ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

                                                                                   

ΑΝΘΡΩΠΟΙ κατεδίκασαν τόν Θεόν εις θάνατον ό Θεός όμως διά τής άναστάσεώς Του «καταδικάζει» τούς ανθρώπους είς άθανασίαν. Διά τά κτυπήματα τούς άνταποδίδει τούς εναγκαλισμούς· διά τάς ύβρεις τάς ευλογίας· διά τόν θάνατον τήν άθανασίαν. Ποτέ δέν έδειξαν οί άνθρωποι τόσον μίσος πρός τόν Θεόν, όσον όταν Τόν έσταύρωσαν καί ποτέ δέν έδειξεν ό Θεός τόσην άγάπήν πρός τούς ανθρώπους, όσην όταν άνέστη. Οί άνθρωποι ήθελαν νά καταστήσουν τόν Θεόν θνητόν, άλλ’ ό Θεός διά τής άναστάσεώς Του κατέστησε τούς ανθρώπους άθανάτους. Άνέστη ό σταυρωθείς Θεός καί άπέκτεινε τόν θάνατον. Ό θάνατος ούκ εστι πλέον. Ή αθανασία κατέκλυσε τόν άνθρωπον καί όλους τούς κόσμους του.

Δ ΙΑ ΤΗΣ άναστάσεώς τού Θεανθρώπου ή άνθρωπίνη φύσις ώδηγήθη τελεσιδίκως είς τήν όδόν τής άθανασίας, καί έγινε φοβερά καί δι’ αυτόν τόν θάνατον. Διότι πρό τής άναστάσεώς τού Χριστού ό θάνατος ήτο φοβερός διά τόν άνθρωπον, άπό δέ τής άναστάσεώς τού Κυρίου γίνεται ό άνθρωπος φοβερός διά τόν θάνατον. ’Εάν ζή διά τής πίστεως είς τόν Άναστάντα Θεάνθρωπον ό άνθρωπος, ζή ΰπεράνω τού θανάτου. Καθίσταται άπρόσβλητος καί άπό τόν θάνατον. Ό θάνατος μετατρέπεται είς «ύποπόδιον τών ποδών αυτού»: «Πού σου, θάνατε, τό κέντρον; πού σου, άδη, τό νίκος;» (πρβλ. 1 Κορ. 15, 55 - 56). Ούτως, όταν ό έν Χριστώ άνθρωπος άποθνήσκη, άφήνει άπλώς τό ένδυμα τού σώματός του διά νά τό ένδυθή έκ νέου κατά τήν ήμέραν τής Δευτέρας Παρουσίας.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ άναστάσεώς τού Θεανθρώπου Χριστού ό θάνατος ήτο ή δευτέρα φύοις τού άνθρώπου· ή πρώτη ήτο ή ζωή, καί ό θάνατος ή δευτέρα. Ό άνθρωπος είχε συνηθίσει τόν θάνατον ώς κάτι τό φυσικόν. ’Αλλά μέ τήν άνάστασίν Του ό Κύριος ήλλαξε τά πάντα: ή άθανασία έγινεν ή δευτέρα φύσις τού άνθρώπου, έγινε κάτι τό φυσικόν είς τόν άνθρωπον, καί τό άφύσικον κατέστη ό θάνατος. "Οπως μέχρι τής άναστάσεώς τού Χριστού ήτο φυσικόν είς τούς άνθρώπους τό νά είναι θνητοί, οΰτω μετά τήν άνάστασίν έγινε φυσική δι’ αύτούς ή άθανασία. 

