"Χόρτης" -"Μπολένα"

Λίγοι  ίσως γνωρίζουν ότι αφορμή για τον Οδ. Ελὐτη να γράψει το ποίημά του “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας” αποτέλεσε oουσιαστικά o θάνατος του ανθυπολοχαγού Επαμεινώντα Χόρτη στη μάχη της Μπολένας  στο αλβανικό μέτωπο.
   Μια περιγραφή του θανάτου του ηρωικού αξιωματικού, αποτυπώνεται με αυθόρμητη και πρωτογενή γραφή στο βιβλίο του παπα-Γεράσιμου Αρβανίτη που κατάγονταν από τον Άγιο Πέτρο Λευκάδος, «ΒΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ».
  Ένα απόσπασμα από αυτή τη συγκλονιστική αφήγηση του συγγραφέα, κρίθηκε σκόπιμο να παρατεθεί εδώ, με την ευκαιρία του  γιορτασμού του έπους του ’40, ως αναφορά όχι μόνο στον ηρωισμό των ελλήνων στρατιωτών, αλλά και στη μνήμη του αγαθού ιερωμένου, το βιβλίο του οποίου είναι ένα δεύτερο επικό κατόρθωμα του ιδίου. Από την περιγραφή αυτή επιπλέον φαίνεται και η συνεισφορά του Λευκαδίτη αξιωματικού και στρατιώτη που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. 

   Λίγο αργότερα τη θέση του Χόρτη θα την καλύψει για ένα μικρό διάστημα ο ίδιος ο Ελύτης, ως που να αποσυρθεί από τύφο στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων.  

   Με την ευκαιρία αυτή, θα μπορούσε ίσως ο δήμος Λευκάδας σε συνεργασία με τους φορείς της Παλαίρου (Ζαβέρδα) να αναδείξει το γεγονός και να αναζητήσει τον τάφο του Χόρτη, που περιμένει ένα ξεχωριστό μνημόσυνο από την επίσημη πολιτεία.     

Πηγή:  Leovard Το είδωλο της γης μου

         

       Ένα προφητικό απόφθεγμα 

“Οι  φασίστες του μέλλοντος θα λέγονται «αντιφασίστες”.  Ουίνστον  Τσόρτσιλ

 Mε ένα προφητικό απόφθεγμα, του διορατικού “πατέρα   της νίκης”, που ο απόηχός του φτάνει ως τις μέρες μας -και με έντονο σκεπτικισμό,- ας χαιρετήσουμε τη νίκη των ελληνικών και συμμαχικών στρατευμάτων στις δυνάμεις του φασισμού.

H στάση των Βουλγάρων και η πολιορκία της Θεσσαλονίκης πριν 1000 χρόνια.                                    (Ο Χάραλδος συμπολεμιστής του Άγιου Δημητρίου)

Με την ευκαιρία της γιορτής του Μυροβλήτη Αγίου στη συμπρωτεύουσα, επιχειρείται μια ιστορική αναδρομή στα μέσα του 11^ου αιώνα, που υποδηλώνει όχι μόνο την μακραίωνη επιθετικότητα των γειτόνων μας Βουλγάρων και τις καταστροφές που επέφεραν στον ελληνισμό ως τις μέρες μας, αλλά και την προστασία που από αιώνων απολαμβάνει η Θεσσαλονίκη από τον πολιούχο της. 

    Μετά την ήττα τους από τον Βασίλειο Β΄ και τον θάνατο από τη θλίψη του ηγεμόνος τους Σαμουήλ, το 1014, ως και την συμβολική αλλά και παραδειγματική τιμωρία τους, χάρις στην αμφίπλευρη πολιτική του Βασιλείου Β΄(ο οποίος εντάσσει μεν την βουλγαρική επικράτεια στην αυτοκρατορία, αλλά της παραχωρεί εκκλησιαστική αυτονομία) για 25 περίπου χρόνια επικράτησε ένα διάστημα προσαρμογής τους στο νομικό, πολιτειακό και θεσμικό πλαίσιο της αυτοκρατορίας, κατά το οποίο διάστημα ήταν αναγκασμένοι να υποκρύπτουν τα πραγματικά τους αισθήματα έναντι των Βυζαντινών και να καιροφυλακτούν για την κατάλληλη ευκαιρία να στασιάσουν εναντίον τους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι βούλγαροι παρενοχλούν το βυζάντιο από τον 8^ο αιώνα και έχουν κατορθώσει να εξασφαλίσουν κάποια προνόμια, αλλά παράλληλα πλήττονται από βαριά φορολογία.
   Η δεινή κατάσταση της υγείας του Μιχαήλ Δ΄ Παφλαγόνος (δεύτερου συζύγου της Ζωής της Πορφυρογέννητης) το 1040,  σε συνδυασμό με τη βαριά φορολογία, αποτέλεσε βασική αφορμή να αναπτερωθούν οι ελπίδες των Βουλγάρων για ανεξαρτησία. Ο βυζαντινός θρόνος σε μια περίοδο κατάπτωσης της αίγλης του, αμέσως μετά τον Βασίλειο Β΄, βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια του αδελφού του Μιχαήλ Δ,΄ ευνούχου Ιωάννη του Ορφανοτρόφου, προικισμένου με εξαιρετικές ικανότητες  ραδιούργου. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, κάποιος  Δολιάνος ανακηρύχτηκε τσάρος της Βουλγαρίας, πείθοντας τους ομοεθνείς του ότι έλκει την καταγωγή από βασιλική γενιά. Έτσι τα βουλγαρικά στίφη στασιάσαντα, βάδισαν από τα Σκόπια (όπου η έδρα του αυτοκρατορικού διοικητού Βουλγαρίας) προς ανάκτηση των αυτοκρατορικών εδαφών φονεύοντας καθ’ οδόν κάθε Έλληνα οπλίτη ή στρατιώτη. Η στάση αυτή είχε ως επίκεντρο την περιοχή της Αχρίδας. Ο ικανός στρατηγός του θέματος του Δυρραχίου Βασίλειος Συναδηνός κινούμενος εναντίον τους για να καταστείλει τη στάση εν τη γενέσει της, κοντά στη σημερινή Δίβρη (Ντέμπαρ) της FYROM, λίγο πριν συναντήσει τους στασιαστές, διαβάλλεται στον αυτοκράτορα ότι επιδιώκει την ανάρτησή του στο θρόνο και οδηγείται δέσμιος στη Θεσσαλονίκη. Αντικαταστάθηκε γρήγορα από τον συκοφάντη του και ανίκανο Δερμοκαϊτη, οι βούλγαροι μισθοφόροι του οποίου στασίασαν εναντίον του και ανακηρύξαν ως δεύτερο τσάρο ένα απλό στρατιώτη τον Τειχομηρόν, ο οποίος ενώθηκε με τον Δολιάνο, αλλά εξουδετερώθηκε εύκολα απ’ αυτόν. Στη συνέχεια τα βουλγαρικά στίφη ανοργάνωτα μεν, αλλά υπό ηγετών εξαίρετων διοικούμενα, βάδισαν προς την Θεσσαλονίκη δια μέσου της κοιλάδας του Αξιού.
