Σύμμαχος του Πούτιν: Ποια είναι η πρώτη πόλη που θα πλήξουμε έαν ξεσπάσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος

 28 Ιουνίου 2022

Για στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας στη Βαλτική έκανε λόγο ρώσος βουλευτής, στενός σύμμαχος του Βλαντιμίρ Πούτιν, ονομάζοντας και την πόλη που θα χτυπηθεί πρώτη στην περίπτωση που ξεσπάσει ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ρώσος βουλευτής και στενός σύμμαχος του προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν προειδοποίησε για πυραυλικό χτύπημα εναντίον ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, μιλώντας σε ρωσικό τηλεοπτικό σταθμό που υποστηρίζεται από το Κρεμλίνο, και ονόμασε την πόλη που πιστεύει ότι θα είναι ο πρώτος στόχος της Μόσχας σε περίπτωση που ξεσπάσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Εισβολή στη Βαλτική

Ο Αντρέι Γκουρουλιόφ, πρώην αναπληρωτής διοικητής της νότιας στρατιωτικής περιοχής της Ρωσίας, έκανε το σχόλιο αυτό κατά τη διάρκεια συζήτησης σχετικά με τον αποκλεισμό από τη Λιθουανία του γειτονικού ρωσικού θύλακα του Καλίνινγκραντ, όπως γράφει το newsweek.com.

Η Μόσχα απείλησε με αντίποινα μετά την επιβολή κυρώσεων από το Βίλνιους για εμπορεύματα στα οποία έχει επιβληθεί εμπάργκο κατά τη διέλευση και την είσοδο στη ρωσική επικράτεια της Βαλτικής Θάλασσας.

Ο ρώσος βουλευτής έθεσε την προοπτική εισβολής στη Βαλτική, στο πλαίσιο της στρατηγικής επαναφοράς της λιθουανικής πρωτεύουσας Βίλνιους στην προηγούμενη ταυτότητά της ως Βίλνο και της πρωτεύουσας της Εσθονίας Ταλίν στην τσαρική της ταυτότητα ως Ρεβάλ.

Τόσο η Εσθονία όσο και η Λιθουανία είναι χώρες του ΝΑΤΟ και οποιαδήποτε εισβολή από τη Ρωσία θα ενεργοποιούσε το Αρθρο 5, προκαλώντας πιθανώς έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, για τον οποίο ο Γκουρουλιόφ είπε ότι η Δύση δεν θα είχε «το στομάχι».

«Θα καταστρέψουμε ολόκληρη την ομάδα των διαστημικών δορυφόρων του εχθρού κατά την πρώτη αεροπορική επιχείρηση, είπε ο ρώσος βουλευτής στο πρόγραμμα Vremya Pakazhet (Ο χρόνος θα δείξει).

Η πόλη που θα χτυπηθεί πρώτη

«Κανείς δεν θα νοιαστεί αν είναι Αμερικανοί ή Βρετανοί, θα τους βλέπαμε όλους ως ΝΑΤΟ», είπε, προσθέτοντας ότι η Ρωσία θα «περιορίσει ολόκληρο το σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας» και ότι «σίγουρα δεν θα ξεκινήσουμε από τη Βαρσοβία, το Παρίσι ή το Βερολίνο».

«Το πρώτο που θα χτυπηθεί θα είναι το Λονδίνο. Χωρίς αμφιβολία η απειλή για τον κόσμο προέρχεται από τους Αγγλοσάξονες», τόνισε, προειδοποιώντας ότι η Ρωσία θα στοχεύσει σε κρίσιμα σημαντικά σημεία που θα διέκοπταν την παροχή ρεύματος στην Ευρώπη.

Οι Η.Π.Α. τότε θα πρέπει να πουν στη Δυτική Ευρώπη να συνεχίσει να μάχεται «στο κρύο χωρίς φαγητό και ηλεκτρισμό», πρόσθεσε.

Οι συμμετέχοντες στα ρωσικά κρατικά τηλεοπτικά κανάλια έχουν διατυπώσει επανειλημμένες απειλές για πυραυλικά πλήγματα εναντίον πρωτευουσών ευρωπαϊκών χωρών που υποστηρίζουν την Ουκρανία στον πόλεμό της με τα στρατεύματα του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Σενάριο κλιμάκωσης

Αυτό το σενάριο κλιμάκωσης έχει γίνει δημοφιλές μετά την επιτυχή δοκιμή του διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου Sarmat (ICBM) από τη Ρωσία, για τον οποίο οι καλεσμένοι στην τηλεόραση τόνισαν ότι μπορεί να φτάσει στο Λονδίνο σε δύο λεπτά (φωτογραφία, επάνω, από EPA/EFE).

Μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ Μόσχας και ΝΑΤΟ στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι συχνά σημεία συζήτησης.

Ο Γκουρουλιόφ είναι τώρα βουλευτής στο ρωσικό κοινοβούλιο του κυβερνώντος κόμματος Ενωμένη Ρωσία. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχει στενούς δεσμούς με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και ήταν ένας από τους βουλευτές της Δούμας στους οποίους επιβλήθηκαν κυρώσεις από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, έναν μήνα μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Εχει και στον παρελθόν εκφράσει απόψεις που υποδαυλίζουν, λέγοντας σε άλλο προπαγανδιστικό κανάλι του Κρεμλίνου, το Russia-1, αυτόν τον μήνα, ότι η Ρωσία ήταν έτοιμη για έναν «μεγάλο κολοσσιαίο πόλεμο».

Πηγή: in.gr

 

Ο  Σταύρος Ξαρχάκος  σε αυτοσχέδια συναυλία στη Σύρο

Το προπερασμένο Σαββατοκύριακο, ο μεγάλος σύνθετης, 83 ετών σήμερα, κατέπληξε τον κόσμο, διευθύνοντας με το γνωστό μπρίο μια αυτοσχέδια μουσική κομπανία από νέους ανθρώπους που έπαιζε αγαπημένα παλιά λαϊκά τραγούδια, σε μια ταβέρνα της Σύρου.                                                                    

                  

 

Σαν σήμερα 18 Ιουνίου, ο Μέγας Ναπολέων συντρίβεται στη μάχη του Βατερλώ.

                                             

Η μάχη του Βατερλώ έχει γίνει συνώνυμη της καταστροφικής ήττας. «Ήταν το Βατερλώ του» λέμε και όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν θα σηκώσει κεφάλι μετά από αυτό. Από τη μια μεριά ο Ναπολέων με 71.947 άνδρες και 246 πυροβόλα και τον στρατάρχη Γκρουσί με 33.000 άνδρες να καταδιώκει τον Πρώσσο Μπλύχερ και τον στρατό του. Και στο απέναντι ύψωμα της τοποθεσίας Μπελ Αλιάνς, ο Δούκας του Ουέλιγκντον με 67.661 άνδρες (24.000 Βρετανοί και οι υπόλοιποι Βέλγοι και Γερμανοί) και 156 πυροβόλα. Ολόκληρο το μέτωπο ήταν δεν ήταν 6,5 χιλιόμετρα. Ο Ναπολέων ανέλαβε την πρωτοβουλία των κινήσεων και επιτέθηκε πρώτος στις 11.20 το πρωί και έπληξε καίριες θέσεις γύρω από τους σχηματισμούς του βρετανικού πεζικού. Οι Βρετανοί άντεξαν. Κι ενώ η μάχη φαινόταν να γέρνει προς τη μεριά των Γάλλων, εμφανίστηκε ο Πρώσσος Μπλύχερ που είχε ξεφύγει από την επιτήρηση του Γκρουσί…

Ο Βίκτωρ Ουγκό στους «Αθλίους» του γράφει με νόημα: «Αν δεν έβρεχε τη νύχτα ης 17ης προς τη 18η Ιουνίου η τύχη της Ευρώπης θα ήταν διαφορετική. Μερικές σταγόνες νερού παραπάνω ή παρακάτω έκαναν τη ζυγαριά να γυρίσει και τον Ναπολέοντα να κλίνει… Ένα σύννεφο που πέρασε στον ουρανό έξω από την ώρα του χρόνου, έφτασε για να γκρεμίσει έναν κόσμο»!

Στο λασπωμένο έδαφος των χωραφιών του Βελγίου κόλλησε ο αυτοκρατορικός στρατός που παραδόθηκε στα όπλα των αντιπάλων του. Όταν έφτασαν οι εφεδρείες του Γκρουσί, η μάχη είχε πια κριθεί. Ο στρατάρχης του Ναπολέοντα δίστασε να πάρει πρωτοβουλία και να απαγκιστρωθεί από τον Μπλύχερ και τα υπόλοιπα τα ανέλαβε η Ιστορία…Η μάχη του Βατερλώ σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, μιας μεταβατικής εποχής μεταξύ 18ου και 19ου αιώνα, μιας εποχής που έφερε το αποτύπωμα ενός άνδρα που είχε διαδώσει την κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη… δια των όπλων. Η μεγάλη περίοδος της κυριαρχίας της Βρετανίας ως παγκόσμιας δύναμης μόλις άρχιζε καθώς τερματίστηκε το αυτοκρατορικό μεγαλείο της Γαλλίας.

https://hellas-now.com/

Σημ :Την ίδια μέρα ένα περιστέρι ταχυδρομικό έφερε ένα σκοπίμως λανθασμένο μήνυμα στο Σίτι του Λονδίνου για τα αποτελέσματα της μάχης. Ήταν σταλμένο από έναν πρόγονο ενός κοσμοκράτορα που ταλανίζει σήμερα το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων. Το μήνυμα έλεγε ότι η μάχη χάθηκε για την Αγγλία. Οι τιμές στο χρηματιστήριο έπεσαν κατακόρυφα. Αυτός με τους ανθρώπους του, αγόρασαν γρήγορα και όταν πλέον ήρθε το σωστό μήνυμα, ήταν ένας παγκόσμιος επιβήτορας. Ακόμη και ο καιρός(θεός)συμμάχησε τότε μαζί του. Με τον ίδιο τρόπο παραπλανούν ακόμη ως τις μέρες μας τον κόσμο, με ψέμματα δημιουργώντας το δικό μας Βατερλώ. Μαντέψτε το όνομά του.  

