« Άτακτα »

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Σε είπαν Πόλη των πόλεων, Βασιλεύουσα σε Γη και σε Ουρανό, Καλλίπολη και Εράσμια, μα πάνω από όλα καμμιά πόλη στον κόσμο δεν αξιώθηκε την τιμή,  Πόλη να λέγεται, όπως Εσύ.

Και καθώς η Γη όλο και γυρίζει, δημιουργούνται Ενέργειες αντανακλώμενες με τα Σύμπαντα, γιατί, όσα συμβαίνουν, «πηγασμένα» από μέσα κι απ’ έξω,  όλα Ενέργειες είναι… και ο καθείς, κατά πώς κρίνει και πώς βλέπει, προσπαθεί να πάρει θέση λογική ή συναισθηματική, μα οι λογισμοί όλο και χορεύουν μετέωροι…

Μάθε,  Ω! Πόλη των πόλεων, πως κάθε πόλη έχει και την Αντίζηλό της, την Αντανάκλασή της θα έλεγα καλύτερα, και κατά το πώς γυρίζουν οι Ενέργειες, έρχονται οι Πόλεμοι και η Ειρήνη, δυνάμεις το ίδιο και το αυτό «στο ποιόν τους»…

 Ο Πόλεμος απλά είναι  ανοικτή έκρηξη του θυμικού, ανανέωση ζωής, ξυπνητός αγώνας της ύλης για επικράτηση, ενώ η Ειρήνη είναι θλιπτική στάση του θυμικού, κρυφή, υποβόσκουσα δύναμη, που πολλοί τη λένε Δημιουργία… - νυσταγμένου Θανάτου!-

Δώδεκα λαμπάδες αναμμένες, μιά από αυτές, Εσύ, σε δυο κόσμους ακουμπισμένη και στη λύση του αιώνα μας για την Ανάστασή σου,  που θα γίνει…, αυτή θα σημάνει και το τέλος σου! Αυτό δεν θα αργήσει, μετά την Ανάσα σου,  «σε τ…..» θα παραδώσεις το στέμμα.

Νόμος Βουνόλακου… στηριγμένη ή ύπαρξή σου, και τα δεινά σου και τα καλά σου, υπηρετούν τη Γη Σου και την Άνασσα των Νόμων που σε χάραξε…!

Σου χαρίζω από τη θύμησή μου, την κατάληξη ενός ποιήματός μου, γραμμένο από τα παλιά φερμένα χρόνια μου. «Νεκρή πόλη» από τη συλλογή μου -Κραυγοφευγαλέα Οράματα-.  

Νεκρές πόλεις χορεύουν στα πέλαγα

Πόλεις με μια σειρά πολύχρωμα φώτα

…………….

Το Στέμμα χρυσό μπορεί να πεθάνει και χάλκινο

Τρεις οι πράξεις …στον αιώνα του Κ, δύο,  και στον αιώνα ΚΑ άλλη μια για σένα, έως την παράδοσή σου. Πρώτη πράξη, αυτή του Οικοπέδου, η δεύτερη πράξη της Μεγάλης Πρόβας και η τρίτη, της Θρησκείας το ξεκαθάρισμα.

Και πριν τις πράξεις… από παλιά φερμένος ο Ποιητής της Αμφιβολίας, με τη δυσνόητη γραφή του, (Αλήθεια! αυτή είναι ωραία γραφή και γλώσσα) μέσα στα πολλά άσματα, Σού λέει για το σήμερα, το κατά πώς, θα υψωθεί στα Ουράνια η Ενέργειά Σου.

Γιατί, Ω Πόλη, των πόλεων, σου προορίζει η Ενεργειακή  Ειμαρμένη, να γίνεις Μητρόπολη στο -Σταυρό της Γης-!.

Και τρέχουμε ολημερνίς και ολονυκτίς, μελετάμε τις φυλλάδες  να εξηγήσουμε για Σένα την αμφιβολία μας, κατά πώς τα πράγματα θα ‘ρθούνε…;!

Μα η αμφιβολία είναι το μεγαλύτερο διεγερτικό της ζωής!, της Νόησης!, γι’ αυτό Ζεις μέσα μας και θα Ζεις, γιατί αμφιβάλουμε ενδόμυχα πάνω στην ύπαρξή σου.

Βάσανος η  κατάλυσης της Δημοκρατίας…, μα αυτή θα βοηθήσει το πέρασμα Σου…., Σου θυμίζω την κραυγή, την νοητική προφητική θέση, του μεγάλου μας Εθνεγέρτη, Ρήγα Φεραίου, που σε χρόνο άχρονο και προσευχής δύναμη, μένει η ρύση του ακόμη στο οσημέραι.....μετέωρος λόγος για την Οικουμένη, καθώς αυτή, - η Οικουμένη-, καθρεπτίζεται στο κάθε Παρόν, γεννούμενο πάντα από το Παρελθόν, αλλιώς θα έλεγα…σ’ αυτό που λέγεται άχρονο  Μέλλον.

«Ασήκωσε… Θεέ μου, ακόμη έναν Αλέξανδρο!»

Τα Δυσνόητα της Γραφής είναι η εξυπηρέτηση της Πολιτικής του Όχλου, γιατί με αυτήν ζει και πορεύεται…

Σέρνω στο τέλειωμα του γραπτού μου, τον βασανιστικό τελευταίο χρησμό του Λέοντος  του Σοφού. Ω! Πόλη  του Κόσμου, η κάτωθι προφητεία θα εκπληρωθεί στο «Τ της Παραλληλίας».

Βασιλεύσουν με τα ταύτα

αναιδείς και άγνωστοί τε,

άνδρες τοίνυν και γυναίκες

μιαροί και βέβηλοί τε…

κι απέκει έρχεται τ’ αρκούδιν

ν’ανασπάση τα παλούκια,

και τον τράφον ν’ αφανίση…

Και πάλιν έξεις, Επτάλοφε, το κράτος…

 

                                                                                            Μιλούν τα μάρμαρα της Άγια Σοφιάς

 

 

       ΚΗΡΥΓΜΑ ΒΡΕΤΑΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ

Κανείς δεν περίμενε αυτά τα λόγια.                                                                  

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Πολωνία στις 15 Μαΐου 2022, ο Βρετανός επίσκοπος Richard Williamson (82) είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την ουκρανική σύγκρουση, για τους δυτικούς ηγέτες και τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Οι πολικοί παγετώνες λιώνουν πιο γρήγορα από ποτέ. Ο Ουίλιαμσον εκφώνησε το κήρυγμά του στη Βαρσοβία, λέγοντας ότι υπήρχε μόνο ένας αρχηγός κράτους που ξεσηκώθηκε ενάντια στις δυνάμεις του κακού, και αυτός δεν ήταν ο Μπόρις Τζόνσον, ο Εμανουέλ Μακρόν ή ο Μάριο Ντράγκι στην Ιταλία, αλλά ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Η Ρωσία αναγκάστηκε να αμυνθεί και η ανόητη Ευρώπη ακολουθεί τις εντολές των Ηνωμένων Πολιτειών. «Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι άνθρωπος με λογική και μεγάλο θάρρος», εξάγει ο επίσκοπος αναπάντεχα συμπεράσματα για τον σημερινό δυτικό κόσμο για την ουσία αυτού που συμβαίνει στην Ουκρανία.

Αναφέρθηκε στην τεχνητά προκληθείσα έλλειψη και αύξηση των τιμών των τροφίμων στον κόσμο και πρόσθεσε ότι Αμερικανοί πράκτορες προκαλούσαν τη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας για επτά χρόνια.

Προσθέτει ότι ήταν χριστιανοί στις Ηνωμένες Πολιτείες και ότι δεν είναι πια, και ότι ο διάβολος τους εξαπάτησε και ότι η κύρια θρησκεία των Αμερικανών δεν είναι η θρησκεία, αλλά η πολιτική.

Είπε ότι πολλοί από αυτούς θέλουν να καταστρέψουν τη Ρωσία επειδή είναι ένα εμπόδιο ενάντια στη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας τάξης.

Σημ:  Και ο γιαλός είναι στραβός και  στραβά αρμενίζουμε. Κωμικοτραγικές καταστάσεις που φέρνουν τα πάνω κάτω, όταν το Βατικανό είναι πιο κοντά στην Μόσχα από την Ορθόδοξη Ελλάδα, αλλά ίσως και τη Σερβία.  Τι να πει κανείς για ότι ακούμε και βλέπουμε από τους ιεράρχες μας που κρατάνε τη γραμμή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης που εθελοτυφλεί προκειμένου να αποκομίσει αρρωστημένο εκκλησιαστικό γόητρο, στην αντιπαράθεσή του με τη Μόσχα. Θα δούμε πράγματα και θαύματα ως το τέλος του πανηγυριού που έχει ξεσπάσει στην Ουκρανία, όπου ο πόλεμος δεν γίνεται στα πεδία των μαχών, αλλά στη παραπληροφόρηση. Δεν θεοποιούμε τη Ρωσία, αλλά μετά βδελυγμίας αποκηρύσσουμε την απαράδεκτη και φαρισαϊκή στάση της δυτικής μασκοφορεμένης φιλελε-δημοκρατίας, και των οργάνων της κοσμικών και εκκλησιαστικών.Είναι γνώστες οι διαχρονικές σχέσεις μας με την Ρωσία και όχι βέβαια την Ουκρανία και μάλιστα τη σημερινή.Όσο για τον Πούτιν,  δυστυχώς αγνοείται από τους ψευδεπίγραφους ηγεμονίσκους μας, η ελληνομάθεια του και  το ενδιαφέρον του για τη χώρα μας. Η απομάκρυνση μας από τη Ρωσία, πληρώνεται από την δύση με φρεσκοκομμένο χρήμα που κάποια ψίχουλα μπορεί να κοροϊδέψουν για λίγο την πείνα του φραποΈλληνα που έρχεται, αφού πρώτα γεμίσουν τις τσέπες των ημετέρων κολαούζων. Δεν μπορούν όμως ν' αλλάξουν την πορεία της ιστορίας.  

             https://www.pravda.rs/2022/5/25/propoved-britanskog-biskupa-o-putinu-ove-reci-niko-nije-ocekivao-video/

views

 

Η Ευλογιά των Πιθήκων 

Ο ιός της ευλογιάς των πιθήκων ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1958 σε αποικίες πιθήκων, ενώ εντοπίστηκε για πρώτη φορά στον άνθρωπο το 1970 στο Κογκό.Έκτοτε, έχουν παρατηρηθεί τοπικές επιδημικές εξάρσεις σε χώρες της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής, με τελευταία και σημαντικότερη την επιδημική έξαρση στην Νιγηρία με >500 επιβεβαιωμένα και ύποπτα κρούσματα. Στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν εντοπιστεί από το 2018 επτά  7 κρούσματα-σχετιζόμενα με ταξίδι σε ενδημικές χώρες.

Η περίοδος επώασης είναι συνήθως 5-21 ημέρες και ο ιός μεταδίδεται μεταξύ των ανθρώπων μέσω του αναπνευστικού συστήματος κατόπιν εισπνοής μεγάλου μεγέθους σταγονιδίων και μέσω επαφής με δερματικές βλάβες πάσχοντος ή μολυσμένα υλικά (π.χ. κλινοσκεπάσματα ή πετσέτες που έχει χρησιμοποιήσει ασθενής).Η νόσος εκδηλώνεται με πυρετό, κεφαλαλγία, μυαλγίες, λεμφαδενοπάθεια και εξάνθημα, το οποίο συνήθως ξεκινάει από την κεφαλή και επεκτείνεται στον κορμό, ενώ συμπεριλαμβάνει και παλάμες-πέλματα. 

Ένας από τους κυριότερους λόγους ανησυχίας  είναι η απότομη άνοδος των κρουσμάτων, καθώς μέχρι το απόγευμα της 21ης Μαΐου 145 περιστατικά (επιβεβαιωμένα και ύποπτα) έχουν καταγραφεί σε 9 ευρωπαϊκές χώρες καθώς και σε Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά,  Αυστραλία και Ισραήλ, όπως επισημαίνει ο κ.Moritz Kraemer, PhD, Aναπληρωτής Kαθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Συναγερμός έχει σημάνει από το Σάββατο και στις υγειονομικές υπηρεσίες της χώρας μας, μετά την εμφάνιση του πρώτου ύποπτου κρούσματος ευλογιάς των πιθήκων.Πρόκειται για έναν 29χρονο Βρετανό, ο οποίος  μεταφέρθηκε στο Αττικό με τα συμπτώματα της νόσου από την Κεφαλλονιά.  

           Πηγή:in.gr

Σημ: 1. Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να βγάλουν την υποχρέωση τους οι πίθηκοι και οι χιμπατζήδες απέναντι στην τιμή που τους κάνανε κάποιοι επιστήμονες να τους θεωρούν ως φορείς προέλευσης και εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους. Ποιος ο φόβος λοιπόν, αν συνδέουν τον νέο ιό με τον συμπαθή προγονό μας; Τα κρούσματα από τον ιό της "ευλογίας" των πιθήκων (με συμπτώματα γρίπη με πρήξιμο των λεμφαδενων) που  φαίνεται ότι αναπτύσσονται κυρίως σε μαζικές συγκεντρώσεις, και εκτός από την επαναφορά των μέτρων  αυτοαπομόνωσης, τη χρήση μάσκας κλπ επιτάσσουν την απαγόρευση μαζικών εκδηλώσεων.Αυτό όμως δεν πτοεί την λοάτκι διεθνή κοινότητα μπροστά στον άφατο ερωτισμό της  και τα μέσα που διαθέτει. Έτσι κατά την Daily Mail η παρέλαση των ομοφυλοφίλων στη Γκραν Κανάρια, την οποία παρακολούθησαν 80.000 άνθρωποι από τη Βρετανία και από όλη την Ευρώπη,  συνδέθηκε με πολυάριθμα κρούσματα ευλογιάς των πιθήκων στη Μαδρίτη, την Ιταλία και την Τενερίφη. Η κεντρική γιορτή των ομοφυλόφιλων στην Ευρώπη για φέτος πραγματοποιείται στο Βελιγράδι τον Σεπτέμβριο. Θα είμαστε όλες εκεί, μου διαμήνυσε μια γνωστή μου, με θράσος χιλίων πιθήκων.  

Σημ: 2 Η ευλογιά των πιθήκων «έφθασε» από αμερικανικά εργαστήρια στη Νιγηρία. Σύμφωνα με έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), η εξάπλωση της ευλογιάς των πιθήκων ξεκίνησε στη Νιγηρία και είναι μια άλλη χώρα στην επικράτεια της οποίας η Ουάσιγκτον έχει αναπτύξει την υποδομή της βιολογικής έρευνας.

https://katera.news/lat/kirilov-majmunske-boginje-stigle-iz-americkih-laboratorija-u-nigeriji

 

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Τον Βαγγέλη τον πρωτογνώρισα στο Βόλο, στα πολύ παιδικά μου χρόνια να παίζει live με άλλα δύο παλληκάρια από το Βόλο στο πανέμορφο Μπούρτζι των Πευκακίων. Εκεί με εντυπωσίασε εκείνο το ωραίο μελαχρινό παιδί που έπαιζε τα ντραμς ή το αρμόνιο με ένα τρομερό πάθος και αφοσίωση στη μουσική. Τότε μέσα μου σχηματίστηκε η ιδέα ότι αυτό το παιδί μια μέρα θα γίνει μεγάλος μουσικός. Τα χρόνια πέρασαν, ήλθε η δικτατορία και μετά η μεταπολίτευση, ο Βαγγέλης ξεχάστηκε, στην Ελλάδα δεν τον άκουγες πουθενά, στο Βόλο κανείς δε μιλούσε γι' αυτόν. Εγώ τον θυμόμουνα χωρίς όμως πλέον να γνωρίζω κάτι γι αυτόν, εκτός από το ό,τι είχε πάει Παρίσι και από κει Αγγλία και είχε πολλές επιτυχίες.

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 πήγα στην Αμερική, ξαναθυμήθηκα το Βαγγέλη αλλά είπα τώρα πια που να τον βρεις. Κι όμως η μεγάλη έκπληξη ήταν όταν πήγα στα δισκάδικα και εκεί έβλεπα παντού στις βιτρίνες να έχουν δίσκους του Vangelis. To επώνυμό του δεν αναφερόταν πουθενά. Τότε πήρα ένα δίσκο του Vangelis με την λαχτάρα ότι μπορεί να είναι του δικού μου Βαγγέλη. Όταν τον έβαλα να παίζει ήμουν βέβαιος ότι ήταν δικό του. Την άλλη μέρα πήγα πάλι στο δισκάδικο και ρώτησα αν ξέρουν ποιος είναι ο Vangelis; και όλοι μου απάντησαν, ναι ξέρουμε, είναι ο Vangelis...Τους είπα το επώνυμο και δεν το ήξερε κανείς. Στο σπίτι μου έκανα την ταυτοποίηση ότι πρόκειται για τον δικό μου Βαγγέλη. Και ήταν πολύ συγκινητική η στιγμή που ένοιωσα ότι τον Βαγγέλη που δεν ήξερε καθόλου η Ελλάδα, τον άκουγε όλη η Αμερική. Μετά πήρα όλους τους δίσκους του που κυκλοφορούσαν.

Το 1992 παρουσίασα στο Berkeley της Καλιφόρνιας σε ένα πάνελ της Melus Society μία εργασία μου για τον Βαγγέλη και την Diamanda Galas, ως δύο ελληνικής καταγωγής μουσικούς της διεθνούς avant-garde. Eνα χρόνο μετά είχα μία επικοινωνία μαζί του και του έστειλα και αντίγραφο της εργασίας μου.

Ο Βαγγέλης είναι το πρότυπο της διανόησης της Βολιώτικης διασποράς. Με ό,τι έλεγαν και εννοούσαν μ' αυτό ο Κώστας Ταχτσής και η Μαντώ Αραβαντινού.

Ήθελα πάντοτε η πόλη του Βόλου να τιμήσει τον Βαγγέλη με ένα ιδιαίτερο βραβείο. Δεν κατέστη ποτέ δυνατό. Ίσχυε κι εδώ το ρητό ουδείς προφήτης στο τόπο του.

            Π. ΜΠΟΣΝΑΚΗΣ   

                                                                                 

                                                                               

 

Ομοφυλοφοβία και άλλες …μαλακίες.

 

Ήμερα κατά της Ομοφυλοφοβίας η 17 Μαίου και το twitter του prime minister gr δεν ξέχασε την επέτειο των φίλων του. Η νέα τάξη που δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο, γιορτάζει τον εκφυλισμό της και σφραγίζει τη σεξουαλική διαστροφή των ανθρώπων με τις ευλογίες της, αφού δεν έχει ανακηρύξει ακόμη «Άγιο» προστάτη των Λοατκι. Σε μια εποχή που ακόμη και τα ζώα έχουν τον δικό τους άγιο, αυτό είναι... δημοκρατικό έλλειμμα.

      Ο τελευταίος διαγωνισμός της Ευρω-βύζιον ένας διαγωνισμός που δεν αξίζει να υπάρχει, αυτή τη φορά έπαιξε με σημαδεμένη νεοναζιστική τράπουλα, αναδεικνύοντας με δεινοκρατικές διαδικασίες τη «Στεφανία» από την Ουκρανία, σε πρώτο τραγούδι, πριν καν το ακούσουμε. Η “ελληνίς” όμως δεσποινίς παρουσιάστρια της εκπομπής, έκλεψε την παράσταση με τα νάζια της  και την ευκαιρία να προβάλει την αδελφική της ιδιότητα στα πέρατα του κόσμου, μπαίνοντας απροκάλυπτα στα σπίτια μας για να διαφημίσει τα οπισθοδρομικά της ένστικτα (γνωστά άλλωστε στους εντοπίους). Γέμισε σιγά σιγά ο τόπος «αδερφές» που ξεφωνίζουν την πραμάτεια τους. Πάρε κόσμε. Όλα τα βάλαμε τζάμπα. 3 αγγούρια 1 ευρώ. Έτσι από Έλληνες γίναμε συμπολίτες και από αδέλφια, κοντεύουμε να γίνουμε αδερφές. Στόχος να  αλλάξαμε το  φύλλο που κρύβουμε μέσα μας όλοι, πετώντας την στολή της direct σεξουαλικής ιδιοσυστασίας μας και να ανακαλύψαμε ένα (λοάκι) νεάνθρωπο. Μη φοβάστε την ομοφυλοφοβία, μας λέει η εποχή μας, την ετεροφυλία να φοβάστε. Από παλιά είχε ο τόπος αρσενοκοίτες, μόνο που ήταν κρυφοί και δακτυλοδεικτούμενοι. Κάποτε οι  τύποι αυτοί είχαν μια συστολή και μια ντροπή. Στις παλιές λαϊκές γειτονιές, είχαν ένα αυτοσεβασμό, μια διακριτικότητα, με μια επικαλυμμένη αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά όταν αγρίευαν….Ο θεός να σε φυλάει από αγριεμένο π@@στη ή προσβλημένη πουτάνα. 

  Είπα π@@στης και θυμήθηκα ότι η «ιερή» αυτή λέξη, που έχει υποκατασταθεί, ήταν η πιο λαϊκή και φιλοσοφημένη λέξη, μετά το «μαλάκας». Σήμερα βέβαια με την πρόοδο της επιστήμης, η λέξη έχει χάσει την αξία της, αφού όποια πέτρα και αν σηκώσεις βρίσκεις και έναν από κάτω. Γι αυτό ίσως, άλλαξε και το όνομά της. Στα προφορικά το λέμε «ομοφυλόφιλος» και στα γραπτά του βάλαμε παπάκια με κόκκινο πιπέρι. Δεν ξέρω πάντως γιατί παραγκωνίστηκε η λέξη αυτή και έγινε φοβοεκφραστική. Παλιά, τότε που τα διεστραμμένα μυαλά, τα γυναικεία εσώρουχα και οι ζαρτιέρες ήταν ακόμη αγαθά εν ανεπάρκεια, την έλεγες και σου γέμιζε το στόμα. Ωραίος εποχές, …που θα σας ξαναβρούμε –που λέει και ο ποιητής. Η λέξη όμως είχε και ευρύτερη διάσταση στην καθημερινότητα. Ήταν ένας σχετικά γενικόλογος χαρακτηρισμός, χωρίς  κατ’ αρχήν σεξουαλικές προεκτάσεις, που έδινε και δίνει ακόμη κυρίως μια υπόσταση που χαρακτηρίζει τον καπάτσο, τον καταφερτζή, ή τον απατεώνα, αυτόν που δεν έχει "μπέσα". Σήμερα στην εποχή της απελευθέρωσης, ξεβούλωσαν οι κώλοι, αλλά βούλωσαν τα στόματα. Ήρθαν τα πάνω κάτω. Χάλασε ο κόσμος μας. Η λέξη τότε, έχει μια άγρια γραφικότητα. Πως να πεις π.χ αυτόν που διορίστηκε από το παράθυρο, ή αυτόν που σε προσεγγίζει με έξυπνο και ευγενικό τρόπο για να σε καταφέρει σε κάτι και συνήθως «στη φέρνει» στο τέλος, κλέβοντας σου την εμπιστοσύνη; Σήμερα, η λέξη εκφυλίστηκε ονοματολογικά, συγκεκριμενοποιήθηκε και έγινε ταξική. Ομοφυλόφυλος. Έγινε σημάδι κοινωνικής καταξίωσης, τίτλος τιμής, επαγγελματικής επιτυχίας, και ετυμολογικός όρος του σαβουάρ βιβρ, έχασε όμως την αυθεντικότητα της ονομασίας της. Κρίμα δεν είναι; Δεν κατάλαβαν ότι τα διόδια μπαίνουν αλλού, όχι στις λέξεις. Οι λέξεις τρώγονται ωμές, με τη έννοια που τους έχει αποδώσει ο λαός και δεν γίνονται αυγολέμονο σεμνοτυφίας. Αυτό είναι νεοταξική υποκρισία. Λέξη σπουδαία με βαθιά, λακωνική φιλοσοφία, συμπυκνωμένη έννοια και Νεοελληνική προέλευση, όπως και η λέξη «μαλάκας». Λέξη που λέει πολλά πράγματα με τον πιο συντομο-γραφικό τρόπο, για αυτό και αποτελεί παγκόσμια «πατέντα» συμπεριφοράς και έκφρασης, που τελεί υπό την προστασία της ΟΥΝΕΣΚΟ χωρίς να έχει υποβληθεί αίτημα από την Ελλάδα. Μη μου πείτε ότι δεν χαρακτηριστήκατε ποτέ ακόμη κι από μόνος σας.  Η λέξη έχει μεγάλη ιστορία. Αρχαιοελληνική. Είναι η πρώτη που μαθαίνει ο τουρίστας που φτάνει στο αεροδρόμιο. Μερικές φόρες μάλιστα δεν χρειάζεται να την ακούσει, γιατί μόλις φτάσει στην Ελλάδα του βγαίνει από μόνη της. Έτσι άλλωστε ξέρουν τους Έλληνες οι περισσότεροι Πακιστανοί που ζούνε στο Ελαδιστάν, και όλοι όσοι ζουν έξω απ’ αυτό το χώρο. Είναι κάτι που συνεχίζουμε να επιβεβαιώνουμε με την καθημερινή συμπεριφορά μας και γι αυτό στην Ελλάδα ο μαλάκας δεν έχει την δική του αφιερωματική μέρα, αφού γιορτάζει όλο το χρόνο. Tα τελευταία χρόνια δε, έχει δώσει ρέστα. Είναι μια περίπτωση ελληνικής πανδημίας, για την οποία δεν θα βρεθεί ποτέ μπόλι. Αν όμως πρέπει κι αυτή να τιμηθεί ως ημέρα, όπως όλα τα πράγματα, προτείνω να γιορτάζεται κάθε τέσσερα χρόνια όταν γίνονται εκλογές. Εκεί, πέφτει τόση πολλή δόση μαλακίας που φτάνει στο αποκορύφωμα της.

  Και οι δυο λέξεις που πάνε και μαζί και χώρια, και αλληλοσυμπληρώνονται στην καθημερινή προφορική «αργκο»γραφία, υπηρετούν μια ενδιαφέρουσα λαογραφία. Είναι δυο λέξεις που παραδόξως το ορθογραφικό λεξικό της google (από συστολή!!) έχει αποκλείσει, ενώ στην καθημερινότητα χρησιμοποιούνται τόσο πολύ, ιδίως η πρώτη με τα παρώνυμα τους. Αρκεί να τινάξει κάποιος μια αχλαδιά και να μαζέψει μια πλούσια συγκομιδή παρώνυμων.

     Σε κάθε περίπτωση, για να μην παρεξηγηθώ με το ενδιαφέρον μου, το θέαμα με απωθεί ακόμη και από την κλειδαρότρυπα. Η αναφορά έγινε μόνο και μόνο, από κακία, και  με αφορμή το «κοινωνικό εορτολόγιο», γιατί ενώ αυτοί το γιόρτασαν κάνοντας πάρτι έστω και με κολοβακτηρίδια, εμείς φιλολογούμε περί ...μαλακίας. Γιατί εμείς «αδερφέ» μου δεν πολεμάμε (όπως οι άλλοι) για να σμίξουμε τα ομόφυλα, αλλά να ενώσουμε τα ετερόφυλα….γι αυτό λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.

    Άντε. Στην υγεία σας «αδερφές» μου, καλές παντρειές και καλύτερες  γκαστριές. Ο κουμπάρος από την Κρήτη θα σας πάρει μέτρα για το νυφικό και μπορεί να χρηματοδοτήσει και τα πρώτα έξοδα του νοικοκυριού. Και αν δεν πιάσετε με την πρώτη παιδί, έρχονται και οι υιοθεσίες για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, όπου εκεί θα εκκολαφτεί ο νέος τυπ-άνθρωπος του εκφυλισμένου μέλλοντός μας. Τι άλλο να πούμε; Μόνο οι Ρώσοι μπορούν ίσως μ' αυτό που ξεκίνησαν να μας βγάλουν από τα διεστραμμένα αδιέξοδά μας, οργανώνοντας του χρόνου την Ευρω-βύζιον στο Κίεβο της Ουκρανίας.  Για σκεφτείτε το. 

Μολάτε Ρώσοι τ’ άλογα,

κι αρπάξτε τις κουμπούρες. 

 

ΤΕΛΟΥΜΕΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13 ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 

ΤΟΥ "ΨΕΥΤΟΜΙΧΑΛΗ"

 ΜΑΧΗΤΗ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΖΟΦ

 ΑΝΘΕΛΛΗΝΟΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ

ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΑΠΟΛΑΥΣΑΜΕ 

 ΣΕ ΤΟΥΡΚΟΧΑΤΖΑΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ 

ΣΤΟ ΕΒΡΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟ-ΒΟΥΛΙΟ ΟΤΑΝ ΜΙΛΗΣΕ 

ΣΤΑ ΑΠΟ-ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔEINΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ-ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ & Ο ΠΡΑΚΤΩΡ ΖΕΛΕΝΣΚΙ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΘΕΙ ΚΑΦΕΣ ΦΡΑΠΕ ΜΕ ΚΑΛΑΜΑΚΙ

ΣΤΟ 6ο  ΥΠΟΓΕΙΟ ΟΡΟΦΟ ΤΟΥ ΑΖΟΦΣΤΑΛ 

ΑΙΩΝΙΑ Η  ΑΜΝΗΣΙΑ  KAI H ANOHΣΙΑ  ΑΥΤΟΥ

ΤΟ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΩΣ 

ΟΣΙΟΥ  ΨΕΥΤΟΜΙΧΑΛΗ ΤΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙ

 ΤΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ Δολοφονήθηκε από τον Ουκρανικό στρατό ορθόδοξος Ιερομόναχος του Πατριαρχείου Μόσχας γιατί κατήγγειλε ότι ο ουκρανικός στρατός κατέστρεφε τις πόλεις στο Ντονμπάς!!

Ο π. Παρθένιος Ορθόδοξος ιερέας εφημέριος του χωριού Mikhailovka σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις στην περιφέρεια του Λούχανσκ στο Ντονμπάς.Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις στο Ντονμπάς. Με στοχευμένη επίθεση του έκλεισαν το στόμα!!
Ο π. Παρθένιος σκοτώθηκε ως αποτέλεσμα των θραυσμάτων που τον τραυμάτισαν θανάσιμα κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τα ουκρανικά στρατεύματα. Σύμφωνα με τους ντόπιους, δεν υπήρχαν στρατιώτες στη Mikhailovka. Ουκρανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ κατά του νοσοκομείου, του ναού που βρίσκεται στη γειτονιά και του άμαχου πληθυσμού.

Σε συνέντευξη που έδωσε ο ιερέας λίγο πριν τον θάνατό του, είπε ότι στόχος των Ουκρανών στρατιωτικών που βρίσκονταν στην πόλη δεν ήταν ναπροστατεύσουν οικισμούς, αλλά να τους καταστρέψουν. Στοχοποιήθηκε για τη γενναία στάση του και δολοφονήθηκε από ουκρανικό στρατό.

Ο ιερέας παρέδωσε φάρμακα και ανθρωπιστική βοήθεια σε κατοίκους της περιοχής, προστάτευσε πρόσφυγες και προσπάθησε επίσης να βοηθήσει όποιον χρειαζόταν βοήθεια.

Στην επισκοπή Severodonetsk του UOC, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko), ο οποίος τραυματίστηκε από θραύσματα κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, εκοιμήθη εν Κυρίω.

Στις 3 Μαΐου 2022, ο 64χρονος Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko) κατέληξε λόγω τραυματισμού του από θραύσματα που τον έπληξαν κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, στην περιοχή Kremensky, στην περιοχή Luhansk, αναφέρει στη σελίδα της στο Facebook η Επισκοπή του Severodonetsk της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ο πατέρας Παρθένιος ήταν ο εφημέριος της εκκλησίας UOC (Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας–η μόνη Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία)  προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στο χωριό Mikhailovka (περιοχή Rubezhany), και υπηρέτησε επίσης ως ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ηλία στο χωριό Varvarovka, στην επισκοπή Severodonetsk της UOC .

«Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του κεκοιμημένου δούλου Σου, του νεοεκλιπόντα ιερομόναχου Παρθενίου, συγχώρεσε του όλες τις αμαρτίες του, εκούσιες και ακούσιες, και χάρισε του τη Βασιλεία των Ουρανών», έγραψε η Μητρόπολη.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις.

Σύμφωνα με το μέσο Orthodox Life, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Aleksey Nikolayevich Fedorchenko) γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1958.

Στις 29 Μαρτίου 2009 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Επίσκοπο Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ στις 19 Ιουλίου 2009 πήρε το βαθμό του ιερέα. Υπηρέτησε στην εκκλησία προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στη Μιχαήλοβκα.

Στις 30 Μαρτίου 2020, εκάρη μοναχός με το όνομα Παρθένιος από το Μητροπολίτη Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ Νικόδημο προς τιμή του Αγίου Παρθένιου του Κιέβου.

Το κοφτό άσπιλο βλέμμα του Ιερομάρτυρα στη συνέντευξη που έδωσε το κίνητρο για τη δολοφονία του….

Ιερομάρτυρα Παρθένιε πρέσβευε υπέρ ημών….

dimpenews.com

 

 

Μια συμπαράσταση καρδιάς από έναν ωραίο άνθρωπο.  

Ο Νάσος Πατέτσος, άγνωστος βεβαία στους νεώτερους, τραγουδιστής στο ελαφρό τραγούδι, συχνάζει σε ένα καφενείο απέναντι από το Υπουργείο Υγείας που κάθε μέρα μια ομάδα ανεμβολίαστων υγειονομικών παίζει με την υγεία της, δίνοντας τον δικό της αγώνα απελπισίας και ελπίδας για να πείσει και να σταθεί όρθια στην λαίλαπα των καιρών. Ο υπέργηρος τραγουδιστής,  περνά και συμπαραστέκεται σ' αυτόν τον αγώνα με την καρδιά του και αποτελεί παράδειγμα ζωής. Ας δούμε ποιος είναι ο  Νάσος Πατέτσος, μέσα από μια συνέντευξη που έδωσε πριν 2 χρόνια  στην «Εspresso».                                             

                                                                                                     Από την εκπομπή Καλλιτεχνικό Καφενείο 1986                                                                 

Ο Νάσος Πατέτσος, μια από τις μεγαλύτερες δόξες του ελαφρού τραγουδιού, θυμάται όλα όσα έζησε με τα ιερά τέρατα του θεάτρου.

«Εμένα, αγόρι μου, με έχει ξεχάσει και ο θάνατος, αλλά να ξέρεις ότι η ζωή είναι γλυκιά…» Ο Νάσος Πατέτσος υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες δόξες του ελαφρού τραγουδιού. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’70 κυριάρχησε τόσο στη δισκογραφία όσο και στις θεατρικές παραστάσεις δίπλα σε ιερά τέρατα, όπως ήταν η Γεωργία Βασιλειάδου, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Ορέστης Μακρής, ο Κώστας Χατζηχρήστος, η Αννα Καλουτά και πολλοί ακόμα.

Ο Γιάννης Πάριος άλλωστε έγινε τραγουδιστής γιατί στο μυαλό του πάντα στριφογύριζε, από τα παιδικά του χρόνια, το τραγούδι του Νάσου Πατέτσου «Το τραγούδι του ναύτη», θυμίζοντάς του τα χρόνια που περνούσε ήρεμα στον φάρο μαζί με τον πατέρα του. Η Google μάλιστα τον κατατάσσει μεταξύ των πέντε μεγάλων ερμηνευτών του ελαφρού τραγουδιού. Σήμερα ο μεγάλος ερμηνευτής, ακμαιότατος και με πλήρη διαύγεια σε ηλικία 97 ετών, μιλάει στην «Εspresso» και τον Νίκο Νικόλιζα για τις σπουδαίες εμπειρίες της ζωής του σε μια σπάνια συνέντευξη!

Πού γεννηθήκατε, κύριε Πατέτσο;

Γεννήθηκα στη Λήμνο από πολύ φτωχούς γονείς. Ξεκίνησα να έρθω στον Πειραιά μέσα σε ένα ψαροκάικο, που είχε πανιά αλλά και μια μηχανή, η οποία μεσοπέλαγα χάλασε. Ετσι θαλασσοδερνόμασταν για 18 ολόκληρες ημέρες. Μόλις είχε ξεκινήσει ο πόλεμος του ’40. Από πάνω πετούσαν τα πολεμικά αεροπλάνα και εμείς μέσα στο βαρκάκι προσπαθούσαμε να φτάσουμε στο λιμάνι για μια καλύτερη τύχη. Στον Πειραιά φτάσαμε την ημέρα που πέθανε ο Μεταξάς: 19 Ιανουαρίου του ’41!

Δεν φοβηθήκατε;

Σας ορκίζομαι, απολύτως τίποτα.

Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;

Θα σας έλεγα φτωχικά. Δουλεύαμε όπου βρίσκαμε. Ο πατέρας μου είχε τράτα και έτσι δεν μας έλειπε το ψάρι. Στο νησί έμαθα την τέχνη του ράφτη. Πείνα καταραμένη. Σκεφτείτε ότι οι Γερμανοί που ράβονταν στο ραφείο, αντί για χρήματα, μας έδιναν κάνα κομμάτι ψωμί να φάμε. Ομως, όλα αυτά ίσως μου έκαναν καλό. Με έμαθαν να σκληραγωγούμαι αλλά και σήμερα ακόμα να μπορώ να ράβω τα κουμπιά στα ρούχα μου.

Γνωρίσατε μεγάλες δόξες όταν μεσουρανούσατε…

Περισσότερες και από την τότε βασιλική οικογένεια. Θα σας πω μόνο τούτο για να καταλάβετε πως με είχε λατρέψει ο κόσμος: Eίχαμε πάει στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας για να φύγουμε για περιοδεία. Εκεί ήταν και ο βασιλιάς Παύλος και η Φρειδερίκη με τον Κωνσταντίνο. Μόλις ο κόσμος άκουσε ότι βρισκόμουν εγώ εκεί, άρχισε να ουρλιάζει σαν σε παραφροσύνη. Ο τότε βασιλιάς νόμιζε ότι το έκαναν για εκείνον, ενώ το πλήθος ερχόταν κατά πάνω μου! Εμένα όμως με λάτρεψε και ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο Σοφοκλής Βενιζέλος. 

Πώς αποφασίσατε να φύγετε από το νησί και να φτάσετε εν μέσω πολέμου στον Πειραιά;

Μου άρεσε η περιπέτεια. Ωστόσο στην Αθήνα υπήρχε πολλή πείνα. Παπούτσι στα πόδια μας δεν φορούσαμε. Ετσι αναγκάστηκα να ξαναφύγω και να επιστρέψω στη Λήμνο σε ένα πλοιάριο με σύκα. Από την πείνα μας φάγαμε όλα τα σύκα που υπήρχαν για να γεμίσουμε το στομάχι μας. Το διπλανό σπίτι από το πατρικό μου το είχαν επιτάξει οι Ιταλοί. Εκεί τους έφτιαχνα τους καφέδες.

Στα χρόνια της Κατοχής μεσουρανούσε η Βέμπο. Τι σχέσεις είχατε;

Τη λάτρεψα. Είδωλο. Δουλέψαμε μαζί σε διάφορες παραστάσεις που έκανε μετά τον πόλεμο. Και το «τρελό» της υπόθεσης: Δουλέψαμε μαζί σε όλα τα θέατρα, πλην το δικό της!

Το τραγούδι πώς προέκυψε στη ζωή σας;

Εντελώς τυχαία. Εγώ ήμουν σε ναρκαλιευτικό εξίμισι χρόνια. Η δουλειά μου ήταν στη γέφυρα. Βγάζαμε παντού νάρκες. Το χειρότερο ήταν στο θαλάσσιο στενό της Καβάλας. Εκεί βγάλαμε 3.000 νάρκες. Εκεί στην Καβάλα, λοιπόν, όταν τελειώσαμε τη δουλειά με τις νάρκες, μου είπαν: «Πατέτσος, τώρα τραγουδάς». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Με πήγαν στη δισκογραφική, την Columbia, και όλα πήραν τον δρόμο τους! Σε μια βραδιά με ένα τραγούδι του Μουζάκη έγινα όνομα!

Τότε δούλευα στο θέατρο του Μπουρνέλλη μαζί με τον Τζίμη Μακούλη. Με παρακάλεσαν, λοιπόν, στα γενέθλιά του να φύγω από την παράσταση και να πάω να του τραγουδήσω στα γενέθλιά του. Και επέλεξαν μόνο εμένα να του τραγουδήσω. Ο δε Γεώργιος Παπανδρέου; Ερχόταν στις παραστάσεις μου και φώναζε «Ελα, αηδόνι μου, να καθίσεις δίπλα μου». Μεγάλη λατρεία!

Συνεργαστήκατε με όλα τα μεγάλα ονόματα του τραγουδιού. Ποιοι από αυτούς σάς έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση;

Υπήρξαν όλοι υπέροχοι. Η Δανάη ήταν δασκάλα μου. Ναύτης ήμουν ακόμα όταν ξεκίνησα μαθήματα σε εκείνη για να γίνω σωστός ερμηνευτής!

Η Google σάς κατατάσσει μέσα στους μεγάλους του ελαφρού τραγουδιού της Ελλάδας…

Νομίζω πως τρεις ήμασταν που κάναμε πολύ μεγάλη καριέρα: Ο Γούναρης, ο Μαρούδας και εγώ. Ωστόσο ο Γούναρης ήταν πιο κοντά στη δική μου ιδιοσυγκρασία!

Πληρωθήκατε καλά σε σχέση με τη φήμη του ονόματός σας;

Δεν έχω παράπονο. Καθημερινά και επί εφτά μέρες την εβδομάδα δούλευα σε διπλές και τριπλές παραστάσεις. Πολλή δουλειά. Από το θέατρο πήγαινα στα κέντρα και ξανά μετά στο θέατρο. Δούλεψα με όλους: Από τη Βασιλειάδου και τον Αυλωνίτη μέχρι τον Χατζηχρήστο και την Ντιριντάουα!

Εξωτερικό δουλέψατε;

Αυστραλία, Καναδά, Αμερική, Γερμανία για πολλούς μήνες από δύο και τρεις φορές!

Σας έβαλαν συνάδελφοί σας τρικλοποδιά;

Δεν το ένιωσα ποτέ. Δεν με ενδιέφεραν τα παρασκήνια. Κοιτούσα μόνο τη δουλειά μου!

Είναι αλήθεια ότι ο Γιάννης Πάριος έγινε τραγουδιστής επειδή λάτρεψε τα δικά σας τραγούδια;

Ο ίδιος μού το έχει πει και το λέει παντού: «Εγώ ζήλεψα τη δόξα του Πατέτσου». Ακουγε τα τραγούδια μου όταν ο πατέρας του ήταν φαροφύλακας και τραγουδούσε το τραγούδι μου «Το τραγούδι του ναύτη», το οποίο το λατρεύει ακόμα και σήμερα, γιατί του θυμίζει τον πατέρα του!

Πόσα τραγούδια έχετε ηχογραφήσει;

Περίπου 70 τραγούδια, αλλά το κάθε τραγούδι είχε τόση επιτυχία που, χωρίς να έχουμε τηλεοράσεις και άλλα μέσα, εμένα με γνώριζε ο λαός μέχρι και στο τελευταίο χωριό, χωρίς να με έχει δει ποτέ στο πρόσωπο!

Φίλους σήμερα έχετε;

Μετρημένους στα δάχτυλα. Οι περισσότεροι έχουν «φύγει», όμως, και εγώ επιθυμώ να έχω φίλους που να έχουν σωστό υπόβαθρο. Αγαπημένος φίλος από τις αρχές του ’60 είναι ο Τάκης Σαγιώρ. Ειλικρινής και καλός φίλος!

Είστε ευχαριστημένος από τη ζωή σας;

Απολύτως. Η ζωή μου είναι έτσι όπως έπρεπε να είναι. Διαφήμισα μέσα από τη φωνή και τα τραγούδια μου την πατρίδα μου και ο κόσμος με αγάπησε. Ημουν ένα παιδί του χωριού και έγινα αυτό που έγινα, χωρίς να έχω έπαρση. Ποτέ δεν κατάλαβα τι θα πει σταρ και τέτοια πράγματα. Και, υπόψη, δεν μετάνιωσα ποτέ και για τίποτα!

Φτάσατε αισίως τα 97. Το «κοντέρ» κοντεύει να τερματίσει;

Ούτε ήξερα πόσο θα ζήσω ούτε ξέρω πόσο θα φτάσω. Τον θάνατο δεν τον φοβήθηκα ποτέ. Έλεγα πάντα: Προχωράω και όπου βγει!

Ποιος από αυτούς ήταν ο πιο αγαπητός;

Το καυχιέμαι: Εμένα με θεωρούσαν πιο αγαπητό. Ποτέ δεν έφερα αντίρρηση ούτε στα χρήματα ούτε πού θα τοποθετήσουν το όνομά μου, γι’ αυτό είχα πάντα δουλειά. Με ενδιέφερε να περνάω ωραίες στιγμές!

Ο Αυλωνίτης τι άνθρωπος ήταν;

Υπέροχος. Ο Βασίλης ήταν ο επιμελητής όλου του θιάσου. Από την άλλη, ο Ορέστης Μακρής ήταν ο επιβλητικός, ο αυταρχικός. Αν αργούσα έστω και δύο λεπτά, με φώναζε και μου έλεγε: «Θανάση, άργησες δύο λεπτά!»

Η Γεωργία Βασιλειάδου;

Γυρίσαμε όλη την Ελλάδα μαζί. Είχαμε τρομερό σουξέ. Σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό μέναμε ένα βράδυ. Όπου πηγαίναμε γινόταν «σεισμός». Έκλειναν οι δρόμοι από τη λαοθάλασσα!

Ο Χατζηχρήστος τι άνθρωπος ήταν;

Μεγάλο πειραχτήρι, γυναικάς και ψυχούλα!

Συνεργαστήκατε και με τα θρυλικά Καλουτάκια;

Πολύ. Θα σας πω και ένα ωραίο περιστατικό: Κάναμε κάποιες παραστάσεις με παρουσιαστή τον Αρτέμη Μάτσα. Έβγαινα εγώ πρώτος και είθισται τελευταία να βγαίνει η μεγάλη πρωταγωνίστρια, που ήταν η Αννα Καλουτά. Ο κόσμος, λοιπόν, ζητωκραύγαζε για μένα σε κάθε παράσταση και δεν σταματούσε να χειροκροτεί. Η Άννα, έξαλλη από μέσα, δεν μπορούσε να το χωνέψει. Μία, δύο, τρεις ακούω από μέσα: «Πατέτσοοο, άι στο διάολο, μπες μέσα τώρα, να βγω εγώ (σ.σ.: γέλια)!

Εξωτερικό δουλέψατε;

Αυστραλία, Καναδά, Αμερική, Γερμανία για πολλούς μήνες από δύο και τρεις φορές!

Σας έβαλαν συνάδελφοί σας τρικλοποδιά;

Δεν το ένιωσα ποτέ. Δεν με ενδιέφεραν τα παρασκήνια. Κοιτούσα μόνο τη δουλειά μου!

Είναι αλήθεια ότι ο Γιάννης Πάριος έγινε τραγουδιστής επειδή λάτρεψε τα δικά σας τραγούδια;

Ο ίδιος μού το έχει πει και το λέει παντού: «Εγώ ζήλεψα τη δόξα του Πατέτσου». Ακουγε τα τραγούδια μου όταν ο πατέρας του ήταν φαροφύλακας και τραγουδούσε το τραγούδι μου «Το τραγούδι του ναύτη», το οποίο το λατρεύει ακόμα και σήμερα, γιατί του θυμίζει τον πατέρα του!

Πόσα τραγούδια έχετε ηχογραφήσει;

Περίπου 70 τραγούδια, αλλά το κάθε τραγούδι είχε τόση επιτυχία που, χωρίς να έχουμε τηλεοράσεις και άλλα μέσα, εμένα με γνώριζε ο λαός μέχρι και στο τελευταίο χωριό, χωρίς να με έχει δει ποτέ στο πρόσωπο!

Φίλους σήμερα έχετε;

Μετρημένους στα δάχτυλα. Οι περισσότεροι έχουν «φύγει», όμως, και εγώ επιθυμώ να έχω φίλους που να έχουν σωστό υπόβαθρο. Αγαπημένος φίλος από τις αρχές του ’60 είναι ο Τάκης Σαγιώρ. Ειλικρινής και καλός φίλος!

 Είστε ευχαριστημένος από τη ζωή σας;

Απολύτως. Η ζωή μου είναι έτσι όπως έπρεπε να είναι. Διαφήμισα μέσα από τη φωνή και τα τραγούδια μου την πατρίδα μου και ο κόσμος με αγάπησε. Ημουν ένα παιδί του χωριού και έγινα αυτό που έγινα, χωρίς να έχω έπαρση. Ποτέ δεν κατάλαβα τι θα πει σταρ και τέτοια πράγματα. Και, υπόψη, δεν μετάνιωσα ποτέ και για τίποτα!

