Η Ελένη Παλαιολογίνα και το μοναστἠρι της Οδηγήτριας στη Λευκάδα.

 

Δυο χιλιόμετρα νότια της πόλης της Λευκάδας στο χωριό Απόλπαινα είναι το ερειπωμένο μοναστήρι της Παναγιάς της Οδηγήτριας που χρονολογείται στο πρώτο ή δεύτερο τέταρτο του 15^ου αιώνα και αποτελεί ένα από τα παλαιότερα βυζαντινά μνημεία στο νησί.  Το καθολικό διατηρείται σε καλύτερη κατάσταση από τα λοιπά εξαρτήματα και έχει υποστεί ανακαινίσεις πριν την οριστική εγκατάλειψη του μετά το 1479, ενώ αξιόλογες τοιχογραφίες του, βρίσκονται σήμερα στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών. Η ιστορία του μοναστηριού συνδέεται με την περιπετειώδη ιστορία της βυζαντινής πριγκίπισσας Ελένης Παλαιολογίνας.

Το 1446 αναχώρησε από την Πελοπόννησο η δωδεκαετής πριγκίπισσα Ελένη μεγαλύτερη κόρη του Δεσπότη του Μορέως, Θωμά Παλαιολόγου για το Σμεντέρεβο (μεσαιωνική πρωτεύουσα της Σερβίας στις όχθες του Δούναβη) μέσω Ραγούσας, όπου παντρεύτηκε τον γιο του Γεωργίου Μπράνκοβιτς,Λάζαρο.Η Ελένη Παλαιολογίνα-Μπράνκοβιτς θεωρείται από τις σημαντικότερες βυζαντινές πριγκίπισσες στη μεσαιωνική Σερβία, αφού ανέλαβε και διοικητικό ρόλο μετά τον θάνατο του συζύγου της. Στην προσπάθεια της τότε να αποσοβήσει τον τουρκικό κίνδυνο, ανακήρυξε δεσπότη της Σερβίας τον γιο του βασιλιά της Βοσνίας Στέφανο Τομάσεβιτς (Stefan Tomasevic) με τον οποίο πάντρεψε την κόρη της Γελάτζα-Μαρία, λίγους μήνες πριν την πτώση του Σμεντέρεβο, με στόχο την ένωση Σερβίας και Βοσνίας. Η πράξη όμως αυτή, επιτάχυνε την πολιορκία του Σμεντέρεβο από τον Μωάμεθ Β΄. Μετά την πτώση του Σμεντέρεβο το 1459 στους Οθωμανούς και την παράδοση του κάστρου, πηγαίνει στη Βοσνία όπου παραμένει για ένα διάστημα και στη συνέχεια το 1462-1463 μέσω Ραγούσας περνά στην Κέρκυρα για να συναντήσει την μητέρα της και τα αδέλφια της (Ανδρέα και Ζωή)  που είχαν φτάσει εκεί μετά την πτώση της Πελοποννήσου. Στην Κέρκυρα της κλέβουν το χρυσάφι που κουβαλούσε και στη συνέχεια τον ίδιο χρόνο, η Ελένη φτάνει στη Λευκάδα. Σκοπός του ταξιδιού της Ελένης Παλαιολογίνας στη Λευκάδα, με τη συνοδεία του χρονικογράφου της Άλωσης και έμπιστου σε αυτήν Γεωργίου Φραντζή, -που παρακολουθεί τα γεγονότα- ήταν ο γάμος της κόρης της Μελίσσας ή Μηλίτσας με τον δούκα της Λευκάδος, Λεονάρδο Γ΄ τον Τόκκο. Στην πορεία τους προς το νησί, κινδύνεψαν από σφοδρή θαλασσοταραχή. Η ευσεβής Ελένη τάχθηκε στην Αγία Μαύρα,προς το νησί της οποίας κατευθυνόταν, να σωθεί και να της φτιάξει ναό. Πράγματι, σώθηκε και με τη βοήθεια του γαμπρού της, διαρρύθμισε σε ορθόδοξο και διακόσμησε περίλαμπρα τον καθολικό ναό της Αγίας Μαύρας στο κάστρο της πόλης. Η Αγία  Μαύρα από το 1331μ.Χ  θεωρείται και τιμάται ως πολιούχος της πόλης της Λευκάδας, η οποία παλιότερα ονομαζόταν και “Αγία Μαύρα”. Ο μεγαλοπρεπής ναός της στο κάστρο, που είχε ανακαινισθεί και εμπλουτίσει με την πάροδο των χρόνων,  καταστράφηκε στα 1810, καθώς οι Άγγλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν το φρούριο.

Η Ελένη Μπράνκοβιτς κατείχε το δεξί χέρι του Ιωάννη του Προδρόμου που το έδωσε στον πατέρα της και αυτός το πούλησε στον Πάπα Πίο Β΄ το 1464 την περίοδο που είχε δώσει και την κάρα του Αγίου Ανδρέα, η οποία επέστρεψε στην Πάτρα (τόπο μαρτυρικής θυσίας του Αγίου ) το 1964, έπειτα από 500 ακριβώς χρόνια. Το λείψανο του Προδρόμου, σήμερα βρίσκεται στον καθεδρικό ναό της Σιέννας.

Το 1468 η Ελένη ταξιδεύει από την Λευκάδα για τη Βενετία, προκειμένου να  μηνύσει τους κλέφτες του χρυσού, και στην επιστροφή της ανακαίνισε το μοναστήρι της Οδηγήτριας στην Απόλπαινα, που είναι σήμερα το παλαιότερο σωζόμενο εκκλησιαστικό μνημείο του νησιού. Τελικά, καθώς διηγείται ο Γεώργιος Φραντζής, κοιμήθηκε στην Αγία Μαύρα, το 1473, αφού πρώτα εκάρη μοναχή, παίρνοντας το όνομα «Υπομονή».

Η Ελένη έφτασε στη Λευκάδα την ίδια χρονιά που ξεκίνησε ο πόλεμος ανάμεσα στους Βενετούς και Οθωμανούς (1463-1479) που με την λήξη του, το 1479 τα Επτάνησα καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς και τέλειωσε η περίοδος των Τόκκων. Η εκκλησία της Οδηγήτριας, είχε προλάβει να λειτουργηθεί ανακαινισμένη, πριν το 1473, αλλά η εκτεταμένη καταστροφή των τοιχογραφιών έγινε μετά την κατάληψη της νήσου, που συνεχίστηκε ως το 1684.

             Πηγή:Το είδωλο της γης μου 

 

 

Αύρα

Από την πόρτα σαν θα βγω

θα δω τον ήλιο στρογγυλό

και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου

 

Μια καλημέρα θα σου πω

μετά θα φύγω, θα χαθώ

και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου

 

Γιατί είμ’ αέρας που περνά

μέσα στης πόλης τα στενά

και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν

 

Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή

πνοή καθάρια ζωντανή

που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν

 

Φεύγω ψηλά για το βουνό

κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό

και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη

 

Και κουβαλάω μες τη σιγή

μιαν ανυπόταχτη κραυγή

και κάποια ανείπωτη ελπίδα που `χεις κρύψει

  

Ήταν ο τόπος μου

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος Στίχοι: Κ.Χ.Μύρης

                                                                                    

    Κύπρος

  (Γη αγίων και ηρώων)

        

[LIVE ΕΙΚΟΝΑ] ΚΟΒΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ – ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΥΣ[23:15 16.07.2022] ΜΕ ΤΟ ΟΚΤΑΜΕΛΕΣ ΠΛΗΡΩΜΑ – “ΦΩΤΙΣΕ” ΟΛΟΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ – ΘΑΥΜΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

Συναγερμός σήμανε στην περιοχή της Καβάλας, λίγο πριν τις 11 το βράδυ καθώς έπεσε αεροσκάφος με 8 μέλη πληρώματος στον δρόμο που συνδέει τους Αντιφιλίππους με το Παλαιοχώρι.

Σύμφωνα με τον διοικητή της ΥΠΑ Κωνσταντίνο Λιτσαράκο, το αεροσκάφος, που πιθανόν είναι κάργκο και συνετρίβη 40 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο Καβάλας πηγαίνοντας από τη Σερβία προς την Ιορδανία, δήλωσε βλάβη στο FIR Αθηνών και θέλησε να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση στην Καβάλα. Ωστόσο, δεν τα κατάφερε.