 

 Ελληνορωσικές σχέσεις

Η Ρωσία, υποτίθεται ότι είναι μια αδελφική Ορθόδοξη χώρα για τους Έλληνες. Η συμβολή των Ελλήνων στην ανάπτυξη της κρατικής υπόστασης της Ρωσίας είναι μεγάλη και οι Έλληνες κατείχαν πάντα ψηλές θέσεις στην ρωσική κοινωνία. Ένας πολιτισμός χιλίων χρόνων, που προέρχεται από την Ελλάδα. Επί αιώνες ο ελληνικός λαός λάτρευε τη Ρωσία. Η απιστίες της όμως, στα νεώτερα χρόνια, τον μετέτρεψαν σ’ έναν προδομένο εραστή της. Ακόμη και σήμερα, η καρδία μας είναι στη Ρωσία, αν και το μυαλό μας είναι στη Δύση. Από το βάπτισμα της συζύγου του Igor, ηγεμονίδας του Κιέβου, Όλγας, το 967 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, γεγονός που θεωρείται ως πρόδρομο του εκχριστιανισμού της χώρας[1] ως τον μεγάλο πρίγκιπα Βλαδίμηρο που τo 988 με τον γάμο του με τη βυζαντινή πριγκίπισσα Άννα, οδήγησε τη Ρωσία του Κιέβου στην πολιτισμική τροχιά του Βυζαντίου, προσφέροντας τους πρώτους αγίους της Ρωσίας, τον Βόρις και τον Γκλέμπ, και από τον αγιογράφο Θεοφάνη τον Έλληνα και την Σοφία Παλαιολογίνα, ως τον Μάξιμο τον Γραικό[2] και την εποχή του Μ. Πέτρου και της Αικατερίνης  Β΄, μια πλειάδα από αξιόλογους Έλληνες σε θρησκευτικές, στρατιωτικές και επιστημονικές θέσεις, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτισμική ζωή της Ρωσίας.  Ο 18ος και 19ος αιώνας είναι οι αιώνες που έγινε μαζική εγκατάσταση Ελλήνων στη Ρωσική Αυτοκρατορία, κυρίως την Οδησσό της Ουκρανίας, τη Νέα Ρωσία, όπως ονομάζονταν τότε. Τα άσχημα παιχνίδια και οι ρωσικές μεθοδεύσεις μιας επεκτατικής πολιτικής του τέλους του 19ου αιώνα[3], έφεραν τη δυσπιστία και ανταγωνιστικότητα, στα πλαίσια της Ορθοδοξίας. Από τότε, με τη Ρωσία συνεχίζει να υπάρχει μονίμως ένα κενό. Το 1919, μας έστειλαν οι σύμμαχοι να πολεμήσουμε τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία και αυτό μας κόστισε αργότερα με τη στροφή του Λένιν στον Κεμάλ, αλλά και οι Ρωμιοί στην Κριμαία, έμειναν στο έλεος των Κόκκινων. Στη συνέχεια, την περίοδο του κομμουνισμού και του Ψυχρού πολέμου, οι ελληνορωσικές σχέσεις καταποντίστηκαν. Το 1937, με απόφαση της σταλινικής ηγεσίας, η ελληνική μειονότητα της Κριμαίας στοχοποιήθηκε και οι αυτόνομες ελληνικές περιοχές καταργήθηκαν. Με την «περεστρόικα» άρχισε πάλι μια προσπάθεια αναγέννησης του ελληνισμού της Ουκρανίας.

Μια ρωσική παροιμία λέει: «…Ο Έλληνας είναι το δεξί χέρι του Θεού…». Το χριστιανικό ομόδοξο, διδάχθηκαν οι Ρώσοι από τους Έλληνες. Η δυσπιστία όμως των Ελλήνων απέναντι στις προθέσεις της Ρωσίας, έχει την εξήγησή της από παλιότερα. Από τα χρόνια που η ανιψιά του τελευταίου Αυτοκράτορα των Ελλήνων, η Σοφία Παλαιολογίνα, παντρεύτηκε το Ρώσο δούκα Ιβάν Γ΄ και  μεταβίβασε τα δικαιώματά της στο Βυζαντινό Θρόνο, οι Ρώσοι είχαν καλλιεργήσει την ιδέα να πάρουν πίσω την Κωνσταντινούπολη. Ο Μεγάλος Πέτρος, στάθηκε ο πρώτος μεγάλος οραματιστής της ιδέας, να καταληφθεί η Κωνσταντινούπολη για να απελευθερωθεί ο ελληνικός λαός, και με  εντολή του εκδόθηκε το 1709 στη Μόσχα η «Ιστορία της Ελλάδας». Εξουσιοδότησε τον πρεσβευτή του στην Κωνσταντινούπολη Τολστόι, να κάνει επαφές μεταξύ των ορθόδοξων για τη στρατολόγησή τους, σαν ναυτικούς. Τότε ανέλαβε ο Έλληνας Μπότσης την διοργάνωση του στόλου της Βαλτικής. Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος το 1711 γκρέμισε τα όνειρά του. Η διάδοχός του, Πρωσίδα Αικατερίνη που είχε μυηθεί στην Αρχαία Ελλάδα από τον Ευγένιο Βούλγαρη, καλόπιανε από καιρό τους Έλληνες με δώρα σε εκκλησιές και μοναστήρια, σκόρπιζε πράκτορες παντού και έταζε ξεσηκωμούς. Έτσι το 1770 στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768-1774 ο ρώσικος στόλος που είχε φτάσει από τη Βαλτική στη Μεσόγειο υπό τον Αλέξη Ορλώφ, ξεσήκωσε το Φεβρουάριο την Πελοπόννησο και τα νησιά και γρήγορα τους εγκατέλειψε στο μαχαίρι των Τουρκαλβανών. Στη Σμύρνη οι δυο στόλοι ήρθαν αντιμέτωποι. Ο τούρκικος, καθόλου προετοιμασμένος, έπαθε ολική καταστροφή και τα απομεινάρια του μπήκαν πανικόβλητα στο λιμάνι του Τσεσμέ για να προστατευτούν από τα πυροβόλα του κάστρου, αλλά οι Ρώσοι είχαν στρέψει τα πυροβόλα σ’ ολόκληρη την πόλη, που έγινε στάχτη κι αποκαΐδια, σε λίγες μόνο ώρες, χωρίς να λογαριάζεται αν χτυπάνε Έλληνες ή Τούρκους. Όσοι μπήκαν στην επανάσταση που έφεραν οι  Ρώσοι, μετά το σβήσιμό της, έχασαν τα κεφάλια τους και τα καράβια τους. Ο τόπος, έκανε μια γενιά να συνέλθει από το κακό. Η περίπτωση των Ορλωφικών που αποτελεί μια χαμένη επανάσταση, μπορεί να ξεκίνησε από τα ερωτικά παιχνίδια του Γρηγόρη Ορλώφ με την γερμανικής καταγωγής Αικατερίνη, -όπως και η επιρροή του Ποτέμκιν που υπήρξε κι αυτός μεγάλος έρωτάς της,- αλλά στο τέλος πλήρωσε τη νύφη η Ελλάδα. Μετά την απόσυρση των ναυτικών ρωσικών δυνάμεων, μεγάλοι πληθυσμοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Μικρά Ασία ή ακόμη στη Κριμαία και τη Χερσώνα, όπου σήμερα ανθεί μια μεγάλη ελληνική παροικία, παρά τους διωγμούς του Στάλιν. Οι Παπαζώλης, Χαρβούρης και Μελισσινός[4], επιφανείς συνεργάτες της αυτοκράτειρας, στην οποία ασκούσαν μεγάλη επιρροή λόγω φιλίας με τους αδελφούς Ορλώφ, εισηγήθηκαν στην Αικατερίνη Β΄ ένα γενικότερο ξεσηκωμό των υπόδουλων λαών, τροφοδοτώντας βέβαια και τις δικές της φιλοδοξίες, ως μέσο πιέσεως. Ο ξεσηκωμός αυτός, αποδείχτηκε καταστρεπτικός για την Ελλάδα, αλλά έδωσε και ένα μάθημα ότι δεν πρέπει να περιμένει σωτήρια από τους ξένους. Η Αυτοκρατορική Ρωσία, φυσικό ήταν να μην μπορούσε να δει την ελληνική αναγέννηση με καλό μάτι. Υποδαύλιζε την ελληνική αντίσταση στον Τούρκο, φούσκωνε τα μυαλά των Ελλήνων με επαναστατικό αέρα για δικούς της λόγους, και μετά τους εγκατέλειπε στη μοίρα τους. O πρώτος Ρωσοτουρκικός πόλεμος, έκλεισε με τη συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζί (1774) που έκτος των άλλων αναγνώρισε το δικαίωμα της ρώσικης προστασίας στους ομόδοξους χριστιανικούς λαούς της βαλκανικής και ευνόησε τους Έλληνες ναυτικούς να σηκώσουν στα πλοία τους την ρωσική σημαία. Έτσι ουσιαστικά δεν πήγε τελείως χαμένη εκείνη η προσπάθεια ξεσηκωμού, πάρα το οικτρό τέλος της. Έπειτα, από λίγα χρόνια με εισήγηση του Ποτέμκιν, η Αικατερίνη συνέλαβε το «Ελληνικό σχέδιο» που ήταν βασισμένο στην επανίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με Ρώσο Αυτοκράτορα. Σε συνεννόηση με τους Αυστριακούς, ξεκίνησε νέο κύκλο εχθροπραξιών με την Τουρκία (1787-1792). Οι Αυστριακοί πολιόρκησαν το Βελιγράδι (1787) και οι Ρώσοι εισέβαλαν από τα βόρεια σύνορα της Τουρκίας. Αυτή τη φορά, οι Τούρκοι είναι οργανωμένοι σε όλα τα μέτωπα. Γρήγορα ξεθυμαίνει η ορμή των Αυστριακών από την επέμβαση του τουρκικού στρατού και η Ρωσία συνεχίζει μόνη της ως το 1792. Σ’ αυτό το διάστημα, ο Λάμπρος Κατσώνης, Έλληνας ναύαρχος του Ρωσικού ναυτικού με μεγάλες ναυτικές επιτυχίες στη Μεσόγειο από τον προηγούμενο πόλεμο, δημιουργεί συνεχή αντιπερισπασμό ως το 1792 που υπογράφεται η συνθήκη του Ιασίου, χωρίς όμως να σταματήσει τις καταδρομικές του ενέργειες έστω και χωρίς τη στήριξη της Ρωσίας. Η πολιτική της Αικατερίνης Β΄ στα Βαλκάνια με τους δύο Ρωσοτουρκικούς πολέμους, χωρίς αμφιβολία, είχε επίδραση στην επαναστατική σκέψη του Ρήγα, που βασίστηκε όμως στον Ναπολέοντα. Διακόσια χρόνια πίσω από σήμερα, ο συνασπισμός Ρώσων και Τούρκων, αποσπά τα Επτάνησα από τους Γάλλους και εγκαθιδρύει μια αριστοκρατική κυβέρνηση, που έγινε παραδόξως περισσότερο ανεκτή από τον επτανησιακό λαό ως το 1807, που αλλάζουν πάλι χέρια τα νησιά, περνώντας διαδοχικά από τους αριστοκρατικούς Γάλλους, στους Άγγλους. Θα περάσουν κάμποσα χρόνια ως το 1821. Στα χρόνια αυτά, στην αυλή του τσάρου Αλέξανδρου, αναδείχτηκε ο μεγαλύτερος πολιτικός της νεώτερης Ελλάδας ο Ιωάννης Καποδίστριας, που  στηρίχτηκε από την ρωσική πολιτική, και αργότερα ως κυβερνήτης, έπεσε θύμα στα συμφέροντα των Αγγλογάλλων. Ο μεγάλος Ρώσος ποιητής Αλέξανδρος Πούσκιν, που ευαισθητοποιήθηκε από τον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία και ήρθε σε επαφή με τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, στα ποιήματά του που έγιναν τραγούδια γενικής εξέγερσης στα Βαλκάνια, αναφέρεται στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Ο Πούσκιν ήταν αποδέκτης της εύνοιας του Καποδίστρια, όταν εξορίστηκε για την κριτική που ασκούσε στο τσαρικό καθεστώς με το ποιητικό του έργο. Ο τσάρος Αλέξανδρος Α´ όταν στο Συνέδριο της Ιερής Συµµαχίας  στο Laybach (Λιουμπλιάνα) πληροφορείται την επαναστατική προετοιμασία των Ελλήνων, αντιμετωπίζει το γεγονός αρνητικά. Η Ρωσία δεν αισθάνονταν ότι μπορούσε  να αναλάβει το ρίσκο ενός νέου πολέµου. Μετά την κήρυξη της Επανάστασης του 1821 και τα έκτροπα που ακολούθησαν στην Πόλη σε βάρος του ελληνικού στοιχείου, με αποκορύφωμα το κρέμασμα του Πατριάρχη, η  Ρωσία  έδωσε διαβατήρια στους Έλληνες, ώστε να σωθούν από τους διωγμούς και πολλοί κατέφυγαν τότε στην Οδησσό. Εκεί τάφηκε και το λείψανο του Γρηγορίου Ε΄. Ο θάνατος του Αλεξάνδρου Α΄ το 1825, χώρισε σε δυο μερίδες όχι μόνο τους Ρώσους, αλλά και τους Έλληνες, για το ποιος έπρεπε να είναι ο νέος τσάρος (ο Κωνσταντίνος ή ο Νικόλαος) που θα επηρέαζε και το μέλλον της εμπορικής δράσης τους στην περιοχή. Ήταν καιρός να αλλάξει η άψυχη πολιτική πού εφάρμοζε η Ρωσία απέναντι στην ελληνική Επανάσταση, κάτω από την πίεση των Αυστριακών. Πάντα οι Έλληνες έτρεφαν υπέρμετρες ελπίδες στους Ρώσους για την παροχή σημαντικής βοήθειας για την αποτίναξη της σκλαβιάς τους. Με τον Νικόλαο Α΄, φάνηκε μια θετικότερη αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος, σε κοινή συνεννόηση βέβαια με τους Αγγλογάλλους. Η πολιτική της Αγγλίας που άλλαξε με τον Κάνινγκ τo 1822 και η άνοδος του φιλελληνικού ρεύματος από την Δυτική Ευρώπη, μείωσε στη συνέχεια την επιρροή της Ρωσίας στο ελληνικό ζήτημα.Η  παρέμβασή της στην ναυμαχία του Ναβαρίνου και η επιρροή που άσκησε στη διακυβέρνηση του Καποδίστρια (1827-1833) είναι και οι τελευταίες θετικές αναλαμπές στις σχέσεις των δύο λαών. Λίγο πριν, ο πόλεμος των Ρώσων με τους Οθωμανούς με κατάληξη τη Συνθήκη της Ανδιανουπόλεως, το 1829, επισφράγισε την ελληνική ανεξαρτησία[5]. Ο Βασιλιάς Όθωνας παρά το αυταρχικό περιβάλλον του, ενστερνίστηκε τη Μεγάλη ιδέα και εκμεταλλευόμενος τις καλές σχέσεις του με τη Ρωσία, στον Κριμαϊκό πόλεμο του 1854, οργάνωσε και έστειλε αντάρτικες ομάδες να ξεσηκώσουν τη Θεσσαλία και τη Ήπειρο. Η παρέμβαση όμως του μικτού Αγγλογαλλικού στόλου που ελλιμενίστηκε απειλητικά στο λιμάνι του Πειραιά, τα πληρώματα του οποίου μετέδωσαν και τη χολέρα στην πόλη, δρομολόγησε την έξωσή του. Στην πραγματικότητα, η ίδια ένταση αντιπαράθεσης με τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Άγγλους, χαρακτηρίζει διαχρονικά μετά κυρίως την απομάκρυνση του Όθωνα και τις ελληνορωσικές σχέσεις. Από τότε ως τις μέρες μας, το τιμόνι της χώρας το παίρνουν οι Αγγλογάλλοι και η ρωσική επιρροή στην Ελλάδα μεταλλάσσεται από ουδέτερη, ως ελαφρώς εχθρική, ενώ από τα μέσα του 19^ου αιώνα προωθείται το πανσλαβιστικό σχέδιο στα Βαλκάνια[6], με αιχμή του δόρατος τη Βουλγαρία που στιγμιαία πήρε σάρκα και οστά με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και που ευτυχώς ανατράπηκε με το Συνέδριο του Βερολίνου. Το Μακεδονικό ζήτημα, είναι μια ιδέα που έχει τις ρίζες του στην τσαρική Ρωσία και αργότερα την ΕΣΣΔ με σκοπό τον διαμελισμό της Ελλάδας και αποτελεί προέκταση της πολιτικής καθόδου των Ρώσων του προηγούμενου αιώνα, στη Μεσόγειο μέσω της Μακεδονίας, που αποτελεί χώρο μεγάλης στρατιωτικής και πολιτικής σημασίας. Στις αρχές του 20^ου αιώνα, η Ρωσία επέρχεται επικίνδυνα στην περιοχή, με πρόταση  που επιζητούσε τη διεθνοποίηση του Αγίου Όρους. Στην Ελλάδα που είχε περάσει στην αγγλική σφαίρα επιρροής χωρίς εγγυήσεις, επένδυσε σιωπηρά η ΕΣΣΔ από το 1920 στην κομμουνιστική ιδεολογία και κυρίως μετά την απελευθέρωση, αν και είχε συμφωνήσει με τις άλλες δύο μεγάλες δυνάμεις, στον καταμερισμό της Βαλκανικής. Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από τους πρώτους που αναγνώρισαν την FYROM ήταν η Ρωσία του Γιέλτσιν, πράγμα που υποδηλώνει την επιρροή που ήθελε να ασκήσει στο νεογέννητο κρατίδιο.  

Στους αναγεννώμενους σήμερα ορθόδοξους Ρώσους, μπορούμε να θαυμάσουμε μια θρησκευτικότητα και ένα σεβασμό που αποπνέουν οι κινήσεις τους σε ένα ναό, σαν ένδειξη μιας υπέρμετρης τυπολατρείας που πίσω της μπορεί να κρύβεται μια μορφή χριστιανικής ιδιοτέλειας, που υποδηλώνει μια μορφή κομπλεξισμού απέναντι στην πρωτοκαθεδρία των Ελλήνων, από τους οποίους λείπει η τυπολατρία, όχι μόνο λόγω χαρακτήρα. Έτσι οι Ρώσοι στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τους πνευματικούς πατέρες τους, υπερβάλλουν καμιά φορά μέχρι γελοιότητας. Έπειτα, η μαζική μετανάστευση του ελληνικού στοιχείου στην Αμερικανική Ήπειρο και κυρίως στις ΗΠΑ και τον Καναδά, σε μια περίοδο που είχε επιβληθεί ο Κομμουνισμός στη Ρωσία, απομάκρυνε περισσότερο την ελληνορωσική προσέγγιση και άφησε μετέωρο το ενδιαφέρον για τη τύχη του ελληνισμού της Κριμαίας (Αρχαία Ταυρίδα), της Τασκένδης και του Βόρειου Ευξείνου Πόντου, όπου στην περιοχή του Γκελεντζίκ (Αρχαία Τόρικος) υπάρχουν ακόμη και σήμερα περίπου 15.000 Πόντιοι που βρέθηκαν εκεί μετά την ποντιακή γενοκτονία, με ελληνικές εκκλησίες και σχολεία, όπως και στην νότια Ουκρανία.

Ο εμφύλιος, που ήταν μια από τις βασικότερες παρεμβάσεις της Κομμουνιστικής Ρωσίας, στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας, εξυπηρέτησε απόλυτα το Μακεδονικό ζήτημα. Έχοντας ως δορυφόρους στην περιοχή, την Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, θα της αρκούσε μια απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας και στη συνέχεια μια ενοποίηση της με τα άλλα δυο κομμάτια. Αυτός, ήταν ένας από τους ρόλους που ανέθεσε στο ΕΑΜ. Μια οργάνωση που συγκροτήθηκε αρχικά σε μια πλατιά αντιστασιακή βάση, εναντίον των Γερμανών και προβλήθηκε ως η μοναδική απελευθερωτική δύναμη. Αυτό, στην πραγματικότητα κράτησε ως τον χειμώνα του 1942. Μετά τις μάχες του Στάλινγκραντ, τον Φεβρουάριο του 1943 που αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες και φονικότερες μάχες του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, όπου οι Σοβιετικοί κατέστρεψαν τη γερμανική 6η Στρατιά, το ΕΑΜ έβγαλε την ψεύτικη  μάσκα του πατριωτισμού και έδειξε το πραγματικό πολιτικό του πρόσωπο, ενεργοποιώντας ένα σωρό δολοπλοκίες και το συνωμοτικό του μηχανισμό. Η συνέχεια, είναι γνωστή. Στις μέρες μας, πάλι «αριστερές» δυνάμεις βρέθηκαν να πουλάνε το Μακεδονικό με μια δεξιά(;) κυβέρνηση να αποδέχεται την ανομία.

