Η πεισμωσύνη του Ν. Καζαντζάκη

Αν από κάποιο ατύχημα βρεθείτε με αχρηστευμένο το καλό σας χέρι για λίγο ή περισσότερο διάστημα, αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα σας λείπει περισσότερο, η αδυναμία οδήγησης, η αδυναμία φαγητού, γραφής, ή εργασίας; Θα μου πείτε, ανάλογα με το αν είστε συνταξιούχος ή όχι, και το είδος της δουλειάς σας. Κι αν η δουλειά που κάνετε είναι αυτόνομη ή εξαρτημένη, χειρωνακτική ή όχι, συμφωνούμε ότι προέχει σίγουρα το στοιχείο της εργασίας για την επιβίωση. Κατά τη γνώμη μου δεύτερο έρχεται το στοιχείο της γραφής. Το αίσθημα αυτό με είχε κυριεύσει πρόσφατα, έπειτα από μια περιπέτεια τραυματισμού στο δεξί χέρι που συνεχίζεται ακόμη και με έκανε να θυμηθώ ένα άγνωστο εν πολλοίς επεισόδιο με τον Ν. Καζαντζάκη και την ακατάβλητη πεισμωσύνη του, που το μεταφέρω όπως το άκουσα το 1994 από τον φίλο του, συγγραφέα Γιάννη Μαγκλή, που διατηρούσαν μαζί πυκνή αλληλογραφία και γνωρίζονταν από τα μεταπολεμικά  χρόνια όταν ο Καζαντζάκης ζούσε στην Αίγινα.

Στις 28-8-1957 ο Ν Καζαντζάκης είχε εισαχθεί στην Πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου του Φράιμπουργκ με γάγγραινα στο δεξί του μπράτσο, εξ αιτίας ενός εμβολίου που είχε κάμει στο πρόσφατο ταξίδι του στη Κίνα.Τότε χάρη στη δυνατή του κράση, ξεπέρασε τον κίνδυνο. Χαρακτηριστικό της ακατάβλητης ψυχικής του δύναμης και της αφιέρωσής του στο έργο του, ήταν τότε η προσπάθεια που ξεκίνησε μέσα στο νοσοκομείο, να μάθει να γράφει με το αριστερό του χέρι. Δεν πρόφθασε. Πέθανε λίγες μέρες αργότερα, μια Κυριακή, στο ίδιο νοσοκομείο από ασιατική γρίπη.

Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου