Ανέμελες μέρες

                                                             Στο Χρίστο και την Τασία

                         

                    Τους  θυμάμαι στην αυλή του σπιτιού τους,

                     σε κάποιο προκαταρτικό στάδιο της ευτυχίας τους,

                     στην κάμερα του ήλιου να ποζάρουν.

                     Εκείνος τελειόφοιτος εύελπις,

                     αρματωμένος με πάθος,

                     με το βλέμμα του ν’ αστράφτει·

                     κι εκείνη, πρωτοδιόριστη δασκάλα,

                     γεμάτη ομορφιά και δύναμη,

                     με χέρια γυμνά, μακριά σαν σπαθιά,

                     που γέμιζαν τον αέρα

                     μια ιδρωμένη ανοιξιάτικη μυρουδιά.

                    Ο Μάης έμπαινε απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα,

                    και πίθωνε τα λουλούδια του στ’ ανθοδοχείο·

                    κι αυτοί, μεθυσμένοι απ’ του φιλιού την ευτυχία,

                    ανύποπτοι για τις ρωγμές του αύριο,

                    γεύονταν αμέριμνοι το προσφάι του έρωτά τους.

                       Λ.Κατσιγιάννης

                       Από την ποιητική συλλογή  “Καθαρτήριο άλμα”