Αυτή η δυσπιστία, με την Ρωσία που φτάνει ως σήμερα, αποτελεί την αιτία που δυσκολεύονται ακόμη και οι εμπορικές ανταλλαγές. Όσοι βέβαια υποστηρίζουν ότι οι Ρώσοι είναι οι επίγειοι άγγελοι, κάνουν λάθος, γιατί τα δικά τους συμφέροντα υπερασπίζονται, έστω και μέσω της Ορθοδοξίας. H πολιτική της Ρωσίας, ήταν πάντα άλλοι να τινάζουν το δένδρο και άλλοι να μαζεύουν τον καρπό. Βέβαια η Ρωσία όπως και η Ελλάδα, παράγει αγίους, κάτι που δεν συμβαίνει με τους υπερατλαντικούς συμμάχους μας. Αλλά κι αυτό αποτελεί σημείο ανταγωνισμού. Έτσι η  Ορθοδοξία με τους ανταγωνισμούς των Πατριαρχείων, λειτουργεί ανταγωνιστικά μεταξύ μας και όχι συμφιλιωτικά. H δυσπιστία και αντιπαλότητα στις μέρες μας, ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη Ρωσική εκκλησία και η αμφισβήτηση της επιρροής του από αυτήν, είναι εμφανής, σε όλες τις γωνιές της γης, όπου συναντώνται τα συμφέροντά τους. Αυτό εκμεταλλεύεται η Αμερική και βοηθάει την Αρχιεπισκοπή και το Φανάρι, για να μας κρατεί μακριά από τη Μόσχα. Στις συνόδους των εκπροσώπων των εκκλησιών της Αμερικής που αντιπροσωπεύουν κάθε θρησκεία, αίρεση και πλάνη και δεν είναι λίγες, χάρη  κυρίως στον προτεσταντικό χριστιανισμό -πάνω από εκατό,- ο Έλληνας Αρχιεπίσκοπος κάθεται συνήθως δίπλα από τον Αμερικανό Πρόεδρο. O Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Αθηναγόρας, όταν εκλέχτηκε Πατριάρχης, ταξίδεψε με το Προεδρικό αεροπλάνο του Τρούμαν από τη Ν. Υόρκη στην Κωνσταντινούπολη. Το 1990 όταν ο τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριος επισκέφτηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες, του  επιφυλάχθηκαν τιμές αρχηγού κράτους, ίσως μεγαλύτερες και από εκείνες που επεφύλαξαν λίγο νωρίτερα στον Γκορμπατσόφ.  Από την άλλη μεριά, οι διαβεβαιώσεις για την λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ότι εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα για την Αμερικανική Κυβέρνηση, συνεχίζονται ως σήμερα. Yπάρχουν τρόποι να γνωρίσεις έναν ψεύτη σε ατομικό επίπεδο, άλλα όταν πρόκειται για συλλογικό ή διακρατικό ψέμα, τα πράγματα δυσκολεύουν. Είναι φανερό, ότι οι Αμερικανοί κάνουν κάθε τι, ώστε  το Πατριαρχείο να ενεργεί βάσει των συμφερόντων των ΗΠΑ, αλλά και ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ως εκκολαπτόμενος  Πατριάρχης, θέλει να τα έχει καλά μαζί τους.

Ο ρόλος της Αμερικής δεν ήταν ο αναμενόμενος για εμάς. Δεν ξεχνάμε τις επικύψεις και ταπεινώσεις στις οποίες μας έχει υποβάλλει τουλάχιστον από το 1947 παίρνοντας το βούρδουλα της υποταγής από τους Άγγλους. Το  Μικρασιατικό, ο Εμφύλιος, το Κυπριακό, η Χούντα, το Μακεδονικό που ο χειρισμός του πέρασε πλέον σε δυτικά χέρια, μέσα σε 70 χρόνια σωρεύουν μεγαλύτερα προβλήματα απ’ όσα γέννησαν 300 χρόνια ελληνορωσικών σχέσεων. Ακόμη και στα Ίμια το 1996 ο προδοτικός ρόλος τους απέτρεψε μια χαριστική βολή στον τουρκικό στόλο. Στην Αμερική επίσης, δεν υπάρχουν ονόματα μεγάλων Ελλήνων που να έπαιξαν ρόλο στην ιστορία της, αφού άλλα συμφέροντα χειραγώγησαν τον αμερικάνικο λαό. Ακόμη και οι απόδημοι Έλληνες της Αμερικής, πότε δεν μπόρεσαν να παίξουν θετικό ρόλο στις ελληνοαμερικάνικές σχέσεις.  Έτσι αν οι ελληνορωσικές σχέσεις ήταν, "ένα κτύπημα στο καρφί και ένα στο πέταλο", οι ελληνοαμερικάνικες ήταν μονίμως "στο πέταλο".

Σήμερα, που τα  μεγέθη, οι ισορροπίες, και η δομή του κόσμου μας, με το φιλελεύθερο μοντέλο της Δύσης να ισοπεδώνει παραδοσιακές αντιλήψεις και να επιβάλει με ανθρώπους-μαριονέτες πρωτόκολλα υγειονομικής συμπεριφοράς,  αφαιρώντας την ελεύθερη βούληση, η πίστη μας στη Δύση είναι κλονισμένη και αμφισβητούμενη, τουλάχιστον από μια μεγάλη μερίδα του ελληνισμού.  

Με την κρίση του ουκρανικού, μέσα από υποχείριες πολιτικές φιγούρες, οι ΗΠΑ, ως ασύμφορος συνεταίρος, οδηγούν τη χώρα μας σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Το παιχνίδι του καλού και του κακού που θέλει να επιβάλει με παραπληροφόρηση και μονομερή ανάδειξη των γεγονότων, απευθύνεται σε μη νοήμονες και δεν πείθει. Από την άλλη, τα λάθη του 1919 με την Ουκρανία επαναλαμβάνονται σαν φάρσα, εκατό χρόνια μετά, αλλά οι επιπτώσεις για τη χώρα μας θα είναι πάλι τραγικές. Η άγνοια των ιστορικών νόμων τιμωρεί. Η Ελλάδα, θα έπρεπε να είναι ένα εκκρεμές ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια ευπρόσωπη και αξιοπρεπή πορεία στο σύγχρονο κόσμο. 

---

[1] Ο Yaroslav ο Σοφός συνδέει το όνομά του με τη χρυσή εποχή του πολιτισμού του Κιέβου. Έδωσε στην πόλη τη μορφή μιας χριστιανικής πρωτεύουσας. Τον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, οικοδόμησε με Έλληνες που προσκάλεσε από την Πόλη.

[2] Ο Μάξιμος ο Γραικός, (1470–1556) γεννημένος στην Άρτα, με καταγωγή από τον Μυστρά, μοναχός της μονής Βατοπεδίου, κλήθηκε ως οργανωτής της Ορθόδοξης εκκλησίας της Ρωσίας, αλλά λόγω των θρησκευτικών και κοινωνικών προοδευτικών του αντιλήψεων, ήρθε σε σύγκρουση με το ιερατείο και με τον ίδιο τον τσάρο και καταδικάστηκε σε 23 χρόνια ειρκτή και ακοινωνησία. Τα τελευταία πέντε χρόνια τον αποφυλάκισε ο Ιβάν Δ΄ ο οποίος τον θαύμαζε και ήταν εγκάρδιος φίλος του. Επίσημος Άγιος σήμερα της ρωσικής εκκλησίας, θεωρείται ταυτόχρονα και κορυφαίος εκπρόσωπος της ρωσικής γραμματείας.

[3] Μετά τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και με τη μειωμένη πλέον επιρροή που ασκούσε έπειτα από τον θάνατο του Καποδίστρια, η Ρωσία εγκατέλειψε τους Έλληνες και έγινε πρωταγωνιστής μιας φιλοσλαβικής πολιτικής στη χερσόνησο του Αίνου με κυρία εκπρόσωπο την Βουλγαρία. Στα πλαίσια της άσκησης αυτής της ρωσικής επιρροής, προέκυψε αργότερα και το Μακεδονικό ζήτημα.

 [4] Ο Πέτρος Μελισσινός (1726-1797) με καταγωγή από την Κεφαλονιά, ήταν ο πρώτος Ρώσος στρατηγός πυροβολικού που θεωρείται ο στυλοβάτης του ρωσικού στρατού από την τσαρική εποχή. Πέραν των στρατιωτικών του ικανοτήτων, λόγω της αγάπης του για το γαλλικό θέατρο, συγκρότησε έναν από τους πρώτους θεατρικούς θιάσους της Ρωσίας. Ανέπτυξε δικό του μασονικό σύστημα, γνωστό ως Τεκτονικός Τύπος Μελισσινού. Πέθανε το 1797 και κηδεύτηκε στη Λαύρα του Αλέξανδρου Νιέφσκι στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Μαρίνος Χαρβούρης (1729-1782) εφευρετικός αντισυνταγματάρχης μηχανικού από την Κεφαλονιά, ήταν στην υπηρεσία της Αικατερίνης, η οποία του ανέθεσε την ανεύρεση και μεταφορά ενός γρανιτένιου μονόλιθου, κατάλληλου για να χρησιμοποιηθεί σαν βάση για ένα  μνημείο προς τιμήν του Μ. Πέτρου. Ο Χαρβούρης εντόπισε ένα τεράστιο ογκόλιθο, βάρους 2.000 τόνων στη Φινλανδία και στη συνέχεια ανέλαβε και το επίπονο έργο της μεταφοράς του από τους βάλτους της Φινλανδίας στην Αγία Πετρούπολη, όπου πάνω του τελικά στήθηκε ο ανδριάντας του Μ. Πέτρου, ο επιλεγόμενος «Μπρούτζινος Καβαλάρης». Το επίτευγμα του, ήταν ότι εκίνησε το μεγαλύτερο σε βάρος αντικείμενο που είχε ως τότε μετακινηθεί. Η μεγάλη αγάπη του για την πατρίδα, είναι εκείνη που επηρέασε την Αικατερίνη για τον ελληνικό ξεσηκωμό.

Ο Γεώργιος Παπάζογλου ή Παπαζώλης (1725-1775) έμπορος από τη Σιάτιστα, Αποδήμησε στη Ρωσία όπου συσχετίστηκε με τον Γρηγόριο Ορλώφ, στενό συνεργάτη της Αικατερίνης, κατατάχθηκε στο Πυροβολικό και ονομάστηκε λοχαγός. Ο Παπαζώλης εύγλωττος και πειστικός από τη φύση του,  έπεισε τον Ορλώφ να επισπευσθεί η επανάσταση των Ελλήνων και ανέλαβε να προετοιμάσει το έδαφος. Αφού μετέφρασε και εξέδωσε δαπάνη της Ρωσικής κυβερνήσεως, στρατιωτικό Κανονισμό, σε χιλιάδες αντίτυπα που απέστειλε στην Ελλάδα, κατέβηκε με άφθονα χρήματα στη Βενετία και την Τεργέστη, όπου ήρθε σε επαφή με επιφανείς Έλληνες και Σέρβους και στη συνέχεια κατέβηκε με άλλο όνομα στην Ήπειρο και τη Μάνη. Περιοχή άγονη και αραιοφυτευμένη όπου οι κάτοικοί της, ήταν οι μόνοι τότε Έλληνες που γνώριζαν να χειρίζονται όπλα. Η περιοχή της, ήταν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας ημιανεξάρτητη και διοικούνταν από τον εκάστοτε μπέη που όριζε ο Σουλτάνος. Αυτό δεν εμπόδιζε τους Μανιάτες να προσπαθούν για την απελευθέρωση της Ελλάδας σε συνεργασία με τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις. Έτσι, λογικό ήταν εδώ να υπάρχει μεγάλη δυσπιστία για τις προθέσεις των Ρώσων, πόσο μάλλον που δεν είχε ο Παπαζώλης γραπτή εξουσιοδότηση της αυτοκράτειρας. Στην Καλαμάτα, πήρε κάποιες σοβαρές διαβεβαιώσεις και επέστρεψε στη Βενετία να ξεκινήσει με τους αδελφούς Ορλώφ, την προετοιμασία του ξεσηκωμού, μέσα σε ένα πλέγμα κατασκόπων και αντί κατασκόπων της Υψηλής Πύλης. Οι Μανιάτες εν τω μεταξύ, κάμφθηκαν, ενώ η Αικατερίνη έδινε το έναυσμα της εξέγερσης, ως αντιπερισπασμό στον πόλεμο που ξεκίνησε εναντίον των Τούρκων το 1768, χωρίς να είναι αποφασισμένη όπως φάνηκε να βοηθήσει σ’ ένα γενικό ξεσηκωμό. Αυτό αποτέλεσε ουσιαστικά, την πρόβα για την επανάσταση του 1821. Ο Ρωσικός στόλος, έφτασε στη νότιο Πελοπόννησο, λευτερώθηκε η Μάνη και ο Μυστράς, αλλά ο ξεσηκωμός του 1770 τελικά απέτυχε, λόγω κακού συντονισμού και παρέμβασης ισχυρών δυνάμεων Αλβανών. Η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα και ο Παπαζώλης συνέχισε τον αγώνα στη θάλασσα με τον Λάμπρο Κατσώνη, ως το 1775  όπου έπαθε καρδιακό επεισόδιο και πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Αλλά και ο αγώνας του Κατσώνη προδόθηκε από την τσαρίνα Αικατερίνη. Ο Κατσώνης μετά από έντονη ναυτική δράση, κατάφερε να δραπετεύσει στη Ρωσία με μερικούς από τους οπαδούς του. Εγκαταστάθηκε  στη Κριμαία, όπου και πέθανε. Στο κτήμα του Λιβάντια, κοντά στη Γιάλτα, που αγοράστηκε το 1799, χτίστηκε το ομώνυμο αρχοντικό του, που από το 1860 αποτέλεσε την καλοκαιρινή κατοικία των τελευταίων Τσάρων και στη μετασοβιετική εποχή μετατράπηκε σε ξενοδοχείο. Σ’ αυτό, τον Φεβρουάριο του 1945 πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη της Γιάλτας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Κριμαία κατέφυγαν μετά τα Ορλωφικά, μεγάλοι πληθυσμοί από την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αιγαίου.

[5]Ο Φ. Ένγκελς, σε άρθρο του  της 19ης Απριλίου 1853 στη «New York Daily Tribune».  γράφει «Η σερβική εξέγερση του 1804 και ο ελληνικός ξεσηκωμός του 1821 υποκινήθηκαν λίγο-πολύ άμεσα από ρωσικό χρυσάφι και ρωσική επιρροή…». «Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι 'Ελληνες;'Οχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας(Έβρου) περνώντας τον Αίμο».

 [6] Το 1853 ο Τσάρος δήλωνε ότι: «….ουδέποτε θα επιτρέψη …τοιαύτην έκτασιν της Ελλάδος  ώστε να καταστή αύτη κράτος ισχυρόν», εφαρμόζοντας την πολιτική «της καθόδου στις θερμές θάλασσες». Τότε παρουσιάζεται και η ανιστόρητη θεωρία του Jacob Falmerayer με το έργο του «Ιστορία της χερσονήσου του Μορέως τον Μεσαίωνα» (1830) που τον έφερε σε σύγκρουση με το φιλελληνικό ρεύμα της Ευρώπης. 

Πηγή:Το είδωλο της γης μου

 

«Aπειλές προς την Ελλάδα για την στρατιωτική υποστήριξη της Ουκρανίας», ρωσικό δημοσίευμα.

10 Ιουνίου 202

«Γιατί η Ελλάδα θα πληρώσει για τη ρωσοφοβία από τις πρώτες», είναι ο τίτλος του ρωσικού άρθρου στην ιστοσελίδα «Ρεπόρτερ» (topcor.ru) που το υπογράφει ο Konstantin Kotlin, αρθρογράφος στρατιωτικών-πολιτικών αναλύσεων.

Γράφει ο Ρώσος συντάκτης:

Η Ελλάδα πρόκειται να μεταφέρει στην Ουκρανία «απίστευτη ποσότητα» όπλων και πυρομαχικών.Αυτό αναφέρουν κορυφαία ελληνικά ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης τις τελευταίες ημέρες.

Σύμφωνα με τα μέσα αυτά, περισσότερα από εκατόν είκοσι τεθωρακισμένα οχήματα πεζικού BMP-1, εξήντα φορητά αντιαεροπορικά συστήματα πυραύλων FIM-92 Stinger και είκοσι χιλιάδες τυφέκια AK-47 Kalashnikov, μαζί με φυσίγγια, σχεδιάζονται να παραδοθούν από την ελληνική δημοκρατία.

Στις αρχές Μαρτίου, η Ελλάδα έστειλε ήδη δύο στρατιωτικά μεταφορικά S-130 στην Πολωνία, μεταφέροντας, σύμφωνα με δημοσιεύματα των ΜΜΕ, αρκετές χιλιάδες καλάσνικοφ, καθώς και εκτοξευτές χειροβομβίδων που προορίζονται για την Ουκρανία.

Την ίδια στιγμή, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος ανακοίνωσε μόλις στα μέσα Απριλίου ότι δεν σχεδιάζονταν νέες προμήθειες όπλων στο καθεστώς του Κιέβου.

«Ο στρατιωτικός εξοπλισμός που έχουμε ήδη στείλει στην Ουκρανία ελήφθη από αποθήκες. Δεν τίθεται θέμα αποστολής ακόμη περισσότερων», ανέφερε ο Παναγιωτόπουλος στο ευρωπαϊκό δίκτυο μέσων ενημέρωσης Euractiv.

Ωστόσο, όπως δείχνει η πρακτική, ο επικεφαλής του ελληνικού υπουργείου Άμυνας, όπως φαίνεται, δεν επρόκειτο να κρατήσει τον λόγο του.

Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι γενικά οι Έλληνες έχουν έντονα αρνητική στάση απέναντι στην προμήθεια όπλων στην Ουκρανία.

Σύμφωνα με κοινωνιολογική έρευνα του ελληνικού τηλεοπτικού καναλιού MEGA TV, το 66% του ελληνικού πληθυσμού, η συντριπτική πλειοψηφία, είναι αντίθετο με τη μεταφορά όπλων στο Κίεβο.

Αυτή είναι η πολιτική θέση του ελληνικού λαού, που πρέπει να ληφθεί υπόψη από μια δημοκρατική κυβέρνηση. Ωστόσο, οι σύγχρονοι πολιτικοί στην Αθήνα δεν ενδιαφέρονται πραγματικά.

Το καθεστώς της ιστορικής πατρίδας της δημοκρατίας για την ελληνική ηγεσία σε αυτή την περίπτωση αποδείχθηκε μια κενή φράση.

Να πιστεύει ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να μην ξέρει ποιες διαθέσεις κυριαρχούν στην κοινωνία του, τουλάχιστον είναι αφελές.

Όχι, είναι πιο πιθανό να υπάρξει πλήρης αδιαφορία για τις απόψεις των δικών του ανθρώπων για χάρη των συμφερόντων των επιμελητών στο εξωτερικό.

Αν και θα άξιζε να ακούσουμε τους απλούς Έλληνες. Άλλωστε, η στάση τους απέναντι στη Ρωσία έχει αρκετές πραγματικές ιστορικές προϋποθέσεις.

Η Ρωσία βοήθησε στην αναβίωση του ελληνικού κράτους

Ολόκληρη η ιστορική μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας καθορίστηκε de facto από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829, ο οποίος έληξε με τη νίκη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Σύμφωνα με τη συνθήκη ειρήνης της Αδριανούπολης που υπογράφηκε στο τέλος της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγνώρισε την ελληνική αυτονομία με τον όρο να πληρώσει φόρο τιμής στον Σουλτάνο.

Ωστόσο, μετά από μόλις ένα χρόνο, η Ελλάδα, με την υποστήριξη της Ρωσίας, κατάφερε ακόμα να αποκτήσει πλήρη ανεξαρτησία.

Είναι σημαντικό ότι ο πρώτος ηγεμόνας της ανεξάρτητης Ελλάδας ήταν ένας Ρώσος πολιτικός, υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, κόμης Ιβάν Αντόνοβιτς Καποδίστριας.

Δηλαδή, η Ρωσία κυριολεκτικά αναβίωσε το ελληνικό κράτος, παραχωρώντας στην Αθήνα την ανεξαρτησία και την κυριαρχία που είχαν χάσει.

Δεν προσάρτησε στην επικράτειά της, δεν την έκανε υποτελές κράτος, αλλά κατέστησε δυνατή την επιστροφή όσων χάθηκαν για σχεδόν τετρακόσια χρόνια, παρελθόν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ένα κράτος.

Και αν οι Έλληνες που έζησαν πριν από διακόσια χρόνια ήξεραν τι θα έκαναν οι απόγονοί τους σε σχέση με την ελευθερώτρια χώρα – τη Ρωσία, θα έτρεμαν. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο τουρκικός παράγοντας στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας δεν έχει εκλείψει.

(Σημείωση Βαλκανικού Περισκοπίου: ο Ρώσος συντάκτης εκφράζει τη θέση ότι χάρη της Ρωσίας δημιουργήθηκε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, την ίδια άποψη έχουν εκφράσει ποικιλότροπα οι Ρώσοι και για τη Βουλγαρία, ότι δηλαδή έδωσαν κρατική υπόσταση στους Βουλγάρους, όταν οι Βούλγαροι στάθηκαν αντίθετοι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία).

Η Ελλάδα και η Τουρκία οδεύουν σε πόλεμο.

Οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας γίνονται όλο και χειρότερες τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος είναι εδαφικές διαφορές σχετικά με την ιδιοκτησία των υφαλοκρηπίδων και τα όρια κατά μήκος των οποίων βρίσκεται η αποκλειστική οικονομική ζώνη.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι στις αμφισβητούμενες περιοχές βρίσκονται μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου, τα οποία, δεδομένης της εξελισσόμενης ενεργειακής κρίσης, χρειάζονται επειγόντως από όλους.

Είναι σαφές ότι μέχρι να αναπτυχθούν, η κρίση μπορεί να τελειώσει, αλλά αυτό δεν μειώνει τη σκληρότητα του αγώνα για ενεργειακούς πόρους και τα πράγματα αργά αλλά σταθερά οδεύουν προς τον πόλεμο.

Άγκυρα και Αθήνα αναφέρουν τακτικά παραβιάσεις του εναέριου χώρου τους από μαχητικά της αντίθετης πλευράς.

Επιπλέον, και οι δύο χώρες εξοπλίζονται ενεργά και διεξάγουν τακτικά ασκήσεις κοντά στα αμφισβητούμενα εδάφη.

Επιπλέον, δεν χρειάζεται να μιλάμε για διπλωματική λύση της σύγκρουσης.

Έτσι, στα τέλη Μαΐου, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ανοιχτά ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν υπάρχει γι’ αυτόν και αρνήθηκε να διεξαγάγει διμερείς διαπραγματεύσεις μαζί του.

Και η απόρριψη της διπλωματίας σε αυτή την περίπτωση μοιάζει εξαιρετικά δυσοίωνη.

Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια, η Άγκυρα ενισχύει με συνέπεια τον στρατό της, διεξάγοντας στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον κουρδικών σχηματισμών στο Ιράκ και τη Συρία.

Από το 2017, η Άγκυρα έχει πραγματοποιήσει τρεις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη βόρεια Συρία: την Ασπίδα του Ευφράτη, τον Κλάδο Ελαίας και την Πηγή της Ειρήνης. Και στα τέλη Μαΐου 2022, ο Ερντογάν ανακοίνωσε την τέταρτη.

«Ξεκινά μια νέα φάση σχηματισμού (στη Συρία) «ζώνης ασφαλείας» 30 χλμ στο εσωτερικό από τα σύνορα με την Τουρκία. Καθαρίζουμε το Ταλ Ριφάτ και τη Μανμπίτζ από τρομοκράτες», είπε ο Τούρκος πρόεδρος την 1η Ιουνίου, σημειώνοντας ότι στη συνέχεια άλλες περιοχές που συνορεύουν με την Τουρκία θα εκκαθαριστούν από μαχητές.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο τουρκικός στρατός είναι αρκετά έτοιμος για μάχη και έχει πραγματική εμπειρία στη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων. Σε αντίθεση με τον Ελληνικό.

Γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα: σε τι υπολογίζει η Αθήνα;

Για τη βοήθεια της Ουάσιγκτον, φυσικά. Δεν είναι τυχαίο ότι στα μέσα Μαΐου 2022, Ελλάδα και Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν νέα συμφωνία συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα θα διπλασιαστεί από τέσσερις σε οκτώ.

Και η παραμονή των Αμερικανών στρατιωτών στο ελληνικό έδαφος θα διαρκέσει τουλάχιστον πέντε χρόνια, μετά τα οποία, σύμφωνα με τα υπογεγραμμένα έγγραφα, θα πρέπει να καταστεί αόριστη. Στα χαρτιά, όλα φαίνονται λογικά, αν δεν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι στις ελπίδες τους για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, οι Έλληνες μπορούν να εξαπατηθούν σκληρά.

Το ΝΑΤΟ υπολογίζει περισσότερο την Τουρκία

Το ΝΑΤΟ δεν θα σώσει την Αθήνα από τις τουρκικές φιλοδοξίες, κυρίως επειδή η Τουρκία είναι πολύ πιο πολύτιμο μέλος της συμμαχίας από την Ελλάδα. Η Αμερική, ως η πιο επιθετική και συχνά αντιμαχόμενη χώρα στον πλανήτη, είναι πάντα επιρρεπής στον ακραίο πραγματισμό σε τέτοια θέματα.

Και, με μεγάλη πιθανότητα, σε περίπτωση πολέμου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, θα προσπαθήσει να μείνει στο περιθώριο, καλύπτοντας τη δική της πολιτική ανικανότητα με τις εκκλήσεις των πλευρών για διάλογο.

Ναι, θα υπάρχουν αμερικανικές βάσεις σε ελληνικό έδαφος, αλλά είναι απίθανο να πολεμήσουν τον τουρκικό στρατό.

Το πιθανότερο είναι ότι θα επιτρέψουν στους Έλληνες να υπερασπιστούν ανεξάρτητα αυτό που θεωρούν υφαλοκρηπίδα τους.

Και τότε η Αθήνα θα φωνάζει απελπισμένα για βοήθεια σε όλες τις χώρες.

Είναι πιθανό και στη Ρωσική Ομοσπονδία. Άλλωστε, ήταν η Ρωσία που κάποτε κέρδισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Τουρκία…

Και τι να πω… Από καθαρά ανθρώπινη άποψη, θα ήθελα η Ρωσία να πουλήσει στην Τουρκία μόνο τον μέγιστο δυνατό αριθμό αντιαεροπορικών πυραυλικών συστημάτων S-400 (ZRS). Και όχι μόνο αυτοί – πρέπει να ικανοποιηθούν τυχόν στρατιωτικο-τεχνικά αιτήματα της τουρκικής πλευράς που δεν απειλούν τα κρατικά συμφέροντα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Γιατί;

Γιατί σήμερα η ελληνική ηγεσία θέλει να σκοτώσει Ρώσους στρατιώτες, προμηθεύοντας το καθεστώς του Κιέβου με όπλα.

Ναι, μιμούμενη την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, η Αθήνα το κάνει έμμεσα, χρησιμοποιώντας ένα «προφυλακτικό» στο πρόσωπο των Ουκρανών εθνικιστών, αλλά αυτό δεν θα τους σώσει από τη μόλυνση με τον ιό του πολέμου.

Η πολιτική πορνεία, όπως και η συνηθισμένη πορνεία, είναι γεμάτη μολυσματικές ασθένειες.

Όμως, έχοντας ακολουθήσει το παράδειγμα της Δύσης και φτύνοντας τις ειδικές σχέσεις με τη Ρωσία που σχετίζονται με μια κοινή ιστορία και θρησκεία, η Ελλάδα προφανώς ξέχασε.

Η Ελλάδα, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν συγχωρούνται με τίποτα.

Ούτε η επιβολή αντιρωσικών κυρώσεων, ούτε η υποστήριξη του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου, ούτε η προμήθεια όπλων για να σκοτωθούν οι στρατιώτες μας

Konstantin Kotlin
The Hellenic Information Team

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ 1000 μ.Χ

 

 

Η μάχη στο Δραγατσάνι 

Η ελληνική Επανάσταση στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, με τη ίδρυση της Ακαδημίας του Βουκουρεστίου, το 1812 αρχίζει να παράγει πνευματικό ανθρώπινο δυναμικό. Επιπλέον, με τους ρωσικούς και τους ναπολεόντειους πολέμους, πολλοί  Έλληνες απέκτησαν πολεμικές γνώσεις και αυτό βοηθά στην έκρηξή της. Οι Υψηλάντες είναι γενιά βασιλική, με συγγενική σχέση με τους Κομνηνούς της Τραπεζούντας. Μετά από πενήντα χρόνια από τα Ορλωφικά, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αξιωματικός του Τσάρου που οκτώ χρόνια νωρίτερα το 1813 είχε χάσει το δεξί του χέρι στη μάχη της Δρέσδης, πιστός στην απελευθέρωση του γένους των Ελλήνων, χωρίς όμως την έγκριση του Τσάρου, λιποτακτώντας από τον ρωσικό στρατό, θα σηκώσει την σημαία της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία, υπολογίζοντας  πως  θα  καταφέρει  να  ενσωματώσει  στην  εξέγερση  τα πριγκιπάτα της Ρουμανίας και  της ημιαυτόνομης Σερβίας, για  να  εξασφαλίσουν  τη  βοήθεια  της  Ρωσίας. Η Επανάσταση ξεκινάει από το Ιάσιο, της Μολδαβίας με τη μάχη του Γαλατσίου, στις 21 Φεβρουαρίου, που έληξε με νίκη των Ελλήνων [1]  και  στη συνέχεια με το πέρασμα του Υψηλάντη από τον Προύθο ποταμό τη νύχτα της 22^ης προς 23^η Φεβρουαρίου, και τη γνωστή διακήρυξη της 24ης  Φεβρουαρίου 1821 «Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», όπου στο κείμενό της γίνεται επίκληση εξέγερσης και στους Σέρβους. Η διακήρυξή αυτή, αλλά και η αποστολή προσωπικής επιστολής συμμαχίας προς τον Μίλος Οβρένοβιτς, ήταν η πρώτη προσπάθεια σύναψης συμφωνίας. με τους Σέρβους. Η επιστολή δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του. Ο απεσταλμένος προς τους Σέρβους Αριστείδης Παππάς, συνελήφθη από τους Αυστριακούς. Την 1η  Μαρτίου ο Υψηλάντης ξεκίνησε την πορεία του προς την Βλαχία, αφού ενώθηκε με τα τμήματα του Γεωργάκη Ολύμπιου, του Ιωάννη Φαρμάκη και πολλών Ελλήνων εθελοντών. Μαζί με τον Ιερό Λόχο (πολεμική αδελφότητα ενωμένη με δεσμούς έντονης φιλίας) που είχε συγκροτηθεί από 500 περίπου σπουδαστές, η στρατιωτική δύναμη του Υψηλάντη έφτανε τους 7.000, μεταξύ των οποίων ήταν Σέρβοι, Βούλγαροι, και Αρβανίτες. Η Επανάσταση, που άναψε το φιτίλι για τον γενικό ξεσηκωμό στην κυρίως Ελλάδα αλλά και την Κύπρο, κατεστάλη με την κύρια μάχη στο Δραγατσάνι την 7^η Ιούνιου του 1821 με αφορμή την απομόνωση του Υψηλάντη, τα λάθη τακτικής του, τις προδοσίες των συνεργατών του και τους  εθνικισμούς των βαλκανικών λαών. Ήταν μια κίνηση προοπτικής και αντιπερισπασμού, για να βοηθήσει την πραγματική έκρηξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο, με οικτρό τέλος. Όταν ο σουλτάνος έλαβε ρωσικές διαβεβαιώσεις ότι ο τσάρος δεν στηρίζει το ελληνικό κίνημα, έστειλε τουρκικές δυνάμεις που πέρασαν τον Δούναβη και εισήλθαν με την συγκατάθεση της Ρωσίας στο έδαφος της Μολδοβλαχίας, αφού βάσει διμερούς συμφωνίας απαγορευόταν η μόνιμη παρουσία τουρκικών δυνάμεων εκεί. Η  μάχη στο Δραγατσάνι έκρινε και το αποτέλεσμα. Μετά το Δραγατσάνι, η Επανάσταση στην περιοχή εξέπνευσε  με το ολοκαύτωμα της Μονής του Σέκου, όπου μετά από ηρωική αντίσταση, στις 23 Οκτωβρίου, ο Γιωργάκης Ολύμπιος με τους συντρόφους του, ανατινάχθηκε με την μπαρουταποθήκη του μοναστηριού, μαζί με τους εχθρούς. Ο Υψηλάντης, παρά τις διαβεβαιώσεις των Αυστριακών ότι θα στέλνονταν στην Αμερική (όπου στον πόλεμο της ανεξαρτησίας είχε συμμετάσχει ένας προγονός του)  πέρασε στην Αυστρία, συνελήφθη και αφού φυλακίστηκε στις αυστριακές φυλακές του Μούνκατς (περιοχή της σημερινής Ουκρανίας) ως το 1828, αποφυλακίστηκε λίγο πριν πεθάνει στη Βιέννη από τις κακουχίες της φυλακής με την αίσθηση τουλάχιστον της ικανοποίησης ότι η Ελλάδα ήταν ελεύθερη.