ΔΙΑ ΤΗΣ άμαρτίας ό άνθρωπος κατέστη θνητός καί πεπερασμένος· διά τής άναστάσεως τού Θεανθρώπου γίνεται άθάνατος καί αιώνιος. Είς αυτό δέ άκριβώς έγκειται ή δύναμις καί τό κράτος καί ή παντοδυναμία τής τού Χριστού άναστάσεώς. Καί διά τούτο άνευ τής άναστάσεώς τού Χριστού δέν θά υπήρχε καν ό Χριστιανισμός. Μεταξύ τών θαυμάτων ή άνάστασις τού Κυρίου είναι τό μεγαλύτερον θαύμα. "Ολα τά άλλα θαύματα πηγάζουν άπό αυτό καί συνοψίζονται είς αύτό. ’Εξ αυτού έκπηγάζουν καί ή πίστις καί ή άγάπη καί ή έλπίς καί ή προσευχή καί ή θεοσέβεια. Οί ιδραπέται μαθηταί, αυτοί οί όποιοι έφυγαν μακράν άπό τόν Ίησούν όταν άπέθνησκεν, έπιστρέφουν πρός Αυτόν όταν άνέστη. Καί ό Ρωμαίος έκατόνταρχος όταν είδε τόν Χριστόν νά άνίσταται έκ τού τάφου, Τόν ώμολόγησεν ώς Υίόν τού Θεού. Κατά τόν ίδιον τρόπον καί όλοι οί πρώτοι Χριστιανοί έγιναν χριστιανοί, διότι άνέστη ό Χριστός, διότι ένίκησε τόν θάνατον. Αυτό είναι έκεϊνο τό όποιον ούδεμία άλλη θρησκεία έχει· αύτό είναι έκεϊνο τό όποιον ανυψώνει τόν Κύριον ύπεράνω όλων τών ανθρώπων καί τών θεών. Αυτό είναι έκεϊνο τό όποιον κατά τρόπον μοναδικόν καί άναμφισβήτητον δεικνύει καί άποδεικνύει ότι ό Ίησοϋς Χριστός είναι ό μόνος άληθινός Θεός καί Κύριος εις όλους τούς όρατούς καί άοράτους κόσμους.

ΧΑΡΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ άνάστασιν τοϋ Χριστού, χάρις εις τήν νίκην έπί τού θανάτου οϊ άνθρωποι έγίνοντο καί γίνονται και θά γίνωνται πάντοτε χριστιανοί. "Ολη ή Ιστορία τού Χριστιανισμού δέν είναι άλλο τι παρά Ιστορία ένός καί μοναδικού θαύματος, τού θαύματος της τού Χριστού άναστάσεως, τό όποιον συνεχίζεται διαρκώς εις δλας τάς καρδίας τών χριστιανών άπό ήμέρας εις ήμέραν, άπό έτους εις 'έτος, άπό αίώνος εις αιώνα μέχρι τής Δευτέρας Παρουσίας.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ γενναται άληθώς δχι όταν τόν φέρη εις τόν κόσμον ή μητέρα του, άλλ’ όταν πιστεύση είς τόν Άναστάντα Σωτήρα Χριστόν, διότι τότε γεννάται είς τήν άθάνατον καί αίωνίαν ζωήν, ένώ ή μητέρα γεννά τό παιδί πρός θάνατον, διά τόν τάφον Ή άνάστασις τού Χριστού είναι ή μήτηρ πάντων ήμών, πάντων τών χριστιανών, ή μήτηρ τών άθανάτων. Διά τής πίστεως είς τήν άνάστασιν τού Κυρίου, γενναται έκ νέου ό άνθρωπος, γεννάται διά τήν αιωνιότητα. 

ΤΟΥΤΟ είναι άδύνατον! παρατηρεί ό σκεπτικιστής. Καί ό Άναστάς Θεάνθρωπος άπαντά: «Πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι» (πρβλ. Μάρκ. 9, 23). Καί ό πιστεύων είναι εκείνος ό όποιος μέ δλην τήν καρδίαν, μέ δλην τήν ψυχήν, μέ δλον τό είναι του ζή κατά τό Εΰαγγέλιον τού Άναστάντος Κυρίου ’Ιησού...

ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Καθηγητής Θεολογίας εις το Πανεπιστήμιον τον Βελιγραδιού