, τού θαύματος της τού Χριστού άναστάσεως, τό όποιον συνεχίζεται διαρκώς εις δλας τάς καρδίας τών χριστιανών άπό ήμέρας εις ήμέραν, άπό έτους εις 'έτος, άπό αίώνος εις αιώνα μέχρι τής Δευτέρας Παρουσίας.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ γενναται άληθώς δχι όταν τόν φέρη εις τόν κόσμον ή μητέρα του, άλλ’ όταν πιστεύση είς τόν Άναστάντα Σωτήρα Χριστόν, διότι τότε γεννάται είς τήν άθάνατον καί αίωνίαν ζωήν, ένώ ή μητέρα γεννά τό παιδί πρός θάνατον, διά τόν τάφον Ή άνάστασις τού Χριστού είναι ή μήτηρ πάντων ήμών, πάντων τών χριστιανών, ή μήτηρ τών άθανάτων. Διά τής πίστεως είς τήν άνάστασιν τού Κυρίου, γενναται έκ νέου ό άνθρωπος, γεννάται διά τήν αιωνιότητα. 

ΤΟΥΤΟ είναι άδύνατον! παρατηρεί ό σκεπτικιστής. Καί ό Άναστάς Θεάνθρωπος άπαντά: «Πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι» (πρβλ. Μάρκ. 9, 23). Καί ό πιστεύων είναι εκείνος ό όποιος μέ δλην τήν καρδίαν, μέ δλην τήν ψυχήν, μέ δλον τό είναι του ζή κατά τό Εΰαγγέλιον τού Άναστάντος Κυρίου ’Ιησού...

ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Καθηγητής Θεολογίας εις το Πανεπιστήμιον τον Βελιγραδιού

 

Η Αποκαθήλωση  του αγιογράφου Κουρκουμέλη

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Πράγματι σπουδαίος ο παλαιός αγιογράφος - Ερίφιος Κουρκουμέλης, όπου οι Ζακυνθινοί μελετητές τον θέλουν να έχει την καταγωγή του, από το νησί τους. Είναι όμως Κεφαλονίτης  και έδρασε αγιογραφικά και στη Ζάκυνθο,αλλά και στον τόπο μας, αφήνοντας έργα πρωτότυπα, χαρακτηριστικά της πινελιάς του και εκφραστικά στην κίνηση μέσα  στην «άχλη της καθάρια θρησκευτικής μεταφυσικής».

Στην Παναγία την Δραπανιώτισσα, και στο Ληξούρι σε δύο ναούς, φιλοξενούνται έργα του, τα οποία δείχνουν τη βαθιά θρησκευτικότητα, την άρτια τεχνική και τη ζωντάνια που διακατείχε αυτόν το σπουδαίο αγιογράφο. «Η Αποκαθήλωση» που φιλοξενείται στον άγιο Νικόλαο των Ξένων στο Ληξούρι,  πλαισιωμένη μ’ άλλα έργα του, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά μοτίβα μιας θρησκευτικής  «χρωματικής  αποτύπωσης», που συνδυάζει το φυσικό γεγονός του Θείου δράματος με τη μεταφυσική προστασία του Αγγέλου προστάτη  και των Θείων Εξαπτέρυγων.

Το άπλωμα του θέματος, η κεντρικότητα του Σταυρού και το διαγώνιο του σώματος του Χριστού, μέσα στις εναρμόνιες χρωματικές αποχρώσεις, καθιστούν το έργο αξιόλογο και σοβαρό στην Επτανησιακή αγιογραφική παράδοση. Ωστόσο, όλη η σύνθεση των έργων του Κουρκουμέλη που φιλοξενούνται στο συγκεκριμένο ναό, (φαίνεται  σε σύγκριση  με άλλα του έργα, πιθανόν νεότερα),  να  μας  δείχνει πως στάθηκε άξιος μελετητής του φωτός  και της κίνησης των ζωγραφικών - σωμάτων του-, με αποτέλεσμα να φτάσει σε μια ώριμη καλλιτεχνία, που να αποδίδει στα έργα του μια κορυφαία εσώτερη θρησκευτικότητα.   

                                                                      

 Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

                                                                                   

Λιθογραφία αγνώστου 1860

       

Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος

Αναδημοσίευση

Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλος λόγος σχετικώς με τον «Ιουδαιοχριστιανισμό». Οπαδοί αυτού του τερατώδους κατασκευάσματος εμφανίζονται πια να είναι όχι μόνο η Ελληνοορθόδοξη Εκκλησία (κάτι που, δεδομένης της ιστορίας της,  δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση) αλλά και η Ρωμαιοκαθολική. Το όλο «σύστημα» βασίζεται σε δύο «επιχειρήματα»: α) Ο Χριστός ήταν Εβραίος· και β) οι Ιουδαίοι δεν ήταν υπεύθυνοι για τη Σταύρωσή Του. Ας δούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα.

                                                                Α΄
Κατά πρώτο και κύριο λόγο –και παρά το όσα έχει γράψει η Πηνελόπη Δέλτα στον Τρελαντώνη (σελ. 92-93)- ο Χριστός δεν ήταν Εβραίος, γιατί στην εποχή Του δεν υπήρχανε πια Εβραίοι. Μετά, πράγματι, τον θάνατο του Σολομώντος, γυιου του Δαυίδ, κατά το έτος 933 π.Χ., το βασίλειό του διχάστηκε: το νότιο τμήμα, με τη φυλή του Ιούδα και ένα μέρος εκείνης του Βενιαμίν, αποτέλεσε το βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα· και το υπόλοιπο, με τις υπόλοιπες δέκα φυλές (το άλλο μισό τής του Βενιαμίν είχε χαθεί) και πρωτεύουσα τη Σαμάρεια, συνέχισε να λέγεται βασίλειο του Ισραήλ. (Γ΄ Βασιλειών, κ΄ 18, κβ΄1-2.) Αυτές οι δέκα φυλές όμως αποτέλεσαν –και αποτελούν- μέγα πρόβλημα, γιατί κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν! Το 722 π.Χ.,  ως γνωστόν, οι Ασσύριοι κατέλαβαν τη Σαμάρεια, αιχμαλώτισαν το σύνολο του εκεί εβραϊκού πληθυσμού και, στη συνέχεια, διασκόρπισαν αυτούς τους ανθρώπους στα «όρη της Μηδίας» και σε άλλες περιοχές της επικράτειάς τους. (Δ΄ Βασιλειών, ιζ΄ 6.) Από τότε δεν υπάρχουνε πια Εβραίοι αλλά μόνον Ιουδαίοι, οι οποίοι παρέμειναν στο βασίλειο του Ιούδα και συνέχισαν να είναι υπήκοοι των διαδόχων του Δαυίδ και του Σολομώντος. Όσον αφορά, τώρα, τις δέκα χαμένες φυλές, έχουν διατυπωθεί υποθέσεις πολλές και διάφορες· το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι αφομοιώθηκαν από τους πληθυσμούς εν μέσω των οποίων εγκαταστάθηκαν και… χάθηκαν δια παντός. Από τότε, από το 722 π.Χ. δηλαδή, δεν υπάρχουνε πια Εβραίοι αλλά μόνο Ιουδαίοι. Να γιατί, λοιπόν, μεταξύ των σημερινών Ιουδαίων υπάρχουνε σοβαρές αντιρρήσεις ως προς την ονομασία «Ισραήλ» του σύγχρονου ιουδαϊκού Κράτους. Πώς, πράγματι, είναι δυνατόν να λέγεται το Κράτος αυτό «Κράτος του Ισραήλ», εφόσον ο πληθυσμός του αποτελείται μόνο από Ιουδαίους και αλλόφυλους προσήλυτους; 

Το θέμα μας, όμως, τώρα είναι: Μήπως ο Χριστός ήταν Ιουδαίος; Μία και μόνη απάντηση χωρεί σε αυτό: Όχι! Ο Χριστός, πράγματι, γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Έστω και αν υποτεθεί, όμως, πως η εν λόγω Βηθλεέμ ήταν εκείνη της Ιουδαίας και όχι η άλλη, της Γαλιλαίας, η καταγωγή Του ήταν από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, όπου και πέρασε τα παιδικά Του χρόνια. (Κατά Λουκάν, β΄ 39-40). Να γιατί, όταν ο Φίλιππος, ένας από τους πρώτους μαθητές Του,  συνάντησε τον Ναθαναήλ και του εξήγησε ότι είχε επιτέλους βρεθεί Εκείνος που επί αιώνες αναμενόταν, δηλαδή ο Ιησούς ο από Ναζαρέτ, ο Ναθαναήλ έκανε την –εκπληκτική- ερώτηση: «Τι το καλό μπορεί να προκύψει από τη Ναζαρέτ;» (Κατά Ιωάννην, α΄ 47.)  Το κομβικό σημείο, κατά συνέπεια, είναι γιατί ο Ναθαναήλ τόσο πολύ αμφέβαλλε πως «κάτι καλό» μπορούσε να βγει από τη Ναζαρέτ.

Για τους εξοικειωμένους με την Ιστορία της Παλαιστίνης, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολύ εύκολη. Ο ίδιος ο Ναθαναήλ πρώτα-πρώτα είχε δύο ονόματα: λεγότανε και Βαρθολομαίος. Την εποχή του Χριστού όμως δύο ονόματα παίρνανε στη Γαλιλαία μόνο όσοι ήταν Ιουδαίοι «καθαρόαιμοι». Ἔτσι αβιάστως προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: Οι Γαλιλαίοι που δεν ήταν Ιουδαίοι «καθαρόαιμοι» τι ήτανε; 

Η απάντηση σε αυτό βρίσκεται στην ετυμολογία του γεωγραφικού όρου «Γαλιλαία». Ο όρος προέρχεται από τις εβραϊκές λέξεις Galîl ha-Gôim, που σημαίνει «Περιοχή των αλλοφύλων». (Ιωήλ, δ΄4· Α΄ Μακκαβαίων, ε΄15.) Ποιοι, τώρα, ήταν οι αλλόφυλοι; Κυρίως οι Φιλισταίοι, δηλαδή οι Παλαιστίνιοι, που τουλάχιστον μια φορά στην Παλαιά Διαθήκη θεωρούνται Έλληνες. (Ησαΐας, θ΄ 11-12.) Δεν είναι καθόλου περίεργο, πάντως, αυτοί οι Έλληνες να είχαν υποστεί πρόσμειξη με Σκύθες, οι οποίοι είχανε καταλάβει, κατά τον 7ο  αιώνα π.Χ., για ένα διάστημα, την Παλαιστίνη – καθώς και ευρύτερες περιοχές της Ασίας (Ηροδότου Κλειώ, 104-106)- και φεύγοντας άφησαν εκεί  πληθυσμιακά κατάλοιπα. Έτσι μπορεί και να εξηγηθεί εν μέρει βέβαια και η συγκράτηση που, σε αντίθεση με τους σημιτικούς λαούς γενικώς, διέπει τον Χριστιανισμό όσον αφορά το γενετήσιο ένστικτο. (Ιπποκράτους, Περί αέρων, υδάτων, τόπων, 21-22· Ηροδότου Κλειώ, 105.) Όπως και να είναι πάντως, η Γαλιλαία, βόρεια από τη Σαμάρεια και δυτικά από τον ποταμό Ιορδάνη, ποτέ δεν είχε ούτε εβραϊκό ούτε ιουδαϊκό πληθυσμό. Μία πολύ περιορισμένη εγκατάσταση Ιουδαίων έγινε εκεί κατά τα έτη 135-105 π.Χ., όταν το ιουδαϊκό Κράτος, που περνούσε τις τελευταίες αναλαμπές του, θέλησε να θωρακιστεί εναντίον επίδοξων εχθρών. Προσέφυγε λοιπόν η ηγεσία τού εν λόγω Κράτους σε μέτρο πρωτοφανές: υποχρέωσαν τους αλλοφύλους της Γαλιλαίας να ασπαστούν την ιουδαϊκή θρησκεία. Μετά  την ολοκλήρωση αυτής της αναγκαστικής μεταστροφής, λίγοι Ιουδαίοι εγκαταστάθηκαν εκεί, μα, για να ξεχωρίζουν από τους ντόπιους, είχανε δύο ονόματα (όπως ο Ναθαναήλ-Βαρθολομαίος που λέγαμε). Ο διαχωρισμός αυτός ήτανε αναγκαίος, επειδή οι «αυθεντικοί» Ιουδαίοι δεν δέχονταν  τους «νεοφώτιστους» Γαλιλαίους ως ισότιμους. Οι Γαλιλαίοι ήτανε πια Ιουδαίοι θρησκευτικώς αλλά όχι φυλετικώς. Ξεχώριζαν μάλιστα από τους «καθαρόαιμους» Ιουδαίους, επειδή δεν μπορούσαν να προφέρουνε ορισμένους φθόγγους. Να γιατί ο Πέτρος αναγνωρίστηκε ως μαθητής του Χριστού από την ομιλία του. (Κατά Μάρκον, ιδ΄ 70.

Κατά συνέπεια, οι «καθαρόαιμοι» Ιουδαίοι ήταν τελείως αδύνατον να δεχτούν τον Ιησού ως «Μεσσία» δηλαδή Χριστό του Θεού. Έτσι εξηγείται και η φράση του Ναθαναήλ «Τι το καλό μπορεί να προκύψει από τη Ναζαρέτ» - και, βεβαίως, έτσι ερμηνεύεται και η επίμονη προσπάθεια εκείνων των Ευαγγελιστών που απευθύνονταν κυρίως σε Ιουδαίους να «αποδείξουν» ότι ο Χριστός καταγόταν από τη γενιά του Δαυίδ, ότι μπήκε στα Ιεροσόλυμα πάνω σε γαϊδουράκι (ζώο ιερό για τους Ιουδαίους) και άλλα τέτοια. Το εάν, βέβαια, ο Χριστός καταγόταν από τη γενιά του Δαυίδ και του Σολομώντος καθώς και το κατά πόσον μπήκε στα Ιεροσόλυμα πάνω σε γάιδαρο ή όχι εμάς τους Έλληνες καθόλου δεν μας νοιάζουνε. Άλλο μας ενδιαφέρει: Ότι από τους Δώδεκα μαθητές του Χριστού, οι Δέκα ήτανε Γαλιλαίοι, ένας Ιουδαίος της Γαλιλαίας και μόνο ένας «Ιουδαίος καθαρόαιμος». Ποιος ήταν αυτός; Μα ποιος άλλος; Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης που –κυριολεκτικώς- Τον πούλησε.

     Β΄

Το 1984, ο Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος, καθηγητής της Λατινικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών από το 1964 έως το 1977, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, δημοσίευσε το βιβλίο του Η Δίκη του Χριστού υπό το φως των Ευαγγελίων και της επιστήμης. Πρόκειται για μία εξονυχιστική-και μοναδική, στο βαθμό που σήμερα γνωρίζουμε- ανάλυση της Δίκης του Χριστού· όσα ακολουθούν, κατά συνέπεια, εν πολλοίς βασίζονται σε περίληψη του βιβλίου αυτού που από εμένα έγινε το 2008. (Εξυπακούεται ότι και τα δύο βιβλία, τόσο εκείνο του Κ. Ηλιόπουλου όσο και μικρό,  το δικό μου, περάσανε απαρατήρητα.) 

Κατά πρώτο λόγο, η Δίκη του Χριστού πράγματι έγινε. Για λόγους  θρησκευτικούς όμως, τα δεδομένα των πηγών σκοπίμως διαστρεβλώθηκαν. Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα αυτά:
      1. Ο Πόντιος Πιλάτος, ήταν απλώς διοικητής (procurator) της Ιουδαίας, επαρχίας μικρής. Είχε όμως το περίφημο ius gladii, δηλαδή το δικαίωμα εκτέλεσης θανατικών ποινών – έστω και αν η ποινή αυτή είχε επιβληθεί από τους Ιουδαίους. Αυτό είναι κάτι που σαφέστατα φαίνεται στα ευαγγελικά κείμενα  (Κατά Ιωάννην, ιη΄ 31 και ιθ΄ 10) αλλά σκοπίμως αποσιωπάται – ιδίως σήμερα.

      2. Η Ιουδαία είχε κατακτηθεί από τους Ρωμαίους (συγκεκριμένα τον Γναίο Πομπήιο) το 63 π.Χ., αλλά ο πληθυσμός της, χάρη στον Ιούλιο Καίσαρα, είχε θεωρηθεί «εταίρος και φίλος του Ρωμαϊκού Λαού».  Το καθεστώς αυτό δεν διαφοροποιήθηκε ούτε μετά τη λίγο πριν από τη γέννηση του Χριστού ολοκλήρωση της προσάρτησης της Ιουδαίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Ιουδαίοι, πράγματι, απολάμβαναν, στην ουσία, ελευθερία απόλυτη, ενώ παράλληλα οι θεσμοί τους ακωλύτως λειτουργούσανε, επειδή οι Ρωμαίοι συστηματικώς απέφευγαν οποιαδήποτε παρέμβαση τόσο στον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τους βίο. Μπορούσαν ακόμη και να επιβάλουν θανατική ποινή, αλλά δεν είχαν, όπως ήδη τονίστηκε, το δικαίωμα να την εκτελέσουν. Ειδικώς αυτό το τελευταίο δικαίωμα  το είχε μόνο ο Ρωμαίος διοικητής – εν προκειμένω ο Πόντιος Πιλάτος – ο οποίος όμως, προηγουμένως, έπρεπε να επικυρώσει τη σχετική απόφαση, δηλαδή να αποδεχτεί το σκεπτικό της.

       3. Κατά την εποχή του Ιησού Χριστού, οι Ιουδαίοι είχανε πλήρως διαμορφωμένο δικονομικό σύστημα, που μάλιστα διεπόταν από πνεύμα ευνοϊκό προς τον κατηγορούμενο. Όχι μόνο όμως κανένας από τους ιουδαϊκούς δικονομικούς κανόνες δεν τηρήθηκε στην περίπτωση του Ιησού Χριστού, αλλά η απόφαση για τη θανάτωσή Του είχε παρθεί πριν ακόμα από τη δίκη Του. (Κατά Ματθαίον, κστ΄ 4· κατά Μάρκον, ιδ΄ 55.) Γιατί; Διότι τα αισθήματα των Ιουδαίων κατά του Χριστού συνοψίζονται σε δύο μόνο λέξεις: θεολογικό μίσος (odium theologicum), δηλαδή το ισχυρότερο συναίσθημα που μπορεί να εκδηλώσει ο ιουδαϊκός λαός.  Και τούτο, επειδή ο Χριστός είχε αποφασιστικώς πλήξει την καρδιά της θρησκευτικής τους λατρείας: τον ναό των Ιεροσολύμων. (Κατά Μάρκον, ια΄ 17 · κατά Λουκάν, κα΄ 5-6· κατά Ιωάννην,  δ΄ 21, 23-24.) Κατά συνέπεια, ο Χριστός όχι μόνο απειλούσε τα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα του ιουδαϊκού ιερατείου, αλλά και ευλόγως προκαλούσε σε αυτό την υποψία ότι σκόπευε να εγκαταστήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, μία νέα θρησκεία, τελείως διαφορετική από τον Ιουδαϊσμό. Και στο σημείο αυτό, βέβαια, πρέπει ιδιαιτέρως να τονιστεί το ότι, μέχρι σήμερα, «χριστός» για τους Ιουδαίους είναι ο Κύρος Β΄, ιδρυτής του βασιλείου των Περσών – ακριβώς επειδή επέτρεψε την ανοικοδόμηση του ναού των Ιεροσολύμων, που προηγουμένως είχε καταστραφεί. (Ησαΐας, με΄ 1.) Η ιουδαϊκή ηγεσία λοιπόν δεν ήταν διατεθειμένη να αποδεχτεί θρησκευτική προσωπικότητα (και μάλιστα Γαλιλαίο) που καταφερόταν εναντίον του εν λόγω ναού·  άρα ο Χριστός έπρεπε να θανατωθεί – και μάλιστα όχι με λιθοβολισμό, συνήθη τρόπο θανάτωσης στους Εβραίους/Ιουδαίους (κατά Ιωάννην, η΄ 59, ι΄ 31 και 33, ια΄ 8) αλλά με σταύρωση, ποινή δηλαδή κατεξοχήν ατιμωτική (Δευτερονόμιον, κα΄ 22-23).  Το ζήτημα λοιπόν ήταν ένα και μόνο: Πώς θα κατάφερναν να πετύχουν,  από τον Πόντιο Πιλάτο, τη με σταύρωση θανατική εκτέλεση του Ιησού Χριστού.

      4. Για να το πετύχουνε αυτό, προσέθεσαν στην κατά του Χριστού θρησκευτική κατηγορία και άλλη μία, πολιτική – τελείως πλαστή· πως δηλαδή ο Χριστός έλεγε ότι ήταν «βασιλιάς» και απέτρεπε τους Ιουδαίους από του να δίνουνε τους θεσπισμένους φόρους στον αυτοκράτορα της Ρώμης. (Κατά Λουκάν, κγ΄2.) Ο Πιλάτος, φυσικά, δεν πείστηκε, οπότε οι Ιουδαίοι, προκειμένου να δούνε τον Χριστό πάνω στον Σταυρό, μεταχειρίστηκαν άλλο σύνηθες σε αυτούς μέσο· τον εκβιασμό. Το πώς, τώρα, εκβιάστηκε ο Πιλάτος είναι και ενδιαφέρον αλλά και διδακτικό. 

      Ο Πιλάτος λεγόταν έτσι (Pilatus), είτε γιατί ο πατέρας του είχε πάρει, λόγω διάκρισής του σε πολεμικές επιχειρήσεις, τιμητικό ακόντιο (pilum) ή επειδή καταγόταν από απελευθερωμένους δούλους, οι οποίοι φορούσανε χαρακτηριστικό κόκκινο σκούφο (pileum). Είναι γνωστό πάντως ότι ανέλαβε τη διοίκηση της Ιουδαίας το έτος 26 μ. Χ. και έμεινε στη θέση αυτήν έως το 36 μ.Χ. Η ιστορικότητα του προσώπου του σήμερα είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Τη θέση του, τώρα, ο Πιλάτος την είχε πάρει χάρη στον προστάτη του Σηιανό, αρχηγό της αυτοκρατορικής φρουράς επί Τιβερίου (διαδόχου του Αυγούστου). Χάρη στον Σηιανό, μάλιστα, είχε παραχωρηθεί στον Πιλάτο το προνόμιο να έχει μαζί του, στην Ιουδαία, τη σύζυγό του – κάτι που κανονικώς απαγορευόταν. Επιπλέον, του είχε δοθεί ο τίτλος «Φίλος του Καίσαρος» και, συνακολούθως, το δικαίωμα να φοράει χρυσό δακτυλίδι με την εικόνα του αυτοκράτορα Τιβέριου πάνω σε αυτό. 

      Όλα αυτά πολύ καλά τα ξέρανε οι Ιουδαίοι των Ιεροσολύμων και, φυσικά, ο Καϊάφας, μέγας αρχιερέας τους. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της όλης ιστορίας.  Κατά την εποχή της Σταύρωσης, ο Σηιανός είχε πια βρεθεί ένοχος συνωμοσίας κατά του  Τιβέριου και είχε θανατωθεί· ο Πόντιος Πιλάτος, κατά συνέπεια, είχε χάσει τον προστάτη του και, επιπλέον, βρισκότανε σε θέση ιδιαιτέρως επισφαλή. Έτσι υποχρεώθηκε από τους Ιουδαίους να «παραδεχτεί» την κατηγορία τους κατά του Ιησού Χριστού, εφόσον αυτοί τού εξηγήσανε με σαφήνεια και ωμότητα ότι, εάν δεν Τον σταύρωνε, θα θεωρούσανε πως δεν ήτανε πια «Φίλος του Καίσαρος». (Κατά Ιωάννην, ιθ΄ 12.) Ή, για να το πούμε διαφορετικά: Εάν ο Πιλάτος δεν αποδεχόταν το –τελείως αβάσιμο- πολιτικό σκέλος τής εναντίον τού Χριστού ιουδαϊκής κατηγορίας, θα γινόταν ο ίδιος (ο Πιλάτος) αντικείμενο σε βάρος του καταγγελίας στον αυτοκράτορα. Το αποτέλεσμα; Λόγω της μετά τη θανατική εκτέλεση τού Σηιανού επισφαλέστατης θέσης του, ο Πιλάτος υπέκυψε και αναγκάστηκε να διατάξει τη Σταύρωση του Χριστού. 

      Με λίγα λόγια, ο Χριστός υπήρξε θύμα πολιτικής συκοφαντίας. Θανατώθηκε λόγω «εγκλήματος» τελείως φανταστικού – πως δηλαδή είχε επιβουλευθεί την κυριαρχία στην Παλαιστίνη του αυτοκράτορα Τιβέριου· σκοτώθηκε με την κατηγορία της «ανταρσίας». Η κατηγορία αυτή ούτε καν είχε τεθεί, ενόσω ο Χριστός «ανακρινόταν» από το ιουδαϊκό συνέδριο. Εκτοξεύθηκε μόνο, όταν, μετά την «προσαγωγή» του Χριστού στον Πιλάτο, οι Ιουδαίοι κατανόησαν ότι αυτός ο τελευταίος είχε συγκινηθεί από την όλη προσωπικότητα του Ιησού και τα λόγια Του. Οπότε τού είπανε το φοβερό: «Εάν τον αφήσεις, δεν θα είσαι πια φίλος του Καίσαρος». Και ο εκβιασμός έπιασε, λόγω της προηγούμενης  πτώσης τού Σηιανού - σε συνδυασμό με το γεγονός  ότι και στο παρελθόν οι Ιουδαίοι είχανε κάνει αναφορά κατά του Πιλάτου στον αυτοκράτορα, που όμως είχε επισύρει απλή επίπληξη του πρώτου από τον δεύτερο. Τώρα όμως, εάν ξαναέκαναν εναντίον του αναφορά, λόγω της εν τω μεταξύ πολιτικής μεταβολής, ήτανε σίγουρο ότι αυτή θα είχε δραματικές για τον Πόντιο Πιλάτο συνέπειες.
                                                                                      
Ελάχιστα είναι τα σημεία που χρειάζονται περαιτέρω διευκρινήσεις. Πρώτα-πρώτα, πρέπει να εξαρθεί το γεγονός ότι ο Πόντιος Πιλάτος είχε, κατά τους πρώτους αιώνες του βίου της Εκκλησίας, ιδιαιτέρως εκτιμηθεί από τους Χριστιανούς – με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ακόμα και άγιος. (Λέγεται μάλιστα πως ο τάφος του βρισκότανε κάπου στη σημερινή Γαλλία.) Αργότερα, βέβαια, ξεχάστηκε – με αποτέλεσμα ο Αδόλφος Χίτλερ να διερωτάται: «Μα από κι ως πού βρέθηκε στο Σύμβολο της Πίστεως ο Πόντιος Πιλάτος;» Νομίζω ότι, χάρη στα παραπάνω, η απάντηση σε αυτό το τελευταίο ερώτημα είναι πια εύκολη και σαφής. (Στο Πιστεύω άλλωστε λέγεται επί και όχι υπό Ποντίου Πιλάτου.)

Και κάτι άλλο – το τελευταίο: Λίγα χρόνια μετά τη Σταύρωση, το έτος 36 συγκεκριμένα, εκτελέστηκε με λιθοβολισμό ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος. Όπως ήδη είπαμε, ο λιθοβολισμός ήταν συνήθης ιουδαϊκός τρόπος θανατικής εκτέλεσης. Πώς όμως είχανε τότε πια οι Ιουδαίοι το δικαίωμα να σκοτώνουνε, εφόσον ειδικώς αυτό το είχε μόνο ο Ρωμαίος διοικητής της χώρας τους; Η – επιστημονική- ερμηνεία του γεγονότος έχει δοθεί εδώ και πολλές δεκαετίες από τον Ernest Renan: Η χαλαρότητα της ρωμαϊκής διοίκησης στην Ιουδαία επέτρεψε τελικώς τους Ιουδαίους να σφετεριστούν και δικαίωμα που δεν ήταν δικό τους. Οι Ρωμαίοι, απηυδισμένοι, δεν αντέδρασαν – έως ότου χρειάστηκε, για να ηρεμήσουν, γενικώς, τα πράγματα, να καταστρέψουνε, το 70 μ. Χ.,  τα Ιεροσόλυμα  και, βεβαίως, τον εκεί ιουδαϊκό ναό. Και έτσι, βέβαια εκπληρώθηκε η προφητεία του Χριστού (κατά Λουκάν, κα΄ 6): «Δεν θα μείνει ούτε πέτρα πάνω σε πέτρα…».-

 

 

"Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί".

Οι συμφωνίες κυρίων που έγιναν το 1990 για την επανένωση των δυο Γερμανίων επί Γκορμπατσόφ, προέβλεπαν την μη επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά και τη δημιουργία μιας ουδέτερης ζώνης ανάμεσα σ’ αυτο και τη Ν. Ρωσία. Αυτό τότε συμφωνήθηκε στα λόγια, άλλα όχι στα χαρτιά και ποτέ δεν τηρήθηκε.

Στη δεκαετία του '90 με ηγέτη τον Γιέλτσιν οι δυο υπερδυνάμεις αρέσκονταν σε φιλοφρονήσεις και σε πολιτικά πάρτι με μεγάλη κατανάλωση βότκας και ουίσκι. Μια χαλαρή συμφωνία εξευρωπαισμού της Ρωσίας διαφάνηκε το 1996. Η ένταξη του ΝΑΤΟ στα τέλη του 20^ου αιώνα τριών νέων χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλόκ, εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία αντίδρασης της Ρωσίας, ράγισε θανάσιμα τη συμφωνία, άλλα η Ρωσία έκανε ότι δεν έβλεπε. Ήταν ακόμη αδύναμη να πατήσει πόδι. Από τη πτώση του τείχους του Βερολίνου ως σήμερα περίπου 14 χώρες της πρώην Σοβιετικής ζώνης, ισχυροποίησαν την "αμυντική" πολιτική του ΝΑΤΟ. Το 2008 στη συνδιάσκεψη του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τέθηκε θέμα εισόδου της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, αλλά η αντίδραση της Γερμανίας και της Γαλλίας φρέναρε την επέκταση, όπως βέβαια και η αντίδραση της Ρωσίας στη περίπτωση της Γεωργίας, που ήταν αστραπιαία.

Το 2012 με νόμο επιτρέπονταν η ρωσική γλώσσα στην Ουκρανία αλλά το 2014 επί Ποροσένκο μετά τα γεγονότα της πλατείας Μεϊντάν ο νόμος καταργήθηκε. Αυτό ήταν η σπίθα της εξέγερσης στο Ντονμπάς. Το 2014 η Ρωσία πήρε την Κριμαία και βοήθησε το Ντονμπάς στην προσπάθεια αυτονομίας του. Το 2021 ο καλλιτέχνης Ζελένσκι ανακοίνωσε την ανακατάληψη της Κριμαίας, ενώ έστειλε στρατεύματα στο Ντονμπάς για προετοιμασία εισβολής. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ως το 31-12-21 μόνο οι νεκροί στην περιοχή Ντονμπάς από την επαναστατική δράση τα τελευταία 8 χρόνια ήταν 14.000 (3.500 Ουκρανοί στρατιώτες+3.500 πολίτες + 6.500 ρωσόφωνοι μαχητές) και 37.000 τραυματίες. Η συμφωνία του Μινσκ, ανάμεσα σε Ουκρανία-Ρωσία-Γερμανία-Γαλλία, δεν εφαρμόζονταν και τα θύματα σωρεύονταν και από τις δυο πλευρές. Πριν την εισβολή στις 22 Φεβρουαρίου 2022 η περιοχή συνέχιζε να βομβαρδίζεται από τους Ουκρανούς.       

Αυτό παρακίνησε τον Πούτιν να εισβάλει μεν παρανόμως, αφού πρώτα αναγνώρισε την αυτονομία της περιοχής, αλλά μέσα σ’ ένα παγκόσμιο πεδίο ανταγωνισμού και επίδειξης δύναμης από τους ισχυρούς, αυτά είναι ψιλά γράμματα, κυρίως όταν η άλλη πλευρά το έχει κάνει επανειλημμένως με τα ίδια προσχήματα.  Έτσι σήμερα όλοι καταδικάζουν τον εισβολέα, αλλά δεν λένε όλη την αλήθεια.

Οι παραστρατιωτικές ναζιστικές δυνάμεις «Αζόφ» με την ρατσιστική ιδεολογία τους, που δημιουργήθηκαν το 2014  από τον Μπιλένσκι (και τους οποίους παρακάμπτουν οι ειρηνιστές και οι διοργανωτές συναυλιών συμπαράστασης  στην Ελλάδα) προκάλεσαν περισσότερο με τη συμμετοχή τους και τα έκτροπα στο πλευρό των Ουκρανικών δυνάμεων. Στο παρελθόν η συνεργασία των (Στεφάν Μπαντέρας) με τον χιτλερικό στρατό, είναι μια βαρεία πέτρα στο λαιμό τους. Το αμερικανικό κογκρέσο, καταδίκασε τη δράση των   ταγμάτων «Αζόφ»,  αλλά έμεινε στα λόγια. Αν το πρόβλημα είναι στην αυλή του εχθρού μας, τότε δεν μας αφορά και πολύ. 

Το 2018 η Ουκρανία αποφάσισε να συστήσει στρατό από μισθοφόρους και πολιτοφύλακες και ζήτησε τη βοήθεια των Δυτικών. Το 2020 το 40% (120.000 στρατιώτες) που εκπαιδεύτηκαν και οπλίστηκαν από τις ΗΠΑ ήταν μισθοφόροι και τάγματα «Αζόφ». Μισθοφόροι από 19 χώρες με βαρύ και τέλειο οπλισμό. Έτσι στην Ουκρανία άρχισε να ξεπλένεται πολύ χρήμα μέσα από «πλυντήρια» που προετοίμαζαν μια χώρα-προμαχώνα στην αυλή της Ρωσίας, αλλά και μια χώρα που δοκιμάζονταν (όπως γράφτηκε) εργαστήρια νέων ιών και ξεπλένονταν ένα μεγάλο μέρος από το βρώμικο χρήμα του πλανήτη. 

Η Αμερική (το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα) θέλει να τελειώσει με τη Ρωσία (μέσω άλλων) για να πάει στην Κίνα, όσο ακόμη είναι καιρός. Η Ρωσία απωθείται από την Ευρώπη και αναγκάζεται να συμπορευτεί σ' αυτή τη φάση με την Κίνα, την Ινδία κλπ για να αντιμετωπίσει την ύπουλη επιθετικότητα της Αμερικής. Ο νέος συνασπισμός θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Αυτά συμβαίνουν, όταν ένας θέλει να τα πάρει όλα.

Έτσι ενώ η Γερμανία ξαναγεννιέται στρατιωτικά, το ΝΑΤΟ συσπειρώνεται, η Αμερική πουλάει το δικό της υγροποιημένο φυσικό αέριο πολύ ακριβά, πουλάει όπλα τελευταίας τεχνολογίας και είναι μακριά σχετικά από το μέτωπο του πολέμου, ο Πούτιν παίζει την επιβίωση του -μαζί με τη χώρα του- και μπορεί να φτάσει στα άκρα. Αυτό θα είναι πολύ επικίνδυνο για όλους μας, και δεν θα φταίει μόνο η μια πλευρά.

           Πηγή: Το είδωλό της γης μου

Σημ: Προς αποκατάσταση της διεθνούς τάξης, και όσων προτείνουν την αφαίρεση από τον Πούτιν του τίτλου του επίτιμου διαδάκτορα του Παν. Αθηνών, προτείνω να ανακληθεί το βραβείο ανθρώπινων δικαιωμάτων "Αθηναγόρας" από τον Μπαιντενόπουλο που πήρε μετά τον άνανδρο βομβαρδισμό της Σερβίας και να καταναλωθεί άμεσα ένα βαρέλι με κρασί προς τιμή του Πούτιν που έχει δώσει η Αχαία Κλάους στην κάβα των διάσημων.

 

 

Η Παναγία των Παρισίων

 

(Η Μεγάλη Αίθουσα)

 

Α, κύριοι κύριοι Παριζιάνοι ποιος θα βρεθεί να σας γλυκάνει;

Πρωί, πρωί χτυπά η καμπάνα, δεν τάζει δώρα ούτε σαμπάνια,

Παρίσι ξύπνα, τρέξε πάλι στο μέγαρο γιορτή μεγάλη!

Ο κόσμος γρήγορα ξυπνάει και δεν τον νοιάζει που πεινάει,

το πλήθος σπρώχνει και χαλάει τον κόσμο και το διαλαλάει,

τις πίκρες του στην πάντα βάζει τον πόνο λίγο τον Βαστάζει,

σπρώχνει, στριμώχνεται, φωνάζει, το κρύο διόλου τον τρομάζει,

το πλήθος χύνεται ποτάμι, θέλει το κέφι του να κάμει

και περισσότερα ζητάει σαν βλέπει ότι του περνάει,

λαός μα και αριστοκράται το ίδιο θέαμα αγαπάτε,

δίνουν και παίρνουν οι γκριμάτσες νέοι και γέροι και κυράτσες,

θέατρο κάνουν πως κοιτάζουν θέατρο και οι ίδιοι μοιάζουν,

θαρρείς τον άρτο θα μοιράσουν ανάγκη των ψυχών ν' αδειάσουν

φιγούρες θλιβερές της πλάνης για το λαό όρκο μη βάνεις

μανία, πόθος και ηδυπάθεια δεν ξέρουν τι θα πει απάθεια!

To monocle δεν σας βοηθάει να στέκεστε εκεί στο πλάι

να βλέπετε σαν κουκουβάγια μέσα στα ιερά και τ’ άγια,

κουφάρια ξεδοντιάρικα και στόματα γκρινιάρικα.

Τραβάει και το φοιτηταριό να διώξει το σκουπιδαριό,

τα βάζουν με την εξουσία, ζητούν κι αυτοί να βρουν αξία,

πρυτάνεις μα και αρχιδιάκοι εισπράττουν όλο το φαρμάκι,

το βλέμμα γρήγορα κολλάει σαν η παράσταση αρχινάει.

Χρόνια τώρα τα θεάματα είναι του λαού τα νάματα!

Α, κύριοι, κύριοι Παριζιάνοι, ποιος τη λαχτάρα σας θα γιάνει!

 

Βασιλική Τζάτζιου

 

Ο Λίνκολν, ο Πούτιν και η υποκρισία των Γιάνκηδων

                

Του Walter D. (Donnie) Kennedy (Abbeville Institute) / ΚΟ

Την στιγμή που συντάσσεται αυτό το άρθρο, ο εν εξελίξει πόλεμος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, έχει τραβήξει την προσοχή των περισσότερων ανθρώπων. Ενώ ελπίζουμε και προσευχόμαστε για μια ειρηνική διευθέτηση αυτής της σύγκρουσης, είναι δύσκολο να παραβλέψουμε την πραγματική υποκρισία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ και των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης καθώς ασχολούνται με ζητήματα όπως η «σωτηρία της ένωσης», η «απόσχιση» και τα «εγκλήματα πολέμου». Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να αποκαλύψει την υποκρισία των Γιάνκηδων σε σχέση με αυτά τα ζητήματα και όχι να προτείνει υποστήριξη στο ένα ή το άλλο μέρος σε αυτόν τον πόλεμο.

Ένα σύντομο ιστορικό υπόβαθρο είναι χρήσιμο για την καλύτερη κατανόηση αυτής της σύγκρουσης. Οι ιστορίες της Ρωσίας και της Ουκρανίας συνδέονται πολύ στενά. Γύρω στο 862 μ.Χ., οι Ρώσοι εγκαταστάθηκαν στη σημερινή Ουκρανία. Από αυτήν την εγκατάσταση τα έθνη της Ρωσίας, της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας μπορούν να εντοπίσουν την αρχή τους. Σήμερα η γλώσσα αυτών των τριών εθνών είναι πολύ παρόμοια και μοιράζονται μια κοινή προσκόλληση στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ανάλογα με το πώς κρίνει κανείς την «αρχή» της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η ιστορία τους προηγείται των Ηνωμένων Πολιτειών από 300 έως 900 χρόνια. Αυτοί οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης έχουν μια μακρά και περίπλοκη ιστορία. Ως εκ τούτου, είναι πολύ δύσκολο να γίνουν οριστικές δηλώσεις σχετικά με την ορθότητα της θέσης ενός από τα μέρη σε αυτή τη σύγκρουση. Θυμηθείτε ότι το πολιτικό κατεστημένο που υποσχέθηκε «Διαβάστε τα χείλη μου, όχι νέους φόρους», είπε ψέματα (“Read my lips, no new taxes,” φράση που είπε ο George H. W. Bush). Το ίδιο πολιτικό κατεστημένο που υποσχέθηκε «έτοιμες δουλειές με φτυάρι», είπε ψέματα (“Shovel ready jobs,” υπόσχεση της κυβέρνησης Obama – Biden). Το πολιτικό κατεστημένο που διαβεβαίωσε την Αμερική ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν απαραίτητος λόγω των «όπλων μαζικής καταστροφής» αποδείχτηκε λάθος. Η ίδια κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης που υποσχέθηκαν ότι οι μάσκες προσώπου θα προστατεύουν από τους ιούς έκαναν λάθος. Είναι περίεργο το γεγονός ότι σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση της Gallup, το 64% των Αμερικανών δεν πιστεύει στην αξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης; Με έγκριση μόνο 18%, η βαθμολογία αποδοχής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είναι ακόμη χαμηλότερη από την αξιοθρήνητη βαθμολογία των μέσων ενημέρωσης. Οι Αμερικανοί φαίνεται να εμπιστεύονται περισσότερο έναν πωλητή μεταχειρισμένων αυτοκινήτων παρά στην κυβέρνηση ή τα μέσα ενημέρωσης! Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σχετικά με την υιοθέτηση των σημείων συζήτησης τέτοιων αναξιόπιστων ομάδων όπως τα μέσα ενημέρωσης και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Χρησιμοποιώντας τα τρέχοντα γεγονότα, ας δούμε πώς ο τρέχων πόλεμος εκθέτει την υποκρισία των Γιάκνηδων. Παρουσιάζονται τρεις τομείς της Γιάνκικης υποκρισίας: (1) Πόλεμος για τη σωτηρία της Ένωσης τόσο στον πόλεμο του Λίνκολν («εμφύλιος») όσο και στον τρέχοντα πόλεμο, (2) η υποστήριξη τόσο του Λίνκολν όσο και του Πούτιν στην απόσχιση και η απόρριψη της απόσχισης, (3) Λίνκολν, Πούτιν και εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία.

Ο Λίνκολν πίστευε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είχε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μέθοδο για να «σώσει την Ένωση». Σήμερα, όταν ο Πούτιν δηλώνει ότι επιθυμεί μόνο να εξασφαλίσει την ένωση της παραδοσιακής Ρωσίας, η Αυτοκρατορία των Γιάνκηδων ανακηρύσσει τη Ρωσία ως έθνος «επιθετικό». Ωστόσο, το 1861, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση με μια «επιθετική» κίνηση εισέβαλε σε ένα κυρίαρχο έθνος, τις Συνομοσπονδιακές Πολιτείες της Αμερικής και έκανε στο Νότο το ίδιο ακριβώς για το οποίο καταδικάζουν τον Πούτιν. Ο αμερικανικός Τύπος καταδικάζει τακτικά τον Πούτιν ότι έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να «σώσει την ένωση» του ρωσικού λαού, ενώ δοξάζει τις σαδιστικές πράξεις που διέπραξε ο Λίνκολν κατά την εισβολή, την κατάκτηση και την κατοχή της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Συνομοσπονδιακών Πολιτειών της Αμερικής. Εφόσον οι πολιτείες της Ένωσης, μέχρι την εκλογή του Λίνκολν, χαρακτηρίζονταν ως «ελεύθερες, ανεξάρτητες και κυρίαρχες πολιτείες», ο Λίνκολν είχε πολύ λιγότερο δικαίωμα να εισβάλει στις δεκατρείς νότιες Πολιτείες από ό,τι ο Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία. Παράδειγμα γιάνκικης υποκρισίας!

Τον Μάρτιο του 1836, το Τέξας κήρυξε την απόσχισή του από το Μεξικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο υποστήριξαν αυτό το κίνημα απόσχισης αλλά το 1845 το Τέξας έγινε δεκτό στην Ένωση. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, η ίδια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που υποστήριξε την απόσχιση του Τέξας από το Μεξικό, αντιτάχθηκε στην απόσχιση του Τέξας από την Ομοσπονδιακή Ένωση. Το 1903, εξήντα επτά χρόνια μετά την υποστήριξη της απόσχισης του Τέξας από το Μεξικό και σαράντα δύο χρόνια μετά την ΑΡΝΗΣΗ του δικαιώματος απόσχισης του Τέξας από την ομοσπονδιακή ένωση, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση υποστήριξε την απόσχιση του Παναμά από την Κολομβία. Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ υπερασπίστηκε αυτή την απόσχιση προκειμένου να εξασφαλίσει τον Ισθμό του Παναμά για την κατασκευή της Διώρυγας του Παναμά. Θυμηθείτε, ο Πούτιν ισχυρίζεται ότι έχει το δικαίωμα να διατηρήσει την ιστορική, πολιτιστική και θρησκευτική πατρίδα του ρωσικού λαού. Με παρόμοιο τρόπο, ο Λίνκολν υποστήριξε ότι είχε το δικαίωμα να διατηρήσει την Ένωση λόγω των ιστορικών ριζών της σε όλη την επικράτεια της Ένωσης. Εδώ βλέπουμε ένα παράδειγμα όχι μόνο της υποκρισίας των Γιάνκηδων αλλά και της υπεροψίας των Γιάνκηδων όταν οι Γιάνκηδες υποστηρίζουν και αντιτίθενται στην απόσχιση ανάλογα με το πότε ωφελεί την Γιάνκικη Αυτοκρατορία. Αυτό είναι ένα παράδειγμα της υποκρισίας των Γιάνκηδων και της υπεροψίας των Γιάνκηδων.

H πολιτική ηγεσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, πλήρως υποστηριζόμενη από τα μέσα ενημέρωσης, συγχαίρει την απόσχιση της Ουκρανίας από τη ρωσική επιρροή, ενώ απορρίπτει το δικαίωμα του λαού της ανατολικής ουκρανικής περιοχής του Ντονμπάς να αποσχιστεί από την Ουκρανία. Ο λαός της περιοχής του Ντονμπάς είναι αποφασιστικά υπέρ είτε της ανεξαρτησίας από αυτό που θεωρούν μια διεφθαρμένη και μεροληπτική κυβέρνηση της Ουκρανίας είτε της απόλυτης προσάρτησης (όπως το Τέξας το 1845) στη «Μητέρα Ρωσία». Ενώ συγχαίρουν την απόσχιση της Ουκρανίας από τη Ρωσία, καταδικάζουν την περιοχή του Ντονμπάς και άλλες περιοχές για απόσχιση από την ουκρανική κυριαρχία. Ενώ ενέκρινε την προσάρτηση του Τέξας στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1845, η Αυτοκρατορία των Γιάνκηδων αρνείται αλαζονικά το ίδιο δικαίωμα προσάρτησης στον φιλορώσο λαό της περιοχής του Ντονμπάς.

Σε αντίθεση με τις μέρες που δεν υπήρχαν τηλέφωνα με κάμερα και το Διαδίκτυο, η φρίκη του σύγχρονου πολέμου εισάγεται καθημερινά στα σπίτια μας. Χωρίς αμφιβολία, ο πόλεμος της Ουκρανίας προκάλεσε πολλούς θανάτους και ταλαιπωρία αμάχων. Στις κυρίως ρωσικές ανατολικές επαρχίες, παρόμοιες επιθέσεις κατά των φιλορώσων κατοίκων δεν αναφέρονται. Σύμφωνα με μια έκθεση στο The Citizen, που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2022, έως και 9.000 πολίτες της περιοχής του Donbass έχουν σκοτωθεί ως αποτέλεσμα της προσπάθειας να αποτραπεί η απόσχιση της περιοχής του Donbass από την Ουκρανία. Αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει πολλά παιδιά. Δυστυχώς, αυτές οι στατιστικές θεωρούνται «ρωσική παραπληροφόρηση» από την κυβέρνησή μας και τα μέσα ενημέρωσης - ξέρετε, εκείνοι οι άνθρωποι που είναι και οι ίδιοι τόσο αξιόπιστοι! Ως συνήθως, η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα οποιουδήποτε πολέμου. Ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και οι λακέδες των μέσων ενημέρωσης σπεύδουν να καταδικάσουν τον «θάνατο και τα βάσανα» των Ουκρανών θυμάτων του πολέμου, επαινούν και αποθεώνουν το ασκέρι του Λίνκολν που διέπραξε ακόμη πιο φρικτά εγκλήματα κατά του άμαχου πληθυσμού των Συνομοσπονδιακών Πολιτειών της Αμερικής. Όπως σημείωσε ένας ιστορικός, «Ο πόλεμος εναντίον των μη πολεμιστών έγινε η δηλωμένη πολιτική και πρακτική των Ηνωμένων Πολιτειών» καθώς προσπαθούσαν να υποτάξουν τις Συνομοσπονδιακές Πολιτείες της Αμερικής. Όπως σημείωσε αυτός ο ιστορικός, έγινε πρακτική του Λίνκολν και των Ηνωμένων Πολιτειών «ο βομβαρδισμός και η πυρπόληση πόλεων, οι αναγκαστικές απελάσεις, οι λεηλασίες … ακόμη και οι δολοφονίες έγιναν όλα ρουτίνα».

          

Το 1864, ο στρατηγός Σέρμαν πολιόρκησε την Ατλάντα της Τζόρτζια. Ο Σέρμαν έστησε 223 κανόνια προς την πόλη και προχώρησε σε κανονιοβολισμό εναντίον των υπερασπιστών καθώς και των γυναικών και των παιδιών της Ατλάντα. Ένας χειρουργός της Ατλάντα σημείωσε ότι κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού είχε κάνει 107 ακρωτηριασμούς σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ναι, τα παιδιά δεν γλίτωσαν την οργή αυτού του χασάπη των Γιάνκηδων. Ο Σέρμαν ήταν εκείνος που μιλώντας για τους Νότιους είπε: «Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, ανδρών και παιδιών, που πρέπει να σκοτωθούν ή να εξοριστούν πριν μπορέσεις να ελπίζεις για ειρήνη και τάξη». «Ο θάνατος είναι πράξη ελέους και όσο πιο γρήγορα τους ξεφορτωθούμε, τόσο το καλύτερο». Αυτή είναι η υποκρισία των Γιάνκηδων.

Το πολιτικό κατεστημένο ενημερώνει τους Αμερικανούς ότι πρέπει να εξοργιστούμε με τη σκέψη ότι ο Πούτιν έκλεισε τις αντιπολιτευόμενες εφημερίδες και φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους. Καταδικάζουν τις ενέργειες του Πούτιν, ενώ παραβλέπουν τον ρόλο της CIA στην ανατροπή ενός δημοκρατικά εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου. Η υποκρισία των Γιάνκηδων δεν έχει όρια! Κατά τη διάρκεια της εισβολής του Λίνκολν στη Συνομοσπονδία, όλα τα πολιτικά δικαιώματα και οι συνταγματικές προστασίες ακυρώθηκαν για τους πολίτες του Νότου που, σύμφωνα με τη λογική των Γιάνκηδων, εξακολουθούσαν να είναι πολίτες της Ένωσης. Πώς αντιμετώπιζε όμως ο Λίνκολν τους πολιτικούς του αντιπάλους στο Βορρά; Ο Λίνκολν έκλεισε περισσότερες από 300 εφημερίδες, ανέστειλε παράνομα της εντολής του habeas corpus, (θεσμός που αποσκοπούσε στην προστασία της ατομικής ελευθερίας από τις αυθαιρε3σίες τη κυβέρνησης) ...λογόκρινε τις τηλεγραφικές επικοινωνίες, δημιούργησε παράνομα την πολιτεία της Δυτικής Βιρτζίνια, άνοιξε και διάβασε ιδιωτικά γράμματα και φυλάκισε πολιτικούς αντιπάλους. Ο Πούτιν είναι light σε σύγκριση με τον Λίνκολν.

Ένας εκδότης μιας αντιπολιτευόμενης εφημερίδας που ο Λίνκολν φυλάκισε ήταν ο Francis Key Howard, εγγονός του Francis Scott Key, που συνέθεσε το The Star Spangled Banner (εθνικό ύμνο των ΗΠΑ). Η απόλυτη θλιβερή ειρωνεία αυτού του περιστατικού είναι ότι ο Χάουαρντ, ο εγγονός, φυλακίστηκε στο Φορτ Μακ Χένρι, το οχυρό που βομβάρδιζαν οι Βρετανοί όταν ο παππούς του έγραψε αυτό που έγινε ο Εθνικός Ύμνος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Λίνκολν όχι μόνο φυλάκισε τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά στην περίπτωση του βουλευτή του Οχάιο Clement L. Vallandigham, ο Λίνκολν ζήτησε από τη στρατιωτική αστυνομία να συλλάβει τον βουλευτή και να τον δικάσει ενώπιον στρατιωτικού δικαστηρίου. Όπως σημείωσε ο Vallandigham στην υπεράσπισή του, ήταν πολίτης, όχι μέλος του στρατού ή της πολιτοφυλακής και ως εκ τούτου, το δικαστήριο δεν είχε καμία απολύτως συνταγματική εξουσία να εκδικάσει την υπόθεσή του ή να επιβάλει τιμωρία. Το δικαστήριο μαϊμού των Γιάνκηδων δεν εντυπωσιάστηκε με την έκκληση του Χάουαρντ στους περιορισμούς του Συντάγματος και προχώρησε στην απέλασή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Πούτιν θα μπορούσε να πάρει μαθήματα από τον Λίνκολν! Παρ' όλα αυτά, το πολιτικό κατεστημένο και τα μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να καταγγέλλουν τον Πούτιν ενώ αποθεώνουν τον υπ' αριθμόν ένα τύραννο της Αμερικής, τον Λίνκολν.

                       

Όπως δηλώθηκε στην αρχή αυτού του άρθρου, η αξιολόγηση της ενοχής ή της αθωότητας για τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν είναι ο στόχος αυτού του άρθρου. Σημειώνουμε το γεγονός ότι η αλήθεια είναι πάντα θύμα στον πόλεμο. Για τους Αμερικανούς γενικά και τους Νότιους ειδικότερα, αξίζει να μελετηθεί και να γίνει κατανοητή η υποκρισία της αυτοκρατορίας των Γιάνκηδων, όχι μόνο στον πόλεμό της εναντίον του Νότου, αλλά καθώς σχετίζεται με αυτό που ο στρατηγός Λι ανέφερε ως «επιθετική εξωτερική πολιτική».

ΚΟ / πηγή

 

Το μικρό θαύμα του Αγίου Παϊσίου, μέσα από τη σειρά του ΜΕGΑ.

Μέσα από τη γνωστή σειρά επεισοδίων του MEGA για τη ζωή του Αγίου Παϊσίου, φαίνεται να προκύπτει μια σοβαρή «εκ θεού» πιθανότητα, να αναδειχτεί ένας καινούργιος …μοναχός. Αυτό θα το δείξει η συνέχεια της πραγματικής ζωής του μικρού Παΐσιου που έπαιξε το ρόλο του μικρού Αρσένιου στα πρώτα χρόνια εγκατάστασης της οικογενείας του Αγίου στην Κόνιτσα. Οι μοναδικές συμπτώσεις που μας αφήνουν άναυδους, στην μικρή συνέντευξη του Κύπριου σεναριογράφου της σειράς Γιώργου Τσιάκκα, υποδηλώνουν αυτή την πιθανότητα. Ακούστε τον. Η άποψη αυτή, δεν είναι μόνο ένστικτο, άλλα και πληροφορία. Η επιλογή και μόνο του συγκεκριμένου μικρού για το ρόλο, τα λέει όλα. 

                                                                               

                                                                                  

Πηγή: Το είδωλο της γης μου