ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΤΩΝ ΡΟΜΑΝΩΦ  & Η KATAΛΥΣΗ ΤΟΥ

Η κομμουνιστική επανάσταση ως νομοτελειακό γεγονός, αποτέλεσε το αποκορύφωμα μιας σειράς μακροχρόνιων προεπαναστατικών αντιδράσεων κατά του τσαρικού καθεστώτος, που ξεκινούν από τα μέσα τουλάχιστον του 19^ου αιώνα. Η γαλλική επανάσταση τροφοδοτούσε μεθοδικά και διαχρονικά αυτή την αντίδραση μέσα από την τάξη των διανοούμενων και των λογίων. Όμως, η πτώση της δυναστείας οφείλεται περισσότερο στους ίδιους τους Ρομανώφ. Η απομάκρυνση από την τήρηση των πατροπαράδοτων παραδόσεων, o ανεπίληπτος τρόπος ζωής, και η έλλειψη της δυναμικής  διοίκησης του Αλέξανδρου του ΙΙΙ, επέφερε την διάσπαση της συνοχής και την κατάπτωση του θεσμού. Στα 1861 μπορεί να καταργήθηκε ο θεσμός της δουλοπαροικίας, αλλά το συνολικό ποσοστό που κατείχε ο αγροτικός ρωσικός πληθυσμός ανέρχονταν σε 35% με τη μεγάλη μερίδα της γης να κατέχεται από το κράτος, τους ευγενείς και την εκκλησία. Το 1891 σ’ ένα ταξίδι του στην Ιαπωνία, ο Μεγάλος Δούκας Νικόλαος ΙΙ γλύτωσε από δολοφονική απόπειρα, χάρη στην παρουσία του πρίγκιπα Γεωργίου της Ελλάδας, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αποτροπή της. Το 1896 τα σιδερένια χέρια του Αλέξανδρου ΙΙΙ αντικαταστάθηκαν από τα βελούδινα του Νικολάου ΙΙ. Η τελετή του γάμου του με την Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα έλαβε μέρος στον Καθεδρικό της κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Μόσχα. Μετά τη στέψη, μια ομαδική γιορτή από χιλιάδες χωρικούς οργανώθηκε για να γιορταστεί το γεγονός με διανομή δώρων και γλυκισμάτων. Εξ αιτίας όμως μιας διάδοσης πως τα δώρα δεν ήταν δήθεν αρκετά για όλους, επακολούθησε τέτοιος συνωστισμός που οδήγησε σε ποδοπατήματα μέχρι θανάτου για χιλιάδες ανθρώπους. O κύκλος της τελευταίας δυναστείας των Ρομανώφ ξεκινά μ’ ένα θλιβερότατο γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί και συμβολικό και oι εχθροί του στέμματος βρήκαν μια πρώτη αφορμή να εκμεταλλευτούν το γεγονός και να κατηγορήσουν τις αρχές.

                                                                      

Αλεξάνδρα και Νικόλαος ΙΙ

Μετά από οκτώ χρόνια το 1904-5 είχε ανοιχθεί και εξελίσσονταν το μέτωπο του αποτυχημένου Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμου. Για εκείνον τον πόλεμο, αιτία στάθηκε το ενδιαφέρον της Ρωσίας για την Κορέα μετά την κατάκτηση της Μαντζουρίας. Τον Μάιο του 1905 στα Χειμερινά ανάκτορα του Tsarskoe, έφτασε η είδηση της καταστροφής του Ρωσικού στόλου στη ναυμαχία της Τσουσίμας. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου  η Ρωσία θα ηττηθεί και θ’ αναγκαστεί να παραχωρήσει τις κτήσεις της στη Κίνα. Μετά απ’ εκείνο τον πόλεμο, η μετέπειτα επανάσταση των μπολσεβίκων, βρήκε έτοιμο έδαφος να φυτρώσει στις τάξεις των χωρικών και εργατών που άρχισαν πιο συστηματικά κυρίως να αμφισβητούν μαζικότερα και έμπρακτα το τσαρικό καθεστώς. Η τρομοκρατία στην ύπαιθρο και η δολοφονία συμβούλων του στέμματος στην Πετρούπολη, άρχισε να γίνεται μια συνηθισμένη υπόθεση. Από τις αρχές του 1905, ένα σαμποτάζ των αντιφρονούντων, μετέβαλε την τελετή του Αγιασμού των υδάτων στην Πετρούπολη στην όχθη του παγωμένου Νέβα, σε τελετή μαζικής δολοφονίας αμάχων. Με το τέλος της ιεροτελεστίας, τα πυροβολεία από το φρούριο Πέτρου και Παύλου αντί να ρίψουν τις κανονισμένες άσφαιρες βολές, χάρη σε μια τρομοκρατική ενέργεια μιας συμμορίας, έρριψαν ένσφαιρες οβίδες με αποτέλεσμα να απειληθεί η ζωή των μελών της βασιλικής οικογένειας που παρακολουθούσαν την τελετή από τα παράθυρα των ανακτόρων. Τον ίδιο μήνα του 1905 καταγράφεται μια κατά μέτωπο αιματηρή σύγκρουση της αστυνομίας των Κοζάκων με ένα πλήθος εργατών στη Πετρούπολη, που καταγράφηκε στην ιστορία σαν η «Αιματοβαμμένη Κυριακή». Αυτή η σύγκρουση και τ’ αποτελέσματά της  (92 σκοτωμένοι χωρικοί και 300 τραυματίες) που μεγεθύνθηκαν ειδησεογραφικά από τις ανταποκρίσεις που εστάλησαν στην Ευρώπη, θα μπορούσαν ίσως να αποφευχθούν αν ο τσάρος δεν απέφευγε για λόγους προσωπικής ασφάλειας την συνάντηση του με αντιπροσώπους των εργατών, αναχωρώντας για το Tsarskoe Selo. Αλλά και στη παλιά πρωτεύουσα τη Μόσχα, οι αντικαθεστωτικές ενέργειες γίνονται πιο συνήθεις. Τον επόμενο μήνα έδρασαν πάλι οι τρομοκράτες σκοτώνοντας τον Μέγα Δούκα Σέργιο, Διοικητή της Μόσχας και σύγαμπρο του Τσάρου, καθώς διέσχιζε την Ερυθρά πλατεία με έλκηθρο. Τον Οκτώβριο του 1905, ο τσάρος παραχώρησε πολιτικές ελευθερίες, ιδρύοντας τη Ρωσική βουλή, την 1^η Δούμα, αλλά η συνεχής πίεση που ασκούσαν οι βουλευτικοί όμιλοι των αγροτών και εργατών για περισσότερες ελευθερίες συντέλεσαν στη διάλυσή της. Από τον Οκτώβριο του 1905 και για τα επόμενα χρόνια η εξέγερση των χωρικών σ’ ένα μεγάλο μέρος της χώρας ήταν σχεδόν γενική. Όταν απέτυχε η παραπάνω κομμουνιστική επανάσταση, οι Εβραίοι, κύριοι υποκινητές της, εκδιώχθηκαν από τη Ρωσία και πήγαν στη Γερμανία, που θα γίνει λίγα χρόνια αργότερα  το εφαλτήριο για την κατάληψη της εξουσίας το 1917. Στη συνέχεια δε, επακολούθησε και ανταρσία των στρατιωτών που εστάλησαν να την καταστείλουν και την άνοιξη 1906 ξέσπασε ανταρσία του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας και της Βαλτικής. Οι διαδόσεις επιπλέον σε βάρος της τσαρικής αυλής, με κάθε λογής συκοφαντίες, έδιναν και έπαιρναν. Τέτοια ήταν η έκταση της τρομοκρατίας στα 1906, ώστε η μοναρχία κινδύνευε να πέσει. Ο τσάρος Νικόλαος, χωρίς πιστούς  συνεργάτες, προσωπικότητα σχετικά αδύνατη, με Ιώβειο μοιρολατρική υπομονή, καρτερούσε την πτώση των τειχών της αυτοκρατορίας από τα μέσα. Ο Νικόλαος, ουσιαστικά στάθηκε μακριά από τον λαό του, για να διαφυλάξει το κύρος του στέμματος που θεωρούσε απρόσβλητο, χωρίς να μπορέσει να προβλέψει τα επερχόμενα, απομονωμένος όπως ήταν από τα γεγονότα.

Τα χειμερινά ανάκτορα του Tsarskoe ή Catherine Palace  νότια της Πετρούπολης.

Την κρίσιμη αυτή στιγμή, η ανάδειξη από τον Νικόλαο ΙΙ ως πρωθυπουργού του φιλελεύθερου Πέτρου Στολύπιν, με αντίληψη και θάρρος, ως τα τότε υπουργού εσωτερικών, έσωσε την κατάσταση. Ο Στολύπιν,  κέρδισε την εμπιστοσύνη όλης της αυτοκρατορικής αυλής. Η 3^η Δούμα το 1907 με τον Στολύπιν προώθησε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις σταδιακά για τα επόμενα πέντε χρόνια υπέρ των αγροτών και σε βάρος των μεγάλων γαιοκτημόνων, αλλά η δολοφονία του από έναν επαναστάτη μέσα στο θέατρο του Κιέβου σε μια επίσημη παράσταση όπερας παρουσία του αυτοκράτορα, άλλαξε πάλι τα δεδομένα. Έτσι, η σκόπιμη δολοφονία του συνετού και μετριοπαθή Στολύπιν, ανέτρεψε υπέρ των επαναστατών την κατάσταση. Η μοίρα του τσάρου ήταν προδιαγεγραμμένη μετά τη δολοφονία του Στολύπιν. Η εχθρική στάση έναντι του τσαρικού ζεύγους κυρίως από τις ανώτερες τάξεις, αλλά και εκ μέρους μιας μερίδας χωρικών και εργατών, δεν είχε κοπάσει παρά το ότι πλέον η 4^η Δούμα ήταν πιο φιλελεύθερη.

Το καλοκαίρι του 1908, μετά το ξεπέρασμα του επαναστατικού κινήματος του 1905-1907, η ευρύτερη βασιλική οικογένεια ταξιδεύει δια θαλάσσης στο Reval (μεσαιωνική ονομασία της σημερινής πρωτεύουσας της Εσθονίας, Ταλίν) όπου συναντά την αντίστοιχη συγγενική της Αγγλίας. Το γεγονός αυτό, θεωρήθηκε από τον τσάρο ως μεγάλης ιστορικής σημασίας. Οι σχέσεις μεταξύ των δυο οίκων ήταν στενές - αφού η τσαρίνα Αλεξάνδρα ήταν εγγονή της Βασίλισσας Βικτωρίας,- αλλά είχαν διακοπεί εξ αιτίας του πολέμου με την Ιαπωνία, όπου η Αγγλία πήρε το μέρος των Ιαπώνων. Η αυτοκρατορική περιοδεία, συνεχίζεται εκείνο το καλοκαίρι στην Σουηδία, Γαλλία και Αγγλία.

Στα 1913 γιορτάστηκαν τα 300 χρόνια της δυναστείας Ρομανώφ με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια που δύσκολα θα ξεχαστεί, ενώ παράλληλα μια ακαθόριστη απειλή καιροφυλακτούσε γύρω της. Η περιοδεία του Νικολάου στη γενέτειρα του οίκου στο Kostroma της Ανατολικής Ρωσίας, έγινε με καθολική αποδοχή του αυτοκράτορα από τους χωρικούς. Αυτή η περιοδεία, περιβλήθηκε ίσως από τη μεγαλύτερη αποδοχή που επιφύλαξε ποτέ ο λαός της υπαίθρου και δεν προοιώνιζε σε καμία περίπτωση, το χάος που θα έρχονταν γρήγορα και την κατάπτωση του θεσμού.

Το επόμενο έτος 1914 είναι έτος πολέμου. Η αφορμή που ζητούσε ο Γουλιέλμος Κάιζερ, δόθηκε στο Σεράγεβο.Το γαλλικό θωρηκτό La France καταπλέει με τον Γάλλο πρόεδρο Poincare στο επίνειο της Πετρούπολης, αλλά το αντίκρισμα εκείνης της επίσκεψης στη φιλία των δυο χωρών θα αποδειχθεί μηδαμινό για τον επερχόμενο πόλεμο. Λίγο αργότερα, μετά τις πρώτες νίκες του Ρωσικού στρατού και την θριαμβική είσοδό του στα μέσα Μαρτίου στη πόλη Lemberg (σημερινή πόλη Λβιβ της Δυτικής Ουκρανίας), μόλις άρχισε η υποχώρηση σ’ όλα τα μέτωπα, ξεκίνησε πιο έντονα η επίκριση του τσαρικού καθεστώτος και η κατάσταση άρχισε να γίνεται σκοτεινή.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Μετά το καλοκαίρι του 1916 άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο αίματος και κακουργημάτων από τους εχθρούς του θρόνου στο όνομα της επερχόμενης επανάστασης. Μαζί με την επανάσταση ή πίσω απ’ αυτήν(που υποκινούνταν από εβραϊκά επαναστατικά στοιχεία) κρύβονταν και το μίσος κατά της ορθοδοξίας. Στα τέλη του 1916 οι πολιτικές συζητήσεις, η ευθεία αμφισβήτηση του καθεστώτος και τέλος οι ταραχές που επακολούθησαν, αλλά κυρίως η εγκατάλειψη από τους επιτελείς του, οδήγησαν τον Νικόλαο ΙΙ σε παραίτηση. Γύρω του επικρατούσε η προδοσία, η δειλία  και η απάτη. Παραιτήθηκε για να αποφύγει μεγαλύτερες ταραχές. Ιδεολόγοι, κακούργοι, απόφοιτοι φυλακών, καταπιεσμένοι χωρικοί και εργάτες στους οποίους είχε προσχωρήσει κατά διαταγή και ο στρατός, κατέστρεφαν κάθε τι που θύμιζε το παλιό καθεστώς. Σύμμαχος του θρόνου δεν υπήρχε κανείς. Ο Ρασπούτιν, ο μάγος της τσαρικής αυλής και ευνοούμενος της Τσαρίνας, που είχε συμβουλεύσει τον τσάρο να μην βγει στον πόλεμο, δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη του 1916 από ένα πρίγκιπα. Ο πρώτος πυροβολισμός της επανάστασης, ακούστηκε στις  23 Φεβρουαρίου 1917 την εβραϊκή γιορτή του Πουρίμ.

Τον Μάρτιο του 1917 υπογράφηκε το διάταγμα παραίτησης του Νικόλαου ΙΙ και τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό με την οικογένειά του στο Ανάκτορο του Tsarskoe Selo. Άφησε το στέμμα στον μικρότερο αδελφό του Μιχαήλ, που κι ο ίδιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Με την επικράτηση των επαναστατών μπολσεβίκων, τα μέλη της βασιλικής οικογένειας εξορίστηκαν το 1918 στο Ekaterinburg, ενώ στην περιοχή της Κριμαίας-που ευρίσκονταν κατά το ξέσπασμα της επανάστασης μέλη της τσαρικής αυλής,- εκστρατευτικό σώμα από Γερμανούς και Τατάρους ανάκτησε τον έλεγχο στην περιοχή και διεξήγαγε επιχειρήσεις αντιπερισπασμού στον κόκκινο στρατό ως τα τέλη περίπου του έτους. Το 1919 η προέλαση του κόκκινου στρατού στο μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, ήταν γεγονός. Οι Λευκορώσοι με τα συμμαχικά στρατεύματα των Αγγλογάλλων που είχαν αποβιβαστεί στην Σεβαστούπολη όπως και οι επιτυχίες του στρατηγού Wrangell στον Καύκασο και του στρατηγού Denikin στην Ουκρανία, είχαν κατορθώσει να αναχαιτίσουν προσωρινά την προέλαση των κομμουνιστών προς την Κριμαία. Όμως, όταν στο τέλος του 1919 ξεκινά η αντεπίθεση του κόκκινου στρατού, εγκαταλείπεται πλέον κάθε αντίσταση και πλήθη προσφύγων με τα υπολείμματα του φιλοτσαρικού στρατού επιβιβάζονται στα συμμαχικά πλοία.

                                                                             

Η Οικογένεια Ρομανώφ. Από αριστερά : Μεγ. Δούκισσα Όλγα, Μεγ. Δούκισσα Μαρία, Τσάρος Νικόλαος ΙΙ, Τσαρίνα    
Αλεξάνδρα, Μεγ. Δούκισσα Αναστασία, Τσάρεβιτς Αλεξέι και Μεγ. Δούκισσα Τατιάνα.

Ο οίκος των Ρομανώφ ήταν η δεύτερη και τελευταία αυτοκρατορική δυναστεία της Ρωσίας (μετά από την δυναστεία των Ρουρικιδών) η οποία κυβέρνησε τη χώρα  από το 1613 έως το 1917. Στις 17 Ιουλίου του 1918 στο κελάρι του οίκου των Υπατίεφ στο Ekaterinburg, εκτελέστηκε ο Νικόλαος ΙΙ μαζί με τα μέλη της οικογένειάς του, τον υπασπιστή  του, τον οικογενειακό  γιατρό και τέσσερις υπηρέτες. Το νέο καθεστώς θα επιβληθεί και θα εδραιωθεί στην αχανή χώρα με το σφυρί και το δρεπάνι, πάνω στο γκρεμισμένο σταυρό του ορθόδοξου γένους των Ρως. Το γκρέμισμα του τσαρικού θρόνου, ήταν μια καθαρή υπονόμευση της ορθοδοξίας από τους δυτικούς πράκτορες με όχημα τις κομμουνιστικές ιδέες[1]. Η εφαρμογή του κομουνιστικού πειράματος στην ορθόδοξη Ρωσία ήταν επιλεγμένη. Ακόμη και ο βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος Ε′ παρά τη συγγένεια των αυλών, απέσυρε την προσφορά ασύλου για την οικογένεια του Τσάρου. Η Γαλλία, είχε ξεχάσει ότι στη Ρωσία όφειλε τον μη διαμελισμό της μετά τη μάχη του Βατερλώ. Η απώλεια του θρόνου και η δολοφονία του θεοσεβούς τσάρου Νικολάου ΙΙ Αλεξάντροβιτς, προμαντεύθηκε από πολύ νωρίς από τον μεγάλο Άγιο της Ρωσίας τoν Σεραφείμ Σαρώφ, και όχι μόνο. Βασικές αιτίες που συνέτειναν στην αμφισβήτησή, την κατάπτωση και το τέλος της τσαρικής οικογένειας, στάθηκαν η υπονόμευση του καθεστώτος από τους ιδεολογικούς του εχθρούς, ο πολυέξοδος τρόπος ζωής, η έλλειψη ικανών συμβούλων, η προδοσία των χρηματισμένων επιτελών της αυλής, οι άθλιες συνθήκες εργασίας των αγροτών, η αποξένωση του θεσμού από τα προβλήματα του λαού, ακόμη κι η επιρροή που ασκούσαν στο παλάτι αποκρυφιστές του τύπου Ρασπούτιν (μια παράδοση επιρροής στο θρόνο που έρχονταν από παλιά) αλλά και η καλοσύνη του τσάρου που δεν καθάρισε έγκαιρα την διεφθαρμένη αυλή του. Τέλος, το κομμουνιστικό κόμμα που είχε ιδρύσει ο Λένιν, υπονόμευε από το 1903 τον ρωσικό λαό που αντιπροσώπευε όπως και σήμερα την μεγαλύτερη δύναμη της ορθοδοξίας. Αυτά, με αποκλειστική ευθύνη του ίδιου του Τσάρου που ήταν ίσως ανυποψίαστος και δεν είχε φροντίσει να έχει δίπλα του το κατάλληλο έμπιστο επιτελείο, με εξαίρεση τον Στολύπιν. Κύριος υποκινητής της επανάστασης ήταν ο δικηγόρος, ελευθεροτέκτονας της Μεγάλης Ανατολής, 33^ου βαθμού και βουλευτής στη Δούμα, Αλεξάντερ(Ααρών) Κερένσκυ, φίλος από παλιότερα του Λένιν[2] και βασικός σύνδεσμος με το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον. Τα πλοκάμια πάντως για την ανατροπή του τσάρου, ξεκινάνε από την Αμερική του Ουίλσον. Η πτώση της Μόσχας μπορεί να παραλληλιστεί με την πτώση της Κωνσταντινούπολης.

Tο κακό μπορεί να νίκησε το καλό, αλλά μόνο προσωρινά. Το νόθο παιδί αποβλήθηκε μετά από 70 χρόνια, από τη κοιλιά της μάνας Ρωσίας, ανώδυνα, με μεθοδικά επιλεγμένο τρόπο, από τους απογόνους των ίδιων ανθρώπων που επέβαλαν την κυοφορία του το 1917. Εκείνο που κατόρθωσαν οι μπολσεβίκοι, με τη θανάτωση του Τσάρου και της γυναίκας του, ήταν η ανακήρυξή τους σε νεομάρτυρες και η αγιοποίησή τους από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Τα γεγονότα μετά την πτώση του κομμουνισμού, απέδειξαν ότι η Ρωσία μπορεί να χαράξει το δικό της δρόμο, με σεβασμό στις παραδόσεις του λαού της. H επιρροή των Εβραίων ολιγαρχών στη πολιτική και οικονομική ζωή της σημερινής Ρωσίας, εν τούτοις, δεν παύει να είναι σημαντική και να αγγίζει την κορυφή της πολιτικής εξουσίας. 

Λ.ΚΑΤΣΙΓΙΑΝΝΗΣ 

---

[1] «Πρέπει να καταλάβετε, οι κορυφαίοι μπολσεβίκοι που κυβέρνησαν την Ρωσία δεν ήταν Ρώσοι. Μισούσαν τους Ρώσους. Μισούσαν τους χριστιανούς. Καθοδηγούμενοι από εθνοτικό μίσος, βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσους χωρίς ίχνος ανθρώπινης μεταμέλειας. Αυτό  δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Ο Μπολσεβικισμός διέπραξε την μεγαλύτερη ανθρώπινη σφαγή όλων των εποχών. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι αδαές και αδιάφορο για αυτό το τεράστιο έγκλημα, είναι η απόδειξη ότι τα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι και  σήμερα  στα χέρια των δραστών». Αλ. Σολζενίτσιν

[2] Ο Λένιν χρηματοδοτήθηκε από τον εβραίο Αλεξάντερ Πάρβους (πράκτορας των γερμανών) το πραγματικό  όνομα του οποίου ήταν Israel Lazarevich Gelfand. Το 1900 συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Μόναχο, όπου ο  Πάρβους ενθάρρυνε τον Λένιν να ξεκινήσει την έκδοση της επαναστατικής εφημερίδας Iskra. Ο Πάρβους, είχε προβλέψει ότι η Ρωσία θα χάσει τον Ρωσο-Ῐαπωνικό πόλεμο πόλεμο, με αποτέλεσμα να προκληθεί αναταραχή και επανάσταση  και γι αυτό το λόγο οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες σύντομα εκτίμησαν ότι θα ήταν χρήσιμος στις απόπειρές τους εναντίον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ο Πάρβους, αναβίωσε μετά τον Καρλ Μαρξ, την ιδέα και στρατηγική της «διαρκούς επανάστασης». Γνωστοποίησε αυτή τη φιλοσοφία στον Τρότσκι, ο οποίος στη συνέχεια την επέκτεινε και την ανέπτυξε περαιτέρω. Η μέθοδος υιοθετήθηκε τελικά από τον Βλαντιμίρ Λένιν και τους Μπολσεβίκους το 1917.

Πηγή:Το είδωλο της γης μου