“Κούραση πιο τρομακτική από την ποίηση, υπάρχει;”

(Απρόσμενη απάντηση από έναν «φευγάτο»)

Ιδιόρρυθμος άνθρωπος, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, πείσμων και απόλυτος στην κρίση του, σαν να γνώριζε την «αλήθεια» κατ’ αποκλειστικότητα, που ό,τι έλεγε, έβγαινε λες μέσα από ένα προσωπικό δυνατό φίλτρο. Με τα δικά του κουσούρια που χωρίς να τα αποσιωπήσει και χωρίς να αφήσει τους άλλους να πουν κάτι γι αυτά, διάλεξε να τα πει ο ίδιος μέσα από την ποίησή του.  

Ασυμβίβαστος και ακατάδεκτος σε φιλοφρονήσεις και βραβεία, γνώριζε καλύτερα από τον καθένα το εύρος της αξίας του, που δεν ήθελε ούτε να την υποτιμήσει (μέσα από ένα βραβείο) ούτε να την υπερτιμήσει. Η λέξη ασυμβίβαστος, υποδηλώνει και πολιτικά ανεξάρτητος. Ο κόσμος τον ήξερε σαν έναν ποιητή, ενώ αυτός είχε τεράστιο μελετητικό και μεταφραστικό έργο. Ο τελευταίος, από τη γενιά των μεγάλων της Θεσσαλονίκης.

Δυο χρόνια περίπου πριν πεθάνει, όταν τα προβλήματα με την υγεία του είχαν προχωρήσει, εμπνευσμένος από ότι είχα διαβάσει γι αυτόν και από όσο τον γνώριζα κυρίως μέσα από τα γραφτά του και το δύσκολο χαρακτήρα που αποκάλυπτε στις συνεντεύξεις του, σκάρωσα ένα αφιερωματικό ποίημα που σκέφτηκα να του το στείλω, αλλά αρχικά δίστασα. Πήρα το θάρρος να το θέσω στην κρίση του φίλου του Γιώργου Χρονά (όταν πέρασα κάποτε από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Οδός Πανός) και με την παρότρυνσή του, αποφάσισα τελικά να το στείλω ταχυδρομικώς στο σπίτι του, στην οδό Σκεπαστού στις Σαράντα Εκκλησιές.Το παραθέτω, με σεβασμό στη μνήμη ενός μοναδικά ξεχωριστού ανθρώπου.

 

Γράμμα σ’ έναν ποιητή

 

Έμαθα κυρ Ντίνο,

πως μετακόμισες από το σπίτι της  Δημητρίου Πολιορκητή·

και πως τώρα στα στερνά, έβαλες λίγο νερό στο κρασί

της άκαμπτής σου αυστηρότητας.

Πως μαλάκωσε επιτέλους η κρίση σου·

κι ας ταιριάζει η πεισμωσύνη σε ανθρώπους δυνατούς.

 

Τώρα, που τα γερατειά σου γίνανε βαρύ προικιό

και ότι να πεις, φαίνεται ως "προφάσεις εν αμαρτίαις",

Τώρα, που οι τύψεις σε τυλίγουν για τα τσαλακωμένα ποιήματα,

κι αδύνατη η σάρκα λύγισε από την κραιπάλη της άνομης αγάπης,

Τώρα, που θέρισες τον καρπό των στίχων σου

και άνοιξες τη πόρτα στον κήπο

με τ’ αηδόνια του παράδεισου,

Τώρα που εγκατέλειψες τον στιγμιαίο έρωτα της ποίησης,

λίγο μετά την εξομολόγηση,

τα βήματά σου να είναι φωτεινά εύχομαι,

όπως εκείνα που έκανες σαν ήσουν παιδί.

 

Όσο για μένα,

ανώνυμος κι αμαρτωλός της άλλης όχθης,

όταν ανεβώ στη Σαλονίκη,

ένα κερί θ’ ανάψω στο  Άγιο Βαρδάρι,

στη συνοικία της ερωτικής σου μοναξιάς

και της ποιητικής σου έμπνευσης·

τη σεπτή θεά του έρωτα θα παρακαλέσω

να σπλαχνιστεί, όσους από διαφορετικά μετερίζια,

τη νύχτα φάγανε με το κουτάλι.

Δεν γνώριζα αν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και κυρίως στα χέρια του και βέβαια, είχα ξεγράψει κάθε πιθανότητα να πάρω μιαν απόκριση με το γνωστό ύφος του, όταν προ ημερών εντελώς απροσδόκητα πήρα την παρακάτω «απάντηση» που με ξάφνιασε, άλλα και με αποκάρδιωσε για την ποιητική μου προσπάθεια. 

Αγαπητέ ποιητά,

Ευχαριστώ για τις ευχές σου που δεν πήγαν χαμένες 

και ..συγγνώμη που δεν σε ενημέρωσα όταν άλλαξα σπίτι.

Άλλωστε  ήμουν βέβαιος, ότι δεν θα ερχόσουν

να βοηθήσεις στη μετακόμιση.

 

Σου γνωρίζω επίσης ότι πότε δεν

ένοιωσα τύψεις για τις αμαρτίες μου,

αφού γεννήθηκα μ’ αυτές.

 

Κάνε ότι θέλεις όταν ανέβεις στη Σαλονίκη.

Εκεί πάντως που θα πας ν’ ανάψεις κερί,

πρόσεξε μην πατήσεις τα βήματα μου.  

Ντ. Χρ. (+)

 

Με βασάνισε για λίγο η προέλευση της απάντησής του, αλλά στο τέλος, όταν πείστηκα για τη «γνησιότητά» της, ενθαρρύνθηκα πως τίποτα δεν τελειώνει «μετά θάνατον», με ανθρώπους τόσο απρόοπτους σαν κι αυτόν που είχε προνοήσει να γράψει το αγγελτήριο του θανάτου του, αλλά και την ικανότητα να περάσει το γράμμα του από τη λογοκρισία του παράδεισου, εκεί που η ποίηση συνεχίζει να γράφεται  με αυστηρούς κανόνες, χωρίς όμως τρομακτική κούραση. Έπειτα, θυμήθηκα και εκείνο το άλλο που είχε πει κάποτε προφητικά: «δεν θα με ξεφορτωθούν εύκολα…».

 

Πηγή: Το είδωλο της γης μου