Στον Μανίλιο Ράλλη 

Βλέπεις στολισμένα παντού τα σπίτια μ’ άνθη; Βλέπεις πάνω στις πόρτες ιάνθους: όλες οι κοπέλες με νέους βαδίζουν στέφη φορώντας.

Λένε τα παιδιά του Μαγιού τραγούδια, τραγουδούν κι οι γέροι-κι εκείνοι χαίρουν. Κάθε μέρος, κάθε ηλικία αστράφτει απ’ ευφροσύνη. 

Ο Έρωτας με πλούσια στους ώμους κόμημες στην πορφυρή του εσθήτα λάμπει. Τρόμο κι φαρέτρα σκορπάει εκείνου,τρόμο τα τόξα. 

Κι έτσι αυτός πετώντας εδώ τριγύρω πλέκει τους χορούς που ποθούν οι νέοι. Συνδαυλίζει εκεί μ’ όσους ξέρει δόλους την πρώτη φλόγα.

Μες στων κοριτσιών τις παρέες γλιστρώντας άλλης την ξανθή καλλωπίζει κόμη,άλλης τη μορφή και στα μάτια όλων λάμψη προσθέτει.

Πάψε τώρα Ράλλη, τους άγριους θρήνους. Τόσα δάκρυα φθάνουν για τη πατρίδα. Άσ’ τις έγνοιες πιά, μας καλεί η ευωχία τώρα κι η τέφψη.

Γιατί να περνούμε με θρήνους κάθε μέρα της μικρής μας ζωής συνέχεια; Μες στη συμφορά να κοιτάς τον ήλιο είναι ευτυχία. 

Ύλα, φέρε του οίνου τον αμφορέα. Τώρα οι θλίψεις όλες, τα δάκρυα ας σβήσουν Τώρα στην καρδιά μου ας λάμψει ακέριο το φως της μέρας.                                                   

 Μιχαήλ Μαρούλλος
(Μετάφραση Γιώργος Βαρθαλίτης)

                                                                       

Μ.Μάρουλλος Πορτραίτο του S.Botticelli-1496

Ο Μιχαήλ Μάρουλλος (1453-1500) ως ποιητής, αλλά και ως σύνολη προσωπικότητα, υπήρξε μετά τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο άλλος ένας Έλληνας που άσκησε επίδραση στον δυτικό πολιτισμό. Η ποίησή του εκτιμήθηκε από μεγάλες προσωπικότητες της εποχής του. Από μικρός έφυγε από την Πόλη για την Ιταλία και εικοσαετής εντάχτηκε στα στρατιωτικά τμήματα των Ελλήνων Stratioti (ιππείς που υπηρετούσαν στο βενετσιάνικο ιππικό). Αργότερα το 1476 φεύγει από το στρατό και εισέρχεται στην ποιητική ακαδημία της Νεάπολης και στη συνέχεια πάει στη Ρώμη και την Φλωρεντία, όπου εντάσσεται στην πνευματική ζωή αυτών των πόλεων και έρχεται σ’ επαφή με λαμπρά πνεύματα της Αναγέννησης. Στον πόλεμο του 1499 ανάμεσα στον Καίσαρα  Βοργία και την Κατερίνα Σφόρτσα, πήρε το μέρος της δεύτερης πολεμώντας με τους Μεδίκους, και μετά την σύλληψή της προσπαθώντας να διαφύγει, πνίγηκε σ’ ένα ποτάμι.
Το ποίημα του Στον Μανίλιο Ράλλη τοποθετείται στο τελευταίο τέταρτο του 15^ου αιώνα. Ο Μανίλιο (Μανουήλ) Ράλλης ήταν γιός του Δημητρίου Ράλλη που γεννήθηκε στη Σπάρτη καταγόμενος από τον οίκο των Ράλληδων  που ανέδειξε πολλούς σημαντικούς άνδρες. Οι Ράλληδες ανήκαν στον ομώνυμο σπαρτιατικό οίκο και κατάγονταν κατά πάσα πιθανότητα από τους Φράγκους κατακτητές της Πελοποννήσου. Κατ’ αρχάς ελέγοντο Ραούλ και στη συνέχεια εξελλήνισαν το όνομά τους. Αρκετοί εξ αυτών μετανάστευσαν στην Ζάκυνθο, Κέρκυρα και Ιταλία. Μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους, το 1460 ο Μανίλο Ράλλης κατέφυγε στη Ιταλία όπου φράγκεψε, (Manilio Rallo) υπηρέτησε στρατιωτικά διαφόρους ηγεμόνες και αργότερα διετέλεσε και αρχιεπίσκοπος Μονεμβασίας ως το 1516, με τον θάνατό του.

           Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου