ΜΑΝΑ

Μάνα!-Δε βρίσκεται
λέξη καμία
να’χει στον ήχο της
τόση αρμονία·
σαν ποιός να σ’ άκουσε

με στηθος κρύο,
όνομα θειο;

Παιδί από σπάργανα

ζωμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο

που τ’ αγκαλιάζει

και, μάνα, κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης,
πέφτει στ’ αγνώριστα

βρόχια τσ’ απάτης,

και, αναστενάζοντας,
μάνα μου! λέει
μάνα! και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε
τ’ ανθια κ’ η χάρη·
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ως που στην κλίνη του,
σα βαρεμένος
πέφτει ο καημένος.

Και, πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το –Μάνα μου!-
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

Γεράσιμος Μαρκοράς(1826-1911)