Το ξύπνημα της αρκούδας & ο δράκος που δαγκώνει.

Η βαρύγδουπη πτώση του κομμουνισμού που την φανταζόμασταν σχεδόν απίθανη, έγινε με τον πιο ανώδυνο τρόπο σε μια στιγμή που ο κόσμος της Δύσης μπορούσε να επιβάλλει τον έλεγχο και την κυριαρχία του στο νέο Ρωσικό κράτος. Η μετάβαση στη νέα οικονομική κατάσταση και ο τρόπος που επιτεύχθηκε, εκτός από μια καλοστημένη φάρσα, όπου οι χθεσινοί ιμπρεσάριοι γίνονται σε μια νύχτα αυτοκράτορες του δημόσιου πλούτου, άφηνε να εννοηθεί ότι ήταν ίσως μια προμελετημένη ιστορία με πρωταγωνιστές τον Γκορμπατσόφ και τον Γιέλτσιν. Άνθρωποι που αποτέλεσαν τη γέφυρα για μια ελεγχόμενη από τους δυτικούς κοινωνία. Ο δεύτερος, ήταν σαφώς πιο ενδοτικός στη νέα προσαρμογή, άλλα η ιστορία φαίνεται ότι είχε το δικό της λόγο με τον Βλαδίμηρο Πούτιν που φαίνεται ότι μάλλον χάλασε τα σχέδια της Νέας Τάξης πραγμάτων, με στόχο τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της νέας Ρωσίας, από την πρώτη στιγμή.  

Με την άνοδο του Πούτιν και τις απανωτές εκλογικές του επιτυχίες, η κλειστή συντηρητική κοινωνία της Ρωσίας φαίνεται να εδραιώνει την οικονομική και κυρίως τη στρατιωτική της ισχύ, και προσπαθεί να αντισταθεί στις μεθοδευμένες κινήσεις ανατροπής από την αντίπαλη δύναμη. Στα χρόνια του Γκορμπατσόφ, ενώ έδειξε σύνδεση και σχετική προσαρμογή με τις «δυτικές αξίες» και προσπάθησε να τις επιβάλλει στους πολίτες της, η σημερινή ηγεσία της Ρωσίας υπό τον Πούτιν παίρνει από την αρχή, μια σταθερή στάση κατά της Δύσης. Ο Πούτιν ακλόνητος οδηγός στο τιμόνι της Νέας Ρωσίας για πάνω από 20 χρόνια, κυβερνά με το συνήθη τρόπο που έχει αποδείξει η ιστορία ότι μπορεί να κυβερνηθεί αυτή η τεραστία και πολύπλοκη χώρα, με σιδερένια γροθιά και μαφιόζικες μεθόδους. Είναι αμφίβολο αν μπορεί με άλλο τρόπο να διοικήσει κανείς αυτήν την αχανή πολυσπερματική χώρα με διαφορετικές κουλτούρες που λέγεται Ρωσική Ομοσπονδία, όπου οι μπίζνες, η πολιτική και η διαφθορά συνυπάρχουν ομαδικά. Το να διοικείς αυτή τη χώρα, μοιάζει σαν να διοικείς της Ρώμη, όπου τα ψέματα, οι φόνοι και οι δολοπλοκίες θεωρούνταν ως ένα βαθμό αναγκαία. Παρά το ότι, η ρώσικη πολιτική έχει διαφορετικό προσανατολισμό από τη δυτική, φαίνεται ότι έχει τεθεί το ερώτημα αν με τις επιλογές των τελευταίων χρόνων, τείνει και ο ίδιος, σ’ ένα βαθμό, να μεταβληθεί σε πολιτικό παράγοντα της παγκόσμιας τάξης, ή παίζει ένα παιχνίδι που μακροχρόνια αποτελεί εγγύηση για την υπονόμευση των σχεδίων της. Σε κάθε περίπτωση, στην εκλογική νίκη του το 2000 αλλά και των επόμενων εκλογών, συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό οι νεόπλουτοι που ανέδειξε η περεστρόικα και η δεκαετία του 1990 και είναι διάχυτη η άποψη σε κάποιους, ότι ο Πούτιν αρχικά δεν κυβέρνησε μόνος του, αλλά με τη συμπαράσταση μερικών οικονομικών ολιγαρχών. Το ερώτημα είναι, σε τι βαθμό σήμερα έχει αποδεσμευτεί από την επιρροή τους. Το αυτονομιστικό κίνημα στην Τσετσενία που υποκινήθηκε από τον ισλαμικό εξτρεμισμό, ταλάνισε τη Μόσχα για περίπου δέκα χρόνια από το 1994. Ο Σεπτέμβριος του 2004, με την τριήμερη ομηρία μαθητών στο σχολείο τους, που τέλειωσε με το ολοκαύτωμα του Μπεσλάν στο κρατίδιο της Βόρειας Οσετίας, θα αφήσει πίσω του βαθιά ανθρώπινη θλίψη και έναν εφιάλτη για τον Πούτιν. Tον Απρίλιο του 2008 μετά τη δήλωση του ΝΑΤΟ, ότι η Γεωργία και η Ουκρανία θα μπορούσαν στο μέλλον να γίνουν μέλη της Συμμαχίας  και με αφορμή την εισβολή της Γεωργίας στη Ν. Οσετία κάτω από την ανοχή της Δύσης που δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει το ίδιο δικαίωμα στους κατοίκους της Ν. Οσετίας ή της Αμπχασίας με εκείνο του Κοσυφοπεδίου, η εισβολή της Γεωργίας, αποτέλεσε μια αιφνιδιαστική μαχαιριά στο- καυκασιανό υπογάστριό της «αρκούδας» στο ξεκίνημα των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, στην οποία απάντησε με εισβολή στο έδαφος της Γεωργίας για να προστατεύσει τη ζωή των Ρώσων που ζουν στη Ν. Οσετία. Ήταν η πρώτη εισβολή της Ρωσίας σε κυρίαρχο κράτος, με φιλοδυτικές τάσεις, μετά τη Σοβιετική περίοδο, με αποτέλεσμα την de facto προσάρτηση  της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, οι οποίες εξελίσσονται πλέον σε μικρά Κοσσυφοπέδια, από την άλλη μεριά.

Η εισβολή και επαναπροσάρτηση της Κριμαίας το 2014, που επικυρώθηκε μ’ ένα δημοψήφισμα, αποτέλεσε το δεύτερο μεγάλο βήμα, επικαλυμμένο με την βασική δικαιολογία ότι πάντα η Κριμαία ήταν ένα χερσαίο ρωσικό αεροπλανοφόρο που είχε παραχωρηθεί με διάταγμα του Χρουστσόφ στην Ουκρανία το 1954. Η απόσχιση-επιστροφή της Κριμαίας από την Ουκρανία, παραλληλίστηκε από τον Πούτιν με εκείνη του Κοσόβου από τη Σερβία και ήταν κατά κάποιο τρόπο μια ρεβάνς. Η κρίση στην Ουκρανία και στη Συρία, ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Ρωσίας σ’ αυτές και η επιστροφή σ’ ένα νέο ψυχρό πόλεμο, ήταν οι συγκυρίες που συνέβαλαν για να βρεθεί η προσωπικότητα του Πούτιν στο απόγειο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Το 2016 η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, συντέλεσε ακόμη περισσότερο σ’ αυτό με την αποσυμφόρηση της έντασης που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στους δυο μεγάλους, εκείνη την περίοδο. Σε κάθε περίπτωση και παρά το ότι η αποσκίρτηση της Ουκρανίας και της Γεωργίας, μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου ήταν ένα καλό μάθημα για τη ρώσικη πολίτικη, η Ρωσία με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση, προχωρά προς τον στόχο της να γίνει υπερδύναμη, κερδίζοντας τη Συρία και σπάζοντας το Δυτικό μονοπώλιο στη Μεσόγειο. 

Η αποκρυπτογράφηση του φαινομένου Πούτιν είναι μια δύσκολη υπόθεση, αφού δεν υπακούει στους συνήθεις κανόνες.Ο Πούτιν δεν διαβάζεται, δεν προβλέπεται και δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Στο προσωπικό του πολιτικό προφίλ, αντικατοπτρίζεται η εικόνα της ίδιας της Ρωσίας, η δύναμη και οι αδυναμίες της. Στο εσωτερικό, κυρίως στηρίζεται στην αποδοχή των λαϊκών μαζών, και στο εξωτερικό στην παραδοχή των αντιπάλων του, που αναγνωρίζουν τη Ρωσία ως μια υπερδύναμη που μπορεί να επιβάλει τα συμφέροντά της στη σφαίρα της επιρροής της. Στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, ο Πούτιν ήταν ίσως ο ισχυρότερος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη. 

Τα τελευταία χρόνια, οι στενές σχέσεις της  Μόσχας με την Άγκυρα (που είχε πλησιάσει όσο ποτέ το 2005 την Ε.Ε) και οι ερωτοτροπίες με την επεκτατική στρατιωτική και οικονομική πολιτική της, στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, λειτουργούν ευεργετικά προς το παρόν ανάμεσα στη Ρωσία και τις πρώην ισλαμικές "δημοκρατίες" της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ-CIS) αφού χρησιμοποιούν την Τουρκία ως ανάχωμα στις βλέψεις των δυτικών για τον γεωπολιτικό πλούτο των καυκάσιων "δημοκρατιών", εξυπηρετούν την πώληση πολεμικού υλικού από τη Ρωσία στηv Τουρκία, μειώνουν την ανασφάλεια της Ρωσίας και δημιουργούν ισχυρούς πονοκέφαλους στο ΝΑΤΟ. Η επαπειλούμενη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, θεωρείται από τη Ρωσία ως αδιανόητη και θα αποτελέσει αιτία πολεμικής αναμέτρησης, με στόχο την προσάρτηση τουλάχιστον της Ανατολικής, ρωσόφιλης Ουκρανίας. Η μελλοντική ιστορία του κόσμου, φαίνεται ότι  μπορεί να διαμορφωθεί από ένα τέτοιο επαπειλούμενο γεγονός. Σε κάθε περίπτωση, ο Πούτιν παίζει ένα παιχνίδι στη γεωπολιτική σκακιέρα για πολύ δυνατά νεύρα, αυστηρώς ακατάλληλο για καρδιοπαθείς. Αποφασισμένος να επιχειρήσει την προσάρτηση της Ουκρανίας ως και το Κίεβο, -την παλιά πρωτεύουσα των Ρως του Κιέβου,- εκτίμησή μου είναι ότι θα το πετύχει με κάθε θυσία, αν η Ουκρανία γίνει πλατφόρμα του ΝΑΤΟ. Θα είναι η τρίτη και πιο δυναμική του παρέμβαση, που θα επισφραγίσει και την ηγετική του παρουσία στον κόσμο μας. Όσο για το ρόλο της Τουρκίας, μοιάζει με εκείνον του κουμπάρου που στο τέλος της βάπτισης, πληρώνει τα έξοδα της εκκλησίας.

Η Κίνα εν τω μεταξύ, έχει γιγαντωθεί σε σημείο που έχει επαληθεύσει τις προβλέψεις δυο ή τριών δεκαετιών πίσω. Έχει πάψει να είναι κομμουνιστική χώρα. Στα 3.000 μέλη της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης περιλαμβάνεται και ένα μεγάλο μέρος Κινέζων εκατομμυριούχων που θεωρούνται από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο. Έτσι οι  Κινέζοι, χωρίς ντροπή, εξευτέλισαν τον κομμουνισμό, κρατώντας τα σύμβολά του. Τα δυο πρόσωπα του Ιανού, των τελευταίων δεκαετιών, τείνουν να γίνουν ένα. Τα ιδεολογικά ταμπού έχουν καταργηθεί, κάνοντας τους οπαδούς του καπιταλισμού να καγχάζουν και ο Μάο, ακόμη κι αν κόβει περισσότερα εισιτήρια, έχει γυρίσει μπρούμυτα στο μαυσωλείο του. Η εμφάνιση των μεγάλων πόλεων, είναι δυτική. Τα ρούχα, η συμπεριφορά, ο τρόπος, οι συνήθειες της χώρας, είναι δυτικές. Σοφοί, υπομονετικοί και μυημένοι στις νέες τεχνολογίες που βρίσκουν εκεί πιο άμεση εφαρμογή, οι Κινέζοι έχουν εγκαταλείψει το κομμουνιστικό μοντέλο στην οικονομία, που το εφαρμόζουν μόνο σε κάθε αντιφρονούντα ή όταν χρειάζεται να επιβληθούν οι αυθαιρεσίες του κράτους σε βάρος των λαϊκών τάξεων, οσάκις εκτιμάται ότι εξυπηρετείται το συνολικό συμφέρον. To 2010 η βράβευση του νομπελίστα ειρήνης, αντιφρονούντα και κρατούμενου Λιού Χσιαομπό, εξόργισε το καθεστώς της Κίνας. Το ίδιο έτος, η Κίνα είχε αντικαταστήσει την Ιαπωνία ως δεύτερη οικονομία μετά τις ΗΠΑ και το 2019 έχει μετατραπεί σε μια υπερδύναμη του ιντερνέτ και του Διαστήματος, με τις ΗΠΑ να επιδιώκουν πλέον την ανάσχεσή της.

