Δες πώς αποκτούν Ελληνική υπηκοότητα και φρίξε.

Μια Ελληνίδα, κάτοικος Γερμανίας, επισκέφθηκε την πρεσβεία μας στη Φρανκφούρτη για να ανανεώσει την άδεια παραμονής της. Το τι αντίκρισε μας το περιγράφει στην καταγγελία της.“Σας στέλνω την παρακάτω “καταγγελία” προς δημοσίευση

Ελληνίδα κάτοικος Γερμανίας, λήγει το διαβατήριο μου και φτάνω στην πρεσβεία μας στην Φρανκφούρτη για ανανέωση. Στον κήπο του νεοκλασικού βλέπω με έκπληξη πρόχειρη κατασκήνωση δεκάδων μεταναστών μεσανατολικής και βαλκανικής προέλευσης. Δεν καταλαβαίνω. Μπαίνω στο κτίριο και περιμένω την σειρά μου για το προγραμματισμένο με τον υπάλληλο ραντεβού για την κατάθεση των εγγράφων μου. Και εκεί αντίστοιχοι μετανάστες κάθονται παντού στους χώρους αναμονής, στο πάτωμα, στις σκάλες. Πάλι δεν καταλαβαίνω.

Έρχεται η σειρά μου, μπαίνω στο γραφείο του υπαλλήλου ο οποίος με εξυπηρετεί. Πριν φύγω τον ρωτάω: “ποιοι είναι όλοι αυτοί;” “Είναι αλλοδαποί που περιμένουν να πάρουν ελληνικό διαβατήριο” μου απαντά. “Από πού ήρθαν και πως παίρνουν ελληνική υπηκοότητα;” ρωτώ. “Οι περισσότεροι μέσω Τουρκίας ήρθαν, το πως εγκρίνονται οι αιτήσεις τους για ελληνική υπηκοότητα αποτελεί μυστήριο, ούτε εμείς εδώ γνωρίζουμε” Μου απαντά. “Και γιατί στην πρεσβεία της Φρανκφούρτης και όχι στις υπηρεσίες της Ελλάδας;” ρωτώ. “Μα γιατί δεν έχουν καμία πρόθεση να μείνουν στην Ελλάδα, έχουν φύγει από τις χώρες τους για να εργαστούν σε γερμανικά εργοστάσια και να φτιάξουν τη ζωή τους εδώ” παίρνω ως απάντηση.

“Και τότε γιατί δεν παίρνουν την γερμανική υπηκοότητα;” ρωτώ. Η απάντηση του υπαλλήλου αποστομωτική: “η Γερμανία δεν θα τους έδινε ποτέ γερμανική υπηκοότητα. Γερμανοποιεί μόνο όσους κρίνει πως θα ενσωματωθούν σωστά στην κοινωνία, όσους για παράδειγμα έχουν τελειώσει λύκειο και πανεπιστήμιο στη χώρα τους. Για τα πολύ φτηνά εργατικά χέρια δεν το ρισκάρει, τους θέλει μεν με ευρωπαϊκό διαβατήριο ώστε να μπορούν να εργαστούν νόμιμα, δεν θέλει όμως να πάρει και την οικονομική τους ευθύνη σε περίπτωση που δεν κάνουν. Όποιος δεν προσαρμόζεται και δεν παράγει είτε θα καταλήξει με γερμανικά επιδόματα απορίας που όμως με ξένο διαβατήριο άλλης ευρωπαϊκής χώρας καλύπτονται από την χώρα αυτή και τα κοινά ταμεία της Ε.Ε βάσει διακρατικών συμφωνιών, είτε θα αναγκαστεί να φύγει από την Γερμανία για άλλες ευρωπαϊκές χώρες και πλέον δεν θα αποτελεί οικονομικό βάρος για τη Γερμανία αφού η μαμά πατρίδα τους είναι η Ελλάδα”.

            https://hellas-now.com/

 

Το πείραμα του Μίλγκραμ στην εποχή του κοροναϊού

Το πείραμα του Μίλγκραμ, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, που δέχθηκε πολλές επικρίσεις και χαρακτηρίσθηκε ως και αμφιλεγόμενο, μελέτησε την υπακοή απέναντι στην εξουσία και πώς μπορεί να οδηγήσει τον “υπάκουο” στο να βλάψει έναν άλλο άνθρωπο, υπό δεδομένες πιεστικές συνθήκες.

Ο κοινωνικός ψυχολόγος Στάνλει Μίλγκραμ, του Πανεπιστημίου Γέιλ, έστησε στο εργαστήριο έναν “μαθητή” και έναν “δάσκαλο, σε διαφορετικούς χώρους, που δέχθηκαν να συμμετάσχουν εθελοντικά. Το ρόλο του φορέα εξουσίας είχε ο πειραματιστής. Ο “μαθητής” ήταν δεμένος σε μια καρέκλα και είχε ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα του. Ο “δάσκαλος” είχε μπροστά του μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας με διαβαθμισμένη παροχή, που ξεκινούσε από χαμηλά βολτ και έφθανε ως τα 450 βολτ. Κάθε φορά που ο “μαθητής” απαντούσε λάθος στις καθορισμένες ερωτήσεις του “δάσκαλου” ο πειραματιστής παρότρυνε τον τελευταίο να τον κεραυνοβολεί με ηλεκτρικό ρεύμα. Ξεκινούσε με χαμηλή τάση στο πρώτο λάθος και έφθανε στην υψηλότερη όσο συσσωρεύονταν τα λάθη. Κρίσιμη σημείωση: ο “δάσκαλος” άκουγε τις κραυγές του “μαθητή” όταν δεχόταν το ηλεκτροσόκ, αλλά αυτό δεν τον σταματούσε. Υπάκουε στην “εξουσία” του πειραματιστή, αναλάμβανε δράση οικειοθελώς στο όνομα αυτής της εξουσίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ασυνείδητα μεταβίβαζε σε αυτήν την ευθύνη για τη δική του συμπεριφορά, να τιμωρήσει ένα συνάνθρωπο του για κάτι που δεν έκανε σωστά. Να διευκρινιστεί, βέβαια, ότι στο πείραμα ο “μαθητής” ήταν ηθοποιός, δεν υπέστη ποτέ ηλεκτροσόκ, αλλά αυτό ο “δάσκαλος” δεν το γνώριζε. Υπήρξαν εθελοντές “δάσκαλοι”, που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, αλλά ήταν εξαιρετικά λίγοι. Μόλις το 5%. Το υπόλοιπο 95% πήρε μέρος στο πείραμα και το 65% διοχέτευσε και τα υψηλότερα 450 βολτ. Ο κανόνας επιβεβαιώθηκε από την εξαίρεσή του. Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες με τον ιό-εφιάλτη, μήπως το πείραμα Μίλγκραμ διεξάγεται εκτός εργαστηρίου, σε συνθήκες πραγματικές και σε παγκόσμιο επίπεδο; Υπάρχουν στοιχεία που συνηγορούν σε αυτήν την παρατήρηση; Ας τα συζητήσουμε.

 1. Η ανάγκη της επιβίωσης και της προστασίας από τη μετάδοση του κοροναϊού (πιεστικές και ιδιαίτερες συνθήκες) αναγορεύει καταρχήν την, χωρίς δεύτερες σκέψεις, υπακοή απέναντι στην εξουσία για το “μένουμε σπίτι”.

 2. Αναγνωρίζεται στην εξουσία η πραγματογνωμοσύνη, ικανότητα που απεμπολείται de facto από κάθε έναν πολίτη. Οι εξαιρέσεις κι εδώ επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

 3. Εκχωρείται στην εξουσία το δικαίωμα να καταστρατηγεί ακόμη και κατακτημένες ελευθερίες, “γιατί αυτή ξέρει, το κάνει για το καλό μας”.

 4. Η περιρρέουσα κατάσταση ενισχύεται με νούμερα που τρομάζουν, εικόνες που προκαλούν φρίκη, λάθη που έκαναν άλλοι και δεν πρέπει να κάνουμε εμείς, δηλώσεις αμφιλεγόμενων επιστημόνων που επιτείνουν τη σύγχυση, άγνοια για το τι μέλλει γενέσθαι, πότε θα βγούμε από τον εφιάλτη και την απομόνωση. Όλα ενισχύουν, σε ένα είδος έξω-πειραματικής συνθήκης, τoν εκχωρημένο ρόλο της εξουσίας. Πώς αντιδρούν “δάσκαλοι-πολίτες” σε αυτές τις συνθήκες τις ενδεδυμένες αντικειμενικότητα;

 1. Το πιο συνηθισμένο, στην καλύτερη των περιπτώσεων ασυνείδητα, να “πρακτορεύουν”, να ρουφιανεύουν, κάθε έναν “ανυπάκουο” που δεν πειθαρχεί.

2. Να στρέφονται ενάντια στους εν δυνάμει φορείς του ιού. Παράδειγμα, οι Έλληνες που εγκλωβίστηκαν στο Λονδίνο και να ζητούν να μείνουν εκεί. Ακόμη, σε όσους μετακινήθηκαν στην επαρχία και τα νησιά και μετέδωσαν τον ιό σε μικρές κοινωνίες. Τα κεφάλια τους επί πίνακι.

 3. Να τα βάζουν με τους ηλικιωμένους, την ευπαθή ομάδα που θεωρείται ανοχύρωτη απέναντι στον ιό. Το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου νεαροί επιτέθηκαν σε ασθενοφόρα που μετέφεραν ηλικιωμένους που είχαν προσβληθεί, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό.

Ενδεχομένως, όσο παρατείνεται ο εγκλεισμός και ο φόβος μεγεθύνεται, να υπάρξουν κι άλλα, ακόμη πιο έντονα φαινόμενα, ανάλογης μορφής. Μια κρίσιμη διευκρίνηση, με κατηγορηματικό τρόπο. Δεν υποστηρίζω την ανυπακοή, δεν προκρίνω να σπάσουμε την απομόνωση μας. Με τρομάζει, όμως, η συγγένεια με το πείραμα του Μίλγκραμ. Πόσο εύκολο είναι να σκύψουμε το κεφάλι στην εξουσία όποιες κι αν είναι οι συνθήκες της υπακοής, να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να γίνει εκτελεστικό όργανο της, να ξεχάσουμε τον ανθρωπισμό μας και να βλάψουμε με οποιονδήποτε τρόπο τον συνάνθρωπο μας. Έχοντας. μάλιστα την ψευδαίσθηση ότι αυτό που κάνουμε, όποιο κι αν είναι αυτό, γίνεται στο όνομα της εξουσίας, άρα αυτή έχει την ευθύνη, άρα εμείς δεν φταίμε. Όχι, έχουμε κι εμείς ευθύνη. Και ατομική και συλλογική. Ατομική για να επαγρυπνούμε και να ελέγχουμε κάθε φορά τα όρια της υπακοής, στο πλαίσιο της προστασίας της δημόσιας υγείας. Συλλογική, για να προστατεύουμε τους αδύνατους, τον γείτονα, τον φίλο, τον άγνωστο, απέναντι στον κοινό εφιάλτη. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τα πιο άγρια ένστικτα μας, τον χειρότερο εαυτό μας. Όταν θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας, μετά την μπόρα, άραγε θα μας αρέσει αυτό; Για την ιστορία, οι εθελοντές του πειράματος του Μίλγκραμ και ειδικά εκείνοι που έφθασαν να κάνουν χρήση και των 450 βολτ, δεν το ξεπέρασαν ποτέ στην κατοπινή ζωή τους. Τραυματίστηκαν ψυχικά από τις Ερρινύες τους.

Αθηνά Καλαϊτζόγλου - March 31, 2020

Πηγή: https://parallaximag.gr

 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ (1896-1966)

Δεν διδάχθηκες, ότι σε δύσκολους καιρούς

ο κάθε χριστιανός είναι ο ίδιος υπεύθυνος

για την Χριστιανοσύνη στο σύνολο της;

 

Γεννήθηκε στὶς 4 Ἰουνίου τοῦ 1896 στὸ χωριὸ Ἀντάμοβκα, τῆς ἐπαρχίας Χαρκὼβ τῆς Οὐκρανίας, σχετικὰ κοντὰ μὲ τὸ Κίεβο. Ἡ οἰκογένεια τοῦ ἦταν ἀριστοκρατική. Ὁ πατέρας τοῦ Μπόρις ὑπῆρξε στρατάρχης, ὁ θεῖος τοῦ πρύτανις τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Κιέβου, καὶ ἕνας ἄλλος συγγενής τους ἦταν ὁ ἅγιος Ἰωάννης, μητροπολίτης τοῦ Σομπόλκ. Ὅταν βαπτίσθηκε, πῆρε τὸ ὄνομα Μιχαήλ. Μικρὸς ἦταν φιλάσθενος καὶ ἔτρωγε λίγο. Τὴν δευτεροβάθμια ἐκπαίδευσή του τὴν πῆρε στὴ στρατιωτικὴ ἀκαδημία τῆς Πολτάβας καὶ μετὰ σπούδασε στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Χαρκὼβ νομικὴ καὶ ἔπειτα διορίστηκε στὸ περιφερειακὸ δικαστήριο τοῦ Χαρκώβ. Ὅταν σπούδαζε στὸ Χαρκώβ, πρότυπό του καὶ ἴνδαλμά του ἦταν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Μελέτιος Λεόντοβιτς, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιὰ τὴν ἀσκητικότητά του καὶ μάλιστα γιὰ τὸ κατόρθωμά του νὰ μὴ κοιμᾶται τὴ νύχτα καὶ νὰ περνᾷ ὦρες ὁλόκληρες ἀκίνητος μὲ τὰ χέρια ὄρθια καὶ προσευχόμενος. Κοιμήθηκε τὸ 1841 γνωρίζοντας ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του καὶ τὰ λείψανά του φυλασσόταν κάτω ἀπὸ τὴν ἁγία Tράπεζα τοῦ μοναστηριοῦ τῆς ἁγίας Σκέπης.

Tὸ 1921, λόγω τοῦ ἐμφυλίου πολέμου ποὺ ἐπικράτησε στὴ Ρωσία μετὰ τὴν ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων, ἡ οἰκογένεια τοῦ ἀναγκάσθηκε νὰ μεταναστεύσει στὸ Βελιγράδι. Ἐκεῖ ὁ Μιχαήλ, πουλώντας ἐφημερίδες γιὰ νὰ συντηρηθεῖ, σπούδασε θεολογία παίρνοντας τὸ πτυχίο τοῦ. Τὸ 1924 χειροθετήθηκε ἀναγνώστης, τὸ 1926 ἐκάρη μοναχὸς καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Ἰωάννης, γιὰ νὰ τιμήσει τὸ συγγενῆ τοῦ τὸν Άγιο Ἰωάννη μητροπολίτη τοῦ Σομπόλκ, καὶ στὶς 21 Νοεμβρίου ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας μας, χειροτονήθηκε ἱερεύς. Διετέλεσε καθηγητὴς τῶν θρησκευτικῶν στὸ Σερβικὸ κρατικὸ Λύκειο καὶ καθηγητὴς στὴν ἱερατικὴ σχολὴ τοῦ Αγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στὸ Μοναστῆρι.Ἐκεῖ τελοῦσε λειτουργίες στὰ ἑλληνικὰ γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς περιοχῆς, ποὺ τὸν ἐκτιμοῦσαν ἰδιαιτέρως. Ἐπίσκοπος Ἀχρίδας τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ὁ λόγιος καὶ εὐσεβέστατος ἐπίσκοπος Νικόλαος Βελιμήροβιτς, «ὁ Χρυσόστομος τῶν Σέρβων», ὁ ὁποῖος ἐκτιμοῦσε καὶ ἀγαποῦσε τὸν νεαρὸ ἱερομόναχο. Συχνὰ ἔλεγε: «Ἂν ἐπιθυμεῖτε νὰ γνωρίσετε ἕνα ζωντανὸ ἅγιο, δὲν ἔχετε παρὰ νὰ πᾶτε στὴν Βιτὼλ γιὰ νὰ συναντήσετε τὸν πατέρα Ἰωάννη». Πράγματι οἱ μαθητὲς τῆς ἱερατικῆς σχολῆς ἄρχισαν να ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὅταν ὅλοι κοιμόνταν, ἐκεῖνος ἔμεινε ξύπνιος, περνοῦσε ἀπὸ τὰ δωμάτια τοὺς τὰ βράδια, τοὺς σκέπαζε, τοὺς σταύρωνε καὶ ἔφευγε. Τελικὰ οἱ μαθητὲς διαπίστωσαν ὅτι δὲν κοιμόταν σχεδὸν καθόλου στὸ κρεβάτι καὶ τὶς λίγες ὧρες ποὺ ξεκουραζόταν, σχεδὸν μία ἢ δυὸ ὧρες τὸ βράδι, κοιμόταν σὲ καθιστὴ στάση ἢ γονατιστὸς στὸ πάτωμα μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα. Τὸ παράδειγμα τοῦ Μελετίου Λεόντοβιτς ποὺ ἦταν τὸ ἴνδαλμά του, ὅπως προαναφέραμε, πῆρε σάρκα καὶ ὀστὰ καὶ στὴ δική του ζωή. Ὅπως ὁμολόγησε ἀργότερα ὁ ἴδιος αὐτὸ συνέβαινε ἀπὸ τότε ποὺ ἐκάρη μοναχός. Εἶναι κάτι ποὺ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Παχώμιος (4ος αἰῶνας) στοὺς μοναχικούς του κανονισμούς, ὅτι οἱ μοναχοὶ δὲν πρέπει νὰ κοιμοῦνται ξαπλωτοὶ, ἀλλὰ καθιστοί. Ὁ Ἰωάννης λειτουργοῦσε κάθε μέρα καὶ ἔτρωγε μία φορᾷ στὶς 11 τὸ βράδι. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρώτης καὶ τῆς τελευταίας βδομάδας τῆς Σαρακοστῆς δὲν ἔτρωγε τίποτα ἀπολύτως καὶ τὴν ὑπόλοιπη νηστεία, ὅπως καὶ στὴ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, ἔτρωγε μόνο πρόσφορο. Τὸ ἴδιο αὐστηρὰ νήστευε κάθε ἑβδομάδα, Παρασκευὴ καὶ Σάββατο, πρὶν τὴ λειτουργία τῆς Κυριακῆς. Φοροῦσε πέδιλα ἢ παντόφλες χωρὶς κάλτσες, ἀνεξάρτητα ἀπὸ καιρικὲς συνθῆκες καὶ ἐποχές, καὶ πολλὲς φορὲς περπατοῦσε ξυπόλητος καὶ λειτουργοῦσε, ἀκόμη καὶ ὡς ἐπίσκοπος, πρᾶγμα γιὰ τὸ ὁποῖο δέχθηκε ἄγριες ἐπικρίσεις. Ἔμεινε ξυπόλητος, γιατί συνήθιζε νὰ χαρίζει τὰ πέδιλά του σὲ κάποιο φτωχὸ ποὺ δὲν εἶχε ἢ καὶ γιὰ ἄσκηση μιμούμενος τοὺς κατὰ Χριστὸν σαλούς. Οἱ μαθητὲς τῆς ἱερατικῆς σχολῆς τοῦ Μοναστηρίoυ (Vitola), στὴ περίοδο τῶν διακοπῶν τους, δὲν μιλοῦσαν γιὰ τίποτα ἄλλο στοὺς δικούς τους παρὰ γιὰ τὸν ἰδιόρρυθμο καὶ κατὰ Χριστὸ σαλὸ ἱερομόναχο πατέρα Ἰωάννη. Ὁ ἐπιφανὴς καὶ λόγιος ἐπίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ, Ἄγγλος προσήλυτος στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅταν ρωτήθηκε κάποτε ποιὲς μορφὲς τὸν ἐντυπωσίασαν στὴν Ὀρθοδοξία, ἀνάμεσα στὰ ἐλάχιστα ἄτομα ποὺ ἀνέφερε ἦταν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰωάννου Μαξίμοβιτς. Ἀνεπανάληπτη καὶ ἄκρως ἰδιόρρυθμη περίπτωση. Τὸ 1934 (28 Μαΐου) χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Σαγγάης στὴ Κίνα. Προσπάθησε να ἀποφύγει τὴν χειροτονία αὐτή, ἐπικαλούμενος ἕνα φυσικὸ πρόβλημα ποὺ εἶχε μὲ τὴν ἄρθρωση στὴν ὁμιλία του. Οἱ ἐπίσκοποι ὅμως μείνανε ἀνυποχώρητοι, ἐπικαλούμενοι ὅτι καὶ ὁ Μωυσῆς εἶχε παρόμοιο πρόβλημα καὶ ὅμως ἐξελέγη ἀρχηγὸς τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Χαρκὼβ Ἀντώνιος, μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μορφὲς τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας τὴν ἐποχὴ ἐκείνη(μετέπειτα μητροπολίτης Κιέβου καὶ Γαλικίας, πρῶτος του πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς Ρωσίας καὶ πρόεδρος τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς διασπορᾶς), ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπὸ τὴν προστασία καὶ καθοδήγηση τοῦ τὸν Ἰωάννη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ σπούδαζε στὸ Χαρκώβ, σὲ γράμμα τοῦ πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο Δημήτριο τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς ἀρνεῖται τὴν πρόσκληση να ἀποσυρθεῖ στὴν Κίνα καὶ γράφει «τὴ δική μου θέση, σὰν τὴν ψυχή μου, σὰν τὴν καρδία μου, σᾶς στέλνω τὸν Βλαντίκα ἐπίσκοπο Ἰωάννη»

Αὐτὸς ὁ μικροκαμωμένος εὔθραυστος ἄνθρωπος, ποὺ φαίνεται σὰν παιδί, εἶναι στὴν πραγματικότητα ἕνα θαῦμα τῆς ἀσκητικῆς σταθερότητας καὶ αὐστηρότητας, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὴ ζωή μας τὴ διακρίνει ἡ ἀπόλυτη πνευματικὴ ἐξασθένηση. Στὴ Σαγγάη, δημιουργεῖ ὀρφανοτροφεῖο καὶ στέγη γιὰ παιδιὰ φτωχῶν οἰκογενειῶν, ποὺ τὸ ἀφιέρωσε στὸν ἅγιο Τύχωνα τοῦ Ζαντόσκ.

Ὅταν ἔφθασαν στὴ Σαγγάη οἱ κομμουνιστές, ὁ Ἰωάννης μετέφερε ἀρχικὰ τὰ παιδιὰ στὶς Φιλιππίνες καὶ ἔπειτα στὸ Σὰν Φρανσίσκο τῆς Ἀμερικῆς. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ γιὰ τὸ ὑπόλοιπο ποίμνιό του. Καὶ σὰν ἐπίσκοπος ὁ Ἰωάννης τελοῦσε ὅλες τὶς ἀκολουθίες καθημερινά. Λειτουργοῦσε ἐπίσης καθημερινὰ ὁπουδήποτε καὶ ἂν βρισκόταν, εἴτε σὲ τραῖνο, εἴτε σὲ πλοῖο, εἴτε σὲ νοσοκομεῖο. Ὅταν ἦταν ἄρρωστος καὶ δὲν μποροῦσε νὰ λειτουργήσει μόνος του, καλοῦσε ἕνα ἱερέα στὸ δωμάτιό του νὰ λειτουργήσει. Ἐπισκεπτόταν ἀσθενεῖς καθημερινῶς. Τοὺς ἐξομολογοῦσε καὶ τοὺς κοινωνοῦσε. Ἂν ἡ κατάσταση τοῦ ἀσθενοῦς ἦταν σοβαρή, ὁ ἅγιος περνοῦσε ὦρες ἀτέλειωτες δίπλα του, προσευχόμενος γονατιστὸς καὶ ἡ προσευχὴ τοῦ αὐτὴ πολλὲς φορὲς ἔφερνε τὸ θαῦμα. Εἶχε χάρισμα νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τοὺς διανοητικὰ ἀνάπηρους καὶ τοὺς δαιμονισμένους. Ἦταν ἐπίμονος ὄχι μόνο στὶς προσευχές του, ἀλλὰ καὶ στὰ αἰτήματα τοῦ πρὸς τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἐνοριτῶν του καὶ γενικὰ τῶν συνανθρώπων του. Παρέμεινε μέρες ὁλόκληρες στὴν Οὐάσιγκτον, στὴν αἴθουσα ἀναμονῆς τοῦ ὑπουργείου ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων, μέχρι νὰ πάρει τὴν ἄδεια εἰσόδου χιλιάδων Ρώσων προσφύγων ἀπὸ τὴν Κίνα, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἀρρώστων, γεγονὸς ποὺ κανεὶς ἄλλος δὲν τὸ εἶχε κατορθώσει νωρίτερα. Ἔμεινε ἀλύγιστος καὶ ἄφοβος κατὰ τὴν ἰαπωνικὴ κατοχὴ τῆς Κίνας. Ἀνέλαβε προσωρινὸς πρόεδρος τῆς ρωσικῆς κοινότητας, γιατί οἱ προηγούμενοι δυὸ πρόεδροι ποὺ δὲν ὑπέκυψαν στὶς ἰαπωνικὲς πιέσεις δολοφονήθηκαν. Μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου ἀσκήθηκε πίεση στοὺς Ρώσους κληρικοὺς τοῦ ἐξωτερικοῦ νὰ δεχθοῦν ὡς πατριάρχη τὸ νέο πατριάρχη τῆς σοβιετικῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τοὺς ἕξι ἱεράρχες τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, μόνον ὁ ἐπίσκοπος Ἰωάννης δὲν ἀκολούθησε τὸ νέο πατριάρχη καὶ ἔμεινε πιστὸς στὴ ρωσικὴ Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς. Τὸ 1946 ἀνέβασαν τὸν ἅγιο στὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου ὅλης της περιφερείας τῆς Κίνας. Μετὰ τὴν μεταφορὰ τοῦ ποιμνίου του ἀπὸ τὴν Κίνα στὴν Ἀμερική, οἱ Ρώσοι ἐπίσκοποί της διασπορᾶς, τὸ 1951, τὸν στέλνουν στὴν ἐπισκοπὴ Παρισίου καὶ Βρυξελλῶν ποὺ περιλάμβανε ὅλη τὴ Δυτικὴ Εὐρώπη. Ὅπου πήγαινε ὁ Ἰωάννης δὲν ἐνδιαφερόταν μόνο γιὰ τοὺς Ρώσους ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ντόπιους ὀρθοδόξους. Τελοῦσε λειτουργίες στὰ ὀλλανδικὰ καὶ στὰ γαλλικὰ ὅπως παλαιότερα λειτουργοῦσε στὰ ἑλληνικά, στὰ κινεζικὰ καὶ στὰ ἀγγλικά. Θεωρεῖται ὡς ἱδρυτὴς τῆς σύγχρονης ὀρθόδοξης ὀλλανδικῆς Ἐκκλησίας. Ἐνδιαφέρθηκε νὰ γνωρίσουν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοί τους ἁγίους της Δυτικῆς Εὐρώπης ποὺ εἶχαν ζήσει πρὶν ἀπὸ τὸ σχίσμα (1054) καί, λόγω τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ παπισμοῦ μετέπειτα, μένανε ἄγνωστοι στὴν οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία.

