ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Τον Βαγγέλη τον πρωτογνώρισα στο Βόλο, στα πολύ παιδικά μου χρόνια να παίζει live με άλλα δύο παλληκάρια από το Βόλο στο πανέμορφο Μπούρτζι των Πευκακίων. Εκεί με εντυπωσίασε εκείνο το ωραίο μελαχρινό παιδί που έπαιζε τα ντραμς ή το αρμόνιο με ένα τρομερό πάθος και αφοσίωση στη μουσική. Τότε μέσα μου σχηματίστηκε η ιδέα ότι αυτό το παιδί μια μέρα θα γίνει μεγάλος μουσικός. Τα χρόνια πέρασαν, ήλθε η δικτατορία και μετά η μεταπολίτευση, ο Βαγγέλης ξεχάστηκε, στην Ελλάδα δεν τον άκουγες πουθενά, στο Βόλο κανείς δε μιλούσε γι' αυτόν. Εγώ τον θυμόμουνα χωρίς όμως πλέον να γνωρίζω κάτι γι αυτόν, εκτός από το ό,τι είχε πάει Παρίσι και από κει Αγγλία και είχε πολλές επιτυχίες.

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 πήγα στην Αμερική, ξαναθυμήθηκα το Βαγγέλη αλλά είπα τώρα πια που να τον βρεις. Κι όμως η μεγάλη έκπληξη ήταν όταν πήγα στα δισκάδικα και εκεί έβλεπα παντού στις βιτρίνες να έχουν δίσκους του Vangelis. To επώνυμό του δεν αναφερόταν πουθενά. Τότε πήρα ένα δίσκο του Vangelis με την λαχτάρα ότι μπορεί να είναι του δικού μου Βαγγέλη. Όταν τον έβαλα να παίζει ήμουν βέβαιος ότι ήταν δικό του. Την άλλη μέρα πήγα πάλι στο δισκάδικο και ρώτησα αν ξέρουν ποιος είναι ο Vangelis; και όλοι μου απάντησαν, ναι ξέρουμε, είναι ο Vangelis...Τους είπα το επώνυμο και δεν το ήξερε κανείς. Στο σπίτι μου έκανα την ταυτοποίηση ότι πρόκειται για τον δικό μου Βαγγέλη. Και ήταν πολύ συγκινητική η στιγμή που ένοιωσα ότι τον Βαγγέλη που δεν ήξερε καθόλου η Ελλάδα, τον άκουγε όλη η Αμερική. Μετά πήρα όλους τους δίσκους του που κυκλοφορούσαν.

Το 1992 παρουσίασα στο Berkeley της Καλιφόρνιας σε ένα πάνελ της Melus Society μία εργασία μου για τον Βαγγέλη και την Diamanda Galas, ως δύο ελληνικής καταγωγής μουσικούς της διεθνούς avant-garde. Eνα χρόνο μετά είχα μία επικοινωνία μαζί του και του έστειλα και αντίγραφο της εργασίας μου.

Ο Βαγγέλης είναι το πρότυπο της διανόησης της Βολιώτικης διασποράς. Με ό,τι έλεγαν και εννοούσαν μ' αυτό ο Κώστας Ταχτσής και η Μαντώ Αραβαντινού.

Ήθελα πάντοτε η πόλη του Βόλου να τιμήσει τον Βαγγέλη με ένα ιδιαίτερο βραβείο. Δεν κατέστη ποτέ δυνατό. Ίσχυε κι εδώ το ρητό ουδείς προφήτης στο τόπο του.

            Π. ΜΠΟΣΝΑΚΗΣ