ΘΛΙΒΕΡΟΣ  ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στα τέλη της 2^ης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, και έπειτα από 200 χρόνια «απελευθέρωσης», νοιώθουμε ταπεινωμένοι ραγιάδες μέσα στη χώρα μας, υποδουλωμένοι στις ΜΚΟ και στον άκρατο ανθελληνισμό των πολιτικών μας, που νομιμοποίησαν τον ρατσισμό εναντίον του Έλληνα. Ένα κράτος ρεζίλι σε παγκόσμιο επίπεδο, που αφού χρεοκώπησε, υιοθέτησε τον πολυπολιτισμό, την ελεύθερη είσοδο όλων των φυλών του Ισραήλ με το πρόσχημα της δήθεν «προσφυγιάς», έδιωξε τα παιδιά του, ξεπούλησε τα υπάρχοντά του, άρπαξε τα σπίτια των πολιτών του, ταπείνωσε τη θρησκεία του και ξευτέλισε τον θεσμό της οικογένειας και των φύλων. Όλα αυτά βέβαια υπό τις ευλογίες και την ενορχήστρωση της πανευρωπαϊκής αθεϊστικής προπαγάνδας κάτω από τη σημαία της οποίας ψέλνουμε ομοθυμαδόν το «..δεῦτε τελευταῖον ἀσπασμόν..». Η ευθύνη πλέον ανήκει στον λαό.  

Η ποίηση του Α. Κάλβου άσκηση θάρρους και παρηγοριάς στην εποχή του, έχει ακόμη και σήμερα τη δική της επικαιρότητα.  

Ας αφήσουμε τον ποιητή να μιλήσει όπως αυτός ξέρει:

α΄

Δειλοί! Ποίον  έργον, ή ποίαν γενναιόψυχον ιδέαν

ποίαν, ώ σκλάβοι, εύσπλαχνον πράξιν είδε τις από εσάς;

Ποίαν αγάπην αγνήν και αληθή; Αι! Δεν ανέτειλες

ω Ήλιε, δια να φωτίζης, εκείνους,οι οποίοι ούτε Πατρίδα,

ούτε Θεούς,ούτε νόμους έχουν, ούτε καρδίαν, ειμή επίβουλον

οκνηρίαν ή ενόχους πράξεις: Απ’ αυτών α! Ποτέ ας μη λάμπουν

χαρούμεναι  αι ακτίνες σου.

………………………………………

………………………………………

ι΄

Φευ απαλλαχθήτε από τα άλγη, μνήμονες της αρχαίας σας

αίιγλης·

 το ξίφος είναι ουράνιος κεραυνός

όταν το περιστρέφει η πατριωτική αγάπη.

……………………………………...

Αποσπάσματα από την «Ωδήν εις Ιονίους», ένα από τα πρώτα έργα του Α. Κάλβου, γραμμένο το 1814  με σκοπό να καυτηριάσει την αβελτηρία και αδιαφορία των συμπατριωτών του επτανησίων, απέναντι στις μηχανορραφίες των μεγάλων της εποχής για την τύχη της Επτανήσου που είχαν το μυαλό τους να παραχωρήσουν τα νησιά του Ιονίου στον βασιλέα της Νεάπολης, παρά τις δεσμεύσεις τους για την παροχή ανεξαρτησίας.

Το παρακάτω video μας δίνει μια μικρή γιορτινή γεύση

από την ανθρώπινη και ανυποψίαστη εποχή του 1965

όταν το «μπερέ» κυκλοφορούσε περήφανα στους δρόμους,

οι άνθρωποι γελούσαν και κοίταζαν τον ουρανό,

 και η Ελλάδα έπλαθε το δικό της όνειρο.

                                                                               

  

Στις μέρες μας ούτε ο εξωτερικός διάκοσμος επιτρέπει την αγαλλίαση της καρδιάς μας, ούτε όσα πρωτοφανέρωτα ζει αυτός ο προδομένος λαός και τόπος. Τα γιορταστικά φώτα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς αντικαταστάθηκαν με «άνωθεν διαταγή» από άχαρα και άψυχα πολυπολιτισμικά λαμπιόνια και η φάτνη του Χριστού, με τα καλικαντζαράκια που είναι πιο κοντά από ποτέ στο κόψιμο του δένδρου της ζωής.

Η υπναλέα αντίδραση  των νεοελλήνων στην μουσουλμανοποίηση της ζωής τους, προδικάζει σε ροχαλητό διαρκείας, που προβλέπεται να μετατραπεί σε θανάσιμο.

Επειδή οι περσινές ευχές δεν έπιασαν, για τον χρόνο που φεύγει ντροπιασμένος  από ελλήνων και ανθρώπων έργα, μια πλέον ευχή αρμόζει για το νέο έτος, έστω κι αν φαίνεται ετεροχρονισμένη: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πηγή: Το είδωλο της γης μου