Πρόκειται για ένα σερβικό cargo Antonov, με 3 άτομα πλήρωμα.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι το αεροσκάφος έχασε τον τέταρτο κινητήρα στον αέρα και έπιασε φωτιά. Αν και ειδοποίησε, δεν πρόλαβε να προσγειωθεί. Άγνωστο παραμένει πόσοι επιβαίνουν σε αυτό και εάν έχει πέσει σε κατοικημένη περιοχή. Ειδικότερα, ο πιλότος ενημέρωσε για το πρόβλημα το FIR Αθηνών που τον ρώτησε εάν μπορεί να προσγειωθεί στην Καβάλα ή στη Θεσσαλονίκη. Ο πιλότος απάντησε ότι από τη φωτιά στον κινητήρα δημιουργούνται κι άλλα προβλήματα και δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να προσγειωθεί στην Καβάλα.

Δείτε τη στιγμή της πτώσης:

Ζήτησε έκτακτη προσγείωση

Ο πιλότος ζήτησε έκτακτη προσγείωση, καθώς ανέφερε βλάβη στον έναν από τους τέσσερις κινητήρες του, αλλά φαίνεται ότι δεν πρόλαβε.

Μαρτυρίες κατοίκων στο Παλαιοχώρι Καβάλας περιγράφουν συντριβή στην περιοχή, ενώ λένε ότι ακούγονται εκρήξεις.

Πυκνοί καπνοί στην περιοχή

Στο σημείο σπεύδουν κλιμάκια της ΕΜΑΚ από Θεσσαλονίκη και Κομοτηνή ενώ, σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, ακούγονται εκρήξεις και υπάρχει γενική διακοπή ρεύματος στους γύρω οικισμούς, αφού έκοψε καλώδια ρεύματος κατά την πτώση του. Στο σημείο σπεύδουν πέντε ασθενοφόρα. Σε ετοιμότητα βρίσκονται τα νοσοκομεία Καβάλας και Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης.

Δείτε live εικόνα από το σημείο της συντριβής:

https://www.makeleio.gr/%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%bb%ce%bf/%ce%9a%ce%9f%ce%92%ce%95%ce%99-%ce%a4%ce%9f-%ce%91%ce%99%ce%9c%ce%91-%ce%a4%ce%9f-%ce%92%ce%99%ce%9d%ce%a4%ce%95%ce%9f-%ce%a4%ce%9f%ce%a5-%ce%98%ce%91%ce%9d%ce%91%ce%a4%ce%9f%ce%a5-%ce%94%ce%95/

Σημείωση:  Το μεταγωγικό ήταν ουκρανικό και σύμφωνα με την εφημερίδα «Srbin info» ανεφοδίαζε την Ουκρανία με όπλα από τη Σερβία. Η εφημερίδα γράφει ότι η επίθεση από τη Ρωσία στο καθεστώς Βούτσιτς ξεκίνησε λόγω του αεροπλάνου. Υπάρχει σύνδεση με το Κίεβο στο Μπαγκλαντές. Το αεροπλάνο πετούσε πάνω από το Άγιο Όρος, από τη Νις προς στην Ιορδανία ως χώρα διέλευσης, όταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα. Ζήτησε άδεια να προσγειωθεί και ο ελεγκτής το έστειλε στην Καβάλα. Αν πήγαινε στη Θεσσαλονίκη πολύ πιθανόν το αεροδρόμιο της πόλης θα ήταν κατεστραμμένο. Εφόσον αποδειχθεί η αποστολή όπλων, θα αποτελέσει σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για την δήθεν φιλορωσική κυβέρνηση της Σερβίας. 

 

Η  ανδρειωσύνη των κίν-αιδων και η γενναιότητα των αρσενο-κοίτων.       

Φωτογραφία δύο τρανσέξουαλ-Του ναύαρχου των ΗΠΑ Ρέιτσελ Λέβιν και του Αναπληρωτή Βοηθού Υπουργού Πυρηνικής Ενέργειας Σαμ Μπρίντον.

Θαυμάστε υπο-δείγματα του ανθρώπινου είδους, που σερβίρει η ηγέτιδα δύναμη (τρανσέξουαλ κι αυτή) σ' ένα κόσμο που χαμοσέρνεται στα σκαλοπάτια του κρετινισμού του. 

                 "Τρανς" Προοοοοσχή!  Τον πούλο άρμ!

Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις σε ορισμένες πολιτείες.  

Αναδρομική Έκθεση του Θανάση Σίδερη στη Λευκάδα.

Ο Θανάσης Σίδερης, γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1939.Η οικογένεια έχει τις λευκαδίτικες ρίζες της στο Αθάνι, με το γενεαλογικό της Δένδρο να ξεκινά από το Βυζάντιο, να περνά στη Σαρδηνία και να επιστρέφει πάλι πίσω, ενώ  συνδέεται καλλιτεχνικά και συγγενικά με τους Δοξαράδες. Η αγιογραφία, η εικονογράφιση ναών, η συντήρηση έργων τέχνης, η διακόσμηση και το αρχιτεκτονικό σχέδιο, συνθέτουν και συμπληρώνουν τις εικαστικές ιδιότητες του Θ. Σίδερη. Η δράση του στην προβολή  της επτανησιακής καντάδας, οι προτάσεις του και οι παρεμβάσεις του στην καλλιτεχνική, λαογραφική και μουσική παράδοση της Λευκάδας, θεωρούνται ιδιαίτερες και καθοριστικές στην πνευματική ζωή της πόλης.  Με τα έργα του, έχει συμμετάσχει σε  πολλές τοπικές, πανελλήνιες και διεθνείς εκθέσεις   

                                                                               

                                                                         

 

           Πηγή :Το είδωλο της γης μου                                                    

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Σήμερα γιορτάζει ο σύγχρονος Άγιος της Ορθοδοξίας

                                                                           

Γιάννης Φιλιππάκος

Η Εκκλησία τιμά σήμερα, Τρίτη 12 Ιουλίου (όπως και κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου), τη μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη, ενός σύγχρονου Αγίου που η παρουσία του στους πιστούς, κυρίως μέσα από τις διδαχές του, είναι σχεδόν καθημερινή.

Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα.

Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (βλέπε 10 Νοεμβρίου), ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε. Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια.

Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανάγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο. Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή. Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος Παΐσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 – 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.

Επειδή το μεγαλύτερο διάστημα της στρατιωτικής του θητείας το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή, πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, ο Γέροντας φέροντας ως παράδειγμα την ειδικότητα του στον στρατό, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιο Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία.

Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έτσι, στις 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. εκάρη μοναχός. Έλαβε ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα, του γέροντα Συμεών. Στις 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του.

Τον Αύγουστο του 1958 μ.Χ., υπακούοντας σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο, για την οποία προετοιμαζόταν, αλλά στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι.

Τo 1962 μ.Χ., όταν και ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.

Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού, και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου. Έγινε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στους Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα με χρήματα από την πώληση στους προσκυνητές ξύλινων σταυρών που έφτιαχνε ο ίδιος.

Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιο Όρος το 1964 μ.Χ., δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού.

Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως.

Το 1966 μ.Χ. ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδας (Νοσοκομείο Παπανικολάου). Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου (Βλάχικα).

Στις 12 Αυγούστου 1968 μ.Χ. ο Όσιος Παΐσιος, εισήλθε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα και μόνασε στο κελί του Τιμίου Σταυρού. Το 1979 μ.Χ. αφήνει τον Τίμιο Σταυρό και αναζητώντας κελί πηγαίνει στην εγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Εκεί ο Όσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες όπως κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ’ όλ’ αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.

Μετά το 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί ανακοίνωσαν του Αγίου Παϊσίου ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Στις 13 Ιανουαρίου 2015 συνήλθε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπόλεως και αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Φαράσων τὸν γόνον, καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ὁσίων, μιμητὴν καὶ ἰσότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν, ὡς φυλάσσοντα ἐκ πάντων τῶν λυπηρῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

https://www.newsbomb.gr/ellada/ekklhsia/story/1332574/agios-paisios-o-agioreitis-simera-giortazei-o-sygxronos-agios-tis-orthodoxias

 Ο Μπάιντεν έβαλε το βραβείο στην πλάτη του άντρα.

Δείτε το βίντεο https://www.in4s.net/video-novi-sou-deduske-dzoa-bajden-odlikovanje-stavio-covjeku-na-ledja/

Ο Αμερικανός πρόεδρος τοποθέτησε το μετάλλιο στην πλάτη του σαστισμένου άνδρα, αντί στο στήθος του.Του το έβαλε όπως το σαμάρι στο γάιδαρο και τον χειροκρότησε χωρίς να έχει καταλάβει το λάθος του. Ο πρόεδρος της πιο ισχυρής εξουσίας, πρέπει οπωσδήποτε να νοσηλευτεί άμεσα σε ψυχιατρείο, ή να του απονεμηθεί το Νόμπελ Ηλιθιότητας. Από αυτόν τον ηγέτη παίρνει εντολές ο "Ελληνας" πρωθυπουργός.