Αι αντιπαραθέσεις μ’ έναν κυνο-φελή  οργανισμό.

O κ. N. Εφτακοίλης από νεαρής ήδη ηλικίας, διεμόρφωσε άθελά του μια ιδιάζουσα και προβληματική σχέση με το ηλεκτρικό ρεύμα και τα συμπαρομαρτούντα με αυτό. Μέχρι της ηλικίας των πέντε ετών, τίποτε δεν προμηνούσε τα μέλλοντα, αφού η διάδοση του ηλεκτρικού φωτός, στο μέρος που είδε το ηλιακό φως, ήτο ανύπαρκτη.Τα πρώτα προβλήματα παρουσιάστηκαν με τη διαμονή του στη μεγάλη πολιτεία όπου μετανάστευσε ολίγον αργότερα. Η  αφετηρία της ιδιάζουσας και επαχθούς δι’ αυτόν σχέσης με το ηλεκτρικό φως και κατ’ επέκταση με την εταιρία προμηθείας του, ξεκινά με την αφόρητη και καταθλιπτική πίεση που άρχισε να ασκεί έκτοτε περί εξοικονόμησης του ηλεκτρικού ρεύματος, η διαβιούσα μετ’ αυτού νόνα του, η οποία είχε υπαγάγει μεγάλο μέρος της έως τότε ζωή της υπό την υπηρεσία του αμυδρού φωτός που εξέπεμπε για δεκαετίες ο ταπεινός εξ ελαίου λύχνος ή έστω η επί του τοίχου κρεμάμενη πετρόλαμπα του φτωχικού χωρικού οίκου της. Από του σημείου αυτού και εντεύθεν διεφάνη καθαρά ότι ούτος θα ζούσε πλέον υπό τον ζυγόν και την καταδυνάστευση που θα του ασκούσε η κατά τα άλλα εξαίρετη και προοδευτική αυτή εφεύρεση του κ.Ἐντισον.

Έτσι, μόνο ως απομεινάρι των απωθημένων εκείνης της περιόδου, αλλά και προεξοφλητική αντίδραση των όσων θα ακολουθήσουν εν συνεχεία, μπορεί να θεωρηθεί η Έκθεσις «εκείνη» της 6^ης Γυμνασίου, μεσούσης της απριλιανής δικτατορίας, εις διαγωνισμό με θέμα, «Αι συνέπειαι του ηλεκτρικού ρεύματος εις τον πολιτισμόν», όπου ο κ. Εφτακοίλης απεκάλεσε ενστικτωδώς και «εν βρασμώ ψυχικής ορμής» την Δ.Ε.Η ως Δ.Ε.Α (Δημοσία Επιχείρηση Αργομίσθων) καταλογίζοντάς της και άλλα τινά-χωρίς βεβαίως να διανοηθεί ότι η πράξις του αυτή ενείχε αντιστασιακό χαρακτήρα- και την οποίαν Έκθεση, η φιλόλογος εξηφάνισε ασκαρδαμυκτί, πανικόβλητη.

Φαίνεται ότι διαισθάνονταν από νωρίς, τα δεινά που ήταν μοιραίο να υποστεί από τον κοινωφελή περί ου ο λόγος Ηλεκτρικόν οργανισμόν. Έτσι, ως  ανταπόδοση εκείνης της περιγραφής και του χαρακτηρισμού, που είχε «εν ελαφρά συνείδησει» απονείμει εις αυτόν, μετά πάροδο ολίγων χρόνων εν τη διελεύσει ρεύματος υψηλής τάσης εκ του χωρίου  του -κατ’ επικύρωση της γνωστής άλλωστε αυθαιρεσίας- ο εν λόγω οργανισμός εγκατέστησε μεγαλοπρεπή πυλώνα εναλλακτικής ροής σε κτήμα οικογενειακής ιδιοκτησίας του κ.Εφτακοίλη, καταστρέφοντας την εμπορική του αξία, πέραν της αισθητικής απομείωσης του χώρου, έναντι πενιχράς αποζημιώσεως με το ποσό των 6.000 δραχμών. 

Στη συνέχεια, μετά πάροδο χρόνων, ο ήρωας μας, αφού απερισκέπτως ίσως, απεμπόλησεν την ευκαιρία να παντρευτεί μιαν υπάλληλο του κυνο-φελούς αυτού οργανισμού, ώστε να πάρει οριστικά την revance και να απομυζεί ως εκ τούτου, πέραν του μισθού και τα οφέλη που παρέχει ο φιλάνθρωπος ούτος οργανισμός αποκλειστικά εις τους υπαλλήλους του, υπανδρεύτηκε περί τας αρχάς του φθινοπώρου της ζωής του, -ότε το φως του ηλίου βαίνει μειούμενο- θυγατέραν υπαλλήλου της Ηλεκτρικής Εταιρείας, όπου πέραν του βάρους της εγγάμου ζωής, απεκόμισε και την υπερκατανάλωση του ηλεκτρικού, στην οποία ήταν εθισμένη η συμβία.

Η διαρκώς ακμάζουσα αυτή αντιπαράθεση με το ευαγές ίδρυμα της Ηλεκτρικής, συνεχίσθηκε σφοδρώς επί χρόνια, εξ αίτιας ληστρικών αυξήσεων της τιμής της κιλοβατώρας στα πλαίσια μιας ανάλγητης πολιτικής ενέργειας που εφήρμοσαν οι ουραγκοτάγκοι της πολιτικής ζωής του τόπου. Εν τέλει, αργότερα, ελθών εις οριστική ρήξη μετά της εν λόγω εταιρείας εξ οικονομικής αδυναμίας, απηυδισμένος ηναγκάσθη να ζητήσει την άρση της ηλεκτροδότησης του πατρικού του σπιτιού εις το χωρίο του, εις το οποίο επανέκαμψε. Αυτό προοιώνιζε ως ήτο φυσικό την απόφαση του να επιστρέψει εις πρωτογόνους μεν, πλην ρομαντικές συνθήκες διαβίωσης, αποτελούσε όμως την πλήρη και οριστική δια βίου απαλλαγή του από την υποχρέωση πληρωμής του ηλεκτρικού ρεύματος και των συμπαρομαρτούντων  παγίων εξόδων που κατά ευφυή ιδέα συνοδεύουν την έκδοση του λογαριασμού. 

Μερικά χρόνια αργότερα, διαβιών εν μέσω ηλεκτρικού και φυσικού πλέον σκότους και ατενίζων το κηροπήγιο με το αναμμένο κερί που κοσμούσε το έναντι της κλίνης σαρακοφαγωμένο κομό, αναλογιζόμενος ότι απηλλάγην επί τέλους από το διαρκές κυνηγητό που υπέστην καθ’ άπαν το βίος του από τον κατηραμένο οργανισμό της Ηλεκτρικής, έφτασε αιφνιδίως γείτονας τις περιχαρής, δια να του αναγγείλει ότι ο υιός του είχε προσληφθεί εις την  Ηλεκτρική Επιχείρηση. Τον άκουσε ως να μην πίστευε εις τα ώτα του. Ίσα που τραύλισε ένα «μπράβο». Δεν ήξερε αν ήταν νίκη ή άλλη μια ήττα σ’ αυτή την διαμάχη που κρατούσε χρόνια. Τέλος έσβησε το κερί και έκλεισε τα μάτια του για να κοιμηθεί μετά των συνήθων ρογχασμών, έμπλεος ενός αισθήματος ευτυχίας, αφού ως γνωστόν τα όνειρα είναι ακόμη αυτόφωτα και δεν χρίζουν εισέτι της συμβολής του ηλεκτρικού ρεύματος.

Δεν είχε υπολογίσει βεβαίως, ότι κατ’ ουδένα τρόπο θα ηδύνατο μέχρι της τελευταίας  πνοής του, να διαφύγει από τον κλοιό, εις τον οποίο τον είχε αναγκάσει καθ΄άπασα τη ζωή του ο κυνο-φελής αυτός οργανισμός, αφού το αγγελτήριο της κηδείας του θα βρεθεί αργά ή γρήγορα επικολλημένο επί της γειτονικής ξυλίνης κολώνας του ηλεκτρικού και αυτός ως εσταυρωμένος επ’ αυτής, θα αφήσει την τελευταία του ανάμνηση εις την επάρατο ταύτη ζωήν. 

Για την αντιγραφή & γλωσσική προσαρμογή

Λ.Κατσιγιάννης