Ένα κείμενο του 1981 στη μνήμη του αδικοχαμένου Σήφη

 

O κ. Σήφης -σημαίνει Ιωσήφ- Βαλυράκης, υφυπουργός των συγκοινωνιών εδώ και μερικές μέρες, είναι αυτό που λέμε «ένας ήρωας» της αντιδικτατορικής αντίστασης. Το όνομά του είναι ένα απ’ εκείνα που είναι δεμένα με ηρωισμούς και πράξεις τόλμης, δίνουν θάρρος κι ελπίδα στους άλλους, τους πολλούς που δεν τολμούσαν. Που φοβότουσαν, που περίμεναν…

Είναι ένας νέος -τριανταχοχτώ  χρόνων- πολιτικός άνδρας που όλα τα χρόνια της ζωής του, από τότε τουλάχιστον που θυμάται τον εαυτό του, τα έζησε δίπλα και μέσα σε αγώνες για τη δημοκρατία.

«Μεγάλωσα – λέει σε μια Κρήτη χωρίς τουριστικές επελάσεις και τουριστικές « αξιοποιήσεις». Στα Χανιά και το ιδιαίτερο χωριό της καταγωγής μας, το Ασκύφου και Σφακιά. Ήμουν ο μεγαλύτερος από τους τρεις γιους της οικογένειας. Και μεγάλωνα ακούγοντας  από πολύ μικρός, αντί για παραμύθια, ιστορίες αληθινές, για ηρωικές πράξεις και μάχες. Τις ηρωικές πράξεις και τις μάχες του πατέρα μου που ήταν αξιωματικός του στρατού, είχε πάρει μέρος στο Κίνημα του 35, είχε πολεμήσει στη Αλβανία σαν διοικητής της περίφημης «Σιδηράς Πυροβολαρχίας» και είχε γυρίσει φορτωμένος με χρυσά αριστεία…

Στην Κατοχή, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, πράγμα που έμελλε μετά την απελευθέρωση να του στοιχίσει την είσοδό του στο λεγόμενο «Β΄ Πίνακα Αποστρατείας». Δηλαδή την απόταξή του από το στρατό.

Στα 1964 έγινε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου, ενώ κατά την αποστασία, η απόπειρα για την εξαγορά του, είχε αποτελέσει μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο. Ήταν ένας εξαιρετικού ήθους και θάρρους άνθρωπος  που να τον έχεις πατέρα, δεν μπορούσε παρά να καθορίσει τον δρόμο που θα έπαιρνα…».

Κι ο Σήφης Βαλυράκης πήρε τον δύσκολο δρόμο των αγώνων. Η δικτατορία τον βρήκε μόλις απολυθέντα από τον στρατό «έφεδρο αξιωματικό απ’ αυτούς που είχε φτιάξει ο Παπανδρέου», με σχέδια αργότερα να δουλέψει «σαν ηλεκτρονικός που είχε σπουδάσει». Στο εξής, συνεχώς κάποιος από την οικογένεια, θα ήταν στη φυλακή. Κι η μητέρα, να γυρίζει από φυλακή σε φυλακή, από επισκεπτήριο σε επισκεπτήριο… Τα οικονομικά της οικογένειας « που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα ανθηρά» γίνονταν πολύ δύσκολα. Κι ο Σήφης πήγε να δουλέψει, υπάλληλος σε μια εταιρεία στη Πάτρα.

Το 1970 έφυγε στο εξωτερικό. Εντάχτηκε στο ΠΑΚ, δούλεψε μέχρι το 1971, όταν όντας πάλι στη Ελλάδα συνελήφθη. Ασφάλεια, ΕΣΑ, φυλακές Κορυδαλλού, φυλακές Κερκύρας…

Από το ΕΑΤ-ΕΣΑ δοκίμασε μας λέει να δραπετεύσει, δεκαέξι φορές. Τη μια τα κατάφερε, αλλά εκείνη η δραπέτευσή του «κρατήθηκε μάλλον μυστική από τη χούντα γιατί κάπως την ταπείνωσε». Τον συνέλαβαν στα ελληνογιουκοσλαβικά σύνορα και τον ξαναέφεραν κάτω. Δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και κλείστηκε στις φυλακές Κορυδαλλού κι αργότερα της Κέρκυρας, απ’ όπου δραπέτευσε  και πάλι και πέρασε κολυμπώντας στην Αλβανία. Ο σύντροφος του ο Μπάμπης Γεωργακάκης – βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο Ρέθυμνο, δεν κατάφερε να δραπετεύσει.

«Μας ανακάλυψαν – λέει- στον τοίχο την ώρα που σκαρφαλώναμε , έριξαν τα φώτα επάνω μας, θα μας πυροβολούσαν. Ο Μπάμπης γλίστρησε, έπεσε. Εγώ, ξέφυγα…»

Ο ίδιος δεν πιστεύει, μας λέει πως έκαμε κάτι το ηρωικό.

«Όταν είσαι σε μια τέτοια φυλακή, προσπαθείς να επιβιώσεις, κι εγώ, τότε μόνο τρόπο επιβίωσης έβλεπα την απόδραση. Άλλωστε το να χάσεις μια φορά είναι προτιμότερο από το να συμβιβάζεσαι να προσκυνάς και να χάνεις συνεχώς…»

Στο εξωτερικό, πότε στην Ιταλία πότε στη Σουηδία, συνέχισε με άλλους τρόπους τους αγώνες του. Εξόριστος και μαχόμενος.

Στο ΠΑΣΟΚ  εντάχτηκε  από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του, κι έγινε μέλος της Κεντρική Επιτροπής. Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής στα Χανιά και ανέπτυξε μια εξαιρετικά έντονη κοινοβουλευτική δραστηριότητα.

Πηγή: Εφημερίδα  Βήμα