Σε θυμάμαι

 

με τα μαλλιά σου κοτσίδα,

σκεπασμένα πάντα με το σκουρομάντηλο.

Σε θυμάμαι

με το μελισσόκορμό σου να βουίζει ασίγαστα,

από την πρώτη αχτίδα της μέρας,

και τις εποχές αμείλικτες, να περνάνε πάνω

απ’ τον αθέριστο κάμπο της νιότης σου

ως τη στερνή σου ανάσα,

τραγουδώντας το εμβατήριο μιας σκληρής ζωής.

Η μορφή σου ωχρή και διάφανη,

σαν το νερό της βροχής,

με τη λάμψη της χλόης στα μάτια.

Ύπνος δεν σ’ έπιανε πολύς.

Αλαφροπάτητη  και γυμνοπόδαρη

σε θυμάμαι,

να περπατάς στην αυλή σου,

ανάμεσα στους μεσημεριάτικους ίσκιους

του καλοκαιριού,

την ώρα που κοιμόνταν ο ασβέστης,

ο βασιλικός ανάσαινε βαριά,

τα σαμιαμίδια οργίαζαν στους τοίχους

κι οι συκιές κι οι μυγδαλιές

κοίταζαν τον κατήφορο κατά τη θάλασσα.

Τότε έπαιρνες τη θέση σου στον αργαλειό,

τη μπόλια και τη μαντανία της ψυχής μας να υφάνεις,

σχεδιάζοντας πάνω τους, τα όνειρά σου.

Έφυγες, 

μέσα σ' ένα σύννεφο,

την ώρα που ακούγονταν

οι φωνές των μπουμπουκιών, λίγο

μετά την Ανάσταση του Λαζάρου,

κλείνοντας όρθια,

τον επίγειο κύκλο των βασάνων σου.

Λ.Κ