Ο Άγιος Μαρδάριος του Libertyville : Ο Άγιος  χωρίς διεύθυνση

Άγιος Μαρδάριος

Ο Mardarije Uskoković ( 22 Δεκεμβρίου 1889 -12 Δεκεμβρίου 1935) ήταν ο πρώτος Αμερικανός-Καναδός επίσκοπος. Συμπεριλήφθηκε  μεταξύ των αγίων στην τακτική σύνοδο της Ιεράς Συνόδου των Επισκόπων της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον Μάιο του 2015, ως Άγιος Μαρδάριος του Lešanj- Libertyville και όλης της Αμερικής.

Γεννήθηκε στο χωριό Κορνέτ κοντα στην Ποντγκόριτσα του Μαυροβουνίου. Ο πατέρας του ήταν σεβαστός αρχηγός της περιοχής Lješana και αρχηγός φυλών. Στο βάπτισμα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου ονομάστηκε Ιβάν(Γιάννης). Δεδομένου ότι ήταν από μια διάσημη οικογένεια, στάλθηκε στο σχολείο. Παρακολούθησε το δημοτικό σχολείο στη Ριέκα Crnojevića και το γυμνάσιο (σχολείο γραμματικής) στο Cetinje. Ένιωσε νωρίς το κάλεσμα στη μοναστική ζωή. Σε ηλικία έντεκα ετών, ζήτησε από τον Μητροπολίτη του Μαυροβουνίου Μητρόφανη να τον κάνει μοναχό. Καθώς δεν έλαβε ευλογία γι 'αυτό,  αποφάσισε να πάει στο Βελιγράδι για περαιτέρω εκπαίδευση, που ήταν μια σπάνια ευκαιρία και ένα πραγματικό επίτευγμα εκείνη την εποχή. Η μητέρα του Τζέλα τον συνόδευσε και τον ευλόγησε, γιατί δεν έφυγε για την καριέρα του και τους κοσμικούς στόχους του, αλλά με την επιθυμία «να υπηρετήσει ευρύτερα τα πνευματικά πρότυπα της οικογένειάς μας». Στο Κότορ, επιβιβάστηκε σε πλοίο για τη Ριέκα, από όπου έφτασε στο Βελιγράδι με τρένο.

Ο Μητροπολίτης Σερβίας, Δημήτριος, δέχτηκε το αίτημά του να γίνει μοναχός. Πήγε με τα πόδια στην Ιερά Αυτοκρατορική Λαύρα της Studenica στην κεντρική Σερβία το 1905, όπου χειροτονήθηκε μοναχός στις 19 Μαρτίου 1906 την παραμονή των 16ων γενεθλίων του, που έλαβε το όνομα Μαρδάριος. Έμεινε στη Studenica για ενάμιση χρόνο, μετά από τον οποίο πήγε στη Μόσχα για περαιτέρω εκπαίδευση. Πέρασε τα επόμενα δώδεκα χρόνια στη Ρωσία, όπου έγινε διάσημος σε υψηλούς κοινωνικούς κύκλους. Τον Σεπτέμβριο του 1907, συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Θεολογική Σχολή του Zhytomyr στη δυτική Ουκρανία. Ήταν δεκαεπτά ετών. Μετά από δύο σχολικά χρόνια, μετά από αίτησή του το 1908, πήγε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Κισινάου στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Έγινε ιερομόναχος το 1908, και τελείωσε ειδικό σεμινάριο το 1912 με τους καλύτερους βαθμούς. Στο Κισινάου, βοήθησε τα παιδιά των φτωχών γονέων και κέρδισε τη συμπάθεια των ανθρώπων, μέσω κηρυγμάτων και καλών έργων. Ίδρυσε τη Συμμαχία για την Καταπολέμηση της Παιδικής Θνησιμότητας στη Ρωσία και σε μερικές εβδομάδες συνέλεξε αρκετές χιλιάδες ρούβλια στο Κισινάου. Δεν του άρεσαν οι πολυτελείς δεξιώσεις της αριστοκρατίας. Πέρασε τρία χρόνια στο Κισινάου, και κατά τη διάρκεια της μόνιμης αναχώρησής του από την πόλη, έλαβε έναν χρυσό σταυρό και εικόνες από τους ανθρώπους ως αναμνηστικό. Εκτός από τους Ορθόδοξους, συνοδεύτηκε κατά την αναχώρηση του επίσημα από μέλη των Εβραίων, των Αρμενίων και άλλων θρησκειών, το οποίο ήταν άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Ρωσικής Εκκλησίας.

Πέρασε τα επόμενα πέντε χρόνια ως ιερομόναχος στο μοναστήρι του Alexander Nevsky. Εισήχθη στη Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης. Αν και είχε απομείνει ακόμη ένα έτος σπουδών, στο ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πήγε στο Νις για να είναι με τον λαό του (το Βελιγράδι ήταν υπό πολιορκία). Έφτασε την πρώτη Κυριακή τον Αύγουστο του 1914. Ο Μητροπολίτης Δημήτριος όμως πίστευε ότι θα ήταν πιο χρήσιμο να επιστρέψει στη Ρωσία. Αφού επέστρεψε στη Ρωσία, ξεκίνησε μια σειρά διαλέξεων για την ενοποίηση όλων των Σλάβων, η οποία ήταν σε άμεση αντίφαση με την τότε ευρωπαϊκή πολιτική. Το καλοκαίρι του 1915, ήταν επιφορτισμένος με την αποστολή να επισκέπτεται αιχμάλωτους πολέμου στον ποταμό Βόλγα, στα Ουράλια Όρη, στον Καύκασο, στη Σιβηρία ... όπου ενέπνευσε κρατούμενους Σλοβενικής καταγωγής με σλαβικές ιδέες. Το 1916 αποφοίτησε από την Πνευματική Ακαδημία Petrograd. Στην ίδια πόλη, σπούδασε επίσης εκκλησιαστικό δίκαιο στη Νομική Σχολή.

Ως γενναίος και ασυμβίβαστος στρατιώτης του Χριστού κατά τη διάρκεια αυτής της υπηρεσίας στη Ρωσία, κέρδισε πολλούς εχθρούς που δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν ή να τον κλονίσουν. Πίστευε στην ανάγκη για ενότητα των σλαβικών λαών, την ιδέα του πανσλαβισμού και ήταν γνωστός για τα εμπνευσμένα κηρύγματά του. Μέλη της βασιλικής οικογένειας Ρομάνοφ έρχονταν επίσης στα κηρύγματα του και  ακόμη και ο Τσάρος Νικολάι, ήρθε και έλαβε κοινωνία με την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ρωσία, έγραψε διάφορα βιβλία, όπως το «Σύμφωνο για τον Ρωσικό Λαό», «Συλλογή των Κηρυγμάτων» και «Η Σιωπηλή Γωνία του Χριστού». Έπεσε όμως στη δυσμένεια του Ρασπούτιν ο οποίος και τον συκοφαντούσε πολλές φορές. Εξαιτίας αυτού, μεταφέρθηκε σε ένα απομακρυσμένο σχολείο στον Καύκασο. Παρέμεινε εκεί για ένα χρόνο, μέχρι την εκλογή του ως αντιπροσώπου του Don Cossacks το 1917 και τη συμμετοχή του στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο Sversuk στο Petrograd, όταν ο Άγιος Tύχων ο Ομολογητής εξελέγη πατριάρχης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ρωσία, επισκέφθηκε τα πιο διάσημα ρωσικά μοναστήρια, καθώς και την Κωνσταντινούπολη, το Άγιον Όρος, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ... Την ημέρα που η Αυστρία-Ουγγαρία κήρυξε πόλεμο στη Σερβία, ηγήθηκε της λειτουργίας στην Ιερουσαλήμ στον Ναό του Αγίου Τάφου. Έγραψε αργότερα ότι θεώρησε το θέλημα του Θεού, ότι, ως Σέρβος από το Μαυροβούνιο, υπηρετούσε στο Γολγοθά, όταν δέχθηκε επίθεση η χώρα του. Μέσω της Σιβηρίας και του Βλαδιβοστόκ,  πέρασε στη Βόρεια Αμερική στις 3 Ιουλίου 1917 όπου διήνυσε εκεί την πιο σημαντική περίοδο της ζωής του, κάνοντας ιεραποστολικό έργο μεταξύ των Σέρβων της Αμερικής και το 1917 έγινε αρχιμανδρίτης στη Φιλαδέλφεια. Στο Παν Ρωσικό Συμβούλιο το 1919 στο Κλίβελαντ, εξελέγη επίσκοπος που θα ηγηθεί των υποθέσεων της σερβικής εκκλησίας, υπό ρωσική εκκλησιαστική δικαιοδοσία. Απαίτησε η Σερβική εκκλησία στην Αμερική να αποκτήσει ανεξαρτησία. Από το 1920-1930 γύρισε στην πατρίδα, όπου ο Πατριάρχης Δημήτριος τον διόρισε πρύτανη του μοναστηριού Ρακόβιτσα και διευθυντή του πρώτου μοναστικού σχολείου στη Σερβία. Πέρασε τρία χρόνια σε αυτό το μοναστήρι, και έδωσε επίσης διαλέξεις στην αίθουσα του SANU, στο Πανεπιστήμιο, στα γυμνάσια, στη Σχολή Θεολογίας...

Εζήτησε  όμως εν τω μεταξύ από την Ιερά Σύνοδο των Επισκόπων στο Βελιγράδι να διορίσει έναν επίσκοπο στην αμερικανική-καναδική επισκοπή. Γι 'αυτό, στις 18 Οκτωβρίου 1923, η Σύνοδος διόρισε τον Επίσκοπο Δρ. Νικολάι Βελιμίροβιτς ως διαχειριστή, στη θέση που είχε μέχρι τότε ο Μαρδάριος. Στις 9 Δεκεμβρίου 1923, διορίστηκε ως διαχειριστής της σερβικής αμερικανικής-καναδικής επισκοπής, όπου για 15.000 δολάρια, αγόρασε ένα ακίνητο κοντά στο Σικάγο και έχτισε το μοναστήρι του Αγίου Σάββα.

Ο Mihailo Pupin (Σερβοαμερικανός φυσικός και ερευνητής) βοήθησε επίσης στην κατασκευή του μοναστηριού που έχτισε.  Στις 7 Δεκεμβρίου 1925, η Ιερά Σύνοδος των Επισκόπων της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον εξέλεξε επίσκοπο της Σερβικής επισκοπής στην Αμερική και τον Καναδά. Η αμερικανική-καναδική επισκοπή, με έδρα το Σικάγο, ιδρύθηκε το 1921. Μέχρι το 1923, ο διοικητής ήταν ο Επίσκοπος Νικολάι Βελιμιρόβιτς και ο Πούπιν του έδωσε μεγάλη ηθική και οικονομική βοήθεια. Στη συνέχεια ο Νικολάι Βελιμιρόβιτς αντικαταστάθηκε από έναν πατριάρχη που παραχώρησε την επισκοπή στον Αρχιμανδρίτη Μαρδάριο. Ο επίσκοπος Μαρδάριος πήγε αρκετές φορές στη Σερβία. Μετά τη μεγάλη πλημμύρα του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβενών το 1926, ο Μαρδάριος ζήτησε από τον Γενικό Πρόξενο στη Νέα Υόρκη να οργανώσει επιτροπές για τη συλλογή εθελοντικών εισφορών, τόσο από Σέρβους όσο και από Αμερικανούς. Πέθανε στο Ann Arbor Hospital, του Michigan, στις 12 Δεκεμβρίου 1938, και θάφτηκε στην πύλη της Μονής του Αγίου Σάββα στο Libertyville.

Μετά από  80 χρόνια  το 2015 αποκαλύφθηκε ο τάφος του και το σώμα του βρέθηκε άφθαρτο. Με απόφαση της Ιεράς Συνέλευσης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην τακτική σύνοδο τον Μάιο του 2015, ο Επίσκοπος Mardarije Uskoković, ως  πρώτος Επίσκοπος της Σερβίας στην Αμερική, προστέθηκε στη Συνέλευση των Αγίων της Σερβικής Εκκλησίας και γιορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου, την ημέρα της ανάπαυσής του.

Πηγή: Από την Βικπαίδεια