Φτάσατε αισίως τα 97. Το «κοντέρ» κοντεύει να τερματίσει;

Ούτε ήξερα πόσο θα ζήσω ούτε ξέρω πόσο θα φτάσω. Τον θάνατο δεν τον φοβήθηκα ποτέ. Έλεγα πάντα: Προχωράω και όπου βγει!-

                                                                     

 

 

Μια σκυλο-ζωή την έχουμε, κι αν δεν την δαγκώσουμε …

Παλιότερα, όταν ο άνθρωπος ζούσε κοντά στη φύση ή μέσα σ’ αυτή, η αγάπη για τα ζώα υποδήλωνε κάποιον με πραγματικές ευαισθησίες, που τηρούσε όμως υποτίθεται τις προτεραιότητες στα αισθήματα του. Σήμερα η αγάπη για τα ζώα, είναι περισσότερο επιδεικτική παρά πραγματική. Είναι μια μόδα. Κάποιοι, μάλιστα στην χειρότερη περίπτωση, έχουν φτάσει να είναι κυριολεκτικά κυνικοί, όταν βάζουν στην ίδια ή ψηλότερη στάθμη τα αισθήματά για τον σκύλο τους, με εκείνα για το παιδί τους. Ο Σάμιουελ Κόεν π.χ αμερικανοεβραίος ατομικός επιστήμονας και εφευρέτης της βόμβας του νετρονίου, μιας βόμβας που λυπάται την ιδιωτική περιουσία, ενώ σκοτώνει μαζικά τους ανθρώπους, δεν διστάζει να ομολογήσει ότι στη ζωή του αγαπά περισσότερο από κάθε τι τον σκύλο του, ενώ θεωρεί τους ανθρώπους τέρατα, χωρίς να εξαιρεί ούτε τον εαυτό του. Αργότερα, ανάμεσα στους ανηλεείς βομβαρδισμούς της Σερβίας, ο Μπάντι, ο πρώτος σκύλος των Η.Π.Α αναχωρούσε επειγόντως με το αφεντικό του για διακοπές, χωρίς να συμμερίζεται τα θύματα που άφηνε πίσω της η πολιτική του αφεντικού του. Το ίδιο έκανε και ο Πούτιν, όταν μας είπε ότι γέννησε η σκύλα του ταυτόχρονα με την τραγωδία στο Μπεσλάν.

Στη φάρμα των ζώων του Όργουελ τον πρώτο ρόλο τον είχαν τα γουρούνια. Στην εποχή μας, η σκυτάλη έχει περάσει στα σκυλιά. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο με τα συμπαθή ζώα, αλλά με ενοχλεί το γεγονός ότι το σύστημα δεν μας αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο, όπως αυτά, με κυριότερη ενόχληση ότι μας έχει μεταμορφώσει σε γουρούνια. Έτσι στο παιχνίδι της Νέας Τάξης έχουν μπει άθελά τους για τα καλά και τα ζώα. Οι φιλάνθρωπες ευαγγελικές διαθέσεις του χριστιανισμού, μετατρέπονται σε φιλόζωες, σε σημείο που δημιουργούν συνθήκες «θερμοπληξίας» από το μεγάλο ενδιαφέρον για τους τετράποδους φίλους μας. Έπειτα, ενώ οι μουσουλμάνοι αποστρέφονται τη φιλοζωία και προωθούν την πολυμελή οικογένεια, οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Δύσης, μοιάζουν αφιονισμένοι από μια πανδημία αγάπης για τα ζώα, ώστε ξεχνούν να γεννήσουν παιδιά.

Η ανθρωπότητα βιώνει το αποκορύφωμα της εποχής των σκύλων, όπου η ζωή του ανθρώπου έχει χαμηλότερη αξία από εκείνη ενός αδέσποτου. Κάποτε, είδηση ήταν αν ένας σκύλος δάγκωνε έναν άνθρωπο, αλλά σήμερα αν ένας άνθρωπος δάγκωνε ένα σκύλο. Αυτό, βέβαια σημαίνει ισόβια. Και το δικαστήριο δεν σε ρωτάει αν έχεις να μεγαλώσεις παιδιά ή να πληρώσεις δάνεια. Ενώ η αγάπη στον συνάνθρωπο, προηγείται και οφείλει να ξεπερνά εκείνη προς τα ζώα, η ανθρωπότητα στην εποχή μας, θα λέγαμε ότι περνά τις «σκυλίσιες μέρες» της, χωρίς να έχει καλύψει τα κενά της ανθρώπινης αγάπης και αλληλεγγύης. Έπειτα, αν και τα ζώα έχουν τον δικό τους …Άγιο, τον Άγιο Μόδεστο, δεν είναι βέβαιο ότι μετά θάνατο πάνε στον παράδεισο ή στην κόλαση. H αγάπη για τα ζώα, έχει γίνει επικερδής επιχειρηματικότητα και οι κτηνίατροι εκατομμυριούχοι. Pet shops, Pet factories, υιοθεσίες ζώων, κομμωτήρια και ταξί μεταφοράς με ειδικές προδιαγραφές, είναι μερικές μόνο από αυτές τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ακόμη και οι σκυλοτροφές είναι τόσο εξελιγμένες, που κάποιες μπορούν να καταναλωθούν στην ανάγκη και από τους ανθρώπους. Θα τολμήσω να προβλέψω, ότι το σκοπίμως κατευθυνόμενο ενδιαφέρον γι αυτά, υποκρύπτει μια καλή πρόφαση για να προχωρήσει ο ηλεκτρονικός έλεγχος των ανθρώπων, αφού πρώτα θα γίνει αποδεκτό αδιαμαρτύρητα το ηλεκτρονικό τσιπάρισμα των σκύλων!

                                                                             

Μέχρι τότε, οι σκύλοι θα χρησιμεύουν για να τραβάνε τους ιδιοκτήτες τους στο δρόμο στους απογευματινούς περιπάτους τους. Τώρα αν κάποιος έχει λυμένο το σκύλο του για να παίξει στο διπλανό πάρκο και τύχει να σε δαγκώσει, τότε είναι που αναδεικνύονται τα σκυλίσια αισθήματα του ιδιοκτήτη του, που εύκολα θα ορκιστεί ότι το σκυλί ήταν με ελεγχόμενο λουράκι και φορούσε φίμωτρο. Μπορεί βέβαια να φέρει και μάρτυρες της φιλοζωικής που ήταν απόντες για να το βεβαιώσουν, που θα ορκιστούν στα κόκαλα του προσφάτως πεθαμένου σκύλου τους. Επειδή είμαι παθών σας το λέω, όχι εκ φαντασίας και αυτή είναι η συνήθης δικαιολογία, όταν δεν υπάρχουν μάρτυρες.

Πέραν της ιδιάζουσας ίσως ψυχολογικής ανάγκης, τα αγνά φιλόζωα αισθήματα, που καλλιεργούν εντέχνως οι εξουσιαστές μας, θεωρώ ότι αποτελούν το προκάλυμμα για την ανθρώπινη υποδούλωση. Στο τέλος, κανένα ζώο, ανθρώπινο ή κανονικό, δεν θα γλυτώσει από το μαχαίρι του εκδορέα της Νέας Τάξης.

                      Πηγή: Το είδωλο της γης μου.