Η Παναγία των Παρισίων

 

(Η Μεγάλη Αίθουσα)

 

Α, κύριοι κύριοι Παριζιάνοι ποιος θα βρεθεί να σας γλυκάνει;

Πρωί, πρωί χτυπά η καμπάνα, δεν τάζει δώρα ούτε σαμπάνια,

Παρίσι ξύπνα, τρέξε πάλι στο μέγαρο γιορτή μεγάλη!

Ο κόσμος γρήγορα ξυπνάει και δεν τον νοιάζει που πεινάει,

το πλήθος σπρώχνει και χαλάει τον κόσμο και το διαλαλάει,

τις πίκρες του στην πάντα βάζει τον πόνο λίγο τον Βαστάζει,

σπρώχνει, στριμώχνεται, φωνάζει, το κρύο διόλου τον τρομάζει,

το πλήθος χύνεται ποτάμι, θέλει το κέφι του να κάμει

και περισσότερα ζητάει σαν βλέπει ότι του περνάει,

λαός μα και αριστοκράται το ίδιο θέαμα αγαπάτε,

δίνουν και παίρνουν οι γκριμάτσες νέοι και γέροι και κυράτσες,

θέατρο κάνουν πως κοιτάζουν θέατρο και οι ίδιοι μοιάζουν,

θαρρείς τον άρτο θα μοιράσουν ανάγκη των ψυχών ν' αδειάσουν

φιγούρες θλιβερές της πλάνης για το λαό όρκο μη βάνεις

μανία, πόθος και ηδυπάθεια δεν ξέρουν τι θα πει απάθεια!

To monocle δεν σας βοηθάει να στέκεστε εκεί στο πλάι

να βλέπετε σαν κουκουβάγια μέσα στα ιερά και τ’ άγια,

κουφάρια ξεδοντιάρικα και στόματα γκρινιάρικα.

Τραβάει και το φοιτηταριό να διώξει το σκουπιδαριό,

τα βάζουν με την εξουσία, ζητούν κι αυτοί να βρουν αξία,

πρυτάνεις μα και αρχιδιάκοι εισπράττουν όλο το φαρμάκι,

το βλέμμα γρήγορα κολλάει σαν η παράσταση αρχινάει.

Χρόνια τώρα τα θεάματα είναι του λαού τα νάματα!

Α, κύριοι, κύριοι Παριζιάνοι, ποιος τη λαχτάρα σας θα γιάνει!

 

Βασιλική Τζάτζιου