Τὸ 1962, χιλιάδες Ρώσοι του Σὰν Φρανσίσκο ποὺ γνώριζαν τὸν ἅγιο Ἰωάννη ἀπὸ τὴ Σαγγάη, ζητοῦν νὰ σταλεῖ ὡς ἀρχιεπίσκοπος στὸ Σὰν Φρανσίσκο, γιὰ νὰ ἐπιλυθοῦν τὰ προβλήματα ποὺ δημιουργηθῆκαν μὲ τὴν παραίτηση -γιὰ λόγους ὑγείας- τοῦ ἀρχιεπισκόπου Τύχωνος. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς, ἀνταποκρίνεται στὸ αἴτημα τῶν πιστῶν καὶ ὁ Ἰωάννης φθάνει ἐκεῖ στὶς 21 Νοεμβρίου τοῦ 1962, ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καὶ 28 χρόνια μετὰ τὴν ἄφιξή του στὴ Σαγγάη ποὺ ἔγινε ἐπίσης ἡμέρα τῶν Εἰσοδίων. Ἡμέρα τῶν Εἰσοδίων χειροτονήθηκε καὶ ἱερεὺς ὅπως ἤδη προαναφέραμε. Καὶ στὴ Σαγγάη καὶ στὸ Σὰν Φρανσίσκο ὑπῆρχε ἕνας μισοκτισμένος ναὸς ποὺ ἀδυνατοῦσε νὰ ὁλοκληρωθεῖ λόγω διασπάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις, πέτυχε τὴν εἰρήνευση τῶν κοινοτήτων καὶ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν ναῶν, συνεχίζοντας τὴν ἴδια ἁγία ζωὴ καὶ ποιμαντικὴ δράση.

Κι ὅμως αὐτὸν τὸν ἅγιο, ἀσκητή, ἀκτήμονα ἐπίσκοπο, κάποιοι τοῦ ἐνοριακοῦ συμβουλίου τὸν κατηγόρησαν ὅτι εἶχε καταχραστεῖ χρήματα τῆς ἐνορίας. Ἔγινε δημόσιο δικαστήριο καὶ ἀποδείχθηκε ἡ ἀλήθεια. Ὁ ἅγιος μὲ σιγουριὰ καὶ πίστη στὸ Θεὸ ἀντιμετώπισε τὶς συκοφαντίες χωρὶς νὰ κρίνει κανένα, ἀτάραχα καὶ μὲ γαλήνη. Καὶ παλαιότερα στὴν Σαγγάη ἐπιχείρησαν δυὸ φορὲς νὰ τὸν δηλητηριάσουν. Μία ρίχνοντας δηλητήριο στὸ φαγητό του καὶ μία ρίχνοντας δηλητήριο στὸν οἶνο τῆς ἁγίας προθέσεως! Στὴν δεύτερη δηλητηρίαση τὴν ἐπιχείρησε ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἀργότερα στὸ Σὰν Φρανσίσκο ἔγραφε συνεχῶς ἄρθρα ἐναντίον του. Ὅταν ἀργότερα πέθαινε ἀπὸ καρκίνο, ὁ ἅγιος ὄντως Ἰωάννης, πῆγε καὶ τὸν βρῆκε γιὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του καὶ πέτυχε νὰ μετανοήσει. Κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ την 2-7-1966 στὸ Σιάτλ. Γνώριζε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του. Τάφηκε στὸ καθεδρικὸ ναό του Σὰν Φρανσίσκο ποὺ ὁ ἴδιος ὁλοκλήρωσε. Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ ἔγινε τὸ 1993 καὶ τὸ σῶμα τοῦ εὑρέθηκε ἄφθαρτο καὶ παραμένει ἔτσι. Ἡ ἐπίσημη ἀναγνώρισή του ὡς ἁγίου ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων ἐπισκόπων της διασπορᾶς, ἔγινε την  2-7-1994 τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του. Ἔκτοτε πλῆθος κόσμου ἀπ’ ὅλες τὶς χῶρες τῆς γῆς ἐπισκέπτεται τὸ λείψανό του, τὸ προσκυνᾷ καὶ ζητᾷ τὴ μεσιτεία του καὶ τὴν εὐλογία του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς θὰ κηρύττει συνεχῶς στὶς μέρες μας, μὲ τὴν περίπτωσή του, ὅτι ἡ ἁγιότητα καὶ γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους τοῦ 21ου αἰῶνα δὲν εἶναι ἕνα ἄπιαστο ὄνειρο. Ἀκόμη καὶ σήμερα καὶ μάλιστα σὲ χῶρες κοσμικές, δελεαστικές, ποὺ εἶναι παραδομένες στὴ ὕλη, στὸ χρῆμα, στὴ ξέφρενη ἡδονή, στὴν ἀλόγιστη κατανάλωση, ποὺ μὲ τὰ τεχνολογικά τους ἐπιτεύγματα ἔχουν δημιουργήσει ἐπίγειους ὑλικοὺς παραδείσους καὶ ἔχουν λησμονήσει ἐντελῶς τὸν ἀληθινό, παρουσιάζονται ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν ὅπως οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ καὶ ἀσκητὲς καὶ εἶναι κατάφορτοι ἀπὸ τὴ χάρη καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ἃς παραδειγματισθοῦμε ἀπ αὐτοὺς καὶ ἂς τοὺς μιμηθοῦμε.

                                                Μελέτιος Βαρδαχάνης

                                                    Αρχιμανδρίτης

ΥΓ. Παγκόσμιος σύγχρονος Άγιος, της ορθοδοξίας. Μοναδική ίσως περίπτωση στον αιώνα που πέρασε, λόγω των ιδιορρυθμιών του και της παγκόσμιας παρουσίας του, αφού όργωσε όλη τη γη, χάρη στην πρόνοια του θεού άλλα και τα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα τον 20ο αιώνα. Ο ορθόδοξος χριστιανισμός, της Κίνας ξεκίνησε με την πρώτη παρουσία Κοζάκων ορθοδόξων από τον 17^ο αιώνα. Στα τέλη του 19^ου αιώνα η διάδοση του χριστιανισμού και της ορθοδοξίας έφτασε σε ακμή, με πρώτο Κινέζο ορθόδοξο ιερέα, τον Άγιο Μητροφάνη Τσι-Σουνγκ. Όταν το 1900 ξέσπασε το ξενόφοβο κίνημα των Μπόξερς, με εκτελέσεις και διωγμούς κατά των χριστιανών και βεβηλώσεις ναών, οι Ρώσοι ιεραπόστολοι κατέφυγαν στη Σαγκάη, όπου εδώ στα χρόνια πριν την επικράτηση του κομμουνισμού, μπήκαν οι βάσεις μιας μικρής οργανωμένης ορθόδοξης παρουσίας που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα χάρη στην παρουσία του Ρώσου Άγιου Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Στην Ελλάδα γιορτάζεται την 19η Ιουνίου. 

 

Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΣΤΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ*

David Runciman

Ο David Runciman είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Τελευταίο του βιβλίο: Where Power Stops, Profile Books, Λονδίνο 2019. 

Ακούμε συνεχώς ότι πρόκειται για έναν πόλεμο. Ισχύει αυτό; Αυτό που δίνει στην τρέχουσα κρίση την αίσθηση του πολέμου είναι η εμφανής απουσία της φυσιολογικής πολιτικής επιχειρηματολογίας. Ο πρωθυπουργός βγαίνει στην τηλεόραση για να εξαγγείλει ζοφερές ανακοινώσεις στο έθνος σχετικά με τον περιορισμό των ελευθεριών μας και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν προσφέρει τίποτα παρά τη συγκατάβασή του. Το Κοινοβούλιο, στον βαθμό που μπορεί να είναι λειτουργικό, μοιάζει απλά να επικυρώνει τις διαδικασίες. Οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι σπίτια τους και οι αγώνες τους περιορίζονται στην οικιακή σφαίρα. Γίνεται λόγος για κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Οι συνήθεις πολιτικές απουσιάζουν. Δεν πρόκειται όμως για αναστολή της πολιτικής. Αυτό που βλέπουμε είναι η αφαίρεση ενός στρώματος της πολιτικής ζωής, αποκαλύπτοντας κάτι πολύ πιο ωμό από κάτω. Σε μια δημοκρατία τείνουμε να θεωρούμε την πολιτική ως έναν ανταγωνισμό μεταξύ διαφορετικών κομμάτων που αναζητούν τη στήριξή μας. Εστιάζουμε στα πρόσωπα και στις πράξεις της πολιτικής ζωής: ποιος θέλει την ψήφο μας, τι μας προσφέρει, ποιος θα επωφεληθεί. Θεωρούμε ότι οι εκλογές είναι ο τρόπος να λυθούν αυτά τα ζητήματα. Όμως, τα μεγαλύτερα ερωτήματα σε μια δημοκρατία είναι πάντα αυτά που σχετίζονται με το «πώς»: πώς θα ασκήσουν οι κυβερνήσεις την απεριόριστη εξουσία που τους δίνουμε; Και πώς θα αντιδράσουμε εμείς σε αυτήν; Αυτά είναι ερωτήματα που πάντα απασχολούσαν τους θεωρητικούς της πολιτικής. Πλέον όμως αυτά δεν είναι θεωρητικά ερωτήματα. Όπως φαίνεται από την τρέχουσα κρίση, η πρωταρχική αλήθεια που θεμελιώνει την πολιτική ύπαρξη είναι ότι μερικοί άνθρωποι μπορούν να πουν στους άλλους τι να κάνουν. Στον πυρήνα όλης της μοντέρνας πολιτικής βρίσκεται η συναλλαγή μεταξύ της προσωπικής ελευθερίας και της συλλογικής επιλογής. Πρόκειται για τη φαουστική συμφωνία που αναγνώρισε ο φιλόσοφος Thomas Hobbes στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν η χώρα διαλυόταν από έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο. Όπως γνώριζε ο Hobbes, το να κυβερνά κανείς σημαίνει ότι ασκεί εξουσία επί της ζωής και του θανάτου των πολιτών. Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα δίναμε σε κάποιον αυτήν τη δύναμη είναι διότι πιστεύουμε ότι αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε για τη συλλογική μας ασφάλεια. Ωστόσο, σημαίνει ότι εμπιστευόμαστε επίσης αποφάσεις ζωής και θανάτου σε άτομα που δεν μπορούμε εν τέλει να ελέγξουμε. Ο πρωταρχικός κίνδυνος είναι ότι αυτοί που λαμβάνουν τις εντολές αρνούνται να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις των εχόντων την εξουσία. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν δύο επιλογές. Είτε ο κόσμος αναγκάζεται να υπακούσει με τη χρήση καταναγκαστικών δυνάμεων που έχει το κράτος στη διάθεσή του είτε η πολιτική καταρρέει συνολικά, μια έκβαση που, σύμφωνα με τον Hobbes, είναι αυτή που θα έπρεπε να φοβόμαστε περισσότερο. Σε μια δημοκρατία, έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να τιμωρήσουμε τους πολιτικούς ηγέτες για τα λάθη τους. Αυτή είναι όμως μια μηδαμινή παρηγοριά όταν διακυβεύεται η επιβίωσή μας. Ούτως ή άλλως, σχετικά μιλώντας, δεν είναι και κάποια ιδιαίτερη τιμωρία. Ίσως να χάσουν τη δουλειά τους, όμως ελάχιστοι πολιτικοί θα καταλήξουν να είναι άποροι. Εμείς ίσως να χάσουμε τις ζωές μας. Ο ωμός χαρακτήρας αυτών των επιλογών συνήθως αποκρύπτεται από τη δημοκρατική υποχρέωση να επιζητούμε την κοινή συναίνεση. Αυτό δεν έχει εξαφανιστεί. Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να μεταμφιέσει τις αποφάσεις της, χρησιμοποιώντας συμβουλές που απευθύνονται στον κοινό νου. Δηλώνει ότι εμπιστεύεται ακόμα την ορθή κρίση των ανθρώπων. Όπως βλέπουμε όμως από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς η κρίση βαθαίνει, η σκληρή πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη. Δείτε απλώς τα βίντεο με τους Ιταλούς δημάρχους που φωνάζουν στους δημότες τους να μείνουν στα σπίτια τους. Η λογική «Ψηφίστε εμένα αλλιώς θα πάρουν την εξουσία οι άλλοι» αποτελεί μια συνηθισμένη δημοκρατική πολιτική. Η λογική «Κάντε αυτό αλλιώς...» αποτελεί μια ωμή δημοκρατική πολιτική. Σε αυτό το σημείο δεν μοιάζει να διαφέρει από τις άλλου είδους πολιτικές. Αυτή η κρίση έχει αποκαλύψει μερικές σκληρές αλήθειες. Οι εθνικές κυβερνήσεις έχουν σημασία, και έχει πραγματικά σημασία ποια από αυτές σας κυβερνά. Αν και η πανδημία είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, και βιώνεται με τον ίδιο τρόπο σε πολλά διαφορετικά μέρη, ο αντίκτυπός της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις αποφάσεις που παίρνει η κάθε κυβέρνηση. Η ύπαρξη διαφορετικών απόψεων σχετικά με το πότε πρέπει να δράσουμε και το μέχρι πού θα φτάσουμε σημαίνει ότι κανένα έθνος δεν βιώνει την πανδημία με τον ίδιο τρόπο. Στο τέλος όλων αυτών, ίσως μπορέσουμε όλοι να δούμε ποιος είχε δίκιο και ποιος έκανε λάθος. Όμως, προς το παρόν, βρισκόμαστε στα χέρια των εθνικών ηγετών μας. Αυτό είναι κάτι άλλο για το οποίο μας προειδοποίησε ο Hobbes: δεν μπορούμε να αποφύγουμε την αυθαιρεσία στην πολιτική. Πρόκειται για την αυθαιρεσία της προσωπικής πολιτικής κρίσης. Σε έναν αποκλεισμό, οι δημοκρατίες αποκαλύπτουν τι έχουν κοινό με τα άλλα πολιτικά καθεστώτα: και σε αυτές η πολιτική έχει εν τέλει να κάνει με την εξουσία και την προσταγή. Όμως, καταφέρνουμε να δούμε και μερικές θεμελιώδεις διαφορές. Οι δημοκρατίες δεν είναι πιο καλές, πιο ευγενικές, πιο ήπιες. Ίσως να προσπαθούν να γίνουν, αλλά στο τέλος κάτι τέτοιο δεν έχει διάρκεια. Ωστόσο, είναι όντως πιο δύσκολο για τις δημοκρατίες να λάβουν δύσκολες αποφάσεις. Η πρόληψη –η ικανότητα να αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα προτού αυτό γίνει πιο οξύ– δεν ανήκε ποτέ στη δημοκρατική φαρέτρα. Περιμένουμε έως ότου δεν έχουμε άλλη επιλογή και έπειτα προσαρμοζόμαστε. Αυτό σημαίνει ότι οι δημοκρατίες θα ακολουθούν τις εξελίξεις σε μια ασθένεια όπως αυτή, αν και μερικές είναι καλύτερες στο να τις προλαβαίνουν. Τα απολυταρχικά καθεστώτα, όπως αυτό της Κίνας, επίσης δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν κρίσεις μέχρι τη στιγμή που αναγκάζονται να το κάνουν – και, αντίθετα με τις δημοκρατίες, μπορούν να αποκρύψουν τις άσχημες ειδήσεις για περισσότερο καιρό, αν αυτό τα βολεύει. Όμως, όταν η λήψη μέτρων είναι αναπόφευκτη, μπορούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Ο αποκλεισμός που επέβαλε η Κίνα κατάφερε να περιορίσει την ασθένεια μέσω αδυσώπητης πρόληψης. Οι δημοκρατίες έχουν τη δυνατότητα να είναι εξίσου αμείλικτες –όπως συνέβη όταν αντιμετώπιζαν τους ολοκληρωτικούς πολέμους του 20ού αιώνα. Όμως σε έναν πόλεμο ο εχθρός βρίσκεται μπροστά σου. Κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, η ασθένεια αποκαλύπτει το εύρος της μόνο στην καθημερινή λιτανεία των ασθενών και των νεκρών. Η δημοκρατική πολιτική μετατρέπεται σε ένα είδος σκιαμαχίας: το κράτος δεν γνωρίζει ποια σώματα είναι τα πραγματικά επικίνδυνα. Μερικές δημοκρατίες έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν πιο γρήγορα: στη Νότια Κορέα, η ασθένεια έχει τιθασευτεί μέσω εκτεταμένου εντοπισμού και ευρείας παρακολούθησης των πιθανών φορέων. Όμως, σε αυτή την περίπτωση, το καθεστώς είχε προηγούμενη, πρόσφατη εμπειρία από τον τρόπο που αντιμετώπισε την επιδημία του MERS το 2015, κάτι που διαμόρφωσε και τη συλλογική μνήμη των πολιτών της χώρας. Το Ισραήλ επίσης φαίνεται να αντιμετωπίζει τον ιό καλύτερα από πολλές ευρωπαϊκές χώρες – όμως πρόκειται για μια κοινωνία που βρίσκεται συνεχώς σε ετοιμοπόλεμη κατάσταση. Είναι πιο εύκολο να προσαρμοστείς όταν είσαι ήδη προσαρμοσμένος. Είναι πολύ πιο δύσκολο όταν αυτοσχεδιάζεις. Τα τελευταία χρόνια, μερικές φορές φαίνεται ότι η παγκόσμια πολιτική είναι απλώς μια επιλογή μεταξύ αντιμαχόμενων μορφών τεχνοκρατίας. Στην Κίνα, πρόκειται για μια κυβέρνηση τεχνοκρατών που υποστηρίζεται από ένα μονοκομματικό κράτος. Στη Δύση, πρόκειται για μια διοίκηση οικονομολόγων και κεντρικών τραπεζιτών που λειτουργούν εντός των περιορισμών του δημοκρατικού συστήματος. Αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι οι πραγματικές επιλογές είναι στην ουσία τεχνικές κρίσεις σχετικά με το πώς γίνεται η διαχείριση τεράστιων, πολύπλοκων οικονομικών και κοινωνικών συστημάτων. Όμως τις τελευταίες εβδομάδες έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της μια άλλη πραγματικότητα. Οι τελικές κρίσεις έχουν να κάνουν με το πώς χρησιμοποιούνται τα μέτρα καταναγκασμού. Αυτά δεν είναι απλώς τεχνικά ερωτήματα. Ένας βαθμός αυθαιρεσίας είναι αναπόφευκτος. Και ο αγώνας μεταξύ δημοκρατικής προσαρμοστικότητας και απολυταρχικής αδιαλλαξίας για την άσκηση αυτής της εξουσίας θα διαμορφώσει το μέλλον μας. Απέχουμε πολύ από τον τρομακτικό και βίαιο κόσμο από τον οποίο προσπαθούσε να ξεφύγει ο Hobbes σχεδόν 400 χρόνια πριν. Όμως, ο πολιτικός κόσμος μας θα του φαινόταν ακόμα γνώριμος.

Μετάφραση: Βασίλης Ντζούνης

 * Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα The Guardian στις 27 Μαρτίου 2020.

  

Ο πάτερ Φιλήμων σε δράση.

Στη σκήτη του Προφήτη Ηλία στο Άγιο Όρος, δεσπόζει ο μοναδικός σε διαστάσεις και διακόσμηση  Ι. Ναός του Προφήτη Ηλία που θεμελιώθηκε το 1881 από Ρώσους μοναχούς πάνω στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου που προϋπήρχε. Ο Ναός ολοκληρώθηκε το 1903 και εγκαινιάσθηκε από τον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄.

                                                                             

         

Εδώ κυριαρχεί η φιγούρα του π. Φιλήμονα. Είναι μόνος του, όλο το μοναστήρι. Μια φλόγα που χοροπηδάει. Προσμονάρης, αρχοντάρης, και ξεναγός μαζί, εγκάρδιος και γελαστός. Οι κινήσεις του σβέλτες, χορευτικές σαν ενός γήινου αγγέλου. Δεν του λείπει ούτε το χιούμορ. Αυτό πάνω απ' όλα, είναι το μεγάλο όπλο του με το οποίο καυτηριάζει την εφήμερη πραγματικότητα του κόσμου. Εκεί άλλωστε έχουνε πραγματική δημοκρατία και η λογοκρισία είναι αδιανόητη. Να πως διαπομπεύει με το δικό του απολαυστικό τρόπο, τον κορωνοϊό.

                                                                    

ΕΔΩ

                                        

Γιώργος Κότσιρας (Ανατομία Εγκλήματος)

 

Η  Γιορτή της Αναλήψεως, στο Βελιγράδι.

 

Κάποτε είχα μια θεία, δυνατός χαραχτήρας και πείσμων, μα το κυριότερο, είχε ένα τεράστιο μνημονικό γεγονότων που τα συνέδεε όταν χρειάζονταν με ημερομηνίες, για να γίνεται πιο πειστική όταν τα αφηγείτο.

Εγώ, δεν είχα τότε διαμορφώσει ακόμη αυτή την εικόνα γι αυτήν. Έτσι, όταν κάποτε, τόλμησα να την ρωτήσω αν ήταν βέβαιη ότι το γεγονός που μου εξιστορούσε έγινε συγκεκριμένη ημέρα που ήταν και Πέμπτη, με κατηγορηματικό τρόπο μου απέρριψε κάθε αμφιβολία: "Ήταν της Αναλήψεως", μου είπε,"...και της Αναλήψεως πέφτει πάντα Πέμπτη" χωρίς να δεχθεί αμφισβήτηση. 

Εμείς θυμηθήκαμε ότι χθες (10-6-21) ήμερα Πέμπτη, ήταν της Αναλήψεως;

Στην Ελλάδα του οικτρού σήμερα, όπου όλα έχουν ενταχθεί μέσα στο πνεύμα της ιστορικής και θρησκευτικής λήθης, στο όνομα της καταπολέμησης ενός ιού όπου οι κυβερνώντες, πολιτικοί και θρησκευτικοί, εργάζονται αόκνως, υπερωριακώς και …ασυστόλως για να μας προστατέψουν από τις φοβίες μας, τα σύνδρομά μας, τις αμφιβολίες μας και τους δισταγμούς μας, όλα έχουν ξεχαστεί, στο όνομα αυτού του ...αγώνα, που έχει γίνει αγωνία για όλους.

Δείτε τι γίνεται στο σπίτι του διπλανού, κάνετε τις συγκρίσεις ανάμεσα στους λαούς (οι επιβήτορες δεν έχουν διαφορές) και μην τρίβετε τα μάτια σας γιατί σύμφωνα με τους ειδικούς, υπάρχουν επτά σοβαροί κίνδυνοι για την όρασή σας, που μπορεί να επιφέρουν μεγαλύτερη τύφλα από όση υφιστάμεθα καθημερινώς, πέραν της εγκεφαλικής μαλάκυνσης που μας έχει επιβληθεί. Η λιτανεία της Αναλήψεως στο Βελιγράδι, μοιάζει με τα σημερινά μέτρα, με τις λιτανείες που γίνονταν στη Κωνσταντινούπολη στα χρόνια του Βυζαντίου. Αδιανόητο θέαμα για την μουσουλμανική Αθήνα. Κρίμα, για τον σημερινό ...λοβοτομημένο ανθέλληνα τού Γιουνανιστάν, που δεν θα μπορέσει ποτέ να διοργανώσει μια τέτοια τελετή.

                      https://www.youtube.com/watch?v=NovNcs3YaIw&t=20s                     

Σχόλια του Video

Λιτανεία της Ανάληψης, με συμμετοχή χιλιάδων κάτοικων του Βελιγραδίου, του τελετάρχη  του εορτασμού του δημάρχου, καθηγητή Δρ Zoran Radojicic και της ηγεσίας της Πόλης του Βελιγραδίου, αρκετές εκατοντάδες ιερείς, μέλη του σερβικού στρατού, αστυνομία και διάφορες αστικές υπηρεσίες, καθώς και ιατροί-ήρωες του αγώνα κατά τη διάρκεια της επιδημίας, με επικεφαλής τον Σέρβο Πατριάρχη κ. Πορφύριο.

Η λιτανεία ξεκίνησε από την πύλη της Εκκλησίας της Αναλήψεως και μέσα από τους δρόμους της Kneza Miloša και της Kralja Milana, μέσω των Slavija και Bulevar oslobođenja, έφτασε στην εκκλησία του Αγίου Σάββα στο Vračar, όπου η Αγιότητά του ο Πατριάρχης με τον Επίσκοπο Παχώμιο του Vranje, Δαυίδ  του Kruševac, Aρσένιο του Niš και Osijek-Polje προσευχήθηκε με τους ηγούμενους, Μεθόδιο του Χιλανδαρίου, Τύχωνα της Στουντένιτσα  και πολλούς ιερείς.

Τα λείψανα του Αγίου Δεσπότη Στέφανου και της Αγίας Παρασκευής, εικόνες της Αγίας Μητέρας του Θεού, σημαίες και πανό, συμπεριλαμβανομένης της αναθηματικής σημαίας του Βελιγραδίου, η οποία φυλάσσεται στην Εκκλησία της Αναλήψεως, συνόδεψαν τη λειτουργία. Ο Ιερός Σταυρός μεταφέρθηκε μπροστά από τη λιτανεία, ενώ η Αγιότητά του ο Σέρβος Πατριάρχης κ. Πορφύριος περπάτησε κάτω από τον ουρανό  που μεταφέρθηκε από μέλη της χωροφυλακής.

Μετά την προσευχή, ο πατριάρχης Πορφύριος έκανε ένα κήρυγμα στο οποίο επεσήμανε, μεταξύ άλλων: «Μαζευτήκαμε απόψε στη λειτουργία της Ημέρας του Σωτήρα, στην πομπή στους δρόμους της πρώτης πρωτεύουσας μας του Βελιγραδίου. Μαζευτήκαμε κάτω από τον τρούλο αυτού του όμορφου ναού αφιερωμένου στον Άγιο Σάββα. Έχουμε δείξει ότι ξέρουμε ποιοι είμαστε, από πού είμαστε, αλλά επίσης ότι γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε. ".  

 

Πηγή: Το είδωλο της γης μου 

 

  

  

Οι Σουλιώτες Διαμαρτύρονται Για Συνέδριο Που Οργανώνεται Για Τον Αλή Πασά!

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΗ ΠΑΣΑ

Αγαπητ/ές-οί απανταχού Ελληνίδες και Έλληνες,

εφέτος η Πατρίδα μας γιορτάζει την επέτειο συμπλήρωσης 200 χρόνων, από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, που ήταν το μεγάλο ξεκίνημα για την απελευθέρωση του Γένους μας, μετά από 400 και πλέον χρόνια, μιας βάρβαρης και τυραννικής σκλαβιάς, κατά τη διάρκεια της οποίας τα θύματα του ελληνικού πληθυσμού, ανήλθαν πλέον σε 7ψήφιο αριθμό, αφού, μόνο κατά την περίοδο 1821-1828, στις επαναστατημένες περιοχές, μηδέ εξαιρουμένης και της Ηπείρου, οι απώλειες άγγιξαν τις 500.000 θύματα, σύμφωνα με την απογραφή που πραγματοποίησε τότε η κυβέρνηση του Ι.Καποδίστρια.

Πρόκειται για έναν τεράστιο αριθμό, σε ζωές και σε ποταμούς αίματος, τόσο των πρωτοστατούντων ηρώων αγωνιστών, όσο και των απλών συμπολεμιστών τους, που θυσίασαν τις ζωές τους και τις ζωές των δικών τους οικογενειών, για να ποτιστεί και να μεγαλώσει το δένδρο της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας της χώρας μας.

Όλους αυτούς τους ήρωες, γνωστούς και αγνώστους, καθώς και όσους βοήθησαν, με κάθε τρόπο, ώστε να προετοιμαστεί, να οργανωθεί και τελικά να πετύχει ο μεγάλος Αγώνας τους, καταφέρνοντας να νικήσουν μια ολόκληρη Οθωμανική αυτοκρατορία, ο ελληνικός λαός τους τιμά διαχρονικά, πόσο μάλλον εφέτος, το 2021, που εορτάζουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της ένδοξης και νικηφόρου αυτής Επανάστασης.

Όμως, πρόσφατα και στο μέσον, σχεδόν, αυτής της εορταστικής χρονιάς, ο Δήμαρχος Ιωαννιτών και τα μέλη της δημοτικής του παράταξης, επέλεξαν, με πρόσχημα την συμμετοχή του Δήμου στις επετειακές γιορτές των 200 χρόνων της Παλιγγενεσίας, να διοργανώσουν ένα Διεθνές Συνέδριο, που θα πραγματοποιηθεί στις 18-20/6/2021 και να μην τιμήσουν όλους εκείνους, που σύσσωμο το ελληνικό έθνος, τιμά, αλλά να το αφιερώσουν στον σφαγέα ενός μεγάλου αριθμού ηρώων αγωνιστών της Επανάστασης και λυσσαλέο εχθρό, κάθε επαναστατικής προσπάθειας, στον περιβόητο Αλή πασά, με τον τίτλο, «Ο Αλή-πασάς και η εποχή του», λες και διοργανώνουν ένα επιστημονικό σεμινάριο, σε ανύποπτο χρόνο και όχι σε μια διοργάνωση, ως τιμητική προσφορά και συμμετοχή του μεγάλου και ιστορικού Δήμου Ιωαννιτών, για την Επανάσταση του 1821.

Σύμφωνα με την επίσημη δημοτική ανακοίνωση, αυτό το πρόγραμμα παρουσιάστηκε, σε ειδική εκδήλωση, παρουσία των τοπικών Αρχών (!) και διαφόρων εκπροσώπων φορέων της περιοχής, αλλά περιέργως, ουδείς διαμαρτυρήθηκε για το περιεχόμενό του…

Μεταξύ εκείνων που παρευρέθηκαν, ήταν και η πρόεδρος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», κα Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία συμφώνησε, ότι «η πρόταση του Δημάρχου, συνάδει πλήρως με τις αρχές της Επιτροπής της».(!)

Επίσης παραβρέθηκε ο βουλευτής της ΝΔ, κος Γιώργος Αμυράς, ο οποίος εξέφρασε τη χαρά του και τη βεβαιότητα, για μεγάλη επιτυχία αυτών των εκδηλώσεων, ίσως, για τα «κατορθώματα» του Αλή πασά, o οποίος έσφαξε τους πρόκριτους στο Χόρμοβο και 600 άτομα στο Γαρδίκι το 1812, όπως έσφαξε και τους κατοίκους της ηρωϊκής Χειμάρας το 1805 μέσα στις εκκλησίες, ανήμερα του Πάσχα, όπως έκοψε στα τέσσερα, τον αγωνιστή παπά-Θύμιο Βλαχάβα και κρέμασε τα κομμάτια του στη πόλη, όπως σκότωσε τον Κατσαντώνη, σπάζοντάς του, όλα τα κόκκαλα στο αμόνι, όπως έπνιξε τη κυρά Φροσύνη, στη λίμνη των Ιωαννίνων και σωρεία άλλων δολοφονιών και θηριωδίες κάθε είδους, καθώς και αποτρόπαιες πράξεις βασανισμού, εξανδραποδισμού, λεηλασίες και φρικαλεότητες. Άραγε, όλα αυτά, θα αποσιωπηθούν σε αυτό Συνέδριο, ή θα εμφανιστούν ως «παράπλευρες απώλειες», από τη δράση μιας «εξαιρετικής προσωπικότητας», που πρέπει, με πόνο ψυχής, αλλά και μεγάλη αγανάκτηση, να ξαναθυμηθούν οι Ηπειρώτες;(!)

Εάν πραγματοποιηθεί η όποια αναφορά στον Αλή πασά, κατά το διεθνές Συνέδριο, θα πρόκειται για μια απαράδεκτη και ασεβή πράξη, τόσο προς τις επετειακές γιορτές των 200 χρόνων από το 21’, όσο και προς τους πεσόντες Hπειρώτες ήρωες και κατ’ εξοχήν, στα ένοπλα τμήματα του τότε Ελληνισμού, το Σούλι και τους Σουλιώτες, που ο Αλή πασάς εξόντωσε σταδιακά και μεθοδικά.

Η επιλογή του Δημάρχου Ιωαννιτών και όσων συμφώνησαν με αυτήν, κάθε άλλο, παρά τιμά την επέτειο του ιερού Αγώνα του 21’ και ταυτόχρονα εκθέτει την Ελλάδα διεθνώς, αφού οι Έλληνες, γιορτάζοντας τα 200 χρόνια της Απελευθέρωσης τους, προβάλουν ως πρότυπο και σφραγίδα της Ηπείρου, όχι τον Λάμπρο Τζαβέλα, τον Μάρκο Μπότσαρη, ή τη Δέσπω, ή και άλλους ήρωες, αλλά έναν από τους μεγαλύτερους Οθωμανούς σφαγείς.

Ο Δήμος Ιωαννιτών –τουλάχιστον εφέτος– εάν ήθελε να οργανώσει κάποιο Συνέδριο, που να σχετίζεται με τις γιορτές των 200 χρόνων από το 1821, θα έπρεπε να το είχε αφιερώσει στον μεγάλο εχθρό του Αλή Πασά, τους ήρωες του Σουλίου, που έχυσαν το αίμα τους, μέχρι και την τελευταία μέρα της Επανάστασης, διότι με αυτό που επέλεξε, παραβιάζεται κάθε έννοια της κοινής λογικής και του κοινό αισθήματος, με την μηδενική αναφορά στους Σουλιώτες και τους αγώνες του κάθε Ηπειρώτη αγωνιστή, που είναι το σύμβολο της ελληνικής Ηπείρου και άξιοι κάθε τιμής και μνήμης και όχι ο Αλή πασάς.

Αιδώς Αργείοι…

Ο Σύλλογος των Απανταχού Σουλιωτών, του οποίου έχω την τιμή να προεδρεύω, αλλά κι εγώ ο ίδιος, ως απόγονος της ένδοξης φάρας των Μποτσαραίων, καταδικάζουμε απερίφραστα την επιλογή του Δημάρχου Ιωαννιτών και όσων συνέδραμαν σε αυτήν και καλούμε κάθε Ελληνίδα και Έλληνα πατριώτη, εφόσον συμφωνεί, με αυτό το κείμενο διαμαρτυρίας και καταγγελίας, να το προσυπογράψει ονομαστικά και με την ιδιότητά του, ώστε να συμβάλλει στη προσπάθεια, αλλαγής τίτλου, περιεχόμενου ή ακόμη και ματαίωσης, αυτής της απαράδεκτης εκδήλωσης, από το πρόγραμμα του Δήμου.

ΣΟΥΛΙ  7-6-2021

Με τιμή,

Δημήτριος Μπότσαρης
Προεδρεύων

 

ΥΓ. Η επιστολή δεν χωράει σχόλια. Μονό η πίκρα ξεχειλίζει, για την κατρακύλα μας που δεν έχει σταματημό. Ελπίζουμε να μην πραγματοποιηθεί τελικά, η συνάθροιση των γραικύλων. 

Πηγή: https://www.ksipnistere.com

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΗ ΠΑΣΑ

Αγαπητ/ές-οί απανταχού Ελληνίδες και Έλληνες,
εφέτος η Πατρίδα μας γιορτάζει την επέτειο συμπλήρωσης 200 χρόνων, από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, που ήταν το μεγάλο ξεκίνημα για την απελευθέρωση του Γένους μας, μετά από 400 και πλέον χρόνια, μιας βάρβαρης και τυραννικής σκλαβιάς, κατά τη διάρκεια της οποίας τα θύματα του ελληνικού πληθυσμού, ανήλθαν πλέον σε 7ψήφιο αριθμό, αφού, μόνο κατά την περίοδο 1821-1828, στις επαναστατημένες περιοχές, μηδέ εξαιρουμένης και της Ηπείρου, οι απώλειες άγγιξαν τις 500.000 θύματα, σύμφωνα με την απογραφή που πραγματοποίησε τότε η κυβέρνηση του Ι.Καποδίστρια.
Πρόκειται για έναν τεράστιο αριθμό, σε ζωές και σε ποταμούς αίματος, τόσο των πρωτοστατούντων ηρώων αγωνιστών, όσο και των απλών συμπολεμιστών τους, που θυσίασαν τις ζωές τους και τις ζωές των δικών τους οικογενειών, για να ποτιστεί και να μεγαλώσει το δένδρο της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας της χώρας μας.

Όλους αυτούς τους ήρωες, γνωστούς και αγνώστους, καθώς και όσους βοήθησαν, με κάθε τρόπο, ώστε να προετοιμαστεί, να οργανωθεί και τελικά να πετύχει ο μεγάλος Αγώνας τους, καταφέρνοντας να νικήσουν μια ολόκληρη Οθωμανική αυτοκρατορία, ο ελληνικός λαός τους τιμά διαχρονικά, πόσο μάλλον εφέτος, το 2021, που εορτάζουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της ένδοξης και νικηφόρου αυτής Επανάστασης.

Όμως, πρόσφατα και στο μέσον, σχεδόν, αυτής της εορταστικής χρονιάς, ο Δήμαρχος Ιωαννιτών και τα μέλη της δημοτικής του παράταξης, επέλεξαν, με πρόσχημα την συμμετοχή του Δήμου στις επετειακές γιορτές των 200 χρόνων της Παλιγγενεσίας, να διοργανώσουν ένα Διεθνές Συνέδριο, που θα πραγματοποιηθεί στις 18-20/6/2021 και να μην τιμήσουν όλους εκείνους, που σύσσωμο το ελληνικό έθνος, τιμά, αλλά να το αφιερώσουν στον σφαγέα ενός μεγάλου αριθμού ηρώων αγωνιστών της Επανάστασης και λυσσαλέο εχθρό, κάθε επαναστατικής προσπάθειας, στον περιβόητο Αλή πασά, με τον τίτλο, «Ο Αλή-πασάς και η εποχή του», λες και διοργανώνουν ένα επιστημονικό σεμινάριο, σε ανύποπτο χρόνο και όχι σε μια διοργάνωση, ως τιμητική προσφορά και συμμετοχή του μεγάλου και ιστορικού Δήμου Ιωαννιτών, για την Επανάσταση του 1821.

Σύμφωνα με την επίσημη δημοτική ανακοίνωση, αυτό το πρόγραμμα παρουσιάστηκε, σε ειδική εκδήλωση, παρουσία των τοπικών Αρχών (!) και διαφόρων εκπροσώπων φορέων της περιοχής, αλλά περιέργως, ουδείς διαμαρτυρήθηκε για το περιεχόμενό του…
Μεταξύ εκείνων που παρευρέθηκαν, ήταν και η πρόεδρος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», κα Γιάννα Αγγελοπούλου, η οποία συμφώνησε, ότι «η πρόταση του Δημάρχου, συνάδει πλήρως με τις αρχές της Επιτροπής της».(!)

Επίσης παραβρέθηκε ο βουλευτής της ΝΔ, κος Γιώργος Αμυράς, ο οποίος εξέφρασε τη χαρά του και τη βεβαιότητα, για μεγάλη επιτυχία αυτών των εκδηλώσεων, ίσως, για τα «κατορθώματα» του Αλή πασά, o οποίος έσφαξε τους πρόκριτους στο Χόρμοβο και 600 άτομα στο Γαρδίκι το 1812, όπως έσφαξε και τους κατοίκους της ηρωϊκής Χειμάρας το 1805 μέσα στις εκκλησίες, ανήμερα του Πάσχα, όπως έκοψε στα τέσσερα, τον αγωνιστή παπά-Θύμιο Βλαχάβα και κρέμασε τα κομμάτια του στη πόλη, όπως σκότωσε τον Κατσαντώνη, σπάζοντάς του, όλα τα κόκκαλα στο αμόνι, όπως έπνιξε τη κυρά Φροσύνη, στη λίμνη των Ιωαννίνων και σωρεία άλλων δολοφονιών και θηριωδίες κάθε είδους, καθώς και αποτρόπαιες πράξεις βασανισμού, εξανδραποδισμού, λεηλασίες και φρικαλεότητες. Άραγε, όλα αυτά, θα αποσιωπηθούν σε αυτό Συνέδριο, ή θα εμφανιστούν ως «παράπλευρες απώλειες», από τη δράση μιας «εξαιρετικής προσωπικότητας», που πρέπει, με πόνο ψυχής, αλλά και μεγάλη αγανάκτηση, να ξαναθυμηθούν οι Ηπειρώτες;(!)

Εάν πραγματοποιηθεί η όποια αναφορά στον Αλή πασά, κατά το διεθνές Συνέδριο, θα πρόκειται για μια απαράδεκτη και ασεβή πράξη, τόσο προς τις επετειακές γιορτές των 200 χρόνων από το 21’, όσο και προς τους πεσόντες Hπειρώτες ήρωες και κατ’ εξοχήν, στα ένοπλα τμήματα του τότε Ελληνισμού, το Σούλι και τους Σουλιώτες, που ο Αλή πασάς εξόντωσε σταδιακά και μεθοδικά.
Η επιλογή του Δημάρχου Ιωαννιτών και όσων συμφώνησαν με αυτήν, κάθε άλλο, παρά τιμά την επέτειο του ιερού Αγώνα του 21’ και ταυτόχρονα εκθέτει την Ελλάδα διεθνώς, αφού οι Έλληνες, γιορτάζοντας τα 200 χρόνια της Απελευθέρωσης τους, προβάλουν ως πρότυπο και σφραγίδα της Ηπείρου, όχι τον Λάμπρο Τζαβέλα, τον Μάρκο Μπότσαρη, ή τη Δέσπω, ή και άλλους ήρωες, αλλά έναν από τους μεγαλύτερους Οθωμανούς σφαγείς.

Ο Δήμος Ιωαννιτών –τουλάχιστον εφέτος– εάν ήθελε να οργανώσει κάποιο Συνέδριο, που να σχετίζεται με τις γιορτές των 200 χρόνων από το 1821, θα έπρεπε να το είχε αφιερώσει στον μεγάλο εχθρό του Αλή Πασά, τους ήρωες του Σουλίου, που έχυσαν το αίμα τους, μέχρι και την τελευταία μέρα της Επανάστασης, διότι με αυτό που επέλεξε, παραβιάζεται κάθε έννοια της κοινής λογικής και του κοινό αισθήματος, με την μηδενική αναφορά στους Σουλιώτες και τους αγώνες του κάθε Ηπειρώτη αγωνιστή, που είναι το σύμβολο της ελληνικής Ηπείρου και άξιοι κάθε τιμής και μνήμης και όχι ο Αλή πασάς.
Αιδώς Αργείοι…

Ο Σύλλογος των Απανταχού Σουλιωτών, του οποίου έχω την τιμή να προεδρεύω, αλλά κι εγώ ο ίδιος, ως απόγονος της ένδοξης φάρας των Μποτσαραίων, καταδικάζουμε απερίφραστα την επιλογή του Δημάρχου Ιωαννιτών και όσων συνέδραμαν σε αυτήν και καλούμε κάθε Ελληνίδα και Έλληνα πατριώτη, εφόσον συμφωνεί, με αυτό το κείμενο διαμαρτυρίας και καταγγελίας, να το προσυπογράψει ονομαστικά και με την ιδιότητά του, ώστε να συμβάλλει στη προσπάθεια, αλλαγής τίτλου, περιεχόμενου ή ακόμη και ματαίωσης, αυτής της απαράδεκτης εκδήλωσης, από το πρόγραμμα του Δήμου.

ΣΟΥΛΙ  7-6-2021

Με τιμή,

Δημήτριος Μπότσαρης
Προεδρεύων