Οι Βομβαρδισμοί της Δρέσδης  

 

Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα συμβάντα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι βομβαρδισμοί κατά μεγάλων γερμανικών πόλεων αποφασίστηκαν από τους συμμάχους στο πλαίσιο της Επιχείρησης Αστραπόβροντο, προκειμένου να καμφθεί η αντίσταση της ναζιστικής Γερμανίας και να ενισχυθούν οι επιθετικές ενέργειες των Σοβιετικών στο Ανατολικό Μέτωπο.

Από τις 13 έως τις 15 Φεβρουαρίου 1945, 1.100 αμερικανικά και βρετανικά αεροπλάνα άδειασαν πάνω από 4.000 τόνους εμπρηστικών και εκρηκτικών βομβών, ισοπεδώνοντας στην κυριολεξία τη Δρέσδη. Το 88% των κτιρίων της καταστράφηκαν, ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από 35.000 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. Ο αναθεωρητής ιστορικός Ντέιβιντ Ίρβινγκ ανεβάζει τους νεκρούς σε 135.000.

Η ναζιστική προπαγάνδα μίλησε για έγκλημα πολέμου και προσπάθησε να κερδίσει την παγκόσμια συμπάθεια, σε μια περίοδο που ήταν εμφανές ότι έχανε τον πόλεμο. Ανάλογη άποψη εξέφρασαν μετά τον πόλεμο και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι απ' όλο το πολιτικό φάσμα, όπως ο νομπελίστας συγγραφέας Γκίντερ Γρας και οι βρετανοί Σάιμον Τζένκινς, διευθυντής των Τάιμς του Λονδίνου, και Κρίστοφερ Χίτσενς, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Υποστήριξαν ότι η Δρέσδη, μία πόλη με έντονη πνευματική κίνηση και λαμπρά μνημεία, δεν είχε στρατιωτικούς στόχους για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των συμμαχικών αεροπλάνων.

Οι αγγλοαμερικανοί αντέτειναν ότι οι βομβαρδισμοί ήταν μια απολύτως δικαιολογημένη ενέργεια, καθότι στην πόλη υπήρχαν όχι μόνο στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και βιομηχανίες, που προμήθευαν τη στρατιωτική μηχανή των Ναζί. Κι επειδή η ιστορία γράφεται από τους νικητές, ο βομβαρδισμός της Δρέσδης δεν απασχόλησε κανένα διεθνές δικαστήριο κι εξακολουθεί και σήμερα να διχάζει τους ιστορικούς για τη νομιμότητά του.

          https://www.sansimera.gr

Υ.Γ Ο βομβαρδισμός αυτός, αποτελεί μια συγκλονιστική ανθρώπινη τραγωδία καθιστώντας έτσι το όνομα «Δρέσδη» (αποκαλούμενη και “Φλωρεντία του Έλβα”) συνώνυμο της καταστροφής της Γκουέρνικα από τους Γερμανοιταλούς το 1937, με πολύ μεγαλύτερα καταστροφικά αποτελέσματα. Η αριστερή διανόηση στο χώρο της τέχνης παράλειψε βέβαια να μας αφήσει ένα έργο σαν εκείνο της «Γκουέρνικας» του Πικάσο.  Η αρρωστημένη υπεροψία των Άγγλων ως διαφαινόμενων νικητών που έμοιαζαν ταπεινωμένοι από τους βομβαρδισμούς της γερμανικής αεροπορίας στο Λονδίνο με την έναρξη του πολέμου, μπορεί να «δικαιολογήσει» αυτόν τον αδικαιολόγητο βομβαρδισμό με το πρόσχημα καταστροφής στρατιωτικών εγκαταστάσεων;  Για αυτό το ανθρώπινο και πολιτιστικό έγκλημα πολέμου, δεν οδηγήθηκε κάποιος υπεύθυνος στο σκαμνί του διεθνούς δικαστηρίου. Πίσω από αυτή την καταστροφή και τον μαζικό βομβαρδισμό αμάχων είναι σίγουρο πως δεν μπορεί παρά να κρύβεται ο W. Churchil. Το δίκαιο όμως του νικητή ήταν πάντα πιο δυνατό από εκείνο του ηττημένου. Μήπως οι Άγγλοι προστάτεψαν άραγε (καταστρέφοντας) τους πολιτιστικούς θησαυρούς της πόλης από τους Σοβιετικούς που ήταν 80 χιλ. πιο μακριά; Ίσως. Τους ίδιους βομβαρδισμούς έκαμαν και σε βάρος του Βελιγραδίου επιλεκτικά και όχι άλλων στόχων στην παλιά Γιουγκοσλαβία το 1944, όταν ο πόλεμος φαίνονταν να έχει κριθεί. Λίγο νωρίτερα, τα ίδια έκαναν και σ’ εμάς με το ίδιο πρόσχημα,  βομβαρδίζοντας τον ίδιο χρόνο το λιμάνι του Πειραιά με τεράστιες υλικές καταστροφές και 700 θύματα. Μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για τα οποία δεν απολογήθηκαν ποτέ.