   Ο Μιχαήλ Δ΄ άρρωστος βαριά, βάδισε εναντίον τους. Αν και κατά την «νύχτα νοσοκομούμενος, μόλις ανέπνεεν...», την ημέρα μεταβάλλονταν σε ηγέτη. Συνεπικουρούμενος  δε, από σώμα αξιόμαχο Βαράγγων (várar= υπόσχεση, όρκος) μισθοφόρων, υπό την ηγεσία του τρομερού Νορβηγού  Χάραλδου αδελφού του βασιλέα της Νορβηγίας Όλαφ Β, (που επέστρεψε αργότερα στην πατρίδα του και βασίλευσε ως Harald ΙΙΙ κατά την περίοδο 1046-1066, διατηρώντας σε χρήση τα αποκτημένα Βυζαντινά αξιώματα) βάδιζε προς συνάντηση του Δολιάνου. Η φήμη όμως, ότι ο βουλγάρικος στρατός ήταν υπέρ το δέον υπέρτερος του βυζαντινού, ως και κάποιες προσχωρήσεις επιτελών του στους βούλγαρους, ανάγκασαν τον Μιχαήλ να προβεί σε εσπευσμένη υποχώρηση προς την Κωνσταντινούπολη για αναδιοργάνωση του στρατού, αφού άφησε στη Θεσσαλονίκη ένα εκλεκτό απόσπασμα για την προστασία της πόλης, αποτελούμενο και από το σώμα του Χάραλδου. Η κίνηση αυτή, άφησε ελεύθερο το πεδίο στον βούλγαρο τσάρο να καταλάβει το θέμα του Δυρραχίου που βρήκε απροστάτευτο και να εισβάλει στη συνέχεια στο θέμα Θεσσαλίας και της κυρίως Ελλάδας.Περί το τέλος Σεπτεμβρίου του 1040, ο στρατός των Βουλγάρων, περί τις σαράντα χιλιάδες, οδηγούμενος υπό του αποστάτου στρατηγού του θέματος της Θεοδοσιουπόλεως Αλουσιάνου, βουλγάρικης καταγωγής, που ανακάλυψε κι αυτός ξαφνικά την βασιλική του ρίζα, (αφού κατόρθωσε να διαφύγει μεταμφιεσμένος από τα αυτοκρατορικά εδάφη εγκαταλείποντας τους οικείους του και να ενωθεί με τα οικεία βουλγαρικά στρατεύματα) πολιορκεί την Θεσσαλονίκη από ξηράς, αποπειρώμενος με απανωτές εφόδους να καταλάβει την πόλη. Οι κάτοικοι και ο στρατός της πόλης αμύνονταν γενναίως εντός των τειχών, ως την ημέρα της εορτής του Αγίου την 26^η Οκτωβρίου προστάτη της πόλης, όπου τελέσθηκε κατανυχτική δέηση και όλος ο λαός και στρατός πέρασε από τον τάφο του Αγίου και χρήσθηκε με μύρο που ανέβλυζε από τον τάφο του.
   Την επομένη δε πρωία, οι υπερασπιστές της πόλης άνοιξαν τις πύλες και με αιφνίδια έφοδο και τρομερά ορμή καταδίωξαν τους πολιορκητές. Κατά τον χρονογράφο Ιωάννη Σκυλίτση ή Σκυλίτζη που περιγράφει τα γενόμενα, τον επιτιθέμενων προηγείτο έφιππος ο μεγαλομάρτυς Δημήτριος, «εκπέμπων πυρ….»  πράγμα όπερ βεβαιώνουν και βούλγαροι αιχμάλωτοι. Πάνω από 12.000 βούλγαροι φονεύθηκαν επί του πεδίου της μάχης και άλλοι τόσοι αιχμαλωτίσθηκαν.Και πως ήταν δυνατόν να μη σωθεί η πόλις, όταν ο τρομερός πολεμιστής Χάραλδος βρέθηκε συμπολεμιστής με τον Άγιο Δημήτριο!
  Όσο για τους βούλγαρους, μετά απ’ αυτήν την αποτυχημένη αλλά δυναμική στάση τους, ζήτησαν την επιείκεια του αυτοκράτορα και εντάχθηκαν πάλι κάτω υπό την επιτήρηση του Βυζαντίου.

         Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Το λερωμένο μαντήλι…

Πόσο συνυφασμένοι είμαστε με την παράδοση παρά την εισβολή ξένων μουσικών προτύπων, αποδεικνύεται από την επαναφορά στη μουσική επικαιρότητα του παλιού γνωστού δημοτικού τραγουδιού που αποτυπώνει την άρρηκτη σχέση με τις πατροπαράδοτες μουσικές μας ρίζες. 

Γιάννη μου το μαντήλι σου τι το ’χεις λερωμένο;*βρε Γιάννη, Γιαννάκη μουβρε παλικαράκι μου.Το λέρωσε η ξενιτιά, τα έρημα τα ξένα βρε μανούλα μου κάψαν την καρδούλα μου.Πέντε ποτάμια το ’πλυναν κι έβαψαν και τα πέντεβρε Γιάννο, Γιαννάκη μουβρε παλικαράκι μου.Κι έβαψαν και τη θάλασσα με όλα τα καράβια βρε Γιάννο, Γιαννάκη μου βρε παλικαράκι μου.

*Οιαδήποτε συνάφεια ή σχέση με την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά απλή σύμπτωση,αφού εδώ πρόκειται για χαρτομάντηλα. Τα έχει πει όλα ο ποιητής λαός που πληρώνει άλλωστε και τα σπασμένα και τα κλεμμένα.

         

Σπίτι μου

Σπίτι μου ταπεινό και κουρασμένο,

ζεστό χαμόγελο μιας άλλης εποχής·

φρυγμένο απ’ τη δύναμη του ήλιου

και ποτισμένο απ’ το δάκρυ της βροχής. 

Όστρακο αδειανό, ορφανεμένο,

κυψέλη αλλοτινών καιρών·

μέσα σου η ψυχή μου φτερουγίζει,

η  πλατυτέρα των στεναγμών.                 

Από τo πολυκαίρι σκεβρωμένα,

ψηλά τα πατερά σμίγουν τα φρύδια·

πάνω στο γέρο τοίχο ακουμπισμένα,

βαστάνε μαυρισμένα κεραμίδια.              

Τοίχοι που έχουν πάψει ν’ ακουρμένονται,

και να κρατάνε σφαλιστά τα μυστικά σου·

ετοιμοθάνατοι, λυγίζουνε τις πλάτες τους,

πάνε  να γονατίσουνε μπροστά σου.        

Πράματα  φτωχικά και νοτισμένα,

απομεινάρια μιας παλιάς μου αλλαξιάς·

έπιπλα που τα τρώει το σαράκι,

ξεψυχισμένα ντοκουμέντα μοναξιάς.      

Έχουνε πάψει από χρόνια ν’ αντηχούνε,

γέλια παιδιών και πρόγονων μιλιές·                          

νεκρή σιωπή παντού αποτυπώνεται,

μα  εγώ ακούω των εικόνων τις φωνές.

Ο ήχος του ξυπνητηριού σπαρακτικός,

την κάθε μου στιγμή τη μηδενίζει·

στον τοίχο μια φωτογραφία του παππού,

αυτήν ρωτάω, ό,τι πει κι ό,τι ορίζει.

Σπίτι μου που τις σκέψεις αναδεύεις,

λύπες, χαρές, μετράς κι αναμετράς·

τις πρώτες μες στη μνήμη ταριχεύεις, 

τις  άλλες στο  ’να χέρι τις κρατάς.         

Σπίτι, μετωνυμία της αγάπης

του πόνου και της θαλπωρής·

σπίτι εφαλτήριο και φυλακή μου,

άντεξε λίγο ακόμα· όσο μπορείς.

 Λ.Κατσιγιάννης

           Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Καθαρτήριο άλμα". 
           3ος Έπαινος 4ου Ποιητικού   Διαγωνισμού  Δήμου  Λευκάδας 2018

 Η κοίμηση του Ευαγγελιστού Λουκά.

O Aπόστολος Λουκάς ζωγραφίζει την Παναγία -Δ.Θεοτοκόπουλος

18 Οκτωβρίου τιμάται από την Εκκλησία μας η κοίμηση του αγίου ενδόξου Ευαγγελιστού Λουκά. Ο Λουκάς ήταν Εθνικός, με ελληνική εθνικότητα, κατήγετο από την Αντιόχεια, πόλη στην οποία είχε μορφωθεί και η οποία ήταν μετά τα Ιεροσόλυμα το δεύτερο κέντρο της διαδόσεως του χριστιανισμού. Είχε σπουδάσει την ιατρική, ήταν άριστος γνώστης της ζωγραφικής τέχνης και μιλούσε την Ελληνική,την Συριακή και την Εβραϊκή. Όταν γνώρισε τον Παύλο έγινε ακόλουθός του προσφέροντας συγχρόνως και ιατρικές υπηρεσίες, χωρίς να τον αφήσει  καθόλου ως τον μαρτυρικό θάνατο του στη Ρώμη. Συνέγραψε, και εξ ιδίων και καθ’ υπαγόρευση του αποστόλου Παύλου και της Παναγίας μητέρας του Χριστού, το ομώνυμο Ευαγγέλιο που έχει ονομαστεί το καλύτερο βιβλίο του κόσμου. 
Το Ευαγγέλιο μαζί με το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, (δυο από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης) εγράφησαν μετά το 70 μ.Χ και αφιερώθηκαν στον φίλο του Θεόφίλο, Ρωμαίο ηγεμόνα της Αχαΐας, ευγενούς προέλευσης, με χριστιανική κατήχηση,- στον οποίο εστάλησαν για να δυναμώσουν την πίστη του, μαζί με μια εικόνα της Παναγίας. Ως ζωγράφος ο Λουκάς αγιογράφησε τρεις εικόνες της Παναγίας που ενεκρίθησαν και ευλογήθηκαν από την ίδια και βρίσκονται στο Μέγα Σπήλαιο, στην Παναγία Σουμελά και στη Μονή Κύκκου. Μετά τον αποχωρισμό του από τον  Παύλο, ο Λουκάς κήρυξε το Ευαγγέλιο εκτός των άλλων σε όλη την Ελλάδα με επίκεντρο τη Θήβα της Βοιωτίας, η εκκλησία της οποίας γιορτάζει σήμερα την κοίμησή του.

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

Η Βασιλαρχόντισσα και ο Θυμιογάκης 

Η «Βασιλαρχόντισσα» γνωστό τραγούδι της Ηπείρου, που χορεύεται και τραγουδιέται ως τις μέρες μας, βγαλμένο μέσα από μια πραγματική ιστορία του τέλους του 19^ου αιώνα, αναφέρεται στην απαγωγή το 1884 της ανιψιάς του μεγάλου ευεργέτη Γ.Αβέρωφ, κόρης του Νικολάκη Αβέρωφ, και θείας του Ευάγγελου Αβέρωφ, -και αργότερα μεγάλη κι αυτή ευεργέτησα,- την Ευδοκία (Δούκω)Αβέρωφ-Τζοανοπούλου (1862-1930) από τον τοπικό ληστή Θύμιο Γάκη (Θυμιογάκη) και τη συμμορία του. Μαζί με την Ευδοκία (Δούκω) απήχθη και η ξαδέρφη της Ελένη(Λενούσιω), νιόπαντρη τότε σύζυγος του Γιώργη Καραγιάννη. Η απαγωγή έγινε για αντάλλαγμα με λύτρα. O Θυμιογάκης, αφού ανέβασε την Δούκω στο κρησφύγετό του, την περιποιήθηκε ιδιαίτερα και ζήτησε λύτρα τόσο χρυσάφι, όσο ζύγιζε το κορίτσι. Μετά την ανταλλαγή, ο Θυμιογάκης, αφού μοίρασε ένα μέρος των χρημάτων σε φτωχούς, πήρε το μερίδιό του και μεταμφιεσμένος πήγε στη Σαλονίκη. Απ’ εκεί πέρασε στη Σμύρνη και εγκαταστάθηκε στο χωριό Παπαζλή (Halitpaşa) της Μαγνησίας (σημερινή επαρχία Manisa, της Τουρκίας) το 1892. Ήταν εύκολο βέβαια, για την οικογένεια των Αβέρωφ -Τοσίτσα με τις διασυνδέσεις που είχε από την Αίγυπτο ως την Πόλη, να φροντίσει για την τιμωρία του.Ο Θυμιογάκης συνελήφθηκε και έφαγε 101 χρόνια φυλακή στα Γιάννενα. Μεταφέρθηκε στο Bodrum (Αλικαρνασσό) όπου έμεινε αρκετά χρόνια ως το 1908 όπου του δόθηκε χάρη. Τελικά ο Θυμιογάκης  κατέληξε πάλι στο χωριό Παπαζλή όπου παντρεύτηκε και νοικοκυρεύτηκε.
Το 1919  οι Έλληνες κάτοικοι του Παπαζλή, υποδέθηκαν την άφιξη του Ελληνικού στρατού με γλέντια και ψητά. Επειδή όμως το χωριό ήταν ακόμη έξω από τη ζώνη κατοχής του ελληνικού στρατού και κυκλωμένο σχεδόν από τα γειτονικά τουρκοχώρια, δέχθηκε επίθεση από τους Τσέτες με σκοπό να το κάψουν. Τότε οι κάτοικοι του, υπερασπίστηκαν το χωριό τους για ώρες, υπό τις εντολές του εξηντάχρονου Θυμιογάκη, που είχε σοβαρά προβλήματα όρασης, ως που εν τω μεταξύ να καταφθάσει ελληνικό απόσπασμα. Στη σύγκρουση αυτή, ο Θυμιογάκης σκοτώθηκε πολεμώντας σαν ήρωας.

 Πηγή:Leovard

Μνήμη Αγίας Παρασκευής της Επιβατηνής

Ο μικρός μονόκλιτος ναός της Αγίας Παρασκευής στο Βελιγράδι.

Σήμερα 14 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής της Επιβατηνής της Νέας. Η Αγία Παρασκευή έζησε τον 11ο αιώνα και καταγόταν από μια παραθαλάσσια μικρή πόλη της Ανα­τολικής Θράκης, τούς Επιβάτες, κοντά στη Σηλυβρία. Με ιδιαίτερη έμφαση γιορτάζεται στις βαλκανικές ορθόδοξες χώρες και τη Ρωσία, με το παλιό ημερολόγιο, όπου αποτελεί την πλέον τιμώμενη Αγία. Το λείψανό της αρχικά ενταφιάσθηκε σε άγνωστο για πολλά χρόνια σημείο και μετά την ανακάλυψή του εναποτέθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων της Πόλης. Στη συνέχεια με άγνωστο τρόπο μετακομίσθηκε στο Βελιγράδι, όπου παρέμεινε ως το 1500. Σήμερα δε, βρίσκεται στο Ιάσιο της Ρουμανίας, στη μονή των Τριών Ιεραρχών. 

 Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου
 

Εν Σιγγιδώνα 11 Οκτωβρίου 878 μ.Χ. Τoυ ανταποκριτού μας

Παρουσία του Μέγα Λογοθέτη και πλήθους παραληρούντος από καταναλωτική ευδαιμονία κόσμου, εγκαινιάσθησαν εν Βελιγραδίω (βυζαντινό Singidunum) τα πολυαναμενόμενα μεγαλοκαταστήματα γνωστής αλυσίδας τροφίμων.
Εκατοντάδες καταναλωτές, με στωικήν υπομονήν από της πρωίας της σήμερον συμμετείχον εις την τελετήν εγκαινίων του επί σειρά μηνών αναμενόμενου γεγονότος, εισβάλοντες στη συνέχεια στο εσωτερικό του καταστήματος, φέροντες μαζί τους μέρος του πενιχρού μισθού των και ψιχία εκ της ευτελούς συντάξεώς των. Κατά την πρώτην ημέραν λειτουργίας των, τα καταστήματα προσέφερον εκτός από χαμηλότατες τιμές, και από έν κουλούριον Θεσσαλονίκης (βυζαντινό «κολλίκιον») συνοδευόμενο υπό μικρής φιάλης (βυζαντινό «φωκάδιο») νερού, κατ’ άτομο.
Ως φαντάζεστε, δεκάδες κωμικοτραγικά επεισόδια έλαβον χώρα κατά τη διάρκεια της εισβολής των καταναλωτικών ορδών, που ενέγραψαν σελίδες ενδόξους στην σύγχρονη ιστορία της πόλης των. Καινούργιες γνωριμίες δημιουργήθηκαν, διαζύγια απειλήθηκαν, νέαι εφευρετικαί συνταγαί  ξεδιπλώθηκαν, σπρωξίματα και παρεξηγήσεις κορυφώθηκαν, ρατσιστικαί απόψεις καταπραΰνθηκαν, τραύματα πολεμικά επουλώθηκαν, πάντες δε επέστρεψαν νικητές στο σπίτι τους φέροντες ως αποδεικτικό της ήττας τους γεμάτην την γνωστή εις όλους μας σακούλα (βυζαντινή «σφούνδα»). Τα εν λόγω Ουλάνικα καταστήματα αναμένεται να συμβάλουν αποφασιστικά στο δια(σ)τροφικό πρόβλημα της ευρύτερης περιοχής της πόλεως, σε μελλοντικούς δε βομβαρδισμούς, (ξέρει η Σιγγιδώνα απ’ αυτούς) ελπίζομεν, να αποτελέσουν ασφαλές καταφύγιο των πιστών πελατών τους.

          Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου

 ΚΥΘΗΡΑ

Τα Κύθηρα στο μάτι του κυκλώνα.

Για ποιά Ουράνια Αφροδίτη μου μιλάς;
Μύγες ακρίδες και μπουμπούροι μοναχά
τ’ άκαρπο κι έρημο νησί τ’ορίζουν πιά.
Σαράκοι, λείψανα, χαλάσματα, ερημιά,
ξερολιθιές,μικρά λιθόστρωτα δρομιά.
Για ποιά Κυθέρεια Αφροδίτη μου μιλάς;
Ξεκοιλιασμέν’ οι μύλοι αλέθουν τη φθορά
διαγουμιστής ο χρόνος που τους κουβαλνά.
Μάτια θλιφτά, σπίτια βουβά, άνθη ρικνά,
αμπάρες, μάνταλα, ερείπια,καρφιά…
Για ποιά Κυθήρια Αφροδίτη μου μιλάς;
Καρβουνιασμένο εδώ και χρόνια το νησί
καψαλισμένη, κουρσεμένη η γης του…
Για ποιά Ουράνια Αφροδίτη μου μιλάς;
Ξεπόρτισμα,φευγάτισμα, αποδημιά…

Αν τ’αγαπάς, λοιπόν τα Κύθηρα
μη με ρωτάς άλλη φορά γι’ αυτά.

Χ.Ε.Κατσιγιάννης (Τα επιτρεπόμενα β΄1977)

Η πεισμωσύνη του Ν. Καζαντζάκη

Αν από κάποιο ατύχημα βρεθείτε με αχρηστευμένο το καλό σας χέρι για λίγο ή περισσότερο διάστημα, αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα σας λείπει περισσότερο, η αδυναμία οδήγησης, η αδυναμία φαγητού, γραφής, ή εργασίας; Θα μου πείτε, ανάλογα με το αν είστε συνταξιούχος ή όχι, και το είδος της δουλειάς σας. Κι αν η δουλειά που κάνετε είναι αυτόνομη ή εξαρτημένη, χειρωνακτική ή όχι, συμφωνούμε ότι προέχει σίγουρα το στοιχείο της εργασίας για την επιβίωση. Κατά τη γνώμη μου δεύτερο έρχεται το στοιχείο της γραφής. Το αίσθημα αυτό με είχε κυριεύσει πρόσφατα, έπειτα από μια περιπέτεια τραυματισμού στο δεξί χέρι που συνεχίζεται ακόμη και με έκανε να θυμηθώ ένα άγνωστο εν πολλοίς επεισόδιο με τον Ν. Καζαντζάκη και την ακατάβλητη πεισμωσύνη του, που το μεταφέρω όπως το άκουσα το 1994 από τον φίλο του, συγγραφέα Γιάννη Μαγκλή, που διατηρούσαν μαζί πυκνή αλληλογραφία και γνωρίζονταν από τα μεταπολεμικά  χρόνια όταν ο Καζαντζάκης ζούσε στην Αίγινα.

Στις 28-8-1957 ο Ν Καζαντζάκης είχε εισαχθεί στην Πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου του Φράιμπουργκ με γάγγραινα στο δεξί του μπράτσο, εξ αιτίας ενός εμβολίου που είχε κάμει στο πρόσφατο ταξίδι του στη Κίνα.Τότε χάρη στη δυνατή του κράση, ξεπέρασε τον κίνδυνο. Χαρακτηριστικό της ακατάβλητης ψυχικής του δύναμης και της αφιέρωσής του στο έργο του, ήταν τότε η προσπάθεια που ξεκίνησε μέσα στο νοσοκομείο, να μάθει να γράφει με το αριστερό του χέρι. Δεν πρόφθασε. Πέθανε λίγες μέρες αργότερα, μια Κυριακή, στο ίδιο νοσοκομείο από ασιατική γρίπη.

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου