ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑ

              Έκσταση ή βάλσαμο της γης;

              Μυστήριο ή Μάνα της ζωής;

              Άπειρο ή δάκρυ προσευχής;

              Τι δε ονομάσω  σε;

              Το περιβόλι τ’ Ουρανού,

              κοσμήθηκε από Σένα

              Παραμυθία των θνητών

              και των αγγέλων ρίγος

              Γονατιστός ο Άθωνας στην ύψιστη μορφή Σου

              να μεριμνάς οράματα και προσευχές χιλιάδες

              Μητέρα Πορταϊτισσα…

              Τα δυο Σου μάτια, ολόγιομα φεγγάρια

              Πλημμυρισμένα δάκρυες ελπίδες

              κι αγγελικές

              αστρόφωτες πορείες

              Δυο φεγγάρια

              Θαρρείς μ’αγάπη …

              Θαρρείς με θλίψη..

              Ευαγγελικά φτιαγμένα

              - υποταγμένα-

              στην απειρία του τόκου Σου

              Δυό κορφές ασώματες, πεποικιλμένες,

              μ’ εκλάμπουσες νεφέλες

              Πύλη της σωτηρίας

              Η ύπαρξή Σου, εξάφνιασε τα σύμπαντα

              Όντας θνητή, να εγκυμονείς,

              τον Άφθαστο κι Αχώρητο!

              Κι έγινες Μητέρα όλων…

              Θύρα σεπτής υποδοχής

              Να κλαίς απαρηγόρητα για το φριχτό Του Γολγοθά

              Κι από την άλλη να σκορπάς,

              κρίνους και περιστέρια

              για τη λαμπρή Του Ανάσταση

              κι ανάσταση,

              δική μας…

                Βασ. Αργυρόπουλος

                                                                  

                     Πηγή: leovard Το είδωλο της γης μου