Άγιος Κήρυκος και Ιουλίτη

                                                                                   

Τη μητέρα του βαστώντας απ’ το χέρι,  παιδομάρτυρας απ’ τη γη της Κιλικίας, στον τόπο μας έφτασε εδώ και αιώνες, σε πύρινη άμαξα. Οι αποσκευές του καλά στοιβαγμένες, μέσα στη χαρά του θανάτου του. Φτωχικό, αιματοβαμμένο χιτώνιο και το στεφάνι της αθανασίας στο κεφάλι του. Άγια κειμήλια των παιδικών του χρόνων. Τη μονιά του έκρυψε μέσα στις ελιές. Μικρός αδελφός των πουλιών. Καρδούλα, που χωρά στο κοχύλι της ερημιάς του. Στους αδύναμους παιδικούς του ώμους, βαριά, ατάραχα λιθάρια κουβαλάει· άγια κόκαλα  ενός εξοχικού νεκροταφείου.

Μεγάλωσε πια με τον καιρό. Στο κατώφλι της πόρτας του καθισμένος, τρέχει, σαν ακούσει τ’ όνομά του. Έφηβος,  με μια ευκινησία θαυμαστή,  είναι πάντα παρών εκεί που δεν είναι, όταν κάποιος τον επικαλεστεί. Οι μέρες του μυρίζουν βροχή και λιοπύρι, αφρόσκονη της θάλασσας και χαμομήλι, αρχαία τέφρα και πέτρινη σιωπή. 

Ανήμερα στη γιορτή του, στο ξωκλήσι του, η  μορφή του ωραία σαν καλοκαιριάτικο πρωινό. Ψαλμοί του Δαυίδ ανακατεμένοι με λιβάνι, περνούν απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο κι ενώνονται με τ’ αποτύπωμα της αρχαίας μας ψυχής, -πριν τους καταπιεί το πρωινό αεράκι.  

Ταπεινοί συμμέτοχοι στη θεία συναυλία των ύμνων με τη φύση και τον χρόνο, τον μικρό Κηρύκο αναγορεύουμε σε πρεσβευτή της ευσπλαχνίας των ουρανών· κι αυτός γίνεται τότε μονομιάς, συμπαραστάτης, ευεργέτης μας και φίλος.

Πηγή: Το είδωλο της γης μου