Η τεχνολογία στην εποχή μας έχει πλέον μεγαλύτερο μερίδιο ως παραγωγικός συντελεστής από τους τρεις παραδοσιακούς που διδασκόμαστε στα πανεπιστήμια. Η Κίνα που έπαψε να αντιγράφει, αλλά δεν σταμάτησε να κλέβει τεχνολογικές πατέντες, έχει ξεπεράσει από το 2016 τις ΗΠΑ σε επιστημονικές δημοσιεύσεις και σε ευρεσιτεχνίες.

Με αφορμή την οικονομική γιγάντωση της Κίνας, ένας νέος ψυχρός πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη. Η Κίνα σήμερα, κρατάει στα χέρια της τα ομόλογα του τεράστιου δημόσιου χρέους των ΗΠΑ, έχοντας τη δυνατότητα να τις εκβιάσει όποια στιγμή θελήσει και αυτό έχει οδηγήσει τις ΗΠΑ σε ένα συμβιβασμό, προσπαθώντας κατά βάση να την απομακρύνει από μια συμμαχία με την Ρωσία, και να αποφύγει τη σύγκρουση μαζί της. Μια σύμπραξη οικονομική και αμυντική της Ρωσίας με τη Κίνα, όπου πολλά τους ενώνουν και άλλα τόσα τους χωρίζουν, θα δημιουργήσει την πρώτη δύναμη  ισχύος στον κόσμο.  H Ρωσία και η Κίνα ενώ παλιότερα εκτός των άλλων τις συνέδεε μια κοινή ιδεολογία, σήμερα υπό φυσιολογικές συνθήκες αν και κατά βάση φαίνεται να είναι δυο ανταγωνιστικές χώρες, ο ρόλος τους είναι ιδιαίτερα συμπληρωματικός, κινούμενες σε μια άνευ προηγουμένου γεωπολιτική σύζευξη. Οι εμπορικές ανταλλαγές ανάμεσα στις δυο χώρες, έχουν ξεπεράσει τα 100 δις $ και οι συναλλαγές κατά 50% γίνονται σε γιουάν και ρούβλια. Παράλληλα η Κίνα συνεχίζει τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων της δυνάμεων, αποτελώντας μια μεγάλη πρόκληση ασφαλείας για τις ΗΠΑ επιδιώκοντας να εξασφαλίσει τη θέση του πραγματικού παγκόσμιου αφεντικού. Το πυρηνικό οπλοστάσιό της αν και μικρότερο από αυτό της Ρωσίας και των ΗΠΑ, εξακολουθεί να αναπτύσσεται ραγδαία. Η πολιτική της Αμερικής με πρόεδρο τον Ντόναλτ Τραμπ που φάνηκε ότι ήθελε να τρίξει τα δόντια στους Κινέζους χωρίς να φτάσει στα άκρα, μετά την εκλογή του Μπάιντεν, διαφοροποιήθηκε, έτσι που Αμερική και Κίνα αρχίζουν να βλάπτουν σοβαρά την υγεία του πλανήτη.

Κ.Λ

 

Πηγή:Το είδωλο της γης μου