Μια εκδοχή για την έμπνευση ενός δημοτικού τραγουδιού
Στις αρχές του 1797 τον ίδιο χρόνο που ο Ρήγας Φεραίος έπεσε στα χέρια της αυστριακής αστυνομίας, κινδύνευσε και άλλος Έλληνας, ο καταγόμενος από τα Ιωάννινα πατριώτης και ποιητής Ιωάννης Βηλαράς, σε ηλικία τότε, 26 ετών. Υποκινητής και αυτός, όπως και ο Ρήγας, του ελληνικού ξεσηκωμού με τις ελπίδες του βασισμένες στο Ναπολέοντα, σπούδαζε ιατρική στην Πάδοβα, όταν έπεσε στα χέρια της Βενέτικης αστυνομίας, κατά το πέρασμά του από την πόλη της Βενετίας, όπου ανακρίθηκε για ύποπτες επαναστατικές ενέργειες. Και όπως ο Ρήγας σύχναζε στο καφενείο των Ελλήνων της Βιέννης, το ίδιο και ο Βηλαράς σύχναζε στο γνωστό καφενείο της Βενετίας Florian, άλλα και στο πιο διακριτικό «Ο αυτοκράτωρ» κοντά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων. Κατά τον ερευνητή Σπύρο Π. Λάμπρο(Μελέτη του στο Περιοδικό Παρνασσός 1968) στη Βενετία, όπου ο Βηλαράς συναναστρέφονταν για βραχύ διάστημα μετά των ομοφρόνων του και σχεδίαζε την ανάσταση της πατρίδος, γνώρισε τον εξ Ιωαννίνων έμπορο Αλέξανδρο Γεροπάνο, ο οποίος είχε νεαρά θυγατέρα με την οποία ο Ιωάννης ανέπτυξε αίσθημα. Εμπνευσμένος από αυτό το ωραίο αίσθημα προς την ηπειρώτισσα κόρη, ο Ιωάννης Βηλαράς που εκτός της ιατρικής ήταν και καλός ποιητής, λέγεται ότι έγραψε λίγο αργότερα, το παρακάτω γνωστότατο των ποιημάτων του, που μελοποιήθηκε και χορεύεται ως σήμερα σε ρυθμό «Τσάμικου». Μια ποιητική έμπνευση που θα παραμείνει αθάνατη στη λαϊκή, μουσική και λαογραφική παράδοση, και εκφράζει με έντονο τρόπο τα αισθήματα κάθε ξενιτεμένου Έλληνα. Κατά τον Λάμπρου, η ωραία κόρη, θυγατέρα του Αλεξάνδρου Γεροπάνου ο οποίος με κάθε τρόπο προσπάθησε να σώσει αυτόν κατά τις ανακρίσεις στις ημέρες του διωγμού του, υπήρξε πιθανόν και η γυναίκα του Βηλαρά.
Την άποψη αυτή όμως, ερχεται να καταρρίψει νεωτέρα έρευνα,(βλ. άρθρο Κ.Δ. Μέρτζιου στην Ηπειρωτική Εστία Τεύχος 92/1959) σύμφωνα με την οποία, ο εξ Ιωαννίνων έμπορος, φίλος και προστάτης του Βηλαρά κατά την δίωξή του από τους Βενετούς, λέγονταν Γεροπάρος Αλέξανδρος του Θεοδώρου, ήταν 30 ετών και είχε προ δεκαετίας νυμφευθεί. Επομένως η κόρη του δεν ήταν δυνατό να ερωτοτροπεί με τον Βηλαρά, ούτε η πληροφορία ότι την είχε ζητήσει σε γάμο ήταν ακριβής. Αν ισχύει αυτή η δεύτερη εκδοχή, τότε πολύ πιθανόν η γνωστή ποιητική σύνθεση "Πουλάκι ξένο",γιατί περί αυτής πρόκειται, να εμπνεύστηκε από άλλη αιτία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου