Ο παπά- Νουφράκης : Μια σπάνια ιερατική προσωπικότητα

Ο παπά-Νουφράκης γεννήθηκε στο χωριό Αλώνες  Ρεθύμνου κάπου στη  δεκαετία του 1870. Στη Μονή Ρουστίκων, έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Στη συνέχεια, κάποιο σοβαρό γεγονός τον ανάγκασε  να φύγει από την Κρήτη, να παραπλανηθεί και να ζήσει στο Άγιο Όρος, Μυτιλήνη, Κωνσταντινούπολη, και Αθήνα. Παρά τις συνεχείς αυτές μετακινήσεις, κατάφερε να πάρει πτυχίο από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1911 και στη συνέχεια η κήρυξη των Βαλκανικών πολέμων του 1912-1913 τον βρήκε να διδάσκει στο Ελληνικό Σχολείο του Αιτωλικού. Με ενθουσιασμό και πατριωτικό όραμα εγκατέλειψε τη θέση του στο Σχολείο και κατεγάγει εθελοντικά στον ελληνικό στρατό ως διάκος, όπου αναδείχτηκε γρήγορα σε φοβερό πολεμιστή. Μάλιστα, στη σκληρή μάχη των Γιαννιτσών (18-20 Οκτωβρίου 1912) πήρε και το πρώτο του παράσημο.

                                                                  

Μετά το τέλος των πολέμων, μονιμοποιήθηκε στον ελληνικό στρατό, όπου είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη. Τότε έγινε και Αρχιμανδρίτης, παίρνοντας, το όνομα «Ελευθέριος».

Το περιστατικό που τον καταξίωσε και του έδωσε αιώνια φήμη είναι ότι χοροστάτησε στη λειτουργία στην Αγιά Σοφιά στις 6/19 Ιανουαρίου του 1919, μετά από 466 χρόνια. Η ΙΙ Μεραρχία που συμμετείχε στο εκστρατευτικό σώμα της Ουκρανίας και στην οποία  υπηρετούσε ο  παπά-Λευτέρης,  μετακινήθηκε με πλοία της Γαλλικής Ναυτικής Μοίρας της Ανατολής και στάθμευσε  αρόδο έξω από τον Κεράτιο, απέναντι απ’ την Αγιά Σοφιά. Η Κωνσταντινούπολη βρίσκονταν υπό την επικυριαρχία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε μπήκε η ιδέα σε μια μικρή ομάδα αξιωματικών (Φραντζής, Λιαρομάτης, Σταματίου και Νικολάου) με επικεφαλής τον παπα-Λευτέρη να λειτουργήσουν στη Μεγάλη Εκκλησιά που τότε ήταν τζαμί. Το γεγονός ότι ο παπά-Λευτέρης γνώριζε την πόλη από παλαιότερη επίσκεψή του σ’ αυτή, έπαιξε κάποιο ρόλο. Μετά τις πρώτες αναστολές και επιφυλάξεις, τελικά αποφασίστηκε, και με μια μικρή βάρκα με έναν Ρωμιό κωπηλάτη ο παπά-Λευτέρης μαζί με τους λοιπούς στρατιωτικούς βαθμοφόρους αποβιβάστηκε κοντά στην εκκλησία, όπου στη συνέχεια λειτούργησε σύντομα μεν αλλά σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Κατ’ εκτίμηση η λειτουργία διήρκεσε κάτι λιγότερο από 3/4 της ώρας. Mε βάση νεώτερη έρευνα (βλ.https://www.mylefkada.gr ) στην ομάδα εκείνη των βαθμοφόρων συμμετείχε ως ψάλτης και ο Λευκαδίτης από (την Κατούνα) Σπύρος Γουρτζής 24 ετών τότε. Στο μεταξύ στην Αγιά Σοφιά, άρχισαν να καταφθάνουν πολλοί Τούρκοι, όπου ανάμεσά τους υπάρχουν και πολλοί Έλληνες της Πόλης, χωρίς να τολμούν να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Λίγο πριν γεμίσει η εκκλησιά από Τούρκους, αναχώρησε εσπευσμένα η ομάδα των ελλήνων στρατιωτικών και μόλις κατόρθωσε να επιβιβαστεί στην βάρκα που τους περίμενε να τους μεταφέρει στο πολεμικό πλοίο. Μετά την εκστρατεία στην Ουκρανία ο παπά-Λευτέρης Νουφράκης έλαβε μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία όπου και τραυματίστηκε.

                                                                   

Το 1940 παρά τα χρόνια του, επέμενε να πάει στο αλβανικό μέτωπο. Πράγματι πήρε μέρος και σ’ εκείνες τις μάχες, αλλά λίγο αργότερα πέθανε από κρυοπαγήματα στην Αθήνα το 1941 σε ηλικία 70 περίπου ετών. Όλα τα χρόνια της προσφοράς του στην πατρίδα, δεν ξέχασε τις υποχρεώσεις στην μάνα του κυρίως και τους λοιπούς εξ αγχιστείας συγγενείς του. Με τη διαθήκη του άφησε όλη του την περιουσία στον Οίκο Τυφλών της Αθήνας και στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου. Ο παπά-Νουφράκης εκτός από  το μέγεθος της αγωνιστικότητας και του πατριωτισμού του άφησε πολλά γραφτά, κυρίως σε ομοιοκατάληκτους 15σύλλαβους στίχους (μαντινάδες) έγραψε δε και φυλλάδιο με τις πολεμικές του αναμνήσεις ως το 1914, πριν μετονομαστεί σε «Ελευθέριος».

                                                                           

Πηγή: Το είδωλο της γης μου