Μια βόλτα με τον Ελύτη..

Τον Μάη η Ελλάδα αντανακλά μια άκρατη φωτεινότητα, με βασικά συστατικά της τον ήλιο και τη θάλασσα, στην καλύτερη εκδοχή τους. Όπου κι αν πας, σκοντάφτεις πάνω στον Ελύτη και τον Σεφέρη. Τα γράμματα του αλφάβητου σου τραγουδούν για τον έρωτα και τη ζωή. Τα χρώματα συνθέτουν την ιδανικότερη ομορφιά στη παλέτα της φύσης. Το πιο ελληνικό γράμμα το Ε. Το πιο ιερό γράμμα το Ζ. Το πιο ηρωικό το Α. Το πιο ελληνικό χρώμα το μπλε. Το μπλε της θάλασσας.Το πιο αγνό χρώμα, το άσπρο της φρεσκοβαμμένης εκκλησιάς. Το πιο ηρωικό, το κόκκινο της παπαρούνας. Μια βόλτα με τον Ελύτη στην μαγιάτικη ελληνική φύση, σε οδηγεί μέσα από το μυστήριο της ποίησής του, στην αυτογνωσία και την άκρα ταπείνωση.                                                     

   Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν

                μια ελιά,

               ένα αμπέλι

               κι ένα καράβι.

              Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις…

  Κάθε φορά που μπαίνω σε μιαν από τις μισογκρεμισμένες και μισοζωγραφισμένες εκείνες μικρές εκκλησίες που απόμειναν ενσωματωμένες, ίδιες βράχια, μέσα στο ελληνικό ύπαιθρο,

και με χτυπήσει η μυρωδιά της υγρασίας των τοίχων,μου φαίνεται ότι έρχομαι σε άμεση, σε δερματική σχεδόν επαφή με το σόι μου–λες και έχω αποδείξεις ότι αυτό κρατάει ολόισα από το Βυζάντιο.

Κι ένας κόσμος ολόκληρος τότε με τα μωβ και τα χρυσά του διακόσμου του, μου προσφέρεται σε κοινωνία μυστική…

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινωσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.

Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα,

κεί που περπατούσα,μες τα χωράφια χωρίς σωτηρία,

ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.

         Το’κοψα και το’ φερα στο επάνω χείλι μου.

Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά 

τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της

 μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.

Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια 

ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

        Ναι ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.

Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.

Ήταν ένα δικαίωμα.

         

                    Πηγή: Leovard Το είδωλο της γης μου