Ο Γαλέτης πάει...

                                                                               

Εκδρομή Λευκαδιτών στο Λευκάτα το 1986.
Ο Γαλέτης στο άκρο αριστερά.

Σ’ ένα πρόσφατο σύντομο ταξίδι στη Λευκάδα, σε μια συνάντησή μου με τον καθηγητή των Μαθηματικών Πολυχρόνη Σίδερη-Πόβερο (συνταξιούχο πλέον από χρόνια) κουβεντιάζοντας όπως πάντα για τα παλιά, έβγαλε και μου εγχείρισε μια επικήδεια  αναφορά του, λιγόλογη μεν, αλλά μεστή για τον Νικόλα τον Γαλέτη που έφυγε πριν λίγους μήνες. Έτσι σκέφτηκα να την παραθέσω εδώ στη μνήμη του, μαζί με μια φωτογραφία του, και το παρακάτω κείμενο.
Ο Γαλέτης ήταν μια ιδιαίτερη φιγούρα ανθρώπου δυσκολόβρετη πια, γέννημα θρέμμα μιας εποχής που έφυγε για πάντα, και που με τίποτα πλέον δεν μπορεί να γεννηθεί στα μέρη μας. Τσοπάνης από μικρός ως τα στερνά του, αγριοκάτσικο πραγματικό, ισχνή φιγούρα, σβέλτος, στο δρόμο και  στο τρέξιμο παράβγαινε με τον αέρα. Ανάμεσα στα άλλα ο Γαλέτης ήταν ένας τύπος που του φόρτωναν κάθε μικρή ή μεγάλη κλοπή, ….χάρις στο ιδιαίτερο προσόν του να αρέσκεται σε μικροκλοπές,... εμπλουτισμένος από μικρός, χωρίς να το θέλει, με τo μικρόβιο της κλεπτομανίας. Δεν υπήρχε σχεδόν σπίτι που να μην το έχει επισκεφθεί τούτη η παράδοξη συνήθειά του. Μια συνήθεια που είχε στην πραγματικότητα μετατραπεί σ’ ένα ιδιότυπο σπορ, σ’ ένα στοίχημα με τον εαυτό του. Αυτό βέβαια δεν τον απάλλασσε από το κυνηγητό της Αστυνομίας, όταν το αντικείμενο είχε κάποια ιδιαίτερη αξία. Φρόντιζε βέβαια πάντα να αποφεύγει το αυτόφωρο. Τούτο το σπορ είχε τελικά γίνει μια αναγκαία συνήθεια που έδινε κάποιο ξεχωριστό ιδιόμορφο ενδιαφέρον στη μονότονη ζωή του χωριού. Όλοι μπορούσαν να τον υποπτευθούν για κάτι που χάθηκε, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει ευθέως. Μόνο εκείνος ήξερε, και αν τον έπαιρνες με το καλό, σούφερνε πίσω το κλεμμένο. Ακόμη και όταν δεν ήταν αυτός ο δράστης, αποτελούσε το καλλίτερο άλλοθι για τον πραγματικό δράστη, που κρύβονταν πίσω από την εύκολη κατηγορία για τον Γαλέτη. Έτσι ο Γαλέτης, ήταν στην κυριολεξία ο αποδιοπομπαίος τράγος, σχεδόν κάθε παραβατικής συμπεριφοράς που είχε σχέση με απώλεια αντικειμένου. Περιττεύει να πούμε βέβαια ό,τι όλο το χωριό ήταν με το μέρος του, όταν αναζητείτο από την αστυνομία.
Η απώλειά του ήταν απ’ αυτές που σημαδεύουν τούτα τα περίεργα, ευτελή χρόνια, όπου χάνεται μαζί με τους απλοϊκούς ανθρώπους μια ολόκληρη εποχή. Η καινούργια εποχή που ανοίγεται, εκείνη του …..κτηματολογίου, με τις καταδολιεύσεις της, τις εν ψυχρώ και τις κατά λάθος και εξεπίτηδες καταπατήσεις-ιδιοποιήσεις αζήτητων περουσιών, από κάποιους που καιροφυλακτούν, θα κάνει εκείνη του Γαλέτη να μοιάζει με αγνή κορασίδα.
Στο καλό Νικόλα. Καλό κατευόδιο στο περιβόλι τ’ ουρανού...

            Πηγή: leovard Το είδωλο της γης μου