ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

                Μακεδονία, η πεφιλημένη, εσύ, νοσταλγία
                στον βαρύ ρυθμό των καιρών μας υψώνεσαι,
                με την αγέρωχη περικεφαλαία σου, κορώνα θριαμβική

                του ένδοξου κάλλους, εσύ ναός του έθνους, προπύργιο άβατο
                των πανελλήνων, εσύ φραγμός στα περάσματα, εσύ μόνο φως
                στην ολόχρυση παρακαταθήκη του έθνους.

                Ζουζουνίζει στ’ αυτιά μου ο μαύρος αχός των γειτόνων σου,
                του ψεύδους ο αχός για το γνήσιο κύτταρο των Ελλήνων
                προγόνων σου, της πάναγνης σάρκας σου η ωραιότης.

                Κι εγώ, η νότια υπόσταση, ένας σαρδώνιος γέλωτας

                στην ωχρή τους αναίδεια, αυτών των αδηφάγων βαρβάρων.

                Μακεδονία, σκέπη των πάντων κι ο Βαρδάρης σου
                ένας φίλος ζεστός στα πανάρχαια σοκάκια σου,
                όπου πνέουν οι θρύλοι των ανθρώπων, η γλυκύτατη έπαρση.

                Τα αδιάβατα όρη σου τυλιγμένα στο φέγγος· μυστήριο
                των Θεών, που κρατούν ανυπέρβλητη την ουσία της γης σου.

                Ανασαίνεις τη δρόσο των πανύψηλων δένδρων τους

                και η γαλήνη του σύμπαντος έρχεται στις βαθειές τους

                χαράδρες, στις κορφές που ο ήλιος πρώτος τις φίλησε.

                Στις πνοές του Βαρδάρη σου φτερουγίζει ο χιτώνας
                του ωραίου Αλέξανδρου, στρατηλάτη του έαρος,

                κι η γαλάζια κορδέλα της κώμης του
                συγκρατεί τις ατίθασες μπούκλες του. Κι η γαλήνη
                απλώνεται, καθώς ταπεινώνεται του Λυαίου η έπαρση
                από την άλλη σου δόξα, τον τροπαιοφόρο Δημήτριο.
                Χώρα υπέρκαλλη στη ζωή και στο όραμα.

                Ο Μακεδών υψώνει το νεύμα στην αντίπερα όχθη,

                στα εδάφη σου να περάσει ο Απόστολος Παύλος,
                να διαβεί η γλυκύτερη της αγάπης πορεία. Μακεδονία,
                νύφη της Πίστεως και παστάς, Μητέρα των πρώτων Ελλήνων,
                στους οφθαλμούς των βαρβάρων πετράδι πολύτιμο.
                Κι εμείς τη δική μας χλαμύδα απλώνουμε

                να κρατήσουμε άτρωτο το τριανταφυλλένιο κορμί σου.
                Κι ο θάνατος φεύξεται! Κι ο θάνατος πνέει τα λοίσθια

                κάτω από την ομόγνωμη γροθιά της, που γίνεται σύμβολο

                κι υψώνει καταρράχτες φωτός

                και φράσσει περάσματα ύποπτα…

                Χαίρε, αγάπη των βορείων συνόρων μας, χαίρε!

                Χαίρε, του βλέμματος θεσπέσιο πλάτεμα, χαίρε!

                Χαίρε, κορυφή των εδαφών της Πατρίδας μου.

                Χαίρε, Εγνατία οδός που οι αιώνες σε διάβηκαν.

                Χαίρε, αθάνατο σπέρμα του παγκόσμιου ήθους.
                Χαίρε, θησαυρέ, που ταξίδεψες ως τα βάθη του Κόσμου

                των Ελλήνων τον αθάνατο λόγο!

                                                            Ευαγγελία Παπαχρήστου-Πάνου