---

 

[1] Ο Βασίλειος Καραβίας, στρατιωτικός διοικητής του Γαλατσίου, ήταν ο πρώτος που ανύψωσε την ελληνική σημαία την 21η Φεβρουαρίου 1821. Επικεφαλής 150 Κεφαλλονιτών, επιτέθηκε στους Τούρκους της φρουράς του Γαλατσίου, τους οποίους ύστερα από μια πεισματώδη μάχη, ανάγκασε να φύγουν. Έτσι, πρώτοι υπέρμαχοι της ελληνικής Επανάστασης στη Βλαχία, ήταν απλοί Κεφαλλονίτες βαρκάρηδες του Δούναβη.

Πηγή:Το είδωλο της γης μου

 Η Φινλανδία κλέβει τη ρωσική τέχνη!

Η χώρα της ΕΕ δεσμεύει τη ρωσική τέχνη επικαλούμενη κυρώσεις

6 Απριλίου 2022

Η Φινλανδία ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι η τελωνειακή της υπηρεσία κατέσχεσε ρωσικά έργα τέχνης που επέστρεφαν από το δανεισμό σε εκθέσεις στην ΕΕ και την Ιαπωνία, επικαλούμενη τις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Μόσχας για τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Οι εν λόγω πίνακες και γλυπτά ανήκουν μεταξύ άλλων στην Πινακοθήκη Τρετιακόφ της Μόσχας και στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης και η αξία τους έχει υπολογιστεί σε 46 εκατομμύρια δολάρια και άνω.

Η κατάσχεση έγινε το Σαββατοκύριακο στη Vaalimaa, το πιο πολυσύχναστο σημείο διέλευσης στα σύνορα Φινλανδίας-Ρωσίας, αλλά τα φινλανδικά τελωνεία το επιβεβαίωσαν σε συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη.

«Οι αποστολές που βρίσκονται τώρα υπό ποινική έρευνα εντοπίστηκαν στο πλαίσιο των τακτικών εργασιών επιβολής του νόμου», δήλωσε ο Sami Rakshit, διευθυντής συμμόρφωσης στο Φινλανδικό Τελωνείο.

Το πρακτορείο δικαιολόγησε την κατάσχεση λέγοντας ότι «μια παράγραφος» των κυρώσεων της ΕΕ κατά της Ρωσίας, που επιβλήθηκαν τις τελευταίες έξι εβδομάδες λόγω της κλιμάκωσης των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, αναφερόταν σε έργα τέχνης.

Απροσδιόριστος αριθμός πινάκων και γλυπτών αποθηκεύονταν «γενικά θεωρούμενοι για την αξία, τα χαρακτηριστικά και την ασφάλειά τους», εν αναμονή της πλήρους έρευνας, ανέφερε το φινλανδικό τελωνείο. Το Φινλανδικό Υπουργείο Εξωτερικών θα συμβουλευτεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την τύχη των έργων τέχνης.

Σύμφωνα με τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, τα φορτηγά περιείχαν περισσότερους από 200 πίνακες Ερμιτάζ και Τρετιακόφ που είχαν δανειστεί στην έκθεση «Grand Tour: Dreams of Italy from Venice to Pompeii» στο Μιλάνο της Ιταλίας. Μια άλλη αποστολή εκτέθηκε στην Ιαπωνία και ήταν επίσης καθ' οδόν προς το σπίτι μέσω Φινλανδίας.

«Κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να διασφαλίσουμε ότι αυτά τα έργα θα επιστραφούν στη Ρωσία», είπε στους δημοσιογράφους ο Μιχαήλ Σβίντκοϊ, ειδικός απεσταλμένος του Κρεμλίνου για τη διεθνή πολιτιστική συνεργασία, κατηγορώντας την «αρκετά περίπλοκη» γεωπολιτική κατάσταση για την κατάσχεση. «Αλλά ελπίζω ότι όλα τα πράγματα που μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό θα επιστρέψουν στη Ρωσική Ομοσπονδία σε εύθετο χρόνο».

Ρώσοι μαέστροι, καλλιτέχνες, ακόμη και γάτες και δέντρα έχουν υποβληθεί σε «ακύρωση» από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, μετά την αποστολή στρατευμάτων της Μόσχας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο.

Στο τελευταίο περιστατικό, η Εθνική Πινακοθήκη της Βρετανίας άλλαξε τον τίτλο ενός πίνακα του 1890 του Γάλλου ιμπρεσιονιστή Edgar Degas από "Russian Dancers" σε "Ukrainian Dancers" μετά από μια εκστρατεία Ουκρανών ακτιβιστών.

Δημοσιεύτηκε στο worldnationnews.com

 

Η γιορτή της Αναλήψεως (2-6-22) στο Βελιγράδι 

έτσι όπως ποτέ δεν θα γιορταστεί στην αποχριστιανισμένη Αθήνα. 

Η δική μας σειρά

 

                   

          Siolas Stauros (Σταύρος Σιόλας)

 

Απόβροχο και μέρα μεσημέρι

τον ίσκιο μου πατάω με μανία

ο τόπος μου σβησμένο καλοκαίρι

αδέσποτος γυρίζω στα στενά.

 

Απόκληρες οι ώρες μεθυσμένες

τοπίο σα να βγήκε από ταινία

οι σκέψεις στο μοντάζ είναι κομμένες

ο λύκος δε χορταίνει και πεινά.

 

Τα θαύματα αργήσανε να ρθούνε

οι άγιοι κοιμήθηκαν βαριά

κοντεύει κι η δική μας η σειρά

αυτοί που μας κεράσαν θα μας πιούνε.

Αυτοί που μας κέρασαν θα μας πιούνε

τα θαύματα αργήσανε να ρθουνε

 

Απόβροχο κι η νύχτα μαραζώνει

το σούρουπο μυρίζει αποστασία

με σκέπασε η πάχνη σα σεντόνι

τρίτα γενέθλια κι είμαι ακόμα εδώ.

 

Ακούραστος ο χρόνος ταξιδεύει

το όνειρο σφαχτάρι στα σφαγεία

το τραίνο στο σταθμό κοιτάω που φεύγει

οι λύπες φορτωμένες στο συρμό.

 

Τα θαύματα αργήσανε να ρθούνε

οι άγιοι κοιμήθηκαν βαριά

κοντεύει κι η δική τους η σειρά

αυτούς που μας κεράσαν θα τους πιούμε.

Αυτούς που μας κεράσαν θα τους πιούμε

τα θαύματα αργήσανε να ρθούνε

https://lyricstranslate.com

 

Ο κεφαλονίτικος  Ιούνιος

Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού

Έφτασε και ο Ιούνιος, ο έκτος μήνας του χρόνου και ο πρώτος του καλοκαιριού.

Βέβαια μέσα στο αρχαίο Ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν τέταρτος μήνας με 29 ημέρες, πέρασε  στο Ιουλιανό  ημερολόγιο ως έκτος μήνας με 30 ημέρες, όπου  έτσι διατηρείται  και σήμερα  μετά τη γρηγοριανή μεταρρύθμιση  του.

Κατά την ρωμαϊκή  παράδοση, ο Ρωμύλος τον ονόμασε Junius, αφιερώνοντας τον ταυτόχρονα στη θεά Ήρα (Juno).

Ο Ιούνιος λέγεται και Θεριστής, γιατί είναι ο μήνας του θερισμού σ’ όλη την Ελλάδα Ο λαός του έχει δώσει πολλά ονόματα  και τον εκτιμά πολύ,  λόγω που, για την γεωργία είναι σημαντικός, επειδή μετά τον θερισμό «ελευθερώνεται η γη για νέα σοδειά».     

Ακολουθεί μια  μικρή «περιδιάβαση»  για τις γιορτές  και τα λαογραφικά χαρακτηριστικά του Ιουνίου, μέσα από τις κεφαλονίτικες παροιμίες.( Δημ. Σ. Λουκάτου, Κεφαλονίτικα γνωμικά, Αθήνα 1952).

«Μάης –μαΐτσης  μαγιανός

και θεριστής  θεριστινός»   Έρισσος

Ο καθηγητής –λαογράφος, Δημήτριος Λουκάτος,  μας λέει πως, η παραπάνω παροιμία από την Έρισσο έχει φτιαχτές λέξεις  για να μας πει, πως ο Μάης έχει ομορφιές και μάγια, μα ύστερα  έρχεται ο Ιούνιος (θεριστής ), που  μας θερίζει από την πείνα. Εννοεί πως η νέα σοδειά δεν έγινε ακόμα.

Την ίδια σκέψη για τον Ιούνιο έχουν και  στην  Πύλαρο λέγοντας την παροιμία διαφορετικά.  

«Ο Μάης έχει τ’ όνομα

κι ο Θεριστής  την πείνα» 

Στην περιοχή των Πρόννων  λένε την παρακάτω  παροιμία που βεβαιώνει την πράξη του θερισμού.

«Απ’ αρχής του Θεριστή

του δρεπανιού μας η γιορτή» 

Ο Ιούνιος έχει αρκετές «μικρογιορτές» όπως : του « Βαρθολομαίου και Βαρνάβα» τις 11 του μηνός, μέρα που πολλοί δεν δουλεύουν,  ιδιαίτερα στα αμπέλια, γιατί το έχουν για κακό. Του όσιου Ονουφρίου, στις 12 του μηνός αυτού, στις 14 του Αγίου Ελισαίου, μέρα που δεν δουλεύουν οι γεωργοί με τα ζώα, γιατί ο άγιος αυτός θέλει το σεβασμό του, αλλιώς τα ζωντανά τα πιάνει λύσσα, μας  λέει ο λαός. Τις 15 και 16 του μηνός αντίστοιχα εορτάζουν ο προφήτης Άμως και ο άγιος Τύχωνος, ο τελευταίος  είναι ο άγιος της τύχης.

Τον μήνα αυτόν έχουμε και το γενέθλιο του Άγιου Ιωάννη  του Προδρόμου  τις 24 και  έχει ταυτιστεί η λατρεία του με το άναμμα της φωτιάς και άλλα μαντικά έθιμα  που έχουν  αρχαιοελληνική καταβολή, που γίνονται την παραμονή της   ημέρα αυτή. Είναι η  γνωστή γιορτή του Αγίου Ιωάννου του Λαμπαδάρη  και, που ο λαός μας από τόπο σε τόπο του έχει δώσει πολλά ονόματα και  θεραπευτικές ιδιότητες.

Ο λαός έχει περάσει μέσα στις παροιμίες του όλη τη σοφία και την πείρα των αιώνων και έτσι οι παροιμίες  λειτουργούν ως άγραφοι νόμοι που οδηγούν, διδάσκουν και συνετίζουν. Βέβαια, τώρα που τις εργασίες στο χωράφι δεν τις κάνουν τα χέρια, όπως και τον  θερισμό του Ιουνίου, η παροιμία πρακτικά φαίνεται να μην ισχύει. Είναι όμως αξίωμα που δε χάνεται ούτε μηδενίζεται και, σε κάθε περίσταση μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέσα στο λόγο και στη ζωή.

Γύρω από το θέρο και το θέρισμα οι παλιές παροιμίες στην Κεφαλονιά μας λένε :

«Θέλεις θέριζε και δένε,

 θέλεις δένε και κουβάλιε» Λιβαθώ 

Εδώ η παροιμία θέλει να πει πως και τα δύο τον ίδιο κόπο έχουνε και μάλιστα κόπο σκληρό.

«Θέριζε γέρο γέννημα

και παλλικάρι στάρι» Παλική και Λιβαθώ 

Εννοεί πως το γέννημα (κριθάρι) πρέπει να θερίζεται γινωμένο, ενώ το στάρι να είναι   νωπό για να μην τρίβεται.

Σε όλο το νησί υπάρχει η παροιμία που συνοπτικά και δυναμικά μας ενημερώνει πως ο θέρος, θέλει χέρια πολλά και να δουλεύουν συνέχεια.

«Θέρος, τρύγος,

 πόλεμος δεν περιμένουν» 

στην Παλική και στη Σάμη προσθέτουν ή λένε και το εξής: «και στις ελιές ρεμούρο», δηλαδή  με πολλή γρηγοράδα για να γίνει το μάζεμα.  

Υπάρχει  μια άλλη παροιμία που λένε στη Λιβαθώ και μας ενημερώνει, πως, τον Ιούνιο δείχνουν οι ελιές τι καρπό θα κάμουν.

«Τον Θεριστή, ο νοικοκύρης τηράει

την ελιά και τραβάει τα μαλλιά του»

Επειδή κάνει αρκετή ζέστη και τον Ιούνιο αρχίζουν να σκαρώνουν οι σταφίδες, μα κοντά να μπει ο επόμενος μήνας  θα είναι έτοιμες. Η παροιμία μας λέει πως:

«Τ΄  άη –Γιάννη με το μαντήλι,

και τση Βλαχερνός  με το καλάθι» 

δηλ. στις 24 του μηνός του Άη Γιαννιού μπορεί να μαζέψεις μια μαντηλιά σταφίδες, αλλά τις 2 του Ιουλίου, της Παναγίας της Βλαχέρνας,  θα χρειαστείς καλάθι.   

Θέση εκλεκτή μέσα στο λαό και στην κεφαλλονίτικη παροιμία έχει η μέρα που εορτάζει ο άγιος Ιωάννης ο Λαμπαδάρης, αφού παλιά την ημέρα αυτή την πρόσεχαν και την εκτιμούσαν με λατρείες και μαντικά έθιμα.

«Από τ’ άη –Γιαννιού του Λαμπαδάρη,

η μέρα παίρνει τα πίσω»

δηλ. έχουμε τις θερινές τροπές του ηλίου και η μέρα αρχίζει να μικραίνει. Τα έθιμα που γίνονται αυτή την ημέρα είναι όλα ηλιοτροπικού χαρακτήρα  και ποικίλουν από τόπο σε τόπο.

Κορυφαίο είναι το έθιμο που είναι και πανελλήνιο, «το άναμμα της φωτιάς» που ανήκει στα καθαρτήρια έθιμα  και δημιουργεί τη νέα εφορεία της γης.

Μέσα στις τοπικές εορτές είναι και αυτή του Αγίου Παναγή (Παπα-Μπασιά) τις 7  του μηνός και επίσης την πρώτη Κυριακή , ως συνήθως, του Ιουνίου γίνεται στο Ληξούρι «Το μνημόσυνο των Πέντε Αγιαθεκλησιάνων»  που κρέμασαν οι Γερμανοί τις 5-6- 1944 στην πλατεία του Ληξουρίου.

Επίσης στην κινούμενη εορτή των Αγίων Πάντων (φέτος 11 του Ιουνίου), στη Σάμη όπως γίνεται από παλιά ,θα εορταστούν οι τρεις Άγιοι Φανέντες, στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται πάνω στην αρχαία ακρόπολη της Σάμης. 

Την τελευταία Κυριακή  του Ιουνίου δε,  έχει θεσπίσει  η τότε  Νομαρχία του Νομού Ηλίας για να τιμά με εκδήλωση «την Μάχη στο Λάλα» εκεί  που έλαβαν μέρος οι Κεφαλονίτες και  άλλοι Επτανήσιοι και κατεδίωξαν τις 22 Ιουνίου  του 1821, έπειτα από σκληρή μάχη τους Λαλαίους  Τουρκαλβανούς. Η συμμετοχή στην εκδήλωση γινόταν τόσο από την Νομαρχία Κεφαλληνίας και Ιθάκης, (στις μέρες μας συνεχίζει τη διατήρηση του εορταστικού θεσμού η  Αντιπεριφέρεια Κεφαλληνίας) όσο και ο Σύνδεσμος των Εφέδρων Αξιωματικών Κεφαλλήνων δίνοντας το παρόν τους,   τιμώντας μαζί με τους κατοίκους της περιοχής στο οροπέδιο της Φολόης Ηλείας,  τους Ήρωες και το γεγονός της νίκης.

Έρχεται ο Ιούνιος, ο Θεριστής όπως τον λέει η παράδοση και ο λαός  μας. Ωστόσο, η ζέστη έχει ήδη αρχίσει να απλώνει τα φτερά της από τον Μάιο και από τις 18 αυτού του μήνα άρχισαν και  οι  θερισμοί για το χορτάρι που είναι τροφή για τα ζωντανά.

Βλέποντας τα χωράφια στην Παλική άλλα έχουν το ξερό του χρυσαφιού χρώμα κι άλλα ετοιμάζονται να πυρωθούν στα καυτά λουτρά του ήλιου.

Οι κτηνοτρόφοι  δεν περιμένουν τον Ιούνιο για να μαζέψουν το ξερό χορτάρι και να γιομίσουν τις αποθήκες τους για το χειμώνα, ήδη η διαδικασία αυτή φθάνει στο τέλος της. Ωστόσο η διαδικασία αυτή που κάνουν οι γεωργοί να σπέρνουν χορτάρι και έπειτα να το πουλούν ως «μπάλα» στους κτηνοτρόφους , είναι μια αθόρυβη συνεργασία και μία σχέση «έντεχνη» της γεωργίας με την κτηνοτροφία. 

Περιδιαβαίνοντας  του αγροτικούς δρόμους της Κατωγής και όλη της Παλικής αυτή την περίοδο συναντάς χωράφια ,που το κομμένο χορτάρι από το θεριστικό  μηχάνημα είναι στοιχισμένο και περιμένει την επόμενη διαδικασία της δέσης του σε «μπάλες».Βέβαια έχει επικρατήσει να λέγονται μπάλες το χορτάρι που έχει δέσει το μηχάνημα, άσχετα εάν έχουν σχήμα παραλληλόγραμμο. Υπάρχουν χωράφια που ήδη έχει περάσει το μηχάνημα και έχει δέσει το χορτάρι σε μπάλες και είναι έτοιμο να φορτωθεί για να αποθηκευτεί στις αποθήκες. Εικόνες από πίνακα ζωγραφικής παρουσιάζουν πολλά χωράφια, που ,όπως είναι με τις μπάλες διάσπαρτες ή κατά σειρά που τις έχει αφήσει το μηχάνημα,  σου δίνουν την εντύπωση πως είναι βαλίτσες που περιμένουν τους ταξιδιώτες τους.

Το  μυαλό μου τρέχει στον αγώνα που έκαναν οι παλαιότεροι , όταν δεν υπήρχαν τα μηχανήματα, και τα χέρια μέσα στο λιοβόρι, έπρεπε να θερίζουν και να κάνουν το χορτάρι μπάλες χρησιμοποιώντας μια ξύλινη κασέλα.

Σήμερα κάνοντας απολογισμό επί της ευκαιρίας που έρχεται  Ιούνιος, στη γεωργία μπορούμε να πούμε πως η τεχνολογική εξέλιξη πρωτοστατεί με τα μηχανήματά της και η παραγωγή είναι μεγάλη και ικανή. Εκτοπίστηκε  βέβαια  η συνεργασία μεταξύ των γεωργών και η επικοινωνία ελαττώθηκε, οι δε λαογραφικές εικόνες και οι νοοτροπίες άλλαξαν χαρακτήρα στο μεγαλύτερο μέρος τους.

Κλείνοντας για τον Ιούνιο, που οι άνθρωποι παλιά, ιδιαίτερα αυτόν το μήνα δούλευαν έως ο ήλιος να πάρει γιόμα  και έτσουζε η λαύρα στο κορμί τους ,ας θυμηθούμε το κείμενο του μεγάλου Ησίοδου:  « Καιρός του θερισμού, πού δεν πρέπει να κοιμάσαι το πρωί. Η αυγή θα σε βοηθήσει να θερίσεις το ένα τρίτο από τη δουλειά της ημέρας… να κουβαλήσεις νωρίς τον καρπό στο σπίτι σου, εξασφαλίζοντας τον βίο σου»…(Έργα και Ημέραι, στίχ. 575-78) 

Τέλος ας μείνει ως δίδαγμα η παροιμία  του θερισμού, που αφορά τον άνθρωπο που δεν έχει παλμό ζωής και ενέργεια πράξης : «Εργάτης αργοκίνητος όλο δρεπάνι αλλάζει».    

Σημ: Αυτά γίνονταν κάποτε, στις καλές εποχές. Σήμερα το τοπίο κοινωνικό,αγροτικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό, έχει γκρεμιστεί μετά την λαίλαπα της προσαρμογής στη Νέα εποχή και κύριως εκείνη των τριών τελευταίων χρόνων που η ανθρωπότητα παρακολουθεί ηλιθίως και αναδράστως το σενάριο της υποταγής και του θανάτου της. Κάποτε θέριζε ο θεριστής σήμερα θερίζει η υποκρισία, ο φόβος, το επιστημονικό ψέμα, η εξαγορά ειδήσεων και συνειδήσεων, η μαλάκυνση των εγκεφάλων, ο αποπροσανατολισμός  και στο τέλος η πείνα που έρχεται. Η ανθρωπότητα δεν έχει ηγεσίες, αλλά γαλουχείται και κατευθύνεται από σκοτεινά μυαλά προσωποποιημένων διαβόλων. Αν τα πνευματικά άτομα (έστω αυτά που έχουν μείνει) σιωπούν μοιρολατρικά μπροστά σε ότι έχουν κάνει και σχεδιάζουν να κάνουν οι επιβίτορές  μας, τότε έχουν όλα τελειώσει; Φτάνει το χέρι του Θεού να βάλει τάξη στον κόσμο; Ίσως, εκκινώντας με μια μεγάλη αταξία, που έχει ήδη ξεκινήσει.