H ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ

(Με την ευκαιρία της  παγκόσμιας ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας)

-Διαμάντω, έ! Διαμάντω.

-Τι λες πατέρα;

-Φέρε μου πάνω εκείνο το καψαλισμένο φουρνόξυλο, πούναι στημένο στον τοίχο.

-Τι το θες πατέρα;

-Θέλω ν’ αρχίσω να δέρνω.

-Μουρλάθηκες πατέρα.

-Κάνε εγώ μουρλάθηκα, κάνε εσείς. Φέρε εδώ που σου λέω.

-Μαύρισε ο γέρος, ξεροκαρκάνιασε, γανίλα στάει, σαν μπακίρι το κορμί του.

-Ορέ, φέρε εδώ και πρώτα ν’αρχίσω από εσένα θέλω, που δεν μπορείς ν’ ακούσεις για δημοτικά τραγούδια, αλλά τα ξένα, τα βρώμικα, τ’ αλήτικα, τα μπαστάρδικα, τα τσα-τσα,τις σάμπες, τι καράμπες, τραγούδια των αγρίων και των κανιβάλων κι όχι τους λεβέντικους χορούς, εσύ κι όλη η νεολαία, η νεολέρα μας σήμερα.

      Να χαθείτε. Να χαθείτε. Δεν τρεπόσαστε ρε, δεν κοκκινίζετε, δεν είσαστε ελληνόπουλα σεις. Ρε,αυτά τα δημοτικά τραγούδια, αυτά τα βλάχικα, που λέτε και κοροϊδεύετε, αυτά ελευθέρωσαν την Ελλάδα. Αν δεν υπήρχαν αυτά τρομάρα σας, δεν θάχαμε το είκοσι ένα κι ούλοι Τούρκοι θάχαμε γενεί.

     Ρε, δεν πάτε να πνιγείτε στη πιο βαθιά θάλασσα,με μια πέτρα δεμένη στο λαιμό,να χτυπήσετε το κεφάλι σας σ’ένα βράχο. Τι ωφελάει να ζείτε στον απάνου κόσμο. Γι αυτή τη γλώσσα είχαμε ένα Μισολόγγι, μια Αλαμάνα,ένα χορό του Ζαλόγγου κι αφήκαμε τα κορμιά μας στους πολέμους και τις επαναστάσεις.

     Να χαθείτε,να χαθείτε παλιοζοντόβολα, λιμοζάγαρα κι ετώρα φτου σας ρε,τη χέσατε. Τη χέσατε κι από πάνω το σκατό σας θα γυρίσει. Υποβιβάσατε και ταπεινώσατε τη γλώσσα των προγόνων μας, τη γλώσσα των θεών και των αγγέλων,το διαμάντι του ήλιου. Πάτε να θάψετε έναν Όμηρο, έναν Ιπποκράτη, έναν Αριστοτέλη, ένα Δημόκριτο, έναν Πλάτωνα ,που άλλοι λαοί τους έχουν εικονοστάσι και ευαγγέλιο και τους προσκυνάνε. Κι εμείς κατά που πάμε σιγά-σιγά θα φέρουμε ξένους να μας διδάσκουν τη γλώσσα μας, ξένα βιβλία θα διαβάζουμε. Δεν ντρεπόσαστε ρε, δεν κοκκινίζετε, δεν έχετε πέτσα πάνω σας, αίμα ελληνικό, μια στάλα φιλότιμο.

     Ορέ, όταν ένας λαός δεν έχει γλώσσα, γεννάει παιδιά στραβά, σαν τα κουτάβια που μπουσουλάνε και ψάχνουν στα κουτουρού να βρουν το φως τους. Μετά από τη ζωή έρχεται η γλώσσα και τρίτη η πατρίδα. Έτσι μου τάμαθε έμενα η μάνα μου. Με τη γλώσσα κάνεις και πατρίδα, αν την έχεις χάσει, σπάζεις τα δεσμά σου. Η γλώσσα είναι το κοπίδι του νου. Της ζωής το λυχνάρι. Ο άρτος της κοινωνίας. Ρε, βάλτε καλά μέσα σας, τους φθόγγους της φωνής σας.Το λιθάρι της ιστορίας σας. Τον Παρθενώνα της ομορφιάς. Αυτή τη χώρα,που λέγεται Ελλάδα.

ΚΩΣΤΑΣ Θ.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Από το βιβλίο του 

Ο Αιμοστάτης & το τίμιο ξύλο